Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 28 juli 2008 om 13:37
quote:rabobank schreef op 27 juli 2008 @ 20:39:
Lekker gezwommen, Dubio?
Lemmy, bij zoiets zou ik ook helemaal met mijn mond vol tanden staan. Je kinderen laten slaan, maar jezelf niet, poe. Iedereen heeft een andere grens natuurlijk, maar dit zou de mijne toch ook niet zijn.
Inderdaad. Voor mij was het vooral verbazingwekkend dat ze überhaupt dat oordeel nog had, na alles wat ze heeft meegemaakt. Ik zou zelf nooit meer zo oordelen; begrijp inmiddels dat grenzen aan alle kanten opgerekt kunnen worden als de situatie het zo dwingt. Zou dus zelf ook niet tegen een ander die dat wel heeft meegemaakt durven zeggen dat het laten slaan van mijn kinderen mij nooit gebeurd zou zijn.
Voor mij was dat duidelijk DE grens, het is één keer gebeurd en toen ben ik direct weggegaan met mijn kind. Maar kan zo goed begrijpen dat ook die grens verlegd kan worden als je problemen (of je oogkleppen...) maar groot genoeg zijn. Mensen oordelen, maar dat nou juist zij dat oordeel ook had...!
Lekker gezwommen, Dubio?
Lemmy, bij zoiets zou ik ook helemaal met mijn mond vol tanden staan. Je kinderen laten slaan, maar jezelf niet, poe. Iedereen heeft een andere grens natuurlijk, maar dit zou de mijne toch ook niet zijn.
Inderdaad. Voor mij was het vooral verbazingwekkend dat ze überhaupt dat oordeel nog had, na alles wat ze heeft meegemaakt. Ik zou zelf nooit meer zo oordelen; begrijp inmiddels dat grenzen aan alle kanten opgerekt kunnen worden als de situatie het zo dwingt. Zou dus zelf ook niet tegen een ander die dat wel heeft meegemaakt durven zeggen dat het laten slaan van mijn kinderen mij nooit gebeurd zou zijn.
Voor mij was dat duidelijk DE grens, het is één keer gebeurd en toen ben ik direct weggegaan met mijn kind. Maar kan zo goed begrijpen dat ook die grens verlegd kan worden als je problemen (of je oogkleppen...) maar groot genoeg zijn. Mensen oordelen, maar dat nou juist zij dat oordeel ook had...!
maandag 28 juli 2008 om 14:12
quote:dubiootje schreef op 27 juli 2008 @ 23:31:
Lemmy, ik begrijp echt dat je niet met jan en alleman (ik gebruik de term losjes) je voorgeschiedenis bespreekt. Ik heb het idee dat het voor jouzelf een verschil maakt voor hoe je tegen jezelf aankijkt. Ze zeggen wel eens dat een mens uit drie personen bestaat: de persoon zoals je jezelf ziet, de persoon zoals anderen je zien en de persoon zoals jij denkt dat anderen je zien. Die kunnen behoorlijk verschillen.
Ik denk dat je zelf voor een goed deel bepaalt hoe mensen naar je kijken. Je draagt toch de manier waarop jij naar jezelf kijkt en waarop jij denkt dat zij naar jou kijken, op hen over. In jouw geval is dat: ik heb een rol gespeeld in het gebeurde, je mag het mij ook aanrekenen want dat doe ik zelf ook. Vervolgens zie je dat terug bij andere mensen. Ik vraag me af in hoeverre je dat juist ziet en zelfs als dat zo is, of dat ook niet deels komt doordat je het (onbewust) zelf zo overbrengt.
Los van de geschiedenis zelf, die bij ons verschilt, ben ik namelijk ook met die man getrouwd, heb ik kinderen met hem gekregen, heb ik de zorg voor die kinderen aan hem overgelaten wetende dat hij die niet goed vervulde, enz. Dat valt mij ook allemaal aan te rekenen. Ik doe het alleen niet en ik denk (maar haha, wat ik denk dat anderen denken zegt natuurlijk niks ) dat ik dat ook overbreng op anderen als ik erover praat. Ik neem er duidelijk afstand van (terwijl ik best bereid ben mijn aandeel te erkennen).
Ik vraag me af of jij die vriend wel helemaal goed inschat. Hij heeft niet zulke heftige dingen meegemaakt als jij (of althans, die heeft hij jou niet verteld). Dat wil niet zeggen dat hij niet ook een groeiproces heeft doorgemaakt en lang niet meer de persoon is die jij 20 jaar geleden kende. Als hij inderdaad nog even losgeslagen, onverantwoordelijk en naïef is als toen, lijkt me dat niet zo gezond. Je zou je ook kunnen afvragen of er iets mis is met hem en niet met jou. Mis is een woord dat jij een paar keer over jezelf hebt gebruikt in deze context (misgegaan e.d.).
Het lijkt wel alsof je gedurende een periode uit de bocht bent gevlogen en daarna weer de oude koers hebt overgenomen. Terwijl het mij logischer lijkt dat je een nieuwe koers gaat volgen nadat je zoiets hebt overleefd (letterlijk en figuurlijk). Het is niet iets wat je ergens kan parkeren en je vervolgt zonder die ballast je weg. Het hoort bij je.Het is zelfs een essentieel deel van je. Nu krijg ik een beetje het gevoel alsof je een masker draagt bij de meeste mensen en slechts bij een handjevol jezelf kan zijn. Je hebt jezelf wel eens beschreven als iemand die erg op zichzelf en teruggetrokken is. Is dat een manier om jezelf te beschermen?
liefs
dubio
Lieve dubio!
Ik heb echt veel aan wat je hier schrijft. Ik denk inderdaad dat het zo is dat ik mijn verhaal (ALS ik het vertel) overbreng op mensen alsof ik daar zelf schuldig aan ben. Daar ben ik me nooit bewust van geweest. Vroeger, toen het allemaal net gebeurd was, hoefde ik mijn verhaal nauwelijks te doen; het had in de krant gestaan, was op tv geweest en voordat ik het verteld had zeiden mensen vaak al dat ze wisten wat er was gebeurd - hun oordeel over alles, over mij, was dan al gevormd. Dat oordeel was vaak niet erg positief, want de media was nogal sensatiebelust geweest in hun bewoordingen. En "wat in de krant staat is waar", natuurlijk, dus ongeacht wat ik deed of zei, de mening bleef. Nu is dat anders, het is zo lang geleden dat sommige mensen het niet meer precies weten, en mensen die ik nieuw leer kennen weten er helemaal niets van.
Wat mijn verhaal anders maakt dan dat van jou en de anderen, is dat mijn verkeerde beslissingen een heel grote invloed hebben (gehad) op mijn familie. Ik denk dat ik een stuk minder schuldgevoel zou hebben als mijn familie niet in gevaar was geweest. Doordat het zo uit de hand liep, was het opeens niet meer 'mijn probleem om op te lossen'. Heb ontelbare keren gewenst dat ik het was die het probleem opgelost had, op wat voor manier dan ook, en dat verder iedereen erbuiten was gebleven.
Hoe dan ook ben ik gelijk begonnen met het anders verpakken van het verhaal! Minder de schuld van alles op mijn schouders nemen. Die vriend van vroeger waar ik het eerder over had, nam gisteren toch weer contact met me op en toen heb ik open kaart gespeeld. Ik had al wat dingen verteld, maar het heel vaag gehouden, en toen had hij de rest zelf een beetje ingevuld blijkbaar. Wist niet meer hoe te reageren. Nadat ik mijn verhaal had verteld (nog steeds wel een beetje in het kort hoor, maar wel de feiten op tafel gelegd zeg maar) hebben we een heel goed gesprek gehad. De gesprekken die we hiervóór hadden, waren erg leuk, maar deze keer heb ik als Lemmy-nu met hem kunnen spreken en hee, wat blijkt, hij is ook vriend-van-vroeger-toen en vriend-van-vroeger-nu... In de tussenliggende jaren heeft hij ook het nodige op zijn bord gekregen (hoewel zijn levensstijl weinig veranderd is, maar dat zegt dus niet alles) en het was goed dat we allebei uit dat naieve sfeertje van vroeger stapten door middel van dit gesprek. Hoewel we ook nog wel zo nu en dan even zullen terugstappen daarin, gewoon omdat het zo geinig is...
Ja, ik ben iemand die erg op zichzelf is, en 'sociaal doen' kost mij moeite. Dat zit in me, dat was altijd al zo, dat heeft dus niet veel te maken met wat er is gebeurd - hoewel ik misschien wat vrijer was geweest nu als mijn leven wat rustiger verlopen was. Het klopt dat ik me slechts bij weinig mensen op mijn gemak voel. Dat vind ik soms jammer, maar het is zoals het is. Sommige dingen worden ook makkelijker daardoor, het maakt bijvoorbeeld dat ik goed alleen kan zijn. Maar als internet er niet zou zijn, zat ik nu met 40 katten en met spinnewebben in mijn haar in een hutje op de hei, denk ik...
Lemmy, ik begrijp echt dat je niet met jan en alleman (ik gebruik de term losjes) je voorgeschiedenis bespreekt. Ik heb het idee dat het voor jouzelf een verschil maakt voor hoe je tegen jezelf aankijkt. Ze zeggen wel eens dat een mens uit drie personen bestaat: de persoon zoals je jezelf ziet, de persoon zoals anderen je zien en de persoon zoals jij denkt dat anderen je zien. Die kunnen behoorlijk verschillen.
Ik denk dat je zelf voor een goed deel bepaalt hoe mensen naar je kijken. Je draagt toch de manier waarop jij naar jezelf kijkt en waarop jij denkt dat zij naar jou kijken, op hen over. In jouw geval is dat: ik heb een rol gespeeld in het gebeurde, je mag het mij ook aanrekenen want dat doe ik zelf ook. Vervolgens zie je dat terug bij andere mensen. Ik vraag me af in hoeverre je dat juist ziet en zelfs als dat zo is, of dat ook niet deels komt doordat je het (onbewust) zelf zo overbrengt.
Los van de geschiedenis zelf, die bij ons verschilt, ben ik namelijk ook met die man getrouwd, heb ik kinderen met hem gekregen, heb ik de zorg voor die kinderen aan hem overgelaten wetende dat hij die niet goed vervulde, enz. Dat valt mij ook allemaal aan te rekenen. Ik doe het alleen niet en ik denk (maar haha, wat ik denk dat anderen denken zegt natuurlijk niks ) dat ik dat ook overbreng op anderen als ik erover praat. Ik neem er duidelijk afstand van (terwijl ik best bereid ben mijn aandeel te erkennen).
Ik vraag me af of jij die vriend wel helemaal goed inschat. Hij heeft niet zulke heftige dingen meegemaakt als jij (of althans, die heeft hij jou niet verteld). Dat wil niet zeggen dat hij niet ook een groeiproces heeft doorgemaakt en lang niet meer de persoon is die jij 20 jaar geleden kende. Als hij inderdaad nog even losgeslagen, onverantwoordelijk en naïef is als toen, lijkt me dat niet zo gezond. Je zou je ook kunnen afvragen of er iets mis is met hem en niet met jou. Mis is een woord dat jij een paar keer over jezelf hebt gebruikt in deze context (misgegaan e.d.).
Het lijkt wel alsof je gedurende een periode uit de bocht bent gevlogen en daarna weer de oude koers hebt overgenomen. Terwijl het mij logischer lijkt dat je een nieuwe koers gaat volgen nadat je zoiets hebt overleefd (letterlijk en figuurlijk). Het is niet iets wat je ergens kan parkeren en je vervolgt zonder die ballast je weg. Het hoort bij je.Het is zelfs een essentieel deel van je. Nu krijg ik een beetje het gevoel alsof je een masker draagt bij de meeste mensen en slechts bij een handjevol jezelf kan zijn. Je hebt jezelf wel eens beschreven als iemand die erg op zichzelf en teruggetrokken is. Is dat een manier om jezelf te beschermen?
liefs
dubio
Lieve dubio!
Ik heb echt veel aan wat je hier schrijft. Ik denk inderdaad dat het zo is dat ik mijn verhaal (ALS ik het vertel) overbreng op mensen alsof ik daar zelf schuldig aan ben. Daar ben ik me nooit bewust van geweest. Vroeger, toen het allemaal net gebeurd was, hoefde ik mijn verhaal nauwelijks te doen; het had in de krant gestaan, was op tv geweest en voordat ik het verteld had zeiden mensen vaak al dat ze wisten wat er was gebeurd - hun oordeel over alles, over mij, was dan al gevormd. Dat oordeel was vaak niet erg positief, want de media was nogal sensatiebelust geweest in hun bewoordingen. En "wat in de krant staat is waar", natuurlijk, dus ongeacht wat ik deed of zei, de mening bleef. Nu is dat anders, het is zo lang geleden dat sommige mensen het niet meer precies weten, en mensen die ik nieuw leer kennen weten er helemaal niets van.
Wat mijn verhaal anders maakt dan dat van jou en de anderen, is dat mijn verkeerde beslissingen een heel grote invloed hebben (gehad) op mijn familie. Ik denk dat ik een stuk minder schuldgevoel zou hebben als mijn familie niet in gevaar was geweest. Doordat het zo uit de hand liep, was het opeens niet meer 'mijn probleem om op te lossen'. Heb ontelbare keren gewenst dat ik het was die het probleem opgelost had, op wat voor manier dan ook, en dat verder iedereen erbuiten was gebleven.
Hoe dan ook ben ik gelijk begonnen met het anders verpakken van het verhaal! Minder de schuld van alles op mijn schouders nemen. Die vriend van vroeger waar ik het eerder over had, nam gisteren toch weer contact met me op en toen heb ik open kaart gespeeld. Ik had al wat dingen verteld, maar het heel vaag gehouden, en toen had hij de rest zelf een beetje ingevuld blijkbaar. Wist niet meer hoe te reageren. Nadat ik mijn verhaal had verteld (nog steeds wel een beetje in het kort hoor, maar wel de feiten op tafel gelegd zeg maar) hebben we een heel goed gesprek gehad. De gesprekken die we hiervóór hadden, waren erg leuk, maar deze keer heb ik als Lemmy-nu met hem kunnen spreken en hee, wat blijkt, hij is ook vriend-van-vroeger-toen en vriend-van-vroeger-nu... In de tussenliggende jaren heeft hij ook het nodige op zijn bord gekregen (hoewel zijn levensstijl weinig veranderd is, maar dat zegt dus niet alles) en het was goed dat we allebei uit dat naieve sfeertje van vroeger stapten door middel van dit gesprek. Hoewel we ook nog wel zo nu en dan even zullen terugstappen daarin, gewoon omdat het zo geinig is...
Ja, ik ben iemand die erg op zichzelf is, en 'sociaal doen' kost mij moeite. Dat zit in me, dat was altijd al zo, dat heeft dus niet veel te maken met wat er is gebeurd - hoewel ik misschien wat vrijer was geweest nu als mijn leven wat rustiger verlopen was. Het klopt dat ik me slechts bij weinig mensen op mijn gemak voel. Dat vind ik soms jammer, maar het is zoals het is. Sommige dingen worden ook makkelijker daardoor, het maakt bijvoorbeeld dat ik goed alleen kan zijn. Maar als internet er niet zou zijn, zat ik nu met 40 katten en met spinnewebben in mijn haar in een hutje op de hei, denk ik...
maandag 28 juli 2008 om 14:28
Zelf heb ik geen kinderen, wel een stiefdochter in die relatie gehad. Ik denk dat ik altijd als scherm gefungeerd heb tussen vader en dochter. Op een bepaald moment liep het falikant mis tussen de dochter en mij. Ik denk dat dat ook het punt is geweest dat ik wist dat de relatie compleet stuk was. Heb toen de opvoedkundige en troostende handen afgetrokken van de dochter. Toen liep het binnen de kortst mogelijke keren fout tussen vader en dochter. Hij heeft haar een gigantische lel verkocht. Het enige steentje wat ik daaraan bijgedragen heb is toch dat ik haar net dat steuntje in de rug heb gegeven om weg te lopen (naar haar moeder toe).
Toen al begon ik in te zien hoe leugenachtig mijn ex was. Het verhaal wat hij ophing tegen de politie over haar weglopen. In dat verhaal was alleen het weglopen waar en de rest een grote leugen.
Maar ik kan geen repect opbrengen voor volwassenen die kinderen niet beschermen tegen fout gedrag.
Toen al begon ik in te zien hoe leugenachtig mijn ex was. Het verhaal wat hij ophing tegen de politie over haar weglopen. In dat verhaal was alleen het weglopen waar en de rest een grote leugen.
Maar ik kan geen repect opbrengen voor volwassenen die kinderen niet beschermen tegen fout gedrag.
maandag 28 juli 2008 om 14:34
quote:pom508 schreef op 28 juli 2008 @ 14:28:
Maar ik kan geen repect opbrengen voor volwassenen die kinderen niet beschermen tegen fout gedrag.
Niet als het een volwassene is waar het gewoon goed mee gaat, die stevig in zijn/haar schoenen staat en de zaken onder controle heeft. Maar als je tot je nek in de problemen zit, en de zaken helemaal niet meer helder ziet...
Ik ben blij dat voor mij die grens zo duidelijk was toen, dat ik toen heb gezegd dat het nu echt over was en dat ik daarbij gebleven ben. Maar ik geef mezelf geen schouderklopje daarvoor; ik kon dat alleen omdat ik ondanks alles toch nog een uitweg zag blijkbaar. En omdat ik mensen had waar ik naartoe kon gaan.
Maar ik kan geen repect opbrengen voor volwassenen die kinderen niet beschermen tegen fout gedrag.
Niet als het een volwassene is waar het gewoon goed mee gaat, die stevig in zijn/haar schoenen staat en de zaken onder controle heeft. Maar als je tot je nek in de problemen zit, en de zaken helemaal niet meer helder ziet...
Ik ben blij dat voor mij die grens zo duidelijk was toen, dat ik toen heb gezegd dat het nu echt over was en dat ik daarbij gebleven ben. Maar ik geef mezelf geen schouderklopje daarvoor; ik kon dat alleen omdat ik ondanks alles toch nog een uitweg zag blijkbaar. En omdat ik mensen had waar ik naartoe kon gaan.
maandag 28 juli 2008 om 20:54
quote:dubiootje schreef op 27 juli 2008 @ 23:07:
Lieve Nicole, ik heb even de stukjes uit je post gehaald die over jou gaan. Er bleef bijna niets over En wat er staat is ook niet onverdeeld positief.
Kom jij wel aan jou toe in deze relatie?
liefs,
dubio
Dubio,
Ik wéét het niet! We vragen het ons beiden vaak af, wat we doen in deze relatie, of we onszelf iets wijsmaken, of dat we werkelijk van elkaar houden..... Toch stimuleert hij me heel erg om opener te worden, me meer te uiten; en ik ben nu zo ver dat ik denk: ik zeg wel wat er is, als hij me niet neemt zoals ik ben, kunnen we beter uit elkaar zijn.... En ook dit heb ik uitgesproken: dat ik vaak het idee heb, dat hij me niet accepteert zoals ik ben, en dat we dan beter uit elkaar kunnen gaan....en dat zet hem dan weer aan het denken...
Ergens groeit er iets, en het kan 2 kanten op: of naar elkaar toe, of uit elkaar, en ik denk nog steeds, dat ik toch wel genoeg hiermee bezig ben. We kunnen nog wel iets van elkaar leren, en zien wel waar het schip strandt.....
Liefs,
Nicole
Lieve Nicole, ik heb even de stukjes uit je post gehaald die over jou gaan. Er bleef bijna niets over En wat er staat is ook niet onverdeeld positief.
Kom jij wel aan jou toe in deze relatie?
liefs,
dubio
Dubio,
Ik wéét het niet! We vragen het ons beiden vaak af, wat we doen in deze relatie, of we onszelf iets wijsmaken, of dat we werkelijk van elkaar houden..... Toch stimuleert hij me heel erg om opener te worden, me meer te uiten; en ik ben nu zo ver dat ik denk: ik zeg wel wat er is, als hij me niet neemt zoals ik ben, kunnen we beter uit elkaar zijn.... En ook dit heb ik uitgesproken: dat ik vaak het idee heb, dat hij me niet accepteert zoals ik ben, en dat we dan beter uit elkaar kunnen gaan....en dat zet hem dan weer aan het denken...
Ergens groeit er iets, en het kan 2 kanten op: of naar elkaar toe, of uit elkaar, en ik denk nog steeds, dat ik toch wel genoeg hiermee bezig ben. We kunnen nog wel iets van elkaar leren, en zien wel waar het schip strandt.....
Liefs,
Nicole
maandag 28 juli 2008 om 21:01
quote:
pom508 schreef op 28 juli 2008 @ 14:28:
Maar ik kan geen repect opbrengen voor volwassenen die kinderen niet beschermen tegen fout gedrag.
Niet als het een volwassene is waar het gewoon goed mee gaat, die stevig in zijn/haar schoenen staat en de zaken onder controle heeft. Maar als je tot je nek in de problemen zit, en de zaken helemaal niet meer helder ziet...
Was hier ook wel zo. Het ging niet om slaan, maar het geestelijk kapot maken van mijn dochter; en ik liet het toe, had het niet eens in de gaten. Hij (mijn vorige vriend) had me zo gemanipuleerd, dat ik ervan overtuigd was, dat het goed was, zoals hij met mijn dochter omging. Pas later merkte ik hoeveel impact het op haar heeft gehad. Ik vind het vreselijk dat het heeft kunnen gebeuren, en laat haar nu vooral merken, hoeveel ik van haar hou, ondanks haar fouten (puberteit, soms toch wel lastig....).
pom508 schreef op 28 juli 2008 @ 14:28:
Maar ik kan geen repect opbrengen voor volwassenen die kinderen niet beschermen tegen fout gedrag.
Niet als het een volwassene is waar het gewoon goed mee gaat, die stevig in zijn/haar schoenen staat en de zaken onder controle heeft. Maar als je tot je nek in de problemen zit, en de zaken helemaal niet meer helder ziet...
Was hier ook wel zo. Het ging niet om slaan, maar het geestelijk kapot maken van mijn dochter; en ik liet het toe, had het niet eens in de gaten. Hij (mijn vorige vriend) had me zo gemanipuleerd, dat ik ervan overtuigd was, dat het goed was, zoals hij met mijn dochter omging. Pas later merkte ik hoeveel impact het op haar heeft gehad. Ik vind het vreselijk dat het heeft kunnen gebeuren, en laat haar nu vooral merken, hoeveel ik van haar hou, ondanks haar fouten (puberteit, soms toch wel lastig....).
maandag 28 juli 2008 om 21:58
Ja Duub, ik denk dat je gelijk hebt dat het veel uitmaakt of er al dan niet fysiek geweld is gebruikt in je relatie. En hoe lang. Ik denk dat dat bij ons ook had kunnen gebeuren maar dat ik op tijd afstand heb genomen. Mijn gevoel was al op voordat dat heeft kunnen gebeuren. Hij heeft er nl. wel mee gedreigd en gezegd dat hij het zou kunnen doen. Moeilijk om te zeggen wanneer de grens is. De eerste keer schelden was voor mij absoluut over de grens. Maar toch ging het door. Dus als iemand aangeeft dat het haar grens is wil dat niet zeggen dat het lukt om 'm te bewaken.
Lemmy, wat jij hebt meegemaakt is inderdaad heel extreem, jij kunt niet zeggen dat zoveel vrouwen dat meemaken. Wat wij wel kunnen. Ik kan me voorstellen dat dat anders voelt. Ik ben blij voor je dat je vriend goed reageerde. Zo zie je maar.
Ik heb een tijdje cognitieve gedragstherapie gevolgd, na de geboorte van de jongste toen ik fysiek en emotioneel niet in goede doen was. Ik voelde me rot vanwege mijn vriend, ik had het gevoel dat hij me totaal niet steunde en me vooral dwars zat. Ik wilde eigenlijk in relatietherapie maar dat wilde hij natuurlijk niet. Dus ik ging in mijn eentje werken aan mijn angst voor zijn reactie. Het werkte wel. Door zijn gedrag en opmerking te rationaliseren kon ik mijn gevoelens erover beinvloeden. Uiteindelijk heeft het me verder gebracht. Ik had nl. een hekel aan ruzie en was in de overtuiging dat ruzie slecht is en dat iedereen dat ook vond en dat ik dat te allen tijde moest voorkomen. Tijdens die therapie kwam ik er achter dat dat helemaal niet zo was, dat was een hele eye-opener en een geruststelling voor mezels. Wat ik hiermee wil zeggen Lemmy is dat je gevoelens voor jou heel echt kunnen zijn en dat ook zijn, maar dat ze vooral jouw reactie zijn op iets of iemand. Gevoelens kun je beinvloeden door je eigen gedachten.
Nah ja, misschien vertel ik hier wel niks nieuws...ik voel me soms een beetje een nitwit als ik tussen jullie wijze, ervaren, analytische vrouwen verkeer....
Vandaag zijn we naar de notaris/scheidingsbemiddelaar geweest. het wordt nu wel echt. Ze wond er geen doekjes om, dat was wel goed. Het beeindigen van het geregistreerd partnershap kan heel snel gaan. Ging de verkoop van het huis maar zo snel! We hebben vrijdag een afspraak met de makelaar die we hebben gekozen. Ik hoop dat ik het volhou om nog maanden te moeten wachten tot ik mijn eigen huis heb.....
De notaris vroeg nog waarom we uit elkaar zijn. Ik heb dan het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Dan wil ik het liefst vertellen hoe erg het was, dat ik echt niet zomaar iemand in de steek laat. Dat bedacht ik me later. Terwijl zij gewoon vroeg naar het waarom. Haar conclusie was dat het dus gewoon 'op' was. En dat is ook zo.
O ja, nog over het beschermen van kinderen. Daar ben ik ook heel stellig in. Als je zelf je kinderen niet meer kunt beschermen dat moet je in ieder geval hulp zoeken.
Nicole, wat Dubio schreef viel me ook op. Dat je voornamelijk over hem schrijft. Net weer. Dat je het gevoel hebt dat hij je niet accepteert. dat is nogal wat. Stimuleert hij je om opener te zijn omwille van jou of omdat hij je geslotenheid niet accepteert? Dus doet hij het voor jou of voor zichzelf?
Iseo, al bij Dubio aanbeland??
Kus voor allemaal!
Lemmy, wat jij hebt meegemaakt is inderdaad heel extreem, jij kunt niet zeggen dat zoveel vrouwen dat meemaken. Wat wij wel kunnen. Ik kan me voorstellen dat dat anders voelt. Ik ben blij voor je dat je vriend goed reageerde. Zo zie je maar.
Ik heb een tijdje cognitieve gedragstherapie gevolgd, na de geboorte van de jongste toen ik fysiek en emotioneel niet in goede doen was. Ik voelde me rot vanwege mijn vriend, ik had het gevoel dat hij me totaal niet steunde en me vooral dwars zat. Ik wilde eigenlijk in relatietherapie maar dat wilde hij natuurlijk niet. Dus ik ging in mijn eentje werken aan mijn angst voor zijn reactie. Het werkte wel. Door zijn gedrag en opmerking te rationaliseren kon ik mijn gevoelens erover beinvloeden. Uiteindelijk heeft het me verder gebracht. Ik had nl. een hekel aan ruzie en was in de overtuiging dat ruzie slecht is en dat iedereen dat ook vond en dat ik dat te allen tijde moest voorkomen. Tijdens die therapie kwam ik er achter dat dat helemaal niet zo was, dat was een hele eye-opener en een geruststelling voor mezels. Wat ik hiermee wil zeggen Lemmy is dat je gevoelens voor jou heel echt kunnen zijn en dat ook zijn, maar dat ze vooral jouw reactie zijn op iets of iemand. Gevoelens kun je beinvloeden door je eigen gedachten.
Nah ja, misschien vertel ik hier wel niks nieuws...ik voel me soms een beetje een nitwit als ik tussen jullie wijze, ervaren, analytische vrouwen verkeer....
Vandaag zijn we naar de notaris/scheidingsbemiddelaar geweest. het wordt nu wel echt. Ze wond er geen doekjes om, dat was wel goed. Het beeindigen van het geregistreerd partnershap kan heel snel gaan. Ging de verkoop van het huis maar zo snel! We hebben vrijdag een afspraak met de makelaar die we hebben gekozen. Ik hoop dat ik het volhou om nog maanden te moeten wachten tot ik mijn eigen huis heb.....
De notaris vroeg nog waarom we uit elkaar zijn. Ik heb dan het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Dan wil ik het liefst vertellen hoe erg het was, dat ik echt niet zomaar iemand in de steek laat. Dat bedacht ik me later. Terwijl zij gewoon vroeg naar het waarom. Haar conclusie was dat het dus gewoon 'op' was. En dat is ook zo.
O ja, nog over het beschermen van kinderen. Daar ben ik ook heel stellig in. Als je zelf je kinderen niet meer kunt beschermen dat moet je in ieder geval hulp zoeken.
Nicole, wat Dubio schreef viel me ook op. Dat je voornamelijk over hem schrijft. Net weer. Dat je het gevoel hebt dat hij je niet accepteert. dat is nogal wat. Stimuleert hij je om opener te zijn omwille van jou of omdat hij je geslotenheid niet accepteert? Dus doet hij het voor jou of voor zichzelf?
Iseo, al bij Dubio aanbeland??
Kus voor allemaal!
maandag 28 juli 2008 om 22:20
quote:zonnepitje2 schreef op 28 juli 2008 @ 21:58:
Nicole, wat Dubio schreef viel me ook op. Dat je voornamelijk over hem schrijft. Net weer. Dat je het gevoel hebt dat hij je niet accepteert. dat is nogal wat. Stimuleert hij je om opener te zijn omwille van jou of omdat hij je geslotenheid niet accepteert? Dus doet hij het voor jou of voor zichzelf?
Oeps, ik had het weer helemaal niet begrepen! Moet beter op gaan letten; het zit er zó ongesleten, om rekening te houden met die ander, dat ik hier steeds weer in verval! Maar antwoord op je vraag: ik heb het idee, dat hij het echt voor mij doet, hij wil me echt helpen te uiten. En ik wil ook dat ik me beter kan uiten; nu krop ik echt nog te veel op; heb vaak letterlijk last van keelpijn doordat ik veel opkrop.
Nicole, wat Dubio schreef viel me ook op. Dat je voornamelijk over hem schrijft. Net weer. Dat je het gevoel hebt dat hij je niet accepteert. dat is nogal wat. Stimuleert hij je om opener te zijn omwille van jou of omdat hij je geslotenheid niet accepteert? Dus doet hij het voor jou of voor zichzelf?
Oeps, ik had het weer helemaal niet begrepen! Moet beter op gaan letten; het zit er zó ongesleten, om rekening te houden met die ander, dat ik hier steeds weer in verval! Maar antwoord op je vraag: ik heb het idee, dat hij het echt voor mij doet, hij wil me echt helpen te uiten. En ik wil ook dat ik me beter kan uiten; nu krop ik echt nog te veel op; heb vaak letterlijk last van keelpijn doordat ik veel opkrop.
dinsdag 29 juli 2008 om 00:57
Hoi allemaal!
Ik ben nog niet naar Dubiootje hoor!
We gaan volgende week. Ik heb er zin in!
Nicole, maar als je over je relatie op dit topic schrijft, zegt dat nogal wat toch? Telkens als ik je stukjes lees, klinkt het niet echt als een relatie die jou iets moois brengt, in een best wel moeilijke tijd voor jou ook.
Dat gevoel, dat je eigenlijk niet goed genoeg bent zoals je bent, echt heftig hoor...
Ik begrijp dat je er voor wilt gaan, nog steeds. Mijn vraag vorige keer of je niet liever een soort zekerheid zou willen ervaren, het antwoord daarop lees ik nu weer terug in dat je zegt dat je wel gaat zien waar het schip strandt.
Of begrijp ik dat verkeerd?
Is wat jullie elkaar nu hebben te bieden niet goed? Moet er echt zoveel veranderen om het te laten werken?
Af en toe een mooi weekend samen, maar verder onzekerheid en niet weten of je allebei net zo voor de vriendschap en de relatie gaat, lijkt mij vermoeiend.
De dingen die je leuk vindt aan hem, aantrekkelijke eigenschappen, en wat je tot nu toe ervaren hebt zelf binnen wat jullie als stel al meegemaakt hebben enzo, vind je daar een goede basis voor een relatie in?
Waar zit die ongelijkwaardigheid hem nu in? Wat zou je het liefst nu anders zien?
Heb je geen andere manier om je te uiten, iets wat je helpt om dingen minder op te kroppen, of gaat dat vooral over problemen binnen je relatie?
Liefs!
Ik ben nog niet naar Dubiootje hoor!
We gaan volgende week. Ik heb er zin in!
Nicole, maar als je over je relatie op dit topic schrijft, zegt dat nogal wat toch? Telkens als ik je stukjes lees, klinkt het niet echt als een relatie die jou iets moois brengt, in een best wel moeilijke tijd voor jou ook.
Dat gevoel, dat je eigenlijk niet goed genoeg bent zoals je bent, echt heftig hoor...
Ik begrijp dat je er voor wilt gaan, nog steeds. Mijn vraag vorige keer of je niet liever een soort zekerheid zou willen ervaren, het antwoord daarop lees ik nu weer terug in dat je zegt dat je wel gaat zien waar het schip strandt.
Of begrijp ik dat verkeerd?
Is wat jullie elkaar nu hebben te bieden niet goed? Moet er echt zoveel veranderen om het te laten werken?
Af en toe een mooi weekend samen, maar verder onzekerheid en niet weten of je allebei net zo voor de vriendschap en de relatie gaat, lijkt mij vermoeiend.
De dingen die je leuk vindt aan hem, aantrekkelijke eigenschappen, en wat je tot nu toe ervaren hebt zelf binnen wat jullie als stel al meegemaakt hebben enzo, vind je daar een goede basis voor een relatie in?
Waar zit die ongelijkwaardigheid hem nu in? Wat zou je het liefst nu anders zien?
Heb je geen andere manier om je te uiten, iets wat je helpt om dingen minder op te kroppen, of gaat dat vooral over problemen binnen je relatie?
Liefs!
dinsdag 29 juli 2008 om 09:12
quote:Nicole_1964 schreef op 28 juli 2008 @ 22:20:
[...]
Oeps, ik had het weer helemaal niet begrepen! Moet beter op gaan letten; het zit er zó ongesleten, om rekening te houden met die ander, dat ik hier steeds weer in verval! Maar antwoord op je vraag: ik heb het idee, dat hij het echt voor mij doet, hij wil me echt helpen te uiten. En ik wil ook dat ik me beter kan uiten; nu krop ik echt nog te veel op; heb vaak letterlijk last van keelpijn doordat ik veel opkrop.
Dat soort dingen als leren te uiten is iets voor een therapietraject (die volg je toch?). Je kunt het dan weer oefenen in situaties met je partner.
Maar ben het wel eens met Iseo en de rest. Je hebt al zoveel over deze relatie geschreven en het is er in ieder geval een waarin dingen echt ten koste van jou gaan. Dit heeft voor een deel met een bepaald onvermogen van jouw kant te maken, maar ook voor een groot deel met zijn karakter. Vb hiervan is toch zijn internetgedrag, waar jij moeite mee hebt en wat over zegt, maar wat hij niet wil veranderen.
[...]
Oeps, ik had het weer helemaal niet begrepen! Moet beter op gaan letten; het zit er zó ongesleten, om rekening te houden met die ander, dat ik hier steeds weer in verval! Maar antwoord op je vraag: ik heb het idee, dat hij het echt voor mij doet, hij wil me echt helpen te uiten. En ik wil ook dat ik me beter kan uiten; nu krop ik echt nog te veel op; heb vaak letterlijk last van keelpijn doordat ik veel opkrop.
Dat soort dingen als leren te uiten is iets voor een therapietraject (die volg je toch?). Je kunt het dan weer oefenen in situaties met je partner.
Maar ben het wel eens met Iseo en de rest. Je hebt al zoveel over deze relatie geschreven en het is er in ieder geval een waarin dingen echt ten koste van jou gaan. Dit heeft voor een deel met een bepaald onvermogen van jouw kant te maken, maar ook voor een groot deel met zijn karakter. Vb hiervan is toch zijn internetgedrag, waar jij moeite mee hebt en wat over zegt, maar wat hij niet wil veranderen.
dinsdag 29 juli 2008 om 10:14
quote:zonnepitje2 schreef op 28 juli 2008 @ 21:58:
Ja Duub, ik denk dat je gelijk hebt dat het veel uitmaakt of er al dan niet fysiek geweld is gebruikt in je relatie. En hoe lang. Ik denk dat dat bij ons ook had kunnen gebeuren maar dat ik op tijd afstand heb genomen. Mijn gevoel was al op voordat dat heeft kunnen gebeuren. Hij heeft er nl. wel mee gedreigd en gezegd dat hij het zou kunnen doen. Moeilijk om te zeggen wanneer de grens is.
Tegen mij werd gezegd:"Het is in je voordeel dat ik geen aggressief type ben, en ander had je allang in elkaar getremd."
En dan liep hij weg, sloeg met zijn vuisten ergens tegen aan of gaf ergens een trap tegen, waarmee hij zichzelf dan pijn deed.
Een enkele keer ook een serieuze blessure.
Dit gebeurde niet alleen tegen mij, ook tegen de kinderen.
Mezelf nam ik het kwalijk dat het weer zover moest komen.
Was ik zo erg dat mijn man zichzelf dit aandeed?
Kon ik hem niet anders naar onze jongens laten kijken?
Voor wat betreft de kinderen heb ik het altijd onzin gevonden, en hem dat ook gezegd. Het zijn kinderen, je eigen kinderen, en ze zijn niet vervelender dan andere kinderen. (alsof dit gedrag ten opzichte van andere, wel vervelende kinderen wél gerechtvaardigd zou zijn....hier ben ik achteraf ook niet trots op)
Hij heeft ze nooit lichamelijk pijn gedaan, maar wel angst aangejaagd en een dreigende houding aangenomen.
Er is een periode geweest dat ze hem teveel waren.
Vooral ten tijde van het bepalen van de omgangsregeling zag hij dat ene weekend in de twee weken als een ideaal.
Het gekke, maar fijne voor de jongens is, dat hij ze nu niet vaak genoeg kan zien. Ze hoeven maar te kikken of hij staat er.
Cadeau's te over, en uitjes tot vervelends toe..
De jongste die het meest met zijn uitbarstingen geconfronteerd is, is nu het sterkst met zijn vader verbonden. Mist hem regelmatig en wil een extra dagje naar hem toe. Hij wordt op die momenten met open armen ontvangen.
Ja Duub, ik denk dat je gelijk hebt dat het veel uitmaakt of er al dan niet fysiek geweld is gebruikt in je relatie. En hoe lang. Ik denk dat dat bij ons ook had kunnen gebeuren maar dat ik op tijd afstand heb genomen. Mijn gevoel was al op voordat dat heeft kunnen gebeuren. Hij heeft er nl. wel mee gedreigd en gezegd dat hij het zou kunnen doen. Moeilijk om te zeggen wanneer de grens is.
Tegen mij werd gezegd:"Het is in je voordeel dat ik geen aggressief type ben, en ander had je allang in elkaar getremd."
En dan liep hij weg, sloeg met zijn vuisten ergens tegen aan of gaf ergens een trap tegen, waarmee hij zichzelf dan pijn deed.
Een enkele keer ook een serieuze blessure.
Dit gebeurde niet alleen tegen mij, ook tegen de kinderen.
Mezelf nam ik het kwalijk dat het weer zover moest komen.
Was ik zo erg dat mijn man zichzelf dit aandeed?
Kon ik hem niet anders naar onze jongens laten kijken?
Voor wat betreft de kinderen heb ik het altijd onzin gevonden, en hem dat ook gezegd. Het zijn kinderen, je eigen kinderen, en ze zijn niet vervelender dan andere kinderen. (alsof dit gedrag ten opzichte van andere, wel vervelende kinderen wél gerechtvaardigd zou zijn....hier ben ik achteraf ook niet trots op)
Hij heeft ze nooit lichamelijk pijn gedaan, maar wel angst aangejaagd en een dreigende houding aangenomen.
Er is een periode geweest dat ze hem teveel waren.
Vooral ten tijde van het bepalen van de omgangsregeling zag hij dat ene weekend in de twee weken als een ideaal.
Het gekke, maar fijne voor de jongens is, dat hij ze nu niet vaak genoeg kan zien. Ze hoeven maar te kikken of hij staat er.
Cadeau's te over, en uitjes tot vervelends toe..
De jongste die het meest met zijn uitbarstingen geconfronteerd is, is nu het sterkst met zijn vader verbonden. Mist hem regelmatig en wil een extra dagje naar hem toe. Hij wordt op die momenten met open armen ontvangen.
dinsdag 29 juli 2008 om 10:47
Hoi lieve Perel
Vreselijk, zulke uitspraken.
Ik zat zo met mezelf in de knoop dat ik dus echt zo'n uitwerking op iemand kon hebben.
Hij kon echt wanhopig voor me staan, dat hij echt zo kwaad van mij werd. En dan maar dreigen. Dat ik hem kapotmaakte.
Wat is er veranderd dat hij nu anders met jullie kinderen omgaat?
Hoe voel jij je hierover?
Voelt het alsof het ongeveer zo blijft hoe hij nu als vader voor hen is of dat het weer om kan slaan?
Verder een beetje goed geslapen, Perel?
(f)
Vreselijk, zulke uitspraken.
Ik zat zo met mezelf in de knoop dat ik dus echt zo'n uitwerking op iemand kon hebben.
Hij kon echt wanhopig voor me staan, dat hij echt zo kwaad van mij werd. En dan maar dreigen. Dat ik hem kapotmaakte.
Wat is er veranderd dat hij nu anders met jullie kinderen omgaat?
Hoe voel jij je hierover?
Voelt het alsof het ongeveer zo blijft hoe hij nu als vader voor hen is of dat het weer om kan slaan?
Verder een beetje goed geslapen, Perel?
(f)
dinsdag 29 juli 2008 om 10:59
Het lijkt wel of zo iemand niet dagelijks mensen om zich heen kan hebben, de godganse dag.
Dat idee heb ik wel van mijn ex. En ook dat 'ie van zijn kinderen veel meer kan verdragen dan van andere mensen inclusief zijn geliefde.
Wel ben ik bang dat zijn verdraagzaamheid kleiner wordt naarmate hij meer van de kinderen gaat verwachten -ze ouder en dus wijzer worden-
Dat idee heb ik wel van mijn ex. En ook dat 'ie van zijn kinderen veel meer kan verdragen dan van andere mensen inclusief zijn geliefde.
Wel ben ik bang dat zijn verdraagzaamheid kleiner wordt naarmate hij meer van de kinderen gaat verwachten -ze ouder en dus wijzer worden-
dinsdag 29 juli 2008 om 11:18
quote:Perel schreef op 29 juli 2008 @ 10:14:
Dit gebeurde niet alleen tegen mij, ook tegen de kinderen.
Mezelf nam ik het kwalijk dat het weer zover moest komen.
Was ik zo erg dat mijn man zichzelf dit aandeed?
Kon ik hem niet anders naar onze jongens laten kijken?
Het lijkt me vreselijk, die dreiging. Gek genoeg heb ik ook de afgelopen jaren met dezelfde vragen rondgelopen terwijl mijn man niet actief agressief is. Maar wel telkens die onvrede, die depressies, het gemanipuleer. Het gevoel dat je een vreselijk mens moet zijn dat je man zich zo ellendig voelt. Dat je kind zo weinig betekent dat iemand zich alleen maar gevangen lijkt te voelen en de verantwoordelijkheid te zwaar weegt om nog ergens vreugde uit te halen.
Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik niet het recht heb om mee te schrijven hier en respecteer ik zo erg wat jullie delen. En tegelijkertijd merk ik telkens dat ik het toch herken. En dat ik er geen grip op heb. In hoeverre is het "slechts" depressie? En waarom voel ik toch het misbruik wat er van me gemaakt is, ook al is het zo stil en sluipend?
Iig een dikke voor iedereen, het is onvoorstelbaar wat mensen stuk kunnen maken. Het basisvertrouwen in de wereld wat aangetast is. Echt vreselijk.
Dit gebeurde niet alleen tegen mij, ook tegen de kinderen.
Mezelf nam ik het kwalijk dat het weer zover moest komen.
Was ik zo erg dat mijn man zichzelf dit aandeed?
Kon ik hem niet anders naar onze jongens laten kijken?
Het lijkt me vreselijk, die dreiging. Gek genoeg heb ik ook de afgelopen jaren met dezelfde vragen rondgelopen terwijl mijn man niet actief agressief is. Maar wel telkens die onvrede, die depressies, het gemanipuleer. Het gevoel dat je een vreselijk mens moet zijn dat je man zich zo ellendig voelt. Dat je kind zo weinig betekent dat iemand zich alleen maar gevangen lijkt te voelen en de verantwoordelijkheid te zwaar weegt om nog ergens vreugde uit te halen.
Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik niet het recht heb om mee te schrijven hier en respecteer ik zo erg wat jullie delen. En tegelijkertijd merk ik telkens dat ik het toch herken. En dat ik er geen grip op heb. In hoeverre is het "slechts" depressie? En waarom voel ik toch het misbruik wat er van me gemaakt is, ook al is het zo stil en sluipend?
Iig een dikke voor iedereen, het is onvoorstelbaar wat mensen stuk kunnen maken. Het basisvertrouwen in de wereld wat aangetast is. Echt vreselijk.
dinsdag 29 juli 2008 om 11:54
Lieve Feliciaatje, ik denk dat je man niet echt depressief geweest is, maar koos voor een depressie. Als manier om in het leven te staan, geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen en om ondertussen jou mee te manipuleren (bewust of onbewust). Een depressie kan ook een vlucht zijn. Vaak is die tijdelijk, omdat je de problemen van het leven tijdelijk niet aankan. Bij hem is het een manier van leven. Hij wordt depressief van het hebben van een relatie (met zo'n fantastische vrouw als jij) en het hebben van een kind. Dan wordt het natuurlijk nooit wat.
Feliciaatje, jij bent een heel empathisch mens en dat breekt je in deze relatie op. Daar is inderdaad misbruik van gemaakt. je hebt je zo veel in hem ingeleefd dat je zijn gedrag daardoor mede in stand hield. Dat maakt jou daar niet verantwoordelijk voor, want een goeie vent zou van zo'n goeie eigenschap geen misbruik maken.
Ik hoop dat je mettertijd kan inzien wat jouw rol hierin is geweest (volgens mij ben je al goed op weg) en kan accepteren dat jouw empathie nog steeds heel waardevol is. Het zou jammer zijn als jij die goede eigenschap zou gaan wegmoffelen omdat iemand er schromelijk misbruik van heeft gemaakt. Je moet alleen leren mensen uit te zoeken die dat niet doen en grenzen te trekken als je merkt dat ze het wel doen.
Ik begreep laatst dat je besloten had er een punt achter te zetten. Hoe kijk je er nu tegenaan?
liefs,
dubio, die jou een echte kanjer vindt
Feliciaatje, jij bent een heel empathisch mens en dat breekt je in deze relatie op. Daar is inderdaad misbruik van gemaakt. je hebt je zo veel in hem ingeleefd dat je zijn gedrag daardoor mede in stand hield. Dat maakt jou daar niet verantwoordelijk voor, want een goeie vent zou van zo'n goeie eigenschap geen misbruik maken.
Ik hoop dat je mettertijd kan inzien wat jouw rol hierin is geweest (volgens mij ben je al goed op weg) en kan accepteren dat jouw empathie nog steeds heel waardevol is. Het zou jammer zijn als jij die goede eigenschap zou gaan wegmoffelen omdat iemand er schromelijk misbruik van heeft gemaakt. Je moet alleen leren mensen uit te zoeken die dat niet doen en grenzen te trekken als je merkt dat ze het wel doen.
Ik begreep laatst dat je besloten had er een punt achter te zetten. Hoe kijk je er nu tegenaan?
liefs,
dubio, die jou een echte kanjer vindt
Ga in therapie!
dinsdag 29 juli 2008 om 12:43
Dat is precies wat ik me ben gaan realiseren, dat het toch echt een keus van hem is, niet iets wat hem zo maar is overkomen. Ook al speelt het nog zo onbewust. Vandaar al die "ik kan het niet"s waar meerdere malen doorheensiepelde dat hij gewoon niet wilde. Dat is heel wat anders. En dat geeft me een machteloos gevoel want "ik kan niet", daar kan ik in essentie vaak al weinig mee. Als je echt wil, kun je een hoop naar mijn idee, vooral als het zich in jezelf afspeelt. Dat het dan moeilijk is en tijd kost, natuurlijk, alle begrip voor, ik ben ook niet met alles binnen een paar dagen klaar. Maar niet willen, tja wat kun je dan nog doen als partner? Afwachtend gaan zitten lijden? Als ik ergens een hekel aan heb... .
Ik ben zelf lange periodes depressief geweest. En idd heb ik daardoor alleen al veel begrip gehad, ik weet wat het met je doet. Maar ik heb er nooit voor gekozen, als ik een deur zag om verder te komen dan ging ik erdoorheen. Dat doet hij niet. En dan op een gegeven moment houdt mijn begrip op, dat is al een tijd zo. Maar tegelijkertijd voelt het wreed om dan maar te zeggen: tja je eigen keuze, doe er wat aan/mee of concludeer dat het zo blijft en meld dat even. Dan kan ik ook verder. Dat heb ik wel (iets vriendelijker) gezegd. En alleen daardoor al heb ik me regelmatig een hard mens gevoeld. Maar wat moet je anders? Mee gaan zitten sippen? Ik wil dat niet, ik wil mijn leven leven.
Ik heb er geen spijt van. Ik heb er veel van geleerd. Maar het verder accepteren is uitgesloten. Ik heb geprobeerd om te leven met het gebrek aan echte liefde en intimiteit omdat hij het ook moeilijk had en de suggestie wekte het wel te willen. Dus in mijn naiviteit heb ik gedacht: als jij het wil, dan komt het.
Maar ik kan niet meer, ik merk dat ik honger lijd, energie verspil, twijfel aan mijzelf als mens. En tegelijkertijd besef dat dat heel normaal is gezien de omstandigheden van de afgelopen 4 jaar maar dat ik dan nu mag kiezen me anders te voelen. Ik voel me gespleten daarin, het stuk wat verwond is en aan de andere kant het besef dat het onterecht is, het gevoel wat ik over mijzelf heb gekregen. Gek gevoel.
Ik ben zo blij dat ik 2 jaar geleden op de rem heb getrapt en ben begonnen met mezelf weer op te bouwen. Want ik heb nu mensen om me heen die echt van me houden en idd mijn grenzen respecteren. Dus ik baal niet dat ik dat empathische stuk heb. Maar het heeft het contrast de afgelopen jaren enorm gemaakt, dat ik me veilig voelde bij goede vrienden en op vreemde, onnoembare wijze bedreigd en op mijn hoede bij mijn man.
Dus de conclusie blijft hetzelfde, ik kan hier zeker niet mee door. Een paar weken terug heb ik dat duidelijk aangegeven. Ik ben nu aan het rouwen, ik ben boos, ik voel de schade tot in mijn tenen. Maar ook dat ik dit nooit meer pik van iemand, dat ik niet meer van mezelf tolereer dat ik zoveel weggeef terwijl er niets mijn richting op komt.
Hij is ermee bezig. Maar ik kan hem er niet in vertrouwen dat hij ooit mijn behoeften echt belangrijk gaat vinden. Hij zei zelf een paar dagen terug dat hij nooit geleerd heeft te houden van. Ik ook niet. En toch kan ik met hart en ziel liefhebben. Ik heb geen flauw benul hoe je dat moet leren en ik heb al helemaal geen zin om op iets te wachten waarvan ik denk: ik geloof dat ik meer wil dan dat, ik wil nu gewoon wel 's vanzelfsprekend liefgehad worden. Voor minder doe ik het niet meer.
Ik denk dat ik nu worstel met het laatste stukje hoop. Terwijl ik weet dat het zinloos en te weinig is. En dat ik mezelf dan mag gunnen te zeggen: laat maar, ik ga. Ik vind het moeilijk om hem in de steek te laten. En tegelijkertijd besef dat hij niet anders gedaan heeft de afgelopen jaren. En dat voor hem kiezen impliceert dat ik mezelf in de steek laat.
Dus de keus is onvermijdelijk. Dat zie ik zelf ook. Maar niet makkelijk. Ik heb als kind altijd in dienst gestaan van anderen. En dat merk ik nu, dat dat een diepe, oude reflex is. Voor mijzelf kiezen is hier zo tegenovergesteld aan. En ik wurm me ernaar toe om dit te kunnen maar wat is het moeilijk. Alsof ik tegen mezelf vecht. Dat houdt me niet tegen maar het maakt het geen schitterende zegetocht maar eerder een langzaam, kwellend duel. Mijn ergste vijand ben ik zelf. Dus ik ervaar nu eigenlijk ook niets naar mijn man toe, hooguit dat het klaar is. Dat is duidelijk.
Ik ben zelf lange periodes depressief geweest. En idd heb ik daardoor alleen al veel begrip gehad, ik weet wat het met je doet. Maar ik heb er nooit voor gekozen, als ik een deur zag om verder te komen dan ging ik erdoorheen. Dat doet hij niet. En dan op een gegeven moment houdt mijn begrip op, dat is al een tijd zo. Maar tegelijkertijd voelt het wreed om dan maar te zeggen: tja je eigen keuze, doe er wat aan/mee of concludeer dat het zo blijft en meld dat even. Dan kan ik ook verder. Dat heb ik wel (iets vriendelijker) gezegd. En alleen daardoor al heb ik me regelmatig een hard mens gevoeld. Maar wat moet je anders? Mee gaan zitten sippen? Ik wil dat niet, ik wil mijn leven leven.
Ik heb er geen spijt van. Ik heb er veel van geleerd. Maar het verder accepteren is uitgesloten. Ik heb geprobeerd om te leven met het gebrek aan echte liefde en intimiteit omdat hij het ook moeilijk had en de suggestie wekte het wel te willen. Dus in mijn naiviteit heb ik gedacht: als jij het wil, dan komt het.
Maar ik kan niet meer, ik merk dat ik honger lijd, energie verspil, twijfel aan mijzelf als mens. En tegelijkertijd besef dat dat heel normaal is gezien de omstandigheden van de afgelopen 4 jaar maar dat ik dan nu mag kiezen me anders te voelen. Ik voel me gespleten daarin, het stuk wat verwond is en aan de andere kant het besef dat het onterecht is, het gevoel wat ik over mijzelf heb gekregen. Gek gevoel.
Ik ben zo blij dat ik 2 jaar geleden op de rem heb getrapt en ben begonnen met mezelf weer op te bouwen. Want ik heb nu mensen om me heen die echt van me houden en idd mijn grenzen respecteren. Dus ik baal niet dat ik dat empathische stuk heb. Maar het heeft het contrast de afgelopen jaren enorm gemaakt, dat ik me veilig voelde bij goede vrienden en op vreemde, onnoembare wijze bedreigd en op mijn hoede bij mijn man.
Dus de conclusie blijft hetzelfde, ik kan hier zeker niet mee door. Een paar weken terug heb ik dat duidelijk aangegeven. Ik ben nu aan het rouwen, ik ben boos, ik voel de schade tot in mijn tenen. Maar ook dat ik dit nooit meer pik van iemand, dat ik niet meer van mezelf tolereer dat ik zoveel weggeef terwijl er niets mijn richting op komt.
Hij is ermee bezig. Maar ik kan hem er niet in vertrouwen dat hij ooit mijn behoeften echt belangrijk gaat vinden. Hij zei zelf een paar dagen terug dat hij nooit geleerd heeft te houden van. Ik ook niet. En toch kan ik met hart en ziel liefhebben. Ik heb geen flauw benul hoe je dat moet leren en ik heb al helemaal geen zin om op iets te wachten waarvan ik denk: ik geloof dat ik meer wil dan dat, ik wil nu gewoon wel 's vanzelfsprekend liefgehad worden. Voor minder doe ik het niet meer.
Ik denk dat ik nu worstel met het laatste stukje hoop. Terwijl ik weet dat het zinloos en te weinig is. En dat ik mezelf dan mag gunnen te zeggen: laat maar, ik ga. Ik vind het moeilijk om hem in de steek te laten. En tegelijkertijd besef dat hij niet anders gedaan heeft de afgelopen jaren. En dat voor hem kiezen impliceert dat ik mezelf in de steek laat.
Dus de keus is onvermijdelijk. Dat zie ik zelf ook. Maar niet makkelijk. Ik heb als kind altijd in dienst gestaan van anderen. En dat merk ik nu, dat dat een diepe, oude reflex is. Voor mijzelf kiezen is hier zo tegenovergesteld aan. En ik wurm me ernaar toe om dit te kunnen maar wat is het moeilijk. Alsof ik tegen mezelf vecht. Dat houdt me niet tegen maar het maakt het geen schitterende zegetocht maar eerder een langzaam, kwellend duel. Mijn ergste vijand ben ik zelf. Dus ik ervaar nu eigenlijk ook niets naar mijn man toe, hooguit dat het klaar is. Dat is duidelijk.
dinsdag 29 juli 2008 om 12:58
Ik denk niet, dat een depressie hebben een keuze is. Tenminste niet wanneer deze door een deskundige vastgesteld is. Er zijn veel gradaties in een depressie. Maar het is absoluut niet zo, dat je wanneer je echt serieuze depressieve klachten hebt, je in staat om initiatiefrijk te kunnen zijn om de depressie te overwinnen. Daarvoor heb je echt nodig AD, therapie en bijv. een cursus hoe je met een depressie om moet gaan.
Een depressieve partner hebben trekt een zware wissel op een relatie. Het is zelfs zo dat er zelfs begrip voor op te brengen is wanneer de andere partner het niet meer trekt. Kan me voorstellen dat jij de zwarte piet naar je partner toe wilt spelen omdat hij er in jouw ogen te weinig aan doet, maar mogelijk is hij totaal onkundig hierin.
Beter zou zijn wanneer jij zelf zou stellen, dat je niet verder wil gaan met een depressieve partner. Ik neem aan dat hij wel in een goed hulpverleningstraject zit voor zijn depressie.
Een depressieve partner hebben trekt een zware wissel op een relatie. Het is zelfs zo dat er zelfs begrip voor op te brengen is wanneer de andere partner het niet meer trekt. Kan me voorstellen dat jij de zwarte piet naar je partner toe wilt spelen omdat hij er in jouw ogen te weinig aan doet, maar mogelijk is hij totaal onkundig hierin.
Beter zou zijn wanneer jij zelf zou stellen, dat je niet verder wil gaan met een depressieve partner. Ik neem aan dat hij wel in een goed hulpverleningstraject zit voor zijn depressie.
