Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
zaterdag 19 juli 2008 om 11:11
Op de een of andere manier is de dag van gisteren ook weer voorbijgegaan. Ik bedank jullie allemaal voor de lieve felicitaties en gedachten, en het meeleven.
Ik ben zó ontzettend moe van alles, merk ik. Er zijn bij mij zoveel dingen illusies gebleken de laatste jaren. Ik hoopte met mijn man wél dit gezinnetje te kunnen opbouwen, waar het met ex niet lukte. Het mocht maar een zevental maanden duren. Kinderen weg.
Ik hoopte dat ook met zijn kinderen goed kontakt zou kunnen ontstaan, maar in de praktijk komt dit niet van de grond.
Het nest waar ik zelf vandaan kom bleek gebaseerd op drijfzand van illusie..
ik heb zóveel geloofd, gehoopt, gewerkt; veel teveel uitgegaan van hoe ik zelf ben en zelf in het leven sta,
Ik ben zo moe van alles.
Het kost me zoveel energie om nu weer aan het werk te zijn, ik heb geen energie meer over voor allerlei niet-echt-tweerichtingsrelaties met vriendinnen bijvoorbeeld, vriendinnen die niet eens aan deze verjaardag van gisteren dachten..
Ik heb geen energie om hier ook maar iets in huis te klussen, terwijl ik dat eerder jarenlang heb gedaan en ook wel leuk vond.
Ik leef, maar daar is nu ook alles mee gezegd.
Mijn kinderen waren niet hét doel of dé ultieme zin van mijn leven, maar ik ervaar een ontzettend groot gat van gemis en echt een deel van mezelf is gewoon wég en komt niet meer terug. Door de daden van iemand die ik ook vertrouwde.
Ik ben zó ontzettend moe van alles, merk ik. Er zijn bij mij zoveel dingen illusies gebleken de laatste jaren. Ik hoopte met mijn man wél dit gezinnetje te kunnen opbouwen, waar het met ex niet lukte. Het mocht maar een zevental maanden duren. Kinderen weg.
Ik hoopte dat ook met zijn kinderen goed kontakt zou kunnen ontstaan, maar in de praktijk komt dit niet van de grond.
Het nest waar ik zelf vandaan kom bleek gebaseerd op drijfzand van illusie..
ik heb zóveel geloofd, gehoopt, gewerkt; veel teveel uitgegaan van hoe ik zelf ben en zelf in het leven sta,
Ik ben zo moe van alles.
Het kost me zoveel energie om nu weer aan het werk te zijn, ik heb geen energie meer over voor allerlei niet-echt-tweerichtingsrelaties met vriendinnen bijvoorbeeld, vriendinnen die niet eens aan deze verjaardag van gisteren dachten..
Ik heb geen energie om hier ook maar iets in huis te klussen, terwijl ik dat eerder jarenlang heb gedaan en ook wel leuk vond.
Ik leef, maar daar is nu ook alles mee gezegd.
Mijn kinderen waren niet hét doel of dé ultieme zin van mijn leven, maar ik ervaar een ontzettend groot gat van gemis en echt een deel van mezelf is gewoon wég en komt niet meer terug. Door de daden van iemand die ik ook vertrouwde.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 juli 2008 om 04:34
lieve elmervrouw
Ik kan alleen maar zeggen dat ik bewondering voor je heb......
hoe je het doet???
Geen idee..........maar je doet het! Je overleeft.........
Je leeft ,met al je pijn en veel verlies....
Wat er niet is....je kinderen zijn niet bij je thuis, in jou nest...
Jij komt niet uit een warm nest.....
Zo had het niet moeten zijn...totaal niet!
Liefhebben is je niet aangeleerd.....
En toch....
en toch....
en toch
kun je het...
warmte overbrengen.....
meeleven...
meehuilen...
meedenken....
al gaat het soms over kleine dingen.....
Ik ken je niet persoonlijk...ook heb ik je boek niet gelezen...
maar ik vind je een geweldig mens!!!!
Voor wat het waard is: Bewonderenswaardig......dat ben en blijf je voor mij...
(f)
Ik kan alleen maar zeggen dat ik bewondering voor je heb......
hoe je het doet???
Geen idee..........maar je doet het! Je overleeft.........
Je leeft ,met al je pijn en veel verlies....
Wat er niet is....je kinderen zijn niet bij je thuis, in jou nest...
Jij komt niet uit een warm nest.....
Zo had het niet moeten zijn...totaal niet!
Liefhebben is je niet aangeleerd.....
En toch....
en toch....
en toch
kun je het...
warmte overbrengen.....
meeleven...
meehuilen...
meedenken....
al gaat het soms over kleine dingen.....
Ik ken je niet persoonlijk...ook heb ik je boek niet gelezen...
maar ik vind je een geweldig mens!!!!
Voor wat het waard is: Bewonderenswaardig......dat ben en blijf je voor mij...
(f)
zondag 20 juli 2008 om 12:15
zondag 20 juli 2008 om 19:59
Lieve Elmer,
Lees nu pas dat jouw meisje een dag na mijn zoon jarig is geweest. Ik zal haar verjaardag niet meer vergeten.
Meis, wat enorm moeilijk: de wetenschap dat je haar nu al net zo lang niét kent als dat je haar wél gekend hebt. Dat er alweer zes jaar voorbij zijn zonder een glimp van hun beide. Sterkte meis, deze week...
Lees nu pas dat jouw meisje een dag na mijn zoon jarig is geweest. Ik zal haar verjaardag niet meer vergeten.
Meis, wat enorm moeilijk: de wetenschap dat je haar nu al net zo lang niét kent als dat je haar wél gekend hebt. Dat er alweer zes jaar voorbij zijn zonder een glimp van hun beide. Sterkte meis, deze week...
woensdag 23 juli 2008 om 22:11
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden.
Het is en blijft zo ontzettend bizar. Ik kan er gewoon niet bij. Vandaag vroeg iemand of ik ook kinderen had. Ja, zeg ik dan, een meisje en een jongen. Soms zeg ik daarna verder niets meer, maar vandaag zei ik dat ze niet bij mij waren en waarom. Dan komen de vragen. Kan niemand iets doen? Nee, alles al geprobeerd. Nee, niets meer gehoord, nooit meer. Met de noorderzon vertrokken. Hoe is het mogelijk? Verbijsterde reaktie. Ja, en ook bij mij. Hoe is het mogelijk, in meer dan 5,5 jaar, nooit meer iets horen, niks weten.
Het is en blijft zo ontzettend bizar. Ik kan er gewoon niet bij. Vandaag vroeg iemand of ik ook kinderen had. Ja, zeg ik dan, een meisje en een jongen. Soms zeg ik daarna verder niets meer, maar vandaag zei ik dat ze niet bij mij waren en waarom. Dan komen de vragen. Kan niemand iets doen? Nee, alles al geprobeerd. Nee, niets meer gehoord, nooit meer. Met de noorderzon vertrokken. Hoe is het mogelijk? Verbijsterde reaktie. Ja, en ook bij mij. Hoe is het mogelijk, in meer dan 5,5 jaar, nooit meer iets horen, niks weten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 juli 2008 om 23:37
Wat mij het gekst lijkt maar misschien is dat helemaal niet zo, is de tegenstrijdigheid in jezelf die ik me zou kunnen voorstellen. Dat om het verdriet te overleven je het steeds meer op de achtergrond drukt voor zover dat gaat. Het leven gaat door. Jij gaat door. Je moet wel.
En dat tegelijkertijd er toch ook het besef is dat die twee kinderen die je gebaard hebt ergens zijn, ergens echt bestaan, dat het geen droom was, dat geen overlevingsmechanisme dat besef geheel uit kan zetten.
Dat lijkt me vreselijk als het zo is. Om door te kunnen gaan moet je het op de een of andere manier een plek geven, op godsonmogelijke wijze er toch een stukje vrede mee vinden. En tegelijkertijd de angst dat je misschien dan onverschillig lijkt of ze verraadt, de liefde die er nog steeds voor ze is minder maakt.
Maar goed, dit is puur hypothetisch voor mij. Iig zo'n ontzettend dikke voor je lieve Elmer. Ik vind het echt afgrijselijk.
En dat tegelijkertijd er toch ook het besef is dat die twee kinderen die je gebaard hebt ergens zijn, ergens echt bestaan, dat het geen droom was, dat geen overlevingsmechanisme dat besef geheel uit kan zetten.
Dat lijkt me vreselijk als het zo is. Om door te kunnen gaan moet je het op de een of andere manier een plek geven, op godsonmogelijke wijze er toch een stukje vrede mee vinden. En tegelijkertijd de angst dat je misschien dan onverschillig lijkt of ze verraadt, de liefde die er nog steeds voor ze is minder maakt.
Maar goed, dit is puur hypothetisch voor mij. Iig zo'n ontzettend dikke voor je lieve Elmer. Ik vind het echt afgrijselijk.
donderdag 24 juli 2008 om 10:41
Nee, dat klopt zo wel, Felicia. Het is ook heel erg tegenstrijdig. Ze zitten op de achtergrond, want als ik echt in volle omvang toelaat wat ik voel, dan overspoelt het me en ben ik tot niets meer in staat. Dat probeer ik te vermijden.
Ik kan er heel rationeel over praten. Zonder ook maar iets te voelen. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is.
Het lijkt soms net of ik van buitenaf tegen mezelf aankijk, als ik er bijv. in de taxi tegen iemand iets over vertel, bij zo'n vraag bijvoorbeeld. Heel erg afstandelijk.
Soms lijkt het net maar een idee; iets uit een vorig leven zou ik bijna zeggen, dat ik echt zwanger ben geweest, echt die kindjes ter wereld heb gebracht, echt met ze heb geleefd. Het voelt zo ontzettend ver weg. Hier boven mijn beeldscherm heb ik twee foto's hangen, en ik weet gewoon niet wat ik voel als ik ernaar kijk. Ze zijn compleet uit mijn leven, ik voel niet het miniemste kontakt of verbinding. Dat waar ik andere moeders weleens over hoor, ik voel of het goed met ze gaat, heb ik niet. Ik leef hier mijn leven. Ik overleef. En af en toe lééf ik echt. Maar dat heeft met meer te maken dan alleen het kwijt zijn van mijn kinderen. Kwijt zijn van zelf kind zijn geweest bijvoorbeeld.
Ik kan er heel rationeel over praten. Zonder ook maar iets te voelen. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is.
Het lijkt soms net of ik van buitenaf tegen mezelf aankijk, als ik er bijv. in de taxi tegen iemand iets over vertel, bij zo'n vraag bijvoorbeeld. Heel erg afstandelijk.
Soms lijkt het net maar een idee; iets uit een vorig leven zou ik bijna zeggen, dat ik echt zwanger ben geweest, echt die kindjes ter wereld heb gebracht, echt met ze heb geleefd. Het voelt zo ontzettend ver weg. Hier boven mijn beeldscherm heb ik twee foto's hangen, en ik weet gewoon niet wat ik voel als ik ernaar kijk. Ze zijn compleet uit mijn leven, ik voel niet het miniemste kontakt of verbinding. Dat waar ik andere moeders weleens over hoor, ik voel of het goed met ze gaat, heb ik niet. Ik leef hier mijn leven. Ik overleef. En af en toe lééf ik echt. Maar dat heeft met meer te maken dan alleen het kwijt zijn van mijn kinderen. Kwijt zijn van zelf kind zijn geweest bijvoorbeeld.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 juli 2008 om 10:43
Wel heb ik een soort besef van een energetische verbinding, die niet verbroken is. Die net zo goed met mijn moeder bijvoorbeeld ook niet verbroken is, ook al heb ik het kontakt verbroken. Maar hier kom ik aan dingen die hier vast erg zweverig gevonden worden, zielsverbindingen, dat soort dingen. Die kinderen waren niet zomaar bij mij, ik was niet zomaar hun moeder. En ik zelf heb ook niet zomaar zo'n moeder als ik heb.. had.
En heel soms denk ik dat dit ook allemaal whishful thinking is, een soort troostidee om alles hanteerbaar te maken.
En heel soms denk ik dat dit ook allemaal whishful thinking is, een soort troostidee om alles hanteerbaar te maken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 juli 2008 om 10:56
Ik ervaar zelf ook die energetische verbindingen. En daardoor heb ik meestal wel een aardig idee hoe het zo ongeveer gaat met mensen, ook als ik ze tijden niet spreek. Dus ik begrijp je en ik geloof niet dat het wishful thinking is. In sommige gevallen had ik het misschien zelfs liever uitgezet . Aan de andere kant, het is wel goed hoe dan ook.
En wat lijkt het me moeilijk. Al die dubbele gevoelens, verwarrende emoties, een ratio die hard probeert de boel nog enigszins onder controle te houden. Dat zijn veel stukken in jezelf die gehoord willen worden. En het gaat maar stap voor stap.
Maar je bent ver gekomen de afgelopen tijd. Zoveel bewondering voor je .
En wat lijkt het me moeilijk. Al die dubbele gevoelens, verwarrende emoties, een ratio die hard probeert de boel nog enigszins onder controle te houden. Dat zijn veel stukken in jezelf die gehoord willen worden. En het gaat maar stap voor stap.
Maar je bent ver gekomen de afgelopen tijd. Zoveel bewondering voor je .
vrijdag 25 juli 2008 om 13:58
Geprobeerd bij te lezen in de topics waar ik me bij betrokken voel, maar het is zoveel dat ik gewoonweg niks zinnigs weet bij te dragen, hoewel het wel degelijk allemaal dingen zijn waar ik mee bezig ben.
Laatst had ik het ergens over de nieuwe Happinez. Daar stond nu een artikel in wat ik wel vind aansluiten bij wat ik hier eerder zei over energetische verbindingen en dat soort dingen. Een artikel over Jezus was het. Er werd uitgelegd dat we een persoonlijk bewustzijn hebben, dat is het bewustzijn waarmee je de dagelijkse dingen doet; en een 'christusbewustzijn'', dat is je verbinding met het goddelijke, het goddelijke deel in jezelf, tijdloos, eeuwig. Je ziel, misschien?
En daarin zijn we één, verbonden. Ik denk dat dit deel mij altijd door alles heen heeft geholpen, zonder dat ik daar toen woorden aan kon geven. Nu ben ik me er bewust van en probeer ik er elke dag naar te streven om ook zó naar mensen te kijken, met, zoals ik het noem 'ogen van de ziel'. Vanmorgen heb ik zo taxigereden, met dit besef. Daar zat de gehandicapte jonge vrouw naast me, die niet kan praten. De bejaarde, die moeite had met alle uitvaarten waar ze steeds weer naartoe moet. De vrouw die naar de bestraling moest. Ik probeerde met mededogen te kijken, niet met medelijden, en tegelijk ook naar mezelf.
We hebben hier allemaal een weg te gaan. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zei oma vroeger. Je ziet vrolijke mensen fietsen, als je zo rondrijdt, maar je hebt geen idee wat er in hun leven speelt. Mijn passagiers zien mij, en denken dat ik een onbezorgde jonge vrouw ben met nog een heel leven voor zich. Ze weten niet dat het wel lijkt of ik in dit leven al meerdere levens geleefd heb, en wat er speelt in mijn leven. Dat hoeven ze ook niet te weten.
Ik probeer te voelen waar we een zijn, ik probeer door de uiterlijkheden heen te kijken, heen te voelen. Op die manier samen te zijn in de tijd die ik heb met mensen, of het nu tijdens een rit in de taxi is, of in een vriendschap, of in mijn relatie. Ik kijk naar de vader van mijn kinderen en probeer verder te kijken dan zijn daad. Ik kijk naar mijn ouders en probeer verder te kijken dan wat ze deden. En ik besef wie ik ben. Wie ik ten diepste ben. Ik zou willen schrijven, verder willen schrijven, een vervolg op mijn boek willen schrijven. Maar kan ik het allemaal verwoorden?
Zo, en nu weer omschakelen naar het persoonlijke bewustzijn want ik moet dadelijk weer aan het werk!
Laatst had ik het ergens over de nieuwe Happinez. Daar stond nu een artikel in wat ik wel vind aansluiten bij wat ik hier eerder zei over energetische verbindingen en dat soort dingen. Een artikel over Jezus was het. Er werd uitgelegd dat we een persoonlijk bewustzijn hebben, dat is het bewustzijn waarmee je de dagelijkse dingen doet; en een 'christusbewustzijn'', dat is je verbinding met het goddelijke, het goddelijke deel in jezelf, tijdloos, eeuwig. Je ziel, misschien?
En daarin zijn we één, verbonden. Ik denk dat dit deel mij altijd door alles heen heeft geholpen, zonder dat ik daar toen woorden aan kon geven. Nu ben ik me er bewust van en probeer ik er elke dag naar te streven om ook zó naar mensen te kijken, met, zoals ik het noem 'ogen van de ziel'. Vanmorgen heb ik zo taxigereden, met dit besef. Daar zat de gehandicapte jonge vrouw naast me, die niet kan praten. De bejaarde, die moeite had met alle uitvaarten waar ze steeds weer naartoe moet. De vrouw die naar de bestraling moest. Ik probeerde met mededogen te kijken, niet met medelijden, en tegelijk ook naar mezelf.
We hebben hier allemaal een weg te gaan. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zei oma vroeger. Je ziet vrolijke mensen fietsen, als je zo rondrijdt, maar je hebt geen idee wat er in hun leven speelt. Mijn passagiers zien mij, en denken dat ik een onbezorgde jonge vrouw ben met nog een heel leven voor zich. Ze weten niet dat het wel lijkt of ik in dit leven al meerdere levens geleefd heb, en wat er speelt in mijn leven. Dat hoeven ze ook niet te weten.
Ik probeer te voelen waar we een zijn, ik probeer door de uiterlijkheden heen te kijken, heen te voelen. Op die manier samen te zijn in de tijd die ik heb met mensen, of het nu tijdens een rit in de taxi is, of in een vriendschap, of in mijn relatie. Ik kijk naar de vader van mijn kinderen en probeer verder te kijken dan zijn daad. Ik kijk naar mijn ouders en probeer verder te kijken dan wat ze deden. En ik besef wie ik ben. Wie ik ten diepste ben. Ik zou willen schrijven, verder willen schrijven, een vervolg op mijn boek willen schrijven. Maar kan ik het allemaal verwoorden?
Zo, en nu weer omschakelen naar het persoonlijke bewustzijn want ik moet dadelijk weer aan het werk!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 25 juli 2008 om 16:23
Lieve Elmervrouw, ik wist tot een paar dagen geleden niet af van dit topic. Ik had al op andere onderwerpen iets van je meegekregen maar het verhaal van je kinderen was me niet bekend. Heb nog lang niet alles gelezen maar moet eerlijk zeggen dat ik geschrokken ben. Wat een verhaal...wat een wrede realiteit.
Ik wil reageren op je laatste berichtje. Ik zit hier bij 25,5 graden celsius achter de computer en ik krijg kippenvel. Ik vind het zo mooi en bijzonder wat ik las. Hoe je met je zielsoog naar anderen en jezelf wil kijken. Dat je dat lukt. Ik ben blij dat je ondanks al je pijn toch de bron van liefde aan kan boren. Ik vind het getuigen van lef dat je kiest voor liefde.
Het 'lijntje' voelen met mensen ken ik, al is het bij mij de laatste tijd wat minder. Met mijn moeder heb ik die connectie nooit gehad. Geestelijk ben ik niet zover dat ik kan accepteren dat het zo heeft moeten zijn. Ik kan het wel aan de hogere energie overlaten, en hoe cru het misschien ook is: ik ben maar een onderdeeltje van andermans leven. Die kan er een puinhoop van gemaakt hebben en mij heel veel pijn aangedaan hebben maar uiteindelijk gaat het bij die hogere energie om de ander en niet om mij. Snap je een beetje wat ik bedoel? Dit is de eerste keer dat ik hieraan woorden geef...
Niet om je bang te maken maar om rekening met jezelf te houden, wil ik je wel waarschuwen om je niet te veel open te stellen. Je pikt heel snel negatieve energie op en dan raak je behoorlijk uit je evenwicht. Je groeit zo ongelofelijk hard dat je alle energie nodig hebt om overeind te blijven. Verder verlost mededogen hebben de ander niet van zijn verantwoordelijkheid. Als je dat in het oog houdt, kom je denk ik een heel end.
Wat me opvalt is dat je een vrouw bent met een enorm potentieel. Jouw vaardigheid tot mens zijn/willen zijn inspireert maar doet me ook nietig voelen. Ik weet niet of ik dat voor elkaar krijg! Ik zou het wel willen, wie weet hoe ver ik kom.
Een omhelzing met alle liefde die ik overbrengen kan...Hanke
Ik wil reageren op je laatste berichtje. Ik zit hier bij 25,5 graden celsius achter de computer en ik krijg kippenvel. Ik vind het zo mooi en bijzonder wat ik las. Hoe je met je zielsoog naar anderen en jezelf wil kijken. Dat je dat lukt. Ik ben blij dat je ondanks al je pijn toch de bron van liefde aan kan boren. Ik vind het getuigen van lef dat je kiest voor liefde.
Het 'lijntje' voelen met mensen ken ik, al is het bij mij de laatste tijd wat minder. Met mijn moeder heb ik die connectie nooit gehad. Geestelijk ben ik niet zover dat ik kan accepteren dat het zo heeft moeten zijn. Ik kan het wel aan de hogere energie overlaten, en hoe cru het misschien ook is: ik ben maar een onderdeeltje van andermans leven. Die kan er een puinhoop van gemaakt hebben en mij heel veel pijn aangedaan hebben maar uiteindelijk gaat het bij die hogere energie om de ander en niet om mij. Snap je een beetje wat ik bedoel? Dit is de eerste keer dat ik hieraan woorden geef...
Niet om je bang te maken maar om rekening met jezelf te houden, wil ik je wel waarschuwen om je niet te veel open te stellen. Je pikt heel snel negatieve energie op en dan raak je behoorlijk uit je evenwicht. Je groeit zo ongelofelijk hard dat je alle energie nodig hebt om overeind te blijven. Verder verlost mededogen hebben de ander niet van zijn verantwoordelijkheid. Als je dat in het oog houdt, kom je denk ik een heel end.
Wat me opvalt is dat je een vrouw bent met een enorm potentieel. Jouw vaardigheid tot mens zijn/willen zijn inspireert maar doet me ook nietig voelen. Ik weet niet of ik dat voor elkaar krijg! Ik zou het wel willen, wie weet hoe ver ik kom.
Een omhelzing met alle liefde die ik overbrengen kan...Hanke
zaterdag 26 juli 2008 om 15:11
Hanke, wat een lief bericht. En ik snap ook wat je bedoelt. Ik zie het zelf ongeveer zo: op het podium van mijn leven zijn allerlei medespelers die een rol(letje) hebben. Ik ben het middelpunt van mijn leven en van mij uit lopen lijntjes naar alle personen die ik ken, maar in wezen gáát het hier om mij. Mijn leven is mijn verantwoordelijkheid, mijn leven is van mij. Ik ben voor niemand anders verantwoordelijk. Maar ik moet zeggen dat gevoel en verstand niet altijd op één lijn liggen, wat dat betreft. (Podium is maar beeldspraak overigens, ik bedoel natuurlijk niet letterlijk dat ik me verheven voel boven anderen. Juist niet, zou ik eerder zeggen..)
Ik vind het trouwens heel eng om dit alles hier zo neer te zetten. Het is zó hoe ik denk en voel, het leven beleef. Zit steeds te denken: weghalen of niet, laat ik de angst overheersen? Tot nu toe is het antwoord nee. Wie hier moeite mee heeft, gaat maar door naar een ander topic. Toch?!
Wat je een na laatste alinea betreft: ik denk dat je daar gelijk in hebt. Lezen hier op het forum probeer ik daarom ook wat te beperken, het haalt me vaak weg van de helderheid in mezelf om 't zo maar te zeggen. En nu weet ik even helemaal niet meer wat ik nog wil zeggen..
Ik vind het trouwens heel eng om dit alles hier zo neer te zetten. Het is zó hoe ik denk en voel, het leven beleef. Zit steeds te denken: weghalen of niet, laat ik de angst overheersen? Tot nu toe is het antwoord nee. Wie hier moeite mee heeft, gaat maar door naar een ander topic. Toch?!
Wat je een na laatste alinea betreft: ik denk dat je daar gelijk in hebt. Lezen hier op het forum probeer ik daarom ook wat te beperken, het haalt me vaak weg van de helderheid in mezelf om 't zo maar te zeggen. En nu weet ik even helemaal niet meer wat ik nog wil zeggen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 26 juli 2008 om 15:45
Ik weet niet of ik me als kind al zo voelde. Eigenlijk zijn de enige mooie herinneringen die ik heb aan kindzijn, de momenten dat ik bij mijn opa en oma in het hooi speelde (de geur vind ik nog altijd heerlijk), buiten zijn, natuur. Spelen met mijn duiven.
Maar ik heb wel, achteraf, het gevoel dat dit mij door alles heengesleept heeft. Niet deze hierboven beschreven gebeurtenissen, maar ergens een weten dat er meer is, dat het niets zou oplossen als ik eruit stapte. Een soort rode draad, zonder het helemaal te beseffen. Dat is pas echt naar boven gekomen toen heel mijn leven op zijn kop lag na het kwijtraken van de kinderen.
Wat ik nu doe, is proberen daar voluit op te vertrouwen. Het leven gaat zijn eigen gang, mensen gaan hun gang, ik kan alleen maar voor mezelf steeds weer de kracht en helderheid opdiepen, me herinneren, versterken.
Zoiets.
Maar ik heb wel, achteraf, het gevoel dat dit mij door alles heengesleept heeft. Niet deze hierboven beschreven gebeurtenissen, maar ergens een weten dat er meer is, dat het niets zou oplossen als ik eruit stapte. Een soort rode draad, zonder het helemaal te beseffen. Dat is pas echt naar boven gekomen toen heel mijn leven op zijn kop lag na het kwijtraken van de kinderen.
Wat ik nu doe, is proberen daar voluit op te vertrouwen. Het leven gaat zijn eigen gang, mensen gaan hun gang, ik kan alleen maar voor mezelf steeds weer de kracht en helderheid opdiepen, me herinneren, versterken.
Zoiets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 28 juli 2008 om 15:26
quote:Elmervrouw schreef op 25 juli 2008 @ 13:58:
Geprobeerd bij te lezen in de topics waar ik me bij betrokken voel, maar het is zoveel dat ik gewoonweg niks zinnigs weet bij te dragen, hoewel het wel degelijk allemaal dingen zijn waar ik mee bezig ben.
Dat herken ik wel, je leest de topics, leeft mee, maar hebt niet altijd de energie om ook nog te reageren. In ieder geval blijf ik mee/leven-lezen.
Geprobeerd bij te lezen in de topics waar ik me bij betrokken voel, maar het is zoveel dat ik gewoonweg niks zinnigs weet bij te dragen, hoewel het wel degelijk allemaal dingen zijn waar ik mee bezig ben.
Dat herken ik wel, je leest de topics, leeft mee, maar hebt niet altijd de energie om ook nog te reageren. In ieder geval blijf ik mee/leven-lezen.
donderdag 31 juli 2008 om 19:37
Leuk, Kreeft. (f)
Iets van kindbeleving teruggevonden. Ik was gisteren met een hele goede vriendin van me aan zee. Te lang geleden, naar zee. En 't is niet eens zo ver rijden. Weet niet waarom ik dit zo lang niet meer had gedaan. Teveel met andere, praktische, overlevingsdingen bezig geweest.
Maar dit was echt vakantiegevoel. Terrasje, winkeltjes, gave broek in de uitverkoop vinden; kijken naar kindjes op het strand en hondjes op luchtbed en vooral: uiteindelijk met mijn voeten in de zee staan! Met de golfjes klotsend tegen mijn benen, broek nat, maakt niet uit. Zand tussen tenen, vies, maar maakt ook niet uit. Ik vond mijn blije zelf terug. Spelen met een stok, tekenen op het strand. Goede vriendin, diep gesprek maar ook simpele lol. Genieten. Genieten! Ik kan het nog. Ik kan het weer. Misschien wel voor het eerst met echt voelen.
Give me more...!!!
Iets van kindbeleving teruggevonden. Ik was gisteren met een hele goede vriendin van me aan zee. Te lang geleden, naar zee. En 't is niet eens zo ver rijden. Weet niet waarom ik dit zo lang niet meer had gedaan. Teveel met andere, praktische, overlevingsdingen bezig geweest.
Maar dit was echt vakantiegevoel. Terrasje, winkeltjes, gave broek in de uitverkoop vinden; kijken naar kindjes op het strand en hondjes op luchtbed en vooral: uiteindelijk met mijn voeten in de zee staan! Met de golfjes klotsend tegen mijn benen, broek nat, maakt niet uit. Zand tussen tenen, vies, maar maakt ook niet uit. Ik vond mijn blije zelf terug. Spelen met een stok, tekenen op het strand. Goede vriendin, diep gesprek maar ook simpele lol. Genieten. Genieten! Ik kan het nog. Ik kan het weer. Misschien wel voor het eerst met echt voelen.
Give me more...!!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:15
Wat mijn kinderen betreft is de moed me nu wel een beetje in de schoenen gezonken, om het zo maar te zeggen. Ik heb een boek gelezen, waargebeurd: 'Gevangen in het land van mijn geliefde' door Heike Wagner. Ze trouwt met een Egyptenaar, en gaan met hun zoontje in Egypte wonen, nadat hij vijf jaar in Duitsland (haar vaderland) gewoond en gestudeerd heeft. Eenmaal in zijn land verandert hij als een blad aan een boom. Ze is letterlijk en figuurlijk een gevangene. Uiteindelijk gaan ze toch samen op familiebezoek bij haar moeder, maar.. zonder zoontje. Die moet in Egypte blijven als onderpand. Zij blijft in Duitsland, hij gaat terug. Scheiding. Pas twintig jaar later ziet zij haar zoon terug, maar de kloof is te groot geworden. Resultaat van de opvoeding en grootworden in Egypte. Hij spreekt alleen Arabisch en kan niet communiceren met haar nieuwe man en twee kinderen (ze is later opnieuw getrouwd met een Duitse man en kreeg nog twee kinderen); bovendien heeft hij zelfs nadat zij haar kant van het verhaal heeft verteld, zijn vader nog steeds op een voetstuk staan.
Ik voelde hoe zij daar leefde in het familiehuis, hoe zij als westerse het nooit 'goed' kon doen. Ik voelde haar beleving, maar ook de zijne. Het zijn twee zó verschillende werelden. Eigenlijk valt er niemand iets kwalijk te nemen, het was vantevoren al te zien dat het mis zou gaan. (Zou dat bij mij ook te zien zijn geweest?) Het zijn twee zulke wezenlijk verschillende culturen. Ik zag heel veel terug waar S en ik ook mee te maken hadden, al woonden wij dan beiden in Nederland. Confronterend.
Maar nog confronterender was om te lezen dat het er bij een scheiding helemaal niet toe doet wat de redenen zijn; de kinderen worden altijd bij de vader grootgebracht (meisjes vanaf 8, jongens vanaf 6 jaar). Dus voordat S en ik uit elkaar gingen, had ik me al moeten bedenken dat dit dus het gevolg zou zijn. Dat ze bij hem zouden moeten opgroeien. Ik wist dit niet! (En had hij dat dan niet in Nederland kunnen doen?!)
Ik voelde hoe zij daar leefde in het familiehuis, hoe zij als westerse het nooit 'goed' kon doen. Ik voelde haar beleving, maar ook de zijne. Het zijn twee zó verschillende werelden. Eigenlijk valt er niemand iets kwalijk te nemen, het was vantevoren al te zien dat het mis zou gaan. (Zou dat bij mij ook te zien zijn geweest?) Het zijn twee zulke wezenlijk verschillende culturen. Ik zag heel veel terug waar S en ik ook mee te maken hadden, al woonden wij dan beiden in Nederland. Confronterend.
Maar nog confronterender was om te lezen dat het er bij een scheiding helemaal niet toe doet wat de redenen zijn; de kinderen worden altijd bij de vader grootgebracht (meisjes vanaf 8, jongens vanaf 6 jaar). Dus voordat S en ik uit elkaar gingen, had ik me al moeten bedenken dat dit dus het gevolg zou zijn. Dat ze bij hem zouden moeten opgroeien. Ik wist dit niet! (En had hij dat dan niet in Nederland kunnen doen?!)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:18
Ik realiseer me ook dat ik ze meer dan ooit kwijt ben, op nog meer manieren dan ik al gedacht had. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat kinderen op zoek gaan naar de waarheid; dat ze ooit op zoek zullen gaan naar mij. Dat hoeft dus helemaal niet zo te gaan. Zij groeien in een heel andere sfeer op, ze gaan anders denken, ze veranderen. En misschien leren ze wel helemaal geen andere talen dan Arabisch, en zijn ze niet eens meer in staat om met mij te praten, áls het ooit zover komt dat er kontakt komt. Maar misschien gaan zij helemaal niet op zoek. Misschien ben ik gewoon helemaal uit beeld.
Ik ben ze kwijt. Onherroepelijk, helemaal kwijt.
Nu al zijn ze meer dan de helft van hun leven ergens anders. Ze zijn veranderd. Ik ben niet meer in beeld. En misschien ook wel gewoon helemaal uit hun gedachten. Ze voelen verder weg dan ooit!!
Ik ben ze kwijt. Onherroepelijk, helemaal kwijt.
Nu al zijn ze meer dan de helft van hun leven ergens anders. Ze zijn veranderd. Ik ben niet meer in beeld. En misschien ook wel gewoon helemaal uit hun gedachten. Ze voelen verder weg dan ooit!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:24
En als je het wel had geweten, was je dan bij hem gebleven?
Vertrouw op een goed lot, Elmer. Wat jij beschrijft kan gebeuren. Evengoed kan het gebeuren dat ze wél op zoek gaan naar jou, naar het land uit hun vroege jeugd.
Ik snap je twijfel wel. Ook ik denk dat mijn kinderen zullen verharden daar. Djeez, mijn meisje mocht niet eens huilen als ze met haar moeder aan de lijn zat in een ver land, haar vader pas overleden.
Maar hoop is gratis. Geniet van hoop.
Vertrouw op een goed lot, Elmer. Wat jij beschrijft kan gebeuren. Evengoed kan het gebeuren dat ze wél op zoek gaan naar jou, naar het land uit hun vroege jeugd.
Ik snap je twijfel wel. Ook ik denk dat mijn kinderen zullen verharden daar. Djeez, mijn meisje mocht niet eens huilen als ze met haar moeder aan de lijn zat in een ver land, haar vader pas overleden.
Maar hoop is gratis. Geniet van hoop.
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:34
Het boek is zó binnengekomen. Teveel, denk ik. Moet het laten zakken, het zal ook wel weer meer op de achtergrond raken, maar nu is het even moeilijk. Teveel meegevoeld. Teveel herkenning gezien.
Zou ik bij hem zijn gebleven?... eh.... ik voel me nu ook stom, dat ik blijkbaar zo naïef was. Teveel in hem geloofd, in ons geloofd.
Zou ik bij hem zijn gebleven?... eh.... ik voel me nu ook stom, dat ik blijkbaar zo naïef was. Teveel in hem geloofd, in ons geloofd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:44
Dit had je niet kunnen voorzien, kwam niet in je gedachtenwereld voor.
Je weet niet beter of de kinderen blijven bij de moeder, dat is de normale situatie hier
-in diezelfde zin heeft hij zich ws niet kunnen voorstellen dat het anders zou zijn dan hij gewend was, dat de kinderen bij de vader zouden horen-
Ik loop het risico nog steeds. En dat voelt éng. In alle redelijkheid zal het niet gebeuren, maar ex zal de kolder maar in zijn kop krijgen en ook deze kinderen afvoeren naar Afrika.
Geen idee wat ik zou doen dan. Als een kip zonder kop naar Afrika waarschijnlijk.
Je weet niet beter of de kinderen blijven bij de moeder, dat is de normale situatie hier
-in diezelfde zin heeft hij zich ws niet kunnen voorstellen dat het anders zou zijn dan hij gewend was, dat de kinderen bij de vader zouden horen-
Ik loop het risico nog steeds. En dat voelt éng. In alle redelijkheid zal het niet gebeuren, maar ex zal de kolder maar in zijn kop krijgen en ook deze kinderen afvoeren naar Afrika.
Geen idee wat ik zou doen dan. Als een kip zonder kop naar Afrika waarschijnlijk.
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:44
Ik heb dat boek ook gelezen en ik kan dan ook een beetje begrijpen hoe dat bij jou binnen moet zijn gekomen.
Maar ondanks de herkenning die je ziet, hoeft haar verhaal nog niet jouw verhaal te zijn.
De vraag of je wel of niet bij hem zou zijn gebleven als je toen meer kennis had gehad, is dat relevant? Ga jezelf niet de schuld geven dat jouw kinderen van je zijn afgenomen.
Maar ondanks de herkenning die je ziet, hoeft haar verhaal nog niet jouw verhaal te zijn.
De vraag of je wel of niet bij hem zou zijn gebleven als je toen meer kennis had gehad, is dat relevant? Ga jezelf niet de schuld geven dat jouw kinderen van je zijn afgenomen.
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:51
Ik kan me zo ontzettend voorstellen hoe eng je dat vindt, Mamz. Tja, en wat is 'in alle redelijkheid'?
Ik dacht dat wij ook in alle redelijkheid afspraken hadden gemaakt, maar het betekende niets voor hem.
Niet dat ik jou bang wil maken! Elk verhaal is anders..
Die vraag is inderdaad helemaal niet relevant. Maar ik heb het wel vaak gedacht. Als ik niet was weggegaan bij hem... als ik geen nieuwe relatie was begonnen... dan was dit niet gebeurd.
Maar dat heeft geen zin. Toen heb ik gehandeld volgens mijn beste overtuiging en eerlijkheid en nu is nu. Af en toe steekt echter nog steeds wel een beetje schuldgevoel (en boosheid op mezelf omdat ik me dan weer dom en naïef voel) de kop op.
Poehhhhhh, als een kip zonder kop naar Irak reizen is ook wel bij mij opgekomen, maar ja.... het is daar toch wel erg gevaarlijk en als je helemaal niets weet, geen adres, niets, dan denk je er toch nog wel een keer over na, om vervolgens dan dus niet te gaan. Het heeft geen zin! Misschien is hij wel helemaal niet daar.
Ik dacht dat wij ook in alle redelijkheid afspraken hadden gemaakt, maar het betekende niets voor hem.
Niet dat ik jou bang wil maken! Elk verhaal is anders..
Die vraag is inderdaad helemaal niet relevant. Maar ik heb het wel vaak gedacht. Als ik niet was weggegaan bij hem... als ik geen nieuwe relatie was begonnen... dan was dit niet gebeurd.
Maar dat heeft geen zin. Toen heb ik gehandeld volgens mijn beste overtuiging en eerlijkheid en nu is nu. Af en toe steekt echter nog steeds wel een beetje schuldgevoel (en boosheid op mezelf omdat ik me dan weer dom en naïef voel) de kop op.
Poehhhhhh, als een kip zonder kop naar Irak reizen is ook wel bij mij opgekomen, maar ja.... het is daar toch wel erg gevaarlijk en als je helemaal niets weet, geen adres, niets, dan denk je er toch nog wel een keer over na, om vervolgens dan dus niet te gaan. Het heeft geen zin! Misschien is hij wel helemaal niet daar.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
