Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 30 juli 2008 om 12:06
Wat lief van je Dubio. Op die manier kijk ik er nooit naar. Ik moet het zelluf doen, en ook zelluf kunnen. Wie zit er ook te wachten op drie van die doerakken, één kan ik er nog wel eens uitbesteden -en doe ik ook- maar dríe... da's gelijk een huis vol.
Zo goed ken ik de mensen om me heen niet. En de mensen die het wel zouden willen doen wonen ver weg.
Beetje bij beetje leer ik hulp te vragen maar ik voel me al zo snel teveel..
Zo goed ken ik de mensen om me heen niet. En de mensen die het wel zouden willen doen wonen ver weg.
Beetje bij beetje leer ik hulp te vragen maar ik voel me al zo snel teveel..
woensdag 30 juli 2008 om 12:53
Ja lieverd, maar door je kinderen nooit aan anderen uit te besteden, geef je ze ergens mee dat zij óók te veel zijn. Dat wil je toch niet? En over het algemeen geldt dat 'vreemde ogen dwingen' en zullen ze zich bij anderen best wat inhouden. En anders leren ze dat al doende wel, zeker als het iemand is die de wind er een beetje onder weet te houden. Het is toch lekker als iemand het even van je overneemt? It takes a village to raise a child, niemand hoeft van jou te verwachten dat je álles alleen doet omdat je de moeder van deze kinderen bent. Over het algemeen wekt het alleenstaand ouderschap veel solidariteit en respect op. Niemand die het gek zal vinden als je een moment rust wilt.
Je kan mensen die je niet goed kent ook vragen om er bv. 2 te nemen - in de combinatie die het best werkt. Zodoende leer je ze vanzelf ook beter kennen en durf je het aan ze er alledrie onder te brengen. Wat ik zelf ook doe, is aan anderen aanbieden dat kinderen bij ons komen spelen of ik op ze pas als er iets is (ziekte, doktersbezoek, whatever). Dan voel je je ook minder bezwaard als je het eens andersom moet vragen (zelfs als die ander nooit gebruik heeft gemaakt van je aanbod!).
Je kan mensen die je niet goed kent ook vragen om er bv. 2 te nemen - in de combinatie die het best werkt. Zodoende leer je ze vanzelf ook beter kennen en durf je het aan ze er alledrie onder te brengen. Wat ik zelf ook doe, is aan anderen aanbieden dat kinderen bij ons komen spelen of ik op ze pas als er iets is (ziekte, doktersbezoek, whatever). Dan voel je je ook minder bezwaard als je het eens andersom moet vragen (zelfs als die ander nooit gebruik heeft gemaakt van je aanbod!).
Ga in therapie!
woensdag 30 juli 2008 om 13:33
Man, o man, het is alsof mijn verkering uit is.......15 jaar, huppekee, through the drain. En waarom?
Omdat mijn geliefde, allerliefste, mijn zuster, vriendinnen is met de vrouw van mijn ex.....
Die ene ex ja. Met de vrouw die al verkering had met mijn ex toen ik nog verkering met hem had. De vrouw die zonder blikken en blozen met mijn ex in een huis woonde waarvan IK de hypotheek elke maand betaalde. Tot 14 maanden nadat ik weg was gegaan! Die vrouw. Daar is mijn vriendin mee bevriend. En - geloof het of niet - daar kwam ik gisteren pas achter. Misschien speelt het al vijf jaar of zelfs langer, dat zal ik nooit weten.
VERRAAD! VERRRAAADDD!
Oooooowww wát een verraad en wat doet het pijnnnnnnn.....gisteren moest ik kotsen van verdriet. Ik kroop over de vloer. Alsof ze een dolk in mijn buik had gestoken. Ik eet niet, ik doe niks, ik heb afscheid van haar genomen en ik lik mijn wonden maar ik kan het niet geloven.
Alsof ze mijn man is en al jaren een minnares heeft. Zo voelt het. Ik ga kapot.......
Omdat mijn geliefde, allerliefste, mijn zuster, vriendinnen is met de vrouw van mijn ex.....
Die ene ex ja. Met de vrouw die al verkering had met mijn ex toen ik nog verkering met hem had. De vrouw die zonder blikken en blozen met mijn ex in een huis woonde waarvan IK de hypotheek elke maand betaalde. Tot 14 maanden nadat ik weg was gegaan! Die vrouw. Daar is mijn vriendin mee bevriend. En - geloof het of niet - daar kwam ik gisteren pas achter. Misschien speelt het al vijf jaar of zelfs langer, dat zal ik nooit weten.
VERRAAD! VERRRAAADDD!
Oooooowww wát een verraad en wat doet het pijnnnnnnn.....gisteren moest ik kotsen van verdriet. Ik kroop over de vloer. Alsof ze een dolk in mijn buik had gestoken. Ik eet niet, ik doe niks, ik heb afscheid van haar genomen en ik lik mijn wonden maar ik kan het niet geloven.
Alsof ze mijn man is en al jaren een minnares heeft. Zo voelt het. Ik ga kapot.......
woensdag 30 juli 2008 om 13:52
O meis, lieve lieve Leo.... Wat een ongelofelijke kutstreek. Ik heb er geen woorden voor. De leugens, god, je moet er niet te veel aan denken. Het gevoel dat zij belangrijker was dan jij, of jij in elk geval niet belangrijk genoeg om haar op te geven. Gadverdamme. Kies dan in elk geval. Dit is zo laf.
Ik zie de vergelijking wel met een heimelijke affaire ja. Helemaal.
Nu ga je terugdenken aan de afgelopen vijf jaar, het boek herschrijven van je vriendschap. Want alles is nu anders hè.
Ik heb ooit een vriendschap afgekapt omdat zij mij op een cruciaal moment liet zitten. Het moment waarop ik me tot haar wendde, alleen tot haar, gaf ze me niet wat ik vroeg. Ik heb de vriendschap resoluut afgekapt, niet eens de moeite genomen het haar te zeggen. Dat kon ik er niet bij hebben, ik had genoeg aan mijn eigen sores die ik dus helemaal alleen, of althans zonder haar, mocht oplossen.
Dat voelde ook echt als een dolksteek in mijn rug. Ik heb de verwerking daarvan even laten liggen, ze heeft toen nog een paar keer contact gezocht. Ik had er oprecht geen behoefte meer aan. Ik wist inmiddels dat er andere mensen waren op wie ik wel kon bouwen. Ik moest ook vaststellen dat mijn vriendschap met haar helemaal niet zo gezond was geweest, ik kameleonneigingen had gehad en veel minder met haar gemeen had dan ik dacht. Ik had me de hele tijd aan haar lopen aanpassen (klinkt bekend?). Maar ik zag het niet (oogkleppen).
Die vriendschap was dus niet meer goed voor mij. Ik hoop echt voor je, lieve Leo, dat je hier over een tijdje ook echt overheen bent. Eigenlijk weet ik wel zeker van wel
Kom hier ondertussen maar even lekker op haar schelden, dat lucht op.
liefs,
dubio
Ik zie de vergelijking wel met een heimelijke affaire ja. Helemaal.
Nu ga je terugdenken aan de afgelopen vijf jaar, het boek herschrijven van je vriendschap. Want alles is nu anders hè.
Ik heb ooit een vriendschap afgekapt omdat zij mij op een cruciaal moment liet zitten. Het moment waarop ik me tot haar wendde, alleen tot haar, gaf ze me niet wat ik vroeg. Ik heb de vriendschap resoluut afgekapt, niet eens de moeite genomen het haar te zeggen. Dat kon ik er niet bij hebben, ik had genoeg aan mijn eigen sores die ik dus helemaal alleen, of althans zonder haar, mocht oplossen.
Dat voelde ook echt als een dolksteek in mijn rug. Ik heb de verwerking daarvan even laten liggen, ze heeft toen nog een paar keer contact gezocht. Ik had er oprecht geen behoefte meer aan. Ik wist inmiddels dat er andere mensen waren op wie ik wel kon bouwen. Ik moest ook vaststellen dat mijn vriendschap met haar helemaal niet zo gezond was geweest, ik kameleonneigingen had gehad en veel minder met haar gemeen had dan ik dacht. Ik had me de hele tijd aan haar lopen aanpassen (klinkt bekend?). Maar ik zag het niet (oogkleppen).
Die vriendschap was dus niet meer goed voor mij. Ik hoop echt voor je, lieve Leo, dat je hier over een tijdje ook echt overheen bent. Eigenlijk weet ik wel zeker van wel
Kom hier ondertussen maar even lekker op haar schelden, dat lucht op.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 30 juli 2008 om 17:51
donderdag 31 juli 2008 om 08:17
Hoewel we hadden afgesproken niet te zeuren over ruimte die we innemen vind ik het toch wel een beetje vervelend dat mijn dinges het hele topic overgenomen heeft zo'n beetje.
Dat is nou ook weer niet de bedoeling.
Hoe is het met jullie lieve meiden?
Zonnepitteke, hoe gaat het met jou?
Rabel, alles goed?
Ik ben er weer hoor. Life goes on blabla.... Jullie zijn zo lief allemaal, ik ben helemaal opgewarmd door alle steun. *aait links en rechts om zich heen*
(f)
Dat is nou ook weer niet de bedoeling.
Hoe is het met jullie lieve meiden?
Zonnepitteke, hoe gaat het met jou?
Rabel, alles goed?
Ik ben er weer hoor. Life goes on blabla.... Jullie zijn zo lief allemaal, ik ben helemaal opgewarmd door alle steun. *aait links en rechts om zich heen*
(f)
donderdag 31 juli 2008 om 09:49
Iedereen nog heel erg bedankt voor de reacties, lief van jullie . En alleen al om het feit dat Feliciano zo ontzettend niet bij hem past ben ik in de verleiding om mijn arme man voortaan zo te noemen (leuk topic trouwens).
Mamzelle, ik vind het echt niet vreemd dat het je soms boven het hoofd groeit met 3 kinderen. Je faalt niet, je schiet niet tekort, echt niet. Ik heb 1 kind en ik heb soms al dat ik gewoon moe ben en even niet wil. Dat je er dan een paar hebt met behoorlijke handleidingen lijkt het me nog intensiever maken. Ik denk dat Dubio zo gelijk heeft met haar reacties. Dus niet te hard oordelen over jezelf, hoeveel je ook van je kinderen houdt, bijna ieder mens verlangt soms even naar pauze en tijd om tot jezelf te komen. Als je het alleen moet doen kom je daar nauwelijks aan toe als je ze niet zotussendoor lekker kunt "uitbesteden".
Ik denk dat wat het voor mij zo moeilijk heeft gemaakt om te bepalen wat ik nou eigenlijk wil, is dat ik mijn man vrijgepleit heb van kwade bedoelingen. Da's het lastige van die passiviteit, valt niet mee om een ander kwalijk te nemen dat hij niets doet. En als er dan problemen zijn, ben ik blijkbaar de schuldige want hij kaart het niet aan, dat doe ik. En hij voelt zich dan minderwaardig en ellendig (hoe vriendelijk ik het ook heb geprobeerd te verwoorden, heel funest).
Ik heb nu pas een aantal weken de bevestiging dat wat ik al een tijd instinctief voelde, dat er iets veel negatievers aan ten grondslag ligt aan die passiviteit, klopt. En ergens ben ik perplex dat die man, van wie ik het nooit verwacht had en die ik dus telkens vrijgepleit heb, me daadwerkelijk gebruikt heeft. Hij zei het zelf twee dagen terug, dat hij alle negativiteit binnenin zichzelf op mij en de relatie heeft geprojecteerd. Alle onvrede, wrok, wrevel. Hij heeft het op mij afgeschoven. En daar dan weer naar gehandeld, alsof ik degene was die het zo voelde.
Het is echt zo verwarrend geweest. En ik heb zoveel gehad aan je postings hierover Dubiootje want je begrijpt precies hoe het gelopen is. En dat helpt want ik heb mezelf zo vaak afgevraagd of ik gek werd, of ik spoken zag. Terwijl ik bij anderen heel fijn aanvoel wat er speelt, waarom zou ik het zo mis hebben bij hem?
Dus ik ben vooral opgelucht. En dit wil ik niet meer. Dus dat is ook duidelijk. Mijn man gaf twee dagen terug aan tijdens dat gesprek dat hij het zelf ziet, wat er gebeurd is en dat hij toen hij die projecties van mij afhaalde en besefte dat dat gewoon in hem zit en niet in mij, hij zich realiseerde dat hij echt met mij verder wil omdat hij me een geweldig mens vindt. Hij is op zoek naar goede therapie, hij weet niet in welke richting hij het het beste kan zoeken.
Ik heb het in mijn achterhoofd gehouden en het moet bezinken. Maar ik blijf het gevoel houden dat er zo vreselijk veel stuk is. En dat hij nooit echt naar me geluisterd heeft, nooit echt gehoord heeft hoe wanhopig en ongelukkig ik me voelde. Zijn gevoelens gingen altijd voor, inclusief slachtofferhouding waar ik zo ziek van ben geworden. En dat vind ik in essentie nu heel wat belangrijker dan dat hij met me verder wil.
En lieve Leo, je hebt alle recht op die ruimte. Je bent er altijd zoveel voor anderen, je mag dat net zo goed ontvangen. Hoe voel je je nu? En heb je nog wat van haar gehoord of weer je al het contact af?
Mamzelle, ik vind het echt niet vreemd dat het je soms boven het hoofd groeit met 3 kinderen. Je faalt niet, je schiet niet tekort, echt niet. Ik heb 1 kind en ik heb soms al dat ik gewoon moe ben en even niet wil. Dat je er dan een paar hebt met behoorlijke handleidingen lijkt het me nog intensiever maken. Ik denk dat Dubio zo gelijk heeft met haar reacties. Dus niet te hard oordelen over jezelf, hoeveel je ook van je kinderen houdt, bijna ieder mens verlangt soms even naar pauze en tijd om tot jezelf te komen. Als je het alleen moet doen kom je daar nauwelijks aan toe als je ze niet zotussendoor lekker kunt "uitbesteden".
Ik denk dat wat het voor mij zo moeilijk heeft gemaakt om te bepalen wat ik nou eigenlijk wil, is dat ik mijn man vrijgepleit heb van kwade bedoelingen. Da's het lastige van die passiviteit, valt niet mee om een ander kwalijk te nemen dat hij niets doet. En als er dan problemen zijn, ben ik blijkbaar de schuldige want hij kaart het niet aan, dat doe ik. En hij voelt zich dan minderwaardig en ellendig (hoe vriendelijk ik het ook heb geprobeerd te verwoorden, heel funest).
Ik heb nu pas een aantal weken de bevestiging dat wat ik al een tijd instinctief voelde, dat er iets veel negatievers aan ten grondslag ligt aan die passiviteit, klopt. En ergens ben ik perplex dat die man, van wie ik het nooit verwacht had en die ik dus telkens vrijgepleit heb, me daadwerkelijk gebruikt heeft. Hij zei het zelf twee dagen terug, dat hij alle negativiteit binnenin zichzelf op mij en de relatie heeft geprojecteerd. Alle onvrede, wrok, wrevel. Hij heeft het op mij afgeschoven. En daar dan weer naar gehandeld, alsof ik degene was die het zo voelde.
Het is echt zo verwarrend geweest. En ik heb zoveel gehad aan je postings hierover Dubiootje want je begrijpt precies hoe het gelopen is. En dat helpt want ik heb mezelf zo vaak afgevraagd of ik gek werd, of ik spoken zag. Terwijl ik bij anderen heel fijn aanvoel wat er speelt, waarom zou ik het zo mis hebben bij hem?
Dus ik ben vooral opgelucht. En dit wil ik niet meer. Dus dat is ook duidelijk. Mijn man gaf twee dagen terug aan tijdens dat gesprek dat hij het zelf ziet, wat er gebeurd is en dat hij toen hij die projecties van mij afhaalde en besefte dat dat gewoon in hem zit en niet in mij, hij zich realiseerde dat hij echt met mij verder wil omdat hij me een geweldig mens vindt. Hij is op zoek naar goede therapie, hij weet niet in welke richting hij het het beste kan zoeken.
Ik heb het in mijn achterhoofd gehouden en het moet bezinken. Maar ik blijf het gevoel houden dat er zo vreselijk veel stuk is. En dat hij nooit echt naar me geluisterd heeft, nooit echt gehoord heeft hoe wanhopig en ongelukkig ik me voelde. Zijn gevoelens gingen altijd voor, inclusief slachtofferhouding waar ik zo ziek van ben geworden. En dat vind ik in essentie nu heel wat belangrijker dan dat hij met me verder wil.
En lieve Leo, je hebt alle recht op die ruimte. Je bent er altijd zoveel voor anderen, je mag dat net zo goed ontvangen. Hoe voel je je nu? En heb je nog wat van haar gehoord of weer je al het contact af?
donderdag 31 juli 2008 om 10:06
Felicia, eigenlijk ben jij dan steeds diegene geweest die op het eerste gezicht onrust brengt in de relatie.
Het lijkt me heel moeilijk om de persoon te zijn die dingen aankaart, die wil uitzoeken, die dus de schuldige is aan de 'problemen' die ervan komen.
Ik vind het heel goed van je dat je toch doorzet om eruit te komen wat er nu echt speelt, wat er voor jou belangrijk is en dat je dat op zijn manier doet zoals ik hier van je lees.
Je laat zien dat er echt om geeft, maar dat je nu voor jezelf aan het opkomen bent.
Het lijkt me ontzettend verdrietig om te voelen dat het stuk kan zitten tussen jullie, dat je dat gevoel hebt van eenzaamheid, dat hij niet echt naar je geluisterd heeft.
Ik hoop dat wat je schrijft, over dat hij toegeeft, van dat projecteren, betekent dat er nu goed over gepraat wordt tussen jullie twee. En dat hij nu jou echt ziet in deze worsteling met alles. Lijkt me erg belangrijk om te ervaren.
Hoe gaat het met je dochtertje?
Ik heb toen je topic gelezen dat je opende, maar wist niet goed te reageren.
Het lijkt me heel moeilijk om de persoon te zijn die dingen aankaart, die wil uitzoeken, die dus de schuldige is aan de 'problemen' die ervan komen.
Ik vind het heel goed van je dat je toch doorzet om eruit te komen wat er nu echt speelt, wat er voor jou belangrijk is en dat je dat op zijn manier doet zoals ik hier van je lees.
Je laat zien dat er echt om geeft, maar dat je nu voor jezelf aan het opkomen bent.
Het lijkt me ontzettend verdrietig om te voelen dat het stuk kan zitten tussen jullie, dat je dat gevoel hebt van eenzaamheid, dat hij niet echt naar je geluisterd heeft.
Ik hoop dat wat je schrijft, over dat hij toegeeft, van dat projecteren, betekent dat er nu goed over gepraat wordt tussen jullie twee. En dat hij nu jou echt ziet in deze worsteling met alles. Lijkt me erg belangrijk om te ervaren.
Hoe gaat het met je dochtertje?
Ik heb toen je topic gelezen dat je opende, maar wist niet goed te reageren.
donderdag 31 juli 2008 om 10:11
Ik sluit me eerst aan bij Dubio en Felicia; Mamzelle, drie kinderen, alleen, ik vind je een held. Misschien vind je het belachelijk als ik het zeg maar werkelijk, ik heb er één en ik ben blij als ze straks ook weer fijn naar school gaat. Ik zal haar erg missen maar ik ben nu al 4 1/2 week onafgebroken mama terwijl ik een script aan het schrijven ben en mijn beste vriendin en ik in scheiding liggen, poeh, ik ben toe aan rust. En dan heb ik een lief, kalm en gehoorzaam kind. Maar ook dat kind wil spelen, valt, is onredelijk, maakt rommel, moet eten, drinken, poepen, heeft een schoon bed nodig, een opgeruimde kamer, een schone badkamer en ga zo maar door. Hoe jij het met drie jongens doet, die doorgaans wat dukker zijn dan meisjes (en zeker dan één meisje), ik vind het knap...
donderdag 31 juli 2008 om 10:12
Lieve lieve Leo
Beetje goed geslapen?
Ik hoop dat je je wat beter voelt.
En juist goed dat je schrijft, natuurlijk.
Ik vind het heel erg wat er is gebeurd.
Voel je dan niet tegengehouden straks als je even wilt vertellen hoe je je vanavond voelt enzo, en hoe het gaat.
Hoezo is het niet de bedoeling.
Love you
Beetje goed geslapen?
Ik hoop dat je je wat beter voelt.
En juist goed dat je schrijft, natuurlijk.
Ik vind het heel erg wat er is gebeurd.
Voel je dan niet tegengehouden straks als je even wilt vertellen hoe je je vanavond voelt enzo, en hoe het gaat.
Hoezo is het niet de bedoeling.
Love you
donderdag 31 juli 2008 om 10:18
Ja Mamzie het is echt heel knap wat je doet.
Heb zelf vakantie met mijn dochter en ik vind één kind al echt pittig. Gewoon ook het de hele tijd bezig zijn, terwijl je soms echt de energie tekort komt of even niet weet wat je met jezelf aan moet.
Ik hoop dat wat hier geschreven wordt je helpt om wat meer ruimte voor jezelf te gaan maken, in hoe je dat ziet.
Liefs!!
Heb zelf vakantie met mijn dochter en ik vind één kind al echt pittig. Gewoon ook het de hele tijd bezig zijn, terwijl je soms echt de energie tekort komt of even niet weet wat je met jezelf aan moet.
Ik hoop dat wat hier geschreven wordt je helpt om wat meer ruimte voor jezelf te gaan maken, in hoe je dat ziet.
Liefs!!
donderdag 31 juli 2008 om 10:56
Felicialief, passiviteit....dat is het woord wat ik gisteren, in een ultramoeilijk telefoongesprek met mijn vriendin heb gezocht. Ik kon het niet vinden. Passiviteit kan heel agressief zijn. Ik snap zo goed wat je bedoelt.
Alles aan de ander overlaten, die alles uit laten knobbelen, aan laten voeren en alleen ondergaan, niks doen, niet ingrijpen, het vaak ook gewoon helemaal niet (willen) snappen en dan op een gegeven moment verbijsterd zijn dat je het zat bent als actieve partij.
Het lijkt wel het verhaal van mijn vriendin en mij die met haar stelling 'ik kies niet' in de passieve rol ging zitten en mij de kolen uit het vuur liet halen. Zij had aangegeven dat ze niet zou kiezen, dus de problemen waren verder voor mij. Lekker makkelijk en hoe vaak je ook aangeeft dat je pijn hebt van een situatie, als de ander niets dóet met die informatie, blijft alles zoals het is, totdat het stukgaat.
Voor Feliciano (ik vind 'm té leuk om 'm niet te gebruiken) is het te hopen dat hij op tijd is met ingrijpen. Voor mijn vriendin en mij is het wat mij betreft te laat.
Dat handelen omdat je wel móet, daar geloof ik niet zo in. Als jij jaar in jaar uit aangeeft dat je niet happy bent met hoe het gaat en op een gegeven moment aangeeft dat het 2 voor 12 is en dán wordt er pas gehandeld, dan vraag ik me af waarom er niet eerder plaats was voor actie.
Alles aan de ander overlaten, die alles uit laten knobbelen, aan laten voeren en alleen ondergaan, niks doen, niet ingrijpen, het vaak ook gewoon helemaal niet (willen) snappen en dan op een gegeven moment verbijsterd zijn dat je het zat bent als actieve partij.
Het lijkt wel het verhaal van mijn vriendin en mij die met haar stelling 'ik kies niet' in de passieve rol ging zitten en mij de kolen uit het vuur liet halen. Zij had aangegeven dat ze niet zou kiezen, dus de problemen waren verder voor mij. Lekker makkelijk en hoe vaak je ook aangeeft dat je pijn hebt van een situatie, als de ander niets dóet met die informatie, blijft alles zoals het is, totdat het stukgaat.
Voor Feliciano (ik vind 'm té leuk om 'm niet te gebruiken) is het te hopen dat hij op tijd is met ingrijpen. Voor mijn vriendin en mij is het wat mij betreft te laat.
Dat handelen omdat je wel móet, daar geloof ik niet zo in. Als jij jaar in jaar uit aangeeft dat je niet happy bent met hoe het gaat en op een gegeven moment aangeeft dat het 2 voor 12 is en dán wordt er pas gehandeld, dan vraag ik me af waarom er niet eerder plaats was voor actie.
donderdag 31 juli 2008 om 11:08
Nou Leo, volgende week ben ik een paar dagen bij je en dan zal ik ook maar eens lekker op pad gaan met Fien. En met jou natuurlijk........
Het is raar en onwerkelijk wanneer een vriendschap wegvalt, vooral omdat je meende waarom juist jullie een vriendschap hadden voor een deel toch een beetje gebaseerd is op wat je zelf graag wilt zien.
Mamz, het is niet niks drie kinderen en er alleen voor staan. Hopelijk gaat hulp van buitenaf wat meer ruimte bieden (wanneer start dat?)
En nu ga ik even aandacht besteden aan mijn kind. De hond is ziek en wanneer een Labrador niet eet, dan is er echt wat mis. Ik vermoed buikklachten
Knuf voor iedereen
Het is raar en onwerkelijk wanneer een vriendschap wegvalt, vooral omdat je meende waarom juist jullie een vriendschap hadden voor een deel toch een beetje gebaseerd is op wat je zelf graag wilt zien.
Mamz, het is niet niks drie kinderen en er alleen voor staan. Hopelijk gaat hulp van buitenaf wat meer ruimte bieden (wanneer start dat?)
En nu ga ik even aandacht besteden aan mijn kind. De hond is ziek en wanneer een Labrador niet eet, dan is er echt wat mis. Ik vermoed buikklachten
Knuf voor iedereen
donderdag 31 juli 2008 om 12:28
Ik zit met dezelfde vraag Leo. Of beter gezegd, ik vind het een reden van niks, om te veranderen omdat het moet, omdat je anders iets of iemand kwijt bent. Het zal soms best werken. Maar ik kan het niet respecteren, dat is het vooral geloof ik. Ik vertrouw het niet. Iemands eenzaamheid en verdriet zouden genoeg reden moeten zijn om actief te worden. Niet dat je alle schuld op je neemt maar gewoon dat je het samen probeert op te lossen zodat de situatie beter en prettiger wordt voor beiden.
Dat is het gevoel wat ik ook blijf houden. Ook nu hij zegt dat hij het duidelijk ziet, dat hij zelf zijn leven leuk en zinvol moet maken. Daarmee bezig is. Dat is fijn, belangrijk. En ik ben blij voor hem. Maar dat betekent nog niet dat er iets veranderd is in het compleet kunnen negeren van mij. Dat is heel wat anders. En dat baart me de meeste zorgen want dat is de kern van mijn eenzaamheid geweest van de afgelopen jaren. Er zit iets meedogenloos en onverschilligs in en het zit diep maar het zit er wel.
Ik vind het zo naar en verdrietig voor je dat je hier tegenaan liep bij die vriendin Leo. Na zoveel jaar diepe vriendschap. Wat een nare verrassing, aan alle kanten. De situatie zelf, haar reacties, het mes in je rug. Ik kan me goed voorstellen dat je dan echt even niet weet waar je het zoeken moet.
En het gaat beter met mijn dochter Iseo, lief dat je ernaar vraagt . Ik ben benieuwd naar het volgend schooljaar, of dat beter zal gaan nu ze wat meer gewend is. Ik hou het iig goed in de gaten. Thuissituatie heeft zeker ook niet geholpen ondanks dat Feliciano ( ) heel lief met haar is. Maar hij erkent nu dat hij datzelfde wrevelige ook naar haar toe heeft gehad en dat gecombineerd met mijn stress en zorgen en zoveel prikkels op school en dan nog een desastreuze liefde. We hebben zelden ruzie en we zijn over het algemeen vriendelijk en respectvol naar elkaar toe maar goed, het zit niet goed en dat merkt een kind toch.
Dat vind ik ergens ook verwarrend aan die topics over wel of niet scheiden ivm kinderen. Dat het beter is om bij elkaar te blijven. Het is een belangrijke beweegreden geweest om het nog even vol te houden, nog wat langer door te gaan de afgelopen jaren. Dat zij er is en stabiliteit en een prettig thuis verdient. Maar dit gaat zo niet werken en ik ben er ook niet op mijn best van. En dat verdient ze ook, een mama die minder piekert. Want ze is er gevoelig voor.
Moeilijke dingen.
En leuk dat je morgen naar Dubio gaat!
Dat is het gevoel wat ik ook blijf houden. Ook nu hij zegt dat hij het duidelijk ziet, dat hij zelf zijn leven leuk en zinvol moet maken. Daarmee bezig is. Dat is fijn, belangrijk. En ik ben blij voor hem. Maar dat betekent nog niet dat er iets veranderd is in het compleet kunnen negeren van mij. Dat is heel wat anders. En dat baart me de meeste zorgen want dat is de kern van mijn eenzaamheid geweest van de afgelopen jaren. Er zit iets meedogenloos en onverschilligs in en het zit diep maar het zit er wel.
Ik vind het zo naar en verdrietig voor je dat je hier tegenaan liep bij die vriendin Leo. Na zoveel jaar diepe vriendschap. Wat een nare verrassing, aan alle kanten. De situatie zelf, haar reacties, het mes in je rug. Ik kan me goed voorstellen dat je dan echt even niet weet waar je het zoeken moet.
En het gaat beter met mijn dochter Iseo, lief dat je ernaar vraagt . Ik ben benieuwd naar het volgend schooljaar, of dat beter zal gaan nu ze wat meer gewend is. Ik hou het iig goed in de gaten. Thuissituatie heeft zeker ook niet geholpen ondanks dat Feliciano ( ) heel lief met haar is. Maar hij erkent nu dat hij datzelfde wrevelige ook naar haar toe heeft gehad en dat gecombineerd met mijn stress en zorgen en zoveel prikkels op school en dan nog een desastreuze liefde. We hebben zelden ruzie en we zijn over het algemeen vriendelijk en respectvol naar elkaar toe maar goed, het zit niet goed en dat merkt een kind toch.
Dat vind ik ergens ook verwarrend aan die topics over wel of niet scheiden ivm kinderen. Dat het beter is om bij elkaar te blijven. Het is een belangrijke beweegreden geweest om het nog even vol te houden, nog wat langer door te gaan de afgelopen jaren. Dat zij er is en stabiliteit en een prettig thuis verdient. Maar dit gaat zo niet werken en ik ben er ook niet op mijn best van. En dat verdient ze ook, een mama die minder piekert. Want ze is er gevoelig voor.
Moeilijke dingen.
En leuk dat je morgen naar Dubio gaat!
donderdag 31 juli 2008 om 12:50
Lieve Felicia,
Passende nick heb je gekozen. Zij die geluk brengt. Je sleepte het met bakken aan naar Feliciano, maar hij wilde het niet.
Als je mijn mening wilt weten, zou ik nu mijn eigen plan trekken. Zelf je leven opbouwen, ook al kun je best de deur openlaten voor een doorstart met je man. Ik denk dat je het heel hard nodig hebt een tijdje alleen te zijn. Je bent zo lang op je man gefixeerd geweest dat je niet meer goed naar jezelf hebt geluisterd. Ik denk dat dat in de weg blijft zitten als jullie bij elkaar blijven. Hij moet een enorme inhaalslag maken en ik ben bang dat hij je tegenhoudt in jouw ontwikkeling als jij daar te nauw bij betrokken bent. Je kunt dan ook zien of hij het echt voor zichzelf doet en dat het geen wanhopige last-minute poging is om jou te behouden.
Passende nick heb je gekozen. Zij die geluk brengt. Je sleepte het met bakken aan naar Feliciano, maar hij wilde het niet.
Als je mijn mening wilt weten, zou ik nu mijn eigen plan trekken. Zelf je leven opbouwen, ook al kun je best de deur openlaten voor een doorstart met je man. Ik denk dat je het heel hard nodig hebt een tijdje alleen te zijn. Je bent zo lang op je man gefixeerd geweest dat je niet meer goed naar jezelf hebt geluisterd. Ik denk dat dat in de weg blijft zitten als jullie bij elkaar blijven. Hij moet een enorme inhaalslag maken en ik ben bang dat hij je tegenhoudt in jouw ontwikkeling als jij daar te nauw bij betrokken bent. Je kunt dan ook zien of hij het echt voor zichzelf doet en dat het geen wanhopige last-minute poging is om jou te behouden.
Ga in therapie!
