Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Ja dat is ook precies mijn gevoel Dubio. Ik realiseer me dat ik mezelf ergens moet "ontkoppelen". Hij gunt het me dus dat is fijn, hij zei zelf in dat gesprek dat hij een idee heeft van hoe zwaar het me belast heeft en dat ik de komende tijd bezig moet zijn met mezelf. Dat was ook mijn plan dus dat voelt goed.



Ik ga naar familie toe voor een paar weken in augustus, we zouden samen gaan maar ik heb nu gezegd dat ik alleen wil gaan (lange treinreis alleen enz, ik kijk er zo naar uit!). En dan gedurende die dagen terug tot mezelf keren en het gevoel van verantwoordelijkheid voor de situatie loslaten. Dan kan ik ook beter overzien wat de volgende stap moet zijn.



En tot die tijd mijn focus houden op vooral zijn ipv willen doen .



Dankjewel voor je meedenken en -voelen .

quote:mamzelle schreef op 31 juli 2008 @ 21:02:



Leo, ik hoop dat je dit snel achter je kunt laten. Die exvent van je en alles wat ermee samenhangt zouden toch eigenlijk de sop en de kool niet meer waard moeten zijn of zo iets.



Je hebt gelijk maar ik lijk wel een bedrogen vrouw, ik denk ik ieder geval dezelfde dingen als toen mijn ex me bedroog; .....maar ik hóuw zoveel van haar.....



En verdómd als het niet waar is, je kunt dat gevoel helaas niet zomaar uitschakelen.

Ach Mamz, het is een reu en dus is het ernstig.

Hij heeft gewoon erge buikpijn, geen koorts, geen diarree, niet in slecht water gezwommen.

Hij heeft al wel wat gegeten, maar is niet vooruit te branden. Maar ja, wie wel met dit weer?

Je hebt gelijk maar ik kies voor een leven zonder een connectie met mijn ex. Die connectie is er te lang nog geweest en die wil ik niet meer. Ik zeg nooit, nooit en ik weet dat zij wil dat het weer goedkomt, ik weet alleen niet hoe. Wat ik zeg, mijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen, ik ken haar, ze kan niet kiezen, heeft ze nooit gedaan en ik kan daar niet meer mee omgaan.



Maar houden doe ik van haar. Dat is een feit en als ze belt praten we, en als ze mailt mail ik terug, ik gooi niet keihard de deur dicht, zo ben ik niet en dat wil ik ook niet. Maar er is wel iets heel erg stuk en dat is wel definitief, gewoon omdat het echt niet meer kan. Het moet afgelopen zijn met de lijn tussen mijn ex en mij. We hebben geen kinderen, we hebben niks samen, en toch weet hij van alles over mij en dat komt bij mijn vriendin en haar man vandaan.



Dat moet ophouden en aangezien ik 6 1/2 jaar geprobeerd heb dat duidelijk te maken in vele emotionele gesprekken, zie ik niet in hoe dat nu dan wel zou kunnen veranderen.



Vandaar.

quote:Iseo schreef op 30 juli 2008 @ 23:06:

Leo



Suup, hoe is het met je?

Bedankt voor de link.





Iseo ik zal morgen even een update komen geven,het is me nu veel te warm..

Liefs suupie

Hoi,



Ik kwam hier weg terecht vanwege iseo die mij nog herkent had van vorig jaar toen heb ik namelijk tijdelijk meegeschreven, heel kort eigenlijk maar. Ben beter in leuke dingen schrijven dan in de beroerde dingen van mijn leven. Maar ik heb dus de stap genomen om weg te gaan. En mijn oogkleppen zijn dus eindelijk afgevallen.

Alleen nu kom ik er achter wat voor dwaas ik ben geweest, ik heb gelukkig mijn kinderen, en mijn zelfrespect behouden. Maar dat is dan ook het enige. En het klinkt zielig maar het is de beste keus geweest die ik ooit heb kunnen maken. Ik leef weer kan weer genieten. En de rest ach dat komt ook weer vanzelf.



Groetjes Alyden

Lieve meiden, ik kom jullie even allemaal een dikke brengen. Mamzie, Leo (wat een kl**streek!!), Felicia, en iedereen die ik misschien vergeet.

Ik heb vakantie, en wil genieten. Niet terugkijken; niet op ouders, niet op S, maar zoveel mogelijk in het nu zijn, en dat lukt heel aardig. En dan maar gewoon zien wat ik in het nu tegenkom, en daarmee omgaan op het moment dat de situatie daarom vraagt. Zoals ik deze week ook al heb gedaan.. maar ook al veel (voor mijn doen) heb genoten.

Ik ben zo blij dát ik weer voel, dat het niet kapot en weg is.

quote:alyden schreef op 31 juli 2008 @ 22:44:

Alleen nu kom ik er achter wat voor dwaas ik ben geweest, ik heb gelukkig mijn kinderen, en mijn zelfrespect behouden. Maar dat is dan ook het enige. En dat is het enige wat telt. Echt waar. Lieve Alyden, wat moedig van je dat je bent opgestapt. Ik kan me je naam nog herinneren, de details van je situatie weet ik niet meer. Vraag ik vanavond wel aan Iseo, want die weet dat soort dingen altijd heel goed



Wat heeft je ertoe gebracht toch de stap te nemen?



liefs,

dubio

Ha lieve Elmer. Heel verstandig hoe je er nu tegenaan kijkt. Ik ben laatst tot dezelfde conclusie gekomen: ik ga helemaal in het hier en nu zitten. Ik krijg zo veel shit over me heen en als ik me druk ga lopen maken om wat de consequenties daarvan kunnen zijn, wordt mijn leven beheerst door angst.



Ik heb de knop omgezet (klinkt makkelijk, maar daar is een proces aan voorafgegaan). Ik leid mijn leven niet in angst. Ik geniet van wat ik nu heb. Of jank om het hier en nu, dat mag ook wel eens, maar niet om wat er eventueel ooit misschien wel komen gaat. Hoe waarschijnlijk dat ook is.



En wat denk je wat? Ik kreeg een poosje geleden een bericht dat me flink angst aanjoeg. Maar ik besloot die angst van me af te zetten en maar af te wachten hoe het allemaal zou uitpakken. Ik heb bewust uitgesteld me hierover te buigen tot ik meer duidelijkheid had. En nu heb ik hier positief bericht over gekregen.



Wat als ik nu al die tijd in angst had gezeten over wat eruit had kunnen komen? Nu ben ik toch wel opgelucht, dat wel, maar ik ben vooral heel blij dat ik me niet door die angst heb laten beheersen. En stel dat het anders had uitgepakt, dan was ik nu gewoon begonnen met maatregelen te nemen. Die angst voor wat kán gebeuren voegt toch niets toe.



Ik weet niet of dit een beetje aansluit bij wat jij nu voelt. Bij jou speelt het verleden een belangrijkere rol in je angst, bij mij de toekomst. Maar ik weet niet of dat uitmaakt als je besluit in het heden te blijven zitten



knuf voor jou,

dubio

Hoi Dub, dames..



Dubiootje, ik vind je zo moedig als ik je lees.

Je klinkt krachtig, je zorgen zijn de minste niet, maar hoe je ermee omgaat vind ik bewonderenswaardig.



Mij lukt het nog niet om het zo te bekijken.

Soms, eventjes krijg ik lucht.

Maar dan zak ik weer onder en lijkt het of ik erin verdrink.



Toch probeer ik om die eventjes-momenten goed te onthouden, en wanneer ik dreig weg te zakken dat gevoel terug te halen.



Ik lees dan je mail nog een keer, en je posting hierboven is ook van die strekking.

Dat helpt.



Ik heb je terug willen mailen maar het gaat er hier zo heftig aan toe op het moment. Elke dag wordt er wel weer iets gewijzigd aan de situatie waarop ik moet reageren, waar ik iets mee moet, een soort rollercoaster zeg maar. Dus zo denk ik zo is het nu, en daar ga ik van uit, en dat kan dan ineens weer helemaal anders zijn, dan weer positief, dan weer negatief.

Ik krijg er niet echt grip op en het maakt me erg onrustig.



Over Leo heb ik ook nagedacht.

Ik heb me geprobeerd te verplaatsen in je situatie.

Wat moet dat erg voor je zijn.

Het is onbegrijpelijk en onvergeeflijk, dat iemand zoiets kan doen.

Ga je hierdoor andere vrienden en vriendinnen nu met andere ogen bekijken, Leo?

Ha lieve Perel,



Geen zorgen hoor, mail me maar weer als je er behoefte aan en ruimte voor hebt. Ik ben blij dat je wat hebt aan mijn bijdrages Zoals ik zei is het bij mij ook een proces geweest. Er waren bij mij drie zware crises voor nodig om er zo tegenaan te kunnen kijken. Bij de eerste twee reageerde ik precies zoals jij. Bij de derde had ik inmiddels geleerd hoe ermee om te gaan en hoe mezelf staande te houden. Maar dat is vooral een proces geweest: ik ben de afgelopen tijd veel en veel sterker geworden. Anders kun je die knop ook niet omzetten. Liefdevolle mensen om je heen, die eventjes-momenten, die zijn allemaal onderdeel van het proces waar jij ook in zit. Het is ook fijn om het hier te kunnen delen. Het voelt niet altijd als vooruitgang, maar die is er wel degelijk.



Lieve Leo, wat reageer je hier weer Leo op. Ik vind het goed van je dat je een duidelijke grens aangeeft. Zo'n vriendschap als jij hebt, die voelt als een huwelijk, heb ik nog nooit gehad. Kun je uitleggen wat dat betekent?



Ik kan me voorstellen dat je het daarom moeilijk vindt de deur dicht te knallen. Het heeft wel wat overeenkomsten met het onderwerp van ons topic, vind je niet? Je wil haar toch nog niet loslaten.



Ik ken de details niet, dus ga even af op wat je hier hebt geschreven. Het lijkt mij dat het niets met je ex te maken heeft, maar met het feit dat je vriendin je jarenlang heeft voorgelogen. Het gaat er ook niet om dat zij geen keuzes kan maken, maar dat zij jou geen keuze heeft gelaten (door geen open kaar te spelen). Dat komt op mij nogal zwak en ook opportunistisch over (terwijl ze ongetwijfeld een lief mens is, als jij zo van haar houdt ).



Jij geeft nu een grens aan, maar ik heb het idee dat die grens nu al wat minder duidelijk is. Ik kan je niet zeggen hoe ik in die situatie zou reageren. Je moet voor jezelf de vraag beantwoorden of er iets wezenlijks kapot is gemaakt of ontbreekt tussen jullie. Kun jij ermee leven dat zij, uit angst je vriendschap kwijt te raken, dingen doet die voor jou onacceptabel zijn? Of kun je erop vertrouwen dat dat nooit meer zal gebeuren?



Jij bent al jarenlang heel duidelijk geweest in wat jij wel en niet wilde. Zij heeft dat niet gerespecteerd. Niet willen kiezen is niets willen verliezen. Dat werd jouw verlies. Wat zegt dat over haar en over jullie vriendschap?



Ik hoop dat je daar met haar over kan praten en dat de gesprekken niet over je ex gaan.



liefs,

dubio

Perelke, nee hoor, helemaal niet zelfs....Mijn andere vriendinnen zijn hele andere vrouwen. Deze is de enige met dat 'ik wil niet kiezen' probleem.



Mijn vriendin, de lieve, lieve meid, heeft altijd moeite gehad met keuzes maken. Ze is als het bijvoorbeeld om haar werk gaat, de besluitvaardigste persoon die ik ken zo'n beetje maar als het gaat om privézaken, dan is ze de minst besluitvaardige persoon die ik ken. Zo extreem is dat bij haar.



Ik wist dus al heel lang dat ze niet kon en niet zou kiezen. Zij is niet iemand die tegen zo'n nieuwe vlam van de ex van haar vriendin zegt; meid moet je horen, ik vind je heel aardig maar verder dan zo nu en dan een babbel op een verjaardag zal het allemaal niet komen tussen ons, ik ben loyaal aan mijn beste vriendin.

Dat zou ze nooit doen. Ze zou het sowieso al niet zéggen maar ook in haar handelen, zou ze nooit haar loyaliteit door laten schermeren.



Zij zegt nu dat de vrouw van mijn ex geen vriendin is. Ze heeft maar één vriendin en dat ben ik. Ik ben van mening dat zij die vrouw misschien niet als close vriendin ziet maar die dame háár wel. Kijk, ik kan me niet voorstellen dat je zin hebt om vriendjes te worden met de beste vriendin van de ex van je man. Dat vind ik zelf een afstotelijk idee. Maar de vrouw van mijn ex heeft daar blijkbaar geen enkele moeite mee en mijn vriendin heeft niet de loyaliteitskracht om dat tegen te gaan.



Ik geloof haar best als ze zegt dat haar gevoelens niet verder gaan dan 'aardige meid'. Dat zal best. Maar wat koop ik er voor? Intussen zit die vrouw toch maar bij mijn beste vrouwtje thuis met haar baby en mijn beste vrouw is dus belangrijk voor haar. Ik vind dat ontrouw.



Snap je mijn standpunt?



We hebben een hartverscheurend telefoongesprek achter de rug waarin ik veel herkende van mezelf in de tijd dat mijn ex en ik uit elkaar gingen en de keren er voor toen we tijdelijk uit elkaar waren. Ik vond het stuitend hoe serviel ze zich opstelde, hoe ze me smeekte haar nog één kans te geven. Dat ze zo stom was geweest maar dat het nu állemaal anders zou worden en dat zij daarvoor zou zorgen en dat ze nergens aan kon denken, alleen aan mij en dat ze niet sliep en niet at en ga zo maar door.....



Ze leek mij wel tegen mijn ex.



Met als verschil dat ik niet genoot van haar onderdanigheid en van haar drift om de volle verantwoordelijkheid op zich te nemen. Ik werd er eerder ontzettend bedroefd van, ik heb 5 sigaretten gerookt (ik rook niet meer, al heel lang niet) en heb op een gegeven moment de tuinslang in mijn mond gestoken om mijn mond te bevochtigen, die kurk maar dan ook kurkdroog was.



Mag ik je nog eens bellen? Was een van de laatste dingen die ze zei. Het was dat ik niet gegeten had, anders had ik de boel er zo weer uitgegooid. Afschuwelijk als iemand zich zo klein voelt door wat jij hebt gezegd. Dat wil ik nooit meer. Echt nooit meer. Ik vind het goed dat ik het allemaal gezegd heb maar ik zou willen dat ik haar kon troosten, dat is eigenlijk het enige wat ik wil al weet ik dat ik het niet moet doen want er is niks veranderd.



Bah!

Ik snap je Leo. Heel herkenbaar. Dan voel je je zo lullig terwijl je weet dat je recht hebt op je gevoel en het uit te spreken. Maar ondertussen... egh. Niet blij met jezelf, niet blij met de situatie, niet blij met het gedrag van een ander. Schaakmat.

Dú, ik vind het bijna griezelig zoals jij nu post want ik zeg dus net precies hetzelfde!

De overeenkomsten met hier zijn enorm vind ik. Ik ben degene met de 'macht' en zij duikt in de onderdanigheid. Iets wat ik dus verschrikkelijk vind want ik snap het allemaal best, ik kén haar, ik weet dit al heel erg lang. Ik had er zelf misschien al veel eerder mee op moeten houden maar we klampten ons als drenkelingen aan elkaar vast, niet op willen geven, niet meegaan in het vanzelfsprekende kiezen voor een van de twee scheidende partners.



Ik heb zelf een soort blinddoek opgehad, niet willen zien dat er meer aan de hand was dan alleen hé hallo, wat zit je haar leuk, op een verjaardag. Ik kon het me niet voorstellen en omdat ik het me niet voor kon stellen zou zij, mijn zuster, dat ook niet doen. Maar ik had het wel kunnen weten want ze trekt mensen aan, het is een doodgoed mens en ze kan moeilijk nee zeggen tegen personen die ze misschien helemaal niet zo heel aardig vindt.



Het gaat me er eigenlijk wel om dat ze niet kon kiezen. Maar het gaat me er ook om dat ik zelf niet kon kiezen. We wilden het allebei niet. We hoopten dat het zou werken. Maar met een ex als de mijne en een man als de hare, die al-tijd voor zichzelf zullen gaan en nooit een offer zullen brengen als ze er zelf niet heel veel belang bij zouden hebben, was het eigenlijk geen haalbare kaart.



Daarbij wilde ze op haar manier 'eerlijk' zijn en me op de hoogte houden van mijn ex omdat ze anders bang was dat ik haar zou verwijten dat ze me niks vertelde. Terwijl ik haar juist vróeg om het niet te doen. Ik vind het sensatiebakkerij wat ze deed en haar man ook. Want als zij eens iets niet vertelde kwam hij wel weer aankakken. En zo bleef ik brokken info krijgen over iemand die ik het liefst zou vergeten.



Tel daarbij op die vrouw van ex extravaganza en dan snap je dat ik het niet meer trek denk ik.



Met mijn vriendinnen die ik al heel lang heb, is de relatie zoals met familie. Niet als in een huwelijk maar wel als familie. Het zijn vrouwen met wie ik stuk voor stuk in een bepaalde periode wel heb samengeleefd bijvoorbeeld. Bij mijn oudste vriendin, die ik ken sinds zij 6 is en ik 8 was, woonde ik een paar maanden toen ik weer thuis kwam wonen na samengewoond te hebben met mijn eerste verkering. Bij de andere drie heb ik ook wel een paar weken of maanden gewoond. Bij de vriendin die ik nu kwijt ben heb ik een jaar op zolder gewoond en een van mijn vriendinnen heeft anderhalf jaar praktisch bij mij ingewoond.



Het zijn familieleden. Ze weten alles van mij, zijn overal bij geweest, of dat nou de geboorte van Fien was en de spychose die volgde, mijn trouwen, of in het crisiscentrum als ik van het dak van een flat af wilde springen, mijn vier nymphen waren er en zorgden voor mij. Andersom heb ik ook voor alle vier gezorgd. Een van de vier haar man pleegde een paar jaar terug zelfmoord en tot op de dag van vandaag ben ik er voor de nazorg, of dat nu financieel is of gewoon in aanwezigheid, ik ben er voor haar altijd en niet alleen als het moet, ook gewoon, als het niet moet.



Zo is dat en daarom is het extra hartverscheurend om er een te verliezen.

quote:Feliciaatje schreef op 01 augustus 2008 @ 12:05:

Ik snap je Leo. Heel herkenbaar. Dan voel je je zo lullig terwijl je weet dat je recht hebt op je gevoel en het uit te spreken. Maar ondertussen... egh. Niet blij met jezelf, niet blij met de situatie, niet blij met het gedrag van een ander. Schaakmat.







He-le-maal waar....

Schaakmat, zo is het



Zij zit nu vol dadendrang en wil me niet verliezen maar ik weet niet hoe.....Zij moet scheiden van haar man, mijn ex moet doodgaan, zoiets, een andere oplossing zie ik niet en dan is er nog het feit dat gewoon haar manier van omgaan met mijn gevoelens me parten spelen.



Wat ik zou willen is meer met mijn verstand werken. Dat ik zou voelen dat mijn liefde eigenlijk misplaatst is. Dat je best wel eens minder van iemand kan gaan houden naarmate de daden die iemand doet je minder aanspreken. Gedrag zou een gevoel moeten hebben op mijn gevoelens. En dat is niet zo.



Is dat niet angstaanjagend?

Dit hele verhaal zegt namelijk ook erg veel over mij vind ik. Ik heb het ook labbedekakkie aangepakt allemaal.

Dat komt vanzelf wel Leo. Als je handelt naar je verstand, volgt je gevoel uiteindelijk ook. Uit het oog, uit het hart.



Kijk alsjeblieft uit dat je jezelf in de verhouding met haar niet gaat identificeren met je ex. Dat gaat je tegenhouden om te doen wat je moet doen en te zeggen wat je wil zeggen. Tegelijkertijd vind je de houding van je vriendin stuitend... dat roept ook wat op over jezelf. Want dat was jij vroeger, met je ex.



Je kan hieruit afleiden dat jij heel ver gekomen bent. Je herkent je niet meer in die persoon die jij toen was. Maar kijk wel uit dat je je niet laat leiden door de herkenning. Dat zij zich klein maakt is iets wat zij doet, niet jij. Jij bent - nogmaals - niet je ex met zijn manipulaties en geïntimideer. Jij bent Leo en zij heeft een andere keuze om hierop te reageren.



Laat je niet heen en weer slingeren tussen die twee rollen. Kies je eigen rol, wees Leo en dan is het goed.



Hoe zit het met het huwelijk van die vriendin? Komt veel van dit probleem niet van haar man vandaan? Waarom bleef ze jou op de hoogte houden van het wel en wee van je ex en respecteerde ze jouw wens niet?

Hele posting klaar, ineens flats, weg posting, geen idee waar 'ie gebleven is...



Je hebt gelijk Dubio, ik blijf mezelf. Maar het is raar als iemand zo 'knielt' voor je. Dan heb ik de neiging diegene overeind te helpen. Ik ben een heel eind gekomen, dat klopt en daar ben ik trots op want zo vóel ik het ook. (f)



Dat huwelijk, poeh, dat is me wat. Laten we zeggen dat mijn vriendin overleeft door haar kop heel diep in het zand te steken. Ik kan er niet over uitweiden hier maar er is nogal wat gebeurd. Toen ik bij ze woonde heb ik weleens een gesprek gehad over dat huwelijk maar ik kwam te close bij waar het mis zat en ze werd verschrikkelijk kwaad op me. Een uur later was het weer goed maar ik merkte toen hoe haar oogkleppen vastgegroeid waren aan haar hoofd. Ze wílde ze echt niet afzetten en er al helemaal niet door mij mee geconfronteerd worden.



Dat op de hoogte houden vind ik sensatiezucht. Ze noemt het zelf eerlijkheid maar daar wil ik niet aan. Eerlijkheid is niet iemand vertellen wat 'ie niet wil horen. Ja, als iemand denkt er in het wit beeldig uit te zien en als 'ie vraagt wat je er van vindt. Dan kun je eventueel vriendelijk eerlijk zijn en zeggen dat je zwart mooier vindt. Maar onder eerlijkheid verstaan dat mij iedere keer brokjes info worden toegespeeld over iemand waarvan ik niks wil weten in de tegenwoordige tijd noem ik geen eerlijkheid.



Ik vind het werkelijk rieken naar roddelzucht, kijken hoe iemand reageert op wat je te zeggen hebt en dat deed haar man nog meer dan zij maar met haar man had ik minder te maken. Hij vond het maar wat spannend dat hij met beide exen contact had en dat die twee elkaar nog haatten ook. Daarbij wil mijn ex wel álles over mij weten.



Ze zal het niet lelijk bedoelen en houdt zelf staande dat ze het alleen deed omdat ze geen verwijten van me wilde krijgen dat ik dingen niet wist, die zij wel wist maar dat vind ik onzin, ik heb namelijk zo vaak gevraagd me niet te betrekken bij het huidige leven van mijn ex dat ik er niks anders van kan maken dan sensatiedrang.

Ik vind het onderdanige erg voor haar vooral, ook voor mij, omdat ik me er niet lekker bij voel maar ik vind het rot voor haar, wil niet dat ze zich zo klein maakt voor me, dat geeft me een rotgevoel.



Ik verlies mijn vriendin omdat ik er voor kies niets meer over mijn ex te willen weten. Dat wil ik gewoon niet. Ik heb niets wat me nog aan hem bindt, we hóeven niks meer van elkaar te weten. Ik wil mijn ex uit mijn leven. Ik wil niet dat hij zich indirect met mij bemoeit, door met mijn vrienden over mij te praten, omdat zij dat dus doen. Hij wil in zijn controledrift nog steeds weten hoe ik mijn leven leidt. Andersom wil ik met hem niks te maken hebben en het enige wat ik mijn vrienden heb gevraagd is om met dus niet meer over hem te vertellen. Dat lijkt mij op zich geen opgave. Maar we hebben het letterlijk jaren geprobeerd, dat niet kiezen en vrienden zijn met allebei, in dit geval lukt het dus niet.



Voelen doe ik niks meer voor mijn ex. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik ooit van hem hield, hij is zeer zeker mijn grote liefde niet en ik ben ooit bij hem gebleven omdat ik hem vooral zielig vond en hij me min of meer in de schoot werd geworpen omdat mijn ex schoonvader alleen wilde wonen met zijn vriendin en dus zijn 19 jarige zoon bij mij dumpte zo'n beetje.



Ik wist na 2 maanden al dat mijn ex en ik nooit helemaal blij zouden zijn met elkaar en toch bleef ik omdat ik zijn moeder werd na verloop van tijd en hij een moeder zo keihard nodig had.



Dus ik weet zelf heel goed waarom ik met mijn vriendin breek. Ik wil nu eindelijk wel eens écht ook van die ex af zijn en haar onvermogen om loyaal te zijn naar mij toe en de vrouw van mijn ex die haar als vriendin beschouwt, voor mij is het écht de limit.

Op zich doet het er niet zoveel toe of je nu wel of niet meer om iemand geeft. Wanneer je in een relatie gezeten hebt, waarin je zo kapot gemaakt bent, dan wil je zo iemand niet meer in je leven hebben en daar ga je extreem ver in.

Ik zou er een rolberoerte van krijgen wanneer Eleonora vandaag bij mij op de bank zit en overmorgen mijn ex en nieuwe vlam over de vloer zou krijgen. Dat is geen ontrouw, maar verraad in mijn ogen.

Destijds toen mijn ex en ik uit elkaar waren zei mijn vader tegen me, ik ga binnenkort toch nog even bij A langs om hem te bedanken voor de goede tijd samen. Ik ben woest op hem geworden, heb mijn spullen gepakt met de mededeling wanneer hij dat zou doen, ik geen contact meer met hem wilde hebben omdat hij me niet serieus over alles wat er gebeurd was.

Ik weet echt heel goed dat mijn ex heel veel van me wil weten. Dit type man wil op de hoogte blijven van je wel en wee en helemaal niet omdat hij het goed met je meent. Het tegendeel is waar. Ik weet hoe mijn ex met de informatie over de andere exen omging en ik zal daar geen uitzondering op zijn.

Hij heeft van mij wel een adreswijziging gehad, maar dat was het adres van mijn vader.



Het betreft hier je vriendin, juist die vriendin bij wie je je hart uitstortte en met wie je de ellende deelde. De vriendin die alles weet en dan nog geen standpunt in kan nemen.

Ik weet dat dit al zo lang speelt als ik Leo ken. Alessi (andere vriendin) en ik wisten eigenlijk al heel lang dat dit toch iets was wat stond te gebeuren, maar niet dat juist de nieuwe vriendin van de ex hiervoor zou zorgen. Het was altijd de man van E die bevriend was met de ex en daarom was er contact.



Verder................mijn hond is vanmiddag geopereerd! Zo maar ineens bleek hij een tumor bij zijn ballen te hebben. Even snel naar de dierenarts vanwege verdikte ballen en dan krijg je dit.

Een heel vreemd iets volgens de dierenarts. Ik moet er dadelijk heen om hem op te halen en dan hoor ik meer.

Maar Max is zijn ballen definitief kwijt nu.

Wat ik zat te denken bij je postings Leo. Ik krijg heel sterk het gevoel erbij dat jullie een periode hebben gedeeld, een heel diep iets tot op het bot. Maar dat jij verder bent gegaan en zij niet. Jij bent niet meer diegene die je was en zij is misschien nog wel "teveel" zoals zij was. Op een dag wordt die kloof gewoon te groot. Dat hoeft niet per se, zeker als iemand als familie voelt kun je veel hebben. Maar in dit geval benadeelt haar gedrag jou teveel, ik begrijp je gevoelens zo goed daarin.



Loyaliteit is iets vreemds, je kunt het in feite niet opeisen. En toch is het zoiets belangrijks. Het vertrouwen wordt aangevreten door een gebrek daaraan en je kunt het iemand vaak moeilijk verwijten. Maar het steekt toch. Ik denk omdat het iets weergeeft van een gebrek aan echte liefde. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet zeggen, ik wil het niet verkeerd verwoorden.

En wat een schrik Pom en arme Max, zo onteerd!



Is er een kans dat het zich uitgezaaid heeft of weet je dat nog niet? Ik hoop dat je vanavond duidelijkheid hebt en dat het in orde is.