Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 1 augustus 2008 om 20:13
Zelfde vraag als Felicia, Pom, ik hoop dat die tumor alles is.
Arm beest..
Ik vraag me af of ik dan niet kapot genoeg ben geraakt in die relatie. Ik heb geen moeite met wie dan ook die bij hem hoort.
Niet dat ik ze opzoek, maar gewoon, geen moeite mee.
Als collega zou ik hem of ze niet willen hebben. Maar ik voel me al bekeken als een moeder van school -en ooit klasgenoot van ex- mijn collega wordt, dus of dat met hém te maken heeft. Meer mijn eigen onzekerheid.
Arm beest..
Ik vraag me af of ik dan niet kapot genoeg ben geraakt in die relatie. Ik heb geen moeite met wie dan ook die bij hem hoort.
Niet dat ik ze opzoek, maar gewoon, geen moeite mee.
Als collega zou ik hem of ze niet willen hebben. Maar ik voel me al bekeken als een moeder van school -en ooit klasgenoot van ex- mijn collega wordt, dus of dat met hém te maken heeft. Meer mijn eigen onzekerheid.
vrijdag 1 augustus 2008 om 21:39
Heb net Leo al gebeld, maar ik weet verder niks. De tumor is weggehaald en ze hebben hem weggegooid. Ik wilde hem laten onderzoeken, maar dat kan dus niet meer. Haar argument, als het kwaadaardig is en er zijn uitzaaiingen, dan is er toch niks meer aan te doen.
Maar ja, als je weet dat hij goedaardig is, dan hoef je je toch nergens meer druk over te maken toch?
Op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat het goedaardig is, ook vanwege de explosie die er ineens was. Max was er gisteren en vandaag goed ziek van.
En ik ben er goed ziek van hoe het vandaag gelopen is.
Maar ja, als je weet dat hij goedaardig is, dan hoef je je toch nergens meer druk over te maken toch?
Op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat het goedaardig is, ook vanwege de explosie die er ineens was. Max was er gisteren en vandaag goed ziek van.
En ik ben er goed ziek van hoe het vandaag gelopen is.
vrijdag 1 augustus 2008 om 21:55
Logisch Pom
Gauw naar een andere dierenarts en een second opinion vragen...
Felicia, je zegt het goed. Loyaliteit ís ook niet iets wat afgedwongen kan worden. Als je het zelf bent is het lastig te begrijpen dat het voor een ander niet zo vanzelfsprekend is allemaal en dat was bij ons het geval. Ik heb dat heel lang opzij geschoven.
Het erge is nu dat ik eigenlijk steeds minder overtuigd ga zijn van of ik het wel goed heb aangepakt de afgelopen jaren. Niet in de zwaar verwijtende sfeer maar ik hoopte geleerd te hebben dat je mensen mag beoordelen op hun gedrag tegenover jou. Dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ik heb me vastgeklampt aan iets wat ik zelf wel hoog hield maar wat aan de andere kant met voeten getreden werd en ik heb het niet gezien, of ik heb het niet willen zien. Daar baal ik van.
Gauw naar een andere dierenarts en een second opinion vragen...
Felicia, je zegt het goed. Loyaliteit ís ook niet iets wat afgedwongen kan worden. Als je het zelf bent is het lastig te begrijpen dat het voor een ander niet zo vanzelfsprekend is allemaal en dat was bij ons het geval. Ik heb dat heel lang opzij geschoven.
Het erge is nu dat ik eigenlijk steeds minder overtuigd ga zijn van of ik het wel goed heb aangepakt de afgelopen jaren. Niet in de zwaar verwijtende sfeer maar ik hoopte geleerd te hebben dat je mensen mag beoordelen op hun gedrag tegenover jou. Dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ik heb me vastgeklampt aan iets wat ik zelf wel hoog hield maar wat aan de andere kant met voeten getreden werd en ik heb het niet gezien, of ik heb het niet willen zien. Daar baal ik van.
zaterdag 2 augustus 2008 om 00:14
Ach Pom, arme Max...
Er zijn toch heel veel mensen die niet logisch denken, zo'n tumor zonder onderzoek gewoon wegmikken.
Die houding naar jou toe als zijn baasje, je wil toch gewoon weten wat er loos is (geweest)?
Heb hier erg de neiging bij om je te adviseren die da even kritisch toe te spreken, maar wellicht dat je dat al gedaan hebt.
En bovendien, houdt het feit dat ik zelf in bepaalde situaties waar het nodig zou zijn absoluut niet mondig ben, wel denk, maar niet zeg dus, me ook nog tegen.
Leo, ik heb me in de tweede laag van het gebeurde tussen jou en je vriendin proberen te verdiepen.
In eerste instantie zag ik alleen maar 'Leo de bedrogene'. Van het stiekeme wat achter je rug om gegaan is.
Maar nu begrijp ik dat je het wel wist, denk te redeneren dat je haar veel te lang kans op kans gegeven hebt om te laten zien dat ze het wél kon, voor jou door te kiezen. Ik zeg kiezen, maar voor mijn gevoel dekt dat niet precies de lading, of eigenlijk wel: deep-down had ze voor je kunnen kiezen, en het contact met die vrex (vriendin van je ex) oppervlakkig met zeer wijd open einde naar doodbloeien kunnen houden.
Maar ze kon het niet, je hebt haar te hoog ingeschat.
Ik heb vanmiddag nagedacht over het begrip loyaliteit.
En over een kant van Leo die ik niet kende.
De onverzettelijkheid die je neerzette over het feit dat je niks meer met je ex wil. (bedoel het niet veroordelend).
Ik heb het gevoel dat daar toch ergens nog een pijnpuntje zit.
Als het zo'n weerstand bij je oproept.
Dat daardoor dat met je vriendin zo heftig is uitgepakt.
Mijn eigen situatie kan ik hier niet aan spiegelen.
De vriendin van mijn ex ken ik van vroeger, en ik vond haar altijd een leuk en aardig mens. Mijn kinderen boffen ook met haar, en ik kan me voorstellen dat een vriendin van mij haar aardig zou vinden.
Ik moet wel toegeven dat waar het mijn ex zélf betreft ik denk: gefeliciteerd, je mag hem helemaal hebben, daar voel ik bij vriendschap met een van mijn vriendinnnen wel direct jaloezie.
Gewoon. Ordinair. Klaar.
Wie weet is het wel zo dat jij daar mee hebt kunnen dealen, met die ordinaire jaloezie, maar dat het wel in een andere vorm, via een omweg nu op deze manier naar buiten komt.
Er zijn toch heel veel mensen die niet logisch denken, zo'n tumor zonder onderzoek gewoon wegmikken.
Die houding naar jou toe als zijn baasje, je wil toch gewoon weten wat er loos is (geweest)?
Heb hier erg de neiging bij om je te adviseren die da even kritisch toe te spreken, maar wellicht dat je dat al gedaan hebt.
En bovendien, houdt het feit dat ik zelf in bepaalde situaties waar het nodig zou zijn absoluut niet mondig ben, wel denk, maar niet zeg dus, me ook nog tegen.
Leo, ik heb me in de tweede laag van het gebeurde tussen jou en je vriendin proberen te verdiepen.
In eerste instantie zag ik alleen maar 'Leo de bedrogene'. Van het stiekeme wat achter je rug om gegaan is.
Maar nu begrijp ik dat je het wel wist, denk te redeneren dat je haar veel te lang kans op kans gegeven hebt om te laten zien dat ze het wél kon, voor jou door te kiezen. Ik zeg kiezen, maar voor mijn gevoel dekt dat niet precies de lading, of eigenlijk wel: deep-down had ze voor je kunnen kiezen, en het contact met die vrex (vriendin van je ex) oppervlakkig met zeer wijd open einde naar doodbloeien kunnen houden.
Maar ze kon het niet, je hebt haar te hoog ingeschat.
Ik heb vanmiddag nagedacht over het begrip loyaliteit.
En over een kant van Leo die ik niet kende.
De onverzettelijkheid die je neerzette over het feit dat je niks meer met je ex wil. (bedoel het niet veroordelend).
Ik heb het gevoel dat daar toch ergens nog een pijnpuntje zit.
Als het zo'n weerstand bij je oproept.
Dat daardoor dat met je vriendin zo heftig is uitgepakt.
Mijn eigen situatie kan ik hier niet aan spiegelen.
De vriendin van mijn ex ken ik van vroeger, en ik vond haar altijd een leuk en aardig mens. Mijn kinderen boffen ook met haar, en ik kan me voorstellen dat een vriendin van mij haar aardig zou vinden.
Ik moet wel toegeven dat waar het mijn ex zélf betreft ik denk: gefeliciteerd, je mag hem helemaal hebben, daar voel ik bij vriendschap met een van mijn vriendinnnen wel direct jaloezie.
Gewoon. Ordinair. Klaar.
Wie weet is het wel zo dat jij daar mee hebt kunnen dealen, met die ordinaire jaloezie, maar dat het wel in een andere vorm, via een omweg nu op deze manier naar buiten komt.
zaterdag 2 augustus 2008 om 03:39
Ik begrijp het denk ik Leo. Ik verwijt het mezelf op een bepaalde manier ook met mijn man. Ik wist beter. En toch hoopte ik. Hoe dom kan ik zijn? En toch, ik weet het niet. Om nou iedereen bij voorbaat direct op hun gedrag te beoordelen en eruit te bonjouren, zo ben ik gewoon niet. Wat de middenweg is, is me niet geheel duidelijk.
En ik herken het gevoel erbij. Die loyaliteit, die is belangrijk voor me. En ik verwacht echt geen enorme manifestaties en openbaringen ervan. Maar wel op de momenten dat het er echt toe doet. Daar ben ik principieel in merk ik. Een bepaald soort code. En het doet me pijn wanneer mensen die heel dichtbij me staan dat loyale gewoon niet hebben.
Bij mijn man heeft me dat vaker gekwetst. Dat wat anderen van hem dachten veel belangrijker was. Dat anderen hem aardig vonden er veel meer toe deed. Ik snap dat niet, ik heb liever dat de rest van de wereld me veroordeelt maar dat de mensen dicht om me heen zich gesteund en geliefd voelen. Wat kan die rest van de wereld me nou schelen? Meestal begrijpen mensen dat nou juist goed, dat geliefden voor gaan. En als ze dat niet begrijpen is dat vaak vanwege egocentrische motieven. Daar trek ik me al helemaal niets van aan. Dat is hun probleem.
Dit klinkt misschien wat extreem, ik weet het niet. Het valt in de praktijk wel mee. Maar mijn geliefden komen op nummer 1. Dat mogen ze best zo voelen en weten.
En ik herken het gevoel erbij. Die loyaliteit, die is belangrijk voor me. En ik verwacht echt geen enorme manifestaties en openbaringen ervan. Maar wel op de momenten dat het er echt toe doet. Daar ben ik principieel in merk ik. Een bepaald soort code. En het doet me pijn wanneer mensen die heel dichtbij me staan dat loyale gewoon niet hebben.
Bij mijn man heeft me dat vaker gekwetst. Dat wat anderen van hem dachten veel belangrijker was. Dat anderen hem aardig vonden er veel meer toe deed. Ik snap dat niet, ik heb liever dat de rest van de wereld me veroordeelt maar dat de mensen dicht om me heen zich gesteund en geliefd voelen. Wat kan die rest van de wereld me nou schelen? Meestal begrijpen mensen dat nou juist goed, dat geliefden voor gaan. En als ze dat niet begrijpen is dat vaak vanwege egocentrische motieven. Daar trek ik me al helemaal niets van aan. Dat is hun probleem.
Dit klinkt misschien wat extreem, ik weet het niet. Het valt in de praktijk wel mee. Maar mijn geliefden komen op nummer 1. Dat mogen ze best zo voelen en weten.
zaterdag 2 augustus 2008 om 04:03
Hallo dubio,
Je vroeg wat de aanleiding was om de stap te nemen.
Op een nacht werd ik wakker en was hij mijn telefoon aan het controleren. Toen had ik het ineens gehad. Vraag me niet waarom maar ik was het zat.
Natuurlijk ging er een proces aan vooraf, altijd als ik problemen had gehad, ging ik naar mijn vriendinnen en praatte ik alles van mij af zoveel dat als ik thuis kwam alles kwijt was. En niet meer boos was. Op een gegeven moment was ik het allemaal beu de periode dat ik hier begon te schrijven. Ik vroeg me af waar ik zelf allemaal mee bezig was. Ik klaagde maar ondertussen accepteerde ik alles wat er gebeurde. Langzaam aan ben ik steeds minder gaan vertellen want eigenlijk begon ik me te schamen voor de situatie waar ik in zat. Hierdoor bleef ik zelf met mijn gevoelens zitten, want ik sprak er niet meer over. Maar hoe minder ik er over sprak des te rotter ging ik me voelen, maar ook kritischer na mezelf toe. En langzaam ging ik beseffen dat hij niet alleen het leven voor mij moeilijk maakte maar ook voor mijn kinderen. En dat was de druppel toen werd het ineens heel echt. Ik ben zo lang bezig geweest om maar de happy family te spelen. En zo egoistisch geweest om alleen maar te kijken hoe ik de hele dag maar door kwam, dat ik niet echt besefte dat de kinderen er ook onder leden. Want als ik maar deed of alles gewoon was beseffen zei ook niet wat er aan de hand is. Helemaal geen rekening mee gehouden dat zij ook ouder zijn geworden en de spanningen ook begonnen te merken. En dat als ze een moeder hebben die op de tenen loopt en geforceerd vrolijk doet wat geef ik ze dan mee. Weinig. En doordat ik niet meer sprak bleef ik er zelf maar telkens aan denken en malen zodat ik ook echt kon ontploffen, en dat is gebeurd.
Het stomme is ik besef nu pas hoe sterk ik ben, want op een gegeven moment ging ik dus naar de huisarts om te vragen naar anti depressieva maar die kreeg ik niet van hem, hij zei los eerst je problemen maar op. Want jij bent zo goed in overleven dat je je echte gevoel niet toe laat, en als je nu zover bent om hier medicijnen te halen. Dan barst de bom binnenkort bij je, en dan ga je stappen ondernemen. En anders druk je weer alles weg. Gaat het dan nog niet beter dan mag je terug komen en schrijf ik ze voor.
Ik ben nu enkele maanden verder, woon met mijn kinderen nog steeds bij een vriendin. (heb geen ouders) en mijn ex woont nog in ons huis en wil het niet verlaten. Hij kan me niet loslaten dus betekend veel ruzie, gebel en getreiter. En toch voel ik me goed, ik heb rust in mijn hoofd. Ik hoef niet te denken in welke staat hij thuis komt. Wat hij gaat zeggen en of het huis wel opgeruimd is. Weetje hoe heerlijk dat is. Dus mijn huisarts had gelijk, ik had die niet nodig ik moest beslissingen nemen. En dat kon ik alleen.
Ik hoop dat het uiteindelijk allemaal een beetje duidelijk is want het is eigenlijk allang bed tijd voor me dus tik een beetje op de automatische piloot.
Je vroeg wat de aanleiding was om de stap te nemen.
Op een nacht werd ik wakker en was hij mijn telefoon aan het controleren. Toen had ik het ineens gehad. Vraag me niet waarom maar ik was het zat.
Natuurlijk ging er een proces aan vooraf, altijd als ik problemen had gehad, ging ik naar mijn vriendinnen en praatte ik alles van mij af zoveel dat als ik thuis kwam alles kwijt was. En niet meer boos was. Op een gegeven moment was ik het allemaal beu de periode dat ik hier begon te schrijven. Ik vroeg me af waar ik zelf allemaal mee bezig was. Ik klaagde maar ondertussen accepteerde ik alles wat er gebeurde. Langzaam aan ben ik steeds minder gaan vertellen want eigenlijk begon ik me te schamen voor de situatie waar ik in zat. Hierdoor bleef ik zelf met mijn gevoelens zitten, want ik sprak er niet meer over. Maar hoe minder ik er over sprak des te rotter ging ik me voelen, maar ook kritischer na mezelf toe. En langzaam ging ik beseffen dat hij niet alleen het leven voor mij moeilijk maakte maar ook voor mijn kinderen. En dat was de druppel toen werd het ineens heel echt. Ik ben zo lang bezig geweest om maar de happy family te spelen. En zo egoistisch geweest om alleen maar te kijken hoe ik de hele dag maar door kwam, dat ik niet echt besefte dat de kinderen er ook onder leden. Want als ik maar deed of alles gewoon was beseffen zei ook niet wat er aan de hand is. Helemaal geen rekening mee gehouden dat zij ook ouder zijn geworden en de spanningen ook begonnen te merken. En dat als ze een moeder hebben die op de tenen loopt en geforceerd vrolijk doet wat geef ik ze dan mee. Weinig. En doordat ik niet meer sprak bleef ik er zelf maar telkens aan denken en malen zodat ik ook echt kon ontploffen, en dat is gebeurd.
Het stomme is ik besef nu pas hoe sterk ik ben, want op een gegeven moment ging ik dus naar de huisarts om te vragen naar anti depressieva maar die kreeg ik niet van hem, hij zei los eerst je problemen maar op. Want jij bent zo goed in overleven dat je je echte gevoel niet toe laat, en als je nu zover bent om hier medicijnen te halen. Dan barst de bom binnenkort bij je, en dan ga je stappen ondernemen. En anders druk je weer alles weg. Gaat het dan nog niet beter dan mag je terug komen en schrijf ik ze voor.
Ik ben nu enkele maanden verder, woon met mijn kinderen nog steeds bij een vriendin. (heb geen ouders) en mijn ex woont nog in ons huis en wil het niet verlaten. Hij kan me niet loslaten dus betekend veel ruzie, gebel en getreiter. En toch voel ik me goed, ik heb rust in mijn hoofd. Ik hoef niet te denken in welke staat hij thuis komt. Wat hij gaat zeggen en of het huis wel opgeruimd is. Weetje hoe heerlijk dat is. Dus mijn huisarts had gelijk, ik had die niet nodig ik moest beslissingen nemen. En dat kon ik alleen.
Ik hoop dat het uiteindelijk allemaal een beetje duidelijk is want het is eigenlijk allang bed tijd voor me dus tik een beetje op de automatische piloot.
zaterdag 2 augustus 2008 om 08:21
Alyden,
Mijn specialiteit is: beren op de weg....
Toch wil ik je dit meegeven: probeer niet een sterke houding aan te nemen omdat je omgeving vind dat je altijd zo sterk bent.
In je huwelijk? heb je ook gevoelens onderdrukt, dus waarschijnlijk ben je daar heel goed in getraind.
Ik hoop natuurlijk dat je echt zo sterk bent als je zegt, maar hou jezelf kritisch in de gaten.
E.P.
(ervaringsdeskundige Perel)
Mijn specialiteit is: beren op de weg....
Toch wil ik je dit meegeven: probeer niet een sterke houding aan te nemen omdat je omgeving vind dat je altijd zo sterk bent.
In je huwelijk? heb je ook gevoelens onderdrukt, dus waarschijnlijk ben je daar heel goed in getraind.
Ik hoop natuurlijk dat je echt zo sterk bent als je zegt, maar hou jezelf kritisch in de gaten.
E.P.
(ervaringsdeskundige Perel)
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:07
Ja Alyden, daar heeft Perel EP wel een punt. Je bent in een moeilijke relatie zo ontzettend gewend om vooral sterk te zijn, dan anderen echt denken dat je de hele wereld aan kunt.
Bij mij merkte ik op een bepaald moment wel dat de potjes echt leeg waren en dan nog kun je doorgaan.
Groot nadeel van zo'n sterke houding is dat je minder hulp en begrip krijgt. Voordeel wél is, dat je zelf het gevoel hebt dat je alles goed onder controle hebt.
Wel vind ik het standpunt van de huisarts raar. AD zouden er ook voor kunnen zorgen dat je juist wel de goede stappen neemt. Wanneer je te diep zit, dan kun je dat nl. niet meer.
Vraagje, in hoeverre heeft het schrijven hier je geholpen om een beslissing te nemen?
Ik had het bij de dierenarts gisteren redelijk op een rijtje, wist wat ik wilde, alleen die lompe antwoorden brachten me van mijn stuk. Maandag ga ik er wel over bellen en mijn beklag doen. Misschien gewoon eens de overdrijvingsmethode toe passen. Bovendien had ik ook gevraagd iets op zijn staart weg te halen en dat hebben ze niet gedaan. Hadden ze geen tijd meer voor.
Maar het was ook gisteren even teveel voor me. In een paar uur tijd krijg je te horen dat je hond een tumor heeft, geopereerd wordt, je haalt hem weer op, dat gesprek loopt niet lekker etc.
Ja, ook ik heb gisteren de hulp van een vriendin afgewezen. Nee zij hoefde niet mee, ik kon het zelf wel. En ook hier zeg ik dat ik het goed gedaan heb bij de DA, terwijl het een onbevredigend gesprek was.
Altijd sterk zijn hè.
Bij mij merkte ik op een bepaald moment wel dat de potjes echt leeg waren en dan nog kun je doorgaan.
Groot nadeel van zo'n sterke houding is dat je minder hulp en begrip krijgt. Voordeel wél is, dat je zelf het gevoel hebt dat je alles goed onder controle hebt.
Wel vind ik het standpunt van de huisarts raar. AD zouden er ook voor kunnen zorgen dat je juist wel de goede stappen neemt. Wanneer je te diep zit, dan kun je dat nl. niet meer.
Vraagje, in hoeverre heeft het schrijven hier je geholpen om een beslissing te nemen?
Ik had het bij de dierenarts gisteren redelijk op een rijtje, wist wat ik wilde, alleen die lompe antwoorden brachten me van mijn stuk. Maandag ga ik er wel over bellen en mijn beklag doen. Misschien gewoon eens de overdrijvingsmethode toe passen. Bovendien had ik ook gevraagd iets op zijn staart weg te halen en dat hebben ze niet gedaan. Hadden ze geen tijd meer voor.
Maar het was ook gisteren even teveel voor me. In een paar uur tijd krijg je te horen dat je hond een tumor heeft, geopereerd wordt, je haalt hem weer op, dat gesprek loopt niet lekker etc.
Ja, ook ik heb gisteren de hulp van een vriendin afgewezen. Nee zij hoefde niet mee, ik kon het zelf wel. En ook hier zeg ik dat ik het goed gedaan heb bij de DA, terwijl het een onbevredigend gesprek was.
Altijd sterk zijn hè.
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:29
Dat is iets wat ik ontzettend moeilijk vind.
Bepalen wat nou echt van jezelf is, waar ligt de grens van bijvoorbeeld is het je kracht of de houding die je aanneemt.
Heb je iets verwerkt, doet het je niks meer, of lukt het je gewoon een periode goed om het links te laten liggen, en komt slaat het op onverwachte momenten des te harder toe;(psst.....voorzichtig.....Leo...?)
Hebben jullie dat ook, de ene dag dat je denkt dat je er bent, met welke mankementen aan je leven er ook zijn, je redt het, je waarden liggen op andere terreinen, je haalt je geluk en levenslust uit andere dingen, en de andere dag drukt wat gebeurd is zo'n stempel, nog steeds, want het is nog niet voorbij, je bent nog niet los, kom je ooit los.
Je wil wel, van harte, maar krijgt gewoon de kans niet?
Je wilt niet klagen, geen slachtoffer zijn, knokt keihard, voor je zelfstandigheid, en moet je dan concluderen dat je positieve kijk op je wereld een vorm van ijdele hoop - arrogantie? - is gebleken?
Uit je hoekje kruipen, opstaan, verder willen lopen, nauwelijks een paar passen verder, en weer teruggeslagen worden?
Ik merk dat ik soms cynisch kan worden naar andere mensen, niet op dit topic, maar andere topics, met problemen waarvan ik denk: haal je neus op of veeg 'em af. Opgelost en verder niet zeuren.
Dan vind ik mezelf ook geen aardig mens.
Ben ik wel een aardig mens?
Ook dat hoor ik veel om me heen.
Iedereen vind me lief en aardig.
Net zoals ze me sterk en zelfstandig vinden.
Zelfstandig ben ik, dat is zeker, maar sterk?
Wie weet ben ik dan eigenlijk ook niet lief...
Ingewikkeld is het om jezelf tegen te komen.
Hebben jullie die gevoelens ook?
Is dit teveel off-topic?
Bepalen wat nou echt van jezelf is, waar ligt de grens van bijvoorbeeld is het je kracht of de houding die je aanneemt.
Heb je iets verwerkt, doet het je niks meer, of lukt het je gewoon een periode goed om het links te laten liggen, en komt slaat het op onverwachte momenten des te harder toe;(psst.....voorzichtig.....Leo...?)
Hebben jullie dat ook, de ene dag dat je denkt dat je er bent, met welke mankementen aan je leven er ook zijn, je redt het, je waarden liggen op andere terreinen, je haalt je geluk en levenslust uit andere dingen, en de andere dag drukt wat gebeurd is zo'n stempel, nog steeds, want het is nog niet voorbij, je bent nog niet los, kom je ooit los.
Je wil wel, van harte, maar krijgt gewoon de kans niet?
Je wilt niet klagen, geen slachtoffer zijn, knokt keihard, voor je zelfstandigheid, en moet je dan concluderen dat je positieve kijk op je wereld een vorm van ijdele hoop - arrogantie? - is gebleken?
Uit je hoekje kruipen, opstaan, verder willen lopen, nauwelijks een paar passen verder, en weer teruggeslagen worden?
Ik merk dat ik soms cynisch kan worden naar andere mensen, niet op dit topic, maar andere topics, met problemen waarvan ik denk: haal je neus op of veeg 'em af. Opgelost en verder niet zeuren.
Dan vind ik mezelf ook geen aardig mens.
Ben ik wel een aardig mens?
Ook dat hoor ik veel om me heen.
Iedereen vind me lief en aardig.
Net zoals ze me sterk en zelfstandig vinden.
Zelfstandig ben ik, dat is zeker, maar sterk?
Wie weet ben ik dan eigenlijk ook niet lief...
Ingewikkeld is het om jezelf tegen te komen.
Hebben jullie die gevoelens ook?
Is dit teveel off-topic?
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:36
quote:Perel schreef op 02 augustus 2008 @ 00:14:
Ik heb vanmiddag nagedacht over het begrip loyaliteit.
En over een kant van Leo die ik niet kende.
De onverzettelijkheid die je neerzette over het feit dat je niks meer met je ex wil. (bedoel het niet veroordelend).
Ik heb het gevoel dat daar toch ergens nog een pijnpuntje zit.
Als het zo'n weerstand bij je oproept.
Dat daardoor dat met je vriendin zo heftig is uitgepakt.
Klopt hoor. Het pijnpunt zit 'm in het feit dat ik me, na alles wat er gebeurd is, waar mijn vrienden bij zijn geweest, zowel tijdens de relatie als de anderhalf jaar (1 jaar en 9 maanden om precies te zijn) daarná, ei-gen-lijk geen enkele voorstelling kan maken bij het feit dat ze met hem bevriend bleven, zelf zou ik dat namelijk absoluut niet kunnen. Dat (en ook dat zie ik nu pas ontzettend helder) terwijl ze altijd een beetje neerbuigend over hem praten en hij deed dat ook altijd over hun.
Zoals ik al eerder beschreef had hij een hekel aan mijn vriendin, die werd pas interessant toen we uit elkaar waren en haar man was voor hem vooral een makkelijk vriendje voor erbij. Iemand op wie hij neerkeek. Hij schaamde zich regelmatig voor de man van mijn vriendin.
Andersom zegt de man van mijn vriendin al jaren dingen als 'hij is niet veranderd' en 'acht je kent hem he.....' en dan met zo'n veelbetekenende blik erbij, die mij moet uitnodigen om te vragen hoe hij dat bedoelt. Maar dat deed ik nooit.
Met dat in mijn achterhoofd + de gebeurtenissen, die ook op hun veel indruk hebben gemaakt, bij elkaar opgeteld kan ik alleen maar concluderen dat ze heel raar naar vriensdchap kijken. In de tijd dat ik daar woonde waren ze bang. Net als ik. Ik ben bang voor hem geweest, jarenlang en ik heb mezelf beloofd dat ik hem nooit meer hoef te zien. Ik heb er zelfs een abortus voor ondergaan. Om hem niet meer onder ogen te hoeven komen. Maar mijn vrienden, die niet kozen, toen uit (misschien) angst (maar ook omdat ze gewoon zo zijn) en inmiddels zijn mijn ex en de man van mijn vriendin collega's, omdat het gewoon niet anders meer kan en ze overduidelijk niet anders meer willen.
En dat doet pijn. Nog steeds.
Ik hoop eigenlijk dat je niet dacht dat ik eigenlijk misschien nog van mijn ex hou of zo, als in pijnpunt hahahaha!
Dat is namelijk allesbehalve het geval.
Ik heb vanmiddag nagedacht over het begrip loyaliteit.
En over een kant van Leo die ik niet kende.
De onverzettelijkheid die je neerzette over het feit dat je niks meer met je ex wil. (bedoel het niet veroordelend).
Ik heb het gevoel dat daar toch ergens nog een pijnpuntje zit.
Als het zo'n weerstand bij je oproept.
Dat daardoor dat met je vriendin zo heftig is uitgepakt.
Klopt hoor. Het pijnpunt zit 'm in het feit dat ik me, na alles wat er gebeurd is, waar mijn vrienden bij zijn geweest, zowel tijdens de relatie als de anderhalf jaar (1 jaar en 9 maanden om precies te zijn) daarná, ei-gen-lijk geen enkele voorstelling kan maken bij het feit dat ze met hem bevriend bleven, zelf zou ik dat namelijk absoluut niet kunnen. Dat (en ook dat zie ik nu pas ontzettend helder) terwijl ze altijd een beetje neerbuigend over hem praten en hij deed dat ook altijd over hun.
Zoals ik al eerder beschreef had hij een hekel aan mijn vriendin, die werd pas interessant toen we uit elkaar waren en haar man was voor hem vooral een makkelijk vriendje voor erbij. Iemand op wie hij neerkeek. Hij schaamde zich regelmatig voor de man van mijn vriendin.
Andersom zegt de man van mijn vriendin al jaren dingen als 'hij is niet veranderd' en 'acht je kent hem he.....' en dan met zo'n veelbetekenende blik erbij, die mij moet uitnodigen om te vragen hoe hij dat bedoelt. Maar dat deed ik nooit.
Met dat in mijn achterhoofd + de gebeurtenissen, die ook op hun veel indruk hebben gemaakt, bij elkaar opgeteld kan ik alleen maar concluderen dat ze heel raar naar vriensdchap kijken. In de tijd dat ik daar woonde waren ze bang. Net als ik. Ik ben bang voor hem geweest, jarenlang en ik heb mezelf beloofd dat ik hem nooit meer hoef te zien. Ik heb er zelfs een abortus voor ondergaan. Om hem niet meer onder ogen te hoeven komen. Maar mijn vrienden, die niet kozen, toen uit (misschien) angst (maar ook omdat ze gewoon zo zijn) en inmiddels zijn mijn ex en de man van mijn vriendin collega's, omdat het gewoon niet anders meer kan en ze overduidelijk niet anders meer willen.
En dat doet pijn. Nog steeds.
Ik hoop eigenlijk dat je niet dacht dat ik eigenlijk misschien nog van mijn ex hou of zo, als in pijnpunt hahahaha!
Dat is namelijk allesbehalve het geval.
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:41
Nee Perel, dit past uitstekend op dit topic. Juist wat je nu aanstipt is van cruciaal belang.
Zelf ben ik een therapie en ik word gezien als een controlefreak. Ik hou altijd overal controle op, op mijn gevoelsleven dan, in het huishouden ligt het anders. Dan is het beeld toch dat alles goed is, dat alles 'onder controle' is, maar het is dus toch schijn.
Advies aan mij is dat ik me veel en veel zwakker op moet stellen, maar dat kan ik slechts soms.
Gisteren bij de dierenarts had ik een zwak moment, stond met tranen in de ogen en de DA zei, maakt u zich niet druk, alles is onder controle. Dan denk ik wat nou onder controle. Hij heeft waarschijnlijk een tumor. Op zo'n moment remt een ander direct je gevoelens weer af.
Ik kan hier nog wel veel meer over vertellen, maar heb ik geen zin in om dat op het forum te doen.
Dat cynische is er ook een onderdeel van. Toch zie ik dat als iets positiefs. Je mag ook onaardig zijn richting anderen (dat was ik in het verleden alleen als ik pislink was). Ik kan het hier op het forum goed en ook in de praktijk gaat het me steeds beter af. Gewoon tegen mensen zeggen dat ik het er niet mee eens ben, ze een raar standpunt vind hebben, het stom vind zoals ze doen. Kortom ik word gaandeweg een bitch.
Het is alleen ingewikkeld om jezelf tegen te komen, omdat je zo sterk in ontwikkeling bent. Wanneer je er maar mee bezig blijft, dan is het goed. Fout is het om terug te vallen in oude patronen, maar dat bemerk je ook weer redelijk snel.
En ik moet nu rennen.
Zelf ben ik een therapie en ik word gezien als een controlefreak. Ik hou altijd overal controle op, op mijn gevoelsleven dan, in het huishouden ligt het anders. Dan is het beeld toch dat alles goed is, dat alles 'onder controle' is, maar het is dus toch schijn.
Advies aan mij is dat ik me veel en veel zwakker op moet stellen, maar dat kan ik slechts soms.
Gisteren bij de dierenarts had ik een zwak moment, stond met tranen in de ogen en de DA zei, maakt u zich niet druk, alles is onder controle. Dan denk ik wat nou onder controle. Hij heeft waarschijnlijk een tumor. Op zo'n moment remt een ander direct je gevoelens weer af.
Ik kan hier nog wel veel meer over vertellen, maar heb ik geen zin in om dat op het forum te doen.
Dat cynische is er ook een onderdeel van. Toch zie ik dat als iets positiefs. Je mag ook onaardig zijn richting anderen (dat was ik in het verleden alleen als ik pislink was). Ik kan het hier op het forum goed en ook in de praktijk gaat het me steeds beter af. Gewoon tegen mensen zeggen dat ik het er niet mee eens ben, ze een raar standpunt vind hebben, het stom vind zoals ze doen. Kortom ik word gaandeweg een bitch.
Het is alleen ingewikkeld om jezelf tegen te komen, omdat je zo sterk in ontwikkeling bent. Wanneer je er maar mee bezig blijft, dan is het goed. Fout is het om terug te vallen in oude patronen, maar dat bemerk je ook weer redelijk snel.
En ik moet nu rennen.
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:51
quote:Feliciaatje schreef op 02 augustus 2008 @ 03:39:
Ik begrijp het denk ik Leo. Ik verwijt het mezelf op een bepaalde manier ook met mijn man. Ik wist beter. En toch hoopte ik. Hoe dom kan ik zijn? En toch, ik weet het niet. Om nou iedereen bij voorbaat direct op hun gedrag te beoordelen en eruit te bonjouren, zo ben ik gewoon niet. Wat de middenweg is, is me niet geheel duidelijk.
En ik herken het gevoel erbij. Die loyaliteit, die is belangrijk voor me. En ik verwacht echt geen enorme manifestaties en openbaringen ervan. Maar wel op de momenten dat het er echt toe doet. Daar ben ik principieel in merk ik. Een bepaald soort code. En het doet me pijn wanneer mensen die heel dichtbij me staan dat loyale gewoon niet hebben.
Bij mijn man heeft me dat vaker gekwetst. Dat wat anderen van hem dachten veel belangrijker was. Dat anderen hem aardig vonden er veel meer toe deed. Ik snap dat niet, ik heb liever dat de rest van de wereld me veroordeelt maar dat de mensen dicht om me heen zich gesteund en geliefd voelen. Wat kan die rest van de wereld me nou schelen? Meestal begrijpen mensen dat nou juist goed, dat geliefden voor gaan. En als ze dat niet begrijpen is dat vaak vanwege egocentrische motieven. Daar trek ik me al helemaal niets van aan. Dat is hun probleem.
Dit klinkt misschien wat extreem, ik weet het niet. Het valt in de praktijk wel mee. Maar mijn geliefden komen op nummer 1. Dat mogen ze best zo voelen en weten.
Jouw laatste conclusie is er een die ik langzamerhand aan het trekken ben.
Volgens mij sta ik wel zo in het leven, dat zij op nummer één staan en dat ze dat ook weten. Wel heb ik de neiging om nogal misplaatst loyaal te zijn. Dat verwijt ik mezelf niet zo heel erg, het is meer dat ik daar steeds meer achter kom. Het heeft me ook jaren bij mijn ex gehouden. Loyaliteit. Als ik niet voor hem koos, wie zou het dan doen. Hij had al zoveel meegemaakt, zielig, hij had iemand nodig die hem zonder reserves zou liefhebben en daar heb ik me lang aan gehouden.
Van wie dat moest? Van mezelf dus. En soms klopt dat niet. Dat zie ik nu, in de situatie met mijn vriendin, ook wel in. Dat loyaal zijn heel mooi is maar dat je het punt één niet terug kunt verwachten omdat jij het zelf nou toevallig bent en punt twee kan loyaliteit betekenen dat je erg lang het goede probeert te zien van iemand, of een situatie, die je eigenlijk, in je eigen belang, al lang achter je had moeten laten.
Feliciano ontbreekt het aan een bepaald soort van loyaliteit, juist die soort die jij belangrijk vindt. Dat is frustrerend en de vraag is of hij daarin ooit verandert. Ik merk nu namelijk dat zoiets gewoon ín je zit, of niet. Althans, zo is het bij mij en zo is het bij mijn vrienden.
Ik begrijp het denk ik Leo. Ik verwijt het mezelf op een bepaalde manier ook met mijn man. Ik wist beter. En toch hoopte ik. Hoe dom kan ik zijn? En toch, ik weet het niet. Om nou iedereen bij voorbaat direct op hun gedrag te beoordelen en eruit te bonjouren, zo ben ik gewoon niet. Wat de middenweg is, is me niet geheel duidelijk.
En ik herken het gevoel erbij. Die loyaliteit, die is belangrijk voor me. En ik verwacht echt geen enorme manifestaties en openbaringen ervan. Maar wel op de momenten dat het er echt toe doet. Daar ben ik principieel in merk ik. Een bepaald soort code. En het doet me pijn wanneer mensen die heel dichtbij me staan dat loyale gewoon niet hebben.
Bij mijn man heeft me dat vaker gekwetst. Dat wat anderen van hem dachten veel belangrijker was. Dat anderen hem aardig vonden er veel meer toe deed. Ik snap dat niet, ik heb liever dat de rest van de wereld me veroordeelt maar dat de mensen dicht om me heen zich gesteund en geliefd voelen. Wat kan die rest van de wereld me nou schelen? Meestal begrijpen mensen dat nou juist goed, dat geliefden voor gaan. En als ze dat niet begrijpen is dat vaak vanwege egocentrische motieven. Daar trek ik me al helemaal niets van aan. Dat is hun probleem.
Dit klinkt misschien wat extreem, ik weet het niet. Het valt in de praktijk wel mee. Maar mijn geliefden komen op nummer 1. Dat mogen ze best zo voelen en weten.
Jouw laatste conclusie is er een die ik langzamerhand aan het trekken ben.
Volgens mij sta ik wel zo in het leven, dat zij op nummer één staan en dat ze dat ook weten. Wel heb ik de neiging om nogal misplaatst loyaal te zijn. Dat verwijt ik mezelf niet zo heel erg, het is meer dat ik daar steeds meer achter kom. Het heeft me ook jaren bij mijn ex gehouden. Loyaliteit. Als ik niet voor hem koos, wie zou het dan doen. Hij had al zoveel meegemaakt, zielig, hij had iemand nodig die hem zonder reserves zou liefhebben en daar heb ik me lang aan gehouden.
Van wie dat moest? Van mezelf dus. En soms klopt dat niet. Dat zie ik nu, in de situatie met mijn vriendin, ook wel in. Dat loyaal zijn heel mooi is maar dat je het punt één niet terug kunt verwachten omdat jij het zelf nou toevallig bent en punt twee kan loyaliteit betekenen dat je erg lang het goede probeert te zien van iemand, of een situatie, die je eigenlijk, in je eigen belang, al lang achter je had moeten laten.
Feliciano ontbreekt het aan een bepaald soort van loyaliteit, juist die soort die jij belangrijk vindt. Dat is frustrerend en de vraag is of hij daarin ooit verandert. Ik merk nu namelijk dat zoiets gewoon ín je zit, of niet. Althans, zo is het bij mij en zo is het bij mijn vrienden.
zaterdag 2 augustus 2008 om 11:45
Loyaliteit.
Ik heb er letterlijk om gevraagd.
Loyaliteit in mijn relatie.
Het was er niet.
Nooit!
Bij mijn schoonfamilie liet hij mij keihard vallen.
Gewoon waar anderen bij waren.
Hij was loyaal naar zijn ouders, terwijl die mij als een buitenstaander behandelden.
Mij accepteerden slechts als de voortbrengster van hun kleinkinderen, waarbij de een een streepje voor had omdat hij twee druppels zijn vader is, en de ander sprekend mij is.
Liep ik ergens tegen zaken aan, en vertelde ik hem dat, wist hij altijd het gedrag van de tegenpartij zo uit te leggen dat het probleem bij mij lag.
Heb er vaak iets over gezegd dat het me er niet om ging om gelijk te krijgen, maar dat steun van zijn kant eigenlijk wel onontbeerlijk was. Hij was niet van plan het te geven.
Zijn mening gaf hij, en daar kon ik het mee doen.
Gingen we voor informatie of advies naar bijvoorbeeld een bank, en werd mijn mening gevraagd, keek hij resoluut de andere kant op, een soort van ongeduldig afwachten tot het noodzakelijk kwaad (het voor de vorm informeren bij de medeverantwoordelijke maar verder totaal onbelangrijke) voorbij was, om vervolgens zijn eigen aandeel weer op te werpen, ouwe jongens-krentenbrood met de adviseur.
In de beginjaren was ik zo onzeker over mijn eigen inbreng, dat ik me daarvoor schaamde, later schaamde ik me voor zijn houding en air. Plaatsvervangend.
Loyaliteit in mijn jeugd:
Ben ooit eens op botte wijze afgewezen voor een tijdelijk stageplek op een reisbureau.
Ook mijn ouders waren zeer verontwaardigd.
Vlak daarna boekt mijn moeder doodleuk haar zomervakantie bij datzelfde reisbureau.
Terwijl ze daar wisten dat mijn moeder mijn moeder was, ze boekte daar elk jaar, ze kenden mij ook.
Ik was echt diep gekrenkt, maar mijn moeder snapte het gewoon niet.
Ik nam me voor dat wanneer zoiets ooit met iemand gebeurde waar ik van hou, ik er geen stap over de drempel zou zetten.
Géén cént zouden die nog aan mij verdienen. No Way.
Mijn zoon in de kleuterleeftijd was hoofdpersoon in zijn eigen supermarkt-scéne. Hij was niet te stoppen, en eigenlijk was ik met hem op het station wanhoop aanbeland.
Een oudere vrouw - type laten huilen, is goed voor de longetjes - meende een bijdrage te leveren door hem dreigend toe te spreken, waardoor hij alleen nog maar meer overstuur raakte.
Ik heb haar en plein public gevraagd hoe ze dat nou in haar hoofd kon halen, zo tegen een kind tekeer gaan!
Vervolgens op mijn hurken bij mijn kind gaan zitten, hem omarmd en in zijn oor gefluisterd: we laten dat gekke mens doorlopen, die heeft geen verstand van kinderen. Zo een paar minuten blijven zitten, totdat het snikken bedaard was, en toen naar de kassa gegaan en de winkel uit.
Het is waarschijnlijk zo pijnlijk als je zelf loyaliteit kan tonen, en het zelf dan ook verwacht, en het komt maar niet.
Ik heb er letterlijk om gevraagd.
Loyaliteit in mijn relatie.
Het was er niet.
Nooit!
Bij mijn schoonfamilie liet hij mij keihard vallen.
Gewoon waar anderen bij waren.
Hij was loyaal naar zijn ouders, terwijl die mij als een buitenstaander behandelden.
Mij accepteerden slechts als de voortbrengster van hun kleinkinderen, waarbij de een een streepje voor had omdat hij twee druppels zijn vader is, en de ander sprekend mij is.
Liep ik ergens tegen zaken aan, en vertelde ik hem dat, wist hij altijd het gedrag van de tegenpartij zo uit te leggen dat het probleem bij mij lag.
Heb er vaak iets over gezegd dat het me er niet om ging om gelijk te krijgen, maar dat steun van zijn kant eigenlijk wel onontbeerlijk was. Hij was niet van plan het te geven.
Zijn mening gaf hij, en daar kon ik het mee doen.
Gingen we voor informatie of advies naar bijvoorbeeld een bank, en werd mijn mening gevraagd, keek hij resoluut de andere kant op, een soort van ongeduldig afwachten tot het noodzakelijk kwaad (het voor de vorm informeren bij de medeverantwoordelijke maar verder totaal onbelangrijke) voorbij was, om vervolgens zijn eigen aandeel weer op te werpen, ouwe jongens-krentenbrood met de adviseur.
In de beginjaren was ik zo onzeker over mijn eigen inbreng, dat ik me daarvoor schaamde, later schaamde ik me voor zijn houding en air. Plaatsvervangend.
Loyaliteit in mijn jeugd:
Ben ooit eens op botte wijze afgewezen voor een tijdelijk stageplek op een reisbureau.
Ook mijn ouders waren zeer verontwaardigd.
Vlak daarna boekt mijn moeder doodleuk haar zomervakantie bij datzelfde reisbureau.
Terwijl ze daar wisten dat mijn moeder mijn moeder was, ze boekte daar elk jaar, ze kenden mij ook.
Ik was echt diep gekrenkt, maar mijn moeder snapte het gewoon niet.
Ik nam me voor dat wanneer zoiets ooit met iemand gebeurde waar ik van hou, ik er geen stap over de drempel zou zetten.
Géén cént zouden die nog aan mij verdienen. No Way.
Mijn zoon in de kleuterleeftijd was hoofdpersoon in zijn eigen supermarkt-scéne. Hij was niet te stoppen, en eigenlijk was ik met hem op het station wanhoop aanbeland.
Een oudere vrouw - type laten huilen, is goed voor de longetjes - meende een bijdrage te leveren door hem dreigend toe te spreken, waardoor hij alleen nog maar meer overstuur raakte.
Ik heb haar en plein public gevraagd hoe ze dat nou in haar hoofd kon halen, zo tegen een kind tekeer gaan!
Vervolgens op mijn hurken bij mijn kind gaan zitten, hem omarmd en in zijn oor gefluisterd: we laten dat gekke mens doorlopen, die heeft geen verstand van kinderen. Zo een paar minuten blijven zitten, totdat het snikken bedaard was, en toen naar de kassa gegaan en de winkel uit.
Het is waarschijnlijk zo pijnlijk als je zelf loyaliteit kan tonen, en het zelf dan ook verwacht, en het komt maar niet.
zaterdag 2 augustus 2008 om 19:51
Ja ik vind het juist heel mooi wat je zegt Perel. En het is helemaal niet ontopic.
Maar ja nee ik ben niet bang dat ik me te sterk voor doe, ik heb best een moeilijk leven achter de rug. En ik ben mezelf nog nooit echt tegen gekomen. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van wat ik heb, en me zo min mogelijk druk te maken om mijn zorgen. Want uiteindelijk komt het toch wel op zijn pootjes terecht. Het kan wat langer duren of moeilijker zijn maar ik ben uiteindelijk nog nooit echt teleurgesteld. Maar dat komt omdat ik ook vaak het postieve van alles zie en niet het negatieve. Als ik nu terug kijk op mijn relatie, is dit juist een periode geweest waarin ik veel heb geleerd en veel mogelijkheden heb gehad en overwonnen. En kijk wat ik er aan overgehouden heb 2 geweldige kinderen, een dosis levenservaring, en ondertussen mijn hbo diploma gehaald. Dit omdat ik graag op eigen benen wilde staan.
En ja soms vind ik het wel moeilijk een andere vriendin van mij is nu ook gescheiden zij wordt altijd gebeld. Gevraagd hoe het met haar gaat. En o zo zielig voor haar.
En bij mij ach ja Alyden bellen we van de week wel die red zich toch wel. Ach joh je komt er wel. Soms voel ik me daardoor wel eenzaam. Maar ja die vriendin van me zegt weer tegen mij zeggen ze allemaal kijk hoe Alyden het doet die situatie is erger en ze zeurt nooit. Daar wordt zij soms weer verdrietig van.
Maar ik weet heel goed wanneer ik rust moet houden en wanneer ik nee moet zeggen en wanneer er echt iets is dan roep ik wel en dan staan ze er ook voor me. En zolang dat is, is het eigenlijk ook wel goed. En ik ben niet zo goed in praten over slechte of vervelende dingen.
Pom wat je schrijft is zo herkenbaar, cynisch hard voor je eigen. Mij verweten ze ook altijd dat ik zo nonchalant ben herken je dat dan ook bij jezelf misschien. Ik zeg altijd dat dat een houding is, maar toch blijft iedereen dat vinden.
En hoelang ik hier heb geschreven, eerlijk gezegd ik denk een paar weken. Ik heb voornamelijk gelezen. Omdat in die periode ook mijn vader was gestorven vond ik het moeilijk om ook hier de confrontatie aan te gaan over mijn eigen leven, mijn fouten, gevoelens en gedachten. En zoals ik al schreef meestal lossen mijn problemen zich vanzelf op. Ik onderneem daarvoor wel stappen en zoek de juiste mensen op maar het gaat op een manier dat het lijkt alsof het me aangewaaid komt. Dus ik wist dat op het moment dat ik het forum ging lezen en ging reageren er aan toe was om verder te gaan met mijn leven. En ik denk dat, voor mij het belangrijkste was. Het inzien dat mijn relatie helemaal niet goed was, en de acceptatie daarvan. Dat heb ik bereikt toen ik hier mee las en schreef.
Plus de herkenning en de steun van de medeforummers dat was echt heel fijn.
Perel en Elenora mooi omschreven,
Want uiteindelijk krijg je ook je loyaliteit, die je verdient. En degene die je het niet geeft is het ook niet waard om je daar druk over te maken, dat zegt meer over diegene dan over jou.
Maar ja nee ik ben niet bang dat ik me te sterk voor doe, ik heb best een moeilijk leven achter de rug. En ik ben mezelf nog nooit echt tegen gekomen. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van wat ik heb, en me zo min mogelijk druk te maken om mijn zorgen. Want uiteindelijk komt het toch wel op zijn pootjes terecht. Het kan wat langer duren of moeilijker zijn maar ik ben uiteindelijk nog nooit echt teleurgesteld. Maar dat komt omdat ik ook vaak het postieve van alles zie en niet het negatieve. Als ik nu terug kijk op mijn relatie, is dit juist een periode geweest waarin ik veel heb geleerd en veel mogelijkheden heb gehad en overwonnen. En kijk wat ik er aan overgehouden heb 2 geweldige kinderen, een dosis levenservaring, en ondertussen mijn hbo diploma gehaald. Dit omdat ik graag op eigen benen wilde staan.
En ja soms vind ik het wel moeilijk een andere vriendin van mij is nu ook gescheiden zij wordt altijd gebeld. Gevraagd hoe het met haar gaat. En o zo zielig voor haar.
En bij mij ach ja Alyden bellen we van de week wel die red zich toch wel. Ach joh je komt er wel. Soms voel ik me daardoor wel eenzaam. Maar ja die vriendin van me zegt weer tegen mij zeggen ze allemaal kijk hoe Alyden het doet die situatie is erger en ze zeurt nooit. Daar wordt zij soms weer verdrietig van.
Maar ik weet heel goed wanneer ik rust moet houden en wanneer ik nee moet zeggen en wanneer er echt iets is dan roep ik wel en dan staan ze er ook voor me. En zolang dat is, is het eigenlijk ook wel goed. En ik ben niet zo goed in praten over slechte of vervelende dingen.
Pom wat je schrijft is zo herkenbaar, cynisch hard voor je eigen. Mij verweten ze ook altijd dat ik zo nonchalant ben herken je dat dan ook bij jezelf misschien. Ik zeg altijd dat dat een houding is, maar toch blijft iedereen dat vinden.
En hoelang ik hier heb geschreven, eerlijk gezegd ik denk een paar weken. Ik heb voornamelijk gelezen. Omdat in die periode ook mijn vader was gestorven vond ik het moeilijk om ook hier de confrontatie aan te gaan over mijn eigen leven, mijn fouten, gevoelens en gedachten. En zoals ik al schreef meestal lossen mijn problemen zich vanzelf op. Ik onderneem daarvoor wel stappen en zoek de juiste mensen op maar het gaat op een manier dat het lijkt alsof het me aangewaaid komt. Dus ik wist dat op het moment dat ik het forum ging lezen en ging reageren er aan toe was om verder te gaan met mijn leven. En ik denk dat, voor mij het belangrijkste was. Het inzien dat mijn relatie helemaal niet goed was, en de acceptatie daarvan. Dat heb ik bereikt toen ik hier mee las en schreef.
Plus de herkenning en de steun van de medeforummers dat was echt heel fijn.
Perel en Elenora mooi omschreven,
Want uiteindelijk krijg je ook je loyaliteit, die je verdient. En degene die je het niet geeft is het ook niet waard om je daar druk over te maken, dat zegt meer over diegene dan over jou.
zaterdag 2 augustus 2008 om 20:35
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:09
Mezelf tegenkomen Perel, doe ik niet een paar keer per week eigenlijk. Sterker nog, voor afgelopen dinsdag is het een tijd terug dat ik de laatste keer het gevoel had, hé hier kom ik mezelf nou eens even lelijk tegen zeg!
Ik twijfel wel maar het gevoel de ene dag zus en de andere dag zo in het leven te staan, dat heb ik niet meer. Ik heb het wel heel lang gehad trouwens. Ten tijde van mijn vorige relatie was het zelfs extreem. Maar ook toen ik alleen woonde. Dan kon het van uur tot uur verschillen. Niet meer in het extreme en er zaten ook hele lichtvoetige dagen tussen maar ik was ook wel dagen lang aan het fluctueren tussen tevreden en dippig zijn.
De laatste vijf jaar, eigenlijk sinds ik behalve mijn relatie, ook mijn andere levenspijlers op orde heb, ben ik veel gelijkmatiger van natuur. Omdat de boel doorgaans gewoon klopt. Zoiets als met mijn vriendin komt dan ook keihard aan, ik was helemaal overstuur, niet meer gewend aan zo'n groot verdriet.
Van nature ben ik ik iemand die snel van stemming kan wisselen maar de bandbreedte is enorm afgenomen in de afgelopen jaren. Misschien is het de leeftijd ook?
Wat ik wel herken is dat van het verleden. Op het moment dat je denkt, dat ligt achter me, hups, dan kan het er ineens weer zijn. Het maakt me alleen niet meer héél erg ongelukkig. Wel denk ik er dan aan en soms ook beïnvloed het me mijn gevoel van die dag.
Kan je verleden jou nog helemaal terugsleuren naar je gevoel van toen Perel?
Ik twijfel wel maar het gevoel de ene dag zus en de andere dag zo in het leven te staan, dat heb ik niet meer. Ik heb het wel heel lang gehad trouwens. Ten tijde van mijn vorige relatie was het zelfs extreem. Maar ook toen ik alleen woonde. Dan kon het van uur tot uur verschillen. Niet meer in het extreme en er zaten ook hele lichtvoetige dagen tussen maar ik was ook wel dagen lang aan het fluctueren tussen tevreden en dippig zijn.
De laatste vijf jaar, eigenlijk sinds ik behalve mijn relatie, ook mijn andere levenspijlers op orde heb, ben ik veel gelijkmatiger van natuur. Omdat de boel doorgaans gewoon klopt. Zoiets als met mijn vriendin komt dan ook keihard aan, ik was helemaal overstuur, niet meer gewend aan zo'n groot verdriet.
Van nature ben ik ik iemand die snel van stemming kan wisselen maar de bandbreedte is enorm afgenomen in de afgelopen jaren. Misschien is het de leeftijd ook?
Wat ik wel herken is dat van het verleden. Op het moment dat je denkt, dat ligt achter me, hups, dan kan het er ineens weer zijn. Het maakt me alleen niet meer héél erg ongelukkig. Wel denk ik er dan aan en soms ook beïnvloed het me mijn gevoel van die dag.
Kan je verleden jou nog helemaal terugsleuren naar je gevoel van toen Perel?
zaterdag 2 augustus 2008 om 21:11
Loyaliteit is trouwens iets waar ik vandaag erg veel over nagedacht heb. Ik weet niet beter dan dat je loyaal moet zijn en dat voer ik ver door. Ik ben gekwetst als men in retour minder loyaal is maar kan dat van me afzetten door te denken dat een ander niet mij is en je van een ander niet kunt verwachten dat hij/zij dezelfde levensinstelling heeft als je zelf hebt.
En in sommige gevallen heb ik me met die instelling behoorlijk bezeerd. Ik merk dat ik nu anders naar het loyaliteitsprincipe kijk maar of ik in staat zal zijn om mezelf daarin te veranderen, dat vraag ik me af.
En in sommige gevallen heb ik me met die instelling behoorlijk bezeerd. Ik merk dat ik nu anders naar het loyaliteitsprincipe kijk maar of ik in staat zal zijn om mezelf daarin te veranderen, dat vraag ik me af.
zondag 3 augustus 2008 om 18:35
sorry, kom zomaar even tussendoor maar ben ten einde raad.
Ik ben eruit gestapt zoals eerdere pogingen maar nu hoop ik sterk genoeg te zijn en niet meer in zijn manipulerende web van leugens terecht te komen.
Doorbraak afgelopen maandag, dit keer eindigde het in het ziekenhuis hoe zal het de volgende keer gaan. Ik wil niet dat er een volgende keer komt. .
Nu zit ik in het huis van mijn ouders met mijn twee zonen, ze zijn op vakantie maar misschien kan ik daarna nog langer blijven.
Hij heeft spijt, veel spijt en smeekt voor nog 1 kans. Als het dan niet werkt verdwijnt hij voorgoed uit mijn leven. Maar goed dat zei hij de vorige keren ook, dus waarom is deze belofte wel wat waard.
Voel me zo ontzettend rot en wederom vernederd en toch weer die twijfel. Waar ben ik bang voor, voor de vrijheid die ik uiteindelijk zal ervaren, dat ik uiteindelijk mijzelf mag zijn of weer mag leren kennen. Want de persoon die ik nu ben is niet die vrouw die hij zoveel jaar geleden heeft leren kennen.
Ik ben bang.
Klara
Ik ben eruit gestapt zoals eerdere pogingen maar nu hoop ik sterk genoeg te zijn en niet meer in zijn manipulerende web van leugens terecht te komen.
Doorbraak afgelopen maandag, dit keer eindigde het in het ziekenhuis hoe zal het de volgende keer gaan. Ik wil niet dat er een volgende keer komt. .
Nu zit ik in het huis van mijn ouders met mijn twee zonen, ze zijn op vakantie maar misschien kan ik daarna nog langer blijven.
Hij heeft spijt, veel spijt en smeekt voor nog 1 kans. Als het dan niet werkt verdwijnt hij voorgoed uit mijn leven. Maar goed dat zei hij de vorige keren ook, dus waarom is deze belofte wel wat waard.
Voel me zo ontzettend rot en wederom vernederd en toch weer die twijfel. Waar ben ik bang voor, voor de vrijheid die ik uiteindelijk zal ervaren, dat ik uiteindelijk mijzelf mag zijn of weer mag leren kennen. Want de persoon die ik nu ben is niet die vrouw die hij zoveel jaar geleden heeft leren kennen.
Ik ben bang.
Klara
zondag 3 augustus 2008 om 18:49
Ik hoop dat dit je laatste vlucht is Klara.
Die beloftes zijn inderdaad in the long run niets waard. Misschien kan 'ie het nog jaren uitstellen maar die volgende klap kómt gewoon, en al veel eerder komen de intimidaties en beschuldigingen.
Laat in elk geval je praktische omstandigheden niet de reden zijn dat je terugkeert. Vraag je ouders of je langer mag blijven of zie om naar een opvanghuis. Het is geen feestje om in een opvanghuis te zitten, maar aan die ellende komt een einde. De ellende wanneer je blijft met zo'n partner duurt per definitie langer dan de ellende van dakloosheid omdat je die twee bij elkaar op moet tellen.
Die beloftes zijn inderdaad in the long run niets waard. Misschien kan 'ie het nog jaren uitstellen maar die volgende klap kómt gewoon, en al veel eerder komen de intimidaties en beschuldigingen.
Laat in elk geval je praktische omstandigheden niet de reden zijn dat je terugkeert. Vraag je ouders of je langer mag blijven of zie om naar een opvanghuis. Het is geen feestje om in een opvanghuis te zitten, maar aan die ellende komt een einde. De ellende wanneer je blijft met zo'n partner duurt per definitie langer dan de ellende van dakloosheid omdat je die twee bij elkaar op moet tellen.
zondag 3 augustus 2008 om 19:08
zondag 3 augustus 2008 om 20:52
Klara, welkom bij ons.
Hoe is het met je?
Kun je nog even posten vanavond?
Meid, hoeveel kansen heb je al uitgedeeld? Hoe vaak ben je al teleurgesteld? Hoezo zal het nu anders zijn dan de vorige keren?
We kennen hier allemaal de angst en de druk en de spanning die een relatie zoals die van jou met zich meebrengt. Je kunt hier meepraten en we zullen je zo goed als we kunnen opvangen. Wees sterk, voor jezelf en de kinderen.
Vertel ons maar wat je wil vertellen ok?
(f)
Leo
Hoe is het met je?
Kun je nog even posten vanavond?
Meid, hoeveel kansen heb je al uitgedeeld? Hoe vaak ben je al teleurgesteld? Hoezo zal het nu anders zijn dan de vorige keren?
We kennen hier allemaal de angst en de druk en de spanning die een relatie zoals die van jou met zich meebrengt. Je kunt hier meepraten en we zullen je zo goed als we kunnen opvangen. Wees sterk, voor jezelf en de kinderen.
Vertel ons maar wat je wil vertellen ok?
(f)
Leo
