Relaties
alle pijlers
Vaderschap wel of niet gerechtelijk laten vaststellen?
woensdag 6 augustus 2008 om 20:43
Ik lees al enige tijd mee op het forum en dit is de eerste keer dat ik een topic open. Mijn verhaal:
Bijna 3 jaar geleden leerde ik een man kennen. Het klikte erg goed en uiteindelijk kregen we een relatie. Na een half jaartje raakte ik per ongeluk zwanger. Mijn vriend wilde het liefst dat ik de zwangerschap af zou breken.
Ik voelde al eerder dat er dingen niet klopten en het hoge woord kwam eruit. Hij had naast mij al een vriendin en twee kinderen. Hij had het mij niet durven vertellen uit angst om me kwijt te raken. Mijn wereld stortte in en hij bleef maar zeuren over een abortus maar ik wilde dat absoluut niet. Uiteindelijk heb ik een prachtige zoon gekregen.
Mijn zoon is bijna twee jaar oud en ik ben helaas nog niet helemaal los van deze man. Ik heb hem meerdere malen voor de keuze gesteld, maar hij kan niet kiezen. Zijn vriendin weet nergens vanaf. Ik vind dat dit zijn verantwoordelijkheid is en daar bemoei ik me niet mee.
Ik ben inmiddels zover dat ik echt met deze man wil en kan breken. De situatie is niet goed meer voor me. Dat zie ik goed in. Het heeft lang genoeg geduurd. Hij heeft me aan het lijntje gehouden en ik ben het zat.
Hij heeft mijn zoon niet erkend. Ik twijfel nu of ik via de rechtbank wel of niet zijn vaderschap moet laten vaststellen. Aan de ene kant ben ik te trots om alimentatie te ontvangen voor mijn zoon en wil ik het allemaal zelf doen. Bovendien heeft hij niet voor dit kindje gekozen, hoewel hij er nu wel vrede mee heeft. Ook wil ik zijn leven niet "zuur" maken.
Aan de andere kant wil ik gewoon zwart op wit dat hij de vader is van mijn zoon. Dit is de manier om een en ander vast te leggen. Maar ik vind de onderhoudsplicht niet het belangrijkst. Voor mijn gevoel gaat het vooral om mijn zoon. Het is nu net of hij niet mag bestaan.
Graag jullie advies.
Bijna 3 jaar geleden leerde ik een man kennen. Het klikte erg goed en uiteindelijk kregen we een relatie. Na een half jaartje raakte ik per ongeluk zwanger. Mijn vriend wilde het liefst dat ik de zwangerschap af zou breken.
Ik voelde al eerder dat er dingen niet klopten en het hoge woord kwam eruit. Hij had naast mij al een vriendin en twee kinderen. Hij had het mij niet durven vertellen uit angst om me kwijt te raken. Mijn wereld stortte in en hij bleef maar zeuren over een abortus maar ik wilde dat absoluut niet. Uiteindelijk heb ik een prachtige zoon gekregen.
Mijn zoon is bijna twee jaar oud en ik ben helaas nog niet helemaal los van deze man. Ik heb hem meerdere malen voor de keuze gesteld, maar hij kan niet kiezen. Zijn vriendin weet nergens vanaf. Ik vind dat dit zijn verantwoordelijkheid is en daar bemoei ik me niet mee.
Ik ben inmiddels zover dat ik echt met deze man wil en kan breken. De situatie is niet goed meer voor me. Dat zie ik goed in. Het heeft lang genoeg geduurd. Hij heeft me aan het lijntje gehouden en ik ben het zat.
Hij heeft mijn zoon niet erkend. Ik twijfel nu of ik via de rechtbank wel of niet zijn vaderschap moet laten vaststellen. Aan de ene kant ben ik te trots om alimentatie te ontvangen voor mijn zoon en wil ik het allemaal zelf doen. Bovendien heeft hij niet voor dit kindje gekozen, hoewel hij er nu wel vrede mee heeft. Ook wil ik zijn leven niet "zuur" maken.
Aan de andere kant wil ik gewoon zwart op wit dat hij de vader is van mijn zoon. Dit is de manier om een en ander vast te leggen. Maar ik vind de onderhoudsplicht niet het belangrijkst. Voor mijn gevoel gaat het vooral om mijn zoon. Het is nu net of hij niet mag bestaan.
Graag jullie advies.
woensdag 6 augustus 2008 om 21:57
Het lijkt me gewoon heel erg moeilijk allemaal.
Zijn vriendin en zijn omgeving weet nergens iets vanaf. Zij weten niet dat er nog ergens een kind van hem rondloopt.
Vader wil niks met het kind te maken hebben.
Weet jouw omgeving wel precies hoe de vork in de steel zit. Dat jij de minnares bent geweest van die man. Ook dat zal bekend worden. Mensen zijn niet altijd even aardig. En er zullen vele roddels komen. Ook richting je kindje zal er gewezen worden. Dat zijn ook dingen, die je wel moet beseffen.
Door die rechtszaak komt de waarheid boven water. Zijn relatie zal waarschijnlijk wel stuk gaan (al hoewel dat weten we niet zeker) en zijn andere twee kids zullen misschien nu wel in een gebroken gezin op gaan groeien doordat jij een rechtszaak opstart.
Dat is absoluut niet jouw probleem. Maar de kans dat hij later ooit contact zal willen met jouw kind zal wel een stuk kleiner worden. Het is de vraag of jij dit allemaal aankan en ook alle mogelijke scenario's overdenkt?
Het is jouw keuze verder.
Zijn vriendin en zijn omgeving weet nergens iets vanaf. Zij weten niet dat er nog ergens een kind van hem rondloopt.
Vader wil niks met het kind te maken hebben.
Weet jouw omgeving wel precies hoe de vork in de steel zit. Dat jij de minnares bent geweest van die man. Ook dat zal bekend worden. Mensen zijn niet altijd even aardig. En er zullen vele roddels komen. Ook richting je kindje zal er gewezen worden. Dat zijn ook dingen, die je wel moet beseffen.
Door die rechtszaak komt de waarheid boven water. Zijn relatie zal waarschijnlijk wel stuk gaan (al hoewel dat weten we niet zeker) en zijn andere twee kids zullen misschien nu wel in een gebroken gezin op gaan groeien doordat jij een rechtszaak opstart.
Dat is absoluut niet jouw probleem. Maar de kans dat hij later ooit contact zal willen met jouw kind zal wel een stuk kleiner worden. Het is de vraag of jij dit allemaal aankan en ook alle mogelijke scenario's overdenkt?
Het is jouw keuze verder.
woensdag 6 augustus 2008 om 22:40
quote:flowerly7 schreef op 06 augustus 2008 @ 21:57:
Het lijkt me gewoon heel erg moeilijk allemaal.
Zijn vriendin en zijn omgeving weet nergens iets vanaf. Zij weten niet dat er nog ergens een kind van hem rondloopt.
Vader wil niks met het kind te maken hebben.
Weet jouw omgeving wel precies hoe de vork in de steel zit. Dat jij de minnares bent geweest van die man. Ook dat zal bekend worden. Mensen zijn niet altijd even aardig. En er zullen vele roddels komen. Ook richting je kindje zal er gewezen worden. Dat zijn ook dingen, die je wel moet beseffen.
Door die rechtszaak komt de waarheid boven water. Zijn relatie zal waarschijnlijk wel stuk gaan (al hoewel dat weten we niet zeker) en zijn andere twee kids zullen misschien nu wel in een gebroken gezin op gaan groeien doordat jij een rechtszaak opstart.
Dat is absoluut niet jouw probleem. Maar de kans dat hij later ooit contact zal willen met jouw kind zal wel een stuk kleiner worden. Het is de vraag of jij dit allemaal aankan en ook alle mogelijke scenario's overdenkt?
Het is jouw keuze verder.
Het is ook een heel lastige situatie. Hij beweert namelijk nog steeds dat hij bij mij wil zijn, maar dat hij nog niet in staat is zijn relatie te verbreken. Het liefst wil hij wachten tot zij de relatie verbreekt. Echt belachelijk, ik weet het. Ik heb hier ook geen boodschap meer aan. Ik zou hem niet eens meer willen. Wat een zwakheid allemaal. Maar dit is dus ook de reden dat het allemaal al een poosje duurt. Het belangrijkste is nu mijn zoon.
Mijn directe omgeving weet hoe de vork in de steel zit. Tegen de rest blijf ik wat vaag. Niemand weet (behalve mijn moeder) dat hij de vader is, dit verzwijgen heb ik gedaan om hem te beschermen. Maar nu ben ik dat dus zat. Van mij mag iedereen weten hoe het zit. Zo denk ik er al vanaf het begin over. Maar meneer wilde eerst voor mij kiezen, want dat zou niet lang duren. Ik snap nu niet eens meer wat ik in hem heb gezien.
Het lijkt me gewoon heel erg moeilijk allemaal.
Zijn vriendin en zijn omgeving weet nergens iets vanaf. Zij weten niet dat er nog ergens een kind van hem rondloopt.
Vader wil niks met het kind te maken hebben.
Weet jouw omgeving wel precies hoe de vork in de steel zit. Dat jij de minnares bent geweest van die man. Ook dat zal bekend worden. Mensen zijn niet altijd even aardig. En er zullen vele roddels komen. Ook richting je kindje zal er gewezen worden. Dat zijn ook dingen, die je wel moet beseffen.
Door die rechtszaak komt de waarheid boven water. Zijn relatie zal waarschijnlijk wel stuk gaan (al hoewel dat weten we niet zeker) en zijn andere twee kids zullen misschien nu wel in een gebroken gezin op gaan groeien doordat jij een rechtszaak opstart.
Dat is absoluut niet jouw probleem. Maar de kans dat hij later ooit contact zal willen met jouw kind zal wel een stuk kleiner worden. Het is de vraag of jij dit allemaal aankan en ook alle mogelijke scenario's overdenkt?
Het is jouw keuze verder.
Het is ook een heel lastige situatie. Hij beweert namelijk nog steeds dat hij bij mij wil zijn, maar dat hij nog niet in staat is zijn relatie te verbreken. Het liefst wil hij wachten tot zij de relatie verbreekt. Echt belachelijk, ik weet het. Ik heb hier ook geen boodschap meer aan. Ik zou hem niet eens meer willen. Wat een zwakheid allemaal. Maar dit is dus ook de reden dat het allemaal al een poosje duurt. Het belangrijkste is nu mijn zoon.
Mijn directe omgeving weet hoe de vork in de steel zit. Tegen de rest blijf ik wat vaag. Niemand weet (behalve mijn moeder) dat hij de vader is, dit verzwijgen heb ik gedaan om hem te beschermen. Maar nu ben ik dat dus zat. Van mij mag iedereen weten hoe het zit. Zo denk ik er al vanaf het begin over. Maar meneer wilde eerst voor mij kiezen, want dat zou niet lang duren. Ik snap nu niet eens meer wat ik in hem heb gezien.
woensdag 6 augustus 2008 om 22:42
quote:dewit schreef op 06 augustus 2008 @ 21:57:
Het vragen van alimentatie is denk ik ook een veel meer beladen onderwerp als puur de gerechtelijke erkenning.
Maar ik werk ook 4 dagen, zit net boven bijstandsniveau en kan net aan rondkomen. Maar met de eventuele alimentatie die ik straks wellicht zal ontvangen zullen dingen wel makkelijker worden. Ik kan gaan sparen, mijn zoon kan straks gewoon op zwemles, ik kan ook een keer speelgoed voor hem kopen er zou dan gewoon een stukje meer lucht zijn.
Ik ben van mening dat met mijn besluit om de zwangerschap te voldragen ik al genoeg verantwoordelijkheid op me heb genomen. Ik zorg alleen voor hem, vraag geen steun maar vind wel dat ik aanspraak kan maken op dat waar mijn zoontje recht op heeft.Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik werk trouwens ook full-time en ik heb ook het gevoel dat ik al genoeg verantwoordelijkheid op me heb genomen. Ik zie eigenlijk steeds meer in dat ik die gerechtelijke vaststelling wil. Geen leugens meer, maar de waarheid.
Het vragen van alimentatie is denk ik ook een veel meer beladen onderwerp als puur de gerechtelijke erkenning.
Maar ik werk ook 4 dagen, zit net boven bijstandsniveau en kan net aan rondkomen. Maar met de eventuele alimentatie die ik straks wellicht zal ontvangen zullen dingen wel makkelijker worden. Ik kan gaan sparen, mijn zoon kan straks gewoon op zwemles, ik kan ook een keer speelgoed voor hem kopen er zou dan gewoon een stukje meer lucht zijn.
Ik ben van mening dat met mijn besluit om de zwangerschap te voldragen ik al genoeg verantwoordelijkheid op me heb genomen. Ik zorg alleen voor hem, vraag geen steun maar vind wel dat ik aanspraak kan maken op dat waar mijn zoontje recht op heeft.Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik werk trouwens ook full-time en ik heb ook het gevoel dat ik al genoeg verantwoordelijkheid op me heb genomen. Ik zie eigenlijk steeds meer in dat ik die gerechtelijke vaststelling wil. Geen leugens meer, maar de waarheid.
