Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
donderdag 31 juli 2008 om 22:20
Ik snap het wel, dat je hem vertrouwde. Je wíl gewoon niet geloven dat iemand die zo close is als je zoon tegen je gaat staan liegen.
Pas achteraf misschien hoor je de nuance in zijn stem, de bravoure waarmee hij praatte.
-ik kon van ex al niet geloven dat hij zo glashard kon liegen, laat staan van je bloedeigen zoon-
Val jezelf alstjeblieft niet zo hard, Iris, dat je wil blíjven geloven in een goede afloop. Wat anders kan je dan dat geloven?
Pas achteraf misschien hoor je de nuance in zijn stem, de bravoure waarmee hij praatte.
-ik kon van ex al niet geloven dat hij zo glashard kon liegen, laat staan van je bloedeigen zoon-
Val jezelf alstjeblieft niet zo hard, Iris, dat je wil blíjven geloven in een goede afloop. Wat anders kan je dan dat geloven?
vrijdag 1 augustus 2008 om 10:26
Iris, jeetje, dat is schrikken, maar trek nog geen overhaaste conclusies, meid, ik neem aan dat er ook een politierapport is (zijn er geen andere auto's bij betrokken?) + zijn eigen verklaring.
Wat een verdriet allemaal weer, kan me goed voorstellen wat een nasleep dat voor jou moet hebben.
Heb je hem zelf al gesproken?
Klopt hoor, Mamzelle, dat wij er " gewoon" van uit gaan dat ze de waarheid spreken, althans in het begin dan, maar ik heb nu al zoveel meegemaakt dat ik daar nu een heel andere kijk op heb gekregen en ook beseft dat de verslaving hen zo maakt. Niet dat ik dat als excuus zie maar daardoor liegen en veranderen ze zo.
Als ze verslaafd zijn komt dat op de eerste plaats, heel hard voor de ouders, partners en ja zelfs de kinderen.
Zoon zie ik niet veel en als hij komt (om wat op te halen) ga ik wat anders doen in huis, ik ontwijk hem dus,tis een gevoel en daar geef ik aan toe, hoor dan later wel van mn man wat hij zoal gezegd heeft en dat is best wel positief (voor zijn doen)
Ieder weer veel sterkte gewenst, zorg goed voor julliezelf!
Rietje
Wat een verdriet allemaal weer, kan me goed voorstellen wat een nasleep dat voor jou moet hebben.
Heb je hem zelf al gesproken?
Klopt hoor, Mamzelle, dat wij er " gewoon" van uit gaan dat ze de waarheid spreken, althans in het begin dan, maar ik heb nu al zoveel meegemaakt dat ik daar nu een heel andere kijk op heb gekregen en ook beseft dat de verslaving hen zo maakt. Niet dat ik dat als excuus zie maar daardoor liegen en veranderen ze zo.
Als ze verslaafd zijn komt dat op de eerste plaats, heel hard voor de ouders, partners en ja zelfs de kinderen.
Zoon zie ik niet veel en als hij komt (om wat op te halen) ga ik wat anders doen in huis, ik ontwijk hem dus,tis een gevoel en daar geef ik aan toe, hoor dan later wel van mn man wat hij zoal gezegd heeft en dat is best wel positief (voor zijn doen)
Ieder weer veel sterkte gewenst, zorg goed voor julliezelf!
Rietje
woensdag 6 augustus 2008 om 18:42
Ik heb getwijfeld of ik zou reageren hier, heb al zo vaak mijn neus gestoten! Iedereen weet het beter, niemand zal zich ooit uit laten schelden door zijn kind..... Alsof ik me wil laten uitschelden. Ook wij willen ons kind (zoon 20 jaar) de deur uit hebben. Ik heb hem laatst al een termijn gegeven maar hij kwam die dag doodleuk weer in huis. Op mijn: ' dan zal je het hier toch wel naar je zin hebben en je mag hier best wonen maar dan hou je je aan de regels' , ging ie alweer door het lint. En eerlijk gezegd weten we niet wat we dan moeten doen.. Ik heb al aardig wat meegelezen hier dus enkele tips kunnen we misschien nog wel opvolgen! Wij willen hem dus kwijt, een zoon die zo respectloos met ons omgaat, die er zo absoluut van overtuigd is dat wij maar ballast zijn, die wil ik eigenlijk niet meer hebben. Hij is 20, verslaafd aan allerlei middelen, scheldt vooral mij uit, komt zijn bed niet uit voor zijn werk, wil ook eigenlijk niet werken en is erop uit om ontslagen te worden door systematisch te laat te komen en door eerder naar huis te gaan...Ik vraag me trouwens af hoelang zij het pikken Hij denkt dat als ie ontslagen wordt dat ie dan een uitkering krijgt. de laatste maanden is het echt ge-escaleerd, zijn geld varierend van 950 tot 1150 euro in de maand is de eerste week al op en dan heeft ie nog geen draad aan zijn lijf gekocht.. Hij ziet er dus ook sloeberig uit. Eerst kocht ik nog wel spullen maar daar ben ik mee gestopt en nu gaat zo'n beetje alles kapot wat ie heeft.. Als ie wat koopt dan is het iets van een duur merk,....maar helaas komt dat maar zelden voor en dan is ie r ook nog niet eens zo zuinig op! Zo heeft ie zowel zijn telefoon als zijn te dure zonnebril vorige maand gekocht en vernield en altijd door pech! Maandag heb ik zijn kamer gesopt want ik kon er niet meer tegen en toen kwam ik zakjes met wit poeder tegen, leuk gekleurde pilletjes (hij heeft notabene nog een klein zusje en een broertje), groffe weed (ik weet niet hoe het heet maar ik denk dat het nog gemalen moet worden enz. Ik verwachtte dat het zou gaan knetteren maar nee hoor, hij wist waarschijnlijk niet eens meer dat ie die spullen had...ik heb het hem ook niet verteld. Waar ik dus bang voor ben is zijn reactie...zelf praat ik boven helemaal nergens meer over maar laatst zei mijn man kleuter tegen hem omdat ie zijn bed niet uitkwam en toen wilde zoon hem wel ven in elkaar rammen om te laten zien dat hij geen kleuter is. (hij begrijpt dus de uitdrukking verkeerd) Ik ben dan bang dat ie mijn man van de trap af zal gooien. Ik weet het niet meer met hem, ik wil hem kwijt maar niemand kan of wil helpen (huisarts niet omdat onze zoon daar niet aan meewerkt) Straks raakt ie echt zijn werk kwijt en dan zitten we. Ik heb wel gezegd, geen werk, geen huis maar daar heeft ie toch lak aan... Ach, ik kan wel door blijven gaan met schrijven, ook omdat ik blij ben met de herkenning maar ik laat het hier even bij! Groetjes en sterkte voor iedereen die het nodig heeft... San
woensdag 6 augustus 2008 om 18:52
@moedeloos
Ik schrijf eigenlijk nooit mee op dit topic, maar jouw stukje viel me op. Waarom zet je hem niet gewoon je huis uit en laat je het hem verder zelf uitzoeken? Jij en je man voelen je bedreigd door hem. Hij trekt zich nergens iets van aan. En bovendien brengt hij dingen het huis in die een gevaar vormen voor je andere kinderen. Ik zou zijn spulletjes pakken, in de tuin zetten en andere sloten op het huis laten zetten. Door te accepteren dat hij zijn eigen leven leeft in jouw huis kom je niet van hem af. En alle ellende waar je hem eigenlijk voor zou willen behoeden, zal echt niet weg gaan. Het wordt hoogstens nog wat langer uitgesteld (maar wel ten koste van jou en de rest van je gezin).
Ik schrijf eigenlijk nooit mee op dit topic, maar jouw stukje viel me op. Waarom zet je hem niet gewoon je huis uit en laat je het hem verder zelf uitzoeken? Jij en je man voelen je bedreigd door hem. Hij trekt zich nergens iets van aan. En bovendien brengt hij dingen het huis in die een gevaar vormen voor je andere kinderen. Ik zou zijn spulletjes pakken, in de tuin zetten en andere sloten op het huis laten zetten. Door te accepteren dat hij zijn eigen leven leeft in jouw huis kom je niet van hem af. En alle ellende waar je hem eigenlijk voor zou willen behoeden, zal echt niet weg gaan. Het wordt hoogstens nog wat langer uitgesteld (maar wel ten koste van jou en de rest van je gezin).
woensdag 6 augustus 2008 om 18:54
woensdag 6 augustus 2008 om 19:03
Zo reageerde ik vroeger ook. Problemen met kinderen, dat zou mij niet overkomen, echt niet.... En toch....wij hebben dus 5 kinderen maar de oudste 2 kinderen zijn het huis al uit.. dat zijn leuke kinderen geworden... Ook wel wat puberproblemen maar deze zoon is verslaafd, dan is het toch weer anders.
Ik wil hem wel het huis uit zetten maar dat schijnt dus niet zomaar te kunnen. Geprobeerd hebben we het al....gewoon met praten. Stel dat we andere sloten op de deuren zouden zetten, 5 sloten dus ook nog eens een aardig kapitaaltje....wat dan als ie de ramen ingooit... dat doet hij, weet ik zeker.....zelfs daar denk ik dan aan, dat soort kosten kunnen we er niet bij hebben... Hij dreigde laatst met zelfmoord, heb ik hem gezegd dat ik hem geld zou lenen voor touw! dan gaat hij vreselijk over de rooie en kan hij alleen maar zeggen dat wij hem dood willen hebben, dat is natuurlijk niet zo maar dat is wat hij daar dan uitpikt...er valt gewoon niet mee te praten.. Hij is nu ook weer woedend weggegaan...hij had vorige week het nagelknippertje geleend, maandag heb ik dat weer mee naar beneden genomen...dat soort dingen bewaar ik namelijk in een kluis... Vandaag eistte hij op hoge toon dat nagelknippertje terug want hij had het nog niet gebruikt.. Vorige week heb ik er mijn werkje voor laten liggen om die knipper te pakken... Nu stond ik ook weer op om het knippertje te pakken en ik weet niet eens meer wat ie zei maar op dat moment dacht ik...bekijk het maar en heb hem aangeraden om zelf een knippertje te kopen.... Woedend ging hij weg, alle deuren achter zich dichtslaand... Voorheen zou ik dan achter hem aangegaan zijn om hem er op te wijzen dat we zo niet met de spullen omgaan maar tegenwoordig ben ik murw... Donder maar op, denk ik dan... Misschien ook niet goed maar op dit moment wel het makkelijkste.... San
Ik wil hem wel het huis uit zetten maar dat schijnt dus niet zomaar te kunnen. Geprobeerd hebben we het al....gewoon met praten. Stel dat we andere sloten op de deuren zouden zetten, 5 sloten dus ook nog eens een aardig kapitaaltje....wat dan als ie de ramen ingooit... dat doet hij, weet ik zeker.....zelfs daar denk ik dan aan, dat soort kosten kunnen we er niet bij hebben... Hij dreigde laatst met zelfmoord, heb ik hem gezegd dat ik hem geld zou lenen voor touw! dan gaat hij vreselijk over de rooie en kan hij alleen maar zeggen dat wij hem dood willen hebben, dat is natuurlijk niet zo maar dat is wat hij daar dan uitpikt...er valt gewoon niet mee te praten.. Hij is nu ook weer woedend weggegaan...hij had vorige week het nagelknippertje geleend, maandag heb ik dat weer mee naar beneden genomen...dat soort dingen bewaar ik namelijk in een kluis... Vandaag eistte hij op hoge toon dat nagelknippertje terug want hij had het nog niet gebruikt.. Vorige week heb ik er mijn werkje voor laten liggen om die knipper te pakken... Nu stond ik ook weer op om het knippertje te pakken en ik weet niet eens meer wat ie zei maar op dat moment dacht ik...bekijk het maar en heb hem aangeraden om zelf een knippertje te kopen.... Woedend ging hij weg, alle deuren achter zich dichtslaand... Voorheen zou ik dan achter hem aangegaan zijn om hem er op te wijzen dat we zo niet met de spullen omgaan maar tegenwoordig ben ik murw... Donder maar op, denk ik dan... Misschien ook niet goed maar op dit moment wel het makkelijkste.... San
woensdag 6 augustus 2008 om 19:06
Nou donder op, als ik zoiets probeerde dan kreeg ik een klap voor mn donder. En dat nagelschaartje, jongen je hebt em een week (oid) gehad, pech is over. Schreeuwen, ga maar buiten staan. Gewoon spijkerhard zijn en wanneer nodig een knal verkopen.
Geen kritiek op je opvoedingsmethode, alleen praten en lief zijn werkt niet voor iedereen.
Geen kritiek op je opvoedingsmethode, alleen praten en lief zijn werkt niet voor iedereen.
woensdag 6 augustus 2008 om 20:23
@moedeloos
De opmerking dat je het touw wel zult kopen, vind ik eigenlijk niet kunnen, maar ik begrijp wel heel goed waar het vandaan komt. Waarschijnlijk zegt hij wel vaker zoiets en is het voor hem alleen een manier om aandacht te trekken. En dan is zo'n opmerking de logische reactie.
Maar wat er nu dus gebeurt, is dat jij je laat terroriseren in je eigen huis. Je durft hem er niet uit te zetten omdat hij dan de ramen ingooit. Je geeft hem een ultimatum en laat hem gewoon weer binnen als hij toch weer komt. Eigenlijk zeg je daarmee dus tegen je zoon "ik weet niet meer wat ik met je aan moet, dus ik laat jou je gang maar gaan". Er is maar 1 manier om de controle over je eigen huis en je eigen leven weer terug te krijgen en dat is door een grens te trekken. Tot hier en niet verder. Geef hem een week, laat blijken dat je het serieus meent, en zet na die week gewoon zijn spullen in de tuin. En als hij dan over de rooie gaat, dan bel je de politie en laat je het hen verder oplossen. Je hoeft dit echt niet te pikken!!! Je kind is meerderjarig en oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Als hij dat nog niet kan, dan wordt het dringend tijd dat hij dat leert...
De opmerking dat je het touw wel zult kopen, vind ik eigenlijk niet kunnen, maar ik begrijp wel heel goed waar het vandaan komt. Waarschijnlijk zegt hij wel vaker zoiets en is het voor hem alleen een manier om aandacht te trekken. En dan is zo'n opmerking de logische reactie.
Maar wat er nu dus gebeurt, is dat jij je laat terroriseren in je eigen huis. Je durft hem er niet uit te zetten omdat hij dan de ramen ingooit. Je geeft hem een ultimatum en laat hem gewoon weer binnen als hij toch weer komt. Eigenlijk zeg je daarmee dus tegen je zoon "ik weet niet meer wat ik met je aan moet, dus ik laat jou je gang maar gaan". Er is maar 1 manier om de controle over je eigen huis en je eigen leven weer terug te krijgen en dat is door een grens te trekken. Tot hier en niet verder. Geef hem een week, laat blijken dat je het serieus meent, en zet na die week gewoon zijn spullen in de tuin. En als hij dan over de rooie gaat, dan bel je de politie en laat je het hen verder oplossen. Je hoeft dit echt niet te pikken!!! Je kind is meerderjarig en oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Als hij dat nog niet kan, dan wordt het dringend tijd dat hij dat leert...
donderdag 7 augustus 2008 om 08:38
@nummerzoveel
Ik denk dat je een beetje kort door de bocht gaat.
Het is zo makkelijk om te zeggen, je moet dit doen en je moet dat doen.
Je bedoelt het waarschijnlijk hartstikke goed, alleen.......
Daar gaat dit hele topic ook over, waar ga je de grens trekken.
Wanneer bereik je het punt dat je zegt, oké nu is het helemaal over en ik wil je niet meer zien.
Als je het topic doorleest, merk je ook dat de moeders toch elke keer weer hoop hebben, dat het vanaf nu beter zal gaan.
Die opmerking van dat touw, ach die had ik ook kunnen maken.
Mijn zoon heeft ook te pas en te onpas geroepen dat hij een eind eraan ging maken, als ik 'in zijn ogen' weer eens onredelijke eisen stelde.
Hij heeft ook wel geroepen, ik spring uit het raam, reageerde ik met; ff de tuinstoelen weghalen, stel je toch voor dat je val wordt gebroken.
Ook ik (wij) hebben zoonlief een paar keer buiten de deur gezet ivm agressie tegen mij.
En ook elke keer was ik weer degene die wilde dat hij thuis kwam, ik was alleen maar bang dat als hij ging zwerven, het zeker de verkeerde kant op zou gaan.
Ook ik heb mij heel vaak afgevraagd, wat heb ik fout bij hem gedaan, andere 2 gewone puberproblemen en bij hem.
Toch is bij ons eindelijk de ommezwaai gekomen.
Hij heeft een tijdje zonder werk gezeten, wel druk aan het solliciteren, is toen in een begeleidingstraject terecht gekomen, met enige pressie vanuit ons. Ondertussen ben ik door blijven zoeken naar advertenties en inmiddels werkt hij alweer ruim 3 jaar bij dezelfde baas.
Weet welke regels er hier in huis gelden, het is hier geen hotel, bijtijds laten weten als je niet thuis komt eten etc etc.
Ben nu wel veel strenger/korter/consequenter whatever, heb nu wel zoiets van oké, zover hebben we je geholpen, nu moet je zelf zorgen dat het goed blijft gaan.
Ga geen discussies meer aan, zeg dan, als het je niet bevalt, je weet waar de deur is, daahaag
Er zijn dagen dan heb ik echt een hekel aan hem (ja aan mijn eigen zoon) en er zijn dagen dat ik ontzettend met hem kan lachen, praten etc.
Gaat hij samen met zijn mams winkelen en altijd wil hij dan iets voor mij kopen. heb al vaker gezegd, je hoeft mijn genegenheid en aandacht niet te kopen.
Gelukkig komen die eerste soort dagen nog maar sporadisch voor, maar ze zijn er wel.
Voor alle moeders met veel grotere problemen dan het mijne
Ik denk dat je een beetje kort door de bocht gaat.
Het is zo makkelijk om te zeggen, je moet dit doen en je moet dat doen.
Je bedoelt het waarschijnlijk hartstikke goed, alleen.......
Daar gaat dit hele topic ook over, waar ga je de grens trekken.
Wanneer bereik je het punt dat je zegt, oké nu is het helemaal over en ik wil je niet meer zien.
Als je het topic doorleest, merk je ook dat de moeders toch elke keer weer hoop hebben, dat het vanaf nu beter zal gaan.
Die opmerking van dat touw, ach die had ik ook kunnen maken.
Mijn zoon heeft ook te pas en te onpas geroepen dat hij een eind eraan ging maken, als ik 'in zijn ogen' weer eens onredelijke eisen stelde.
Hij heeft ook wel geroepen, ik spring uit het raam, reageerde ik met; ff de tuinstoelen weghalen, stel je toch voor dat je val wordt gebroken.
Ook ik (wij) hebben zoonlief een paar keer buiten de deur gezet ivm agressie tegen mij.
En ook elke keer was ik weer degene die wilde dat hij thuis kwam, ik was alleen maar bang dat als hij ging zwerven, het zeker de verkeerde kant op zou gaan.
Ook ik heb mij heel vaak afgevraagd, wat heb ik fout bij hem gedaan, andere 2 gewone puberproblemen en bij hem.
Toch is bij ons eindelijk de ommezwaai gekomen.
Hij heeft een tijdje zonder werk gezeten, wel druk aan het solliciteren, is toen in een begeleidingstraject terecht gekomen, met enige pressie vanuit ons. Ondertussen ben ik door blijven zoeken naar advertenties en inmiddels werkt hij alweer ruim 3 jaar bij dezelfde baas.
Weet welke regels er hier in huis gelden, het is hier geen hotel, bijtijds laten weten als je niet thuis komt eten etc etc.
Ben nu wel veel strenger/korter/consequenter whatever, heb nu wel zoiets van oké, zover hebben we je geholpen, nu moet je zelf zorgen dat het goed blijft gaan.
Ga geen discussies meer aan, zeg dan, als het je niet bevalt, je weet waar de deur is, daahaag
Er zijn dagen dan heb ik echt een hekel aan hem (ja aan mijn eigen zoon) en er zijn dagen dat ik ontzettend met hem kan lachen, praten etc.
Gaat hij samen met zijn mams winkelen en altijd wil hij dan iets voor mij kopen. heb al vaker gezegd, je hoeft mijn genegenheid en aandacht niet te kopen.
Gelukkig komen die eerste soort dagen nog maar sporadisch voor, maar ze zijn er wel.
Voor alle moeders met veel grotere problemen dan het mijne
donderdag 7 augustus 2008 om 09:40
@Jacqie
Ik snap best dat het allemaal niet eenvoudig is, het is per slot van rekening je eigen kind waar het over gaat.
Maar inderdaad, ik ben erg hard in dit soort zaken. Ik denk namelijk dat jouw verhaal een uitzondering is. En ik denk ook dat er een groot verschil zit tussen een onhandelbaar kind en een verslaaf kind. Het eerste is misschien nog te "redden", maar een verslaafde moet over het algemeen eerst echt aan de grond komen voordat hij zijn leven weer op kan bouwen. Hij moet op het punt komen dat hij denkt "Nu is het er op of eronder, ik moet er nu echt zelf wat van gaan maken of het komt nooit meer goed." En door zo'n kind een dak boven het hoofd te blijven bieden, en aggressief gedrag te pikken, zal hij dat punt m.i. nooit bereiken.
Bovendien denk ik dat de situatie maar heel zelden verbetert en ben ik er van overtuigd dat wachten het probleem alleen maar langer laat duren. En daar is niemand mee geholpen. Het kind niet, de ouders niet en ook de overige gezinsleden niet.
Je hebt als ouder niet alleen een verantwoordelijkheid naar het kind met de problemen, maar ook een verantwoordelijkheid naar de andere kinderen. En die andere kinderen biedt je in zo'n situatie geen veilig thuis. En dat is nu juist zo belangrijk voor kinderen.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik vind dat je elk kind bij de eerste problemen direct de deur moet wijzen. Kinderen moeten ook weten dat hun ouders ze niet zomaar laten vallen. Maar als je op het punt komt waar moedeloos nu staat, dan wordt het tijd om er een punt achter te zetten.
Ik snap best dat het allemaal niet eenvoudig is, het is per slot van rekening je eigen kind waar het over gaat.
Maar inderdaad, ik ben erg hard in dit soort zaken. Ik denk namelijk dat jouw verhaal een uitzondering is. En ik denk ook dat er een groot verschil zit tussen een onhandelbaar kind en een verslaaf kind. Het eerste is misschien nog te "redden", maar een verslaafde moet over het algemeen eerst echt aan de grond komen voordat hij zijn leven weer op kan bouwen. Hij moet op het punt komen dat hij denkt "Nu is het er op of eronder, ik moet er nu echt zelf wat van gaan maken of het komt nooit meer goed." En door zo'n kind een dak boven het hoofd te blijven bieden, en aggressief gedrag te pikken, zal hij dat punt m.i. nooit bereiken.
Bovendien denk ik dat de situatie maar heel zelden verbetert en ben ik er van overtuigd dat wachten het probleem alleen maar langer laat duren. En daar is niemand mee geholpen. Het kind niet, de ouders niet en ook de overige gezinsleden niet.
Je hebt als ouder niet alleen een verantwoordelijkheid naar het kind met de problemen, maar ook een verantwoordelijkheid naar de andere kinderen. En die andere kinderen biedt je in zo'n situatie geen veilig thuis. En dat is nu juist zo belangrijk voor kinderen.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik vind dat je elk kind bij de eerste problemen direct de deur moet wijzen. Kinderen moeten ook weten dat hun ouders ze niet zomaar laten vallen. Maar als je op het punt komt waar moedeloos nu staat, dan wordt het tijd om er een punt achter te zetten.
donderdag 7 augustus 2008 om 09:44
Pffff toen ik je stukje las kwam alles weer naar boven over die rottijd, het heeft een aantal jaren van mn leven vergald en nog.
Ik heb ook nooit gedacht dat ik zulke problemen met onze zoon zou krijgen; net als jij, moedeloos , toen ik nog geen kinderen had kwamen hier vaak neefjes en nichtjes logeren, buurtkinderen iedereen was welkom.
Nou, de problemen zijn wel gekomen, nu pas kan ik inzien dat het zijn eigen keus was, zoals iemand mij wakker schudde met de woorden: JIJ hebt die troep toch niet door zn strot/neus geboord!!
Ik zou me maar niet schuldig voelen over dat touw, want dat noem ik zwarte humor, je wordt gemanipuleert bij het leven, hier werd er ook gechanteerd en ik zei op het laatste alleen maar: dat moet jij weten.
Wij hebben precies in dezelfde situatie gezeten; jaren van machteloosheid, redderen, hopen, angst, 2 x de deur uitgezet, toen de laatste kans gegeven, niet gepakt dus toen was het wieberen.
Ten 1ste omdat onze andere zoon er finaal aan onderdoor ging en de grens was overschreden, hadden we dit weer getolereerd (zn gebruik) dan kwamen we niet meer geloofwaardig over.
Maar o, wat ben ik bang geweest dat hij in de goot terecht kwam en stiekum (heel raar en tegenstrijdig) had het van mij mogen gebeuren.
Nou binnen 5 minuten had hij een adresje opgescharreld en heeft daar een jaar gebivakkeerd, nu woont hij op een kamer in afwachting op een huisje.
En weer achteraf kan ik zeggen had ik het maar eerder gedaan, maar ik durfde niet, had ik maar eerder dat signaal afgegeven om het niet te pikken om zo respectloos met je ouders om te gaan.
En zie, hij gaat nog te werk, regelt zelf zn dingetjes, maar ik als moeder ben nog steeds bang, want het is een nasleep hoor van die jaren. Daarom zit ik ook bij praatgroepen en ook bij de hulpverlening 1 op 1.
Want dat wil ik je ook aanraden, zoek voor julliezelf ajb ook hulp.
Ja meid, ik weet wat het betekent als je er middenin zit, je wilt dat ze opzouten en toch beschermen, totdat............en die beslissing kun je pas nemen als je er zelf aan toe bent of door omstandigheden,besef dat je het op jouw manier zal doen, dat lees je hier ook allemaal.
En ja, ook ik kan soms zn kop niet zien, als hij (wel eens) komt, dan ben ik nog zo woest op hem, terwijl ik afgelopen week opeens de telefoon pakte, zat alleen thuis en wat te overdenken, en hem belde en zei dat ik van hem hou. Dat is toch goed, zei hij terug.
Een moeder is ook maar een mens.
Ik heb ook nooit gedacht dat ik zulke problemen met onze zoon zou krijgen; net als jij, moedeloos , toen ik nog geen kinderen had kwamen hier vaak neefjes en nichtjes logeren, buurtkinderen iedereen was welkom.
Nou, de problemen zijn wel gekomen, nu pas kan ik inzien dat het zijn eigen keus was, zoals iemand mij wakker schudde met de woorden: JIJ hebt die troep toch niet door zn strot/neus geboord!!
Ik zou me maar niet schuldig voelen over dat touw, want dat noem ik zwarte humor, je wordt gemanipuleert bij het leven, hier werd er ook gechanteerd en ik zei op het laatste alleen maar: dat moet jij weten.
Wij hebben precies in dezelfde situatie gezeten; jaren van machteloosheid, redderen, hopen, angst, 2 x de deur uitgezet, toen de laatste kans gegeven, niet gepakt dus toen was het wieberen.
Ten 1ste omdat onze andere zoon er finaal aan onderdoor ging en de grens was overschreden, hadden we dit weer getolereerd (zn gebruik) dan kwamen we niet meer geloofwaardig over.
Maar o, wat ben ik bang geweest dat hij in de goot terecht kwam en stiekum (heel raar en tegenstrijdig) had het van mij mogen gebeuren.
Nou binnen 5 minuten had hij een adresje opgescharreld en heeft daar een jaar gebivakkeerd, nu woont hij op een kamer in afwachting op een huisje.
En weer achteraf kan ik zeggen had ik het maar eerder gedaan, maar ik durfde niet, had ik maar eerder dat signaal afgegeven om het niet te pikken om zo respectloos met je ouders om te gaan.
En zie, hij gaat nog te werk, regelt zelf zn dingetjes, maar ik als moeder ben nog steeds bang, want het is een nasleep hoor van die jaren. Daarom zit ik ook bij praatgroepen en ook bij de hulpverlening 1 op 1.
Want dat wil ik je ook aanraden, zoek voor julliezelf ajb ook hulp.
Ja meid, ik weet wat het betekent als je er middenin zit, je wilt dat ze opzouten en toch beschermen, totdat............en die beslissing kun je pas nemen als je er zelf aan toe bent of door omstandigheden,besef dat je het op jouw manier zal doen, dat lees je hier ook allemaal.
En ja, ook ik kan soms zn kop niet zien, als hij (wel eens) komt, dan ben ik nog zo woest op hem, terwijl ik afgelopen week opeens de telefoon pakte, zat alleen thuis en wat te overdenken, en hem belde en zei dat ik van hem hou. Dat is toch goed, zei hij terug.
Een moeder is ook maar een mens.
donderdag 7 augustus 2008 om 09:53
o ja, ben het helemaal met je eens dat er een groot verschil zit tussen een verslaafd kind en een onhandelbaar kind.
Een van de redenen waarom ik mijn verhaal niet eerder heb neergezet (en dit is wel een aangepaste versie), omdat ik zelf ook wel inzie dat het heel vervelend is, maar vergeleken met de verhalen van de anderen stelt het eigenlijk weinig voor.
Ben het ook met je eens dat je ook verplichtingen naar je andere kinderen toe hebt, maar het punt is gewoon, het is en blijft moeilijk om er eentje buiten de deur te zetten.
Want dat is heel gemakkelijk gezegd, maar o zo moeilijk om te doen
Een van de redenen waarom ik mijn verhaal niet eerder heb neergezet (en dit is wel een aangepaste versie), omdat ik zelf ook wel inzie dat het heel vervelend is, maar vergeleken met de verhalen van de anderen stelt het eigenlijk weinig voor.
Ben het ook met je eens dat je ook verplichtingen naar je andere kinderen toe hebt, maar het punt is gewoon, het is en blijft moeilijk om er eentje buiten de deur te zetten.
Want dat is heel gemakkelijk gezegd, maar o zo moeilijk om te doen
donderdag 7 augustus 2008 om 10:01
@Riet
Jouw verhaal is eigenlijk waar ik op doel. Je hebt je zoon vertelt dat hij het voortaan zelf maar op moest lossen en zie, het gaat best goed. Sterker nog, hij begrijpt het en snapt dat je nog steeds van hem houdt... Ik denk dat je een hele goede keuze hebt gemaakt en uiteindelijk niet alleen je gezin maar ook je zoon daarmee een grote dienst hebt bewezen.
Jouw verhaal is eigenlijk waar ik op doel. Je hebt je zoon vertelt dat hij het voortaan zelf maar op moest lossen en zie, het gaat best goed. Sterker nog, hij begrijpt het en snapt dat je nog steeds van hem houdt... Ik denk dat je een hele goede keuze hebt gemaakt en uiteindelijk niet alleen je gezin maar ook je zoon daarmee een grote dienst hebt bewezen.
donderdag 7 augustus 2008 om 10:23
Nou, bedankt voor het compliment.
En ik denk zeker niet dat het verkeerd is om " wat" harder te zijn, met deze problematiek was het voor ons beter geweest.
Wel,(we) ik heb het dan uiteindelijk gedaan, maar er zijn jaaaaren van ellende aan vooraf gegaan, daarom is het verhaal van moedeloos ook zo herkenbaar, achteraf had ik het veel eerder moeten doen, al die jaren van gedonder, nooit rustig op vacantie kunnen, wel gedaan maar met de zenuwen, het heeft een impact en nog, daarom heb ik ook hulp voor mezelf.
Daarom schreef ik ook: je kunt het eigenlijk doen als je er aan toe bent of het gebeurt opeens door omstandigheden.
En ik denk zeker niet dat het verkeerd is om " wat" harder te zijn, met deze problematiek was het voor ons beter geweest.
Wel,(we) ik heb het dan uiteindelijk gedaan, maar er zijn jaaaaren van ellende aan vooraf gegaan, daarom is het verhaal van moedeloos ook zo herkenbaar, achteraf had ik het veel eerder moeten doen, al die jaren van gedonder, nooit rustig op vacantie kunnen, wel gedaan maar met de zenuwen, het heeft een impact en nog, daarom heb ik ook hulp voor mezelf.
Daarom schreef ik ook: je kunt het eigenlijk doen als je er aan toe bent of het gebeurt opeens door omstandigheden.
vrijdag 8 augustus 2008 om 08:31
TO: kun je je zoon niet via de rechter gedwongen op laten nemen? Klinkt misschien heel erg cru maar misschien is het wel het beste voor hem om in een omgeving te zitten met professionals die weten hoe ze hem in de hand kunnen houden, en hem kunnen helpen met zijn problemen.
Misschien scheelt het ook meteen wat zorgen bij jou.
Heel erg veel succes, met wat je ook besluit te doen.
Misschien scheelt het ook meteen wat zorgen bij jou.
Heel erg veel succes, met wat je ook besluit te doen.
