Relaties
alle pijlers
ik zit er helemaal doorheen
donderdag 7 augustus 2008 om 00:23
Hoi iedereen..
normaal gesproken zou ik dit nooit ergens posten maar ik lees zulke goeie reacties dat ik er eigelijk niks mee kan verliezen, dus hoop dat ik wat goeie tips kan krijgen wat ik moet doen.
Ik ga al 4 jaar met een jongen die vrij moeilijk zijn gevoelens uit..naar mij toe,eigelijk naar alles,is altijd al zo geweest.
6 jaar geleden is zijn broer overleden wat ergens niet helemaal verwerkt is.
1.5 geleden kregen we te horen dat zijn vader ( zijn biologische vader is weg gegaan toen hij 2 was en heeft zelden wat van hem gehoord dus hij beschouwde deze als zijn vader) kanker had
Dit was een steek in zijn hart.
Hij is doorgegaan met zijn leven in de hoop dat het 'weg zou gaan' basicly niet mee kunnen dealen. Hij werd op een nacht wakker en dacht dat hij dood ging, we zijn naar de ehbo geraced..diagnose; zware paniek aanval....
vanaf die dag is eigelijk mijn hele leven verandert...
MIjn vriend heeft sinds toen bijna weekelijks paniekaanvallen, slaapt slecht, heeft geen energie meer( niet eens om een kopje naar de keuken te brengen), geen energie om de deur uit te gaan of iets te gaan doen. Zijn vader is 8 maanden geleden overleden, en sindsdien loopt hij bij een psycholoog en slikt medicijnen tegen de paniek aanvallen en voor slapen.Hij is ook de ziekte wet in gegaan en werkt 3 uur per week.
in de tussen tijd is mijn opa ongeneeselijk ziek geworden en hij kon daar heel moeilijk mee omgaan omdat het hem herrinnerde aan zijn klote tijd wat ik ook wel kon begrijpen.
Nu wil het lot dat wij 2 weken geleden in nood naar het ziekenhuis moesten komen waar we het verschrikkelijke nieuws hoorde dat zijn enige broer nu ook ongeneeselijke kanker heeft!
Mijn vriend houd zich sterk voor zijn broer, maar hoeveel kan een mens aan.....
En ik zit met zoveel dubbele gevoelens, en al zolang dat ik de laatste tijd merk dat ik er zelf door heen zit,ik ben warrig ,onthou niks meer,de tijd vliegt voorbij zonder dat ik merk dat ik eigelijk leef. mijn gevoel kan ik niet bij hem neer kan leggen want hij kan dit er niet bij hebben, ik moet sterk voor hem zijn, maar ik kan niet meer...
maar ik kan ook niet bij hem weg gaan in deze verschrikkelijke situatie..
ik denk 1000 dingen maar ook weer niks,ik probeer het weg te stoppen en doen alsof mijn thuis situatie niet bestaat, maar aan de andere kant slokt het mijn hele bestaan op..
ik weet niet meer wat ik moet doen om hem te helpen en mezelf.....
sorry voor het lange verhaal, maar bedankt voor het lezen
kus
normaal gesproken zou ik dit nooit ergens posten maar ik lees zulke goeie reacties dat ik er eigelijk niks mee kan verliezen, dus hoop dat ik wat goeie tips kan krijgen wat ik moet doen.
Ik ga al 4 jaar met een jongen die vrij moeilijk zijn gevoelens uit..naar mij toe,eigelijk naar alles,is altijd al zo geweest.
6 jaar geleden is zijn broer overleden wat ergens niet helemaal verwerkt is.
1.5 geleden kregen we te horen dat zijn vader ( zijn biologische vader is weg gegaan toen hij 2 was en heeft zelden wat van hem gehoord dus hij beschouwde deze als zijn vader) kanker had
Dit was een steek in zijn hart.
Hij is doorgegaan met zijn leven in de hoop dat het 'weg zou gaan' basicly niet mee kunnen dealen. Hij werd op een nacht wakker en dacht dat hij dood ging, we zijn naar de ehbo geraced..diagnose; zware paniek aanval....
vanaf die dag is eigelijk mijn hele leven verandert...
MIjn vriend heeft sinds toen bijna weekelijks paniekaanvallen, slaapt slecht, heeft geen energie meer( niet eens om een kopje naar de keuken te brengen), geen energie om de deur uit te gaan of iets te gaan doen. Zijn vader is 8 maanden geleden overleden, en sindsdien loopt hij bij een psycholoog en slikt medicijnen tegen de paniek aanvallen en voor slapen.Hij is ook de ziekte wet in gegaan en werkt 3 uur per week.
in de tussen tijd is mijn opa ongeneeselijk ziek geworden en hij kon daar heel moeilijk mee omgaan omdat het hem herrinnerde aan zijn klote tijd wat ik ook wel kon begrijpen.
Nu wil het lot dat wij 2 weken geleden in nood naar het ziekenhuis moesten komen waar we het verschrikkelijke nieuws hoorde dat zijn enige broer nu ook ongeneeselijke kanker heeft!
Mijn vriend houd zich sterk voor zijn broer, maar hoeveel kan een mens aan.....
En ik zit met zoveel dubbele gevoelens, en al zolang dat ik de laatste tijd merk dat ik er zelf door heen zit,ik ben warrig ,onthou niks meer,de tijd vliegt voorbij zonder dat ik merk dat ik eigelijk leef. mijn gevoel kan ik niet bij hem neer kan leggen want hij kan dit er niet bij hebben, ik moet sterk voor hem zijn, maar ik kan niet meer...
maar ik kan ook niet bij hem weg gaan in deze verschrikkelijke situatie..
ik denk 1000 dingen maar ook weer niks,ik probeer het weg te stoppen en doen alsof mijn thuis situatie niet bestaat, maar aan de andere kant slokt het mijn hele bestaan op..
ik weet niet meer wat ik moet doen om hem te helpen en mezelf.....
sorry voor het lange verhaal, maar bedankt voor het lezen
kus
donderdag 7 augustus 2008 om 00:48
Lastig hoor, zijn er wel mensen met wie jij kunt praten over alles wat er met je vriend gebeurd en hoe dit zijn weerslag heeft op jou? Want het is behoorlijk zwaar. Niet alleen voor hem maar ook voor jou. Want je probeert je sterk te houden om je vriend te steunen, maar wie vangt jou op? Het hakt er namelijk behoorlijk in ook bij jou en daar kun je best wel wat hulp en of steun bij gebruiken.
donderdag 7 augustus 2008 om 08:09
Pfoe, dat is niet niks, voor hem niet, maar ook voor jou niet!
Is het een idee als jij ook eens ging praten met een psycholoog? Dan kun je je verhaal ook een beetje kwijt en hij/zij zal je goede tips kunnen geven over hoe je je eigen grenzen kunt bewaken en toch er kunt zijn voor je vriend. Die balans is zo moeilijk!
Ik wens jou en je vriend heel veel sterkte, en kom vooral nog eens hier je hart luchten als je er behoefte toe hebt. Er is altijd een (lief!) publiek wat naar je luistert.
Kinke
Is het een idee als jij ook eens ging praten met een psycholoog? Dan kun je je verhaal ook een beetje kwijt en hij/zij zal je goede tips kunnen geven over hoe je je eigen grenzen kunt bewaken en toch er kunt zijn voor je vriend. Die balans is zo moeilijk!
Ik wens jou en je vriend heel veel sterkte, en kom vooral nog eens hier je hart luchten als je er behoefte toe hebt. Er is altijd een (lief!) publiek wat naar je luistert.
Kinke
donderdag 7 augustus 2008 om 09:22
Meid, meid, meid, wat een sneeuwbal van gebeurtenissen in je leven en wat heb je veel op je nek. Arme jij.....
Hulp, psychologische hulp, dat is denk ik inderdaad geen gek idee. Begin eens met naar je huisarts te gaan en je situatie voor te leggen. Je moet sterk zijn voor je vriend maar jij bent er ook nog Mizz. Jezelf niet vergeten hoor. Voor je vriend kun je geen beslissingen nemen wat betreft het zoeken van hulp. Voor jezelf wel. Aarzel niet en maak een afspraak met de huisarts.
Wie weet, als het jou bevalt, staat je vriend ook wel open voor begeleiding in al deze moeilijke gebeurtenissen die jullie door moeten maken de komende tijd.
Goed voor jezelf zorgen en luisteren naar advies van deskundigen raad ik je aan. Vooral niet in een kringetje rond blijven draaien.
Ik ben zelf absoluut niet van de alternatieve therapieën maar wie weet heb je wel iets aan haptonomie, massage, zoiets. Overleg dat eens met je huisarts.
Heel veel sterkte, het is niet niks wat je voor je kiezen krijgt.
(f)
Hulp, psychologische hulp, dat is denk ik inderdaad geen gek idee. Begin eens met naar je huisarts te gaan en je situatie voor te leggen. Je moet sterk zijn voor je vriend maar jij bent er ook nog Mizz. Jezelf niet vergeten hoor. Voor je vriend kun je geen beslissingen nemen wat betreft het zoeken van hulp. Voor jezelf wel. Aarzel niet en maak een afspraak met de huisarts.
Wie weet, als het jou bevalt, staat je vriend ook wel open voor begeleiding in al deze moeilijke gebeurtenissen die jullie door moeten maken de komende tijd.
Goed voor jezelf zorgen en luisteren naar advies van deskundigen raad ik je aan. Vooral niet in een kringetje rond blijven draaien.
Ik ben zelf absoluut niet van de alternatieve therapieën maar wie weet heb je wel iets aan haptonomie, massage, zoiets. Overleg dat eens met je huisarts.
Heel veel sterkte, het is niet niks wat je voor je kiezen krijgt.
(f)
donderdag 7 augustus 2008 om 10:40
Je zegt dat je er niet met hem over kan praten, want dit kan hij er niet bij hebben.......maar praten is toch gewoon een uiting van je gevoelens? En het is idd zo dat als emotions steeds maar opgesloten blijven, weggestopt achter slot en grendel, er dan op een andere manier uit komen.....b.v. door hyperventilatie......de stoom moet af en toe van de ketel zogezegd.
Wat er gebeurd met jullie familieleden is goed klote....alle reden dus om je effe lekker te laten gaan en een potje te huilen....janken bij het leven, je bezatten en zo meer.....als dan het scherpe randje eraf is......en dat gebeurd! .....dan....ja dan....kan je misschien een therapie gaan volgen. Want eerder kom je daar gewoon niet aan toe. Verdriet is gewoon snerpend pijnlijk kut verdriet.....en ja, ook dat gebeurd in een menseleven.
Wat er gebeurd met jullie familieleden is goed klote....alle reden dus om je effe lekker te laten gaan en een potje te huilen....janken bij het leven, je bezatten en zo meer.....als dan het scherpe randje eraf is......en dat gebeurd! .....dan....ja dan....kan je misschien een therapie gaan volgen. Want eerder kom je daar gewoon niet aan toe. Verdriet is gewoon snerpend pijnlijk kut verdriet.....en ja, ook dat gebeurd in een menseleven.
donderdag 7 augustus 2008 om 10:52
Eens met Leo.
Ik heb hetzelfde meegemaakt (ook bakken ellende in relatief korte tijd) en kreeg zelf ook allerlei problemen. Ik raad je aan om psychologische hulp te zoeken zodat jij ook je verhaal kwijt kunt.
Waar ik zelf ook baat bij heb gehad tegen slecht slapen en gevoelens van onrust, was een bepaald soort massage ( tactielmassage; is in Zweden door de medici geaccepteerd en werkt met het principe van aanraking en de aanmaak van bepaalde hormonen die rustgevend zijn; de masseur maakt strijkende bewegingen over je lichaam). Ik verwachtte er destijds niets van, maar vanaf de eerste massage kon ik beter slapen terwijl ik ervoor geen oog dicht kreeg.
Wat je misschien ook kan helpen is op je werk aangeven dat het water je aan de lippen staat en even een tandje terug doen (in overleg met je werkgever).
Verder: accepteer van jezelf dat dingen nu gewoon niet makkelijk gaan. Maak je niet druk om een vies huis. Je hebt andere prioriteiten. Accepteer hulp van vrienden/familie als deze wordt aangeboden.
en heel veel sterkte gewenst!
Ik heb hetzelfde meegemaakt (ook bakken ellende in relatief korte tijd) en kreeg zelf ook allerlei problemen. Ik raad je aan om psychologische hulp te zoeken zodat jij ook je verhaal kwijt kunt.
Waar ik zelf ook baat bij heb gehad tegen slecht slapen en gevoelens van onrust, was een bepaald soort massage ( tactielmassage; is in Zweden door de medici geaccepteerd en werkt met het principe van aanraking en de aanmaak van bepaalde hormonen die rustgevend zijn; de masseur maakt strijkende bewegingen over je lichaam). Ik verwachtte er destijds niets van, maar vanaf de eerste massage kon ik beter slapen terwijl ik ervoor geen oog dicht kreeg.
Wat je misschien ook kan helpen is op je werk aangeven dat het water je aan de lippen staat en even een tandje terug doen (in overleg met je werkgever).
Verder: accepteer van jezelf dat dingen nu gewoon niet makkelijk gaan. Maak je niet druk om een vies huis. Je hebt andere prioriteiten. Accepteer hulp van vrienden/familie als deze wordt aangeboden.
en heel veel sterkte gewenst!
donderdag 7 augustus 2008 om 11:19
Jullie hebben in korte tijd en op jonge leeftijd ontzettend veel te verduren gekregen. Ik wil jullie veel sterke wensen.
Ik denk dat psychologische hulp voor jou ook een goed idee is. Ga eens naar de huisarts om te kijken wat de mogelijkheid zijn.
Je vriend kan zijn gevoelens niet zo goed verbaal uiten zeg je. Is er een mogelijkheid om samen leuke dingen te doen om te ontspannen en tijd met elkaar door te brengen? Er zijn veel erge dingen gebeurd en er zijn nog steeds veel erge dingen aan de hand. Soms kan het dan enorm helpen om tijd te maken voor elkaar en iets heel anders te doen. Veel praten hoeft dan niet, maar afleiding en samen genieten van dingen kan enorm helpen om de rest draaglijk te maken.
Wat voor dingen vinden jullie samen leuk en deden jullie voor alle erge dingen begonnen? Ga dat weer eens doen. Plan gewoon iets gezelligs. (Dagje dierentuin, strandwandeling, uit eten, zelf uitgebreid koken, sauna, wat jullie maar leuk vinden.) Denk niet dat dat oneerbiedig is in vergelijking met de sterfgevallen en de zieke broer. Zie het als een overlevingsmechanisme. Als het zo doorgaat raken jullie elkaar namelijk helemaal kwijt.
Ik denk dat psychologische hulp voor jou ook een goed idee is. Ga eens naar de huisarts om te kijken wat de mogelijkheid zijn.
Je vriend kan zijn gevoelens niet zo goed verbaal uiten zeg je. Is er een mogelijkheid om samen leuke dingen te doen om te ontspannen en tijd met elkaar door te brengen? Er zijn veel erge dingen gebeurd en er zijn nog steeds veel erge dingen aan de hand. Soms kan het dan enorm helpen om tijd te maken voor elkaar en iets heel anders te doen. Veel praten hoeft dan niet, maar afleiding en samen genieten van dingen kan enorm helpen om de rest draaglijk te maken.
Wat voor dingen vinden jullie samen leuk en deden jullie voor alle erge dingen begonnen? Ga dat weer eens doen. Plan gewoon iets gezelligs. (Dagje dierentuin, strandwandeling, uit eten, zelf uitgebreid koken, sauna, wat jullie maar leuk vinden.) Denk niet dat dat oneerbiedig is in vergelijking met de sterfgevallen en de zieke broer. Zie het als een overlevingsmechanisme. Als het zo doorgaat raken jullie elkaar namelijk helemaal kwijt.
donderdag 7 augustus 2008 om 15:58
Hoi MizzK,
Allereerst een dikke knuffel voor jou! Ongelooflijk dat iemand zoveel te verduren moet krijgen! Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij, maar zit qua gevoel wel in een zelfde soort situatie. De afgelopen 2 jaar loopt 't helemaal niet lekker in m'n leven. Ik woon samen met m'n beste vriendin, maar heb door allerlei gebeurtenissen een ontzettend verstoorde relatie met haar op dit moment. Heb haar veel pijn gedaan en daar krijg ik nu de rekening van gepresenteerd. Ze maakt mij 't leven zuur op allerlei fronten. Mijn thuis voelt absoluut niet meer als thuis. Ik heb constant ruzies, discussies, moet me telkens verantwoorden etc. M.a.w. nooit rust. Ook ik probeer de situatie te ontvluchten, te doen alsof 'ie niet bestaan. En vooral de gevoelens die jij beschrijft herken ik volkomen: ik ben warrig, ontzettend vergeetachtig, moe, geen energie om leuke dingen te ondernemen, geniet nergens meer van, en heb 't gevoel dat het leven als een waas aan me voorbij trekt.
Helaas heb ik geen adviezen voor je. Weet ook niet of je hier iets aan hebt, maar wilde gewoon even een blijk van herkenning geven....
Sterkte!
Allereerst een dikke knuffel voor jou! Ongelooflijk dat iemand zoveel te verduren moet krijgen! Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij, maar zit qua gevoel wel in een zelfde soort situatie. De afgelopen 2 jaar loopt 't helemaal niet lekker in m'n leven. Ik woon samen met m'n beste vriendin, maar heb door allerlei gebeurtenissen een ontzettend verstoorde relatie met haar op dit moment. Heb haar veel pijn gedaan en daar krijg ik nu de rekening van gepresenteerd. Ze maakt mij 't leven zuur op allerlei fronten. Mijn thuis voelt absoluut niet meer als thuis. Ik heb constant ruzies, discussies, moet me telkens verantwoorden etc. M.a.w. nooit rust. Ook ik probeer de situatie te ontvluchten, te doen alsof 'ie niet bestaan. En vooral de gevoelens die jij beschrijft herken ik volkomen: ik ben warrig, ontzettend vergeetachtig, moe, geen energie om leuke dingen te ondernemen, geniet nergens meer van, en heb 't gevoel dat het leven als een waas aan me voorbij trekt.
Helaas heb ik geen adviezen voor je. Weet ook niet of je hier iets aan hebt, maar wilde gewoon even een blijk van herkenning geven....
Sterkte!
donderdag 7 augustus 2008 om 20:44
Wow wat een lieve berichten allemaal!
Tja tis allemaal niet makkelijk, ik zou graag willen weten wat ik kan doen om het makkelijker voor hem te maken.
Helaas kan ik van een man die niets met passie of gevoel doet geen gevoels man maken.
ik krijg hierdoor ook heel erg het gevoel van ' doe ik het wel goed, en ben ik wel goed genoeg voor hem''
Ook bellen constant exen op omdat die hem en zijn broer natuurlijk goed kennen, en ik ben vreselijk bang dat daar weer 1 tussen zit met wie hij dan wel kan praten..en dat al mijn energie voor niets is geweest.
over het leuke dingen doen en samen weg...ik wou dat het kon, helaas heeft mijn vriend hier geen zin in/energie voor.
Er is ook niets wat hij leuk vind of waar hij plezier uit trekt, en als hij dan is mee gaat doet ie het voor mij, en dan denk ik al gauw laat maar zitten met tegenzin hoeft het voor mij niet.
wat kan ik nou het beste doen, hem met rust laten en er zijn wanneer hij dat nodig heeft?
als ik namelijk zeg 'schat kom op, we gaan ervoor'
is zijn reactie : je weet niet wat ik heb en wat ik meemaak, we gaan ervoor is te makkelijk gezegt.
dus ik weet het niet...maar door het niks doen voel ik me nutteloos en krijg ik dus onzekere gevoelens dat ik niet de juiste persoon ben om hem hierdoor heen te slepen...
zucht..
Tja tis allemaal niet makkelijk, ik zou graag willen weten wat ik kan doen om het makkelijker voor hem te maken.
Helaas kan ik van een man die niets met passie of gevoel doet geen gevoels man maken.
ik krijg hierdoor ook heel erg het gevoel van ' doe ik het wel goed, en ben ik wel goed genoeg voor hem''
Ook bellen constant exen op omdat die hem en zijn broer natuurlijk goed kennen, en ik ben vreselijk bang dat daar weer 1 tussen zit met wie hij dan wel kan praten..en dat al mijn energie voor niets is geweest.
over het leuke dingen doen en samen weg...ik wou dat het kon, helaas heeft mijn vriend hier geen zin in/energie voor.
Er is ook niets wat hij leuk vind of waar hij plezier uit trekt, en als hij dan is mee gaat doet ie het voor mij, en dan denk ik al gauw laat maar zitten met tegenzin hoeft het voor mij niet.
wat kan ik nou het beste doen, hem met rust laten en er zijn wanneer hij dat nodig heeft?
als ik namelijk zeg 'schat kom op, we gaan ervoor'
is zijn reactie : je weet niet wat ik heb en wat ik meemaak, we gaan ervoor is te makkelijk gezegt.
dus ik weet het niet...maar door het niks doen voel ik me nutteloos en krijg ik dus onzekere gevoelens dat ik niet de juiste persoon ben om hem hierdoor heen te slepen...
zucht..
donderdag 7 augustus 2008 om 21:10
Ach meisje, wat een hoop verdriet en eenzaamheid .
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, het klinkt alsof het jullie niet dichter bij elkaar brengt maar juist veel afstand creeert. Iedereen gaat op zijn of haar eigen manier door ellende heen en het is ook veel wat hij nu op zijn bord heeft. Maar aan de andere kant ben jij niet degene die hem erdoorheen moet slepen, dat moet hijzelf doen. En dat hij een beetje aangeeft waarmee je hem kunt steunen.
Op deze manier put het je uit en alhoewel ik begrijp dat zoveel verdriet egocentrisch kan maken, is het niet rechtvaardig dat jij en jouw behoeften geheel aan de kant geschoven worden. Jij bent er ook nog, jij lijdt hier ook onder, jij hebt ook verdriet. Al was het alleen al maar om hem. Daar moet je een ander niet mee belasten maar dat moet ook niet betekenen dat jij geen enkele ruimte krijgt.
Nou goed, ik hoop dat het nu niet klinkt alsof ik je vriend hard veroordeel, ik kan me voorstellen dat hij er ontzettend doorheen zit. Maar offer jezelf niet op, dat is zeker ook niet de bedoeling.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, het klinkt alsof het jullie niet dichter bij elkaar brengt maar juist veel afstand creeert. Iedereen gaat op zijn of haar eigen manier door ellende heen en het is ook veel wat hij nu op zijn bord heeft. Maar aan de andere kant ben jij niet degene die hem erdoorheen moet slepen, dat moet hijzelf doen. En dat hij een beetje aangeeft waarmee je hem kunt steunen.
Op deze manier put het je uit en alhoewel ik begrijp dat zoveel verdriet egocentrisch kan maken, is het niet rechtvaardig dat jij en jouw behoeften geheel aan de kant geschoven worden. Jij bent er ook nog, jij lijdt hier ook onder, jij hebt ook verdriet. Al was het alleen al maar om hem. Daar moet je een ander niet mee belasten maar dat moet ook niet betekenen dat jij geen enkele ruimte krijgt.
Nou goed, ik hoop dat het nu niet klinkt alsof ik je vriend hard veroordeel, ik kan me voorstellen dat hij er ontzettend doorheen zit. Maar offer jezelf niet op, dat is zeker ook niet de bedoeling.
