Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 4 augustus 2008 om 16:44
Feliciaatje, dan toch wel een vliegende?
Max is net de vliegende non nu met zijn kap. Ben net weer bij de dierenarts geweest, omdat het niet echt lekker zat bij hem. Ik had geen antibiotica meegekregen en dat is toch best wel noodzakelijk. Deze tumoren zijn zelden kwaadaardig, hij is er uit, dus nu gewoon genezen.
Dan neem je toch gewoon weer een kat. Siamezen praten nogal.
Max is net de vliegende non nu met zijn kap. Ben net weer bij de dierenarts geweest, omdat het niet echt lekker zat bij hem. Ik had geen antibiotica meegekregen en dat is toch best wel noodzakelijk. Deze tumoren zijn zelden kwaadaardig, hij is er uit, dus nu gewoon genezen.
Dan neem je toch gewoon weer een kat. Siamezen praten nogal.
maandag 4 augustus 2008 om 16:46
Ik mis iemand om me heen.
Vergeet niet, ik ging zo van het ouderlijk huis met exman samenwonen, 23 jaar en toen was ik al 43 en ging ik pas alleen wonen.
Druk gezin, veel aanloop, pubers en veel katten.
En ineens zat ik alleen.
En dat kwam niet helemaal goed. Ik was dat niet gewend. Ik raakte daardoor van slag. En een jaar later kwam hij en wilde direct samenwonen en ik stapte in mijn eigen valkuil.
Vergeet niet, ik ging zo van het ouderlijk huis met exman samenwonen, 23 jaar en toen was ik al 43 en ging ik pas alleen wonen.
Druk gezin, veel aanloop, pubers en veel katten.
En ineens zat ik alleen.
En dat kwam niet helemaal goed. Ik was dat niet gewend. Ik raakte daardoor van slag. En een jaar later kwam hij en wilde direct samenwonen en ik stapte in mijn eigen valkuil.
Geen bijzonderheden
maandag 4 augustus 2008 om 16:56
Wat fijn Pom dat het hoogstwrs goedaardig is . En nee niet vliegend, een leven van meditatie en contemplatie leek me zalig als kind. Nog steeds. En nu nog wel meer .
En lief van je Dubio, je reactie. En nee, muren zijn nooit een optie voor me geweest. Dus dat is geen punt van zorg. Maar het valt op de een of andere manier niet mee om een goede, evenwichtige open en kwetsbare houding te bewaren en tegelijkertijd mezelf daar niet mee in de vingers te snijden. Door mijn ervaringen ben ik daarin gegroeid en idd wat wijzer geworden (gelukkig maar ) maar het blijft zoiets van: you live and learn en regelmatig ga je op je plaat.
Het wordt steeds beter. Ik zie dat aan de fijne mensen om me heen. Het leven is steeds rijker en positiever geworden, ik gun mezelf steeds meer. Maar soms gun ik mezelf nog steeds veel te weinig. En dat maakt me te goedgelovig of zo, ik weet het niet precies. Of ik gun anderen meer dan mezelf. Ik durf nog steeds heel weinig te vragen. Ik denk dat dat een van mijn zwakste plekken is.
En lief van je Dubio, je reactie. En nee, muren zijn nooit een optie voor me geweest. Dus dat is geen punt van zorg. Maar het valt op de een of andere manier niet mee om een goede, evenwichtige open en kwetsbare houding te bewaren en tegelijkertijd mezelf daar niet mee in de vingers te snijden. Door mijn ervaringen ben ik daarin gegroeid en idd wat wijzer geworden (gelukkig maar ) maar het blijft zoiets van: you live and learn en regelmatig ga je op je plaat.
Het wordt steeds beter. Ik zie dat aan de fijne mensen om me heen. Het leven is steeds rijker en positiever geworden, ik gun mezelf steeds meer. Maar soms gun ik mezelf nog steeds veel te weinig. En dat maakt me te goedgelovig of zo, ik weet het niet precies. Of ik gun anderen meer dan mezelf. Ik durf nog steeds heel weinig te vragen. Ik denk dat dat een van mijn zwakste plekken is.
maandag 4 augustus 2008 om 17:04
quote:yasmijn schreef op 04 augustus 2008 @ 16:46:
En ineens zat ik alleen.
En dat kwam niet helemaal goed. Ik was dat niet gewend. Ik raakte daardoor van slag. En een jaar later kwam hij en wilde direct samenwonen en ik stapte in mijn eigen valkuil.Dat is heftig ja. Wat voor gevoel heb je als je terugdenkt aan dat jaar dat je alleen woonde?
En ineens zat ik alleen.
En dat kwam niet helemaal goed. Ik was dat niet gewend. Ik raakte daardoor van slag. En een jaar later kwam hij en wilde direct samenwonen en ik stapte in mijn eigen valkuil.Dat is heftig ja. Wat voor gevoel heb je als je terugdenkt aan dat jaar dat je alleen woonde?
Ga in therapie!
maandag 4 augustus 2008 om 17:10
Ik denk Dubio omdat ik bang ben dat ik mijzelf verkeerd zie. Dat ik dit wel degelijk zelf veroorzaakt heb, dat deze relatie zoals hij is door mij zo geworden is. En in dat geval wil ik het goed kunnen maken. Ik begrijp mijn rol erin denk ik niet omdat mijn man in feite zegt dat die enorm is terwijl ik zelf ervaar dat die miniem was, dat ik eigenlijk heel weinig in te brengen heb gehad.
Ik weet niet wat waar is. Ik geloof dat ik dat zo graag wil weten. Want als ik het fout heb gedaan, kan ik iig op zoek gaan naar een oplossing binnen mijzelf. Niet eens zozeer voor de relatie, ik geloof dat dat hoe dan ook zo stuk is. Maar ik wil niet weglopen voor akelige waarheden over mijzelf als die er zijn.
Misschien dat het dan niet nog een keer gebeurt. En ik weet, ik weet dat het niet zo erg kan zijn. En dat hierin ook niet de oplossing ligt. Dat de oplossing er juist in zit dat ik kan zeggen: tja zo ben ik en ik hou van mijzelf zoals ik ben. Dat verandert het hele kader. Daardoor weet ik ook dat het niet alleen in mij zit.
Maar om op dat punt te komen heb ik echt rust en eenzaamheid nodig. Over twee weken naar familie en dan ga ik me lekker asociaal terugtrekken .
Ik weet niet wat waar is. Ik geloof dat ik dat zo graag wil weten. Want als ik het fout heb gedaan, kan ik iig op zoek gaan naar een oplossing binnen mijzelf. Niet eens zozeer voor de relatie, ik geloof dat dat hoe dan ook zo stuk is. Maar ik wil niet weglopen voor akelige waarheden over mijzelf als die er zijn.
Misschien dat het dan niet nog een keer gebeurt. En ik weet, ik weet dat het niet zo erg kan zijn. En dat hierin ook niet de oplossing ligt. Dat de oplossing er juist in zit dat ik kan zeggen: tja zo ben ik en ik hou van mijzelf zoals ik ben. Dat verandert het hele kader. Daardoor weet ik ook dat het niet alleen in mij zit.
Maar om op dat punt te komen heb ik echt rust en eenzaamheid nodig. Over twee weken naar familie en dan ga ik me lekker asociaal terugtrekken .
maandag 4 augustus 2008 om 18:00
"Ik denk Dubio omdat ik bang ben dat ik mijzelf verkeerd zie. Dat ik dit wel degelijk zelf veroorzaakt heb, dat deze relatie zoals hij is door mij zo geworden is."
Waarom denk je dat het aan jou zou liggen? Heb je daar aanwijzingen voor?
Pom, je vroeg me gisteren waarom ik lotgenotes opzocht hier.
Misschien hoor ik wel niet hier, op dit topic.
Ik zat op het narcistentopic en daar kreeg ik de tip ook eens hier te lezen, had ik nog nooit gedaan.
Wat ik voor ogen had, is gewoon de relatie met de narcist van me af te schrijven.
Dingen helder krijgen.
Waarom denk je dat het aan jou zou liggen? Heb je daar aanwijzingen voor?
Pom, je vroeg me gisteren waarom ik lotgenotes opzocht hier.
Misschien hoor ik wel niet hier, op dit topic.
Ik zat op het narcistentopic en daar kreeg ik de tip ook eens hier te lezen, had ik nog nooit gedaan.
Wat ik voor ogen had, is gewoon de relatie met de narcist van me af te schrijven.
Dingen helder krijgen.
Geen bijzonderheden
maandag 4 augustus 2008 om 21:00
Lieve Klara
Hoe is het nu met je? Gaat het wel?
Ik maak me zorgen om je, door wat ik lees.
Hoe ben je deze dag doorgekomen? Hoe is het nu met je kinderen?
Lukt het een beetje over de afgelopen dagen na te denken en kun je voelen hoe het met je is? Het maakt me ontzettend verdrietig te lezen wat je hebt meegemaakt en wat het betekent voor jou en de kinderen.
Heb je vandaag met iemand kunnen praten, was je bij de huisarts of in het ziekenhuis?
Ben je een klein beetje bijgekomen van die heftige emoties en, nou ja ik wil veel vragen maar weet eigenlijk niet goed wat ik nu kan zeggen, behalve dat ik me zorgen maak en was geschrokken.
Ik heb eerder met een Klara hier op een ander topic geschreven en vraag me af of jij dat misschien bent. Dan heb ik al veel aan je gedacht ook. En anders raakt je verhaal me sowieso.
Hoop dat je snel laat weten hoe het met je gaat, en dat je weet dat je hier terecht kunt, om van je af te schrijven, om te praten over wat er op je af komt.
Veel liefs..
Iseo
Hoe is het nu met je? Gaat het wel?
Ik maak me zorgen om je, door wat ik lees.
Hoe ben je deze dag doorgekomen? Hoe is het nu met je kinderen?
Lukt het een beetje over de afgelopen dagen na te denken en kun je voelen hoe het met je is? Het maakt me ontzettend verdrietig te lezen wat je hebt meegemaakt en wat het betekent voor jou en de kinderen.
Heb je vandaag met iemand kunnen praten, was je bij de huisarts of in het ziekenhuis?
Ben je een klein beetje bijgekomen van die heftige emoties en, nou ja ik wil veel vragen maar weet eigenlijk niet goed wat ik nu kan zeggen, behalve dat ik me zorgen maak en was geschrokken.
Ik heb eerder met een Klara hier op een ander topic geschreven en vraag me af of jij dat misschien bent. Dan heb ik al veel aan je gedacht ook. En anders raakt je verhaal me sowieso.
Hoop dat je snel laat weten hoe het met je gaat, en dat je weet dat je hier terecht kunt, om van je af te schrijven, om te praten over wat er op je af komt.
Veel liefs..
Iseo
maandag 4 augustus 2008 om 21:15
quote:yasmijn schreef op 04 augustus 2008 @ 18:00:
Pom, je vroeg me gisteren waarom ik lotgenotes opzocht hier.
Misschien hoor ik wel niet hier, op dit topic.
Ik zat op het narcistentopic en daar kreeg ik de tip ook eens hier te lezen, had ik nog nooit gedaan.
Wat ik voor ogen had, is gewoon de relatie met de narcist van me af te schrijven.
Dingen helder krijgen.
Wat mij betreft veel herkenning ook op dat topic Yasmijn, waar ik regelmatig meelees.
En dit topic hier is juist goed om het voor jezelf aan te gaan en uit te zoeken. Dat is de kracht ervan.
Voor mij betekent het dan niet alleen al twee jaar inmiddels schrijven over die acht jaar van mijn leven met ex die nog zoveel effect en impact blijven hebben. Maar ondertussen ook dankzij de juiste vragen en de wens om hiermee zelf verder te komen ook veel meegemaakt en herkenning gevonden in het het met anderen delen van het proces wat ik doormaak en met hen erover praten.
'Dingen helder krijgen' vind ik wel goed gezegd.
Maar zoals eerder gezegd door geloof ik Dubio, het kan steeds eeen nieuw licht zijn waarin de dingen komen te staan.
Pom, je vroeg me gisteren waarom ik lotgenotes opzocht hier.
Misschien hoor ik wel niet hier, op dit topic.
Ik zat op het narcistentopic en daar kreeg ik de tip ook eens hier te lezen, had ik nog nooit gedaan.
Wat ik voor ogen had, is gewoon de relatie met de narcist van me af te schrijven.
Dingen helder krijgen.
Wat mij betreft veel herkenning ook op dat topic Yasmijn, waar ik regelmatig meelees.
En dit topic hier is juist goed om het voor jezelf aan te gaan en uit te zoeken. Dat is de kracht ervan.
Voor mij betekent het dan niet alleen al twee jaar inmiddels schrijven over die acht jaar van mijn leven met ex die nog zoveel effect en impact blijven hebben. Maar ondertussen ook dankzij de juiste vragen en de wens om hiermee zelf verder te komen ook veel meegemaakt en herkenning gevonden in het het met anderen delen van het proces wat ik doormaak en met hen erover praten.
'Dingen helder krijgen' vind ik wel goed gezegd.
Maar zoals eerder gezegd door geloof ik Dubio, het kan steeds eeen nieuw licht zijn waarin de dingen komen te staan.
maandag 4 augustus 2008 om 21:22
quote:pom508 schreef op 04 augustus 2008 @ 21:08:
Iseo zit jij nu bij Dubio?
Indien ja, heel veel plezier samen!!!!!!!!!!!!!!!!
Hoi Pom
Jaja, ik logeer met mijn dochtertje hier bij Dubiootje!
Zij is te gek en het is hier erg fijn!
(Ook wel moeilijk soms om in het echt verder te praten, maar zij is het, en dat is erg bijzonder.)
Iseo zit jij nu bij Dubio?
Indien ja, heel veel plezier samen!!!!!!!!!!!!!!!!
Hoi Pom
Jaja, ik logeer met mijn dochtertje hier bij Dubiootje!
Zij is te gek en het is hier erg fijn!
(Ook wel moeilijk soms om in het echt verder te praten, maar zij is het, en dat is erg bijzonder.)
maandag 4 augustus 2008 om 21:34
Lieve Leo, wat naar dat je zoveel pijn hebt. Ik wilde dat ik wat voor je kon doen. Hele dikke .
En als je iets zinnigs kunt ontdekken in mijn posts mag je het natuurlijk opslaan Yas.
En waarom ik daarover pieker Yas. Er zit iets heel dubbels in. Met mijn ex liep het de laatste jaren heel moeizaam. Hij was ook vrij passief in de relatie. Het was de eerste serieuze relatie voor beiden en hij had zijn studie en werk op nummer 1 staan, dat heeft hij ook weleens letterlijk zo gezegd. Dat vond ik niet leuk, als dat tijdelijk is, ok. Maar niet jarenlang.
Ik heb het toendertijd uiteindelijk uitgemaakt (te lang gewacht, ook zo'n thema, afijn ). Hij had heel veel spijt en hij heeft nog jarenlang gezegd dat hij het weer samen wilde proberen. Ik wilde echt niet meer, ik heb in die relatie echt alles gegeven en het was niet genoeg. Grappig genoeg vertelde hij me nadat hij andere relaties had gehad dat hij nu een relatie had meegemaakt waarin de situatie omgekeerd was. Hij trok eraan, zij reageerde niet. En hij begreep hoe ik me gevoeld had. Dat ik groot gelijk had dat ik het had uitgemaakt.
Hij vertelt me nog steeds weleens hoe bijzonder ik ben en hoeveel ik voor hem beteken. En dat hij het jammer vindt dat het niet gewerkt heeft toendertijd. Heel neutraal trouwens, hij heeft nu weer een serieuze relatie en hij is erg gelukkig met haar. Dus dan denk ik: blijkbaar ben ik nou ook weer niet zo vreselijk, want hij meent dat. Ik heb toendertijd ook gedacht dat het aan mij lag, hoe ik ben. Ten dele blijkbaar toch niet.
In feite herhaalt de geschiedenis zich. En in eerste instantie leek mijn man heel anders, veel levendiger, krachtiger, positiever. En plots zat ik in dezelfde cirkel na zo'n 2 en een half jaar. Werk, verantwoordelijkheid, weer op zo'n verrekt voetstuk, weer een passieve man. En bleek dat hij voordat hij mij had, hij al zo was.
Wat mijn man het mooist aan mij vindt is mijn gedrevenheid. Wat mijn man het moeilijkst aan mij vindt is mijn gedrevenheid. Mijn ex vond dat leuk en vermoeiend aan mij. Wat ik al zei, ik hou niet van lang stilstaan. Dat gaat voor mijn gevoel de boel stagneren en dan kruipt het leven eruit. Dan wordt het als je niet oppast een farce. Ik heb geen hekel aan "sleur". Wel aan leegte. Aan gewoon maar op de automatische piloot leven. Omdat mensen dingen van je verwachten. Omdat het zo gaat of zo hoort. Geleefd worden. Niet dat ik zo'n wild leven leid. Maar ik leid het wel bewust en met aandacht. Ik wil genieten, er zijn. Elke dag is anders al zijn je handelingen zo'n beetje hetzelfde.
Voor mijn man is dat normaal, dat gevoel van geleefd worden. Hij baalt ervan aan de ene kant en aan de andere kant is het zijn comfort zone. Hij kan het de rest van de wereld verwijten dat het leven zo is, dat het niet leuker is dan dat en hij accepteert het dan. Ik heb soms het idee dat ik hem opbrand met mijn tempo van leven, van denken, van voelen. En ik probeer dat bij me te houden. Maar ik geloof dat het daarvoor teveel verweven is met alles wat ik ben.
Ik weet het allemaal niet. Ik kan mezelf dit stuk van mijzelf moeilijk kwalijk nemen. Ik hou van dit stuk. Andere mensen om me heen houden nou juist ook heel veel van dit stuk in mij. Maar in mijn relaties doet het iets raars of zo.
En als je iets zinnigs kunt ontdekken in mijn posts mag je het natuurlijk opslaan Yas.
En waarom ik daarover pieker Yas. Er zit iets heel dubbels in. Met mijn ex liep het de laatste jaren heel moeizaam. Hij was ook vrij passief in de relatie. Het was de eerste serieuze relatie voor beiden en hij had zijn studie en werk op nummer 1 staan, dat heeft hij ook weleens letterlijk zo gezegd. Dat vond ik niet leuk, als dat tijdelijk is, ok. Maar niet jarenlang.
Ik heb het toendertijd uiteindelijk uitgemaakt (te lang gewacht, ook zo'n thema, afijn ). Hij had heel veel spijt en hij heeft nog jarenlang gezegd dat hij het weer samen wilde proberen. Ik wilde echt niet meer, ik heb in die relatie echt alles gegeven en het was niet genoeg. Grappig genoeg vertelde hij me nadat hij andere relaties had gehad dat hij nu een relatie had meegemaakt waarin de situatie omgekeerd was. Hij trok eraan, zij reageerde niet. En hij begreep hoe ik me gevoeld had. Dat ik groot gelijk had dat ik het had uitgemaakt.
Hij vertelt me nog steeds weleens hoe bijzonder ik ben en hoeveel ik voor hem beteken. En dat hij het jammer vindt dat het niet gewerkt heeft toendertijd. Heel neutraal trouwens, hij heeft nu weer een serieuze relatie en hij is erg gelukkig met haar. Dus dan denk ik: blijkbaar ben ik nou ook weer niet zo vreselijk, want hij meent dat. Ik heb toendertijd ook gedacht dat het aan mij lag, hoe ik ben. Ten dele blijkbaar toch niet.
In feite herhaalt de geschiedenis zich. En in eerste instantie leek mijn man heel anders, veel levendiger, krachtiger, positiever. En plots zat ik in dezelfde cirkel na zo'n 2 en een half jaar. Werk, verantwoordelijkheid, weer op zo'n verrekt voetstuk, weer een passieve man. En bleek dat hij voordat hij mij had, hij al zo was.
Wat mijn man het mooist aan mij vindt is mijn gedrevenheid. Wat mijn man het moeilijkst aan mij vindt is mijn gedrevenheid. Mijn ex vond dat leuk en vermoeiend aan mij. Wat ik al zei, ik hou niet van lang stilstaan. Dat gaat voor mijn gevoel de boel stagneren en dan kruipt het leven eruit. Dan wordt het als je niet oppast een farce. Ik heb geen hekel aan "sleur". Wel aan leegte. Aan gewoon maar op de automatische piloot leven. Omdat mensen dingen van je verwachten. Omdat het zo gaat of zo hoort. Geleefd worden. Niet dat ik zo'n wild leven leid. Maar ik leid het wel bewust en met aandacht. Ik wil genieten, er zijn. Elke dag is anders al zijn je handelingen zo'n beetje hetzelfde.
Voor mijn man is dat normaal, dat gevoel van geleefd worden. Hij baalt ervan aan de ene kant en aan de andere kant is het zijn comfort zone. Hij kan het de rest van de wereld verwijten dat het leven zo is, dat het niet leuker is dan dat en hij accepteert het dan. Ik heb soms het idee dat ik hem opbrand met mijn tempo van leven, van denken, van voelen. En ik probeer dat bij me te houden. Maar ik geloof dat het daarvoor teveel verweven is met alles wat ik ben.
Ik weet het allemaal niet. Ik kan mezelf dit stuk van mijzelf moeilijk kwalijk nemen. Ik hou van dit stuk. Andere mensen om me heen houden nou juist ook heel veel van dit stuk in mij. Maar in mijn relaties doet het iets raars of zo.
maandag 4 augustus 2008 om 21:35
quote:yasmijn schreef op 04 augustus 2008 @ 18:00:
Misschien hoor ik wel niet hier, op dit topic.
Geachte Yasmijn,
Het is me een genoegen u mee te delen dat u voldoet aan de voorwaarden voor deelname aan het topic:
a) het gevoel niet thuis te horen op het topic
b) het bagatelliseren van de eigen situatie
Van harte welkom, u bent officieel een oogklepper!
met vriendelijke groet,
De OWBT-ballottagecommissie
Misschien hoor ik wel niet hier, op dit topic.
Geachte Yasmijn,
Het is me een genoegen u mee te delen dat u voldoet aan de voorwaarden voor deelname aan het topic:
a) het gevoel niet thuis te horen op het topic
b) het bagatelliseren van de eigen situatie
Van harte welkom, u bent officieel een oogklepper!
met vriendelijke groet,
De OWBT-ballottagecommissie
