Kinderen
alle pijlers
Zeer slecht zaad
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:31
Hoi medeforummers,
Man en ik zijn een paar maanden de medische molen in gegaan m.b.t. het (niet) zwanger worden. Mijn menstruatie is regelmatig, maar nu blijkt het zaad van mijn man van zeer slechte kwaliteit te zijn. Man heeft bij de huisarts zaad ingeleverd, die zei dat het niet goed was, maar ook niet hopeloos. Hij heeft ons doorverwezen naar een academisch ziekenhuis.
Nu had mijn man vorige maand daar zaad ingeleverd, en dat bleek erg slecht te zijn: de arts gaf aan dat er in één druppel maar 8 zaadcellen zaten, die ook nog eens weinig tot niet bewogen. De arts heeft aangegeven dat de slechte zaadproductie komt doordat de zaadballen bij mijn man als foetus zijnde in de baarmoeder niet voldoende zijn ontwikkeld. Dit was voor ons best een schok. De arts had het op een gegeven moment zelfs over donorzaad, dus daar zijn we ook best van geschrokken. Man en ik willen beiden geen donorzaad en niet adopteren, dus dan zou het mogelijk nu al voor ons afgelopen zijn, wat moeilijk te behappen is.
Volgende maand gaat mijn man weer zaad inleveren, en ondertussen zijn wij er eigenlijk alles aan het doen om zo goed mogelijk zaad te verkrijgen: gezonder eten, afvallen, etc. (man rookt en drinkt sowieso niet) Maar als dat resultaat heeft, zal dat niet al over een maand zichtbaar zijn, aangezien zaad er 3 maanden over doet om geproduceerd te worden.
We weten niet zo goed wat we er verder mee moeten. Als blijkt dat het zaad weer heel slecht is en ze er niets mee kunnen, willen we eigenlijk voorstellen om over een half jaar, wanneer man meer gewicht verloren heeft (overgewicht heeft een negatief effect op de zaadproductie) nog een keer een zaadtest doen, maar ik weet niet in hoeverre wij daar zelf zeggenschap in hebben. Daarnaast heb ik, in een poging om zo goed mogelijk voorgelicht en voorbereid te zijn, wat fora doorgelezen en lees dan bijvoorbeeld ook over MESE en TESE. In mijn werk ben ik assertief, maar op één of andere manier ben ik in zo'n dokterskamer een soort van lam dat braaf aanhoort wat de arts zegt en eigenlijk niet heel erg doorvraagt.
Zijn er mensen die dit traject hebben doorlopen (man met zeer slecht zaad)? Hoe ging dit? Heb je tips? Waar moeten we op letten? Zijn er nog andere mogelijkheden? Hoe kom je - in het ergste geval - tot acceptatie van ongewenste kinderloosheid? Op mijn werk zijn veel zwangeren en pas bevallenen, en dat is soms erg moeilijk. Ik wil dit ook eigenlijk niet bespreken met mijn collega's (alleen 1 weet het), maar áls we bijvoorbeeld een ICSI traject in zouden gaan ontkom ik er niet aan om het te vertellen. Maar ik wil niet het medelijden van anderen zien, dat is te pijnlijk. Hoe zijn anderen hier mee om gegaan?
Nou ja, ik moest even mijn ei kwijt (no pun intended).
Man en ik zijn een paar maanden de medische molen in gegaan m.b.t. het (niet) zwanger worden. Mijn menstruatie is regelmatig, maar nu blijkt het zaad van mijn man van zeer slechte kwaliteit te zijn. Man heeft bij de huisarts zaad ingeleverd, die zei dat het niet goed was, maar ook niet hopeloos. Hij heeft ons doorverwezen naar een academisch ziekenhuis.
Nu had mijn man vorige maand daar zaad ingeleverd, en dat bleek erg slecht te zijn: de arts gaf aan dat er in één druppel maar 8 zaadcellen zaten, die ook nog eens weinig tot niet bewogen. De arts heeft aangegeven dat de slechte zaadproductie komt doordat de zaadballen bij mijn man als foetus zijnde in de baarmoeder niet voldoende zijn ontwikkeld. Dit was voor ons best een schok. De arts had het op een gegeven moment zelfs over donorzaad, dus daar zijn we ook best van geschrokken. Man en ik willen beiden geen donorzaad en niet adopteren, dus dan zou het mogelijk nu al voor ons afgelopen zijn, wat moeilijk te behappen is.
Volgende maand gaat mijn man weer zaad inleveren, en ondertussen zijn wij er eigenlijk alles aan het doen om zo goed mogelijk zaad te verkrijgen: gezonder eten, afvallen, etc. (man rookt en drinkt sowieso niet) Maar als dat resultaat heeft, zal dat niet al over een maand zichtbaar zijn, aangezien zaad er 3 maanden over doet om geproduceerd te worden.
We weten niet zo goed wat we er verder mee moeten. Als blijkt dat het zaad weer heel slecht is en ze er niets mee kunnen, willen we eigenlijk voorstellen om over een half jaar, wanneer man meer gewicht verloren heeft (overgewicht heeft een negatief effect op de zaadproductie) nog een keer een zaadtest doen, maar ik weet niet in hoeverre wij daar zelf zeggenschap in hebben. Daarnaast heb ik, in een poging om zo goed mogelijk voorgelicht en voorbereid te zijn, wat fora doorgelezen en lees dan bijvoorbeeld ook over MESE en TESE. In mijn werk ben ik assertief, maar op één of andere manier ben ik in zo'n dokterskamer een soort van lam dat braaf aanhoort wat de arts zegt en eigenlijk niet heel erg doorvraagt.
Zijn er mensen die dit traject hebben doorlopen (man met zeer slecht zaad)? Hoe ging dit? Heb je tips? Waar moeten we op letten? Zijn er nog andere mogelijkheden? Hoe kom je - in het ergste geval - tot acceptatie van ongewenste kinderloosheid? Op mijn werk zijn veel zwangeren en pas bevallenen, en dat is soms erg moeilijk. Ik wil dit ook eigenlijk niet bespreken met mijn collega's (alleen 1 weet het), maar áls we bijvoorbeeld een ICSI traject in zouden gaan ontkom ik er niet aan om het te vertellen. Maar ik wil niet het medelijden van anderen zien, dat is te pijnlijk. Hoe zijn anderen hier mee om gegaan?
Nou ja, ik moest even mijn ei kwijt (no pun intended).
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:20
quote:Antonio schreef op 16 augustus 2008 @ 21:09:
Als die man 8 goede zaadcellen produceert, dan is er toch mogelijkheid om zwanger te raken?
En wat ik al veel eerder opprde: wanneer wordt vrouwen nou eens verteld dat als ze GEEN kinderen nemen, de planeet aarde een enorme dienst bewijzen? Jullie vrouwen willen tot 3 cijfers achter de komma weten of de broccoli van gisteren niet bespoten was, althans niet zo erg dat je vrucht er schade van oploopt, maar als het over de gevolgen van overbevolking gaat, geven jullie niet thuis. Jullie kinderen worden geconfronteerd met een wereld waar het oog om oog, tand om tand wordt. Gevechten op leven en dood vanwege voedselschaarste. Wil je dat niet? Neem dan geen kinderen. als we op dit tempo doorfokken, zitten we op 10 miljard wereldbewoners in 2050. Niet zo leuk he, als je dan bedenkt dat er ook 30 miljoen mensen in Nederland willen wonen.Antonio, nu word je vervelend. Ga fietsen.
Als die man 8 goede zaadcellen produceert, dan is er toch mogelijkheid om zwanger te raken?
En wat ik al veel eerder opprde: wanneer wordt vrouwen nou eens verteld dat als ze GEEN kinderen nemen, de planeet aarde een enorme dienst bewijzen? Jullie vrouwen willen tot 3 cijfers achter de komma weten of de broccoli van gisteren niet bespoten was, althans niet zo erg dat je vrucht er schade van oploopt, maar als het over de gevolgen van overbevolking gaat, geven jullie niet thuis. Jullie kinderen worden geconfronteerd met een wereld waar het oog om oog, tand om tand wordt. Gevechten op leven en dood vanwege voedselschaarste. Wil je dat niet? Neem dan geen kinderen. als we op dit tempo doorfokken, zitten we op 10 miljard wereldbewoners in 2050. Niet zo leuk he, als je dan bedenkt dat er ook 30 miljoen mensen in Nederland willen wonen.Antonio, nu word je vervelend. Ga fietsen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:28
Branwen probeer niet te veel op de zaken vooruit te lopen
one thing at the time !
schrijf je vragen die je hebt voor de gynaecoloog op , zo kun je niets vergeten.
heel leuk dat je ontzettend goed assertief kan zijn in je werk, maar dit zijn geen zaken, dit gaat om het diepste van je gevoel, nogal wiedes dat je niet zo assertief bent.
het is niet niks wat jullie te horen hebben gekregen!
one thing at the time !
schrijf je vragen die je hebt voor de gynaecoloog op , zo kun je niets vergeten.
heel leuk dat je ontzettend goed assertief kan zijn in je werk, maar dit zijn geen zaken, dit gaat om het diepste van je gevoel, nogal wiedes dat je niet zo assertief bent.
het is niet niks wat jullie te horen hebben gekregen!
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:28
Hallo, ik leg me dagelijks neer bij dingen die niet gaan, of niet voor me weggelegd zijn. Waarom moet er hemel en aarde worden bewogen als het om kinderen gaat? Ik vind geen kinderen nou eens een extreem goed alternatief. Zo goed, dat ik vind dat juist kinderlozen een bonus van de overheid verdienen. Jullie zijn zo verwend, zo extreem in de watten gelegd als het om kinderen gaat, dat het je neerleggen bij geen kinderen als een niet verteerbare zaak wordt gezien. Ik vind dat vreemd, willen we de aarde redden van een totale ondergang, dan zullen er echt paren moeten opstaan die geen kinderen krijgen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:31
Smurfi en Cin, fijn dat het voor jullie gelukt is. Dat moet voor jullie ook bijna onvoorstelbaar zijn geweest. Daar hoop ik eigenlijk ook op, dat ik zomaar in ene toch spontaan zwanger wordt. We zijn 31 en 41 jaar, dus op zich heb ik nog wel een aantal jaar, maar vanwege de leeftijd van mijn man liever iets eerder dan later.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:34
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:40
quote:Yamuna schreef op 16 augustus 2008 @ 21:28:
Branwen probeer niet te veel op de zaken vooruit te lopen
one thing at the time !
schrijf je vragen die je hebt voor de gynaecoloog op , zo kun je niets vergeten.
heel leuk dat je ontzettend goed assertief kan zijn in je werk, maar dit zijn geen zaken, dit gaat om het diepste van je gevoel, nogal wiedes dat je niet zo assertief bent.
het is niet niks wat jullie te horen hebben gekregen!
Ik (en man ook) kan soms een doomdenker zijn. Eigenlijk willen we niet teveel hoop hebben, omdat als het uiteindelijk dan toch niet lukt, het dubbel zo hard zal aankomen. Het is dus eigenlijk een vorm van zelfbescherming.
Het stomme is dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik daar met een mond vol tanden zit, maar je hebt gelijk, het is ook niet niets. Die tip van dat opschrijven gaan we zeker doen. Ik heb momenteel een bloknote naast me liggen waar ik al wat steekwoorden c.q. vragen heb neergezet.
Branwen probeer niet te veel op de zaken vooruit te lopen
one thing at the time !
schrijf je vragen die je hebt voor de gynaecoloog op , zo kun je niets vergeten.
heel leuk dat je ontzettend goed assertief kan zijn in je werk, maar dit zijn geen zaken, dit gaat om het diepste van je gevoel, nogal wiedes dat je niet zo assertief bent.
het is niet niks wat jullie te horen hebben gekregen!
Ik (en man ook) kan soms een doomdenker zijn. Eigenlijk willen we niet teveel hoop hebben, omdat als het uiteindelijk dan toch niet lukt, het dubbel zo hard zal aankomen. Het is dus eigenlijk een vorm van zelfbescherming.
Het stomme is dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik daar met een mond vol tanden zit, maar je hebt gelijk, het is ook niet niets. Die tip van dat opschrijven gaan we zeker doen. Ik heb momenteel een bloknote naast me liggen waar ik al wat steekwoorden c.q. vragen heb neergezet.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:41
Daar moet je ook echt op blijven hopen, Branwen.
Hartstikke moeilijke situatie zit je in. Wanneer laat je de natuur voor wat het is en ga je ingrijpen. Het kan niet half-half, beetje natuur, beetje ingrijpen. Ik ben blij dat we nooit tot dat punt gekomen zijn (want eerlijk gezegd zaten we hier niet op 1 lijn ... manlief zette behoorlijk de hakken in het zand toen we ICSI moesten doen).
We kregen trouwens het advies om vanaf dag 10 tot dag 20 toch 1 keer per 2-3 dagen te vrijen. Dat zou de kwaliteit van het zaad wat ten goede komen. En dat hebben we dus ook echt HEEL lang gedaan (niet eens met tegenzin ).
Maar nu hoorde ik laatst op het nieuws dat ze onderzocht hadden dat je weer niet genoeg sex kon hebben om zwanger te raken. Dus nu weet ik niet meer precies wat wijsheid is.
Hartstikke moeilijke situatie zit je in. Wanneer laat je de natuur voor wat het is en ga je ingrijpen. Het kan niet half-half, beetje natuur, beetje ingrijpen. Ik ben blij dat we nooit tot dat punt gekomen zijn (want eerlijk gezegd zaten we hier niet op 1 lijn ... manlief zette behoorlijk de hakken in het zand toen we ICSI moesten doen).
We kregen trouwens het advies om vanaf dag 10 tot dag 20 toch 1 keer per 2-3 dagen te vrijen. Dat zou de kwaliteit van het zaad wat ten goede komen. En dat hebben we dus ook echt HEEL lang gedaan (niet eens met tegenzin ).
Maar nu hoorde ik laatst op het nieuws dat ze onderzocht hadden dat je weer niet genoeg sex kon hebben om zwanger te raken. Dus nu weet ik niet meer precies wat wijsheid is.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:45
Op IVF-poli's hebben ze vaak een team van IVF-verpleegkundigen, IVF-artsen en de gyn (als eindverantwoordelijke).
De gyn heeft vaak weinig tijd maar de IVF-verpleegkundige en en IVF-artsen wel wat meer. En vaak is er ook een telefonisch spreekuur. Ik heb best vaak gebeld want ik kreeg vlak voor ik zou moeten gaan prikken wel een beetje de stress waardoor ik alles 10 keer wilde checken.
De gyn heeft vaak weinig tijd maar de IVF-verpleegkundige en en IVF-artsen wel wat meer. En vaak is er ook een telefonisch spreekuur. Ik heb best vaak gebeld want ik kreeg vlak voor ik zou moeten gaan prikken wel een beetje de stress waardoor ik alles 10 keer wilde checken.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:55
quote:Antonio schreef op 16 augustus 2008 @ 21:28:
Hallo, ik leg me dagelijks neer bij dingen die niet gaan, of niet voor me weggelegd zijn. Waarom moet er hemel en aarde worden bewogen als het om kinderen gaat? Ik vind geen kinderen nou eens een extreem goed alternatief. Zo goed, dat ik vind dat juist kinderlozen een bonus van de overheid verdienen. Jullie zijn zo verwend, zo extreem in de watten gelegd als het om kinderen gaat, dat het je neerleggen bij geen kinderen als een niet verteerbare zaak wordt gezien. Ik vind dat vreemd, willen we de aarde redden van een totale ondergang, dan zullen er echt paren moeten opstaan die geen kinderen krijgen.Antonio, ik stel voor dat jij een topic opent waar jij dit onderwerp kunt bespreken. Op zich heb je een goed onderwerp, maar niet in dit topic. Je reacties vind ik volkomen misplaatst.
Hallo, ik leg me dagelijks neer bij dingen die niet gaan, of niet voor me weggelegd zijn. Waarom moet er hemel en aarde worden bewogen als het om kinderen gaat? Ik vind geen kinderen nou eens een extreem goed alternatief. Zo goed, dat ik vind dat juist kinderlozen een bonus van de overheid verdienen. Jullie zijn zo verwend, zo extreem in de watten gelegd als het om kinderen gaat, dat het je neerleggen bij geen kinderen als een niet verteerbare zaak wordt gezien. Ik vind dat vreemd, willen we de aarde redden van een totale ondergang, dan zullen er echt paren moeten opstaan die geen kinderen krijgen.Antonio, ik stel voor dat jij een topic opent waar jij dit onderwerp kunt bespreken. Op zich heb je een goed onderwerp, maar niet in dit topic. Je reacties vind ik volkomen misplaatst.
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:02
Lieve Branwen,
Ook hier een kinderwens en man met slecht zaad. Bij man komt het door antistoffen, dus wel een ander verhaal, maar de kwaliteit is ook superslecht.
Op wonders zoals bij Cin hoopt ieder stel dat met dit soort problemen te maken krijgt, helaas is dat voor weinigen weggelegd.
Wel een hoopvol verhaal Cin!
Het is heel logisch (zoals Yamuna al aangeeft) dat je niet zo assertief bent in de spreekkamer. Toch is het belangrijk om dat wel te worden. En daar begin je nu al mee door je goed te informeren.
Voor wat betreft de timing van de tweede zaadtest: wij hebben er ook voor gekozen deze na 3 maanden te doen ook al was het voor twee week erna gepland. Mijn ervaring is dat je heel veel kunt in het ziekenhuis, maar dat je mondig moet zijn. Het is jullie traject en gaat op jullie tempo. Artsen zijn heel voortvarend altijd, het is belangrijk hen een halt toe te roepen waar nodig. Luister steeds heel goed naar je gevoel en spreek het uit. Dood eng, maar heel effectief.
Kwaliteit en hoeveelheid zaad is inderdaad ook heel variabel. Kan zomaar zijn dat het de volgende keer iets beter is. Dat een arts nu al over donorzaad begint, lijkt me iets op de zaken vooruit lopen eerlijk gezegd. Bij ICSI heb je 1 zaadje nodig, immers. (Moet wel zeggen dat ik met deze 'afwijking' geen ervaring heb.)
Tot nu toe ervaar ik het traject soms als loodzwaar en soms heel goed te doen. Het wachten en de stress van de uitslagen vind ik moeilijk en inderdaad: zwangeren en bevallingen om me heen trek ik wisselend zeer goed tot uiterst slecht. Hoe langer we in het traject zitten, hoe lastiger het wordt voor mij, dat merk ik wel.
Ik heb het er veel met vriendinnen en familie over en ook op mijn werk weten een aantal mensen het. Ik vertel het meestal niet uit mezelf, maar als men vraagt of we ook kinderen willen, antwoord ik eerlijk dat we dat heel graag willen, maar dat we er voor naar het ziekenhuis moeten.
Het is denk ik heel belangrijk je gevoel te volgen en goed voor jezelf en elkaar te zorgen. Het is niet erg om het erg te vinden als iemand anders wel zwanger wordt en jij niet. Het is ook niet erg dit traject en dit nieuws doodeng te vinden of stressvol of wat dan ook. Neem je tijd om het te verwerken en om te voelen wat he tmet jullie doet.
Persoonlijk vind ik het heel complex wat een moeilijk vervulbare kinderwens met je doet, ook voor je relatie. Ook voor wat betreft het effect dat het aan 1 persoon ligt. Niet dat ik het mijn man kwalijk neem-verre van dat- maar je staat zo ongelijkwaardig in zo'n situatie soms.
Nou ja, heel lang verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Als je wil kan je ook eens lezen/schrijven bij Na een jaar niet zwanger.........daar komen jouw 'puntjes' ook vaak voorbij en zit heel veel ziekenhuiservaring ook vwb assertiviteit.
Hele veel succes! Als je nog vragen hebt, hoor ik het wel!
Liefs Sophy
Ook hier een kinderwens en man met slecht zaad. Bij man komt het door antistoffen, dus wel een ander verhaal, maar de kwaliteit is ook superslecht.
Op wonders zoals bij Cin hoopt ieder stel dat met dit soort problemen te maken krijgt, helaas is dat voor weinigen weggelegd.
Wel een hoopvol verhaal Cin!
Het is heel logisch (zoals Yamuna al aangeeft) dat je niet zo assertief bent in de spreekkamer. Toch is het belangrijk om dat wel te worden. En daar begin je nu al mee door je goed te informeren.
Voor wat betreft de timing van de tweede zaadtest: wij hebben er ook voor gekozen deze na 3 maanden te doen ook al was het voor twee week erna gepland. Mijn ervaring is dat je heel veel kunt in het ziekenhuis, maar dat je mondig moet zijn. Het is jullie traject en gaat op jullie tempo. Artsen zijn heel voortvarend altijd, het is belangrijk hen een halt toe te roepen waar nodig. Luister steeds heel goed naar je gevoel en spreek het uit. Dood eng, maar heel effectief.
Kwaliteit en hoeveelheid zaad is inderdaad ook heel variabel. Kan zomaar zijn dat het de volgende keer iets beter is. Dat een arts nu al over donorzaad begint, lijkt me iets op de zaken vooruit lopen eerlijk gezegd. Bij ICSI heb je 1 zaadje nodig, immers. (Moet wel zeggen dat ik met deze 'afwijking' geen ervaring heb.)
Tot nu toe ervaar ik het traject soms als loodzwaar en soms heel goed te doen. Het wachten en de stress van de uitslagen vind ik moeilijk en inderdaad: zwangeren en bevallingen om me heen trek ik wisselend zeer goed tot uiterst slecht. Hoe langer we in het traject zitten, hoe lastiger het wordt voor mij, dat merk ik wel.
Ik heb het er veel met vriendinnen en familie over en ook op mijn werk weten een aantal mensen het. Ik vertel het meestal niet uit mezelf, maar als men vraagt of we ook kinderen willen, antwoord ik eerlijk dat we dat heel graag willen, maar dat we er voor naar het ziekenhuis moeten.
Het is denk ik heel belangrijk je gevoel te volgen en goed voor jezelf en elkaar te zorgen. Het is niet erg om het erg te vinden als iemand anders wel zwanger wordt en jij niet. Het is ook niet erg dit traject en dit nieuws doodeng te vinden of stressvol of wat dan ook. Neem je tijd om het te verwerken en om te voelen wat he tmet jullie doet.
Persoonlijk vind ik het heel complex wat een moeilijk vervulbare kinderwens met je doet, ook voor je relatie. Ook voor wat betreft het effect dat het aan 1 persoon ligt. Niet dat ik het mijn man kwalijk neem-verre van dat- maar je staat zo ongelijkwaardig in zo'n situatie soms.
Nou ja, heel lang verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Als je wil kan je ook eens lezen/schrijven bij Na een jaar niet zwanger.........daar komen jouw 'puntjes' ook vaak voorbij en zit heel veel ziekenhuiservaring ook vwb assertiviteit.
Hele veel succes! Als je nog vragen hebt, hoor ik het wel!
Liefs Sophy
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:04
quote:Cin31 schreef op 16 augustus 2008 @ 21:41:
Daar moet je ook echt op blijven hopen, Branwen.
Hartstikke moeilijke situatie zit je in. Wanneer laat je de natuur voor wat het is en ga je ingrijpen. Het kan niet half-half, beetje natuur, beetje ingrijpen. Ik ben blij dat we nooit tot dat punt gekomen zijn (want eerlijk gezegd zaten we hier niet op 1 lijn ... manlief zette behoorlijk de hakken in het zand toen we ICSI moesten doen).
We kregen trouwens het advies om vanaf dag 10 tot dag 20 toch 1 keer per 2-3 dagen te vrijen. Dat zou de kwaliteit van het zaad wat ten goede komen. En dat hebben we dus ook echt HEEL lang gedaan (niet eens met tegenzin ).
Maar nu hoorde ik laatst op het nieuws dat ze onderzocht hadden dat je weer niet genoeg sex kon hebben om zwanger te raken. Dus nu weet ik niet meer precies wat wijsheid is.
Voor ons was dat geen discussie, wel of niet ingrijpen. We zitten sowieso gelukkig op één lijn wat betreft wel of geen donor of wel of niet adopteren.
Omdat er al zo weinig zaadcellen in het sperma zitten lijkt het mij niet verstandig om het zo vaak mogelijk te doen. Bij een man met normale zaadkwaliteit neemt de hoeveelheid na een 2e lozing binnen een bepaalde tijd al enorm af, laaststaan die bij mijn man. Maar uiteraard gaan we wel gewoon door
Daar moet je ook echt op blijven hopen, Branwen.
Hartstikke moeilijke situatie zit je in. Wanneer laat je de natuur voor wat het is en ga je ingrijpen. Het kan niet half-half, beetje natuur, beetje ingrijpen. Ik ben blij dat we nooit tot dat punt gekomen zijn (want eerlijk gezegd zaten we hier niet op 1 lijn ... manlief zette behoorlijk de hakken in het zand toen we ICSI moesten doen).
We kregen trouwens het advies om vanaf dag 10 tot dag 20 toch 1 keer per 2-3 dagen te vrijen. Dat zou de kwaliteit van het zaad wat ten goede komen. En dat hebben we dus ook echt HEEL lang gedaan (niet eens met tegenzin ).
Maar nu hoorde ik laatst op het nieuws dat ze onderzocht hadden dat je weer niet genoeg sex kon hebben om zwanger te raken. Dus nu weet ik niet meer precies wat wijsheid is.
Voor ons was dat geen discussie, wel of niet ingrijpen. We zitten sowieso gelukkig op één lijn wat betreft wel of geen donor of wel of niet adopteren.
Omdat er al zo weinig zaadcellen in het sperma zitten lijkt het mij niet verstandig om het zo vaak mogelijk te doen. Bij een man met normale zaadkwaliteit neemt de hoeveelheid na een 2e lozing binnen een bepaalde tijd al enorm af, laaststaan die bij mijn man. Maar uiteraard gaan we wel gewoon door
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:05
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:24
Fijn je ervaringen te lezen, Sophy. Ik heb er zeker wat aan. Onze arts wil idd erg voortvarend zijn! Dat gevoel geeft hij ons iig wel. Gelijk dit en dat plannen, zonder er eigenlijk even bij stil te staan. Goed om te weten dat we zelf ook wat in te brengen mogen hebben. Ik denk dat ik het de volgende keer ook ga aangeven, dat ik even rustig de opties wil bezien en dingen rustig wil bespreken. Het gaat allemaal zo snel.
Ik neem aan dat de arts (hij is androloog) weet waar hij het over heeft als hij over zaaddonoren begint, dus vandaar dat wij eigenlijk met een negatief gevoel over de uitkomst zitten. Als dat al zo direct wordt gezegd, is dat niet bepaald hoopgevend. Je mag er toch vanuit gaan dat zo'n iemand weet waar hij het over heeft. Maar dat is iets wat ik de volgende keer ook wil bespreken. Heb het gelijk opgeschreven.
Eigenlijk vind ik het nog het lastigst om er mee om te gaan als het de communicatie met anderen betreft. Man en ik kunnen er goed over praten, en met mijn ouders en een goede vriendin kan ik er ook over praten, maar voornamelijk op mijn werk vind ik het moeilijk.
Hoe ver zijn jullie nu met de behandelingen?
Ik neem aan dat de arts (hij is androloog) weet waar hij het over heeft als hij over zaaddonoren begint, dus vandaar dat wij eigenlijk met een negatief gevoel over de uitkomst zitten. Als dat al zo direct wordt gezegd, is dat niet bepaald hoopgevend. Je mag er toch vanuit gaan dat zo'n iemand weet waar hij het over heeft. Maar dat is iets wat ik de volgende keer ook wil bespreken. Heb het gelijk opgeschreven.
Eigenlijk vind ik het nog het lastigst om er mee om te gaan als het de communicatie met anderen betreft. Man en ik kunnen er goed over praten, en met mijn ouders en een goede vriendin kan ik er ook over praten, maar voornamelijk op mijn werk vind ik het moeilijk.
Hoe ver zijn jullie nu met de behandelingen?
zondag 17 augustus 2008 om 10:28
quote:Branwen76 schreef op 16 augustus 2008 @ 22:24:
Fijn je ervaringen te lezen, Sophy. Ik heb er zeker wat aan. Onze arts wil idd erg voortvarend zijn! Dat gevoel geeft hij ons iig wel. Gelijk dit en dat plannen, zonder er eigenlijk even bij stil te staan. Goed om te weten dat we zelf ook wat in te brengen mogen hebben. Ik denk dat ik het de volgende keer ook ga aangeven, dat ik even rustig de opties wil bezien en dingen rustig wil bespreken. Het gaat allemaal zo snel.
Dat is ook logisch. Artsen dealen hier elke dag mee, patienten nou eenmaal niet. Helaas verliezen artsen nogal eens uit het oog wat zulk nieuws met je doet. Jij bent hierin degene die de regie moet voeren. Heel paradoxaal, want we zijn eigenlijk gewend om naar artsen te luisteren en de arts de regie te laten voeren. (zo ervaar ik het tenminste). Natuurlijk is het in sommige gevallen heel goed dat de regie uit handen wordt genomen door een arts, maar in dit geval is het juist belangrijk dat jullie aangeven wat het goede tempo is.
Ik neem aan dat de arts (hij is androloog) weet waar hij het over heeft als hij over zaaddonoren begint, dus vandaar dat wij eigenlijk met een negatief gevoel over de uitkomst zitten. Als dat al zo direct wordt gezegd, is dat niet bepaald hoopgevend. Je mag er toch vanuit gaan dat zo'n iemand weet waar hij het over heeft. Maar dat is iets wat ik de volgende keer ook wil bespreken. Heb het gelijk opgeschreven.Ik snap inderdaad heel goed je negatieve gevoel ovre de uitkomst. En ik heb niet zoveel in handen om je gerust te stellen, omdat ik niet bekend ben met de oorzaak van jullie probleem. Toch, wat ik net ook zei: artsen hakken elke dag met dit bijltje en staan soms ver verwijderd van de realiteit van de patient. Ze beseffen soms niet dat jullie dit allemaal voor het eerst horen. Of ze willen je voorbereiden op het ergste, Wij hebben ook wel eens wilde conclusies te horen gekregen, terwijl dat nog niet nodig was. En een andraloog is nog steeds wel anders dan een ivf arts, bijvoorbeeld. Dus wie weet kijkt een gyn/ivf-arts er wel weer anders tegenaan. Toch, ik kan me de schok echt heel goed voorstellen, maar vind dat je er super mee omgaat. Je laat je niet uit het veld slaan en onderneemt actie. Super!
Eigenlijk vind ik het nog het lastigst om er mee om te gaan als het de communicatie met anderen betreft. Man en ik kunnen er goed over praten, en met mijn ouders en een goede vriendin kan ik er ook over praten, maar voornamelijk op mijn werk vind ik het moeilijk. Pfff het is ook supermoeilijk! Maar het went op een gegeven moment ook wel hoor. Helemaal als er een soort van definitief besluit is. In het begin kan je alleen maar zeggen dat je niet zwanger wordt, dan waaraan het misschien ligt en (hopelijk!) uiteindelijk kun je vertellen over de behandeling die jullie gaan doen. Het wordt steeds concreter, dus ook steeds makkelijker om uit te leggen. En ach, je hoeft het er natuurlijk ook niet met iedereen over te hebben
Hoe ver zijn jullie nu met de behandelingen?Wij beginnen als ik ongesteld wordt (jaja, je tijdsplanning heeft niets meer met de gewone kalender te maken ) met icsi in eigen cyclus. Ik vind het doooooodeng, maar ja, ik ben er ook niet aan toe mijn/onze kinderwens op te geven.
Hoe is je man er eigenlijk onder? Hoe gaat hij er mee om?
Fijn je ervaringen te lezen, Sophy. Ik heb er zeker wat aan. Onze arts wil idd erg voortvarend zijn! Dat gevoel geeft hij ons iig wel. Gelijk dit en dat plannen, zonder er eigenlijk even bij stil te staan. Goed om te weten dat we zelf ook wat in te brengen mogen hebben. Ik denk dat ik het de volgende keer ook ga aangeven, dat ik even rustig de opties wil bezien en dingen rustig wil bespreken. Het gaat allemaal zo snel.
Dat is ook logisch. Artsen dealen hier elke dag mee, patienten nou eenmaal niet. Helaas verliezen artsen nogal eens uit het oog wat zulk nieuws met je doet. Jij bent hierin degene die de regie moet voeren. Heel paradoxaal, want we zijn eigenlijk gewend om naar artsen te luisteren en de arts de regie te laten voeren. (zo ervaar ik het tenminste). Natuurlijk is het in sommige gevallen heel goed dat de regie uit handen wordt genomen door een arts, maar in dit geval is het juist belangrijk dat jullie aangeven wat het goede tempo is.
Ik neem aan dat de arts (hij is androloog) weet waar hij het over heeft als hij over zaaddonoren begint, dus vandaar dat wij eigenlijk met een negatief gevoel over de uitkomst zitten. Als dat al zo direct wordt gezegd, is dat niet bepaald hoopgevend. Je mag er toch vanuit gaan dat zo'n iemand weet waar hij het over heeft. Maar dat is iets wat ik de volgende keer ook wil bespreken. Heb het gelijk opgeschreven.Ik snap inderdaad heel goed je negatieve gevoel ovre de uitkomst. En ik heb niet zoveel in handen om je gerust te stellen, omdat ik niet bekend ben met de oorzaak van jullie probleem. Toch, wat ik net ook zei: artsen hakken elke dag met dit bijltje en staan soms ver verwijderd van de realiteit van de patient. Ze beseffen soms niet dat jullie dit allemaal voor het eerst horen. Of ze willen je voorbereiden op het ergste, Wij hebben ook wel eens wilde conclusies te horen gekregen, terwijl dat nog niet nodig was. En een andraloog is nog steeds wel anders dan een ivf arts, bijvoorbeeld. Dus wie weet kijkt een gyn/ivf-arts er wel weer anders tegenaan. Toch, ik kan me de schok echt heel goed voorstellen, maar vind dat je er super mee omgaat. Je laat je niet uit het veld slaan en onderneemt actie. Super!
Eigenlijk vind ik het nog het lastigst om er mee om te gaan als het de communicatie met anderen betreft. Man en ik kunnen er goed over praten, en met mijn ouders en een goede vriendin kan ik er ook over praten, maar voornamelijk op mijn werk vind ik het moeilijk. Pfff het is ook supermoeilijk! Maar het went op een gegeven moment ook wel hoor. Helemaal als er een soort van definitief besluit is. In het begin kan je alleen maar zeggen dat je niet zwanger wordt, dan waaraan het misschien ligt en (hopelijk!) uiteindelijk kun je vertellen over de behandeling die jullie gaan doen. Het wordt steeds concreter, dus ook steeds makkelijker om uit te leggen. En ach, je hoeft het er natuurlijk ook niet met iedereen over te hebben
Hoe ver zijn jullie nu met de behandelingen?Wij beginnen als ik ongesteld wordt (jaja, je tijdsplanning heeft niets meer met de gewone kalender te maken ) met icsi in eigen cyclus. Ik vind het doooooodeng, maar ja, ik ben er ook niet aan toe mijn/onze kinderwens op te geven.
Hoe is je man er eigenlijk onder? Hoe gaat hij er mee om?
zondag 17 augustus 2008 om 15:17
quote:sidney schreef op 16 augustus 2008 @ 23:53:
He Branwen,
Twee jaar geleden is bij mijn vriend eigenlijk hetzelfde vastgesteld. We waren er toen ook helemaal van ondersteboven. Nu hebben we deze week (pas / eindelijk) besloten om verder te gaan in de mm. We hebben vrijdag een afspraak bij de huisarts met uitleg hoe nu verder en we hebben de papieren al in huis voor een afspraak in het ziekenhuis. Ondanks alle angst, verdriet en onzekerheid die we nu voelen verkeren we op het moment in een soort van blijheid/hoop puur vanwege het feit dat we nu eindelijk verder kunnen in die mm. De mensen in onze omgeving weten van ons "probleem" af . Toch hebben we besloten dat we het feit dat we nu verder gaan, voorlopig niet met andere mensen delen. Vind t echt heel eng en spannend allemaal. Niet vanwege het feit dat er nu eventueel wel een zwangerschap in het verschiet ligt de komende jaren maar vooral vanwege het feit dat we er nu echt iets mee gaan doen.
xxx
Hoi Sidney,
Dat is inderdaad spannend! Kan me goed voorstellen dat je het eng vindt. Het is ook een soort van point of no return. Man en ik waren anderhalf jaar bezig om proberen zwanger te raken en ik zat er eigenlijk tegen aan te hikken om een afspraak te maken, omdat het dan allemaal zo definitief wordt en confronterend is. Mag ik vragen waarom jullie er twee jaar mee gewacht hebben om de mm in te gaan? En hoe oud zijn jullie?
Het is zeker ook prettig om het even tussen jullie beiden te houden, zo heb ik het althans wel ervaren. Pas nu dat we wat verder zijn heb ik het mensen verteld. Ook het slechte nieuws van de zaadtest hebben we eerst even goed laten bezinken. Maar jouw partners zaadballen zijn dus ook niet voldoende ontwikkeld begrijp ik?
Iig alvast heel veel succes vrijdag!
He Branwen,
Twee jaar geleden is bij mijn vriend eigenlijk hetzelfde vastgesteld. We waren er toen ook helemaal van ondersteboven. Nu hebben we deze week (pas / eindelijk) besloten om verder te gaan in de mm. We hebben vrijdag een afspraak bij de huisarts met uitleg hoe nu verder en we hebben de papieren al in huis voor een afspraak in het ziekenhuis. Ondanks alle angst, verdriet en onzekerheid die we nu voelen verkeren we op het moment in een soort van blijheid/hoop puur vanwege het feit dat we nu eindelijk verder kunnen in die mm. De mensen in onze omgeving weten van ons "probleem" af . Toch hebben we besloten dat we het feit dat we nu verder gaan, voorlopig niet met andere mensen delen. Vind t echt heel eng en spannend allemaal. Niet vanwege het feit dat er nu eventueel wel een zwangerschap in het verschiet ligt de komende jaren maar vooral vanwege het feit dat we er nu echt iets mee gaan doen.
xxx
Hoi Sidney,
Dat is inderdaad spannend! Kan me goed voorstellen dat je het eng vindt. Het is ook een soort van point of no return. Man en ik waren anderhalf jaar bezig om proberen zwanger te raken en ik zat er eigenlijk tegen aan te hikken om een afspraak te maken, omdat het dan allemaal zo definitief wordt en confronterend is. Mag ik vragen waarom jullie er twee jaar mee gewacht hebben om de mm in te gaan? En hoe oud zijn jullie?
Het is zeker ook prettig om het even tussen jullie beiden te houden, zo heb ik het althans wel ervaren. Pas nu dat we wat verder zijn heb ik het mensen verteld. Ook het slechte nieuws van de zaadtest hebben we eerst even goed laten bezinken. Maar jouw partners zaadballen zijn dus ook niet voldoende ontwikkeld begrijp ik?
Iig alvast heel veel succes vrijdag!
zondag 17 augustus 2008 om 15:48
Wow Sophy, dus binnenkort start het allemaal echt voor jullie. Vind je het 'alleen' eng of zie je er lichamelijk gezien ook tegenop? Ik heb zo eens zitten lezen over de procedure, en er komen best wel wat pittige lichamelijke behandelingen aan te pas. Daar zie ik best wel tegenop, maar ik kan me daar wel overheen zetten. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Trouwens, goed om jou relativerende ervaringen te horen. Omdat we verder niemand kennen die hetzelfde (heeft) mee(ge)maakt, vind ik het best lastig om dingen in perspectief te zien en te weten wat bijvoorbeeld wel of niet kan m.b.t. je eigen wensen aangeven e.d. Echt heel fijn om je verhaal te lezen.
Wat betreft het wel of niet vertellen aan mensen; in principe wil ik het aan collega's het liefst niet vertellen omdat het zulke privé gevoelens betreffen, maar ik ontkom er denk ik helaas niet aan. Voor de eventuele behandelingen zal ik toch meerdere malen afwezig zijn op mijn werk, en daar gaan geheid vragen over komen. En omdat we als collega's best nauw met elkaar omgaan, kan ik me er niet vanaf maken met een smoes. Het ligt ook allemaal zo aan het oppervlak. Ik ben zo'n beetje de enige die nog geen kinderen heeft, en dan gaan mensen opmerkingen maken van - als een collega bijv. foto's toont van haar pasgeboren kind - hé Branwen, leuk hè - en me dan veelbetekend aankijken van wanneer beginnen jullie. Soms kan ik daar wel tegen, en soms niet. Het liefst wil ik de opmerking dan negeren, maar dat werkt niet, want dan herhalen ze het gewoon. Ze bedoelen het niet verkeerd, maar staan er niet bij stil dat het weleens een gevoelig onderwerp zou kunnen zijn.
Mijn man vind/vond het best moeilijk. Hij betrok het behoorlijk op zichzelf, omdat hij nu eenmaal diegene is met het 'mankement', maar we praten er best regelmatig over en dan geef ik ook aan dat hij hier helemaal niets aan kan doen. Dat ziet hij zelf uiteraard ook wel in, maar ja, het blijft toch soms moeilijk. Hoe staat jouw vriend / man hier in?
Trouwens, goed om jou relativerende ervaringen te horen. Omdat we verder niemand kennen die hetzelfde (heeft) mee(ge)maakt, vind ik het best lastig om dingen in perspectief te zien en te weten wat bijvoorbeeld wel of niet kan m.b.t. je eigen wensen aangeven e.d. Echt heel fijn om je verhaal te lezen.
Wat betreft het wel of niet vertellen aan mensen; in principe wil ik het aan collega's het liefst niet vertellen omdat het zulke privé gevoelens betreffen, maar ik ontkom er denk ik helaas niet aan. Voor de eventuele behandelingen zal ik toch meerdere malen afwezig zijn op mijn werk, en daar gaan geheid vragen over komen. En omdat we als collega's best nauw met elkaar omgaan, kan ik me er niet vanaf maken met een smoes. Het ligt ook allemaal zo aan het oppervlak. Ik ben zo'n beetje de enige die nog geen kinderen heeft, en dan gaan mensen opmerkingen maken van - als een collega bijv. foto's toont van haar pasgeboren kind - hé Branwen, leuk hè - en me dan veelbetekend aankijken van wanneer beginnen jullie. Soms kan ik daar wel tegen, en soms niet. Het liefst wil ik de opmerking dan negeren, maar dat werkt niet, want dan herhalen ze het gewoon. Ze bedoelen het niet verkeerd, maar staan er niet bij stil dat het weleens een gevoelig onderwerp zou kunnen zijn.
Mijn man vind/vond het best moeilijk. Hij betrok het behoorlijk op zichzelf, omdat hij nu eenmaal diegene is met het 'mankement', maar we praten er best regelmatig over en dan geef ik ook aan dat hij hier helemaal niets aan kan doen. Dat ziet hij zelf uiteraard ook wel in, maar ja, het blijft toch soms moeilijk. Hoe staat jouw vriend / man hier in?
zondag 17 augustus 2008 om 17:18
Lieve Branwen,
Fijn dat je wat hebt aan mijn verhaal. Ik merk dat ik het ook prettig vind om het met je te delen.
Ik vind bijna alles aan de ICSI eng Nou ja, lichamelijk zie ik het meest op tegen de punctie. Bij eigen cyclus prikken ze er maar 1, dat schijnt heel erg mee te vallen, maar toch. Ik was altijd al bang voor naalden, dan is dit ijna het extreemst wat je kan hebben volgens mij. Maar ik doe het gewoon, ik moet wel.
Mentaal vind ik het eng dat je met elke poging totaal niet weet waar je aan toe bent en in het slechtste geval een kans minder hebt voor een kindje van jezelf. Ik kijk op tegen de spanning van het wachten, de onzekerheid en de teleurstelling.
O, ik krijg bezoek, ik schrijf vanavond verder en dan een beetje meer van het opbeurende soort, dit is wel heel zwaar en er zit ook nog een andere kant aan hoor
x
Fijn dat je wat hebt aan mijn verhaal. Ik merk dat ik het ook prettig vind om het met je te delen.
Ik vind bijna alles aan de ICSI eng Nou ja, lichamelijk zie ik het meest op tegen de punctie. Bij eigen cyclus prikken ze er maar 1, dat schijnt heel erg mee te vallen, maar toch. Ik was altijd al bang voor naalden, dan is dit ijna het extreemst wat je kan hebben volgens mij. Maar ik doe het gewoon, ik moet wel.
Mentaal vind ik het eng dat je met elke poging totaal niet weet waar je aan toe bent en in het slechtste geval een kans minder hebt voor een kindje van jezelf. Ik kijk op tegen de spanning van het wachten, de onzekerheid en de teleurstelling.
O, ik krijg bezoek, ik schrijf vanavond verder en dan een beetje meer van het opbeurende soort, dit is wel heel zwaar en er zit ook nog een andere kant aan hoor
x
