Overig
alle pijlers
De Biechtstoel
zondag 17 augustus 2008 om 18:19
Biecht uw zonden hier op
Ik zal beginnen: ik draag bijna nooit ondergoed onder jurkjes en rokjes en schep daar een heimelijk genoegen in (schaam).
Nu jullie...?
_____
Dag biechters!
Jullie krijgen een biechtaccount!
Een paar regeltjes die gelden, willen we het hanteerbaar houden
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avaters wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Maar dit is wel logisch denk ik. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt er een waarschuwing.
-Het account mag hier niet gebruikt worden om afzeikreacties te plaatsen over andere forummers. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
Nou, verder lijkt het me duidelijk, volledig anoniem biechten, dus.... biecht maar op!
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes!
*kleine aanpassing: besef me nu dat iedere biecht aangepast kan worden door een andere biechter. Het is niet toegestaan elkaars biechts te verfraaien*
Ik zal beginnen: ik draag bijna nooit ondergoed onder jurkjes en rokjes en schep daar een heimelijk genoegen in (schaam).
Nu jullie...?
_____
Dag biechters!
Jullie krijgen een biechtaccount!
Een paar regeltjes die gelden, willen we het hanteerbaar houden
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avaters wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Maar dit is wel logisch denk ik. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt er een waarschuwing.
-Het account mag hier niet gebruikt worden om afzeikreacties te plaatsen over andere forummers. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
Nou, verder lijkt het me duidelijk, volledig anoniem biechten, dus.... biecht maar op!
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes!
*kleine aanpassing: besef me nu dat iedere biecht aangepast kan worden door een andere biechter. Het is niet toegestaan elkaars biechts te verfraaien*
dinsdag 19 augustus 2008 om 17:12
quote:minny schreef op 19 augustus 2008 @ 17:05:
Denk je echt diep in je hart dat het een verschil had gemaakt als je had opgenomen? Was het niet die keer geweest dan misschien wel een week later, of de week daarna, of die daarna enz enz... Jouw vader heeft zelf zijn keuze gemaakt, daar draag jij niet de verantwoordelijkheid voor. Had je hem wel gesproken dan zou je jezelf nu verwijten dat je niks aan hem merkte misschien. Maar uiteindelijk is het zijn keuze en van niemand anders.
Veel sterkte.
Mee eens. Ik heb de dag voordat mijn vader zm pleegde wel de telefoon opgenomen en hem gesproken. En ik wist ook redenen te vinden om mij schuldig te voelen. Gewoon omdat je heel egoistisch je vader niet kwijt wil. Dus de "wat als" , "had ik maar dit", "als ik maar dit" ........... ken ik ook. Ook al wist ik niet dat hij depressief was. Toch pieker ik mij vaak suf hoe het allemaal wel had kunnen zijn als ................ als hij maar niet voor die keuze had gekozen.
Uit mijn mond komt het ongeloofwaardig als ik zeg dat je je niet schuldig moet voelen omdat ik mijzelf ook schuldig voel terwijl ik weet dat ik het niet heb kunnen voorkomen, maar ik zou zeggen, zoek hulp om dit verlies een plekje te geven. Heel veel liefs en sterkte .
Denk je echt diep in je hart dat het een verschil had gemaakt als je had opgenomen? Was het niet die keer geweest dan misschien wel een week later, of de week daarna, of die daarna enz enz... Jouw vader heeft zelf zijn keuze gemaakt, daar draag jij niet de verantwoordelijkheid voor. Had je hem wel gesproken dan zou je jezelf nu verwijten dat je niks aan hem merkte misschien. Maar uiteindelijk is het zijn keuze en van niemand anders.
Veel sterkte.
Mee eens. Ik heb de dag voordat mijn vader zm pleegde wel de telefoon opgenomen en hem gesproken. En ik wist ook redenen te vinden om mij schuldig te voelen. Gewoon omdat je heel egoistisch je vader niet kwijt wil. Dus de "wat als" , "had ik maar dit", "als ik maar dit" ........... ken ik ook. Ook al wist ik niet dat hij depressief was. Toch pieker ik mij vaak suf hoe het allemaal wel had kunnen zijn als ................ als hij maar niet voor die keuze had gekozen.
Uit mijn mond komt het ongeloofwaardig als ik zeg dat je je niet schuldig moet voelen omdat ik mijzelf ook schuldig voel terwijl ik weet dat ik het niet heb kunnen voorkomen, maar ik zou zeggen, zoek hulp om dit verlies een plekje te geven. Heel veel liefs en sterkte .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 19 augustus 2008 om 17:23
Kind van je vader
De nachtmerries zijn al erg genoeg. Je hád dit niet kunnen voorkomen tenzij je helderziend was. Al die andere keren was hij wel aan de boemel, of vroeg hij geld, of whatever.
De andere poster: inderdaad zijn er middelen die je kunnen helpen -na een aantal weken afzien- om door dit soort gevoelens heen te breken. Als je dan toch iets voor je kinderen wil doen, probeer dan therapie en die middelen.
De nachtmerries zijn al erg genoeg. Je hád dit niet kunnen voorkomen tenzij je helderziend was. Al die andere keren was hij wel aan de boemel, of vroeg hij geld, of whatever.
De andere poster: inderdaad zijn er middelen die je kunnen helpen -na een aantal weken afzien- om door dit soort gevoelens heen te breken. Als je dan toch iets voor je kinderen wil doen, probeer dan therapie en die middelen.
dinsdag 19 augustus 2008 om 17:24
Voor de vivabiecht die haar vader vond: ik sluit me volledig aan bij Minny: het was zijn keuze en zijn verantwoordelijkheid.. en wat vreselijk voor je dat je hem moest vinden. dat is een traumatische ervaring waarvan ik me zeker voor kan stellen dat je daar niet alleen uit komt. En door de post van Mylenevalerie kun je hopelijk leren dat het wel of juist niet opnemen van de telefoon bijzaak is in dit verhaal. Sterkte!
Voor de vivabiecht die tegelijk gepost werd: ik ken je verleden niet, maar ik heb zelf goede ervaringen met psychologen. Ik hoop werkelijk waar dat je toch ergens de kracht vandaan haalt om hulp te zoeken. Kan je man daarmee helpen? Of een vriendin? Doe het vooral voor jezelf. Voor je geluk. Voor je toekomst. Voor je kindjes. En ik weet zeker dat je man de waarheid spreekt. Ik begrijp je gevoelens en overwegeingen overigens goed (al denk ik niet zo over mijn leven maar over mijn huwelijk)
Mylenevalerie:
Voor de vivabiecht die tegelijk gepost werd: ik ken je verleden niet, maar ik heb zelf goede ervaringen met psychologen. Ik hoop werkelijk waar dat je toch ergens de kracht vandaan haalt om hulp te zoeken. Kan je man daarmee helpen? Of een vriendin? Doe het vooral voor jezelf. Voor je geluk. Voor je toekomst. Voor je kindjes. En ik weet zeker dat je man de waarheid spreekt. Ik begrijp je gevoelens en overwegeingen overigens goed (al denk ik niet zo over mijn leven maar over mijn huwelijk)
Mylenevalerie:
dinsdag 19 augustus 2008 om 18:38
quote:Vivabiecht schreef op 19 augustus 2008 @ 17:24:
Voor de vivabiecht die haar vader vond: ik sluit me volledig aan bij Minny: het was zijn keuze en zijn verantwoordelijkheid.. en wat vreselijk voor je dat je hem moest vinden. dat is een traumatische ervaring waarvan ik me zeker voor kan stellen dat je daar niet alleen uit komt. En door de post van Mylenevalerie kun je hopelijk leren dat het wel of juist niet opnemen van de telefoon bijzaak is in dit verhaal. Sterkte!Ik zou er nog iets aan willen toevoegen. Ik denk dat jouw ervaring bijna niet zonder prof. hulp mogelijk is om het een plekje te geven, het is zo traumatisch. Ik heb je stukje nog een keer gelezen en ik herken je gevoel, dat je jezelf haat. Ik heb het zelf ook jaren opgekropt, depressief geworden, zelf een zm poging gedaan, tot ik inzag dat ik het niet alleen kon verwerken. Hulp kan niet helemaal je schuldgevoel weghalen maar het wel leefbaar maken om er zelf niet aan onder door te gaan. Dat je ook in de toekomst weer van dingen kan genieten en niet verteerd wordt door schuldgevoel. Wacht niet tot jezelf instort van verdriet.
Voor de vivabiecht die haar vader vond: ik sluit me volledig aan bij Minny: het was zijn keuze en zijn verantwoordelijkheid.. en wat vreselijk voor je dat je hem moest vinden. dat is een traumatische ervaring waarvan ik me zeker voor kan stellen dat je daar niet alleen uit komt. En door de post van Mylenevalerie kun je hopelijk leren dat het wel of juist niet opnemen van de telefoon bijzaak is in dit verhaal. Sterkte!Ik zou er nog iets aan willen toevoegen. Ik denk dat jouw ervaring bijna niet zonder prof. hulp mogelijk is om het een plekje te geven, het is zo traumatisch. Ik heb je stukje nog een keer gelezen en ik herken je gevoel, dat je jezelf haat. Ik heb het zelf ook jaren opgekropt, depressief geworden, zelf een zm poging gedaan, tot ik inzag dat ik het niet alleen kon verwerken. Hulp kan niet helemaal je schuldgevoel weghalen maar het wel leefbaar maken om er zelf niet aan onder door te gaan. Dat je ook in de toekomst weer van dingen kan genieten en niet verteerd wordt door schuldgevoel. Wacht niet tot jezelf instort van verdriet.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 19 augustus 2008 om 18:49
dinsdag 19 augustus 2008 om 18:50
