Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 11 augustus 2008 om 23:58
Ik begrijp je Zonnepitje. Maar strijd is niet per se slecht. Als je vecht tegen een ander zijn er alleen verliezers denk ik, zeker als dat niet in je aard zit. Dan doe je beiden pijn. Maar vechten voor jezelf kan een "heilige" strijd zijn. Dat hoeft niet een gevecht tegen een ander te zijn. Het betekent gewoon dat je jezelf de moeite waard vindt om te vechten voor wat je belangrijk vindt en zo een leven te realiseren waar je gelukkig van wordt.
Strijdlust is niet een slecht ding an sich. Het hangt veel af van de focus denk ik.
Ik herken veel in je postings. Ik merk alleen nu dat ik gewoon denk: ik speel niet meer mee. Ik doe niets meer wat me energie kost en wat me niets oplevert. Ik wil die energie gebruiken om dingen te realiseren die daadwerkelijk wel wat opleveren en waar ik gelukkig van word.
Strijdlust is niet een slecht ding an sich. Het hangt veel af van de focus denk ik.
Ik herken veel in je postings. Ik merk alleen nu dat ik gewoon denk: ik speel niet meer mee. Ik doe niets meer wat me energie kost en wat me niets oplevert. Ik wil die energie gebruiken om dingen te realiseren die daadwerkelijk wel wat opleveren en waar ik gelukkig van word.
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:19
Lieverd, ik snap het zo helemaal compleet totaal. Jij bent geen bitch, jij bent geen geweldenaar, jij vecht niet maar praat. Je bent de redelijkheid zelve (dit bedoel ik niet sarcastisch).
Maar dit is geen gevecht. Dit is iemand die met een hamer op je in staat te hameren. Geweld. Geweld is iets anders dan een gevecht. Geweld onderga je, of niet. Als je je verdedigt, stopt het. Als jij blijft staan en die hamer steeds maar weer laat neerkomen, wat zegt dat dan over jou? Ben jij anders dan hoe jij jezelf ziet als je je op zo'n moment verdedigt?
Je geeft zelf heel treffend aan hoe het gaat en hoe de situatie voor de kinderen is. Niet leuk is een zware understatement. Gisteren het voorval in de auto, vandaag de krant. Wat is het morgen? Kun je niet elke dag zoiets vertellen? Wat doet dat met de kinderen? Jij zwijgt. Bewaart de lieve vrede. Een gewapende vrede. De kinderen weten het.
Ik herken je woorden dat je het op je eigen manier wilt afronden. Ik heb ze ook gebruikt tegen mijn omgeving, die soms hoofdschuddend aanhoorde hoe ik vertelde dat ik toch nog tot een vriendschappelijke oplossing wilde komen. Je denkt dat je het op je eigen manier doet, maar eigenlijk doe je het op zijn manier. Dat heb je alleen niet door. Ergens zeurt er wel een stemmetje, maar daar luister je niet naar. Als je dat probeert, wordt het overstemd door zijn stem.
"Er is feitelijk geen reden voor mij om nu hard tegen hard te spelen."
Ik herformuleer: ik moet aan hem verantwoorden op welke manier ik wil gaan scheiden. Als hij daar niet mee akkoord is, heeft hij het recht daarom de strijd met mij aan te binden. Ik ben daar immers mee begonnen door te besluiten een eigen advocaat te nemen, die mijn belangen behartigt.
Denk eens na. Hoe gaat het in zijn werk als twee mensen in goed overleg tot een oplossing komen? Loopt er dan één op eieren? Is er één die bang is voor de ander? Nee, de basis is gelijkwaardigheid, vertrouwen en respect (gut, het lijkt wel een huwelijk). Dat is een optie als je bijvoorbeeld als broer en zus leefde en in goede harmonie uit elkaar gaat. Niet als het gebrek aan gelijkwaardigheid, vertrouwen en respect de reden zijn voor de scheiding.
Als er van beide kanten de wil is om er samen uit te komen, dan HOEF JE NERGENS BANG VOOR TE ZIJN.
Je weet het wel, dat die wil er niet is. Jij wil dat die wil er is, je hoopt dat jouw wil genoeg is voor twee. Je denkt nog steeds dat je zijn gedrag met jouw gedrag kan sturen. Als jij nu maar (...), dan zal hij wel (...). Als jij nu maar niet (...), dan zal hij ook niet (...).
Zo werkt het niet. De enige reden waarom hij zich nu rustig houdt, is omdat HEM dat nu uitkomt. Als zijn rust en 'schappelijke' houding echt zouden zijn, dan zouden die niet van jouw houding afhankelijk zijn. Stel je voor dat hij morgen zegt dat hij een eigen advocaat neemt. Hoe reageer jij dan, als redelijk persoon? Roep je dan: nou prima, als jij het zo wilt dan kun je het zo krijgen ook, maar weet wel dat ik je helemaal uit ga kleden (dreig dreig, enz. enz.).
Nee, want als redelijk persoon zeg jij dan: als jij denkt dat dat beter is, prima. Maar ik zou graag zien dat we er samen uit kunnen komen.
Als jij dus echt zou geloven dat hij een redelijk persoon was, zou je niet bang hoeven zijn om hem mee te delen dat je een advocaat neemt, want dan zou hij ongeveer zo reageren. Maar je weet dat hij zoals hierboven beschreven zal reageren: hij gaat simpel gezegd flippen.
Je angst spreekt je vertrouwen in hem tegen.
Het voelt tegennatuurlijk, niet omdat het tegen je karakter indruist, maar omdat je in al die jaren eraan gewend bent geraakt voor hem te zorgen en vanuit hem te denken. Het lukt je nog niet dat te doorbreken. Je denkt nog steeds dat jij blij bent als hij blij is. Als je zo blijft denken, kun je net zo goed bij hem blijven, want dan blijf je emotioneel van hem afhankelijk. Hij blijft bepalen hoe jij je voelt. Hij blijft de macht over je houden. Geloof me, hij zal het blijven proberen, ook als jullie gescheiden zijn, en het kan hem lukken ook. Het verschil maak jij.
liefs,
dubio
Maar dit is geen gevecht. Dit is iemand die met een hamer op je in staat te hameren. Geweld. Geweld is iets anders dan een gevecht. Geweld onderga je, of niet. Als je je verdedigt, stopt het. Als jij blijft staan en die hamer steeds maar weer laat neerkomen, wat zegt dat dan over jou? Ben jij anders dan hoe jij jezelf ziet als je je op zo'n moment verdedigt?
Je geeft zelf heel treffend aan hoe het gaat en hoe de situatie voor de kinderen is. Niet leuk is een zware understatement. Gisteren het voorval in de auto, vandaag de krant. Wat is het morgen? Kun je niet elke dag zoiets vertellen? Wat doet dat met de kinderen? Jij zwijgt. Bewaart de lieve vrede. Een gewapende vrede. De kinderen weten het.
Ik herken je woorden dat je het op je eigen manier wilt afronden. Ik heb ze ook gebruikt tegen mijn omgeving, die soms hoofdschuddend aanhoorde hoe ik vertelde dat ik toch nog tot een vriendschappelijke oplossing wilde komen. Je denkt dat je het op je eigen manier doet, maar eigenlijk doe je het op zijn manier. Dat heb je alleen niet door. Ergens zeurt er wel een stemmetje, maar daar luister je niet naar. Als je dat probeert, wordt het overstemd door zijn stem.
"Er is feitelijk geen reden voor mij om nu hard tegen hard te spelen."
Ik herformuleer: ik moet aan hem verantwoorden op welke manier ik wil gaan scheiden. Als hij daar niet mee akkoord is, heeft hij het recht daarom de strijd met mij aan te binden. Ik ben daar immers mee begonnen door te besluiten een eigen advocaat te nemen, die mijn belangen behartigt.
Denk eens na. Hoe gaat het in zijn werk als twee mensen in goed overleg tot een oplossing komen? Loopt er dan één op eieren? Is er één die bang is voor de ander? Nee, de basis is gelijkwaardigheid, vertrouwen en respect (gut, het lijkt wel een huwelijk). Dat is een optie als je bijvoorbeeld als broer en zus leefde en in goede harmonie uit elkaar gaat. Niet als het gebrek aan gelijkwaardigheid, vertrouwen en respect de reden zijn voor de scheiding.
Als er van beide kanten de wil is om er samen uit te komen, dan HOEF JE NERGENS BANG VOOR TE ZIJN.
Je weet het wel, dat die wil er niet is. Jij wil dat die wil er is, je hoopt dat jouw wil genoeg is voor twee. Je denkt nog steeds dat je zijn gedrag met jouw gedrag kan sturen. Als jij nu maar (...), dan zal hij wel (...). Als jij nu maar niet (...), dan zal hij ook niet (...).
Zo werkt het niet. De enige reden waarom hij zich nu rustig houdt, is omdat HEM dat nu uitkomt. Als zijn rust en 'schappelijke' houding echt zouden zijn, dan zouden die niet van jouw houding afhankelijk zijn. Stel je voor dat hij morgen zegt dat hij een eigen advocaat neemt. Hoe reageer jij dan, als redelijk persoon? Roep je dan: nou prima, als jij het zo wilt dan kun je het zo krijgen ook, maar weet wel dat ik je helemaal uit ga kleden (dreig dreig, enz. enz.).
Nee, want als redelijk persoon zeg jij dan: als jij denkt dat dat beter is, prima. Maar ik zou graag zien dat we er samen uit kunnen komen.
Als jij dus echt zou geloven dat hij een redelijk persoon was, zou je niet bang hoeven zijn om hem mee te delen dat je een advocaat neemt, want dan zou hij ongeveer zo reageren. Maar je weet dat hij zoals hierboven beschreven zal reageren: hij gaat simpel gezegd flippen.
Je angst spreekt je vertrouwen in hem tegen.
Het voelt tegennatuurlijk, niet omdat het tegen je karakter indruist, maar omdat je in al die jaren eraan gewend bent geraakt voor hem te zorgen en vanuit hem te denken. Het lukt je nog niet dat te doorbreken. Je denkt nog steeds dat jij blij bent als hij blij is. Als je zo blijft denken, kun je net zo goed bij hem blijven, want dan blijf je emotioneel van hem afhankelijk. Hij blijft bepalen hoe jij je voelt. Hij blijft de macht over je houden. Geloof me, hij zal het blijven proberen, ook als jullie gescheiden zijn, en het kan hem lukken ook. Het verschil maak jij.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:28
Ik bedenk me net een voorbeeld: ik zat bij de rechtbank waar mijn ex me naar toe had gesleept om mij eens eventjes helemaal uit te kleden.
Vraagt de rechter: wilt u nog iets zeggen?
En wat zeg ik? [snif snif, grien grien]
"Ik hoop toch zo dat we er nog samen uit kunnen komen! "
Echt, achteraf kan ik er (bijna) om lachen, zo lachwekkend is het. Maar feitelijk is het dieptriest dat ik dat nog uit mijn strot kreeg.
Vraagt de rechter: wilt u nog iets zeggen?
En wat zeg ik? [snif snif, grien grien]
"Ik hoop toch zo dat we er nog samen uit kunnen komen! "
Echt, achteraf kan ik er (bijna) om lachen, zo lachwekkend is het. Maar feitelijk is het dieptriest dat ik dat nog uit mijn strot kreeg.
Ga in therapie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 01:33
quote:zonnepitje2 schreef op 11 augustus 2008 @ 23:14:
Iseo, je hebt gelijk dat van die bemiddelaar. Maar het past zo níet bij mij om te gaan strijden. Dat is iets wat ik in al die jaren heb geweigerd. Ik. doe. niet. mee. aan. de. strijd. Het voelt voor mij zo tegennatuurlijk om te gaan strijden. Ik wil het gewoon niet. Bovendien is er nu niks aan de hand. Er is feitelijk geen reden voor mij om nu hard tegen hard te spelen. Begrijpen jullie dat dat zo tegennatuurlijk voelt, en dat ik het op mijn manier wil afronden? En dan met een goedlopend co-ouderschap, iedereen blij... Ik wil niet degene zijn die dit om zeep helpt. Ik wil het een kans geven voor de kinderen en voor hem. Dat maakt mij ook blij, als we het goed kunnen regelen. Nu zeggen jullie vast dat hij het al eerder om zeep heeft geholpen. Maar goed, zo liggen de kaarten niet. Dat is niet het onderwerp van gesprek hier. Hij geeft als reden dat onze verwachtingen van een relatie uiteen liepen...Eigenlijk is de hele relatie niet bespreekbaar bedenk ik me nu. Ik heb er ook geen zin in. Maar is toch wel raar dat hij het er niet over wil hebben. En toch ook weer niet, feedback ontvangen was nooit zijn sterke kant
He, maar Lieve mensen, ik ga zo slapen. Ik moet echt aan mijn nachtrust denken..voor mezelf zorgen enzooo.
en trusten voor allemaal!! En in het bijzonder Duseo!
Lieverd
Ik begrijp het.
Maar ben het niet met je eens dat er nu niks aan de hand is. Je schrijft daarnaast dat er feitelijk geen reden is om hard tegen hard te spelen.
Maar is dit juist niet zo'n goed voorbeeld van hoe iets waar je je nu sterk aan vasthoudt, er heel anders uitziet, anders aanvoelt, wanneer je het andere woorden of een andere lading geeft? Zoals Felicia en Dubio laten zien in hun reactie.
Je kijkt wanneer je dit zegt als het ware alleen naar de 'buitenkant'
van de situatie, het 'schappelijk opstellen' en wat je voor redelijks wilt zien, terwijl het van binnen en eronder broeit en borrelt enzo.
Het voelt als 'strijden' omdat je zijn reactie aanvoelt, denk ik.
En jij wilt het op jouw manier afronden, en ziet nu het liefst de zaken ook op jouw manier.
Is jouw manier dat jij bang bent degene te zijn op wie bijv. het idee van overleggen, communiceren en co-ouderschap stukloopt?
Is jouw manier in spanning zitten of de tijd die je met hem in huis nog moet doorbrengen de samenwerking tijdens het scheiden/regelen parten gaat spelen omdat het vanuit hem onvoorspelbaar is? Jij zou het op een redelijke en zorgzame manier kunnen volhouden, van jou gaat niet die dreiging uit toch?
Als het aan jou lag, was het niet zo als het nu is, maar zag het er echt al anders uit. En ga je zeker niet strijden, maar praten en overleggen.
Het in de arm nemen van een advocaat is niet strijden maar voor jezelf zorgen en opkomen. Omdat je iets niet aankunt op dit moment, het gedeelte waarin het aan jou nu ligt of het met bemiddeling allemaal gaat slagen maar waar jij dan tegelijk niets over te zeggen hebt omdat het aan hem ligt waar dat overleg mogelijk is. En zodra jij afwijkt of het hem niet zint of uitkomt sta je daar.
Het klassieke patroon in een ongelijkwaardige relatie: dat jij verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn reactie die hij wel 'moet' geven op iets wat jij zegt of doet.
En dat jij daar nu dus al rekening mee houdt en je vooral misschien ook daarom vasthoudt aan die wens vanuit jou om het op jouw manier te mogen/willen doen om als het ware in het reine met jezelf te blijven.
Terwijl je al weet dat het niet zo werkt, maar moet afwachten wat de consequentie gaat zijn.
Het klinkt zo hard en het lijkt dan niet meer over jou en jullie situatie te gaan, maar je reactie erop zegt al weer veel, toch?
De energie gebruiken om dingen te realiseren die daadwerkelijk wat opleveren en waar jij gelukkig van wordt, zoals Feli zegt, is precies wat ik denk dat moet gebeuren met wat je nu stopt in het stilstaand rennen.
Het is een ander perspectief kiezen en ook misschien anders aankijken tegen dat gevoel dat je het verplicht bent het op die 'veilige' manier allemaal te doen omdat jij denkt dat dan jou niets te verwijten valt.
Het bang zijn mogelijkheden om zeep te helpen, iets verplicht een kans moeten geven, dat jij niet de boosdoener wilt zijn omdat het er dan zo uit ziet, het veilig stellen van jouw bijdrage.
Voor hem, voor zijn uitkomst, zorgen uit vertrouwheid met dat patroon uit de relatie.
Je hier verontschuldigen dat je ruimte inneemt, het veel denken te moeten reagereren op andere schrijfsters omdat je dan zelf ook wat mag neerpennen, het alvast indekken, alle verantwoordelijkheid als vanzelfsprekend opnemen want je mag niets laten liggen waar op terug gekomen kan worden etc.
Een harmonieuze scheiding en een goedlopend co-ouderschap is het ideaalst in ('algemeen') deze situatie, dus vind jij dat jij er alles aan moet doen om dit vanuit jouw kant ook te geven?
Dat ben ik met je eens, en tegelijk is dat precies wat me zorgen baart.
Heel moeilijk om dit te omschrijven en ik verontschuldig me ook maar meteen voor alle kromme zinnen die ik hier al weer tiep vanavond, maar ik zit met zo'n gevoel over jouw situatie en het is lastig om dat allemaal op te schrijven.
En natuurlijk ben ik bang dat ik overdrijf, maar tegelijk denk ik dan dat het goed is om het allemaal uit te zoeken en te bekijken voor jezelf, wat je wel of niet herkent, het maakt je alleen al bewuster van hoe je zelf handelt en van wat er mogelijk aan de hand is nog meer.
Het voorbeeld van die bemiddeling, tegenover een advocaat, is een voorbeeld van hoe alles meerdere kanten heeft en van hoe je de neiging hebt automatisch die ene kant te kiezen. Maar waar vanuit?
Net als dat samen moeten wonen. Hoezo is het nu zo erop uitgekomen dat je in deze situatie zit dat je op de manier samenwoont met je ex zoals je ook omschrijft in een paar kleine maar pijnlijke voorbeelden met ex en jij en de kinderen.
Waarom zaten jullie samen in de auto, vraag ik me af. Waarom samen eten als een gezin, terwijl het voor jou en de kinderen niet zo aanvoelt.
Zijn er andere veranderingen die zaken helderder of rustiger, prettiger zouden kunnen maken, voor alle betrokkenen? Dingen die je zelf aanvoelt of telkens wenst als het zich elke dag herhaalt maar waar je niet over kunt of durft te beginnen?
Oh, ik bedoel hier echt niet mee dat ik je aanval, het is wat in mij opkomt en ik voel me schuldig eigenlijk dat ik zo precies inga op wat je schrijft maar dat is juist bezorgdheid.
Het is gewoon, en dit herken ik zo goed en dat gevoel is zo dichtbij nog en sterk, zo'n ongelofelijk klote-gevoel als dat waar je midden inzit en hoe het allemaal gaat zo tegen in gaat in alles waar je zelf in gelooft en voor wilt staan, zo hard en tegennatuurlijk is.
Dat is buikpijn van de hele situatie, en willen wegrennen ervan en toch jezelf rustig houden en maar blijven proberen.
Willen communiceren en willen zorgen voor het gezin zoals je verbonden bent met elkaar.
En tegelijk willen geloven in wat je wenst als oplossing en toch moeten omgaan met de realiteit vol verdrietige en pijnlijke momenten en keuzes die je niet zo op deze manier met die druk wilt maken.
Iseo, je hebt gelijk dat van die bemiddelaar. Maar het past zo níet bij mij om te gaan strijden. Dat is iets wat ik in al die jaren heb geweigerd. Ik. doe. niet. mee. aan. de. strijd. Het voelt voor mij zo tegennatuurlijk om te gaan strijden. Ik wil het gewoon niet. Bovendien is er nu niks aan de hand. Er is feitelijk geen reden voor mij om nu hard tegen hard te spelen. Begrijpen jullie dat dat zo tegennatuurlijk voelt, en dat ik het op mijn manier wil afronden? En dan met een goedlopend co-ouderschap, iedereen blij... Ik wil niet degene zijn die dit om zeep helpt. Ik wil het een kans geven voor de kinderen en voor hem. Dat maakt mij ook blij, als we het goed kunnen regelen. Nu zeggen jullie vast dat hij het al eerder om zeep heeft geholpen. Maar goed, zo liggen de kaarten niet. Dat is niet het onderwerp van gesprek hier. Hij geeft als reden dat onze verwachtingen van een relatie uiteen liepen...Eigenlijk is de hele relatie niet bespreekbaar bedenk ik me nu. Ik heb er ook geen zin in. Maar is toch wel raar dat hij het er niet over wil hebben. En toch ook weer niet, feedback ontvangen was nooit zijn sterke kant
He, maar Lieve mensen, ik ga zo slapen. Ik moet echt aan mijn nachtrust denken..voor mezelf zorgen enzooo.
en trusten voor allemaal!! En in het bijzonder Duseo!
Lieverd
Ik begrijp het.
Maar ben het niet met je eens dat er nu niks aan de hand is. Je schrijft daarnaast dat er feitelijk geen reden is om hard tegen hard te spelen.
Maar is dit juist niet zo'n goed voorbeeld van hoe iets waar je je nu sterk aan vasthoudt, er heel anders uitziet, anders aanvoelt, wanneer je het andere woorden of een andere lading geeft? Zoals Felicia en Dubio laten zien in hun reactie.
Je kijkt wanneer je dit zegt als het ware alleen naar de 'buitenkant'
van de situatie, het 'schappelijk opstellen' en wat je voor redelijks wilt zien, terwijl het van binnen en eronder broeit en borrelt enzo.
Het voelt als 'strijden' omdat je zijn reactie aanvoelt, denk ik.
En jij wilt het op jouw manier afronden, en ziet nu het liefst de zaken ook op jouw manier.
Is jouw manier dat jij bang bent degene te zijn op wie bijv. het idee van overleggen, communiceren en co-ouderschap stukloopt?
Is jouw manier in spanning zitten of de tijd die je met hem in huis nog moet doorbrengen de samenwerking tijdens het scheiden/regelen parten gaat spelen omdat het vanuit hem onvoorspelbaar is? Jij zou het op een redelijke en zorgzame manier kunnen volhouden, van jou gaat niet die dreiging uit toch?
Als het aan jou lag, was het niet zo als het nu is, maar zag het er echt al anders uit. En ga je zeker niet strijden, maar praten en overleggen.
Het in de arm nemen van een advocaat is niet strijden maar voor jezelf zorgen en opkomen. Omdat je iets niet aankunt op dit moment, het gedeelte waarin het aan jou nu ligt of het met bemiddeling allemaal gaat slagen maar waar jij dan tegelijk niets over te zeggen hebt omdat het aan hem ligt waar dat overleg mogelijk is. En zodra jij afwijkt of het hem niet zint of uitkomt sta je daar.
Het klassieke patroon in een ongelijkwaardige relatie: dat jij verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn reactie die hij wel 'moet' geven op iets wat jij zegt of doet.
En dat jij daar nu dus al rekening mee houdt en je vooral misschien ook daarom vasthoudt aan die wens vanuit jou om het op jouw manier te mogen/willen doen om als het ware in het reine met jezelf te blijven.
Terwijl je al weet dat het niet zo werkt, maar moet afwachten wat de consequentie gaat zijn.
Het klinkt zo hard en het lijkt dan niet meer over jou en jullie situatie te gaan, maar je reactie erop zegt al weer veel, toch?
De energie gebruiken om dingen te realiseren die daadwerkelijk wat opleveren en waar jij gelukkig van wordt, zoals Feli zegt, is precies wat ik denk dat moet gebeuren met wat je nu stopt in het stilstaand rennen.
Het is een ander perspectief kiezen en ook misschien anders aankijken tegen dat gevoel dat je het verplicht bent het op die 'veilige' manier allemaal te doen omdat jij denkt dat dan jou niets te verwijten valt.
Het bang zijn mogelijkheden om zeep te helpen, iets verplicht een kans moeten geven, dat jij niet de boosdoener wilt zijn omdat het er dan zo uit ziet, het veilig stellen van jouw bijdrage.
Voor hem, voor zijn uitkomst, zorgen uit vertrouwheid met dat patroon uit de relatie.
Je hier verontschuldigen dat je ruimte inneemt, het veel denken te moeten reagereren op andere schrijfsters omdat je dan zelf ook wat mag neerpennen, het alvast indekken, alle verantwoordelijkheid als vanzelfsprekend opnemen want je mag niets laten liggen waar op terug gekomen kan worden etc.
Een harmonieuze scheiding en een goedlopend co-ouderschap is het ideaalst in ('algemeen') deze situatie, dus vind jij dat jij er alles aan moet doen om dit vanuit jouw kant ook te geven?
Dat ben ik met je eens, en tegelijk is dat precies wat me zorgen baart.
Heel moeilijk om dit te omschrijven en ik verontschuldig me ook maar meteen voor alle kromme zinnen die ik hier al weer tiep vanavond, maar ik zit met zo'n gevoel over jouw situatie en het is lastig om dat allemaal op te schrijven.
En natuurlijk ben ik bang dat ik overdrijf, maar tegelijk denk ik dan dat het goed is om het allemaal uit te zoeken en te bekijken voor jezelf, wat je wel of niet herkent, het maakt je alleen al bewuster van hoe je zelf handelt en van wat er mogelijk aan de hand is nog meer.
Het voorbeeld van die bemiddeling, tegenover een advocaat, is een voorbeeld van hoe alles meerdere kanten heeft en van hoe je de neiging hebt automatisch die ene kant te kiezen. Maar waar vanuit?
Net als dat samen moeten wonen. Hoezo is het nu zo erop uitgekomen dat je in deze situatie zit dat je op de manier samenwoont met je ex zoals je ook omschrijft in een paar kleine maar pijnlijke voorbeelden met ex en jij en de kinderen.
Waarom zaten jullie samen in de auto, vraag ik me af. Waarom samen eten als een gezin, terwijl het voor jou en de kinderen niet zo aanvoelt.
Zijn er andere veranderingen die zaken helderder of rustiger, prettiger zouden kunnen maken, voor alle betrokkenen? Dingen die je zelf aanvoelt of telkens wenst als het zich elke dag herhaalt maar waar je niet over kunt of durft te beginnen?
Oh, ik bedoel hier echt niet mee dat ik je aanval, het is wat in mij opkomt en ik voel me schuldig eigenlijk dat ik zo precies inga op wat je schrijft maar dat is juist bezorgdheid.
Het is gewoon, en dit herken ik zo goed en dat gevoel is zo dichtbij nog en sterk, zo'n ongelofelijk klote-gevoel als dat waar je midden inzit en hoe het allemaal gaat zo tegen in gaat in alles waar je zelf in gelooft en voor wilt staan, zo hard en tegennatuurlijk is.
Dat is buikpijn van de hele situatie, en willen wegrennen ervan en toch jezelf rustig houden en maar blijven proberen.
Willen communiceren en willen zorgen voor het gezin zoals je verbonden bent met elkaar.
En tegelijk willen geloven in wat je wenst als oplossing en toch moeten omgaan met de realiteit vol verdrietige en pijnlijke momenten en keuzes die je niet zo op deze manier met die druk wilt maken.
dinsdag 12 augustus 2008 om 08:19
quote:dubiootje schreef op 12 augustus 2008 @ 00:28:
Ik bedenk me net een voorbeeld: ik zat bij de rechtbank waar mijn ex me naar toe had gesleept om mij eens eventjes helemaal uit te kleden.
Vraagt de rechter: wilt u nog iets zeggen?
En wat zeg ik? [snif snif, grien grien]
"Ik hoop toch zo dat we er nog samen uit kunnen komen! "
Echt, achteraf kan ik er (bijna) om lachen, zo lachwekkend is het. Maar feitelijk is het dieptriest dat ik dat nog uit mijn strot kreeg.
Aaaahhhhh hahaha!
Ik lach je niet uit hoor engel maar ik lach uit herkenning!
Mijn stalkende, bedreigende, agressieve, totaal van de pot gerukte, criminele ex had op het laatst van onze scheidingstoestanden met geweld het huis geconfisceerd, de poet in zijn zak gestoken en meer dan een jaar op mijn zak geleefd (gecharcheerd maar helaas wel deels waar) en schreef toen een soort slotmail, waarin hij mij uitnodigde om samen te gaan eten. (!!!)
En ik zei ja.........
Uit angst welliswaar en het is er natuurlijk nooit van gekomen maar hij wilde eten om 'het goed af te sluiten'. De man die me al anderhalf jaar vertelde dat mijn kop er hoe dan ook af zou gaan omdat hij iemand had ingehuurd om mij af te knallen. Om wie ik maanden met mijn rug tegen de muur door de straten sloop. Die man wilde met mij gaan eten en ik zei ja.....Want HIJ wilde het goed afsluiten.
Ongelooflijk he?
Ik bedenk me net een voorbeeld: ik zat bij de rechtbank waar mijn ex me naar toe had gesleept om mij eens eventjes helemaal uit te kleden.
Vraagt de rechter: wilt u nog iets zeggen?
En wat zeg ik? [snif snif, grien grien]
"Ik hoop toch zo dat we er nog samen uit kunnen komen! "
Echt, achteraf kan ik er (bijna) om lachen, zo lachwekkend is het. Maar feitelijk is het dieptriest dat ik dat nog uit mijn strot kreeg.
Aaaahhhhh hahaha!
Ik lach je niet uit hoor engel maar ik lach uit herkenning!
Mijn stalkende, bedreigende, agressieve, totaal van de pot gerukte, criminele ex had op het laatst van onze scheidingstoestanden met geweld het huis geconfisceerd, de poet in zijn zak gestoken en meer dan een jaar op mijn zak geleefd (gecharcheerd maar helaas wel deels waar) en schreef toen een soort slotmail, waarin hij mij uitnodigde om samen te gaan eten. (!!!)
En ik zei ja.........
Uit angst welliswaar en het is er natuurlijk nooit van gekomen maar hij wilde eten om 'het goed af te sluiten'. De man die me al anderhalf jaar vertelde dat mijn kop er hoe dan ook af zou gaan omdat hij iemand had ingehuurd om mij af te knallen. Om wie ik maanden met mijn rug tegen de muur door de straten sloop. Die man wilde met mij gaan eten en ik zei ja.....Want HIJ wilde het goed afsluiten.
Ongelooflijk he?
dinsdag 12 augustus 2008 om 08:51
dinsdag 12 augustus 2008 om 08:53
We zijn allemaal zo verschillend Dertigmin. En we staan allemaal zo op ons uniekzijn. En terecht hoor. Maar na het beleven van een relatie zoals jij en ik hebben meegemaakt, de patronen die zich daarin voordoen, de manier van reageren daarop, als vrouw, hebben mij geleerd dat er toch ook veel overeenkomsten zijn hoor......
dinsdag 12 augustus 2008 om 08:58
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:03
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:40
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:50
quote:dertigmin schreef op 12 augustus 2008 @ 08:58:
Gelukkig zijn we allemaal verschillend! Maar het is o zo fijn dat er ruimte is om je verhaal te kunnen vertellen, begrip te krijgen en soms de spiegel voor gehouden te krijgen.
Ik voelde me een stuk beter gisteren. Bedankt allemaal!
Liefs 30-Fijn om te horen meis! Schrijf maar lekker van je af als je er behoefte aan hebt!
Gelukkig zijn we allemaal verschillend! Maar het is o zo fijn dat er ruimte is om je verhaal te kunnen vertellen, begrip te krijgen en soms de spiegel voor gehouden te krijgen.
Ik voelde me een stuk beter gisteren. Bedankt allemaal!
Liefs 30-Fijn om te horen meis! Schrijf maar lekker van je af als je er behoefte aan hebt!
Ga in therapie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:52
Sjee, nou, jullie hebben me bijna aan het huilen gekregen, 't is dat ik op mijn werk zit..
Weet je, ik vind het zo dubbel omdat ik het diee heb dat het allemaal in mijn hoofd zit....net of ik vergeten ben hoe hij kan reageren. Ik bagatalliseer inderdaad een eind weg geloof ik...
Gatver, hoe kon ik zo naief zijn om te denken dat een einde aan de relatie maken het moeilijkst zou zijn. Het lijkt nu pas te beginnen...Weet je, ik word er niet vrolijk van.
Vanmorgen reageerde ik kriegel naar de kinderen toe.
Ik ga nu echt aan het werk. Dat schiet nl. niet zo op...concentratie is moeilijk he...
Later meer!
Weet je, ik vind het zo dubbel omdat ik het diee heb dat het allemaal in mijn hoofd zit....net of ik vergeten ben hoe hij kan reageren. Ik bagatalliseer inderdaad een eind weg geloof ik...
Gatver, hoe kon ik zo naief zijn om te denken dat een einde aan de relatie maken het moeilijkst zou zijn. Het lijkt nu pas te beginnen...Weet je, ik word er niet vrolijk van.
Vanmorgen reageerde ik kriegel naar de kinderen toe.
Ik ga nu echt aan het werk. Dat schiet nl. niet zo op...concentratie is moeilijk he...
Later meer!
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:00
quote:zonnepitje2 schreef op 12 augustus 2008 @ 09:52:
Sjee, nou, jullie hebben me bijna aan het huilen gekregen, 't is dat ik op mijn werk zit..
Weet je, ik vind het zo dubbel omdat ik het diee heb dat het allemaal in mijn hoofd zit....net of ik vergeten ben hoe hij kan reageren. Ik bagatalliseer inderdaad een eind weg geloof ik...
Gatver, hoe kon ik zo naief zijn om te denken dat een einde aan de relatie maken het moeilijkst zou zijn. Het lijkt nu pas te beginnen...Weet je, ik word er niet vrolijk van.
Vanmorgen reageerde ik kriegel naar de kinderen toe.
Ik ga nu echt aan het werk. Dat schiet nl. niet zo op...concentratie is moeilijk he...
Later meer!
Bewaar je die tranen voor een andere keer, lieverd? Ze moeten er toch een keer uit. Jank en brul maar even lekker op weg naar huis (tenzij je met de bus gaat natuurlijk ).
Meisje, je staat onder zo'n enorme druk momenteel. Begin maar met dat eens aan jezelf toe te geven. Je zit nu aan het begin van het einde. Je huwelijk is niet patsboem klaar met de mededeling: ik wil scheiden. Vandaar dat ik zeg: laat dat eind snel verlopen, anders vergroot je het risico dat het allemaal uit de hand loopt en de schade onherstelbaar is. Bij mij duurt het al twee jaar en is het einde (van het einde ) nog niet in zicht. Ik kan niet zeggen dat ik iets fout heb gedaan (haha! daar hebben we hem: míj valt niets te verwijten!), maar had ik toen de inzichten gehad die ik nu had, dan was ik nu al lang en breed gescheiden. Dat was echt beter voor alle partijen geweest. Zachte heelmeesters en zo...
Hou je taai!
liefs,
dubio
Sjee, nou, jullie hebben me bijna aan het huilen gekregen, 't is dat ik op mijn werk zit..
Weet je, ik vind het zo dubbel omdat ik het diee heb dat het allemaal in mijn hoofd zit....net of ik vergeten ben hoe hij kan reageren. Ik bagatalliseer inderdaad een eind weg geloof ik...
Gatver, hoe kon ik zo naief zijn om te denken dat een einde aan de relatie maken het moeilijkst zou zijn. Het lijkt nu pas te beginnen...Weet je, ik word er niet vrolijk van.
Vanmorgen reageerde ik kriegel naar de kinderen toe.
Ik ga nu echt aan het werk. Dat schiet nl. niet zo op...concentratie is moeilijk he...
Later meer!
Bewaar je die tranen voor een andere keer, lieverd? Ze moeten er toch een keer uit. Jank en brul maar even lekker op weg naar huis (tenzij je met de bus gaat natuurlijk ).
Meisje, je staat onder zo'n enorme druk momenteel. Begin maar met dat eens aan jezelf toe te geven. Je zit nu aan het begin van het einde. Je huwelijk is niet patsboem klaar met de mededeling: ik wil scheiden. Vandaar dat ik zeg: laat dat eind snel verlopen, anders vergroot je het risico dat het allemaal uit de hand loopt en de schade onherstelbaar is. Bij mij duurt het al twee jaar en is het einde (van het einde ) nog niet in zicht. Ik kan niet zeggen dat ik iets fout heb gedaan (haha! daar hebben we hem: míj valt niets te verwijten!), maar had ik toen de inzichten gehad die ik nu had, dan was ik nu al lang en breed gescheiden. Dat was echt beter voor alle partijen geweest. Zachte heelmeesters en zo...
Hou je taai!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:06
quote:zonnepitje2 schreef op 12 augustus 2008 @ 09:52:
Sjee, nou, jullie hebben me bijna aan het huilen gekregen, 't is dat ik op mijn werk zit..
Weet je, ik vind het zo dubbel omdat ik het diee heb dat het allemaal in mijn hoofd zit....net of ik vergeten ben hoe hij kan reageren. Ik bagatalliseer inderdaad een eind weg geloof ik...
Gatver, hoe kon ik zo naief zijn om te denken dat een einde aan de relatie maken het moeilijkst zou zijn. Het lijkt nu pas te beginnen...Weet je, ik word er niet vrolijk van.
Vanmorgen reageerde ik kriegel naar de kinderen toe.
Ik ga nu echt aan het werk. Dat schiet nl. niet zo op...concentratie is moeilijk he...
Later meer!
Ha Zonnepit!
Je hebt het moeilijkste al gehad. Jouw ongelijkwaardige relatie verbreken. Je bent daar zo sterk voor geweest en dat ben je nog steeds. Alleen nu moet je op jezelf vertrouwen dat het heus allemaal goed komt. Alleen op jezelf. En ja het kan een hele tijd duren. Calculeer dat in. Probeer je eigen toekomst voor ogen te zien. Niet zijn toekomst. Die mag hij nu helemaal zelf bepalen.
Deze eye opener had ik gisteren ook.
Liefs 30-
Sjee, nou, jullie hebben me bijna aan het huilen gekregen, 't is dat ik op mijn werk zit..
Weet je, ik vind het zo dubbel omdat ik het diee heb dat het allemaal in mijn hoofd zit....net of ik vergeten ben hoe hij kan reageren. Ik bagatalliseer inderdaad een eind weg geloof ik...
Gatver, hoe kon ik zo naief zijn om te denken dat een einde aan de relatie maken het moeilijkst zou zijn. Het lijkt nu pas te beginnen...Weet je, ik word er niet vrolijk van.
Vanmorgen reageerde ik kriegel naar de kinderen toe.
Ik ga nu echt aan het werk. Dat schiet nl. niet zo op...concentratie is moeilijk he...
Later meer!
Ha Zonnepit!
Je hebt het moeilijkste al gehad. Jouw ongelijkwaardige relatie verbreken. Je bent daar zo sterk voor geweest en dat ben je nog steeds. Alleen nu moet je op jezelf vertrouwen dat het heus allemaal goed komt. Alleen op jezelf. En ja het kan een hele tijd duren. Calculeer dat in. Probeer je eigen toekomst voor ogen te zien. Niet zijn toekomst. Die mag hij nu helemaal zelf bepalen.
Deze eye opener had ik gisteren ook.
Liefs 30-
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:20
Zonnevrouwtje, schatteboutje, niet wanhopen. Er zijn mooie dagen en slechte dagen en kutdagen. Kies zelf maar even welke dag bij vandaag past. En dan heb je een kutdag gehad en - vooruit - nóg een en dan komt er weer een mooie(re) dag. Zo gaat dat altijd en zo gaat dat in een scheiding ook.
Een grote stap zetten, zoals jij hebt gedaan, brengt goede en hele slechte dingen. Dat is balen en nu is het misschien een brij maar meid, er kómt structuur in, echt wel. Kalm aan blijven doen, blijven ademen, blijven delen, af en toe eens flink janken en boos worden op de situatie, op je ex, op de wereld en dan weer door.
Je bent zo goed meid, ik ben zo trots op je!
Een grote stap zetten, zoals jij hebt gedaan, brengt goede en hele slechte dingen. Dat is balen en nu is het misschien een brij maar meid, er kómt structuur in, echt wel. Kalm aan blijven doen, blijven ademen, blijven delen, af en toe eens flink janken en boos worden op de situatie, op je ex, op de wereld en dan weer door.
Je bent zo goed meid, ik ben zo trots op je!
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:24
Nog iets niet onbelangrijks Zonnepit: een advocaat nemen is niet synoniem aan een vechtscheiding aangaan. Je kunt namelijk ook met twee advocaten een bemiddelingstraject aangaan, waarbij de advocaten het juridisch kader aangeven en je niet in het luchtledige zit te onderhandelen. Bovendien kun je de onderhandelingen dan aan een ander overlaten en hoef je niet met je ex om de keukentafel te gaan zitten. De onderhandelingen worden dus neutraler van aard.
Zeg nou zelf: wie kan dáár nou op tegen zijn?
Jouw ex natuurlijk, en hij zal wel met de kosten op de proppen komen. Nou, dan neemt hij toch geen advocaat? Maar jij wel, want jij hebt momenteel veel te veel aan je hoofd en je wilt in het belang van de kinderen dat de zaken goed, snel en efficiënt geregeld worden. Is hij soms niet bereid daar wat geld in te steken? Vindt hij het soms niet belangrijk dat de belangen van zijn kinderen worden veiliggesteld? Heeft hij soms wat te verbergen? Of wil hij je soms een poot uitdraaien dat hij het zo graag onderhands wil regelen?
(Kijk, zo zou een onredelijk persoon daar nou op reageren. Zie je het verschil met jezelf? En zie je dat jouw ex wel precies zo zou kunnen reageren?)
Zeg nou zelf: wie kan dáár nou op tegen zijn?
Jouw ex natuurlijk, en hij zal wel met de kosten op de proppen komen. Nou, dan neemt hij toch geen advocaat? Maar jij wel, want jij hebt momenteel veel te veel aan je hoofd en je wilt in het belang van de kinderen dat de zaken goed, snel en efficiënt geregeld worden. Is hij soms niet bereid daar wat geld in te steken? Vindt hij het soms niet belangrijk dat de belangen van zijn kinderen worden veiliggesteld? Heeft hij soms wat te verbergen? Of wil hij je soms een poot uitdraaien dat hij het zo graag onderhands wil regelen?
(Kijk, zo zou een onredelijk persoon daar nou op reageren. Zie je het verschil met jezelf? En zie je dat jouw ex wel precies zo zou kunnen reageren?)
Ga in therapie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 11:01
Zonnepit, jouw advocaat gaat voor jou opkomen. Niet strijden, maar ervoor zorgen dat jij krijgt wat je toekomt.
In dit jurischische getouwtrek worden de regels precies opgevolgd. Geven en nemen.
Vaak lijkt het wel op een strijd omdat een van de partners iets totaal anders voor ogen had. Er is laatst nog een topic hierover geopend hier op relaties.
In dit jurischische getouwtrek worden de regels precies opgevolgd. Geven en nemen.
Vaak lijkt het wel op een strijd omdat een van de partners iets totaal anders voor ogen had. Er is laatst nog een topic hierover geopend hier op relaties.
dinsdag 12 augustus 2008 om 19:03
Even boos.
Wat een tijd zeg, ik zit al weer ruim een week bij mijn ouders. Afgelopen weekeinde heb ik het redelijk gehad. Vrijdag avond kwamen mijn ouders thuis en we hebben lang gepraat onder het genot van een wijntje en wel in een ontspannen sfeer.
De volgende twee ochtenden mocht uitslapen, whhhaaa dat was fijn ik heb in geen jaren meer gedaan.
Zondag zou ik de kinderen naar mijn ex brengen en de volgende dag weer ophalen. Dat vond ik erg moeilijk, de tijd duurde lang, gelukkig kon ik wat afleiding zoeken door met mijn broer wat te gaan eten in de stad.
Op een of andere manier doet de afstand van hem me goed en zie ik steeds duidelijker waar het mis gaat en hoe hij daadwerkelijk in elkaar zit. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat er ook momenten zijn dat ik me slecht voel en het liefst wil terug gaan omdat ik erg tegen de scheiding, het geregel opzie. Ook hoe hij zal gaan reageren en wat ik verder van hem kan verwachten. Maar die momenten zijn maar even en ik heb gelukkig mensen om me heen die met me meedenken en me confronteren als het moet.
Ook ben ik heel erg boos, boos op de leugens, het gemanipuleer, wat hij bij mij voor elkaar heeft gekregen, dingen waar ik niet achter sta en die niet bij me passen, voor alles waar hij me voor uitgemaakt heeft. Boos op mezelf dat ik het toe liet.
Ik herken de verhalen hier, ook de strijd die ik heb gehad tijdens de relatie maar dan met mijzelf, ben ik therapie geweest om naar mijn gedrag te kijken en om zo beter met hem te communiceren. Ik was ook niet meer bang voor zijn buien en woorden, al werd ik er wel heel verdrietig van dat je van iemand waar je van zou verwachten dat hij van je houd je uitmaakt voor de verschrikkelijke dingen. Wat wel beangstigend was is dat hij steeds lichamelijk werd. Hoe sterker ik, hoe lichamelijker hij leek het wel.
Nu misschien is het erg om toe te geven heb ik geen respect meer voor hem. Zijn tranen zeggen mijn niets, maken me alleen kwaad. Hoe hij nu alleen aan zichzelf denkt. Hoe zielig hij is, dat hij zichzelf het liefst van een flat gebouw af wil gooien. Zo egoïstisch! Nog geen 1 keer heeft hij mij gevraagd hoe het met mij gaat, hoe ik me voel. Hij heeft toch altijd van mij gehouden en was zelfs trots op mij, alleen ik zag het niet. Legt hij het weer bij mij neer.
Brrrr wat ben ik boos.
Morgen naar advocaat!!!
Dit moest ik ff van me afschrijven.
ps. kan niet zo vaak achter de pc, wil graag meer schrijven en reageren maar later meer.
XXX
Wat een tijd zeg, ik zit al weer ruim een week bij mijn ouders. Afgelopen weekeinde heb ik het redelijk gehad. Vrijdag avond kwamen mijn ouders thuis en we hebben lang gepraat onder het genot van een wijntje en wel in een ontspannen sfeer.
De volgende twee ochtenden mocht uitslapen, whhhaaa dat was fijn ik heb in geen jaren meer gedaan.
Zondag zou ik de kinderen naar mijn ex brengen en de volgende dag weer ophalen. Dat vond ik erg moeilijk, de tijd duurde lang, gelukkig kon ik wat afleiding zoeken door met mijn broer wat te gaan eten in de stad.
Op een of andere manier doet de afstand van hem me goed en zie ik steeds duidelijker waar het mis gaat en hoe hij daadwerkelijk in elkaar zit. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat er ook momenten zijn dat ik me slecht voel en het liefst wil terug gaan omdat ik erg tegen de scheiding, het geregel opzie. Ook hoe hij zal gaan reageren en wat ik verder van hem kan verwachten. Maar die momenten zijn maar even en ik heb gelukkig mensen om me heen die met me meedenken en me confronteren als het moet.
Ook ben ik heel erg boos, boos op de leugens, het gemanipuleer, wat hij bij mij voor elkaar heeft gekregen, dingen waar ik niet achter sta en die niet bij me passen, voor alles waar hij me voor uitgemaakt heeft. Boos op mezelf dat ik het toe liet.
Ik herken de verhalen hier, ook de strijd die ik heb gehad tijdens de relatie maar dan met mijzelf, ben ik therapie geweest om naar mijn gedrag te kijken en om zo beter met hem te communiceren. Ik was ook niet meer bang voor zijn buien en woorden, al werd ik er wel heel verdrietig van dat je van iemand waar je van zou verwachten dat hij van je houd je uitmaakt voor de verschrikkelijke dingen. Wat wel beangstigend was is dat hij steeds lichamelijk werd. Hoe sterker ik, hoe lichamelijker hij leek het wel.
Nu misschien is het erg om toe te geven heb ik geen respect meer voor hem. Zijn tranen zeggen mijn niets, maken me alleen kwaad. Hoe hij nu alleen aan zichzelf denkt. Hoe zielig hij is, dat hij zichzelf het liefst van een flat gebouw af wil gooien. Zo egoïstisch! Nog geen 1 keer heeft hij mij gevraagd hoe het met mij gaat, hoe ik me voel. Hij heeft toch altijd van mij gehouden en was zelfs trots op mij, alleen ik zag het niet. Legt hij het weer bij mij neer.
Brrrr wat ben ik boos.
Morgen naar advocaat!!!
Dit moest ik ff van me afschrijven.
ps. kan niet zo vaak achter de pc, wil graag meer schrijven en reageren maar later meer.
XXX
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:27
Lieve Klara, wat fijn voor je dat je boos bent. Dat klinkt misschien gek, maar je hebt dat echt nodig. Woede is een emotie die vraagt om verandering. Dus je woede is ergens goed voor. Bovendien zit er enorm veel gevoel dat jarenlang is opgekropt dat er nu uit moet. Ik ben zo blij voor je dat je mensen om je heen hebt die voor je zorgen en om je geven.
Hoe sterker jij wordt, hoe machtelozer hij zich voelt. Hij merkt dan dat de gebruikelijke methoden niet meer werken en grijpt als vanzelf naar meer extreme manieren. Dat is hoe het escaleert. Jij moet koste wat kost in het gareel worden gehouden, op je plek van onderdanige, gehoorzame vrouw. Het is voor hem heel bedreigend dat jij voor je durft op te komen. Zijn "liefde" is gebaseerd op angst. Angst om alleen te zijn en niemand meer te hebben die voor hem kan zorgen, en niemand meer op wie hij dat gevoel van leegte en machteloosheid in zichzelf kan botvieren.
Daarom vind ik het eng nu voor jou. Want als hij eenmaal doorkrijgt dat dat precies het scenario is dat voor hem ligt - alleen zijn - dan zou hij wel eens helemaal over de schreef kunnen gaan. Dat hij van een flatgebouw springt, zou dan nog een van de meer positieve scenario's zijn.
Neem je maatregelen om jezelf te beschermen als je hem ziet? Is er iemand bij je als je de kinderen naar hem toe brengt, ga je dan mee naar binnen?
Dat jouw respect voor hem zo plotseling weg kan zijn, vind ik niet zo raar. Je ziet nu de man voor je die hij werkelijk is in plaats van het beeld van hem dat jij had geschapen. Voor dat beeld had jij respect en liefde. Bij mij waren die gevoelens in één klap weg toen mijn oogkleppen afvielen. Ik was er niet eens rouwig om, dat was helemaal raar! Nog steeds niet. Ik mis hem geen moment. Ik krijg de rillingen als ik terugdenk aan intieme momenten samen, dat doe ik liever helemaal niet. Dat is nogal onwerkelijk. En dat is bij mij na zo veel tijd, terwijl het bij jou zo vers is. Wat een verwarring zul je voelen. Dat beeld steekt toch elke keer de kop op, zijn stem hoor je nog steeds, de neiging om hem ter wille te zijn is nog lang niet weg.
En de angst. Hoe kun je daarmee omgaan? Heb je daar in therapie iets over geleerd? Angst is een emotie die vraagt om bescherming. Heb je het gevoel dat het je lukt jezelf en de kinderen die bescherming te bieden?
En morgen naar de advocaat! De kogel is dus door de kerk, begrijp ik? Wat een geweldig nieuws - dat klinkt misschien een beetje idioot, maar ik ben echt blij dat je de moed hebt dit besluit te nemen. Echt knap van je. Ik begrijp heel goed dat allerlei dingen je weer terugdrijven naar hem en dat dat soms een heel gevecht is. Dat zal het ook nog wel een tijdje blijven. Maar tussen de moeilijke momenten en vervelende confrontaties door zul jij steeds sterker worden, en steeds rustiger, en steeds een beetje meer jezelf. Tot je jezelf ook weer vindt op die moeilijke momenten: dan komt alles samen. Dat heeft tijd nodig. Wees lief voor jezelf, verwacht niet te veel. Word niet boos op jezelf als je toch weer eens een 'terugval' hebt in je manier van denken en handelen. Dat hoort erbij, maar doet niets af aan het proces.
Jij bent op de goede weg!
liefs,
dubio
Hoe sterker jij wordt, hoe machtelozer hij zich voelt. Hij merkt dan dat de gebruikelijke methoden niet meer werken en grijpt als vanzelf naar meer extreme manieren. Dat is hoe het escaleert. Jij moet koste wat kost in het gareel worden gehouden, op je plek van onderdanige, gehoorzame vrouw. Het is voor hem heel bedreigend dat jij voor je durft op te komen. Zijn "liefde" is gebaseerd op angst. Angst om alleen te zijn en niemand meer te hebben die voor hem kan zorgen, en niemand meer op wie hij dat gevoel van leegte en machteloosheid in zichzelf kan botvieren.
Daarom vind ik het eng nu voor jou. Want als hij eenmaal doorkrijgt dat dat precies het scenario is dat voor hem ligt - alleen zijn - dan zou hij wel eens helemaal over de schreef kunnen gaan. Dat hij van een flatgebouw springt, zou dan nog een van de meer positieve scenario's zijn.
Neem je maatregelen om jezelf te beschermen als je hem ziet? Is er iemand bij je als je de kinderen naar hem toe brengt, ga je dan mee naar binnen?
Dat jouw respect voor hem zo plotseling weg kan zijn, vind ik niet zo raar. Je ziet nu de man voor je die hij werkelijk is in plaats van het beeld van hem dat jij had geschapen. Voor dat beeld had jij respect en liefde. Bij mij waren die gevoelens in één klap weg toen mijn oogkleppen afvielen. Ik was er niet eens rouwig om, dat was helemaal raar! Nog steeds niet. Ik mis hem geen moment. Ik krijg de rillingen als ik terugdenk aan intieme momenten samen, dat doe ik liever helemaal niet. Dat is nogal onwerkelijk. En dat is bij mij na zo veel tijd, terwijl het bij jou zo vers is. Wat een verwarring zul je voelen. Dat beeld steekt toch elke keer de kop op, zijn stem hoor je nog steeds, de neiging om hem ter wille te zijn is nog lang niet weg.
En de angst. Hoe kun je daarmee omgaan? Heb je daar in therapie iets over geleerd? Angst is een emotie die vraagt om bescherming. Heb je het gevoel dat het je lukt jezelf en de kinderen die bescherming te bieden?
En morgen naar de advocaat! De kogel is dus door de kerk, begrijp ik? Wat een geweldig nieuws - dat klinkt misschien een beetje idioot, maar ik ben echt blij dat je de moed hebt dit besluit te nemen. Echt knap van je. Ik begrijp heel goed dat allerlei dingen je weer terugdrijven naar hem en dat dat soms een heel gevecht is. Dat zal het ook nog wel een tijdje blijven. Maar tussen de moeilijke momenten en vervelende confrontaties door zul jij steeds sterker worden, en steeds rustiger, en steeds een beetje meer jezelf. Tot je jezelf ook weer vindt op die moeilijke momenten: dan komt alles samen. Dat heeft tijd nodig. Wees lief voor jezelf, verwacht niet te veel. Word niet boos op jezelf als je toch weer eens een 'terugval' hebt in je manier van denken en handelen. Dat hoort erbij, maar doet niets af aan het proces.
Jij bent op de goede weg!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:58
Klara, ben blij iets van je te horen. Ik herken veel in je relaas. Vooral het verdwijnen van het respect. Oh, was dat nu het oogklep-af-val-moment Dubio? Bij mij was het ook ineens helemaal weg. Vind het ook niet erg. Want daarom heb ik geen verdriet om het gemis van hem als persoon. Nou jou, gemis, hij zit hier nog in hetzelfde huis.
Nu doorpakken he, het gaat je lukken. Je klinkt erg sterk. Hoe is het met je kinderen? Begrijpen ze het een beetje?
Misschien ten overvloede, maar de scheiding (beeindiging ger. partnerschap) is waarschijnlijk heel snel rond. Dus daar heb ik geen advocaat voor nodig. Maar de verkoop van het huis, dat gaat lang duren. Waarschijnlijk wonen we nog in hetzelfde huis terwijl de scheiding al rond is. En daar helpt geen advocaat aan...wel een koper!
Weet je waarom ik me zorgen maak? Niet omdat hij op een bepaalde manier reageert, maar omdat ik zelf ongenuanceerder terug reageer. Ik moet zeer veel moeite doen om me in te houden zeg maar. Hij irriteert me mateloos. Gelukkig is het huis groot en zitten we 's avonds in andere kamers. Maar ik ben bang dat ik op een gegeven moment in zijn ogen te ver ga.
Nou ja, volgende week met de notaris/scheidingsbemiddelaar bespreken of een van ons alvast kan kopen. Huren is hier veel duurder en geeft ook dubbele lasten.
Vanavond wat stukken bij elkaar gezocht voor de notaris zodat ze kan gaan rekenen.
Nou lieverds, ik ga nog even Funda afstruinen..
Nu doorpakken he, het gaat je lukken. Je klinkt erg sterk. Hoe is het met je kinderen? Begrijpen ze het een beetje?
Misschien ten overvloede, maar de scheiding (beeindiging ger. partnerschap) is waarschijnlijk heel snel rond. Dus daar heb ik geen advocaat voor nodig. Maar de verkoop van het huis, dat gaat lang duren. Waarschijnlijk wonen we nog in hetzelfde huis terwijl de scheiding al rond is. En daar helpt geen advocaat aan...wel een koper!
Weet je waarom ik me zorgen maak? Niet omdat hij op een bepaalde manier reageert, maar omdat ik zelf ongenuanceerder terug reageer. Ik moet zeer veel moeite doen om me in te houden zeg maar. Hij irriteert me mateloos. Gelukkig is het huis groot en zitten we 's avonds in andere kamers. Maar ik ben bang dat ik op een gegeven moment in zijn ogen te ver ga.
Nou ja, volgende week met de notaris/scheidingsbemiddelaar bespreken of een van ons alvast kan kopen. Huren is hier veel duurder en geeft ook dubbele lasten.
Vanavond wat stukken bij elkaar gezocht voor de notaris zodat ze kan gaan rekenen.
Nou lieverds, ik ga nog even Funda afstruinen..
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:43
Gek he Klara, ineens vallen die oogkleppen af. En dan ben je ook ineens boos, boos om zijn gedrag, boos om alles eigenlijk.
Boosheid is toch iets wat je nodig hebt om los te komen van hem. Wel fijn dat je opgevangen wordt in een warm nest. Lekker zelf ook even kind zijn en lekker uit te mogen slapen.
Zonnepitje, laten we hopen dat er heel erg snel een koper is voor jullie huis. Op zich doe je het allemaal zo ontzettend goed, maar zo'n toestand wel bij elkaar maar toch uit elkaar moet niet al te lang duren.
Maak je nu maar niet druk of je mogelijk niet goed terug reageert. Jij mag te ver gaan (in zijn ogen dan). Het is nu aan jou om je niet meer te laten intimideren door zijn gevolg gedrag. Ik vond dat destijds best wel een lekker gevoel.
Meiden sterkte!
Boosheid is toch iets wat je nodig hebt om los te komen van hem. Wel fijn dat je opgevangen wordt in een warm nest. Lekker zelf ook even kind zijn en lekker uit te mogen slapen.
Zonnepitje, laten we hopen dat er heel erg snel een koper is voor jullie huis. Op zich doe je het allemaal zo ontzettend goed, maar zo'n toestand wel bij elkaar maar toch uit elkaar moet niet al te lang duren.
Maak je nu maar niet druk of je mogelijk niet goed terug reageert. Jij mag te ver gaan (in zijn ogen dan). Het is nu aan jou om je niet meer te laten intimideren door zijn gevolg gedrag. Ik vond dat destijds best wel een lekker gevoel.
Meiden sterkte!
woensdag 13 augustus 2008 om 03:31
Pff ik heb een tijdje geen computer gezien maar wat is er veel geschreven. Ik heb het net allemaal gelezen.
Zonnepitje,
Ik herken je precies, blijf sterk vooral als hij gewoon gaat doen. Ik heb viel na enkele weken weer in ons gewone ritme, en uiteindelijk liep het dan bij ons weer met een sisser voor hem af.
Daarom heb ik er deze keer voor gekozen om meteen mijn spullen te pakken en te gaan. Ongeacht de gevolgen die het voor me heeft. Zonder te gaan kon ik het niet bolwerken.
Geplaatst op Monday 11 August 2008 01:06
--------------------------------------------------------------------------------
Dubio wat je maandag hebt geschreven, is zo herkenbaar en wat iseo schreef.
Ik ben nu twee maanden weg, en ik hoop nog steeds dat we het op een volwassen manier kunnen oplossen zonder ruzie zonder problemen. En ik merk ook dat ik aan het einde van mijn latijn raak. Gewoon door de onzekerheid die je hebt. En ik heb een ontzettende goede logeerplek voor mij en mijn kinderen maar ik mis het om zelf tot orde te komen. Ik ben zo gewend aan aanpassen dat ik dat hier ook doe. Maar daardoor heeft mijn eigen verdriet geen tijd om te komen. Ik word zwakker en ben moe. Mijn ex probeert me nog steeds terug te krijgen. De ene keer boos, dan vriendelijk en het is zo moeilijk om sterk te blijven. Ja jullie hadden me gewaarschuwd.
Maar ja ik moet volhouden voor mezelf, voor de kinderen. En ook voor de mensen om me heen. Waarom? Iedereen is zo blij dat ik de stap heb genomen, vrienden, zijn familie en mijn collega's dat ik hun ook niet wil teleurstellen.
Maar het is echt die onzekerheid, iedere keer de beloftes ja volgende week krijg je je huis terug.
En dan krijg ik weer de deksel op mijn neus. Nu heb ik eindelijk mijn eis gezegd. Wordt dat niet gedaan maak ik er werk van. De dagen beginnen af te tellen maar ja dan moet ik volgens mijn advocaat op nog minimaal 6 weken tellen. En dan ruzie!
En dat is denk ik mijn grootste probleem ben ontzettend bang voor ruzie. Dus ik zwijg en schik me.
Maar in een relatie dus ook niet, alleen als dat op een gegeven moment opgemerkt wordt. Dan zit je dus met de problemen zoals ik. Er zullen nog wel meer zwakke plekken in me zitten maar daar kom ik nog wel achter. Ik bedenk me net dat ik er hierboven ook al een beschreven had. Mezelf altijd aanpassen en wegcijferen.
O nog iets over dat geestelijk en lichamelijk mishandelen.
Toen ik jong was ben ik zowel lichamelijk en geestelijk mishandeld. En lichamelijk is bij me genezen, maar geestelijk dat werkt het nog altijd door. Ik riep altijd ik zou nooit meer mishandeld worden. En heb jaren begeleiding gehad door diverse hulpverleners vooral voor het lichamelijke want dat is tastbaar. En daarom had ik mezelf altijd voor genomen ik wordt nooit meer geslagen, geschopt want degene die dat waagt, maar nooit over nagedacht dat er ook nog een ander soort mishandeling bestond en zo werd ik ondertussen alweer jaren gekleineerd, gemanipuleerd en gehersenspoeld en ik had het zelf niet in de gaten. Dat is zo raar om te beseffen. Maar ook erg confronterend. Ook omdat iedereen altijd zegt dat ik het ondanks mijn vervelende jeugd zo goed gedaan heb heb een goede opleiding, leuke baan, lieve kindjes. Maar ja uiteindelijk heb ik het helemaal niet zo goed gedaan. TJa aan de buitenkant maar van binnen voel ik me op dit moment gewoon dat kleine kindje wat alleen maar bevestiging zoekt voor zijn eigen ik. Zo stom dat, sommige dingen nooit veranderen. Maar volgens mij dwaal ik erg af.
En voor iedereen een
Zonnepitje,
Ik herken je precies, blijf sterk vooral als hij gewoon gaat doen. Ik heb viel na enkele weken weer in ons gewone ritme, en uiteindelijk liep het dan bij ons weer met een sisser voor hem af.
Daarom heb ik er deze keer voor gekozen om meteen mijn spullen te pakken en te gaan. Ongeacht de gevolgen die het voor me heeft. Zonder te gaan kon ik het niet bolwerken.
Geplaatst op Monday 11 August 2008 01:06
--------------------------------------------------------------------------------
Dubio wat je maandag hebt geschreven, is zo herkenbaar en wat iseo schreef.
Ik ben nu twee maanden weg, en ik hoop nog steeds dat we het op een volwassen manier kunnen oplossen zonder ruzie zonder problemen. En ik merk ook dat ik aan het einde van mijn latijn raak. Gewoon door de onzekerheid die je hebt. En ik heb een ontzettende goede logeerplek voor mij en mijn kinderen maar ik mis het om zelf tot orde te komen. Ik ben zo gewend aan aanpassen dat ik dat hier ook doe. Maar daardoor heeft mijn eigen verdriet geen tijd om te komen. Ik word zwakker en ben moe. Mijn ex probeert me nog steeds terug te krijgen. De ene keer boos, dan vriendelijk en het is zo moeilijk om sterk te blijven. Ja jullie hadden me gewaarschuwd.
Maar ja ik moet volhouden voor mezelf, voor de kinderen. En ook voor de mensen om me heen. Waarom? Iedereen is zo blij dat ik de stap heb genomen, vrienden, zijn familie en mijn collega's dat ik hun ook niet wil teleurstellen.
Maar het is echt die onzekerheid, iedere keer de beloftes ja volgende week krijg je je huis terug.
En dan krijg ik weer de deksel op mijn neus. Nu heb ik eindelijk mijn eis gezegd. Wordt dat niet gedaan maak ik er werk van. De dagen beginnen af te tellen maar ja dan moet ik volgens mijn advocaat op nog minimaal 6 weken tellen. En dan ruzie!
En dat is denk ik mijn grootste probleem ben ontzettend bang voor ruzie. Dus ik zwijg en schik me.
Maar in een relatie dus ook niet, alleen als dat op een gegeven moment opgemerkt wordt. Dan zit je dus met de problemen zoals ik. Er zullen nog wel meer zwakke plekken in me zitten maar daar kom ik nog wel achter. Ik bedenk me net dat ik er hierboven ook al een beschreven had. Mezelf altijd aanpassen en wegcijferen.
O nog iets over dat geestelijk en lichamelijk mishandelen.
Toen ik jong was ben ik zowel lichamelijk en geestelijk mishandeld. En lichamelijk is bij me genezen, maar geestelijk dat werkt het nog altijd door. Ik riep altijd ik zou nooit meer mishandeld worden. En heb jaren begeleiding gehad door diverse hulpverleners vooral voor het lichamelijke want dat is tastbaar. En daarom had ik mezelf altijd voor genomen ik wordt nooit meer geslagen, geschopt want degene die dat waagt, maar nooit over nagedacht dat er ook nog een ander soort mishandeling bestond en zo werd ik ondertussen alweer jaren gekleineerd, gemanipuleerd en gehersenspoeld en ik had het zelf niet in de gaten. Dat is zo raar om te beseffen. Maar ook erg confronterend. Ook omdat iedereen altijd zegt dat ik het ondanks mijn vervelende jeugd zo goed gedaan heb heb een goede opleiding, leuke baan, lieve kindjes. Maar ja uiteindelijk heb ik het helemaal niet zo goed gedaan. TJa aan de buitenkant maar van binnen voel ik me op dit moment gewoon dat kleine kindje wat alleen maar bevestiging zoekt voor zijn eigen ik. Zo stom dat, sommige dingen nooit veranderen. Maar volgens mij dwaal ik erg af.
En voor iedereen een
