Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 20 augustus 2008 om 00:05
quote:felicia schreef op 17 augustus 2008 @ 14:11:
Voel me gewoon zo rot want weer moet ik op 0 beginnen, weer moet ik mijn hele leven omgooien. Ben een paar jaar geleden voor hem verhuisd en nu dus weer terug verhuisd. Had het op mijn relatie na goed voor elkaar daar en nu zit er niks anders op dan weer alles opnieuw beginnen ook al is de omgeving een beetje vertrouwd. Vandaag zoveel stress in mn nek zitten omdat over een paar weken mn studie weer begint en ik niemand ken. Ben zo bang dat nieuwe mensen leren kennen me moeilijk af zal gaan. Denk dat juist daarom mijn gevoel om terug te gaan er ook wel is. Want dat hoef ik niet opnieuw te beginnen dan gaat mn oude leven gewoon door. Ik weet dat als ik straks een half jaar verder ben en ik mn plekje weer gevonden heb, ik me vast wel beter voel. Maar ja daarvoor moet ik eerst door deze periode heen.
Ik vind dat je heel nuchter en helder klinkt. Alsof je goed inzicht hebt in wat er is gebeurd en in wat je nu moeilijk vindt. Klopt dat?
Voor mij begint mijn studie ook bijna weer, ik ben zenuwachtig.
Vorige zomer was het erger, toen wilde ik het allemaal afblazen en was ik bang. Vooruitgang, het eerste studiejaar is goed gegaan en ik heb mensen ontmoet en veel samengewerkt.
Op veel vlakken begin je een soort van opnieuw. Dat komt er echt bij kijken, na het uit zo'n relatie stappen. Je schrijft al iets over het aan jezelf werken.
Heb je een begin gemaakt met verwerken wat er allemaal is gebeurd? Heb je daar hulp bij? Kun je er iets over vertellen hoe het op dat gebied met je gaat?
Ben je rustig, of zitten er dingen dwars?
Voor mijzelf was het zo dat ik niet eens precies wist wat er eigenlijk was gebeurd, leek het wel. Ik heb echt door erover te schrijven, geprobeerd er mijn verhaal van te maken. Al klinkt dat wel raar zo.
Zoveel dingen weggestopt, alsof het van iemand anders is. Nog steeds, het voelt heel onwerkelijk en tegelijk heel dichtbij.
Ik herken veel in de verhalen van anderen, maar schrijf alsof ik Iseo ben en niet de persoon die ik echt ben.
Dat was ook soms erg heftig bij Dubio thuis, dan raakt dat door elkaar en kun je niet anders dan weer een stap verder zetten.
Ik was wel bang dat we een beetje te veel over moeilijke zaken aan het praten waren op een gegeven moment, in plaats van vakantie vieren.
Dan wil je veel tegelijk vertellen, allemaal losse stukjes en herinneringen.
Heb jij dat nu ook niet?
Lees je al een tijdje mee of kwam je hier ineens terecht?
Misschien heb je dat al geschreven, moet even teruglezen dan.
Heb je het gevoel dat je het ziet zoals het was, of staan gebeurtenissen steeds in een ander licht?
Hoe gaat het met je?
Voel me gewoon zo rot want weer moet ik op 0 beginnen, weer moet ik mijn hele leven omgooien. Ben een paar jaar geleden voor hem verhuisd en nu dus weer terug verhuisd. Had het op mijn relatie na goed voor elkaar daar en nu zit er niks anders op dan weer alles opnieuw beginnen ook al is de omgeving een beetje vertrouwd. Vandaag zoveel stress in mn nek zitten omdat over een paar weken mn studie weer begint en ik niemand ken. Ben zo bang dat nieuwe mensen leren kennen me moeilijk af zal gaan. Denk dat juist daarom mijn gevoel om terug te gaan er ook wel is. Want dat hoef ik niet opnieuw te beginnen dan gaat mn oude leven gewoon door. Ik weet dat als ik straks een half jaar verder ben en ik mn plekje weer gevonden heb, ik me vast wel beter voel. Maar ja daarvoor moet ik eerst door deze periode heen.
Ik vind dat je heel nuchter en helder klinkt. Alsof je goed inzicht hebt in wat er is gebeurd en in wat je nu moeilijk vindt. Klopt dat?
Voor mij begint mijn studie ook bijna weer, ik ben zenuwachtig.
Vorige zomer was het erger, toen wilde ik het allemaal afblazen en was ik bang. Vooruitgang, het eerste studiejaar is goed gegaan en ik heb mensen ontmoet en veel samengewerkt.
Op veel vlakken begin je een soort van opnieuw. Dat komt er echt bij kijken, na het uit zo'n relatie stappen. Je schrijft al iets over het aan jezelf werken.
Heb je een begin gemaakt met verwerken wat er allemaal is gebeurd? Heb je daar hulp bij? Kun je er iets over vertellen hoe het op dat gebied met je gaat?
Ben je rustig, of zitten er dingen dwars?
Voor mijzelf was het zo dat ik niet eens precies wist wat er eigenlijk was gebeurd, leek het wel. Ik heb echt door erover te schrijven, geprobeerd er mijn verhaal van te maken. Al klinkt dat wel raar zo.
Zoveel dingen weggestopt, alsof het van iemand anders is. Nog steeds, het voelt heel onwerkelijk en tegelijk heel dichtbij.
Ik herken veel in de verhalen van anderen, maar schrijf alsof ik Iseo ben en niet de persoon die ik echt ben.
Dat was ook soms erg heftig bij Dubio thuis, dan raakt dat door elkaar en kun je niet anders dan weer een stap verder zetten.
Ik was wel bang dat we een beetje te veel over moeilijke zaken aan het praten waren op een gegeven moment, in plaats van vakantie vieren.
Dan wil je veel tegelijk vertellen, allemaal losse stukjes en herinneringen.
Heb jij dat nu ook niet?
Lees je al een tijdje mee of kwam je hier ineens terecht?
Misschien heb je dat al geschreven, moet even teruglezen dan.
Heb je het gevoel dat je het ziet zoals het was, of staan gebeurtenissen steeds in een ander licht?
Hoe gaat het met je?
woensdag 20 augustus 2008 om 08:43
@iseo ik ga later op de dag nog even wat uitgebreider op je post in, moet zo gaan werken.
Ik heb alleen 1 ding wat me dus wel dwars zit. Dat is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe. Hij heeft een zeer wisselend inkomen, bouwt daarnaast geen pensioen op en kan eigenlijk ook niet sparen. Ik kan me daar ontzettend veel zorgen over maken. Deed ik tijdens onze relatie ook altijd al. Wil niet dat hij het slecht heeft/krijgt (ondanks alles) ik weet dat het zijn keuze en dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar ik zou zo graag weten hoe ik van die gevoelens af kan komen. Misschien tips?
Ik heb alleen 1 ding wat me dus wel dwars zit. Dat is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe. Hij heeft een zeer wisselend inkomen, bouwt daarnaast geen pensioen op en kan eigenlijk ook niet sparen. Ik kan me daar ontzettend veel zorgen over maken. Deed ik tijdens onze relatie ook altijd al. Wil niet dat hij het slecht heeft/krijgt (ondanks alles) ik weet dat het zijn keuze en dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar ik zou zo graag weten hoe ik van die gevoelens af kan komen. Misschien tips?
woensdag 20 augustus 2008 om 09:00
Maar Iseo,
(Sorry dat ik inbreek). Dat is toch heel erg normaal. Je hebt super veel mee gemaakt en vanuit zelfbescherming je kleine stukjes eruit gepakt. Het wordt nu pas een samenhangend verhaal. Heb jij ook niet dat dingen, die een poos geleden gebeurt zijn, nu pas terug komen?
Liefs 30-
(Sorry dat ik inbreek). Dat is toch heel erg normaal. Je hebt super veel mee gemaakt en vanuit zelfbescherming je kleine stukjes eruit gepakt. Het wordt nu pas een samenhangend verhaal. Heb jij ook niet dat dingen, die een poos geleden gebeurt zijn, nu pas terug komen?
Liefs 30-
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 20 augustus 2008 om 09:22
Hoi Dertigmin, hoe gaat het?
Ja, dat is zo, maar het blijft vreemd voor mezelf.
Ik weet vaak nog steeds niet wat ik ergens bij voel, of ik misschien het verkeerd zie, of ik overdrijf en het allemaal in mijn hoofd haal.
Dat wisselt per dag, en ook wat ik ermee kan.
Soms kan het me weinig, terwijl ik de volgende dag heel erg aan het zoeken en puzzelen ben en scenario's afdraai,, van 'wat als ik toen..' en me voorstel andere keuzes in het leven te hebben gemaakt.
Ja, dat is zo, maar het blijft vreemd voor mezelf.
Ik weet vaak nog steeds niet wat ik ergens bij voel, of ik misschien het verkeerd zie, of ik overdrijf en het allemaal in mijn hoofd haal.
Dat wisselt per dag, en ook wat ik ermee kan.
Soms kan het me weinig, terwijl ik de volgende dag heel erg aan het zoeken en puzzelen ben en scenario's afdraai,, van 'wat als ik toen..' en me voorstel andere keuzes in het leven te hebben gemaakt.
woensdag 20 augustus 2008 om 09:29
Als ik toen en had ik maar zijn achterhaalde dingen Iseo!
Je hebt toen de keuzes gemaakt onder de omstandigheden zoals ze toen waren.
Je moet leren zien dat de Iseo van nu een heel ander persoon is. Wedden dat je nu die keuzes niet meer zou maken juist omdat je zo veranderd bent.
Wat wel kan is proberen te achterhalen wat de drijfveer achter die keuzes is geweest maar het heeft echt geen zin om er nu zo mee bezig te zijn om te voorkomen dat je ooit nog weer een verkeerde keuze maakt.
Jij hebt al veel levenservaring opgedaan waardoor je nu echt anders met situaties om zult gaan! En je maakt altijd keuzes op grond van de omstandigheden zoals ze op dat moment zijn.
Dus blijf niet te lang hangen in had ik maar en als toen. Accepteer het en leer er van. Bouw opnieuw vertrouwen op, in jezelf vooral maar ook in andere mensen en vooral, gun jezelf het recht op het maken van fouten! Dat is menselijk!
Ik vind het trouwens ontzettend jammer dat ik je net gemist hebt bij Dubio maar ben blij dat je het zo leuk hebt gehad!
liefs Zonlicht
Je hebt toen de keuzes gemaakt onder de omstandigheden zoals ze toen waren.
Je moet leren zien dat de Iseo van nu een heel ander persoon is. Wedden dat je nu die keuzes niet meer zou maken juist omdat je zo veranderd bent.
Wat wel kan is proberen te achterhalen wat de drijfveer achter die keuzes is geweest maar het heeft echt geen zin om er nu zo mee bezig te zijn om te voorkomen dat je ooit nog weer een verkeerde keuze maakt.
Jij hebt al veel levenservaring opgedaan waardoor je nu echt anders met situaties om zult gaan! En je maakt altijd keuzes op grond van de omstandigheden zoals ze op dat moment zijn.
Dus blijf niet te lang hangen in had ik maar en als toen. Accepteer het en leer er van. Bouw opnieuw vertrouwen op, in jezelf vooral maar ook in andere mensen en vooral, gun jezelf het recht op het maken van fouten! Dat is menselijk!
Ik vind het trouwens ontzettend jammer dat ik je net gemist hebt bij Dubio maar ben blij dat je het zo leuk hebt gehad!
liefs Zonlicht
woensdag 20 augustus 2008 om 09:30
quote:felicia schreef op 20 augustus 2008 @ 08:43:
@iseo ik ga later op de dag nog even wat uitgebreider op je post in, moet zo gaan werken.
Ik heb alleen 1 ding wat me dus wel dwars zit. Dat is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe. Hij heeft een zeer wisselend inkomen, bouwt daarnaast geen pensioen op en kan eigenlijk ook niet sparen. Ik kan me daar ontzettend veel zorgen over maken. Deed ik tijdens onze relatie ook altijd al. Wil niet dat hij het slecht heeft/krijgt (ondanks alles) ik weet dat het zijn keuze en dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar ik zou zo graag weten hoe ik van die gevoelens af kan komen. Misschien tips?
Herkenbaar.
Ik ben nog niet van die gevoelens af dus vind het moeilijk tips te geven.
De vader van mijn kind neemt mij veel kwalijk, leeft tijden als een zwerver, bouwt weer iets op, laat het weer in elkaar vallen. En soms bereikt mij dan iets van informatie of hoe het met hem gaat.
Ik ben het erg gewend om 'mee te denken' in zijn gedachtengang en weet dan ook steeds het zo door zijn ogen te zien en dat is soms eng.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel is eigenlijk een deel angst, en willen weten hoe het met hem gaat. Want dat brengt weer rust.
Het was moeilijk ook om hem los te laten, omdat als ik kon zien hoe het met hem ging, en deel uitmaakte van zijn dag, had ik er 'invloed' op, ook een soort controle. Dat je niet plotseling met hem te maken krijgt, maar emoties, problemen, stemmingen ziet opbouwen, en weer ziet afnemen.
@iseo ik ga later op de dag nog even wat uitgebreider op je post in, moet zo gaan werken.
Ik heb alleen 1 ding wat me dus wel dwars zit. Dat is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe. Hij heeft een zeer wisselend inkomen, bouwt daarnaast geen pensioen op en kan eigenlijk ook niet sparen. Ik kan me daar ontzettend veel zorgen over maken. Deed ik tijdens onze relatie ook altijd al. Wil niet dat hij het slecht heeft/krijgt (ondanks alles) ik weet dat het zijn keuze en dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar ik zou zo graag weten hoe ik van die gevoelens af kan komen. Misschien tips?
Herkenbaar.
Ik ben nog niet van die gevoelens af dus vind het moeilijk tips te geven.
De vader van mijn kind neemt mij veel kwalijk, leeft tijden als een zwerver, bouwt weer iets op, laat het weer in elkaar vallen. En soms bereikt mij dan iets van informatie of hoe het met hem gaat.
Ik ben het erg gewend om 'mee te denken' in zijn gedachtengang en weet dan ook steeds het zo door zijn ogen te zien en dat is soms eng.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel is eigenlijk een deel angst, en willen weten hoe het met hem gaat. Want dat brengt weer rust.
Het was moeilijk ook om hem los te laten, omdat als ik kon zien hoe het met hem ging, en deel uitmaakte van zijn dag, had ik er 'invloed' op, ook een soort controle. Dat je niet plotseling met hem te maken krijgt, maar emoties, problemen, stemmingen ziet opbouwen, en weer ziet afnemen.
woensdag 20 augustus 2008 om 09:31
Gaat z'n gangetje. Ik denk dat ik een beetje in dezelfde fase zit als jij. De ene dag kan je de wereld aan en de andere dag hoef je maar getriggert (hoop dat ik het goed schrijf) te worden door iets heel onbenulligs en je zit zo weer terug in je gevoel van toen, met alle bijbehorende emoties.
En wat als je andere keuzes in je leven had gemaakt? Dan was je niet de persoon geworden die je nu bent. Natuurlijk zijn wij allemaal wel beschadigd door ons verleden, maar moet je zien hoef lief en belangstellend je hier bent, hoe goed je je kan invoelen in een ander. Dat is toch enorm veel waard. Jij bent veel waard. Wat gebeurd is is gebeurd. (Is de 2e x vanochtend dat ik dit schrijf)
En dat van het verkeerd zien, verkeerd voelen, overdrijven is zo herkenbaar. Maar dat is nog een restje (echt een restje) wat je uit je "oude" leven hebt mee genomen. Ik merk bv dat ik heel slecht nee durf te zeggen. Altijd me in allerlei bochten wring om de ander te pleasen. En als ik verdrietig ben, ik het voor mezelf meteen relativeer. Terwijl je gewoon heerlijk verdrietig mag zijn.
Je bent zoveel waard.
Liefs 30-
En wat als je andere keuzes in je leven had gemaakt? Dan was je niet de persoon geworden die je nu bent. Natuurlijk zijn wij allemaal wel beschadigd door ons verleden, maar moet je zien hoef lief en belangstellend je hier bent, hoe goed je je kan invoelen in een ander. Dat is toch enorm veel waard. Jij bent veel waard. Wat gebeurd is is gebeurd. (Is de 2e x vanochtend dat ik dit schrijf)
En dat van het verkeerd zien, verkeerd voelen, overdrijven is zo herkenbaar. Maar dat is nog een restje (echt een restje) wat je uit je "oude" leven hebt mee genomen. Ik merk bv dat ik heel slecht nee durf te zeggen. Altijd me in allerlei bochten wring om de ander te pleasen. En als ik verdrietig ben, ik het voor mezelf meteen relativeer. Terwijl je gewoon heerlijk verdrietig mag zijn.
Je bent zoveel waard.
Liefs 30-
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 20 augustus 2008 om 09:36
Zonlicht!
Echt jammer dat ik je niet heb gezien.
Maar dat maken we binnenkort hoop ik goed
Hoe gaat het met je?
Je hebt gelijk, en sommige dagen weet en voel ik dat zelf ook zo.
Maar dat lukt nog niet vaak genoeg en er zijn nog veel vragen, en lastige dingen in het dagelijks leven die met toen ook te maken hebben.
Ik weet eigenlijk niet goed of ik al aan het accepteren ben.
Misschien duw ik dingen nog steeds weg, als dat het niet van mij is.
Maar ondertusen kun je eigenlijk niet anders.
Echt jammer dat ik je niet heb gezien.
Maar dat maken we binnenkort hoop ik goed
Hoe gaat het met je?
Je hebt gelijk, en sommige dagen weet en voel ik dat zelf ook zo.
Maar dat lukt nog niet vaak genoeg en er zijn nog veel vragen, en lastige dingen in het dagelijks leven die met toen ook te maken hebben.
Ik weet eigenlijk niet goed of ik al aan het accepteren ben.
Misschien duw ik dingen nog steeds weg, als dat het niet van mij is.
Maar ondertusen kun je eigenlijk niet anders.
woensdag 20 augustus 2008 om 09:43
Dertigmin
Ja, wat je nog meeneemt uit je oude leven. Het is niet zomaar met een grens van oud en nieuw te doen, het vraagt er allemaal om om uitgewerkt te worden en dat is soms moeilijk.
Ik merk nu bij mezelf, dat omdat ik zenuwachtig ben omdat school weer bijna begint, ik daartegenaan ga zitten hikken met het terugvallen in oude gedachten.
Dan kan ik me gek maken met hoe moeilijk ik kan doen, en niets helpt beter dan die negatieve stem in mijn hoofd de ruimte te geven. Daar ben je niet zomaar vanaf, er zit zoveel in, dingen die ex zei die ik denk te bewijzen, hoe je jezelf gewend bent tegen te spreken, kritiek leveren etc.
Ja, wat je nog meeneemt uit je oude leven. Het is niet zomaar met een grens van oud en nieuw te doen, het vraagt er allemaal om om uitgewerkt te worden en dat is soms moeilijk.
Ik merk nu bij mezelf, dat omdat ik zenuwachtig ben omdat school weer bijna begint, ik daartegenaan ga zitten hikken met het terugvallen in oude gedachten.
Dan kan ik me gek maken met hoe moeilijk ik kan doen, en niets helpt beter dan die negatieve stem in mijn hoofd de ruimte te geven. Daar ben je niet zomaar vanaf, er zit zoveel in, dingen die ex zei die ik denk te bewijzen, hoe je jezelf gewend bent tegen te spreken, kritiek leveren etc.
woensdag 20 augustus 2008 om 09:44
Het gaat hier goed, ben nog steeds in de vakantie stemming Dus maar zo lang mogelijk van genieten.
Zeker Iseo, binnenkort he!
Jij bent net als ik natuurlijk wel aan het accepteren, de dagen waarop het goed gaat en dingen naar de achtergrond gaan en je het sneller langs je heen kunt laten glijden worden gewoon steeds meer en zullen elkaar sneller opvolgen.
Het is gewoon een proces en zomaar opeens kijk je achterom en denk je wow, heb ik dat allemaal al bereikt.
Vergis je niet dat we nogal wat druk hebben door studie enzo. Die druk maakt je natuurlijk ook weer wat kwetsbaarder.
Soms doe ik het ook hoor, duw ik dingen weg, zeer bewust. Juist om voor mezelf de ruimte te maken met mijn toekomst bezig te zijn. Dat mag en kan! Misschien ben je er dan ook nog niet aan toe om dat stukje te verwerken, maar weet je dat komt vanzelf. En dat veel dingen nu in het dagelijkse leven nog met toen te maken klopt wel, dat is hier ook issue. Dus ik snap het wel hoor. Maar echt dat gaat minder worden omdat jij er anders mee om leert gaan. Dat is belangrijk, niet had ik maar en als ik toen maar!
Zeker Iseo, binnenkort he!
Jij bent net als ik natuurlijk wel aan het accepteren, de dagen waarop het goed gaat en dingen naar de achtergrond gaan en je het sneller langs je heen kunt laten glijden worden gewoon steeds meer en zullen elkaar sneller opvolgen.
Het is gewoon een proces en zomaar opeens kijk je achterom en denk je wow, heb ik dat allemaal al bereikt.
Vergis je niet dat we nogal wat druk hebben door studie enzo. Die druk maakt je natuurlijk ook weer wat kwetsbaarder.
Soms doe ik het ook hoor, duw ik dingen weg, zeer bewust. Juist om voor mezelf de ruimte te maken met mijn toekomst bezig te zijn. Dat mag en kan! Misschien ben je er dan ook nog niet aan toe om dat stukje te verwerken, maar weet je dat komt vanzelf. En dat veel dingen nu in het dagelijkse leven nog met toen te maken klopt wel, dat is hier ook issue. Dus ik snap het wel hoor. Maar echt dat gaat minder worden omdat jij er anders mee om leert gaan. Dat is belangrijk, niet had ik maar en als ik toen maar!
woensdag 20 augustus 2008 om 09:48
Lieve Iseo,
Je zegt het zelf toch al: Je bent zenuwachtig. Miss iets onzeker. En die onzekerheid had je ook met ex. Daardoor komt dat gevoel weer terug.
Ik denk dat je zeker aan het accepteren bent, want je wilt het voor jezelf duidelijk hebben. Super goed van je! Naar mijn mening kom je er nooit helemaal vanaf. Dat is ook niet erg, je bent wie je bent. Door schade en schande wijs geworden.
Je bent toch ook niet een ander persoon. Je bent in die ongelijkwaardige relatie anders geworden en jezelf weer aan het terug vinden. Hoor jij nooit in jouw omgeving: Goh, je bent weer helemaal Iseo?
Dikke knuffel
Je zegt het zelf toch al: Je bent zenuwachtig. Miss iets onzeker. En die onzekerheid had je ook met ex. Daardoor komt dat gevoel weer terug.
Ik denk dat je zeker aan het accepteren bent, want je wilt het voor jezelf duidelijk hebben. Super goed van je! Naar mijn mening kom je er nooit helemaal vanaf. Dat is ook niet erg, je bent wie je bent. Door schade en schande wijs geworden.
Je bent toch ook niet een ander persoon. Je bent in die ongelijkwaardige relatie anders geworden en jezelf weer aan het terug vinden. Hoor jij nooit in jouw omgeving: Goh, je bent weer helemaal Iseo?
Dikke knuffel
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 20 augustus 2008 om 09:56
quote:dertigmin schreef op 20 augustus 2008 @ 09:48:
Lieve Iseo,
Je zegt het zelf toch al: Je bent zenuwachtig. Miss iets onzeker. En die onzekerheid had je ook met ex. Daardoor komt dat gevoel weer terug.
Ik denk dat je zeker aan het accepteren bent, want je wilt het voor jezelf duidelijk hebben. Super goed van je! Naar mijn mening kom je er nooit helemaal vanaf. Dat is ook niet erg, je bent wie je bent. Door schade en schande wijs geworden.
Je bent toch ook niet een ander persoon. Je bent in die ongelijkwaardige relatie anders geworden en jezelf weer aan het terug vinden. Hoor jij nooit in jouw omgeving: Goh, je bent weer helemaal Iseo?
Dikke knuffel
Dat hoor ik niet zo vaak, het is toch een tijd die ik weg ben geweest vanaf dat ik vrij jong (17) was en toen al slecht in mijn vel zat en dingen niet echt kon delen met mijn omgeving.
Ik weet gewoon nog steeds niet goed wie ik ben en wat van mij is.
Maar ik ben er weer, en verder wordt het onderwerp een beetje vermeden.
Hoe gaat dit bij jou?
Lieve Iseo,
Je zegt het zelf toch al: Je bent zenuwachtig. Miss iets onzeker. En die onzekerheid had je ook met ex. Daardoor komt dat gevoel weer terug.
Ik denk dat je zeker aan het accepteren bent, want je wilt het voor jezelf duidelijk hebben. Super goed van je! Naar mijn mening kom je er nooit helemaal vanaf. Dat is ook niet erg, je bent wie je bent. Door schade en schande wijs geworden.
Je bent toch ook niet een ander persoon. Je bent in die ongelijkwaardige relatie anders geworden en jezelf weer aan het terug vinden. Hoor jij nooit in jouw omgeving: Goh, je bent weer helemaal Iseo?
Dikke knuffel
Dat hoor ik niet zo vaak, het is toch een tijd die ik weg ben geweest vanaf dat ik vrij jong (17) was en toen al slecht in mijn vel zat en dingen niet echt kon delen met mijn omgeving.
Ik weet gewoon nog steeds niet goed wie ik ben en wat van mij is.
Maar ik ben er weer, en verder wordt het onderwerp een beetje vermeden.
Hoe gaat dit bij jou?
woensdag 20 augustus 2008 om 10:13
Heb je de behoefte (of zij) om het er over te hebben?
Bij mij? Ik was ook jong. Wel iets ouder dan jij. 19. Ik heb mezelf in mijn relatie heel erg afgeschermd van mijn omgeving. Wilde het er niet over hebben. Loyaliteitsconflict noemen ze dat. Dus ze wisten eigenlijk niet hoe het echt met mij ging.
Nu ik weer even alleen ben (met kind) merk ik dat ik terug begin te komen. Niet direct terug, maar degene kan zijn die ik wil zijn. Zonder druk.
Je kan alleen maar zijn wie je bent, als je van jezelf houdt. En dat doe ik eindelijk! Heerlijk om dit zo op te schrijven trouwens.
Liefs
Bij mij? Ik was ook jong. Wel iets ouder dan jij. 19. Ik heb mezelf in mijn relatie heel erg afgeschermd van mijn omgeving. Wilde het er niet over hebben. Loyaliteitsconflict noemen ze dat. Dus ze wisten eigenlijk niet hoe het echt met mij ging.
Nu ik weer even alleen ben (met kind) merk ik dat ik terug begin te komen. Niet direct terug, maar degene kan zijn die ik wil zijn. Zonder druk.
Je kan alleen maar zijn wie je bent, als je van jezelf houdt. En dat doe ik eindelijk! Heerlijk om dit zo op te schrijven trouwens.
Liefs
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 20 augustus 2008 om 10:26
Heb wel de behoefte om het erover te hebben, maar niet met mijn omgeving.
Ze wisten ook niet echt hoe het met mij ging, toen, ik ben ook gewoon jarenlang weg geweest. Al snel in de relatie schermden wij ons af, samen, van de buitenwereld.
Ik kon die twee werelden niet met elkaar rijmen, dat wat ik had met ex, en dat daarbuiten. Dat gaf steeds ergere problemen en gedoe.
Met hem, maar ook in mijzelf.
Praat jij hierover met de mensen om je heen?
Ze wisten ook niet echt hoe het met mij ging, toen, ik ben ook gewoon jarenlang weg geweest. Al snel in de relatie schermden wij ons af, samen, van de buitenwereld.
Ik kon die twee werelden niet met elkaar rijmen, dat wat ik had met ex, en dat daarbuiten. Dat gaf steeds ergere problemen en gedoe.
Met hem, maar ook in mijzelf.
Praat jij hierover met de mensen om je heen?
woensdag 20 augustus 2008 om 10:41
Ja, ik probeer het wel. Is soms moeilijk. Dat onsamenhangende wat jij in je vorige post noemt, dat is heel herkenbaar. Kleine fragmentjes die 1 groot verhaal worden.
Die 2 werelden waren ook niet met elkaar te rijmen. Een grote illusie waar je steeds verder in bent mee gezogen.
Die 2 werelden waren ook niet met elkaar te rijmen. Een grote illusie waar je steeds verder in bent mee gezogen.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 20 augustus 2008 om 10:51
Raar is dat wel, dat je in zo'n relatie heel langzaam aan in een isolement gaat leven. Wij woonden daarbij ook nog eens op een industrieterrein, dus isolement ten top.
Je trekt je heel langzaam aan terug uit het sociale leven.
Met mij alles ok Iseo. Straks een sollicitatie gesprek in..........het klooster. Echt waar.
Je trekt je heel langzaam aan terug uit het sociale leven.
Met mij alles ok Iseo. Straks een sollicitatie gesprek in..........het klooster. Echt waar.
woensdag 20 augustus 2008 om 10:55
Is ook raar. Ik had niets meer voor mezelf. De laatste 2 jaar ben ik dat wel gaan oppakken toen mijn oogkleppen deels afvielen.
Ik durfde mijn vriendinnen niet thuis uit te nodigen, want stel dat het een rotzooi zou zijn, ik durfde geen afspraken voor mezelf te maken buiten de deur, want stel dat hij weg zou moeten. Dat soort dingen allemaal. Ik durfde gewoon eigenlijk niets. Ik was bang voor mijn eigen eerlijkheid.
Ik ging alleen maar met mensen om die hij goedkeurde. Dus eigenlijk zijn vrienden.
Ik durfde mijn vriendinnen niet thuis uit te nodigen, want stel dat het een rotzooi zou zijn, ik durfde geen afspraken voor mezelf te maken buiten de deur, want stel dat hij weg zou moeten. Dat soort dingen allemaal. Ik durfde gewoon eigenlijk niets. Ik was bang voor mijn eigen eerlijkheid.
Ik ging alleen maar met mensen om die hij goedkeurde. Dus eigenlijk zijn vrienden.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 20 augustus 2008 om 11:31
quote:felicia schreef op 20 augustus 2008 @ 08:43:
@iseo ik ga later op de dag nog even wat uitgebreider op je post in, moet zo gaan werken.
Ik heb alleen 1 ding wat me dus wel dwars zit. Dat is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe. Hij heeft een zeer wisselend inkomen, bouwt daarnaast geen pensioen op en kan eigenlijk ook niet sparen. Ik kan me daar ontzettend veel zorgen over maken. Deed ik tijdens onze relatie ook altijd al. Wil niet dat hij het slecht heeft/krijgt (ondanks alles) ik weet dat het zijn keuze en dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar ik zou zo graag weten hoe ik van die gevoelens af kan komen. Misschien tips?
Lieve Felicia, weet je hoe je een beetje klinkt? Als zijn moeder. Je maakt je zorgen om hem, om zijn toekomst, of hij wel goed voor zichzelf kan zorgen. Maar dat gaat maar één kant op. Hij maakt zich zorgen om hetzelfde (zichzelf), maar niet om jou. Nogmaals zit daar geen gelijkwaardigheid in. Ik maak me sterk dat hij dat gevoel bij jou ook nog af en toe versterkt of voedt door zich slachtofferig op te stellen, als een kind. Ik heb dat zelf ook meegemaakt, en het is een vreemde gewaarwording dat je tegelijk als een moeder en als een klein kind kan worden behandeld.
Ik heb nu in therapie geleerd me los te maken van hoe hij zich opstelt (als commanderende 'vader' of behoeftig kind) en hem als volwassene te benaderen. Jouw ex is ook volwassen en is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Jullie relatie is voorbij. Daarmee ook jouw zorgplicht ten opzichte van hem.
Ik hoef je er waarschijnlijk niet aan te herinneren dat hij de zorgplicht ten opzichte van jou al tijdens de relatie niet nakwam. En dat dat mede de reden is waarom jij de relatie verbreekt.
Laat maar gaan, dat verantwoordelijkheidsgevoel...
liefs,
dubio
@iseo ik ga later op de dag nog even wat uitgebreider op je post in, moet zo gaan werken.
Ik heb alleen 1 ding wat me dus wel dwars zit. Dat is mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe. Hij heeft een zeer wisselend inkomen, bouwt daarnaast geen pensioen op en kan eigenlijk ook niet sparen. Ik kan me daar ontzettend veel zorgen over maken. Deed ik tijdens onze relatie ook altijd al. Wil niet dat hij het slecht heeft/krijgt (ondanks alles) ik weet dat het zijn keuze en dat hij zelf verantwoordelijk is. Maar ik zou zo graag weten hoe ik van die gevoelens af kan komen. Misschien tips?
Lieve Felicia, weet je hoe je een beetje klinkt? Als zijn moeder. Je maakt je zorgen om hem, om zijn toekomst, of hij wel goed voor zichzelf kan zorgen. Maar dat gaat maar één kant op. Hij maakt zich zorgen om hetzelfde (zichzelf), maar niet om jou. Nogmaals zit daar geen gelijkwaardigheid in. Ik maak me sterk dat hij dat gevoel bij jou ook nog af en toe versterkt of voedt door zich slachtofferig op te stellen, als een kind. Ik heb dat zelf ook meegemaakt, en het is een vreemde gewaarwording dat je tegelijk als een moeder en als een klein kind kan worden behandeld.
Ik heb nu in therapie geleerd me los te maken van hoe hij zich opstelt (als commanderende 'vader' of behoeftig kind) en hem als volwassene te benaderen. Jouw ex is ook volwassen en is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Jullie relatie is voorbij. Daarmee ook jouw zorgplicht ten opzichte van hem.
Ik hoef je er waarschijnlijk niet aan te herinneren dat hij de zorgplicht ten opzichte van jou al tijdens de relatie niet nakwam. En dat dat mede de reden is waarom jij de relatie verbreekt.
Laat maar gaan, dat verantwoordelijkheidsgevoel...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
