Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 20 augustus 2008 om 11:41
Maar de 'verantwoordelijke' is wel de positie die je jarenlang hebt gehad.
Voor wat algemeen fout ging en voor zijn problemen met jou en jouw acties.
Voor het oplossen van crisissen, allerlei dingen die speelden. Dat is moeilijk loslaten.
Ik kan nog steeds precies die vreemde gedachtengang volgen van hem, hoe alles wat nu gebeurd met hem nog steeds mijn schuld is, mijn verantwoordelijkheid die ik niet neem. Schuldgevoel etc.
Terwijl je weet dat het niet klopt.
Maar het is ook die manier die bekend is om er tegen aan te kijken, te voelen.
Dubiootje, ik heb je weer genomineerd
Voor wat algemeen fout ging en voor zijn problemen met jou en jouw acties.
Voor het oplossen van crisissen, allerlei dingen die speelden. Dat is moeilijk loslaten.
Ik kan nog steeds precies die vreemde gedachtengang volgen van hem, hoe alles wat nu gebeurd met hem nog steeds mijn schuld is, mijn verantwoordelijkheid die ik niet neem. Schuldgevoel etc.
Terwijl je weet dat het niet klopt.
Maar het is ook die manier die bekend is om er tegen aan te kijken, te voelen.
Dubiootje, ik heb je weer genomineerd
woensdag 20 augustus 2008 om 11:56
woensdag 20 augustus 2008 om 14:48
Ja, het voelt vast ergens veilig, de verantwoordelijkheid voor hem nemen. Terwijl niets zo angstaanjagend is als verantwoordelijk zijn voor het geluk van zo'n mens. Maar dat ben je eigenlijk ook niet. Hij is verantwoordelijk voor zijn geluk, jij voor zijn ongeluk. Zo is het toch nog mooi verdeeld.
Ik ben er klaar mee hoor. Bijna. Dat stemmetje zit nog wel te zeuren, maar ik luister er niet meer naar. Nog even en ik hoor het helemaal niet meer
Je bent lief Iseo
Ik ben er klaar mee hoor. Bijna. Dat stemmetje zit nog wel te zeuren, maar ik luister er niet meer naar. Nog even en ik hoor het helemaal niet meer
Je bent lief Iseo
Ga in therapie!
woensdag 20 augustus 2008 om 15:13
quote:pom508 schreef op 20 augustus 2008 @ 10:51:
Raar is dat wel, dat je in zo'n relatie heel langzaam aan in een isolement gaat leven. Wij woonden daarbij ook nog eens op een industrieterrein, dus isolement ten top.
Je trekt je heel langzaam aan terug uit het sociale leven.
Met mij alles ok Iseo. Straks een sollicitatie gesprek in..........het klooster. Echt waar.
Pom al terug van het solliciteren?
Heb je er moeite mee gehad dat sociale leven weer op te pakken?
Raar is dat wel, dat je in zo'n relatie heel langzaam aan in een isolement gaat leven. Wij woonden daarbij ook nog eens op een industrieterrein, dus isolement ten top.
Je trekt je heel langzaam aan terug uit het sociale leven.
Met mij alles ok Iseo. Straks een sollicitatie gesprek in..........het klooster. Echt waar.
Pom al terug van het solliciteren?
Heb je er moeite mee gehad dat sociale leven weer op te pakken?
woensdag 20 augustus 2008 om 15:52
Lieve allemaal,
Het is gelukt hoor met het huis! Natuurlijk nog de financiering regelen maar dat komt goed. Ik voel me de koningin te rijk dat dit huis echt van mij wordt! Al mijn wensen zijn vervuld, en nu gaat de hypotheerente ook nog dalen, nog een teken...
Het duurt nog een aantal maanden voordat ik er in kan maar dat is wel handig vanwege de verkoop van ons huis. Het idee dat dit straks op mij staat te wachten is al genoeg om het vol te houden.
Pom, hoe ging je gesprek?
Iseo, nog wat leuks aan het doen?
Ik heb altijd veel vrienden om me heen gehad dus herken het geisoleerde niet. Wel dat ik rekening hield met hem, dus niet te vaak weg ging om onhandige momenten voor hem. Maar dat werd steeds minder. Ik ben steeds meer mijn eigen gang gegaan. Ging ook vrijwel overal alleen naar toe en vond dat wel lekker.
Maar ik heb dus al die jaren wel veel feedback gehad van vrienden en mezelf niet geisoleerd. Ik weet nog wel dat ik in het begin wel vertelde over zijn rare nukken, maar later niet meer omdat ik me ervoor schaamde. Maar op een gegeven moment, zo'n 2 jaar geleden, ben ik wel weer gaan vertellen, aan steeds meer mensen. Toen wist ik dat het niet goed voor me was en ik er op een gegeven moment mee zou stoppen. Dat praten met anderen en later ook hier aan jullie als ervaringsdeskundigen, heeft me echt geholpen om te komen waar ik nu ben. Zo bleef ik het spiegelen aan hoe het zou moeten zijn en aan hoe ik ben. Mijn vrienden kennen mij goed en ik heb daardoor nooit geloofd dat het mijn schuld was. Echt nooit. Ik heb echter wel lang geloofd dat ik hem kon helpen. Dat ik het wel voor 2 kon. Daar ben ik nu wel vanaf gestapt.
Dertig-, je klinkt heel goed nu hoor. Hou vol.
Felicia, luister maar naar Dubio, ze zegt rake dingen. Dat van die commanderende vader en behoeftig kind klinkt wel bekend in mijn oren trouwens..
Iseo, ik ben ook veel kwijt hoor, en dat je denkt dat het wel meeviel, of dat het niet over jou ging. Heel gek om te merken hoe het geheugen dan werkt. Gister zei mijn vorige ex nog dat hij zich een voorval herinnerde helemaal aan het begin van onze relatie waarin hij zich geneerde voor de situatie. Dat ik mijn ex iets vroeg wat ik zelf niet kon (had mijn voet verstuikt): schoenen pakken en voet inzwachtelen en dat ex het niet deed (uit principe) en dat mijn vorige ex (de lieve schat) het toen maar deed. Wist ik allang niet meer natuurlijk en tja, zo erg was dat toch niet? Maar zo zie je maar hoe idioot dat gedrag overkomt op een 'normaal' persoon.
Ha Zonlicht! (f)
Ben ook benieuwd hoe het met Felicia en Alyden gaat?!
Liefs,
Z.
Het is gelukt hoor met het huis! Natuurlijk nog de financiering regelen maar dat komt goed. Ik voel me de koningin te rijk dat dit huis echt van mij wordt! Al mijn wensen zijn vervuld, en nu gaat de hypotheerente ook nog dalen, nog een teken...
Het duurt nog een aantal maanden voordat ik er in kan maar dat is wel handig vanwege de verkoop van ons huis. Het idee dat dit straks op mij staat te wachten is al genoeg om het vol te houden.
Pom, hoe ging je gesprek?
Iseo, nog wat leuks aan het doen?
Ik heb altijd veel vrienden om me heen gehad dus herken het geisoleerde niet. Wel dat ik rekening hield met hem, dus niet te vaak weg ging om onhandige momenten voor hem. Maar dat werd steeds minder. Ik ben steeds meer mijn eigen gang gegaan. Ging ook vrijwel overal alleen naar toe en vond dat wel lekker.
Maar ik heb dus al die jaren wel veel feedback gehad van vrienden en mezelf niet geisoleerd. Ik weet nog wel dat ik in het begin wel vertelde over zijn rare nukken, maar later niet meer omdat ik me ervoor schaamde. Maar op een gegeven moment, zo'n 2 jaar geleden, ben ik wel weer gaan vertellen, aan steeds meer mensen. Toen wist ik dat het niet goed voor me was en ik er op een gegeven moment mee zou stoppen. Dat praten met anderen en later ook hier aan jullie als ervaringsdeskundigen, heeft me echt geholpen om te komen waar ik nu ben. Zo bleef ik het spiegelen aan hoe het zou moeten zijn en aan hoe ik ben. Mijn vrienden kennen mij goed en ik heb daardoor nooit geloofd dat het mijn schuld was. Echt nooit. Ik heb echter wel lang geloofd dat ik hem kon helpen. Dat ik het wel voor 2 kon. Daar ben ik nu wel vanaf gestapt.
Dertig-, je klinkt heel goed nu hoor. Hou vol.
Felicia, luister maar naar Dubio, ze zegt rake dingen. Dat van die commanderende vader en behoeftig kind klinkt wel bekend in mijn oren trouwens..
Iseo, ik ben ook veel kwijt hoor, en dat je denkt dat het wel meeviel, of dat het niet over jou ging. Heel gek om te merken hoe het geheugen dan werkt. Gister zei mijn vorige ex nog dat hij zich een voorval herinnerde helemaal aan het begin van onze relatie waarin hij zich geneerde voor de situatie. Dat ik mijn ex iets vroeg wat ik zelf niet kon (had mijn voet verstuikt): schoenen pakken en voet inzwachtelen en dat ex het niet deed (uit principe) en dat mijn vorige ex (de lieve schat) het toen maar deed. Wist ik allang niet meer natuurlijk en tja, zo erg was dat toch niet? Maar zo zie je maar hoe idioot dat gedrag overkomt op een 'normaal' persoon.
Ha Zonlicht! (f)
Ben ook benieuwd hoe het met Felicia en Alyden gaat?!
Liefs,
Z.
woensdag 20 augustus 2008 om 16:27
Ja Zonnepit, een vergelijkbaar voorval heb ik aan Iseo verteld toen ze hier was, dat een vriend iets te drinken pakte voor me toen ik vanwege mijn miskraam niet kon opstaan, omdat de liefde van mijn leven het niet wilde doen. Komt zo bij vlagen weer naar boven, dat soort dingen. Ik had toen trouwens wel door dat dat niet normaal was. Die vriend maakte later de opmerking tegen me dat manlief mij manipuleerde.
Maar super joh, dat het helemaal rond is, je huis! En hé, gaat de hypotheekrente dalen? Da's mooi
Je hebt nooit geloofd dat het jouw schuld was. Wat bedoel je precies met 'het'? Ging jij niet ook op eieren lopen?
Klara, laat je even horen hoe het met je gaat?
Maar super joh, dat het helemaal rond is, je huis! En hé, gaat de hypotheekrente dalen? Da's mooi
Je hebt nooit geloofd dat het jouw schuld was. Wat bedoel je precies met 'het'? Ging jij niet ook op eieren lopen?
Klara, laat je even horen hoe het met je gaat?
Ga in therapie!
woensdag 20 augustus 2008 om 17:26
Ja, ik ben terug en kom jullie allemaal bekeren nu tot het RK geloof.
Het gesprek ging goed, morgen hoor ik of ik door mag naar de volgende ronde.
Felicia, het is zo moeilijk om te stoppen met redden van dingen die echt zijn verantwoordelijkheid zijn, maar die hiij niet neemt. Hij heeft dat lang niet gedaan omdat jij dit al deed. Nu mag hij op eigen benen staan, net als jij.
Ik zie hier in de stad al volop gebeuren vanwege het nieuwe universitaire jaar. Meid (ook Iseo) ben blij dat jullie de nieuwe start mogen maken mede vanuit de schoolbanken! Lekker rondhangen tussen gelijkgestemden en opbouwend bezig zijn.
Ik hoop echt dat jullie studies voor voldoende afleiding zorgen en dat jullie weer heel veel nieuwe fijne mensen zo mogen ontmoeten.
Hoe is het met M Iseo?
Dubio, geef jij een gil wanneer je weer een keer in de buurt bent ?
Eleonora zit in de snikkende hitte van de Franse Riviera.
Het gesprek ging goed, morgen hoor ik of ik door mag naar de volgende ronde.
Felicia, het is zo moeilijk om te stoppen met redden van dingen die echt zijn verantwoordelijkheid zijn, maar die hiij niet neemt. Hij heeft dat lang niet gedaan omdat jij dit al deed. Nu mag hij op eigen benen staan, net als jij.
Ik zie hier in de stad al volop gebeuren vanwege het nieuwe universitaire jaar. Meid (ook Iseo) ben blij dat jullie de nieuwe start mogen maken mede vanuit de schoolbanken! Lekker rondhangen tussen gelijkgestemden en opbouwend bezig zijn.
Ik hoop echt dat jullie studies voor voldoende afleiding zorgen en dat jullie weer heel veel nieuwe fijne mensen zo mogen ontmoeten.
Hoe is het met M Iseo?
Dubio, geef jij een gil wanneer je weer een keer in de buurt bent ?
Eleonora zit in de snikkende hitte van de Franse Riviera.
anoniem_33109 wijzigde dit bericht op 20-08-2008 20:15
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
woensdag 20 augustus 2008 om 17:27
woensdag 20 augustus 2008 om 21:12
Jaaaaa, mooi he die keuken. He-le-maal mijn smaak.. en een laag aanrechtblad, psies goed voor mijn lengte
Ga ik ook weer koken. Want dat deed ik nooit meer omdat hij altijd zat te klagen dat hij het niet lekker vond. Dus hij kookte altijd. Andere mensen vonden dat heel leuk van hem en makkelijk voor mij. Het was ook makkelijk maar de aanleiding niet leuk.
1 feb. is de opleverdatum.
he maar Pom, wat ga je nou doen joh? Bekeren? Word je non?
Duub, het boos worden van hem, dat was niet mijn schuld. Dat deed hij zelf vond ik en was onterecht. Toch ging ik op eieren lopen ja....
Ga ik ook weer koken. Want dat deed ik nooit meer omdat hij altijd zat te klagen dat hij het niet lekker vond. Dus hij kookte altijd. Andere mensen vonden dat heel leuk van hem en makkelijk voor mij. Het was ook makkelijk maar de aanleiding niet leuk.
1 feb. is de opleverdatum.
he maar Pom, wat ga je nou doen joh? Bekeren? Word je non?
Duub, het boos worden van hem, dat was niet mijn schuld. Dat deed hij zelf vond ik en was onterecht. Toch ging ik op eieren lopen ja....
woensdag 20 augustus 2008 om 21:59
Whallah, dat is wel laat, die opleverdatum. Gaan jullie nog zo lang onder één dak leven of heeft hij andere woonruimte -ben het even kwijt-
Fijn dat je het huis hebt -onder voorbehoud van de financiering dan-
Pommus, ik hoop dat het een fijne plek is om te werken -klinkt in elk geval niet stressvol- en uiteraard dat jij de gelukkige wordt.
Fijn dat je het huis hebt -onder voorbehoud van de financiering dan-
Pommus, ik hoop dat het een fijne plek is om te werken -klinkt in elk geval niet stressvol- en uiteraard dat jij de gelukkige wordt.
woensdag 20 augustus 2008 om 23:12
woensdag 20 augustus 2008 om 23:14
donderdag 21 augustus 2008 om 00:39
Daar ben ik weer er is weer veel geschreven zeg. Na mn werk nog even met een vriendin weg geweest. Ik geniet daarvan want ik heb dat zolang niet kunnen doen. Was altijd bezig met smoesjes verzinnen waarom ik niet met een vriendin mee kon gaan en zelf een vriendin meevragen deed ik al helemaal niet.
Wat jullie schrijven over isolement dat had ik ook. Eigenlijk bracht ik mezelf min of meer daarin. Er werd mij niet verboden om mensen mee te nemen, niet te praten over mn relatie of ergens naar toe te gaan. Maar de reactie op dat soort dingen werden zo gemaakt dat je het wel liet. Niemand uitnodigen omdat ik dan de hele dag tegen een stuk chagerijn aan zit te kijken en letterlijk kan zien dat ie mijn bezoek de deur uit wil. Als je weg wil, krijgt te horen wat een onzin. Ik sprak met niemand over de gevoelens die ik had in mijn relatie. Ene kant uit schaamte dat ik het liet gebeuren aan de andere kant omdat ik hem niet wilde zwart maken. Het voelt nu zo lekker om gewoon wel alles te zeggen, al doe ik het wel heel erg gedoseerd steeds weer een stukje. Alles in 1 keer lukt niet. Ik merk dat ik eerst zelf moet verwerken en accepteren dat dingen zo gegaan zijn voor ik ze aan iemand kan vertellen.
Wat betreft die verantwoordelijkheid, dat klopt helemaal. De slachtofferrol die hij soms aannam. Ja ik jou daarvoor nodig je bent daar zo goed in (als het hm uitkomt) Hij kon zich echt als een baby gedragen en weet je het gevoel dat hij me nodig had verwarde ik dan soms met liefde. En nee hij maakt zich geen zorgen om mij, maar dat hoeft ook niet want ik kan heel goed voor mezelf zorgen en dat weet hij ook. Hij kan ook voor zichzelf zorgen, hij heeft genoeg kwaliteiten maar benut ze voor geen meter. Heb het hm zo vaak proberen uit te leggen maar dan was ik inderdaad weer een kind, wat wist ik daar in godsnaam van. Het is tijd om het los te laten. Dat gaat al een stuk beter sinds we niet meer met elkaar praten. Ik ben er van overtuigd dat het me ook gaat lukken.
Soms denk ik dat ik het allemaal nog wat onderschat omdat ik er nog maar zo weinig tranen om laat. Hoe weet ik nu of ik de ernst van de situatie goed heb begrepen? Ik voel me niet super slecht namelijk. Heb wel veel dipjes en afdwaalmomenten. Kan heel goed over onze goede herrinneringen nadenken zonder verdrietig te zijn en ook over de slechte dingen nadenken zonder boos te zijn.
Wat jullie schrijven over isolement dat had ik ook. Eigenlijk bracht ik mezelf min of meer daarin. Er werd mij niet verboden om mensen mee te nemen, niet te praten over mn relatie of ergens naar toe te gaan. Maar de reactie op dat soort dingen werden zo gemaakt dat je het wel liet. Niemand uitnodigen omdat ik dan de hele dag tegen een stuk chagerijn aan zit te kijken en letterlijk kan zien dat ie mijn bezoek de deur uit wil. Als je weg wil, krijgt te horen wat een onzin. Ik sprak met niemand over de gevoelens die ik had in mijn relatie. Ene kant uit schaamte dat ik het liet gebeuren aan de andere kant omdat ik hem niet wilde zwart maken. Het voelt nu zo lekker om gewoon wel alles te zeggen, al doe ik het wel heel erg gedoseerd steeds weer een stukje. Alles in 1 keer lukt niet. Ik merk dat ik eerst zelf moet verwerken en accepteren dat dingen zo gegaan zijn voor ik ze aan iemand kan vertellen.
Wat betreft die verantwoordelijkheid, dat klopt helemaal. De slachtofferrol die hij soms aannam. Ja ik jou daarvoor nodig je bent daar zo goed in (als het hm uitkomt) Hij kon zich echt als een baby gedragen en weet je het gevoel dat hij me nodig had verwarde ik dan soms met liefde. En nee hij maakt zich geen zorgen om mij, maar dat hoeft ook niet want ik kan heel goed voor mezelf zorgen en dat weet hij ook. Hij kan ook voor zichzelf zorgen, hij heeft genoeg kwaliteiten maar benut ze voor geen meter. Heb het hm zo vaak proberen uit te leggen maar dan was ik inderdaad weer een kind, wat wist ik daar in godsnaam van. Het is tijd om het los te laten. Dat gaat al een stuk beter sinds we niet meer met elkaar praten. Ik ben er van overtuigd dat het me ook gaat lukken.
Soms denk ik dat ik het allemaal nog wat onderschat omdat ik er nog maar zo weinig tranen om laat. Hoe weet ik nu of ik de ernst van de situatie goed heb begrepen? Ik voel me niet super slecht namelijk. Heb wel veel dipjes en afdwaalmomenten. Kan heel goed over onze goede herrinneringen nadenken zonder verdrietig te zijn en ook over de slechte dingen nadenken zonder boos te zijn.
donderdag 21 augustus 2008 om 00:45
Wat verantwoordelijkheid betreft heb je aan mij ook wel een goede. Heb daar naar de meeste mensen/situaties toe wel last van. Breekt me soms wel eens een beetje op, maar komt ook wel goed van pas. In werksituaties krijg ik vaak extra vertrouwen van leidinggevenden omdat ze weten dat ze het aan me over kunnen laten. In deze relatie ging het echter totaal verkeerd. Het is een eigenschap waar ik nog een balans in moet zoeken.
donderdag 21 augustus 2008 om 10:27
Waarom moet je je superslecht voelen Felicia?
Bij mij werkte het zo. Vanaf het moment dat ik bij hem uit huis was voelde ik al bevrijding. Ik had alleen nog maar mijn eigen sores en niet die van hem. Natuurlijk heb ik ook wel verdriet gehad om de voorbije relatie, maar dat was steeds maar van korte duur. Juist omdat er verder geen negatieve invloeden waren.
Alleen nog maar mijn eigen problemen en die kon ik feitelijk redelijk snel oplossen.
Hij ging me wel stalken, maar (met wat uitzonderingen) kon ik ook daar redelijk goed mee omgaan. Ik wist dat ik er totaal geen aandacht aan moest geven.
Juist door weg te gaan ga je je al snel veel beter voelen en kun je het verdriet erg goed de baas.
Bij mij werkte het zo. Vanaf het moment dat ik bij hem uit huis was voelde ik al bevrijding. Ik had alleen nog maar mijn eigen sores en niet die van hem. Natuurlijk heb ik ook wel verdriet gehad om de voorbije relatie, maar dat was steeds maar van korte duur. Juist omdat er verder geen negatieve invloeden waren.
Alleen nog maar mijn eigen problemen en die kon ik feitelijk redelijk snel oplossen.
Hij ging me wel stalken, maar (met wat uitzonderingen) kon ik ook daar redelijk goed mee omgaan. Ik wist dat ik er totaal geen aandacht aan moest geven.
Juist door weg te gaan ga je je al snel veel beter voelen en kun je het verdriet erg goed de baas.
donderdag 21 augustus 2008 om 15:57
Je hebt gelijk ik hoef me niet slecht te voelen. Ik denk soms alleen dat dat zo hoort. Vandaag gaat het ook weer best goed allemaal. Ben lekker wezen shoppen om nieuwe spullen te kopen voor mn nieuwe huisje.
Wel rot dat jij last heb gehad van stalken. Heeft hij dat lang gedaan? dat lijkt me best eng allemaal.
Wel rot dat jij last heb gehad van stalken. Heeft hij dat lang gedaan? dat lijkt me best eng allemaal.
donderdag 21 augustus 2008 om 19:20
Oh, meiden, vrouwen, jullie allemaal hier....
Heb weken niks laten horen.
Ik heb vast een heleboel gemist.
En nou meld ik me weer.
Het is weer zover.
Het is mijn ex.
En ik wilde dat ik van hem af was.
Het gaat nu naar het derde jaar toe dat we uit elkaar zijn.
En, nog zit hij me zo dwars.
Hij heeft gezegd dat hij pas weer kan lachen als het lachen mij vergaat.
En dat hoor ik nu steeds en steeds weer.
Ik dacht dat ik er bijna was.
Dat het goed met mij gaat is alleen buitenkant.
Ik vind het zo verschrikkelijk te weten dat er iemand is die mij zo háát, dat hij mij het leven niet gunt.
Ik kan er bijna niet mee leven, ook al doe ik alsof dat wel zo is.
Ik kan niet lezen wat ik typ, door de tranen in mijn ogen.
Er zit een steen in mijn maag.
Het doet zo'n pijn.
Sorry, dat ik hier weer alleen met mijn ellende kom.
Heb weken niks laten horen.
Ik heb vast een heleboel gemist.
En nou meld ik me weer.
Het is weer zover.
Het is mijn ex.
En ik wilde dat ik van hem af was.
Het gaat nu naar het derde jaar toe dat we uit elkaar zijn.
En, nog zit hij me zo dwars.
Hij heeft gezegd dat hij pas weer kan lachen als het lachen mij vergaat.
En dat hoor ik nu steeds en steeds weer.
Ik dacht dat ik er bijna was.
Dat het goed met mij gaat is alleen buitenkant.
Ik vind het zo verschrikkelijk te weten dat er iemand is die mij zo háát, dat hij mij het leven niet gunt.
Ik kan er bijna niet mee leven, ook al doe ik alsof dat wel zo is.
Ik kan niet lezen wat ik typ, door de tranen in mijn ogen.
Er zit een steen in mijn maag.
Het doet zo'n pijn.
Sorry, dat ik hier weer alleen met mijn ellende kom.
donderdag 21 augustus 2008 om 19:22
donderdag 21 augustus 2008 om 19:35
Oh, Mamzelle,
In de vakantie is hij de kinderen komen halen/brengen.
Ik hielp ze de deur uit met hun bagage.
Hij keek me zo vuil aan, waar de jongens bij stonden.
De rillingen liepen over mijn rug.
Ik kan hier wel tegen was mijn mantra de rest van die dag, en zo gedroeg ik me ook.
Maar sta ik stil bij mezelf en laat ik gevoelens toe, dan stort ik in.
Soms (en deze dagen iets vaker) denk ik: het gebeurt toch wel eens dat mensen spontaan overlijden, wanneer dat nou eens met hem gebeurde...dan verliest hij niet meer respect dan hij al gedaan heeft. Dan houden de kinderen ook nog het beeld dat ze nu van hem hebben, dat ik voor hun zo positief in stand probeer te houden.
Ik wilde dit eerst in de biechtstoel doen, maar ik denk dit, en wil er wel openlijk voor uit komen.
Dat is toch erg, iemand doodwensen.
In de vakantie is hij de kinderen komen halen/brengen.
Ik hielp ze de deur uit met hun bagage.
Hij keek me zo vuil aan, waar de jongens bij stonden.
De rillingen liepen over mijn rug.
Ik kan hier wel tegen was mijn mantra de rest van die dag, en zo gedroeg ik me ook.
Maar sta ik stil bij mezelf en laat ik gevoelens toe, dan stort ik in.
Soms (en deze dagen iets vaker) denk ik: het gebeurt toch wel eens dat mensen spontaan overlijden, wanneer dat nou eens met hem gebeurde...dan verliest hij niet meer respect dan hij al gedaan heeft. Dan houden de kinderen ook nog het beeld dat ze nu van hem hebben, dat ik voor hun zo positief in stand probeer te houden.
Ik wilde dit eerst in de biechtstoel doen, maar ik denk dit, en wil er wel openlijk voor uit komen.
Dat is toch erg, iemand doodwensen.
donderdag 21 augustus 2008 om 19:46
Ik denk dat er hier wel meer mensen zijn die een snel einde hebben gewenst aan hun neverending story. Ik wel in elk geval. Toen die story nog levend was want dat is 'ie op dit moment niet, ex is hééél rustig.
Ik heb in de afgelopen weken een zo goed als liefdesverklaring gehad, en een paar dagen later een totale negeerstand. Heeft allemaal niks met mij te maken maar alles met zíjn mood van het moment.
Zo kun je die vuile blik ook bezien. Een weerspiegeling van zijn humeur op dat moment. Niets wat jij doet of niets wat jij laat heeft daar invloed op.
Ik hoop dat je mantra voor de volgende keer zal zijn 'wat ben je toch een lul'.
Ik heb in de afgelopen weken een zo goed als liefdesverklaring gehad, en een paar dagen later een totale negeerstand. Heeft allemaal niks met mij te maken maar alles met zíjn mood van het moment.
Zo kun je die vuile blik ook bezien. Een weerspiegeling van zijn humeur op dat moment. Niets wat jij doet of niets wat jij laat heeft daar invloed op.
Ik hoop dat je mantra voor de volgende keer zal zijn 'wat ben je toch een lul'.
donderdag 21 augustus 2008 om 19:54
lieve Perel
hij weet nog steeds je zwakke plek te raken he!
Mamz heeft gelijk, leer dingen anders te zien. Je zult merken dat je dan anders tegen dingen aankijkt en hem daarmee minder macht geeft. Want je doet het dus nog steeds.
Je hoeft niet lief gevonden worden door hem, het is zijn probleem dat hij je iets toewenst en jij maakt er jouw probleem van door er moeite mee te hebben dat iemand je dit toewenst!
Dus zorg dat je jezelf onder controle krijgt, snap je wat ik bedoel? Zijn mening doet er toch niet meer toe? En waarom moet jij dat beeld van hem in stand houden richting de kinderen? Hoe hij zich als vader gedraagt is zijn verantwoordelijkheid en hoe hij zich tegenover jouw gedraagt ook! Niet jouw verantwoordelijkheid!!
Denk aan iets leuks als je hem ziet, aan iets waardoor je je krachtig en sterk voelt. Het zal vast helpen de dingen anders te benaderen
liefs Zonlicht
hij weet nog steeds je zwakke plek te raken he!
Mamz heeft gelijk, leer dingen anders te zien. Je zult merken dat je dan anders tegen dingen aankijkt en hem daarmee minder macht geeft. Want je doet het dus nog steeds.
Je hoeft niet lief gevonden worden door hem, het is zijn probleem dat hij je iets toewenst en jij maakt er jouw probleem van door er moeite mee te hebben dat iemand je dit toewenst!
Dus zorg dat je jezelf onder controle krijgt, snap je wat ik bedoel? Zijn mening doet er toch niet meer toe? En waarom moet jij dat beeld van hem in stand houden richting de kinderen? Hoe hij zich als vader gedraagt is zijn verantwoordelijkheid en hoe hij zich tegenover jouw gedraagt ook! Niet jouw verantwoordelijkheid!!
Denk aan iets leuks als je hem ziet, aan iets waardoor je je krachtig en sterk voelt. Het zal vast helpen de dingen anders te benaderen
liefs Zonlicht
donderdag 21 augustus 2008 om 19:58
Ik ga grote mok koffie zetten.
Ach, dat jongste kind van mij.
Die ziet ook weer hoe laat het is met me.
Hij heeft deze week een vriendje te logeren hier, wat een zaligheid. Twee jongens die geen ruzie maken zoals broers doen, overleggen (zelfs over de laatste plak vleeswaren) wie hem op een bolletje mag: "wil jij nog dat witte bolletje, neem ik die bruine?"
En dan gebeurt er weer wat, de post komt, ik schiet vol, probeer dat te verbergen, maar goed, hoofd als een boei meteen, lezen, rekenen, nog eens lezen.
...mam, gaat het?
Ja, goed hoor.
Zal ik even iets te drinken voor je pakken?
mmm, neu, laat maar, pak maar voor jullie...
Zal ik dan toch maar water opzetten, kun je zelf thee maken als je wilt...
Nou, ok, doe dat maar, eigenlijk wel lekker, bakkie thee.
Hij pakt cola voor hem en vriendje, zet water op.
Dat vergeet ik, dat het gekookt heeft.
En even later komt hij toch weer kijken: had je nou thee gepakt? Nee, hé? Hij gaat de keuken in en komt met een klotsend vol theeglas naar me toe.
En hij kijkt naar mijn ogen. En ziet.
En ik schaam me, schaam me.
Voor mijn kind.
Niet om wie ik ben, en om wat ik doe.
Maar om de situatie.
Hoe kun je de boel zó verkloten. (excuus).
Met wikken en wegen. Schipperen.
Ach, dat jongste kind van mij.
Die ziet ook weer hoe laat het is met me.
Hij heeft deze week een vriendje te logeren hier, wat een zaligheid. Twee jongens die geen ruzie maken zoals broers doen, overleggen (zelfs over de laatste plak vleeswaren) wie hem op een bolletje mag: "wil jij nog dat witte bolletje, neem ik die bruine?"
En dan gebeurt er weer wat, de post komt, ik schiet vol, probeer dat te verbergen, maar goed, hoofd als een boei meteen, lezen, rekenen, nog eens lezen.
...mam, gaat het?
Ja, goed hoor.
Zal ik even iets te drinken voor je pakken?
mmm, neu, laat maar, pak maar voor jullie...
Zal ik dan toch maar water opzetten, kun je zelf thee maken als je wilt...
Nou, ok, doe dat maar, eigenlijk wel lekker, bakkie thee.
Hij pakt cola voor hem en vriendje, zet water op.
Dat vergeet ik, dat het gekookt heeft.
En even later komt hij toch weer kijken: had je nou thee gepakt? Nee, hé? Hij gaat de keuken in en komt met een klotsend vol theeglas naar me toe.
En hij kijkt naar mijn ogen. En ziet.
En ik schaam me, schaam me.
Voor mijn kind.
Niet om wie ik ben, en om wat ik doe.
Maar om de situatie.
Hoe kun je de boel zó verkloten. (excuus).
Met wikken en wegen. Schipperen.
donderdag 21 augustus 2008 om 20:03
Waar schaam je je precies voor?
Voor dat je een mens bent, met verdriet dat soms te groot is om alleen te dragen?
Of voor dat hij zo'n impact op jou en daardoor jullie heeft?
Een moeder mag best wel eens even het niet meer weten, verdrietig zijn, ziek zijn, boos zijn, mens zijn.
Zelfs meer dan eens.
Leer je kinderen maar dat een perfecte wereld niet bestaat. Daarmee geef je ze een groot cadeau voor hun toekomst.
Voor dat je een mens bent, met verdriet dat soms te groot is om alleen te dragen?
Of voor dat hij zo'n impact op jou en daardoor jullie heeft?
Een moeder mag best wel eens even het niet meer weten, verdrietig zijn, ziek zijn, boos zijn, mens zijn.
Zelfs meer dan eens.
Leer je kinderen maar dat een perfecte wereld niet bestaat. Daarmee geef je ze een groot cadeau voor hun toekomst.
anoniem_37392 wijzigde dit bericht op 21-08-2008 20:03
Reden: hebt = bent
Reden: hebt = bent
% gewijzigd
