Geen kind aankunnen

Ik heb geen kinderen, maar ik wil je toch proberen raad te geven. Als je namelijk altijd de ziektes e.d. voor ogen houdt die je kindje mogelijk kan krijgen, zul je uiteindelijk veel missen en maak je alleen jezelf ziek van de zorgen.

Het lot doet wat het lot wil en wij kunnen er alleen het beste van maken. Dus wat komt dat komt en jij kunt niet meer dan je best doen voor smurfikind.

Ik heb zelf geen kinderen dus herken het in dat opzicht niet, maar wel die angst dat iets ergs je dierbaren kan overkomen. Ik maak me dan vooral druk om mijn ouders.



Feit is dat deze dingen wel kunnen gebeuren, maar je kunt die angsten niet je leven laten beheersen (althans, dat wil je niet neem ik aan.) Je zou een boek kunnen lezen over RET (rationeel emotieve therapie) want je angst is niet rationeel. Er zijn hier best wel wat boeken over (aangeraden in verschillende topics op het forum) die je kunnen helpen je irrationele gedachten te veranderen. Als het echt heel erg is/wordt zou je kunnen overwegen met een therapeut te gaan praten die hier ervaring mee heeft, geloof dat je ook wel cursussen kunt doen.



Succes ermee! Het is natuurlijk niet leuk om je zo druk te maken, hoop dat het minder wordt voor je.

Smurfi, heel herkenbaar!

Ik heb er nooit bij stil gestaan dat een kind krijgen buiten een hele boel liefde ook een hele boel angst met zich meebrengt.



Volgens mij hebben alle moeders dit in mindere of meerdere mate.

Een kind is nou eenmaal kwetsbaar en je beschermd het tegen veel dingen, maar kan het niet tegen alles beschermen.

Als je dan vreselijke dingen om je heen ziet vraag je je af waarom dat gebeurt en realiseer je je dat dat ook jou kan overkomen.

Lieve Smurfi,

Zoals gezegd: die dingen kunnen gebeuren. Maar op voorhand daar al te veel zorgen over hebben, is niet goed. Realiseer je dit: je hebt het leven niet in de hand. Het hélpt niet als je je zorgen maakt over dingen die eventueel kunnen gebeuren. Het is moeilijk, maar probeer je angsten los te laten: "Als het gebeurt, gebeurt het, en dan zien we dan wel verder. Op dit moment wil ik alleen maar genieten van mijn lekkere ventje!" Als je jezelf teveel meetrekt in je zorgen, worden ze steeds groter en onrealistischer. Probeer te accepteren dat er erge dingen kunnen gebeuren, houdt in enkel je achterhoofd die mogelijkheid open en probeer voor de rest gewoon te genieten van je gezin. Dit alles is gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik (ik weet het, ik moet mezelf er ook altijd weer op wijzen). Geniet bewust van elk moment, realiseer je je rijkdom zoveel mogelijk, en blijf niet in je angsten hangen. Ik hoop dat het je lukt. Overigens is het misschien goed om je angsten uit te spreken jegens anderen. Zij kunnen je helpen om te rationaliseren. Een therapeut zou je ook kunnen helpen.

Sterkte!

Ik herken je verhaal wel een beetje. Ik heb altijd wel wat aanleg gehad voor angsten en depressieve gedachten, maar het moederschap heeft er voor gezorgd dat deze gevoelens een veel grotere rol zijn gaan spelen.



Ik ben vaak ook overdreven bang dat mijn kinderen iets zal overkomen, met name als ze buiten mijn "toezicht" verkeren Als mijn zoon op schooluitstap gaat moet ik me echt dwingen om niet constant in de rats te zitten over wat hem allemaal zou overkomen. Dat varieert van de bus die verongelukt tot zoon die onder een auto komt of verdrinkt in de vijver in de speeltuin. En als ik ik onderweg naar mijn werk wordt gepasseerd door een ambulance die met zwaailichten de straat van het kinderdagverblijf van mijn dochtertje inrijdt, slaan mijn gedachten en hartslag ook meteen op hol. Heel vervelend.



Daarbij heb ik de laatste tijd ook last van meer algemene angsten naar de toekomst toe. Zo kan ik me bij vlagen buitensporig druk maken over de effecten van de klimaatverandering en "de wereld waarin mijn kinderen straks zullen leven". Dat klinkt erg overdreven, dat vind ik zelf ook, maar ik heb dus wel last van dergelijke gedachten en gevoelens, soms zelfs in die mate dat ik er 's nachts van wakker kan liggen en dat er overdag een donkere schaduw wordt geworpen over de mooie momenten met mijn kinderen.

Mijn ouders zijn ook intelligente mensen die een maand zonder mij op vakantie gingen toen ik twee was, nu ik zelf een dochter heb moet ik er niet aan denken!



De andere dingen die je beschrijft zou ik ook niet doen.



Dit neemt niet weg dat zij betere of slechtere ouders zijn volgens mij .

Ze staan anders in het leven.

Helaas is dit niet voor iedereen weg gelegd.

Aan de andere kant: Een kind van drie dat gaat buiten spelen onder leiding van een kind van 6 is toch niet normaal of ben ik gek...

Het lijkt me heel erg lastig als je zo in het leven staat!!

Ik herken het zelf totaal niet, maar zie het wel bij een vriendin van mij. Ik krijg helemaal de kriebels als ik zie hoe zij haar kinderen verstikt (in mijn ogen). Zelfs de oudste van 6,5 mag niet of nauwelijks even buiten beeld van papa of mama zijn.

Volgens mij kweek je op die manier juist angstige kinderen, juist omdat ouders overal gevaar zien.



Maar goed, zij snapt waarschijnlijk niet dat ik zo 'relaxt' met zaken omga. Voor echt gevaar kijk ik wel uit; maar ik laat mijn dochter rustig haar gang gaan in een klimrek of zo'n touwgeval.

In de zomervakantie was ik met betreffende vriendin en onze kinderen (2 van haar en 1 van mij) in een speeltuin. Zij roept constant "pas op" en "kijk uit", terwijl ik iets heb van "gaat wel goed". Het mooie/grappige/stomme is dat haar kinderen continu iets hebben en die van mij zelden.



Ik vind het heel belangrijk dat een kind zelfvertrouwen heeft / krijgt en ik geloof ook in 'met vallen en opstaan' groot worden.

Ooit een keer de uitspraak gelezen "een goede opvoeder behoedt zijn kinderen niet voor vallen; maar helpt ze om weer op te staan"; dat is iets dat ik altijd heb onthouden.



Het is denk ik wel goed om je er van bewust te zijn dat je te angstig / beschermend / voorzichtig bent. Je zou dan eventueel een ander (partner, vriendin oid) kunnen vragen je te helpen met wat 'losser' te worden. Maar het zal denk ik wel moeilijk zijn en een zeer bewust proces moeten zijn.

Smurfi, vergeet ook niet dat als je overdreven bezorgd bent je kindje dit ook kan gaan oppikken Hij moet ook leren dat als je van de trap valt je het wel overleeft, als je je arm breekt je niet dood gaat enz. enz. Als hij een moeder heeft die daar elke keer moeilijk over doet wordt hij vanzelf ook angstig en zal hij dingen misschien ook minder goed durven....



Ook een goede reden om het probleem aan te pakken!

Pauline, misschien hebben die kinderen van je vriendin wel meer toezicht nodig omdat ze gewoon niet handig zijn?

Ik vind het ook raar dat een kind van 6'5 niet buiten het zicht van zijn ouders mag.



Maar zelf ben ik zoals gezegd ook heel voorzichtig met mijn bijna drie en een half jarige.

Ze mag in klimrekken, touwdingen, zonder bandjes in het zwembad, etc. maar buiten beeld spelen zit er echt niet in.

Ze kan de afspraak "als je ergens anders naar toe wilt kom je het eerst zeggen" nog echt niet nakomen.

Daarom ben ik dus voorzichtig.

Het kind van een vriendin van me mag dat wel. Maar die blijft ook echt in de zandbak zitten en is niet als zijn moeder verderop koffie gaat halen opeens buiten de speeltuin op de openbare weg......

smurfi, ik heb een kind van vierenhalf en heb ook wel in zekere zin angst dat ik bang ben dat hem iets overkomt maar ik probeer het wel los te laten. Bijvoorbeeld: sinds de afgelopen zomervakantie mag hij buitenspelen (ik woon op zes hoog dus nog even een obstakel, ga dus ook elke minuut kijken) maar ik merk wel dat hij beter luistert omdat ik hem meer ruimte geef, en hij weet de regels ook (tot mijn verbazing houdt hij zich daar ook aan). Ik hou me vooral vast aan het idee dat ik van de jaren zeventig ben en wij (zonder mobieltjes) de hele dag buiten waren en wij zijn ook groot geworden. En nogmaals sommige dingen kun je niet voorkomen en weten. Ik kan ook morgen onder een bus lopen, o mmaar even een cliche te gebruiken. Het blijft gewoon moeilijk.... *zucht*

Smurfi, je projecteert je angst op je kind. Dus ben het eens met Runner. Je schrijft dat je zoon nu vier is, neem aan dat hij nu ook naar de basisschool gaat? Dan moet je hem ook loslaten en heb je geen controle meer. Indien hij naar school gaat, hoe verloopt dat? Gaat ie bij andere kindjes spelen, vertrouw je hem toe aan andere ouders?

Iedere ouder heeft wel bep angsten tov zijn/haar kind, ik ook! Zeker als ik weer eoa verhaal heb gehoord over een ziek kind etc. En alleen buiten spelen noem maar op, dat zijn allemaal zaken die op een gegeven moment aan bod komen en dat gaat stap voor stap. Maar ik kan dat allemaal heel goed relativeren. Zie het oa als mijn taak mijn kind te begeleiden naar een zo zelfstandig mogelijk leven.En dat kan m.i. alleen maar als je het loslaat. Probeer een beetje meer te genieten en je minder zorgen te maken.

Smurfi schrijft toch nergens dat ze haar kinderen te beschermd opvoedt? Ik lees alleen dat ze regelmatig last heeft van de angst dat haar kind iets zou kunnen overkomen, niet dat ze daardoor een zenuwachtige moeder wordt die elke buil of breuk angstvallig probeert te voorkomen.



Overigens vind ik het wel tamelijk abnormaal om een 3-jarige peuter zonder volwassen toezicht buiten te laten spelen. En eerlijk gezegd ken ik ook geen mensen die hun 6-jarige al alleen buiten laten spelen. Kleine kinderen spelen hier eigenlijk vooral thuis of bij andere kinderen thuis. Maar goed, ik woon dan ook in een drukke wijk in een grote stad, met alle grootstedelijke drukte en gevaren die daar bijhoren.



Welke leeftijd vinden jullie normaal om zonder toezicht buiten te mogen spelen?

Koeka hier is het dan weer heel normaal dat kinderen van een jaar of 6 alleen buiten spelen. Rustige (ontzettend) kinderrijke buurt. Altijd wel een paar buren buiten. Lang niet altijd de bijbehorende ouders, maar dat geeft eigenlijk weinig problemen. Mijn dochtermag nog niet voor buiten spelen als ik er niet bij ben, maar speelt wel hele dagen achter in de tuin, het pad (afgesloten met een poort die op slot zit) en de tuinen van de buren. Gebeurd regelmatig dat ze een uur of langer buiten zicht is. Maar ze kan niet weg en houdt zich ook echt netjes aan de afspraak als ze van tuin verkast dat ze komt zeggen bij wie ze is.



Wat betreft de angst dat je kind wat overkomt. Heel erg herkenbaar. Ik heb die angst heel erg. Ik heb niet het gevoel dat ik mijn kinderen ermee verstik. Ik geef ze ruimte om te ontdekken. Ze mogen alles uit proberen zolang het binnen acceptabel veilige grenzen is. Maar mijn kinderen zijn nog klein bijna 3,5 en bijna 1. Hoe ouder ze worden hoe meer ze mogen uiteraard. En hoe groter de angst wordt.



Ik vind het ook behoorlijk naief om de angst dat er iets met je kind gebeurd irrationeel te noemen. Het is wel degelijk realistisch. Er gebeuren nu eenmaal ongelukken, ook met kinderen en hoewel iedereen altijd hoopt dat het hem/haar niet overkomt kan het nu eenmaal altijd gebeuren. Hetzelfde geldt voor ziek worden enz. Het is juist naief om altijd maar te denken mij gebeurd dat niet.

Mijn eerste kind is 7 jaar geleden overleden en dat maakt de angst nog levender. Bij mijn dochter van 3,5 heb ik die angst altijd wel gehad, maar dat was goed weg te redeneren. Net als wat hier al gezegd wordt je kunt er niet teveel bij stilstaan wat er allemaal met je dierbaren kan gebeuren. Mijn zoontje van bijna 1 is dus net als mijn eerste kind een jongen en sinds zijn geboorte speelt die angst veel meer. Onbewust vergelijk je, hoe erg je dat niet wilt. En hoewel ik probeer ook hem zo vrij te laten als ik verantwoord vind met een kind besef ik de kwetsbaarheid van mijn kinderen en mezelf heel goed. Misschien vreem dom te zeggen, maar zolang je angst je kind niet verstikt, niet buiten proportie beperkt is juist de angst dat je kind wat kan overkomen ook hee beschermend, dat is de basis van de veilige grenzen die je je kind geeft en daarmee zorg je dus ook juist voor je kind. Maar onbezorgd zul je met kinderen nooit meer zijn.

Ik herken die angst heel goed. Voorheen was ik redelijk zorgeloos, maar nu kan ik overal wel een gevaar in zien en ben ik ook bang voor ziektes. Echt heel irritant, want je schiet er niets mee op. Ik benauw haar helemaal niet, ik heb er bijvoorbeeld geen moeite mee dat ze valt, misschien verandert dat nog als ze groter is en gaat klimmen. Eigenlijk ben ik best wel relaxed met haar, maar mijn gevoel diep van binnen... is dat niet echt dus.



Buiten spelen... ons dochtertje is pas 8 maanden, maar de kinderen van mijn nichtje zijn 4 en 3 en die spelen wel met buurtkinderen samen. Mijn nichtje checkt wel vaak waar ze zijn, meestal is dat naast het huis of een blokje fietsen om het huizenblok. Het ligt erg aan de buurt waar je woont, waar zij wonen kan het heel goed en is het heel erg ons kent ons.

Sunemon, wat verschrikkelijk dat jij een kindje hebt verloren Ik kan me zo goed voorstellen dat die angst dan zo levendig is, ik vind het nu soms al zo moeilijk als ik eraan denk. Mijn nichtje heeft haar eerste kindje verloren, dat was nog niet geboren maar wel voldragen. Wat een verdriet, en dan ken je dat mensje nog niet eens. Sinds ik zelf een kindje heb besef ik zo goed hoe groot dat verdriet toen is geweest.

Jezus, Sunemom, wat verschrikkelijk dat je eerste kind is overleden.

En wat knap van je dat je ondanks je ervaring en je angst er toch in slaagt om je kinderen de ruimte en het vertrouwen te geven om dingen uit te proberen en te ontdekken.

Ook voor mij is je gevoel herkenbaar Smurfi. Ik heb deze zorgen trouwens ook over bijvoorbeeld mijn man en broer. Hoewel dit wel minder heftig is dan de angst dat mijn zoontje iets overkomt.

Mijn kind voelt zo als mijn aller kwetsbaarste plek. Als mijn broer of man zouden overlijden zou dat vreselijk zijn, maar ergens heb ik het vertrouwen dat ik daar op den duur mee zou kunnen leven. Wat mijn kind betreft is dat anders, voor mijn gevoel zou dan echt alles ophouden.

Heeft het feit dat je zoontje misschien enigskind blijft te maken met je angst? Ben je bang dat je zorgen met meer kinderen nog groter worden?

Banba, ik voel het precies hetzelfde als jij. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn vriend iets zou overkomen, maar dan heb ik mijn dochtertje nog en dan red ik het wel. Maar zonder dochter.... ik probeer er maar niet teveel aan te denken, voor zover dat lukt.

Ik herken het. Maar de kans is groot dat jouw kind gezond opgroeit. En stel dat hem of haar iets overkomt, dan voorkom je dat niet door nu al angstig te zijn.

Grootste punt is: of je nu bang bent of niet bang bent, als er iets gebeuren zal, zal het gebeuren, en dan kun je maar beter NU genieten van al het mooie en goede dat je wel hebt.



Je bent trouwens verbaasd dat je vrienden hun kind(eren) voor de deur laten voetballen, maar hun zoontje is 6 jaar.. er zit een groot verschil in wat kan met buitenspelen tussen 4 en 6 jaar, kinderen ontwikkelen zich enorm in die periode. (en de periodes daarna)



Sterkt ermee.

quote:dreamer schreef op 08 september 2008 @ 06:54:

Grootste punt is: of je nu bang bent of niet bang bent, als er iets gebeuren zal, zal het gebeuren, en dan kun je maar beter NU genieten van al het mooie en goede dat je wel hebt.

En mocht er iets gebeuren, dan sta je ervoor, en deal je ermee. Dan ontdek je de kracht in jezelf om ermee om te gaan.

Als mensen vantevoren tegen mij gezegd zouden hebben dat ik mijn twee kinderen zou kwijtraken en nooit meer terug zou zien, zou ik gedacht hebben dat ik gek zou worden.



Maar ik zit hier nog steeds, ik ben ze kwijt (ontvoerd door papa) en leef al bijna zes jaar in onzekerheid, en ik zal niet ontkennen dat het zwaar is. Ik heb mezelf heel goed leren kennen (had het natuurlijk liever op een andere manier gezien..) en ik kan je wel zeggen dat ik nu wel weet wat écht belangrijk is in het leven.



Dat is leven, echt leven en de dag plukken. Genieten van het mooie wat er om je heen is, op dit moment.

quote:Banba schreef op 07 september 2008 @ 23:40:

Mijn kind voelt zo als mijn aller kwetsbaarste plek. Als mijn broer of man zouden overlijden zou dat vreselijk zijn, maar ergens heb ik het vertrouwen dat ik daar op den duur mee zou kunnen leven. Wat mijn kind betreft is dat anders, voor mijn gevoel zou dan echt alles ophouden.





Ja en nee. Ik denk dat bijna alle ouders van een overleden kindje je in meer of mindere mate hetzelfde antwoord zullen geven. Op het moment dat je je kind verliest stopt de wereld met draaien voor je gevoel. En dat gevoel blijft een poos (bij de een langer dan bij de ander), maar op een gegeven moment gaat zelfs na het verlies van je kind het leven verder. Mensen zijn zo ongelooflijk flexibel. Verreweg de meeste mensen gaan door en hoewel het vaak wel een poosje duurt krijgen hun leven weer op de rit. Als ik naar mezelf kijk heeft het een jaar of 3 geduurd voor ik weer echt durfde te leven. In het begin wil je niet verder, maar je moet. En dan komt het moment dat je jezelf erop betrapt dat je gelachen hebt en daarbij een minuut voor het eerst weer ehct vrolijk bent geweest. En zo ga je steeds een stap verder. En in grote lijnen kan ik nu (en dat was zo na een jaar of 2,5-3 denk ik) zeggen dat ik tevreden ben met mijn leven. Zelfs periodes echt gelukkig ben sinds onze kinderen er zijn (mijn eerste was niet van mijn man, ik heb het dus altijd over onze kinderen; mijn oudste dochter en onze zoon). Het gemis blijft er is bij mij nog altijd een lege plek. En dat zal wel nooit weggaan. Er is nog altijd geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan mijn eerste gedacht heb, hij zal er altijd bijhoren, maar ik leef er niet minder om.



Misschien maakt dat de angst ook wel hanteerbaarder als je je bedenkt dat hoewel iedereen van te voren zegt de dood van z'n kind niet aan te kunnen, verreweg de meeste mensen er toch redelijk een weg in weten te vinden. Hoe verschrikkelijk het ook is je moet door en je gaat door en de meeste mensen worden wel weer (al zal het nooit meer 100% zijn denk ik zelf) gelukkig. En ik heb bijvoorbeeld niet het gevoel dat ik mijn huidige gezin er heel anders door laat leven. Al is er wel meer besef. Ook mijn man beseft door mijn ervaring veel meer de kwetsbaarheid van zijn kinderen en onze kinderen krijgen veel vrijheid, veel ruimte, maar wel binnen hele veilige grenzen. Ik (en grotendeels daardoor mijn man ook) kan het niet aan ze dingen te laten doen die in mijn ogen ehct gevaarlijk (kunnen) zijn. Om het buitenspeel voorbeeld aan te halen. Bij ons oude huis speelden ook heel veel kinderen zelf buiten. Maar daar was vlakbij een sloot. Dochter is er nooit in de buurt gekomen, luisterde al heel jong heel goed met waar ze wel en niet mag komen en toch heeft ze daar geen seconde zonder toezicht mogen spelen. En zou dat nu (ze is nu een paar maanden ouder en speelt nu heel veel 'alleen' buiten) ook niet mogen. Dat mag ze pas als ze 2 zwemdiploma's heeft. Voor die tijd snap ik niet waar andere ouders het vandaan halen om hun kinderen er alleen te laten. En dat heb ik met veel dingen waar het daadwerkelijk gevaarlijk kan zijn. Het nonchalante van het zal wel goedkomen, dat ik wat mijn kinderen minder meekrijgen dan andere kinderen, omdat ik te goed weet dat het helaas niet altijd goedkomt en dat je het jezelf nooit meer vergeeft wanneer het misgaat (zelfs niet als je er ehct helemaal niets aan hebt kunnen doen).

@Sunemon: Wat een mooie positing en wat ontzettend verdrietig dat je je kindje moet missen. Ik besef heel goed dat een kind nooit een vervanging kan zijn van een ander kind. Maar heb jij de indruk dat het hebben van nog twee kinderen het 'makkelijker' maakt om door te gaan met leven?