irritaties vriend..hoe ombuigen?

Dit topic lijkt mij een herhaling van zetten te zijn. Waren de reacties in de eerdere topics die je over exact dit onderwerp hebt geopend niet bevredigend?

ik heb het ook wel eens. Wel steeds minder, omdat ik mezelf dwing tot tien te tellen, en te bekijken wat ik wil met die uitspraak die ik zou gaan doen. Vaak is na tien tellen het moment toch al verloren, en ook bedenk ik me dat het geennut heeft en niet nodig is. Dus even inslikken en de andere kant op kijken.

Misschien even inleven hoe jij het zou vinden als hij continu zijn irritaties over jou zou zeggen met als doel dat je verandert. Dit helpt mij. Ik kan zijn wie ik ben. Hij kan zijn wie hij is.

Ja dit herken ik uit mijn vorige relatie. Ik heb me er vaak overheen proberen te zetten, maar ik kon niet stoppen met me ergeren aan onbenulligheden en hem te wijzen op dingen die hij naar mijn mening anders moest doen. In 7 jaar tijd heb ik hem behoorlijk beïnvloed. Op korte termijn gaf het me voldoening mijn gelijk of "overwinning" te behalen. Op de langere termijn vond ik het vreselijk dat hij zich zo schikte in mijn wensen. Ik zag hem eigenlijk niet voor vol aan.



Enerzijds ben/was ik inderdaad manipulatief. Anderzijds had hij totaal geen ruggengraat, waardoor ik steeds harder ging "schoppen" om maar eens tegengas te krijgen. Als ik eens tegengas kreeg walste ik daar helaas alsnog met gemak overheen. Ik werd er niet gelukkig van en heb het uitgemaakt...



Was ondertussen ook verliefd geworden op iemand anders, met wie ik nog steeds ben. Die me gewoon uitlacht als ik mijn zin wil of me verwend gedraag. Terugschopt en tegangas geeft. Dat botst af en toe, maar in elk geval zijn wij aan elkaar gewaagd kunnen we elkaar aan. Ik vind het heerlijk, dit is wat ik nodig heb! (hoewel ik zijn koppigheid ook wel eens vervloek, natuurlijk )



Het mooie: ik wil hem ook helemaal niet te veranderen! Kleiding bijvoorbeeld: mijn ex droeg de kleding die ik mooi vond, kort door de bocht gesteld. Mijn huidige vriend geeft niets om mode, pakt altijd het bovenste shirt van de stapel en draagt soms kleding die ik afschuwelijk vind (vormeloze beige t-shirts bijvoorbeeld). Als ik er iets van zeg is het alleen om hem te plagen, want het maakt me niet uit. Hij trekt zich er ook niets van aan en lacht me gewoon uit: "durf je wel met me over straat dan?"



Ergernissen zijn er heus wel hoor. En er zijn heus stomme gewoontes waar ik wat van zeg en waarvan ik vind dat hij dat moet aanpassen. Maar andersom ook.



Ik wil echt niet zeggen dat jouw relatie niet goed is hoor! Dat jullie niet gelijkwaardig aan elkaar zijn, of jij niet genoeg van hem houdt. Dat de oplossing dus is om hem te verlaten. Maar dat was bij mij wel zo...

Uiteindelijk kun je het volgens mij vrij zwart-wit stellen: of je accepteert hem zoals hij is, met al zijn gebreken. Of niet.

quote:vertwijfeld schreef op 07 september 2008 @ 21:57:

@wuiles: houd je soms een lijstje bij wie welk topic wanneer opent? Hoef ik niet te doen. Ik meende me te herinneren dat ik dit onderwerp eerder voorbij had zien komen en vervolgens bleek uit de historie van het forum dat je de afgelopen maanden meerdere topics met hetzelfde onderwerp hebt geopend. De vraag waarom je dan een nieuw topic opent is dus gerechtvaardigd.

Als je met je cursor op het vergrootglas onder je avatar klikt dan verschijnt een lijst van topics waarin je zelf hebt gereageerd. Ik noem:



- verdriet als ik me erger aan mijn vriend

- te weinig ruimte voor de ander

- dubbel gevoel

- vriendinnen zijn altijd verder in de liefde dan ik

- voorspellende waarde astrologie



Etcetera, etcetera. Al die topics zijn door jou geopend en gaan over het feit dat je twijfelt aan de kwaliteit van je relatie omdat je je zo ergert aan het gedrag van je vriend.

Vertwijfeld, je kunt op het vergrootglasje onder iemand avatar klikken en zien waar die persoon eerder heeft gepost.



Ik denk dat Wuiles wel een punt heeft. Mij valt het daarnaast op dat uit die topics onzekerheid spreekt, en dat je erg bezig bent met welke gevoelens normaal en gerechtvaardigd zijn en welke niet.



Vat je je ergernis niet te zwaar op uit onzekerheid en twijfel?

Of denk er er juist te licht over, en steekt er meer achter zoals bij mij het geval was? En ben je juist onzeker alleen te komen staan als je de conclusie moet trekken dat je je vriend onvoldoende accepteert zoals hij is?



Ik denk een beetje hardop, wil je niet iets aanpraten, maar wel aan het denken zetten.

De posting van Wuiles stond er zonet nog niet...

Het lampje begon te branden toen ik me realiseerde: ik kan die ergernis niet loslaten. Dus moet ik de rest van mijn leven met deze ergernissen leven. Wil ik dat? Natuurlijk wilde ik dat niet. Toen was het me duidelijk dat ik hem moest verlaten. En nee, ik wilde hem eerst ook niet kwijt, ik was met hem opgegroeid en vergroeid en bang om alleen te zijn. Maar ik ben er naartoe gegroeid.



Maar hierbij 2 opmerkingen, ter nuancering omdat jouw situatie misschien wel héél anders is dan de mijne (en misschien ook niet):

1. Naast die onbenulligheden speelde ook een taalverschil, wat regelmatig misverstanden en communicatistoornissen opleverde. Op zich misschien niet onoverkomelijk maar ik moest de conclusie trekken dat dat het voor mij wel was. Maar dit was dus wel een fundamenteel verschil.

2. Misschien is het vooral je onzekerheid die een rol speelt en is het niet zo dat je vriend niet de juiste voor je is. Dan zit het probleem misschien bij jou zelf en niet in de relatie (en zou je er in een andere relatie ook tegenaan lopen).



Om over na te denken (nogmaals niet om je iets aan te praten) en wees eerlijk tegen jezelf: wil je hém niet kwijt of ben je bang alleen en zonder relatie te komen staan? En als je hem niet kwijt wilt, wat zou je dan zo aan hem missen? In wat voor mate wil je hem veranderen; zou hij niet een totaal ander persoon zijn als hij zich zou conformeren aan jouw wensen? Zou je stiekem opgelucht zijn van bepaalde eigenschappen van hem verlost te zijn als hij je vriend niet was?



Ik wist zelf heel lang ergens in een hoekje van mijn hoofd wel wat bij mij de antwoorden op deze vragen waren...

Laat je niet te veel afschrikken door Wuiles hoor. Maar het wordt wel érg gewaardeerd als je laat weten of je iets met reacties kunt en gedaan hebt. En hoe het verder is gegaan. Ik heb die topics verder niet gelezen, maar het verklaart wel Wuiles reactie. Niet meer reageren maar vervolgens wel een soortgelijk topic openen is niet leuk voor de mensen die de moeite hebben genomen met je mee te denken. Dus misschien kun je alsnog reageren op je oudere topics, als je dat nog niet had gedaan, en laat op dit topic ook nog eens weten hoe het met je gaat.