Relaties
alle pijlers
contact met vader verbroken
vrijdag 12 september 2008 om 13:14
Chica: mij is ook vaak verweten dat ik hard was, of dat het huwelijk van mijn ouders los stond van hoe hij als vader was. Nou, ik heb het van zo dichtbij als mogelijk is, meegemaakt en ik kan je vertellen dat het niet zo is Maarja, als kind kon je daar niet over oordelen blah blah blah.....Gelukkig weet ik wel beter.
De laatste twee jaar, sinds zijn dood, zijn voor mij fijn rustig. Ik hoef niet "bang" te zijn hem tegen het lijf te lopen waarop hij me negeert. Etc.
De laatste twee jaar, sinds zijn dood, zijn voor mij fijn rustig. Ik hoef niet "bang" te zijn hem tegen het lijf te lopen waarop hij me negeert. Etc.
vrijdag 12 september 2008 om 13:30
Sarah Scott, dat kan ik me wel voorstellen dat het nu eindelijk rustig is.
Ik bedoel, ik voel me wel sterk nu. Maar als ik hem tegenkom, verstijf ik helemaal en wil het liefst de andere kant op lopen.
Mijn andere oma zei van: Oh, nou ik had hem wel de waarheid gezegd hoor..
Dat dacht ik ook altijd, maar op dat moment ben ik eigenlijk bang dat als ik ga praten, dat ik ga vloeken en tieren en huilen en vooral een hoop drama schoppen. En dat wil ik niet..
Ik bedoel, ik voel me wel sterk nu. Maar als ik hem tegenkom, verstijf ik helemaal en wil het liefst de andere kant op lopen.
Mijn andere oma zei van: Oh, nou ik had hem wel de waarheid gezegd hoor..
Dat dacht ik ook altijd, maar op dat moment ben ik eigenlijk bang dat als ik ga praten, dat ik ga vloeken en tieren en huilen en vooral een hoop drama schoppen. En dat wil ik niet..
vrijdag 12 september 2008 om 13:43
quote:Sarah Scott schreef op 12 september 2008 @ 12:56:
[...]
Ja! Precies! Dat zei ik ook Kan me er helemaal in vinden.
'80/'81 was zo te lezen een slecht bouwjaar qua ouders
Nou idd hier ook iemand ( ben 28) die het contact 2x met haar vader heeft verbroken. Heb het er nu erg moeilijk mee wil alleen niet teveel op details ingaan nu......wil alleen laten weten dat ik veel herken....en ik wil jullie veel sterkte wensen. Ik vind het iig soms beoorlijk moeilijk.
[...]
Ja! Precies! Dat zei ik ook Kan me er helemaal in vinden.
'80/'81 was zo te lezen een slecht bouwjaar qua ouders
Nou idd hier ook iemand ( ben 28) die het contact 2x met haar vader heeft verbroken. Heb het er nu erg moeilijk mee wil alleen niet teveel op details ingaan nu......wil alleen laten weten dat ik veel herken....en ik wil jullie veel sterkte wensen. Ik vind het iig soms beoorlijk moeilijk.
vrijdag 12 september 2008 om 13:52
Claire: jij ook dan:
Ik heb er trouwens nog wel eens verdriet om hoor, maar dan in de zin van: waarom heb ik geen normale vader, waarom hebben mijn kinderen geen normale opa? Niet in de zich van dat ik hém mis, als persoon. Absoluut niet, heb eigenlijk nooit echt een goede band met hem gehad, daar was hij ook geen persoon voor.
Ik heb er trouwens nog wel eens verdriet om hoor, maar dan in de zin van: waarom heb ik geen normale vader, waarom hebben mijn kinderen geen normale opa? Niet in de zich van dat ik hém mis, als persoon. Absoluut niet, heb eigenlijk nooit echt een goede band met hem gehad, daar was hij ook geen persoon voor.
vrijdag 12 september 2008 om 15:03
vrijdag 12 september 2008 om 15:17
Ik heb ook altijd een moeilijke relatie gehad met mijn vader. Dat komt voornamelijk omdat hij veel drinkt (maar natuurlijk vindt hij zijn drankgebruik normaal). Als hij dronken is, dan doe ik niets goed en wordt hij boos op mij om de stomste kleine dingen.
Vier weken geleden was het weer zover. Ik heb sindsdien niets meer van hem gehoord. Mijn moeder belde vanochtend op om te zeggen dat ik contact met hem moet zoeken.
Ik verwacht mijn tweede kindje over zes weken, maar mijn moeder zei dat ze waarschijnlijk niet komen !
Vier weken geleden was het weer zover. Ik heb sindsdien niets meer van hem gehoord. Mijn moeder belde vanochtend op om te zeggen dat ik contact met hem moet zoeken.
Ik verwacht mijn tweede kindje over zes weken, maar mijn moeder zei dat ze waarschijnlijk niet komen !
vrijdag 12 september 2008 om 15:42
Ja, mijn ouders zijn bij elkaar. Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld in mijn moeder. Zij kiest "de kant" van mijn vader. Ik had meer van haar verwacht - ik dacht dat ze mijn reactie wel zou begrijpen. Gelukkig heb ik een geweldige zus die mij nu erg steunt.
Nu komen ze beiden niet als de baby er is. Ik heb gezegd dat ze allebei erg welkom zijn, maar het is nu hun beslissing. De hele situatie is hopeloos, omdat het helemaal nergens omgaat !
Nu komen ze beiden niet als de baby er is. Ik heb gezegd dat ze allebei erg welkom zijn, maar het is nu hun beslissing. De hele situatie is hopeloos, omdat het helemaal nergens omgaat !
vrijdag 12 september 2008 om 16:27
Missy, herkenbaar! Mijn vader drinkt ook, maar doet dat om de dag. (en drinkt dan 2 tot 3 flessen wijn achter elkaar) Op de een of andere manier hebben mijn moeder en zusje totaal geen moeite met zijn drankgebruik, in tegenstelling tot ondergetekende. Hij heeft in zijn dronken buien dingen tegen me gezegd die ik maar niet kan vergeten, zoals "ik hou meer van je zusje dan van jou". Ik denk niet dat ik hoef te vertellen hoe erg mij dat heeft gekwetst en dat ik dit niet kan vergeten. Nu ik zelf twee kinderen heb (nummertje drie ligt er aan te komen!) snap ik zelfs niet hoe hij dit heeft kunnen zeggen tegen me! Ik kan er met mijn pet niet bij dat je meer van je ene kind kan houden dan van je andere! Maar goed, de reactie van mijn moeder was typisch toen ik haar dit voorval vertelde: "Joh hij bedoelde het niet zo!" Okee...
Framboos, ik heb heel lang getwijfeld en nagedacht over het verbreken van het contact met mijn ouders. De reden van de twijfel waren inderdaad de jongens. Ik wist niet of ik ze hun grootouders kon en mocht ontnemen. De omgang met mijn ouders leverde mij dusdanig veel stress op dat ik vond dat het zijn weerslag kon hebben op de jongens en dat is iets wat ik absoluut niet wil! Het is niet zo dat mijn ouders de jongens niet mogen zien, ze zien ze alleen niet als ik erbij ben. (ze hebben ze dus al een paar maanden niet meer gezien) Ik zal later, als de mannetjes het een beetje kunnen begrijpen, niets negatiefs zeggen over mijn ouders, zodat ik ze niet in hun meningsvorming kan beinvloeden. Het is hun goed recht om mijn ouders wel heel leuk te vinden en ik vind niet dat zij de dupe mogen worden van de verstoorde relatie tussen mij en mijn ouders. Het enige wat ik zal zeggen is dat het niet klikt tussen mamma en opa en oma, maar dat het helemaal niet erg is om boos te zijn op iemand. Het zegt niet dat je niet van iemand kan houden. (jaha, ik hou nog steeds van mijn ouders! Ik mag ze alleen niet. Zij mij ook niet, trouwens)
Dioni, ik ben heel blij dat je dit topic hebt geopend! Ik zat zelf al een tijdje te twijfelen of ik over dit onderwerp een topic zou openen, maar durfde niet. Waarom niet? Nou, ik krijg in mijn omgeving niet erg begrijpende reacties als ik vertel dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. Veel mensen vinden het hard, maar het is voor mij de moeilijkste stap die ik ooit heb gezet.
Blerend kindje boven!
Framboos, ik heb heel lang getwijfeld en nagedacht over het verbreken van het contact met mijn ouders. De reden van de twijfel waren inderdaad de jongens. Ik wist niet of ik ze hun grootouders kon en mocht ontnemen. De omgang met mijn ouders leverde mij dusdanig veel stress op dat ik vond dat het zijn weerslag kon hebben op de jongens en dat is iets wat ik absoluut niet wil! Het is niet zo dat mijn ouders de jongens niet mogen zien, ze zien ze alleen niet als ik erbij ben. (ze hebben ze dus al een paar maanden niet meer gezien) Ik zal later, als de mannetjes het een beetje kunnen begrijpen, niets negatiefs zeggen over mijn ouders, zodat ik ze niet in hun meningsvorming kan beinvloeden. Het is hun goed recht om mijn ouders wel heel leuk te vinden en ik vind niet dat zij de dupe mogen worden van de verstoorde relatie tussen mij en mijn ouders. Het enige wat ik zal zeggen is dat het niet klikt tussen mamma en opa en oma, maar dat het helemaal niet erg is om boos te zijn op iemand. Het zegt niet dat je niet van iemand kan houden. (jaha, ik hou nog steeds van mijn ouders! Ik mag ze alleen niet. Zij mij ook niet, trouwens)
Dioni, ik ben heel blij dat je dit topic hebt geopend! Ik zat zelf al een tijdje te twijfelen of ik over dit onderwerp een topic zou openen, maar durfde niet. Waarom niet? Nou, ik krijg in mijn omgeving niet erg begrijpende reacties als ik vertel dat ik geen contact meer heb met mijn ouders. Veel mensen vinden het hard, maar het is voor mij de moeilijkste stap die ik ooit heb gezet.
Blerend kindje boven!
vrijdag 12 september 2008 om 16:44
Dioni: Ook bedankt voor het openen inderdaad. Ik zat met precies hetzelfde. Buitenstaanders kunnen gewoon niet begrijpen hoe erg het is en snappen ook niet dat je geen contact meer zoekt enzo..
Sarah Scott: Ja, inderdaad dat gevoel van waarom ik niet?
Maar het ergste vind ik eigenlijk dat voordat mijn moeder ziek werd, dus voor mijn 21ste, was alles goed en leek ons gezin hartstikke leuk en normaal. En nu?
Missy: Wat erg zeg dat je moeder zijn kant kiest. Bah, heel vervelend voor je.
Spitsmuisje: En wat jouw vader zegt (weliswaar dronken, maar toch). Ik kan dat ook niet begrijpen hoor dat je van het ene kind meer houdt dan van de ander.
Mijn oma (zijn moeder) deed dat trouwens ook. Had met haar nog een tijdje geschreven over het probleem. Maar ook mee gestopt aangezien ze zoiets zei van: Met jou wil ik het contact nog wel graag behouden, want jij was lief. Maar je broer niet hoor. Toen ik op bezoek kwam, zat hij nooit eens gezellig bij zijn oma... Blabla..
Ja, wat verwacht je dan van een jochie van 10. Dat die de hele middag naast zijn oma gaat zitten?? Ongelofelijk!! Bah en nog eens bah! En dat is dan je familie!
En mijn man is Chinees en zijn cultuur is heel anders. Hij begrijpt mij heel goed hoor en vindt mijn vader ook een lul, maar zijn familie kan het maar niet geloven. In hun cultuur is familie heel belangrijk. Wat hij ook flikt, toch zeggen ze: Maar het komt toch wel weer goed. Het is wel je vader. Dacht dat ze het vergeten waren pas, maar nu ben ik zwanger. En nu vragen ze weer: Maar als het kindje eenmaal geboren is, dan bel je hem toch wel??
Zucht... krijg het er maar niet in dat dit niet meer goed komt..
Sarah Scott: Ja, inderdaad dat gevoel van waarom ik niet?
Maar het ergste vind ik eigenlijk dat voordat mijn moeder ziek werd, dus voor mijn 21ste, was alles goed en leek ons gezin hartstikke leuk en normaal. En nu?
Missy: Wat erg zeg dat je moeder zijn kant kiest. Bah, heel vervelend voor je.
Spitsmuisje: En wat jouw vader zegt (weliswaar dronken, maar toch). Ik kan dat ook niet begrijpen hoor dat je van het ene kind meer houdt dan van de ander.
Mijn oma (zijn moeder) deed dat trouwens ook. Had met haar nog een tijdje geschreven over het probleem. Maar ook mee gestopt aangezien ze zoiets zei van: Met jou wil ik het contact nog wel graag behouden, want jij was lief. Maar je broer niet hoor. Toen ik op bezoek kwam, zat hij nooit eens gezellig bij zijn oma... Blabla..
Ja, wat verwacht je dan van een jochie van 10. Dat die de hele middag naast zijn oma gaat zitten?? Ongelofelijk!! Bah en nog eens bah! En dat is dan je familie!
En mijn man is Chinees en zijn cultuur is heel anders. Hij begrijpt mij heel goed hoor en vindt mijn vader ook een lul, maar zijn familie kan het maar niet geloven. In hun cultuur is familie heel belangrijk. Wat hij ook flikt, toch zeggen ze: Maar het komt toch wel weer goed. Het is wel je vader. Dacht dat ze het vergeten waren pas, maar nu ben ik zwanger. En nu vragen ze weer: Maar als het kindje eenmaal geboren is, dan bel je hem toch wel??
Zucht... krijg het er maar niet in dat dit niet meer goed komt..
vrijdag 12 september 2008 om 16:46
quote:Witchke55 schreef op 12 september 2008 @ 16:41:
Meiden, misschien kan je eens meeschrijven of kijken op het topic "eert uw vader en uw moeder, 6e gebod", ik heb er heel veel aan.Witchke: Ja, dat topic heb ik ook wel eens gelezen. Getwijfeld of ik mee zou schrijven, maar toch maar niet. Heb een relatief gelukkige jeugd gehad en dus nooit problemen in de familie. Dat gebeurde pas na mijn moeders overlijden, dus weet niet of ik daar wel op mijn plek zit.
Meiden, misschien kan je eens meeschrijven of kijken op het topic "eert uw vader en uw moeder, 6e gebod", ik heb er heel veel aan.Witchke: Ja, dat topic heb ik ook wel eens gelezen. Getwijfeld of ik mee zou schrijven, maar toch maar niet. Heb een relatief gelukkige jeugd gehad en dus nooit problemen in de familie. Dat gebeurde pas na mijn moeders overlijden, dus weet niet of ik daar wel op mijn plek zit.
vrijdag 12 september 2008 om 19:36
Hoi dioni,
Veel herkenning in je verhaal andere achtergrond maar ook ik heb geen band met m'n vader, nooit gehad en zal er ook nooit komen, vind 't jammer en geef om m'n vader, het is en blijft tenslotte m'n vader maar hij heeft teveel kapot gemaakt vroeger waardoor ik terug kijk op een ongelukkige jeugd, m'n moeder die hij erg slecht behandeld heeft, 3 kinderen waarvoor hij nooit echt interesse heeft getoond. Vind het heel erg om te zeggen maar soms denk ik weleens na over hoe het zal zijn als hij er niet meer is en ik voel dan niks in tegenstelling tot als m'n moeder niet meer zou zijn. Het liefst zou ik het contact verbreken, klinkt erg heftg maar hij heeft heel veel kapot gemaakt in m'n jeugd door z'n akties en daden waardoor ik vaak met verdriet terugkijk op een verwoeste jeugd en dat kan ik hem niet vergeven.
Veel herkenning in je verhaal andere achtergrond maar ook ik heb geen band met m'n vader, nooit gehad en zal er ook nooit komen, vind 't jammer en geef om m'n vader, het is en blijft tenslotte m'n vader maar hij heeft teveel kapot gemaakt vroeger waardoor ik terug kijk op een ongelukkige jeugd, m'n moeder die hij erg slecht behandeld heeft, 3 kinderen waarvoor hij nooit echt interesse heeft getoond. Vind het heel erg om te zeggen maar soms denk ik weleens na over hoe het zal zijn als hij er niet meer is en ik voel dan niks in tegenstelling tot als m'n moeder niet meer zou zijn. Het liefst zou ik het contact verbreken, klinkt erg heftg maar hij heeft heel veel kapot gemaakt in m'n jeugd door z'n akties en daden waardoor ik vaak met verdriet terugkijk op een verwoeste jeugd en dat kan ik hem niet vergeven.
vrijdag 12 september 2008 om 21:15
Heftige verhalen... Voor mij ook deels herkenbaar, maar met als verschillen dat ik best een leuke jeugd gehad heb (al stond mijn vader altijd een beetje op een afstandje, ik heb leuke herinneringen aan toen we een gezin waren).
Toen ik ongeveer 16/17 was ging het fout met mijn vader (pijnklachten, veel drinken, verwijten maken, depressief) en mede daardoor ook tussen mijn ouders (hoewel er natuurlijk veel meer speelde, alleen wist ik daar toen weinig van). Vader vond dat ik hun huwelijk kon en moest redden, maar dat kon natuurlijk niet. Toen ze na jaren ellende uit elkaar gingen, verbrak vader het contact met mijn broer en mij. Pogingen tot herstel wees hij af omdat het te pijnlijk zou zijn. Altijd ging het om hém, waar híj last van had, en niet om ons. Alsof wij het niet moeilijk hadden gehad.
Na jaren nam hij weer contact op. Eerst superfijn natuurlijk, maar langzaamaan bleek dat er weinig was veranderd. Hij verweet mij van alles, benadrukte steeds hoe moeilijk híj het had en zelfs toen ik eens vertelde van een hele nare relatie die ik achter de rug had, nam hij mijn dingen niet serieus en ging het zo weer over hem. Hij had het idee dat ik zijn nieuwe vriendin (die achteraf niet eens zijn partner was) niet accepteerde en zei dingen over die moeilijke periode rond de scheiding waaruit bleek dat hij de zaken heel anders zag dan ze waren gegaan (legde de schuld bij mijn moeder, wij waren hij hém weggegaan ipv hij had ons het huis uit geschopt etc). De genadeslag is geweest toen ik met mijn nieuwe vriend (inmiddels man) bij hem was. Hij deed zó vervelend dat ik het daarna even niet kon opbrengen om nog bij hem langs te gaan. Ik wilde er aan alle kanten voor hem zijn, maar kon er niet mee omgaan dat hij alle verantwoordelijkheid voor alle ellende nog steeds volledig buiten zichzelf legde en dat hij mij niet serieus nam. Ik wilde het contact niet definitief verbreken, maar heb een mail gestuurd dat ik het er voorlopig even bij wilde laten. Hoopte ooit via die vriendin nog een ingang te vinden, misschien. Maar zover kwam het niet. Een halfjaar na mijn mail aan hem is hij overleden.
Achteraf heb ik veel aan die mail gedacht. Me afgevraagd of het wel de juiste keuze was geweest, of ik er niet toch voor hem had moeten zijn, of ik er echt niet mee had kunnen leren leven dat hij zo met zichzelf bezig was en niet zag dat híj iets aan zijn problemen zou moeten doen. Of ik niet ooit vanuit mijn opleidingsachtergrond (ironisch genoeg ook hulpverlening) iets voor hem had kunnen, moeten betekenen. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat het anders had kunnen lopen. Als iemand echt niet wil zien dat hij zelf iets moet doen, alles blijft afschuiven en zich het slachtoffer blijft voelen van de mensen om hem heen, kun je daar gewoon niet doorheen breken. Hij moet zichzelf redden. Jij moet jezelf redden. En als dat betekent dat je de keuze moet maken om afstand te nemen, is dat denk ik wat je moet doen...
O ja, ik ben 28... Raar toeval dit.
Toen ik ongeveer 16/17 was ging het fout met mijn vader (pijnklachten, veel drinken, verwijten maken, depressief) en mede daardoor ook tussen mijn ouders (hoewel er natuurlijk veel meer speelde, alleen wist ik daar toen weinig van). Vader vond dat ik hun huwelijk kon en moest redden, maar dat kon natuurlijk niet. Toen ze na jaren ellende uit elkaar gingen, verbrak vader het contact met mijn broer en mij. Pogingen tot herstel wees hij af omdat het te pijnlijk zou zijn. Altijd ging het om hém, waar híj last van had, en niet om ons. Alsof wij het niet moeilijk hadden gehad.
Na jaren nam hij weer contact op. Eerst superfijn natuurlijk, maar langzaamaan bleek dat er weinig was veranderd. Hij verweet mij van alles, benadrukte steeds hoe moeilijk híj het had en zelfs toen ik eens vertelde van een hele nare relatie die ik achter de rug had, nam hij mijn dingen niet serieus en ging het zo weer over hem. Hij had het idee dat ik zijn nieuwe vriendin (die achteraf niet eens zijn partner was) niet accepteerde en zei dingen over die moeilijke periode rond de scheiding waaruit bleek dat hij de zaken heel anders zag dan ze waren gegaan (legde de schuld bij mijn moeder, wij waren hij hém weggegaan ipv hij had ons het huis uit geschopt etc). De genadeslag is geweest toen ik met mijn nieuwe vriend (inmiddels man) bij hem was. Hij deed zó vervelend dat ik het daarna even niet kon opbrengen om nog bij hem langs te gaan. Ik wilde er aan alle kanten voor hem zijn, maar kon er niet mee omgaan dat hij alle verantwoordelijkheid voor alle ellende nog steeds volledig buiten zichzelf legde en dat hij mij niet serieus nam. Ik wilde het contact niet definitief verbreken, maar heb een mail gestuurd dat ik het er voorlopig even bij wilde laten. Hoopte ooit via die vriendin nog een ingang te vinden, misschien. Maar zover kwam het niet. Een halfjaar na mijn mail aan hem is hij overleden.
Achteraf heb ik veel aan die mail gedacht. Me afgevraagd of het wel de juiste keuze was geweest, of ik er niet toch voor hem had moeten zijn, of ik er echt niet mee had kunnen leren leven dat hij zo met zichzelf bezig was en niet zag dat híj iets aan zijn problemen zou moeten doen. Of ik niet ooit vanuit mijn opleidingsachtergrond (ironisch genoeg ook hulpverlening) iets voor hem had kunnen, moeten betekenen. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat het anders had kunnen lopen. Als iemand echt niet wil zien dat hij zelf iets moet doen, alles blijft afschuiven en zich het slachtoffer blijft voelen van de mensen om hem heen, kun je daar gewoon niet doorheen breken. Hij moet zichzelf redden. Jij moet jezelf redden. En als dat betekent dat je de keuze moet maken om afstand te nemen, is dat denk ik wat je moet doen...
O ja, ik ben 28... Raar toeval dit.
zaterdag 13 september 2008 om 19:56
Tja Dioni,
Sowieso slijt er een hoop na een tijdje. Maar dat gevoel van spijt is lastig. Ik heb dat zelf ook een hele tijd gehad en dit jaar kwam ik hem weer tegen en negeerde hij me gewoon. Dat was een beetje de druppel en het laatste restje spijt is nu toch wel weg.
Ik heb sinds dit jaar ook therapie gehad en dat is echt goed omdat zo iemand echt helemaal objectief is. En zelf bagataliseerde ik de situatie ook na een tijdje. Ga je dingen goedpraten enzo..
De psycholoog heeft mij laten zien dat alles wat hij deed en eigenlijk ook al toen mijn moeder nog leefde echt heel erg fout is. En hij noemde hem ook gewoon een klootzak en probeerde dus niet, zoals veel mensen doen, te proberen mij over te halen om het weer goed te maken.
Dat heeft me heel goed gedaan en heeft me nog meer doen inzien dat het allemaal niet mijn schuld is. Want als kind doe je dat toch. Schijnt vaker te gebeuren. Dus misschien is dat een idee om eens met een psycholoog te gaan praten. Mij heeft het in elk geval heel erg geholpen en heeft mij sterker gemaakt..
Sowieso slijt er een hoop na een tijdje. Maar dat gevoel van spijt is lastig. Ik heb dat zelf ook een hele tijd gehad en dit jaar kwam ik hem weer tegen en negeerde hij me gewoon. Dat was een beetje de druppel en het laatste restje spijt is nu toch wel weg.
Ik heb sinds dit jaar ook therapie gehad en dat is echt goed omdat zo iemand echt helemaal objectief is. En zelf bagataliseerde ik de situatie ook na een tijdje. Ga je dingen goedpraten enzo..
De psycholoog heeft mij laten zien dat alles wat hij deed en eigenlijk ook al toen mijn moeder nog leefde echt heel erg fout is. En hij noemde hem ook gewoon een klootzak en probeerde dus niet, zoals veel mensen doen, te proberen mij over te halen om het weer goed te maken.
Dat heeft me heel goed gedaan en heeft me nog meer doen inzien dat het allemaal niet mijn schuld is. Want als kind doe je dat toch. Schijnt vaker te gebeuren. Dus misschien is dat een idee om eens met een psycholoog te gaan praten. Mij heeft het in elk geval heel erg geholpen en heeft mij sterker gemaakt..
zaterdag 13 september 2008 om 20:11
Dioni, de vraag "wat als ik spijt krijg" speelt regelmatig door mijn hoofd. Mijn vader is een heel lieve, maar ook heel moeilijke man. Hem neem ik, gek genoeg, minder kwalijk dan mijn moeder, terwijl hij de meest idiote dingen tegen me heeft gezegd. (mijn moeder heeft het nooit voor me opgenomen, maar me alleen maar laten stikken voor mijn gevoel) Ik heb dus ook absoluut geen hekel aan mijn vader, maar omgaan met hem kan ik gewoon niet. (en geloof me, ik heb het geprobeerd!) Ik weet gewoon niet wat ik zou doen als ik nu te horen zou krijgen dat hij zou zijn overleden. Ik weet dat ik het vreselijk zou vinden, maar de reden daarvoor weet ik niet. Is het omdat ik dan de zekerheid heb dat ik NOOIT meer de bevestiging en erkenning zal krijgen waar ik stiekem nog steeds op hoop? (Rationeel weet ik wel beter, maar toch...) Is het omdat ik hem ga missen? Zo ja, wie mis ik dan: de vader die ik als kind in mijn hoofd had (hij was echt mijn held toen ik nog een kleutertje was), de vader die ik nooit heb gehad (de man die mij erkenning zou geven dus) of de vader die ik altijd heb gewild? Ik weet het niet.
Chica, therapie heeft jou dus goed gedaan, wat fijn! Wat voor therapie heb je gehad? Ik zit er ook aan te denken om toch maar een peut in te schakelen, want ik ben bang dat ik onbewust mijn frustraties jegens mijn ouders op mijn kinderen ga projecteren. Ik heb me voorgenomen om ze op te voeden tot zelfstandige personen die een eigen mening hebben en niet bang zijn voor wat een ander denkt/vindt/wil. Mijn vader had zich dit ook voorgenomen, maar hij heeft mij precies dezelfde jeugd gegeven als hij zelf heeft gehad. Ik ben dus bang dat ik hetzelfde ga doen bij mijn zoontjes en dit is het laatste wat ik wil! Vandaar dat ik dus denk dat een therapie mij wel eens heel erg goed zou gaan doen. (heb overigens wel vaker therapie gehad, maar ik kon toen maar niet mijn vinger leggen op waar dat negatieve zelfbeeld en die onzekerheid maar vandaan kwam. Moet wel zeggen dat mijn moeder daar ook niet echt in meehielp, maar goed)
Chica, therapie heeft jou dus goed gedaan, wat fijn! Wat voor therapie heb je gehad? Ik zit er ook aan te denken om toch maar een peut in te schakelen, want ik ben bang dat ik onbewust mijn frustraties jegens mijn ouders op mijn kinderen ga projecteren. Ik heb me voorgenomen om ze op te voeden tot zelfstandige personen die een eigen mening hebben en niet bang zijn voor wat een ander denkt/vindt/wil. Mijn vader had zich dit ook voorgenomen, maar hij heeft mij precies dezelfde jeugd gegeven als hij zelf heeft gehad. Ik ben dus bang dat ik hetzelfde ga doen bij mijn zoontjes en dit is het laatste wat ik wil! Vandaar dat ik dus denk dat een therapie mij wel eens heel erg goed zou gaan doen. (heb overigens wel vaker therapie gehad, maar ik kon toen maar niet mijn vinger leggen op waar dat negatieve zelfbeeld en die onzekerheid maar vandaan kwam. Moet wel zeggen dat mijn moeder daar ook niet echt in meehielp, maar goed)
zondag 14 september 2008 om 00:22
Ook hier herkenning... Ik heb 4 jaar geen contact met mijn ouders gehad. In de aanloop van mijn huwelijk is de bom gebarsten om een kleinigheid, maar die wel symbool stond voor onze ouder-kind relatie. Toen ik uit huis ging vanwege mijn studie, wilden ze nog invloed hebben op mijn leven. De keuze van mijn (nieuwe) studie, de keuze van mijn partner, mijn kleding, alles. "Vroeger was je zo'n lief en aardig meisje maar nu ..." Ik werd nooit geaccepteerd om wie ik was, alleen als ik deed wat gewenst was. Teveel om in detail te treden. De tekst op onze trouwkaart werd afgekeurd, in een brief gericht aan mijn aanstaande man en met een kopie aan mijn schoonouders. Dat was de druppel. Ik heb per brief gezegd dat ik op mijn bruiloft mensen om me heen wilde hebben die blij waren voor ons. Dat zij dat blijkbaar niet waren en dat ik ze er dus niet bij wilde hebben. Het geldbedrag dat ik gestort gekregen had om zelf hun huwelijkscadeau aan ons te kopen (want ja, die winkel is dichter bij jou dan bij ons..) heb ik meteen teruggestort. Ik had letterlijke afstand nodig om emotioneel afstand te kunnen nemen. Na 4 jaar ben ik totaal onverwachts bij ze langs gegaan en sindsdien is het koetjes en kalfjes. Nooit meer over gesproken, laat staan over mijn trouwdag. Mijn vader is inmiddels overleden en met mijn moeder heb ik sporadisch contact. Ik heb er vrede mee. En ja, ik weet dat ik mijn kinderen een oma ontneem, maar je kunt je afvragen wat voor oma. Een van wie ze een blanco kaart krijgen met een VVV-bon als ze jarig zijn. Met geluk een telefoontje die dag. Ze belt nooit uit zichzelf en is in 22 jaar 5x bij ons geweest. Tuurlijk krijg je reacties als "het zijn toch je ouders" maar dan zeg ik altijd "en ik ben hun kind". Waarom altijd dat eenrichtingsverkeer? Mocht ze komen te overlijden, dan zal ik zeker verdriet hebben. Maar dan vooral om de moeder die ze niet is geweest.
zondag 14 september 2008 om 00:43
Spitsmuisje, heb vertrouwen in jezelf! Je hebt het voorbeeld gehad hoe je níet je eigen kinderen wilt opvoeden. Jij bent in staat dat patroon te doorbreken. Toen bij mij eenmaal de conclusie "emotionele verwaarlozing" was getrokken, kon ik verder. Wist ik waar al mijn onzekerheden, perfectionistische gedrag en negatieve zelfbeeld vandaan kwamen. Jaren later kreeg ik zelf kinderen en vanaf dat moment wist ik dat ik altijd voor ze zou knokken, hen liefdevol wilde opvoeden tot zelfstandige, emotioneel stabiele mensen die zichzelf durven te zijn. Dat uit zich in kleine dingen als na school de tijd nemen om te kletsen hoe het die dag is gegaan. Wel vriendjes over de vloer te laten komen, hen wel te stimuleren in hun zelfstandigheid door ze vertrouwen te geven dat ze iets kunnen, hen toestaan dat fouten maken mag, hen te leren dat je best doen voor iets belangrijker is dan het uiteindelijke resultaat. En door hen niet af te keuren op het gedrag dat ze laten zien, maar door verder te vragen naar de achterliggende oorzaak. Ik ben iemand van "je doet stout" in plaats van "je bent stout" om aan te geven dat ik het gedrag afkeur maar niet het kind zelf. In plaats van "je ruimt ook nooit op"" zeg ik "ik heb er last van dat je speelgoed hier nog ligt, want ik struikel erover." Daarmee geef ik aan dat ik een "probleem" heb, maar hij de oplossing in handen heeft, zonder dat ik hem de grond in boor met een rotopmerking. Snap je hoe ik het bedoel? Ook zonder goed voorbeeld ben je in staat het opvoedpatroon van je vader te doorbreken!
zondag 14 september 2008 om 06:00
Petra, thanks! Ik vond het grappig om te lezen dat jij het gedrag benoemt, maar niet het kind zelf. Dit doe ik ook bij mijn kindjes! Okee, ze zijn nog klein (anderhalf jaar), maar toch...Ik kan niet vroeg genoeg beginnen. Ik heb het boek "How to talk to your kids so your kids will talk back" gelezen en daar heb ik heel veel aan.
De zin waarin je schreef over emotionele verwaarlozing raakte me. Vorige maand pas (!!!) besefte ik me dat, ondanks dat ik materieel gezien alles heb gekregen wat ik maar wilde, mijn ouders me emotioneel verwaarloosd hebben. Man, wat een klap was dat! Ineens had het een label, ineens kon ik mijn zelfbeeld, gedrag en denken verklaren, ineens viel alles op zijn plek. Het doet alleen nog veel pijn om me te beseffen dat mijn ouders me niet hebben zien staan als persoon. Maar goed, ik realiseer me pas sinds een maand wat er allemaal aan de hand is en dat is te kort om er goed mee om te kunnen gaan. (al zou ik willen dat het me helemaal geen moeite kost!)
De zin waarin je schreef over emotionele verwaarlozing raakte me. Vorige maand pas (!!!) besefte ik me dat, ondanks dat ik materieel gezien alles heb gekregen wat ik maar wilde, mijn ouders me emotioneel verwaarloosd hebben. Man, wat een klap was dat! Ineens had het een label, ineens kon ik mijn zelfbeeld, gedrag en denken verklaren, ineens viel alles op zijn plek. Het doet alleen nog veel pijn om me te beseffen dat mijn ouders me niet hebben zien staan als persoon. Maar goed, ik realiseer me pas sinds een maand wat er allemaal aan de hand is en dat is te kort om er goed mee om te kunnen gaan. (al zou ik willen dat het me helemaal geen moeite kost!)
zondag 14 september 2008 om 22:25
quote:Dioni schreef op 13 september 2008 @ 17:38:
Er zijn echt een hoop mensen die min of meer in hetzelfde schuitje zitten. Ben wel benieuwd hoe de mensen die het contact verbroken hebben omgaan met de gevolgen. Ik weet niet zo heel goed wat ik moet met het 'wat nou als ik spijt krijg gevoel' of het 'wat nou als ie ineens toch verandert gevoel'. Hoewel ik van dat laatste met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan zeggen dat dat nooit gebeurt. Maar toch, ik vind het lastig en heel vervelend . Het hele voorval speelt meermalen per dag door mijn hoofd, en dat vind ik niet tof. Heb er genoeg tijd aan besteed. Maar missch dat dat met de tijd slijt?Dát slijt idd wel met de tijd. Tenminste, bij mij. De dood van mijn vader heeft definitief een einde gemaakt aan deze vragen In mijn geval was het dus wel een uitkomst.
Er zijn echt een hoop mensen die min of meer in hetzelfde schuitje zitten. Ben wel benieuwd hoe de mensen die het contact verbroken hebben omgaan met de gevolgen. Ik weet niet zo heel goed wat ik moet met het 'wat nou als ik spijt krijg gevoel' of het 'wat nou als ie ineens toch verandert gevoel'. Hoewel ik van dat laatste met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan zeggen dat dat nooit gebeurt. Maar toch, ik vind het lastig en heel vervelend . Het hele voorval speelt meermalen per dag door mijn hoofd, en dat vind ik niet tof. Heb er genoeg tijd aan besteed. Maar missch dat dat met de tijd slijt?Dát slijt idd wel met de tijd. Tenminste, bij mij. De dood van mijn vader heeft definitief een einde gemaakt aan deze vragen In mijn geval was het dus wel een uitkomst.
