Relaties
alle pijlers
Schoonzoon word niet geaccepteerd door schoonouders?
zondag 14 september 2008 om 16:02
Je ouders kunnen op de een of andere manier niet accepteren dat je volwassen bent blijkbaar. Hoe oud ben je?
Het is heel moeilijk om je los te maken van mensen die zoveel invloed hebben op je leven. En omdat je niet beter weet, duurt het lang voor je doorhebt dat die invloed misschien niet altijd even positief is of was.
Nu heb ik geen oordeel over je ouders, ik ken ze niet en ik denk dat ze vast veel van je houden en het beste met je voorhebben. Dat doet niets af aan het feit dat jij je los moet kunnen maken van ze. Langskomen zonder dat even aan te kondigen is op een gegeven moment niet meer zorgzaam maar opdringerig. Een mening hebben over alles is op een bepaald moment niet alleen maar een karaktertrek maar intens vervelend, als het over mensen gaat die de persoon met de mening niet kent en die voor jou wel bekenden zijn.
Jij zult grenzen moeten trekken. Hoe moeilijk dat ook is. Dus niet vragen of er gebeld kan worden voor het langskomen maar aankondigen dat er vanaf nu even gebeld moet worden voor het langskomen, omdat je vader anders misschien voor niks op de stoep staat. Indien hij een sleutel heeft van het huis, vraag die dan terug, of geef aan dat je niet wil dat hij de sleutel gebruikt als je thuis bent. Soms moet je even streng zijn voor je ouders, om te zorgen dat je niet eeuwig een kind blijft maar volwassen bent geworden en als een volwassene behandeld wil worden.
Je hoeft ze deze dingen niet toe te snauwen. Je kan het ook aardig zeggen. Maar wel ferm. En zelfverzekerd.
Het komt vaker voor dat ouders de partners van hun kinderen niet zien zitten. Mijn schoonouders vinden mij ook niks voor hun zoon. Dat is vervelend voor ze maar ik ben met hem getrouwd en ze hebben het te accepteren want hij maakt zijn eigen keuzes. Dat betekent dat mijn schoonouders en ik elkaar respecteren maar verder weinig contact hebben. Ik heb het een paar jaar geprobeerd, ze vinden mij niet leuk en dat zal niet veranderen, jammer maar helaas.
Jouw ouders kunnen het zichzelf makkelijk maken en je keuze respecteren, of ze kunnen dat niet doen en dan zullen ze jou ook minder gaan zien dan ze lief is misschien. De keuze is aan hun. Jij kunt ze helpen door heel duidelijk te zijn. Vriendelijk en respectvol maar wel heel duidelijk.
Het is heel moeilijk om je los te maken van mensen die zoveel invloed hebben op je leven. En omdat je niet beter weet, duurt het lang voor je doorhebt dat die invloed misschien niet altijd even positief is of was.
Nu heb ik geen oordeel over je ouders, ik ken ze niet en ik denk dat ze vast veel van je houden en het beste met je voorhebben. Dat doet niets af aan het feit dat jij je los moet kunnen maken van ze. Langskomen zonder dat even aan te kondigen is op een gegeven moment niet meer zorgzaam maar opdringerig. Een mening hebben over alles is op een bepaald moment niet alleen maar een karaktertrek maar intens vervelend, als het over mensen gaat die de persoon met de mening niet kent en die voor jou wel bekenden zijn.
Jij zult grenzen moeten trekken. Hoe moeilijk dat ook is. Dus niet vragen of er gebeld kan worden voor het langskomen maar aankondigen dat er vanaf nu even gebeld moet worden voor het langskomen, omdat je vader anders misschien voor niks op de stoep staat. Indien hij een sleutel heeft van het huis, vraag die dan terug, of geef aan dat je niet wil dat hij de sleutel gebruikt als je thuis bent. Soms moet je even streng zijn voor je ouders, om te zorgen dat je niet eeuwig een kind blijft maar volwassen bent geworden en als een volwassene behandeld wil worden.
Je hoeft ze deze dingen niet toe te snauwen. Je kan het ook aardig zeggen. Maar wel ferm. En zelfverzekerd.
Het komt vaker voor dat ouders de partners van hun kinderen niet zien zitten. Mijn schoonouders vinden mij ook niks voor hun zoon. Dat is vervelend voor ze maar ik ben met hem getrouwd en ze hebben het te accepteren want hij maakt zijn eigen keuzes. Dat betekent dat mijn schoonouders en ik elkaar respecteren maar verder weinig contact hebben. Ik heb het een paar jaar geprobeerd, ze vinden mij niet leuk en dat zal niet veranderen, jammer maar helaas.
Jouw ouders kunnen het zichzelf makkelijk maken en je keuze respecteren, of ze kunnen dat niet doen en dan zullen ze jou ook minder gaan zien dan ze lief is misschien. De keuze is aan hun. Jij kunt ze helpen door heel duidelijk te zijn. Vriendelijk en respectvol maar wel heel duidelijk.
zondag 14 september 2008 om 16:05
Dus als ik je goed begrijp heb je ouders die altijd de zaken voor jou bepaald hebben. Je mocht geen eigen mening uiten en al helemaal niet tegen de ideeën van je ouders ingaan? En jouw vriend is wel gewend zijn mening te uiten en doet dit ook naar je ouders (wat zij hem niet in dank afnemen). Lees ik dit goed, want je bent een beetje te zuinig met je leestekens...
Het komt op mij over dat je moet gaan bepalen wat jij wilt en dit vervolgens duidelijk moet maken aan je ouders. Je ouders zullen daar ongetwijfeld commentaar op gaan leveren en boos worden, maar het hoort bij het opgroeien en volwassen worden dat je je eigen leven in gaat richten. Het gedrag van je ouders kan je niet veranderen en je kan ze ook niet dwingen om naar zichzelf te gaan kijken. Je kan wel kiezen hoe jij met hun gedrag om wil gaan (hoeveel invloed geef je ze? Waar ligt de grens?)
Het komt op mij over dat je moet gaan bepalen wat jij wilt en dit vervolgens duidelijk moet maken aan je ouders. Je ouders zullen daar ongetwijfeld commentaar op gaan leveren en boos worden, maar het hoort bij het opgroeien en volwassen worden dat je je eigen leven in gaat richten. Het gedrag van je ouders kan je niet veranderen en je kan ze ook niet dwingen om naar zichzelf te gaan kijken. Je kan wel kiezen hoe jij met hun gedrag om wil gaan (hoeveel invloed geef je ze? Waar ligt de grens?)
maandag 15 september 2008 om 13:06
Hoi Vlinder,
Het is wat lastig lezen met die lange zinnen. Misschien is het voor jezelf ook makkelijker als je ze wat korter maakt. Heb het idee dat je zo amper adem kan halen als je praat.
Maar goed, wat ik er wel uithaal is dat jij mishandelt werd door je ex en dat je vader wil dat jij die relatie beeindigt. Lijkt mij een vrij goed iets. Je zegt dat hij het niet wist, maar blijkbaar kent hij jou toch zo goed dat hij het voelt.
Ik vind trouwens directheid geen goede eigenschap. Het is erg brutaal en getuigt meestal niet van het kunnen inleven in anderen. Ik kan me dus voorstellen dat jouw ouders wel wat meer respect willen van je vriend.
Is elke ouder niet streng? Ik begrijp niet precies dat een psycholoog kan zeggen dat jij van baby af aan de wil opgelegd kreeg. Wil jij dan vanaf 0 jaar je eigen keuzes gaan maken? Dat kan je dan helemaal niet.
Maar volgens mij is er wel wat mis gegaan in het onthechtingsproces. 6x per dag je moeder bellen voor advies is niet fijn voorjezelf. Helemaal als je al aangeeft dat zij wat minder stabiel is.
Het is wat lastig lezen met die lange zinnen. Misschien is het voor jezelf ook makkelijker als je ze wat korter maakt. Heb het idee dat je zo amper adem kan halen als je praat.
Maar goed, wat ik er wel uithaal is dat jij mishandelt werd door je ex en dat je vader wil dat jij die relatie beeindigt. Lijkt mij een vrij goed iets. Je zegt dat hij het niet wist, maar blijkbaar kent hij jou toch zo goed dat hij het voelt.
Ik vind trouwens directheid geen goede eigenschap. Het is erg brutaal en getuigt meestal niet van het kunnen inleven in anderen. Ik kan me dus voorstellen dat jouw ouders wel wat meer respect willen van je vriend.
Is elke ouder niet streng? Ik begrijp niet precies dat een psycholoog kan zeggen dat jij van baby af aan de wil opgelegd kreeg. Wil jij dan vanaf 0 jaar je eigen keuzes gaan maken? Dat kan je dan helemaal niet.
Maar volgens mij is er wel wat mis gegaan in het onthechtingsproces. 6x per dag je moeder bellen voor advies is niet fijn voorjezelf. Helemaal als je al aangeeft dat zij wat minder stabiel is.
maandag 15 september 2008 om 13:22
quote:Nikki34 schreef op 14 september 2008 @ 18:18:
(off-topic: Eleonora, hoe kunnen jouw schoonouders jou nou niks voor hun zoon vinden? Ik ken je verder niet maar lees hier veel van je en je komt over als een warm, open, betrokken, eerlijk, intelligent persoon.)off topic terug: Wat een lieve posting! Dank je wel zeg!
Het heeft niet zozeer met mij als persoon te maken maar meer met hun eigen achtergrond. Mijn schoonouders zijn nogal streng gereformeerd en hebben zo hun eigen ideeën over de rol van man en vrouw en over werk en zo en het hebben van een mening en over opvoeden van kinderen.
In dat opzicht voldoe ik op geen een manier aan het beeld van hun ideale schoondochter. Ik heb bijvoorbeeld mijn man in de babytijd de luiers van onze dochter mede laten verschonen, ik geloof niet in god en wil ook niet dat ze mijn dochter dwingen te bidden e.d.
Ik werk ik de media en niet bij de Blokker of een andere, in hun ogen voor vrouwen geschikte, werkplek Ik heb commentaar als ze mijn man twee halve liters bier willen laten drinken terwijl hij nog moet rijden en ik ben tegen het 'tuchtigen' van kinderen, dus toen ze haar een pak voor haar broek gaven toen ze er logeerden, was voor mij de maat vol en ben ik heel boos geworden
Al met al ben ik dus niet de ideale vrouw voor hun jongste kind
Vanuit hun point of view wel te begrijpen eigenlijk.
(off-topic: Eleonora, hoe kunnen jouw schoonouders jou nou niks voor hun zoon vinden? Ik ken je verder niet maar lees hier veel van je en je komt over als een warm, open, betrokken, eerlijk, intelligent persoon.)off topic terug: Wat een lieve posting! Dank je wel zeg!
Het heeft niet zozeer met mij als persoon te maken maar meer met hun eigen achtergrond. Mijn schoonouders zijn nogal streng gereformeerd en hebben zo hun eigen ideeën over de rol van man en vrouw en over werk en zo en het hebben van een mening en over opvoeden van kinderen.
In dat opzicht voldoe ik op geen een manier aan het beeld van hun ideale schoondochter. Ik heb bijvoorbeeld mijn man in de babytijd de luiers van onze dochter mede laten verschonen, ik geloof niet in god en wil ook niet dat ze mijn dochter dwingen te bidden e.d.
Ik werk ik de media en niet bij de Blokker of een andere, in hun ogen voor vrouwen geschikte, werkplek Ik heb commentaar als ze mijn man twee halve liters bier willen laten drinken terwijl hij nog moet rijden en ik ben tegen het 'tuchtigen' van kinderen, dus toen ze haar een pak voor haar broek gaven toen ze er logeerden, was voor mij de maat vol en ben ik heel boos geworden
Al met al ben ik dus niet de ideale vrouw voor hun jongste kind
Vanuit hun point of view wel te begrijpen eigenlijk.
maandag 15 september 2008 om 13:49
[quote]eleonora heel erg bedankt voor u mail.
Je ouders kunnen op de een of andere manier niet accepteren dat je volwassen bent blijkbaar. Hoe oud ben je?
Ik ben 27 jaar, wil u erg bedanken voor uw mail hier heb ik veel aan ook omdat u zelf al moeder bent.
Het is echt een rot situatie omdat ik van mijn vriend houd en ook veel van mijn ouders. Ben het niet eens met mijn ouders en de reactie van mijn vriend mag ook wel weer wat milder. Maar als ik vraag aan mijn vader hoe denk je dat dit opgelost kan worden, geeft hij aan dat mijn vriend respect moet hebben (geen eigen mening die confronteerd zijn voor mijn ouders), niet brutaal of arrogant overkomen. Maar ja als je steeds lak hebt aan wat je kids vragen dan ontstaat er in de loop der jaren irritaties. Of mijn moeder komt op visite en gaat ze schoonmaken terwijl ze op visite zijn dat word aangegeven maar de volgende keer gaat dat weer zo. Een situatie !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HELP
Je ouders kunnen op de een of andere manier niet accepteren dat je volwassen bent blijkbaar. Hoe oud ben je?
Ik ben 27 jaar, wil u erg bedanken voor uw mail hier heb ik veel aan ook omdat u zelf al moeder bent.
Het is echt een rot situatie omdat ik van mijn vriend houd en ook veel van mijn ouders. Ben het niet eens met mijn ouders en de reactie van mijn vriend mag ook wel weer wat milder. Maar als ik vraag aan mijn vader hoe denk je dat dit opgelost kan worden, geeft hij aan dat mijn vriend respect moet hebben (geen eigen mening die confronteerd zijn voor mijn ouders), niet brutaal of arrogant overkomen. Maar ja als je steeds lak hebt aan wat je kids vragen dan ontstaat er in de loop der jaren irritaties. Of mijn moeder komt op visite en gaat ze schoonmaken terwijl ze op visite zijn dat word aangegeven maar de volgende keer gaat dat weer zo. Een situatie !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HELP
maandag 15 september 2008 om 14:04
Een rigoureuze oplossing voor lastige (schoon)ouder die onverwacht of een uur te vroeg op de stoep staan, gewoon laten staan! Hebben we tegenover mijn schoonouders ook mee gedreigd toen ze voor de zoveelste keer 1,5 uur te vroeg op de stoep stonden.
tis hard en niet aardig, maar het helpt wel.
Verder wil ik je veel sterkte wensen.
en even een cliché er tegen aan: vrienden kies je, familie krijg je. Jij, en niemand anders, bepaald met wie en hoe vaak je contact wil hebben.
tis hard en niet aardig, maar het helpt wel.
Verder wil ik je veel sterkte wensen.
en even een cliché er tegen aan: vrienden kies je, familie krijg je. Jij, en niemand anders, bepaald met wie en hoe vaak je contact wil hebben.
maandag 15 september 2008 om 15:06
quote:vlinder1982 schreef op 15 september 2008 @ 13:49:
[quote]eleonora heel erg bedankt voor u mail.
Je ouders kunnen op de een of andere manier niet accepteren dat je volwassen bent blijkbaar. Hoe oud ben je?
Ik ben 27 jaar, wil u erg bedanken voor uw mail hier heb ik veel aan ook omdat u zelf al moeder bent.
Het is echt een rot situatie omdat ik van mijn vriend houd en ook veel van mijn ouders. Ben het niet eens met mijn ouders en de reactie van mijn vriend mag ook wel weer wat milder. Maar als ik vraag aan mijn vader hoe denk je dat dit opgelost kan worden, geeft hij aan dat mijn vriend respect moet hebben (geen eigen mening die confronteerd zijn voor mijn ouders), niet brutaal of arrogant overkomen. Maar ja als je steeds lak hebt aan wat je kids vragen dan ontstaat er in de loop der jaren irritaties. Of mijn moeder komt op visite en gaat ze schoonmaken terwijl ze op visite zijn dat word aangegeven maar de volgende keer gaat dat weer zo. Een situatie !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HELP
Wauw....u.....tegen míj....
Ziet iedereen dit wel even, ze zei 'u' tegen me
Hoewel ik 40 ben mag er gewoon nog jij tegen mij gezegd worden hoor. Je bent erg beleefd en erg lief zo te zien en ik denk dat daar ook de crux zit. Je vriend moet dimmen, je ouders moeten dimmen en jij zou iets luider voor je eigen mening uit moeten komen. Ik denk dat dat al een hele hoop gaat schelen.
Dat zal niet meevallen want van naturen ben je misschien niet iemand die snel een grote mond opzet. Maar om respect vragen van anderen terwijl je zelf niet respectvol bent, is te veel vragen van een ander. Dat is wat je je voor ogen moet houden. Je vader kan willen dat je vriend hem respecteert maar dat betekent nog niet dat je vader overal gelijk in hoeft te krijgen, dat heeft namelijk niks met respect te maken.
Maar hoe nu verder te gaan?
Bespreek dit met je ouders, zonder je vriend er bij. Zelf en wees duidelijk en ferm. Ma, als je op visite komt dan ga je niet soppen, dat wil ik niet. Je bent mijn moeder en niet mijn hulp, ik maak mijn eigen huis schoon, accepteer dat van mij.
Pa, ik hou van ...(vriend) en ook als hij het niet met je eens is, blijf ik van hem houden.
Duidelijk zijn meid, dat is het enige wat je voor jezelf kunt doen. Het zal even duren voor het doordringt bij iedereen maar zolang jij voet bij stuk houdt zul je zien dat ze er aan gaan wennen. Ze kennen je niet anders dan lief en volgzaam waarschijnlijk en dat maakt het lastig te accepteren als je je anders opstelt maar de sleutel ligt bij jou, jij moet stelling innemen. Niet eens per se voor je ouders en vriend maar voor jezelf. Kom op meid, je bent 27, geen 17 meer en je bent al een hele tijd volwassen. Opkomen voor jezelf hoor, een ander doet het niet voor je!
[quote]eleonora heel erg bedankt voor u mail.
Je ouders kunnen op de een of andere manier niet accepteren dat je volwassen bent blijkbaar. Hoe oud ben je?
Ik ben 27 jaar, wil u erg bedanken voor uw mail hier heb ik veel aan ook omdat u zelf al moeder bent.
Het is echt een rot situatie omdat ik van mijn vriend houd en ook veel van mijn ouders. Ben het niet eens met mijn ouders en de reactie van mijn vriend mag ook wel weer wat milder. Maar als ik vraag aan mijn vader hoe denk je dat dit opgelost kan worden, geeft hij aan dat mijn vriend respect moet hebben (geen eigen mening die confronteerd zijn voor mijn ouders), niet brutaal of arrogant overkomen. Maar ja als je steeds lak hebt aan wat je kids vragen dan ontstaat er in de loop der jaren irritaties. Of mijn moeder komt op visite en gaat ze schoonmaken terwijl ze op visite zijn dat word aangegeven maar de volgende keer gaat dat weer zo. Een situatie !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HELP
Wauw....u.....tegen míj....
Ziet iedereen dit wel even, ze zei 'u' tegen me
Hoewel ik 40 ben mag er gewoon nog jij tegen mij gezegd worden hoor. Je bent erg beleefd en erg lief zo te zien en ik denk dat daar ook de crux zit. Je vriend moet dimmen, je ouders moeten dimmen en jij zou iets luider voor je eigen mening uit moeten komen. Ik denk dat dat al een hele hoop gaat schelen.
Dat zal niet meevallen want van naturen ben je misschien niet iemand die snel een grote mond opzet. Maar om respect vragen van anderen terwijl je zelf niet respectvol bent, is te veel vragen van een ander. Dat is wat je je voor ogen moet houden. Je vader kan willen dat je vriend hem respecteert maar dat betekent nog niet dat je vader overal gelijk in hoeft te krijgen, dat heeft namelijk niks met respect te maken.
Maar hoe nu verder te gaan?
Bespreek dit met je ouders, zonder je vriend er bij. Zelf en wees duidelijk en ferm. Ma, als je op visite komt dan ga je niet soppen, dat wil ik niet. Je bent mijn moeder en niet mijn hulp, ik maak mijn eigen huis schoon, accepteer dat van mij.
Pa, ik hou van ...(vriend) en ook als hij het niet met je eens is, blijf ik van hem houden.
Duidelijk zijn meid, dat is het enige wat je voor jezelf kunt doen. Het zal even duren voor het doordringt bij iedereen maar zolang jij voet bij stuk houdt zul je zien dat ze er aan gaan wennen. Ze kennen je niet anders dan lief en volgzaam waarschijnlijk en dat maakt het lastig te accepteren als je je anders opstelt maar de sleutel ligt bij jou, jij moet stelling innemen. Niet eens per se voor je ouders en vriend maar voor jezelf. Kom op meid, je bent 27, geen 17 meer en je bent al een hele tijd volwassen. Opkomen voor jezelf hoor, een ander doet het niet voor je!
maandag 15 september 2008 om 15:41
Het is alsof ik mijn verhaal lees met mijn ex-schoonouders. Ook ex en ik waren jarenlang samen. Schoonouders vonden mij geen goede catch. Net als jouw vriend kan ik een duidelijke eigen mening hebben. Ik vind mezelf niet brutaal, ik zal het altijd op een nette manier brengen, maar van thuis uit ben ik wel gewend te zeggen wat ik denk. Dat je het niet per se met elkaar eens hoeft te zijn, agree to disagree zeg maar. Bij mijn schoonouders kon dit er niet in. Precies, ik had te doen wat zij vonden. Heb mezelf ontzettend aangepast (vind ik dan, ex was het daar niet altijd mee eens), maar in hun ogen bleef ik dat opstandige kind. Bovendien, hoe kon ik een carrière willen? Nou ja, carrière was misschien nog geen probleem zolang ik maar niet wilde verhuizen. Dat kon toch echt niet!?
Wat mij zo vreselijk irriteerde is dat mijn ex altijd hun kant koos. En deed wat zij vonden. Tuurlijk moet het lastig voor hem zijn geweest, maar we waren geen kinderen meer. Op een gegeven moment wordt het tijd te doen wat JIJ wilt, zelfs als dat niet is wat je ouders voor ogen hadden. Als ik jou was, zou ik sowieso het contact met je ouders verminderen. Meerdere malen per dag met je moeder bellen, maakt je alleen maar nog afhankelijker van haar. En je eigen mening duidelijker aangeven (inderdaad, zonder je vriend erbij). "Pap, mam, ik respecteer jullie en hou van jullie, maar het wordt tijd dat ik dingen doe die IK wil doen. Ik ben volwassen en trek me jullie mening aan, maar toch maak ik voortaan ZELF mijn beslissingen. Bovendien hou ik ook van X en ik zou het fijn vinden als jullie hem als de man zien die me gelukkig maakt. Met eigen mening. Hij is volwassen, dus het lijkt me logisch dat hij ook als dusdanig behandeld wordt." Zoiets. Geen gemakkelijk gesprek, maar misschien wel nodig.
Wat mij zo vreselijk irriteerde is dat mijn ex altijd hun kant koos. En deed wat zij vonden. Tuurlijk moet het lastig voor hem zijn geweest, maar we waren geen kinderen meer. Op een gegeven moment wordt het tijd te doen wat JIJ wilt, zelfs als dat niet is wat je ouders voor ogen hadden. Als ik jou was, zou ik sowieso het contact met je ouders verminderen. Meerdere malen per dag met je moeder bellen, maakt je alleen maar nog afhankelijker van haar. En je eigen mening duidelijker aangeven (inderdaad, zonder je vriend erbij). "Pap, mam, ik respecteer jullie en hou van jullie, maar het wordt tijd dat ik dingen doe die IK wil doen. Ik ben volwassen en trek me jullie mening aan, maar toch maak ik voortaan ZELF mijn beslissingen. Bovendien hou ik ook van X en ik zou het fijn vinden als jullie hem als de man zien die me gelukkig maakt. Met eigen mening. Hij is volwassen, dus het lijkt me logisch dat hij ook als dusdanig behandeld wordt." Zoiets. Geen gemakkelijk gesprek, maar misschien wel nodig.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 15 september 2008 om 16:01
Jouw verhaal is behoorlijk complex, je relatie met je ouders is complex (je bent daarin zeker niet de enige, maar iedere situatie is uniek). Je ouders hebben zelf behoorlijke psychische problemen gehad, waar jij als tiener een behoorlijke klap van hebt meegekregen. Een hoop oud zeer, ruzies, gevoelens en problemen waar niet over kan worden gepraat, en dan de houding t.o.v. jouw vriend. Je wilt lucht hebben, maar ook je ouders niet kwetsen en ze zeker niet kwijt raken. Het is lastig om een open gesprek aan te gaan, als je ouders vinden dat zij als ouders zijnde altijd gelijk hebben en gerespecteerd moeten worden. Daarnaast is het niet mogelijk om bepaalde onderwerpen of gevoelens met ze te bespreken. Heel vervelend voor jou, maar ook voor je ouders zelf. Met hun starre houding doen ze wel de deur dicht voor een open gesprek en jouw gevoelens en ideeen. Dat is hun verlies, niet het jouwe. Misschien kun je een beetje afstand nemen, zodat je ouders ook ervaren hoe het is om jou los te laten en te ontdekken hoe ze wel een onderdeel van je leven kunnen blijven, zonder jou te verstikken. Helemaal perfect wordt het nooit, maar met wat rust en ruimte kun je ergens in het midden uit komen.
