Kinderen
alle pijlers
Een onzichtbare vriend....
woensdag 24 september 2008 om 09:23
Mijn dochter is vier en tijdens de afgelopen vakantie heeft ze haar vader en mij verteld over haar onzichtbare vriendin 'Pietje'.
Pietje is een meisje van drie met een rode broek aan en bruine ogen. Ze was er in Frankrijk behoorlijk vaak en we kregen ook van onze dochter te horen wat ze deed (Pietje is ook in bed gestapt, Pietje wil met de Mickey Mouse knuffel slapen, Pietje zit in de achterbak van de auto).
Ze vroeg ons regelmatig of wij haar vriendin zagen. Dat ontkenden wij allebei, we willen niet doen alsof we iets zien wat we niet zien. Ik vond het een beetje eng eerlijk gezegd, ik wist even niet hoe we er mee om moesten gaan. Ik weet dat het overgaat en dat we haar moeten geloven (dat doen we ook) en dat we haar Pietje moeten respecteren. Maar het blijft een bijzondere gewaarwording als Pietje weer ergens bij wordt gehaald en ik ben er nog niet echt aan gewend merk ik
Zijn er hier moeders van kinderen die een onzichtbaar vriendje hadden of nu hebben? Hoe ga/ging je er mee om? Wat zijn de do's en dont's in geval van zo'n onzichtbare huisgenoot?
Ik loop er al een tijdje mee en ik durfde er eigenlijk niet over te beginnen maar ik merk dat ik toch behoefte heb om er met anderen over te praten. Ik hoop op ervaringsdeskundigen en misschien zijn er forummers die zelf zo'n voor anderen onzichtbare vriend hadden?
Pietje is een meisje van drie met een rode broek aan en bruine ogen. Ze was er in Frankrijk behoorlijk vaak en we kregen ook van onze dochter te horen wat ze deed (Pietje is ook in bed gestapt, Pietje wil met de Mickey Mouse knuffel slapen, Pietje zit in de achterbak van de auto).
Ze vroeg ons regelmatig of wij haar vriendin zagen. Dat ontkenden wij allebei, we willen niet doen alsof we iets zien wat we niet zien. Ik vond het een beetje eng eerlijk gezegd, ik wist even niet hoe we er mee om moesten gaan. Ik weet dat het overgaat en dat we haar moeten geloven (dat doen we ook) en dat we haar Pietje moeten respecteren. Maar het blijft een bijzondere gewaarwording als Pietje weer ergens bij wordt gehaald en ik ben er nog niet echt aan gewend merk ik
Zijn er hier moeders van kinderen die een onzichtbaar vriendje hadden of nu hebben? Hoe ga/ging je er mee om? Wat zijn de do's en dont's in geval van zo'n onzichtbare huisgenoot?
Ik loop er al een tijdje mee en ik durfde er eigenlijk niet over te beginnen maar ik merk dat ik toch behoefte heb om er met anderen over te praten. Ik hoop op ervaringsdeskundigen en misschien zijn er forummers die zelf zo'n voor anderen onzichtbare vriend hadden?
woensdag 24 september 2008 om 09:31
Mijn zusje had vroeger ook zo'n vriendje en mijn ouders hebben altijd gedaan of die bestond . Wat ook wel weer heel komisch was ; als zij dan een extra koekje hadden voor dat vriendje zei mijn zusje : " tssssssss , die zit er nu niet hoor " . Kattekwaad werd natuurlijk door dat vriendje uitgehaald en niet door zusje zelf .
Wanneer en hoe dat over ging weet ik eigenlijk niet meer .
Wanneer en hoe dat over ging weet ik eigenlijk niet meer .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 24 september 2008 om 09:34
Ik had er zelf een Volgens mij vond mijn moeder dat niet zo interessant voor de rest. Ze vertelde dat ik altijd over Riddes vertelde en wat die allemaal gedaan had dat was mijn vriendje. Ging vanzelf weer over. Mijn zusje had trouwens ook een imaginair vriendje, die tegelijkertijd ook haar echte vriendje was.. dat kan ook nog. Voor zover ik weet is het een fase en gaat het vanzelf over. Je kunt het ook zien als fantasie ipv iets engs (denk je dan aan geesten ofzo? ). Misschien helpt dat.
woensdag 24 september 2008 om 09:36
Mijn broertje heeft maandenlang een onzichtbaar vriendje gehad, Kees. Kees moest mee naar bed, ging mee eieren zoeken in de tuin en Kees moest ook in een stoeltje op de achterbank. Mijn ouders hebben ook altijd gedaan of Kees echt bestond. Na een tijdje was Kees er niet meer en hebben we er nooit meer iets over gehoord. Het was af en toe best vermoeiend
woensdag 24 september 2008 om 09:37
Mijn zoontje heeft ook zo'n vriendje gehad toen hij 3 was. We spraken hem niet tegen als hij vertelde over het vriendje, maar moedigden het ook niet aan. Het vriendje ging vanzelf weg. Laatst aan tafel vroeg ik of hij het vriendje nog wel eens zag en toen zei zoontje "nee joh mama, die was helemaal niet echt"
Ik zou me geen zorgen maken.
Ik zou me geen zorgen maken.
woensdag 24 september 2008 om 09:44
Ik maak me ook geen zorgen hoor. Ik ben gewoon benieuwd naar ervaringen van anderen met niet zichtbare huisgenoten.
O nee en ik geloof zeker niet in geesten bij haar of zo. Het kwam gewoon nogal out of the blue, als zo'n meisje ineens begint te vertellen over iemand die voor haar zo echt is als het maar kan. Dat vond ik er wel even griezelig aan.
Een fase, ja, dat had ik gelezen inderdaad.
Ik doe ook alsof Pietje bestaat trouwens. Of laat ik het zo zeggen, als zij het er over heeft dan praat ik er gewoon met haar over en vraag haar wat Pietje doet of zegt. Ik begin er niet uit mezelf over. Maar ik geloof haar helemaal in wat ze ziet en beleeft.
O nee en ik geloof zeker niet in geesten bij haar of zo. Het kwam gewoon nogal out of the blue, als zo'n meisje ineens begint te vertellen over iemand die voor haar zo echt is als het maar kan. Dat vond ik er wel even griezelig aan.
Een fase, ja, dat had ik gelezen inderdaad.
Ik doe ook alsof Pietje bestaat trouwens. Of laat ik het zo zeggen, als zij het er over heeft dan praat ik er gewoon met haar over en vraag haar wat Pietje doet of zegt. Ik begin er niet uit mezelf over. Maar ik geloof haar helemaal in wat ze ziet en beleeft.
woensdag 24 september 2008 om 09:48
Mijn stiefdochter had het regelmatig toen ze 2 en 3 was. Vaak waren het mensen of dieren die ze op televisie had gezien. Het was voor haar een manier om na te spelen wat ze had gezien. Als ik er in mee ging, maakte ik wel duidelijk dat het voor mij een 'doen alsof' situatie was. Ik vond het wel komisch eigenlijk. Het ging weer over toen ze naar school ging en echte vriendinnetjes kreeg.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
woensdag 24 september 2008 om 09:48
Mijn vriendin had vroeger een paar onzichtbare vriendjes, maar zij was ervan overtuigd dat wij ze ook konden zien.Dan waren we aan het spelen en begon ze erover dat nu bv 'Anne' ook eens aan de beurt moest komen want die was nog niet aan de beurt geweest.
Het heeft bij haar wel een behoorlijke tijd aangehouden tot een jaar of 6, maar daarna is dat is ook vanzelf weer overgegaan.
Het heeft bij haar wel een behoorlijke tijd aangehouden tot een jaar of 6, maar daarna is dat is ook vanzelf weer overgegaan.
woensdag 24 september 2008 om 09:52
Mjah...daar ben ik dus niet uit, of ik moet zeggen of het 'doen alsof' is. Ik denk het niet. Mijn gevoel zegt van niet. Omdat het voor haar de werkelijkheid is.
En ik merk dat ze, als ze gewoon naar school gaat en zo, ze het niet (vaak) over Pietje heeft. Pietje was vooral prominent aanwezig toen ze op vakantie nogal eenzaam was en laatst bij de Ikea wilde Pietje ineens in een stapelbed klimmen!
En ik merk dat ze, als ze gewoon naar school gaat en zo, ze het niet (vaak) over Pietje heeft. Pietje was vooral prominent aanwezig toen ze op vakantie nogal eenzaam was en laatst bij de Ikea wilde Pietje ineens in een stapelbed klimmen!
woensdag 24 september 2008 om 09:53
Ik had er zelfs twee! Ze heetten Nienke en Kakkie (uhhh) en ze woonden in mijn mond, tussen mijn kiezen. Ik kon ze voelen als ik met mijn tong over mijn kiezen ging... Hmmmm, best vreemd eigenlijk, als ik er zo over na denk 
. Mijn ouders speelden gewoon mee, al zei mijn moeder later wel eens dat ze het wel wat vreemd vond.
Voor mij waren Nienke en Kakkie gewoon twee gezellige vrienden met wie ik praaatte in mijn spel en die altijd bij me waren. Ze zijn vanzelf weer weggegaan (jammer genoeg, zou toch wel gezellig zijn geweest als we nog steeds met z'n drieën waren )
Ik zou er denk ik proberen ontspannen mee om te gaan en ook proberen de humor er van in te zien. Veel kinderen hebben het... en hun fantasiewereld en de 'echte wereld' loopt gewoon nog heel gemakkelijk in elkaar over.
. Mijn ouders speelden gewoon mee, al zei mijn moeder later wel eens dat ze het wel wat vreemd vond. Voor mij waren Nienke en Kakkie gewoon twee gezellige vrienden met wie ik praaatte in mijn spel en die altijd bij me waren. Ze zijn vanzelf weer weggegaan (jammer genoeg, zou toch wel gezellig zijn geweest als we nog steeds met z'n drieën waren
)Ik zou er denk ik proberen ontspannen mee om te gaan en ook proberen de humor er van in te zien. Veel kinderen hebben het... en hun fantasiewereld en de 'echte wereld' loopt gewoon nog heel gemakkelijk in elkaar over.
woensdag 24 september 2008 om 09:55
quote:eleonora schreef op 24 september 2008 @ 09:52:
En ik merk dat ze, als ze gewoon naar school gaat en zo, ze het niet (vaak) over Pietje heeft. Pietje was vooral prominent aanwezig toen ze op vakantie nogal eenzaam was en laatst bij de Ikea wilde Pietje ineens in een stapelbed klimmen!Vind je zoiets ook niet heel grappig? Ik geloof dat ik me rot zou lachen in mezelf... of vind je het daarvoor te eng?
En ik merk dat ze, als ze gewoon naar school gaat en zo, ze het niet (vaak) over Pietje heeft. Pietje was vooral prominent aanwezig toen ze op vakantie nogal eenzaam was en laatst bij de Ikea wilde Pietje ineens in een stapelbed klimmen!Vind je zoiets ook niet heel grappig? Ik geloof dat ik me rot zou lachen in mezelf... of vind je het daarvoor te eng?
woensdag 24 september 2008 om 09:58
Heel normaal hoor, Eleonora. Vooral voor oudste en enig kinderen. Uit onderzoek is gebleken dat 65% van de kinderen onder de 7 jaar wel eens één of meerdere van deze vriendjes heeft gehad voor kortere of langere tijd. Het is heel gezond voor ze, omdat ze op een veilige manier kunnen experimenteren met sociaal gedrag en vriendschappen. De onzichtbare vriendjes verdwijnen vaak vanzelf wanneer er echte sociale contacten voor in de plaats komen.
Het lijkt me prima hoe je ermee omgaat. Pietje niet ontkennen, maar ook niet aanmoedigen.
Het lijkt me prima hoe je ermee omgaat. Pietje niet ontkennen, maar ook niet aanmoedigen.
woensdag 24 september 2008 om 10:01
quote:eleonora schreef op 24 september 2008 @ 09:52:
Mjah...daar ben ik dus niet uit, of ik moet zeggen of het 'doen alsof' is. Ik denk het niet. Mijn gevoel zegt van niet. Omdat het voor haar de werkelijkheid is.
En ik merk dat ze, als ze gewoon naar school gaat en zo, ze het niet (vaak) over Pietje heeft. Pietje was vooral prominent aanwezig toen ze op vakantie nogal eenzaam was en laatst bij de Ikea wilde Pietje ineens in een stapelbed klimmen!'doen alsof' ben ik ook niet zo'n fan van... Daarmee ontken je haar realiteit. Logisch toch dat ze een kameraadje zoekt wanneer ze alleen met haar vader en moeder is? Echt niets om je druk over te maken.
Mjah...daar ben ik dus niet uit, of ik moet zeggen of het 'doen alsof' is. Ik denk het niet. Mijn gevoel zegt van niet. Omdat het voor haar de werkelijkheid is.
En ik merk dat ze, als ze gewoon naar school gaat en zo, ze het niet (vaak) over Pietje heeft. Pietje was vooral prominent aanwezig toen ze op vakantie nogal eenzaam was en laatst bij de Ikea wilde Pietje ineens in een stapelbed klimmen!'doen alsof' ben ik ook niet zo'n fan van... Daarmee ontken je haar realiteit. Logisch toch dat ze een kameraadje zoekt wanneer ze alleen met haar vader en moeder is? Echt niets om je druk over te maken.
woensdag 24 september 2008 om 10:02
Ik heb er geen ervaring mee, maar weet wel waar het vandaan komt. Kinderen bedenken imaginaire vriendjes om bepaalde gevoelens bij te parkeren die ze nog niet zo goed kunnen handelen. Het vriendje is dus een onderdeel van hunzelf, wat vriendje voelt en doet, dat voelen zij zelf, willen zijzelf doen. In dat opzicht is het dus heel belangrijk dat je erkent dat dat vriendje 'echt' is. Je hoeft niet te doen of je hem kan zien, maar laat wel merken dat je hem serieus neemt.
Het gaat inderdaad vanzelf over, op het moment dat je kind er aan toe is om die gevoelens bij zichzelf te houden. Overigens hoeft dit helemaal niet om heel heftige gevoelens te gaan hoor, heeft niks te maken met dat een kind veel te verwerken zou hebben. Je ziet het echter wel veel bij kinderen die van nature erg sensitief zijn, en dat is Fien zeker wel.
Het gaat inderdaad vanzelf over, op het moment dat je kind er aan toe is om die gevoelens bij zichzelf te houden. Overigens hoeft dit helemaal niet om heel heftige gevoelens te gaan hoor, heeft niks te maken met dat een kind veel te verwerken zou hebben. Je ziet het echter wel veel bij kinderen die van nature erg sensitief zijn, en dat is Fien zeker wel.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 september 2008 om 10:04
Toen ik een jaar of 2 was had ik een zelf bedacht hondje, dat liep achter mij aan. Mijn moeder vertelde dat ze vaak de deur nog eens open moest doen omdat Takkie nog buiten stond. Ik kan mij hier zelf niets meer van herinneren.
Wat ik nog wel weet is dat ik een verzonnen vriendinnetje had toen ik 4 was. Als ik me verveelde ging ik met haar spelen, maar alleen in de gang, daar kwam ze nooit uit.
Ook vanzelf weer over gegaan.
Wat ik nog wel weet is dat ik een verzonnen vriendinnetje had toen ik 4 was. Als ik me verveelde ging ik met haar spelen, maar alleen in de gang, daar kwam ze nooit uit.
Ook vanzelf weer over gegaan.
woensdag 24 september 2008 om 10:12
Mijn zoontje had rond zijn vierde jaar geen onzichtbare vriendjes maar collega's. Waarschijnlijk omdat ik thuis iets te vaak over mijn collega's vertelde (bij gebrek aan echte vrienden?). Eentje was vaak bij hem de anderen af en toe (dan maakten ze onderling vaak ruzie). Ook hij vertelde vaak wat ze aan het doen waren en wij gingen in zijn verhaal mee . Opeens was het over en ik vond het wel jammer, ik vond het namelijk wel aandoenlijk. Ook ik vroeg hem er laatst naar (hij is nu zes) en hij moest er een beetje om lachen , hij kon het zich volgens mij niet eens meer goed herinneren.
Er is trouwens op het moment een kinderserie op tv die over dit onderwerp gaat en heet Charlie en Lola.
Er is trouwens op het moment een kinderserie op tv die over dit onderwerp gaat en heet Charlie en Lola.
woensdag 24 september 2008 om 10:30
Mijn broertje (4 jaar) heeft een lange tijd "Groen Jongetje en de Vriend" op zijn kamer gehad. Ze gingen ook mee op vakantie, zaten aan tafel en speelden met zijn speelgoed. Volgens mij was Groen Jongetje heel erg stout en Vriend heel erg lief. Groen Jongetje reed op paarden en in race-auto's door de kamer en Vriend was altijd erg zoet. Die stond ook vaak nog buiten als wij allang de gang in waren en dan moesten we de deur nog voor hem opendoen.
Wij hebben het spelletje altijd een klein beetje meegespeeld en dan deden we de deur gewoon open voor Vriend. En als Groen Jongetje door de kamer scheurde gingen we aan de kant. Best grappig. Ik geloof dat ik vroeger ook weleens een denkbeeldig vriendje heb gehad. Die woonde in een heel groot huis in een bos.
Toen mijn broertje naar de basisschool ging zijn Groen Jongetje en Vriend opeens verdwenen. Misschien omdat ie daar nu echte vriendjes maakt?
Wij hebben het spelletje altijd een klein beetje meegespeeld en dan deden we de deur gewoon open voor Vriend. En als Groen Jongetje door de kamer scheurde gingen we aan de kant. Best grappig. Ik geloof dat ik vroeger ook weleens een denkbeeldig vriendje heb gehad. Die woonde in een heel groot huis in een bos.
Toen mijn broertje naar de basisschool ging zijn Groen Jongetje en Vriend opeens verdwenen. Misschien omdat ie daar nu echte vriendjes maakt?
woensdag 24 september 2008 om 10:41
quote:cherrytomaatje schreef op 24 september 2008 @ 09:55:
[...]
Vind je zoiets ook niet heel grappig? Ik geloof dat ik me rot zou lachen in mezelf... of vind je het daarvoor te eng?
Ik lach er zeker om. Zij ook, met Pietje er bij, we zitten niet in een familiedip of zo nu Pietje er bij is gekomen
Het woord 'eng' blijft erg hangen bij mensen zie ik.
Het was even 'anders' dan anders toen ze er voor het eerst over begon en ik moest er even over nadenken voordat ik het als iets doodnormaals kon accepteren.
[...]
Vind je zoiets ook niet heel grappig? Ik geloof dat ik me rot zou lachen in mezelf... of vind je het daarvoor te eng?
Ik lach er zeker om. Zij ook, met Pietje er bij, we zitten niet in een familiedip of zo nu Pietje er bij is gekomen
Het woord 'eng' blijft erg hangen bij mensen zie ik.
Het was even 'anders' dan anders toen ze er voor het eerst over begon en ik moest er even over nadenken voordat ik het als iets doodnormaals kon accepteren.
