Kinderen
alle pijlers
Pleegkinderen, iemand ervaring?
donderdag 25 september 2008 om 18:56
Ikzelf ben netwerkpleegzorg moeder voor weekenden en vakanties. Wij hebben een intake gesprek gehad met de pleegzorg. Omdat wij via via al voor een kindje zorgde was het bij ons niet nodig om te gaan kopppelen, maar was het nodig om dingen officieel vast te leggen.
Je krijgt begeleiding. De hoeveelheid hiervan ligt eraan hoe het gaat met het kind en de samenwerking met ouders. In ons geval haalde we het kind op en brachten we hem weer terug. Tijden waren in overleg met zijn moeder. 1 maal in de twee weken hadden wij hem van vrijdag tot zondag. Je krijgt er een vergoeding voor, maar deze waren wij al snel kwijt. Eten, drinken, verjaardag kado, iets voor in de schoen, leuke kleding enz. enz. Wij legde er wel op toe. We hadden een eigen kamer voor hem en deze voor zijn derde verjaardag omgebouwd in zijn eigen bob de bouwer kamer. Was hij erg blij mee. Soms kwam hij vaker of langer en in de vakantie was hij er ook vaker.
Pleegzorg vraagt trouwens ook een bewijs van goed gedrag aan en er zijn wat andere eisen waar je aan moet voldoen. Het jochie waar wij voor zorgde was makkelijk in de omgang en is volledig geaccepteerd in de familie. Aan het begin stootte onze keuze op wat onbegrip. (zal je dat nu wel doen, kind met problemen, jullie zijn zelf nog zo jong enz. enz.) Heb aangegeven dat hij een deel van ons leven is en dat wij hem behandelen als eigen kind dat als hij bij ons is en er is een verjaardag of iets dergelijks ging hij gewoon mee. Voor dergelijke dingen zeggen wij geen weekenden af. Helaas is onze zorg niet voldoende geweest en is hij nu uit huis geplaatst. We hebben hem nu ineens in geen maanden gezien en we mogen hem ook niet bezoeken om verwarring te voorkomen. Ik ben heel veel van hem gaan houden en mis hem erg. Stuur hem nog wel kaartjes om hem te laten weten dat ik aan hem denk. Juridisch ben je niks als pleegouder. Dergelijke dingen zijn het risico, maar soms moet ik zo huilen om dat jochie. We hebben hem gehad eigenlijk sinds zijn geboorte tot hij 5 en een half was. Van andere hoor ik dat hij wel naar ons vraagt en niet naar zijn moeder. Mijn hart breekt en ik kan ook niet echt meer naar zijn foto's kijken zonder te huilen. Het laatste weekend dat hij hier was (wisten we dus niet van tevoren, ook zonder ons te melden is hij plotseling uit huis geplaatst) zijn we onverwachts met hem en mijn neefje naar de efteling geweest. De foto's moet ik nog bewerken. (doe aan scrapboeken) Kan het nu gewoon nog niet. Ben bang hem nooit meer te zien.
Tja, het heeft mij veel moois opgeleverd en ik weet zeker dat dit ook voor hem geldt, maar de pijn die ik nu heb....
Ik weet niet of je iets met dit bericht kan, maar ik ben het weer even kwijt.
Op de pijler kinderen heeft iemand op 19 september een topic geopend dat weekendpleegzorg heet. Daar heb ik mijn reactie even van geplakt. Zal topic even uppen voor je!
Je krijgt begeleiding. De hoeveelheid hiervan ligt eraan hoe het gaat met het kind en de samenwerking met ouders. In ons geval haalde we het kind op en brachten we hem weer terug. Tijden waren in overleg met zijn moeder. 1 maal in de twee weken hadden wij hem van vrijdag tot zondag. Je krijgt er een vergoeding voor, maar deze waren wij al snel kwijt. Eten, drinken, verjaardag kado, iets voor in de schoen, leuke kleding enz. enz. Wij legde er wel op toe. We hadden een eigen kamer voor hem en deze voor zijn derde verjaardag omgebouwd in zijn eigen bob de bouwer kamer. Was hij erg blij mee. Soms kwam hij vaker of langer en in de vakantie was hij er ook vaker.
Pleegzorg vraagt trouwens ook een bewijs van goed gedrag aan en er zijn wat andere eisen waar je aan moet voldoen. Het jochie waar wij voor zorgde was makkelijk in de omgang en is volledig geaccepteerd in de familie. Aan het begin stootte onze keuze op wat onbegrip. (zal je dat nu wel doen, kind met problemen, jullie zijn zelf nog zo jong enz. enz.) Heb aangegeven dat hij een deel van ons leven is en dat wij hem behandelen als eigen kind dat als hij bij ons is en er is een verjaardag of iets dergelijks ging hij gewoon mee. Voor dergelijke dingen zeggen wij geen weekenden af. Helaas is onze zorg niet voldoende geweest en is hij nu uit huis geplaatst. We hebben hem nu ineens in geen maanden gezien en we mogen hem ook niet bezoeken om verwarring te voorkomen. Ik ben heel veel van hem gaan houden en mis hem erg. Stuur hem nog wel kaartjes om hem te laten weten dat ik aan hem denk. Juridisch ben je niks als pleegouder. Dergelijke dingen zijn het risico, maar soms moet ik zo huilen om dat jochie. We hebben hem gehad eigenlijk sinds zijn geboorte tot hij 5 en een half was. Van andere hoor ik dat hij wel naar ons vraagt en niet naar zijn moeder. Mijn hart breekt en ik kan ook niet echt meer naar zijn foto's kijken zonder te huilen. Het laatste weekend dat hij hier was (wisten we dus niet van tevoren, ook zonder ons te melden is hij plotseling uit huis geplaatst) zijn we onverwachts met hem en mijn neefje naar de efteling geweest. De foto's moet ik nog bewerken. (doe aan scrapboeken) Kan het nu gewoon nog niet. Ben bang hem nooit meer te zien.
Tja, het heeft mij veel moois opgeleverd en ik weet zeker dat dit ook voor hem geldt, maar de pijn die ik nu heb....
Ik weet niet of je iets met dit bericht kan, maar ik ben het weer even kwijt.
Op de pijler kinderen heeft iemand op 19 september een topic geopend dat weekendpleegzorg heet. Daar heb ik mijn reactie even van geplakt. Zal topic even uppen voor je!
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 25 september 2008 om 20:05
Dank je wel. We hebben het met alle liefde gedaan voor hem.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 25 september 2008 om 20:16
Cookieholic, waarom vraag je dit? Heb jij pleegkinderen of wil jij pleegkinderen? Wij hebben een pleegdochter gehad. Eerst waren we alleen weekendouder, na een jaar werden we pleegouder en kwam ze officieel bij ons wonen. Een leuke tijd gehad, veel geleerd. Maar uiteindelijk is het toch mis gegaan. Ze woont nu in een tehuis. Daar krijgt ze de juiste therapieën en behandelingen. Die wij haar dus niet konden geven. Het is heel moeilijk om je pleegkind, waar je zo van houdt, kwijt te raken. Nou ja, we zijn haar niet kwijt. Maar het contact is nu wel heel anders. Ik zal er daarom niet nog eens voor kiezen. Het heeft me te veel pijn gedaan. Ik ben er, denk ik, te gevoelig voor.
donderdag 25 september 2008 om 20:31
Hoi
Mijn pleegkindje is hier al 2 jaar (ik kreeg haar toen ze 6 weken was) en de kans is heeel groot dat ze gewoon hier blijft, evt. af en toe naar haar bio. moeder maar dat duurt nog wel even.
Dus wat mij betreft super! een pleegkindje.
Mijn pleegkindje is hier al 2 jaar (ik kreeg haar toen ze 6 weken was) en de kans is heeel groot dat ze gewoon hier blijft, evt. af en toe naar haar bio. moeder maar dat duurt nog wel even.
Dus wat mij betreft super! een pleegkindje.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 25 september 2008 om 20:40
Blogbabe, hoe lang heb jij je pleegdochter in huis gehad? Is echt moeilijk als je pleegkind niet meer bij je komt.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 25 september 2008 om 20:51
donderdag 25 september 2008 om 20:57
donderdag 25 september 2008 om 21:08
Wij willen ook een pleegkind. We proberen nu een eigen kind te krijgen en als ons leven weer in balans is, willen wij nog een pleegkind.
Ik werk zelf al sinds bijna 10 jaar in de jeugdhulpverlening en heb ook bij Bureau Jeugdzorg gewerkt. Ik weet dus alleen vanaf de begeleidings-kant wat het inhoudt... maar ben er 100% zeker van dat wij het willen proberen!
Maar, zoals gezegd, eerst ons hele leven helemaal in balans!
Ik werk zelf al sinds bijna 10 jaar in de jeugdhulpverlening en heb ook bij Bureau Jeugdzorg gewerkt. Ik weet dus alleen vanaf de begeleidings-kant wat het inhoudt... maar ben er 100% zeker van dat wij het willen proberen!
Maar, zoals gezegd, eerst ons hele leven helemaal in balans!
donderdag 25 september 2008 om 21:41
Ik zou in de toekomst graag pleegouder willen worden. Maar manlief twijfelt heel erg. Hij wil het wel, maar alleen voor langere termijn. Hij twijfelt of kinderen er beter van worden en is bang dat kinderen van gezin naar gezin gestuurd worden en dat je niets wezenlijks kunt betekenen.
Dus dat zal nog wel wat gesprekken opleveren in de toekomst. Maar als mijn eigen gezin compleet is, alles goed loopt is het voor mij zeker een optie.
Dus dat zal nog wel wat gesprekken opleveren in de toekomst. Maar als mijn eigen gezin compleet is, alles goed loopt is het voor mij zeker een optie.
donderdag 25 september 2008 om 22:04
quote:blogbabe schreef op 25 september 2008 @ 20:37:
Wel heel gaaf als je bijna zeker weet dat ze blijft. Dat hebben ze tegen ons ook gezegd. De kans dat ze voor altijd bij ons zou blijven was 99%, volgens Bureau Jeugdzorg. Tja.....
Dat is behoorlijk balen zeg als je denkt dat altijd zal blijven!!
De regels zijn het afgelopen jaar wel behoorlijk veranderd misschien dat het daar aan ligt? Kinderen worden minder snel teruggeplaatst maar als ze naar een instelling moeten is dat natuurlijk een ander verhaal.
Wel heel gaaf als je bijna zeker weet dat ze blijft. Dat hebben ze tegen ons ook gezegd. De kans dat ze voor altijd bij ons zou blijven was 99%, volgens Bureau Jeugdzorg. Tja.....
Dat is behoorlijk balen zeg als je denkt dat altijd zal blijven!!
De regels zijn het afgelopen jaar wel behoorlijk veranderd misschien dat het daar aan ligt? Kinderen worden minder snel teruggeplaatst maar als ze naar een instelling moeten is dat natuurlijk een ander verhaal.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 26 september 2008 om 06:33
Ja mijn zus heeft 20 jaar bij dezelfde pleegouders gewoond. Dus het kan wel. Maar ik en later ook mijn kleine zusje, kwamen steeds in de verkeerde gezinnen terecht. Van mij mogen de regels dus ook wel een stuk strenger, mede voor het terugplaatsen van kinderen. Mijn zusje is dit jaar maart teruggeplaatst, terwijl m'n exmoeder in februari nog een zelfmoordpoging gedaan heeft. Ik snap dat gewoon niet!
vrijdag 26 september 2008 om 09:36
Spammie: Wat verschrikkelijk wat jij, en je zussen mee hebben moeten maken.
Alle respect voor alle mensen die aan pleegopvang doen. Wat ik vaak hoor, o.a. van vriendin in de crisisopvang, dat de instellingen zelf er ook een zootje van maken met alle gevolgen van dien. Onnodig veel leed. Kinderen die in het weekend naar pleegzorg gaan worden bij uithuisplaatsing niet in eerste instantie aan de voor hun bekende (pleeg)ouders toegewezen maar aan een weer onbekend nieuw gezin.
Ik zou graag pleegouder willen worden. En je krijgt vaak een kind met een rugzakje. Maar het wordt een kindje van je en daar ga je voor. Want ouders ben je vanuit je hart of je kind nou wel of niet uit jezelf is gekomen. Daarom zou ik er aan onderdoorgaan om het kindje dan te verliezen. En dat houdt mij tegen. Ook heel veel sterkte voor de dappere moeders die dit is overkomen.
Alle respect voor alle mensen die aan pleegopvang doen. Wat ik vaak hoor, o.a. van vriendin in de crisisopvang, dat de instellingen zelf er ook een zootje van maken met alle gevolgen van dien. Onnodig veel leed. Kinderen die in het weekend naar pleegzorg gaan worden bij uithuisplaatsing niet in eerste instantie aan de voor hun bekende (pleeg)ouders toegewezen maar aan een weer onbekend nieuw gezin.
Ik zou graag pleegouder willen worden. En je krijgt vaak een kind met een rugzakje. Maar het wordt een kindje van je en daar ga je voor. Want ouders ben je vanuit je hart of je kind nou wel of niet uit jezelf is gekomen. Daarom zou ik er aan onderdoorgaan om het kindje dan te verliezen. En dat houdt mij tegen. Ook heel veel sterkte voor de dappere moeders die dit is overkomen.
vrijdag 26 september 2008 om 10:47
Als de biologische ouder(s) nog gezag heeft is het soms ook voor jeugdzorg heel moeilijk om het kind niet terug te plaatsen. Dan wil jeugdzorg bijv. dat het kind naar een stabiel pleeggezin gaat, maar als moeder nog het gezag heeft en zij zegt nee, kan jeugdzorg daar niet zomaar tegenin gaan.
Bij ons komen voogden heel vaak gewoon niet opdagen bij belangrijke overleggen over "hun" kind. Dit schijnt door de enorm hoge case load te komen en die voogden overzien het allemaal niet meer.
Dit praat het natuurlijk allemaal niet goed (zeker niet!) en we hebben in het verleden ook gezien dat het behoorlijk mis kan gaan
Bij ons komen voogden heel vaak gewoon niet opdagen bij belangrijke overleggen over "hun" kind. Dit schijnt door de enorm hoge case load te komen en die voogden overzien het allemaal niet meer.
Dit praat het natuurlijk allemaal niet goed (zeker niet!) en we hebben in het verleden ook gezien dat het behoorlijk mis kan gaan
vrijdag 26 september 2008 om 17:39
quote:maxem schreef op 26 september 2008 @ 09:36:
Maar het wordt een kindje van je en daar ga je voor. Want ouders ben je vanuit je hart of je kind nou wel of niet uit jezelf is gekomen.
Nou, ik vond daar bij Pleegzorg toch wel verschil in zitten. Ons pleegkind ging steeds meer het verkeerde pad op, liep weg, vernielde veel spullen (buitenshuis, vandalisme dus), ging met verkeerde vrienden om en werd min of meer een gevaar voor zichzelf.... Op een gegeven moment was het dus een onhoudbare situatie en ging het kind naar een instelling. Ontzettend pijnlijk! Maar wat ik ook ontzettend pijnlijk vond was dat ik wel dacht: mijn bloedeigen kind zou ik nooooit naar een instelling sturen. En dat deed ik bij ons pleegkind dus wel. Van tevoren had ik niet bedacht dat ik dat zo zou voelen, maar het was wel zo. Het was trouwens ook een fout van de jeugdhulpverlening, hoor! Want wij waren absoluut geen goede match. Dit kind kon absoluut niet met vrijheid omgaan en wij werken allebei bijna full-time. Dit hadden we wel aangekaart natuurlijk. En gevraagd: kan je wel pleegouder worden als je zoveel werkt? Waarop het antwoord was: JA! Zij zouden dan een al wat ouder kind zoeken die dat aankon en die dus uit school wel 1 of 2 uurtjes alleen thuis kon zijn.
Als we vertelden over de dingen die mis gingen, bijvoorbeeld over het weglopen of over de verkeerde vrienden, dan zei onze pleegzorgbegeleider: O, maar da's helemaal niet vreemd! Dat is bij ons bekend. En dan hadden wij zoiets van: ja, maar bij ons is dat niet bekend!?!? Dat horen wij dan toch ook te weten? Waarom hebben jullie van tevoren niet verteld wat voor kind het is en waar we aan begonnen? Van tevoren hoorden we toch wel heel veel positieve verhalen en maar een paar negatieve puntjes (en heeft ieder mens die niet?). De voorlichting en de screening mag wat mij betreft dus wel stukken strenger!!!!
Aan de andere kant klinkt mijn verhaal misschien erg negatief. Maar we hebben ook hele mooie tijden met ons pleegkind gekend. Ik heb er dus geen spijt van en we hebben nog steeds een goed contact met elkaar. Ik heb veel van deze ervaring geleerd.
Maar het wordt een kindje van je en daar ga je voor. Want ouders ben je vanuit je hart of je kind nou wel of niet uit jezelf is gekomen.
Nou, ik vond daar bij Pleegzorg toch wel verschil in zitten. Ons pleegkind ging steeds meer het verkeerde pad op, liep weg, vernielde veel spullen (buitenshuis, vandalisme dus), ging met verkeerde vrienden om en werd min of meer een gevaar voor zichzelf.... Op een gegeven moment was het dus een onhoudbare situatie en ging het kind naar een instelling. Ontzettend pijnlijk! Maar wat ik ook ontzettend pijnlijk vond was dat ik wel dacht: mijn bloedeigen kind zou ik nooooit naar een instelling sturen. En dat deed ik bij ons pleegkind dus wel. Van tevoren had ik niet bedacht dat ik dat zo zou voelen, maar het was wel zo. Het was trouwens ook een fout van de jeugdhulpverlening, hoor! Want wij waren absoluut geen goede match. Dit kind kon absoluut niet met vrijheid omgaan en wij werken allebei bijna full-time. Dit hadden we wel aangekaart natuurlijk. En gevraagd: kan je wel pleegouder worden als je zoveel werkt? Waarop het antwoord was: JA! Zij zouden dan een al wat ouder kind zoeken die dat aankon en die dus uit school wel 1 of 2 uurtjes alleen thuis kon zijn.
Als we vertelden over de dingen die mis gingen, bijvoorbeeld over het weglopen of over de verkeerde vrienden, dan zei onze pleegzorgbegeleider: O, maar da's helemaal niet vreemd! Dat is bij ons bekend. En dan hadden wij zoiets van: ja, maar bij ons is dat niet bekend!?!? Dat horen wij dan toch ook te weten? Waarom hebben jullie van tevoren niet verteld wat voor kind het is en waar we aan begonnen? Van tevoren hoorden we toch wel heel veel positieve verhalen en maar een paar negatieve puntjes (en heeft ieder mens die niet?). De voorlichting en de screening mag wat mij betreft dus wel stukken strenger!!!!
Aan de andere kant klinkt mijn verhaal misschien erg negatief. Maar we hebben ook hele mooie tijden met ons pleegkind gekend. Ik heb er dus geen spijt van en we hebben nog steeds een goed contact met elkaar. Ik heb veel van deze ervaring geleerd.
vrijdag 26 september 2008 om 20:14
quote:Spammie schreef op 26 september 2008 @ 06:33:
Ja mijn zus heeft 20 jaar bij dezelfde pleegouders gewoond. Dus het kan wel. Maar ik en later ook mijn kleine zusje, kwamen steeds in de verkeerde gezinnen terecht. Van mij mogen de regels dus ook wel een stuk strenger, mede voor het terugplaatsen van kinderen. Mijn zusje is dit jaar maart teruggeplaatst, terwijl m'n exmoeder in februari nog een zelfmoordpoging gedaan heeft. Ik snap dat gewoon niet!Dit snap ik ook echt niet!!!! Hebben haar pleegouders haar dan "laten gaan" want je hebt momenteel toch echt een blokkaderecht en wat ik ervan begrijp wordt een kind niet snel meer teruggeplaatst, er wordt meer naar de hechting van het kind gekeken dan naar de wens biologische ouders.Ook al hebben ze alles op een rijtje , dan nog beslist de rechter momenteel dat het kind bij de pleegouders blijft met eventueel een bezoekregeling bij de bio-ouders.
Ja mijn zus heeft 20 jaar bij dezelfde pleegouders gewoond. Dus het kan wel. Maar ik en later ook mijn kleine zusje, kwamen steeds in de verkeerde gezinnen terecht. Van mij mogen de regels dus ook wel een stuk strenger, mede voor het terugplaatsen van kinderen. Mijn zusje is dit jaar maart teruggeplaatst, terwijl m'n exmoeder in februari nog een zelfmoordpoging gedaan heeft. Ik snap dat gewoon niet!Dit snap ik ook echt niet!!!! Hebben haar pleegouders haar dan "laten gaan" want je hebt momenteel toch echt een blokkaderecht en wat ik ervan begrijp wordt een kind niet snel meer teruggeplaatst, er wordt meer naar de hechting van het kind gekeken dan naar de wens biologische ouders.Ook al hebben ze alles op een rijtje , dan nog beslist de rechter momenteel dat het kind bij de pleegouders blijft met eventueel een bezoekregeling bij de bio-ouders.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 2 oktober 2008 om 06:44
quote:runner84 schreef op 26 september 2008 @ 10:47:
Bij ons komen voogden heel vaak gewoon niet opdagen bij belangrijke overleggen over "hun" kind. Dit schijnt door de enorm hoge case load te komen en die voogden overzien het allemaal niet meer.
Dat is idd al jaren zo. Ik heb mijn voogden ook nooit gezien, terwijl ik sommige meerdere jaren gehad heb.
quote:nouschi schreef op 26 september 2008 @ 20:14:
Dit snap ik ook echt niet!!!! Hebben haar pleegouders haar dan "laten gaan" want je hebt momenteel toch echt een blokkaderecht en wat ik ervan begrijp wordt een kind niet snel meer teruggeplaatst, er wordt meer naar de hechting van het kind gekeken dan naar de wens biologische ouders.O dit is niet de enige keer geweest, zo gaat het elke twee jaar. En mijn zusje is heel gehecht aan haar moeder, en haar moeder is heel manipulatief, dus uiteindelijk komt ze elke keer weer terug naar huis...
Bij ons komen voogden heel vaak gewoon niet opdagen bij belangrijke overleggen over "hun" kind. Dit schijnt door de enorm hoge case load te komen en die voogden overzien het allemaal niet meer.
Dat is idd al jaren zo. Ik heb mijn voogden ook nooit gezien, terwijl ik sommige meerdere jaren gehad heb.
quote:nouschi schreef op 26 september 2008 @ 20:14:
Dit snap ik ook echt niet!!!! Hebben haar pleegouders haar dan "laten gaan" want je hebt momenteel toch echt een blokkaderecht en wat ik ervan begrijp wordt een kind niet snel meer teruggeplaatst, er wordt meer naar de hechting van het kind gekeken dan naar de wens biologische ouders.O dit is niet de enige keer geweest, zo gaat het elke twee jaar. En mijn zusje is heel gehecht aan haar moeder, en haar moeder is heel manipulatief, dus uiteindelijk komt ze elke keer weer terug naar huis...
