Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 24 september 2008 om 21:18
Lieve Klara, knuffel voor jou meid. Ben blij dat je wat van je laat horen!
We zitten een beetje in hetzelfde schuitje, ware het niet dat ik nog in een huis woon met ex.
Ik schrijf niet zoveel hier nu omdat het eigenlijk best goed gaat. Ex heeft zich bij de scheiding neergelegd en ik ook. We zijn nu alles aan het regelen. En dat kost veel tijd en energie.
Mijn nieuwe huis is zo goed als rond, bank heeft financieringsverhaal goedgekeurd. Nu wachten tot ik de sleutel krijg. Ik kijk daar erg naar uit. In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk van het leven et genieten. En dat gaat best goed, ik merk dat ik steeds meer mezelf word, voel me erg gelukkig. Kan van veel dingen zeer genieten. Maar moet af en toe ook graven naar de vervelende dingen om het besef te hebben dat het echt niet goed was, onze relatie. Omdat hij zich nu zo goed opstelt is dat best lastig. Ik blijf het frappant vinden hoe vervelende herinneringen zo makkelijk naar de achtergrond kunnen verdwijnen!
Maar goed, ik voel me steeds meer single, en dat voelt heel erg ok moet ik zeggen. Daarbij moet ik wel toevoegen dat de kinderen er ogenschijnlijk geen last van schijnen te hebben. Er is ook geen ruzie in huis en de spanning (iig van mij uit) is verdwenen dus dat is goed voor ze..
Reiger, fijn dat je je verhaal hier deelt.
We zitten een beetje in hetzelfde schuitje, ware het niet dat ik nog in een huis woon met ex.
Ik schrijf niet zoveel hier nu omdat het eigenlijk best goed gaat. Ex heeft zich bij de scheiding neergelegd en ik ook. We zijn nu alles aan het regelen. En dat kost veel tijd en energie.
Mijn nieuwe huis is zo goed als rond, bank heeft financieringsverhaal goedgekeurd. Nu wachten tot ik de sleutel krijg. Ik kijk daar erg naar uit. In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk van het leven et genieten. En dat gaat best goed, ik merk dat ik steeds meer mezelf word, voel me erg gelukkig. Kan van veel dingen zeer genieten. Maar moet af en toe ook graven naar de vervelende dingen om het besef te hebben dat het echt niet goed was, onze relatie. Omdat hij zich nu zo goed opstelt is dat best lastig. Ik blijf het frappant vinden hoe vervelende herinneringen zo makkelijk naar de achtergrond kunnen verdwijnen!
Maar goed, ik voel me steeds meer single, en dat voelt heel erg ok moet ik zeggen. Daarbij moet ik wel toevoegen dat de kinderen er ogenschijnlijk geen last van schijnen te hebben. Er is ook geen ruzie in huis en de spanning (iig van mij uit) is verdwenen dus dat is goed voor ze..
Reiger, fijn dat je je verhaal hier deelt.
donderdag 25 september 2008 om 23:20
Ik ben al 13 jaar niet meer samen met mijn ex. We hebben een dochter van 13. De eerste twee jaar van haar leven heeft hij mij het leven actief zuur gemaakt. Ik was bang voor hem. Hij wist alles, was overal en ik wist dat hij tot geweld in staat was. Hij heeft mij nooit aangeraakt maar ik heb hem anderen in elkaar zien timmeren. Dat is zijn bestaansrecht: anderen zijn bang voor hem. Hij heeft me flink bedreigd, wilde dat ik met hem verder ging. Kwam onverwacht langs en bleef uren zitten praten, drinken en uiteindelijk huilen. Ik wilde niet dat hij er was, maar ik kon er niets tegen doen, toen. Ik was 23 en net moeder. Niemand wist hoe bang ik was, hoe hij me lastig viel. Ik vertelde er niet over, het was voor mij zo normaal dat ik niet eens in de gaten had hoe erg het was. In mijn hoofd had hij buitenaardse krachten gekregen, zag hij iedere stap die ik zette, las hij iedere gedachte. Alles was mijn schuld, zes jaar van zijn leven had hij mij gegeven, hij had oud willen worden met mij. Ik wilde niet meer. Heb hem dat niet gezegd, ben vreemd gegaan toen ik zwanger was, hij is daar achtergekomen maar dat heb ik jaren later pas begrepen. Op een dag is hij hertrouwd, om mij te laten zien dat als je wil dat iets werkt dat het werkt. Ik had hem tegen moeten houden, maar dat deed ik niet. Ik was allang blij. Toch was het daarmee niet over. Het is tot geweld gekomen toen hij weer eens langs wilde komen en ik hem zei dat hij niet welkom was. Dat was niet mijn idee maar het idee van een tante die er lucht van had gekregen in wat voor situatie ik leefde. Zij raadde mij aan hem de toegang te ontzeggen en haar meteen te bellen als hij naar me toe wilde komen. Haar vriend was bij mij thuis toen mijn ex aanbelde. Ik zei door de deur heen dat ik hem niet wilde zien. Hij werd woest en begon tegen de deur te trappen. De vriend van mijn tante riep dat hij weg moest gaan. Ik was doodsbang, rende naar de slaapkamer. Ex trapte de deur in en er ontstond een gevecht tussen de vriend van mijn tante en mijn ex. Ze vochten op straat, ex brak zijn neus. Mijn vriendin, woonde verderop in de straat, zag het gebeuren en belde de politie. Die waren er snel en namen ex mee naar het buro. Ze haalden me over aangifte te doen, dat wilde ik niet, ik was bang voor de gevolgen. Toch gedaan. Zijn nieuwe vrouw moest hem van het buro halen en vanaf dit moment werd het iets beter. Men, in zijn nieuwe familie hoorde nu voor het eerst dat hij zich misdroeg tov mij en dat heeft hem waarschijnlijk geremd.
Zij kregen kinderen en met ieder kind dat ze kregen voelde ik me iets vrijer. De omgang tussen mijn dochter en hem ben ik altijd blijven volhouden, uit overtuiging dat het goed was maar ook altijd uit angst. Heb haar nooit iets negatiefs over hem verteld. Het leven ging verder, dat van mij en dat van hem. Ik ben ook weer iemand tegen gekomen, getrouwd en heb nog een zoon gekregen. Ik heb een goed leven, leuke vrienden, leuke baan, leuk gezin. Zo lijkt het. Maar die angst die is er nog. Nog steeds kan hij mij bewegen als een marionet. Wordt hij boos dan ben ik in paniek, is hij gelukkig dan ben ik het ook.
Ik wil het niet meer, ik zag het niet eens. Tot een half jaar geleden de bom weer barstte en ik als vanouds in een nachtmerrie belande. De wereld werd onwerkelijk en eng. Mijn nachtmerrie, die niemand echt begrijp, die niemand snapt. Alleen ik.
Mijn dochter was inzet van deze bom. En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.
Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.
De gemoederen zijn uiteindelijk bedaard en het contact tussen vader en dochter is hersteld. En dat is dan zo dubbel. Ik wil het liefst dat ze hem helemaal niet als vader heeft, ik ben bang voor hem. Maar hij is haar vader, heeft haar nooit laten zitten en ze moet het zelf uit gaan vechten met hem. Zelf haar weg vinden, zelf haar gevecht met hem voeren.
Ik heb het toen helemaal goed gedaan, qua actie en houding tov hem en tov van haar.
Maar nu, nu is de rust weergekeerd en ontdek ik dat er 13 jaar na het uit elkaar gaan iemand is die nog steeds in staat is in één keer mijn bestaan op zijn kop te zetten en mij te veranderen in een bang, panisch wezen.
Het is genoeg, ik wil het niet meer. Ik zag het niet eens. Ik dacht dat we er ooit wel als volwassenen uit zouden komen maar dat gaat nooit gebeuren. Dat zal nooit gebeuren. Hij is niet zoals ik, hij wordt niet zoals ik.
Ik moet veranderen. Ik moet de knoop doorhakken, ik moet er een punt achter zetten. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet dat er altijd ergens een radartje meedraait dat op z’n hoede is.
En nu ik dit ineens zo duidelijk zie, zie ik ook wat het me gekost heeft en nog steeds kost. Wat een invloed het heeft op mijn huwelijk, op mijn kijk op de wereld, op mijn creativiteit, op mijn gezondheid. Wat een verdrietig besef. Maar ook voel ik ergens wat er van me af gaat vallen als ik een weg vind om die angst kwijt te raken en hem voor eens en voor altijd op de juiste plek kan zetten in mijn leven, in mijn hoofd. Af en toe vang ik een glimp op van hoe het voelt als je niet op je hoede bent, als je niet bestuurd wordt door een agressieve selfabsorbed macho mannetjesaap.
Binnenkort heb ik een afspraak met mijn therapeut en weet ik precies wat ik wil. Ik wil af van mijn trauma. Ik wil af van mijn angst, ik wil af van het gevoel levenslang te hebben. En het kan. Het kan want de sleutel zit nu alleen nog in mijzelf!
Al zo lang lees ik af en toe mee hier en herken ik zoveel van wat er geschreven wordt. En nu eindelijk, nu ik zo duidelijk zie in wat voor angstgreep ik nog steeds leef en dat ik er wat aan kan doen kan ik het aan om mijn verhaal er in één keer uit te gooien en het hier neer te zetten. Dit is wat er aan de hand is, en nu ga ik er wat aan doen. Ik ga duizend kilo van mijn schouders werpen de komende tijd. Ik weet niet of ik meer zal schrijven, gek genoeg is schrijven mijn vak maar is dit de eerste keer dat ik mijn verhaal op papier kan zetten en de wereld vertel wat er aan de hand is en dat is voor mij al een mega overwinning.
Zij kregen kinderen en met ieder kind dat ze kregen voelde ik me iets vrijer. De omgang tussen mijn dochter en hem ben ik altijd blijven volhouden, uit overtuiging dat het goed was maar ook altijd uit angst. Heb haar nooit iets negatiefs over hem verteld. Het leven ging verder, dat van mij en dat van hem. Ik ben ook weer iemand tegen gekomen, getrouwd en heb nog een zoon gekregen. Ik heb een goed leven, leuke vrienden, leuke baan, leuk gezin. Zo lijkt het. Maar die angst die is er nog. Nog steeds kan hij mij bewegen als een marionet. Wordt hij boos dan ben ik in paniek, is hij gelukkig dan ben ik het ook.
Ik wil het niet meer, ik zag het niet eens. Tot een half jaar geleden de bom weer barstte en ik als vanouds in een nachtmerrie belande. De wereld werd onwerkelijk en eng. Mijn nachtmerrie, die niemand echt begrijp, die niemand snapt. Alleen ik.
Mijn dochter was inzet van deze bom. En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.
Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.
De gemoederen zijn uiteindelijk bedaard en het contact tussen vader en dochter is hersteld. En dat is dan zo dubbel. Ik wil het liefst dat ze hem helemaal niet als vader heeft, ik ben bang voor hem. Maar hij is haar vader, heeft haar nooit laten zitten en ze moet het zelf uit gaan vechten met hem. Zelf haar weg vinden, zelf haar gevecht met hem voeren.
Ik heb het toen helemaal goed gedaan, qua actie en houding tov hem en tov van haar.
Maar nu, nu is de rust weergekeerd en ontdek ik dat er 13 jaar na het uit elkaar gaan iemand is die nog steeds in staat is in één keer mijn bestaan op zijn kop te zetten en mij te veranderen in een bang, panisch wezen.
Het is genoeg, ik wil het niet meer. Ik zag het niet eens. Ik dacht dat we er ooit wel als volwassenen uit zouden komen maar dat gaat nooit gebeuren. Dat zal nooit gebeuren. Hij is niet zoals ik, hij wordt niet zoals ik.
Ik moet veranderen. Ik moet de knoop doorhakken, ik moet er een punt achter zetten. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet dat er altijd ergens een radartje meedraait dat op z’n hoede is.
En nu ik dit ineens zo duidelijk zie, zie ik ook wat het me gekost heeft en nog steeds kost. Wat een invloed het heeft op mijn huwelijk, op mijn kijk op de wereld, op mijn creativiteit, op mijn gezondheid. Wat een verdrietig besef. Maar ook voel ik ergens wat er van me af gaat vallen als ik een weg vind om die angst kwijt te raken en hem voor eens en voor altijd op de juiste plek kan zetten in mijn leven, in mijn hoofd. Af en toe vang ik een glimp op van hoe het voelt als je niet op je hoede bent, als je niet bestuurd wordt door een agressieve selfabsorbed macho mannetjesaap.
Binnenkort heb ik een afspraak met mijn therapeut en weet ik precies wat ik wil. Ik wil af van mijn trauma. Ik wil af van mijn angst, ik wil af van het gevoel levenslang te hebben. En het kan. Het kan want de sleutel zit nu alleen nog in mijzelf!
Al zo lang lees ik af en toe mee hier en herken ik zoveel van wat er geschreven wordt. En nu eindelijk, nu ik zo duidelijk zie in wat voor angstgreep ik nog steeds leef en dat ik er wat aan kan doen kan ik het aan om mijn verhaal er in één keer uit te gooien en het hier neer te zetten. Dit is wat er aan de hand is, en nu ga ik er wat aan doen. Ik ga duizend kilo van mijn schouders werpen de komende tijd. Ik weet niet of ik meer zal schrijven, gek genoeg is schrijven mijn vak maar is dit de eerste keer dat ik mijn verhaal op papier kan zetten en de wereld vertel wat er aan de hand is en dat is voor mij al een mega overwinning.
vrijdag 26 september 2008 om 01:28
Kan niet slapen, drama is compleet. Bijna ex heeft nu (denk ik) echt door dat ik wil en ga scheiden van hem. Dreigementen met alles wat me lief is, hij is heeft de macht (denkt hij).
Dankjewel voor de reacties, ik ben echt blij dat ik er niet alleen voor sta. Dat er mensen zijn die me begrijpen, meeleven en mee voelen. Dat gebeurd in mijn vriendinkring ook wel. Maar BeenThereDoneThats is toch net weer wat anders.
Even reageren op afgelopen tijd:
Reiger vond het fijn te lezen dat je herkend van het plaatje. Huisje boompje beestje. Ik merk dat het zo belangrijk voor me is geweest.
Zonlicht, vandaag werd ik door een collega geroepen met mijn eigen naam en ik dacht Jah wat maakt het uit. Ik ben het en nooit anders geweest ook. Vanaf nu gebruik ik mijn eigen naam.
Zonnepitje wat fijn dat het nu zo loopt, ik hoop dat het zo blijft gaan en je snel de sleutel hebt van je huis. Heerlijk!
Pom, Dubiootje, Elenora, Mamzelle dankjewel voor jullie wijze woorden en steun.
Iseo hoe gaat het met jou en je studie!
Philomein, schrijven is niet jouw vak, zoals je het zelf zegt. Maar je schrijft zo mooi, zo eerlijk en zo bewonderenswaardig. Ik herken het, jantje lacht jantje huilt maar degene die nog harder huilen zijn wij. Wat goed dat je die knoop door gaat hakken. Na alle strijd die je hebt gehad, maak je je uiteindelijk los.
He bah, voel me nu zo…. Ben heel onrustig en ook bang. Meneer wil dat ik alles spullen zo snel mogelijk ophaal omdat hij verder wil met zijn leven. Heb geen plek om het op te slaan. Ook kan ik grote schuld verwachten als ik de kinderen bij hem weg houd. Weet niet waar hij die wijsheid vandaan haalt. Maar tot nu toe hoeft hij maar te bellen en ik breng de jongste. Oudste wil niet meer. Ik heb hem nog nergens in tegen gewerkt. Ja alleen dan, dat ik niet meer terug kom.
Ik ben best bang, weet even niet wat ik kan verwachten. Maar ik weet wel dat ik er maar gewoon van uit moet gaan dat ik een dikke schuld krijg. Daar mee zien te dealen als het echt zo ver is. Maar dat hij geen macht meer over me heeft. Ook met schuld en zonder spullen red ik het wel.
Maar wat maakt hij me boos zeg!!!
K
Dankjewel voor de reacties, ik ben echt blij dat ik er niet alleen voor sta. Dat er mensen zijn die me begrijpen, meeleven en mee voelen. Dat gebeurd in mijn vriendinkring ook wel. Maar BeenThereDoneThats is toch net weer wat anders.
Even reageren op afgelopen tijd:
Reiger vond het fijn te lezen dat je herkend van het plaatje. Huisje boompje beestje. Ik merk dat het zo belangrijk voor me is geweest.
Zonlicht, vandaag werd ik door een collega geroepen met mijn eigen naam en ik dacht Jah wat maakt het uit. Ik ben het en nooit anders geweest ook. Vanaf nu gebruik ik mijn eigen naam.
Zonnepitje wat fijn dat het nu zo loopt, ik hoop dat het zo blijft gaan en je snel de sleutel hebt van je huis. Heerlijk!
Pom, Dubiootje, Elenora, Mamzelle dankjewel voor jullie wijze woorden en steun.
Iseo hoe gaat het met jou en je studie!
Philomein, schrijven is niet jouw vak, zoals je het zelf zegt. Maar je schrijft zo mooi, zo eerlijk en zo bewonderenswaardig. Ik herken het, jantje lacht jantje huilt maar degene die nog harder huilen zijn wij. Wat goed dat je die knoop door gaat hakken. Na alle strijd die je hebt gehad, maak je je uiteindelijk los.
He bah, voel me nu zo…. Ben heel onrustig en ook bang. Meneer wil dat ik alles spullen zo snel mogelijk ophaal omdat hij verder wil met zijn leven. Heb geen plek om het op te slaan. Ook kan ik grote schuld verwachten als ik de kinderen bij hem weg houd. Weet niet waar hij die wijsheid vandaan haalt. Maar tot nu toe hoeft hij maar te bellen en ik breng de jongste. Oudste wil niet meer. Ik heb hem nog nergens in tegen gewerkt. Ja alleen dan, dat ik niet meer terug kom.
Ik ben best bang, weet even niet wat ik kan verwachten. Maar ik weet wel dat ik er maar gewoon van uit moet gaan dat ik een dikke schuld krijg. Daar mee zien te dealen als het echt zo ver is. Maar dat hij geen macht meer over me heeft. Ook met schuld en zonder spullen red ik het wel.
Maar wat maakt hij me boos zeg!!!
K
vrijdag 26 september 2008 om 12:55
Klara, 'meneer' kan willen wat hij wil, maar hij zal nu echt gaan merken dat zijn dreigementen weinig indruk meer op je maken. Dat doen ze misschien wel, maar dat laat jij niet merken.
Het is tijd nu voor de nieuwe Klara, de Klara die aan haar bijna ex niet laat merken hoe zeer dingen haar raken.
Hoezo gaat hij jou met een grote schuld opzadelen wanneer hij de kinderen niet meer ziet.
A. hij ziet een van zijn kinderen toch gewoon? Wat voor (positieve) invloed oefent hij uit om de oudste wel te zien?
B. Hij roept en jij brengt? Werkt dat zo bij jullie? Is het niet eens hoog tijd dat 'meneer' eens gaat overleggen wanneer de jongste komt en dat jij niet iedere keer meer het kind hoeft te komen brengen? Het is de Keizer van Siam niet!
De spullen ophalen terwijl je er geen plaats nog voor hebt..... Het is mij even onduidelijk nu of ontgaan waar je nu woont? Jij zit nog niet op een permanente woonplek nu? Waarom mag hij wel in de woning blijven en niet jij? Jij die toch de zorgplicht nu draagt van de twee kinderen!
Maar misschien is het nu het handigste om een oplossing te zoeken voor opslag van je spullen. Ik heb destijds mijn spullen even op kunnen slaan bij een boer.
Wat is dat toch met de vrouwen met kinderen hier die iedere keer weer op de vlucht moeten slaan vanwege de dreiging van geweld? Vrouwtje Klets zit inmiddels ook al ondergedoken. Mamzelle zat in een blijf van mijn lijf huis, van de anderen ben ik het even kwijt.
En dan nog menen deze heerschappen dat ze heel veel rechten hebben.
Philomein, hoe treffend heb jij je verhaal omschreven. Hoe goed en sterk van je dat je met al bent vertrokken toen je kind nog zo klein was. En wat kun je trots zijn op haar.
Ja zo'n man blijft in staat om ineens heel je leven op de kop te zetten.
Het is tijd nu voor de nieuwe Klara, de Klara die aan haar bijna ex niet laat merken hoe zeer dingen haar raken.
Hoezo gaat hij jou met een grote schuld opzadelen wanneer hij de kinderen niet meer ziet.
A. hij ziet een van zijn kinderen toch gewoon? Wat voor (positieve) invloed oefent hij uit om de oudste wel te zien?
B. Hij roept en jij brengt? Werkt dat zo bij jullie? Is het niet eens hoog tijd dat 'meneer' eens gaat overleggen wanneer de jongste komt en dat jij niet iedere keer meer het kind hoeft te komen brengen? Het is de Keizer van Siam niet!
De spullen ophalen terwijl je er geen plaats nog voor hebt..... Het is mij even onduidelijk nu of ontgaan waar je nu woont? Jij zit nog niet op een permanente woonplek nu? Waarom mag hij wel in de woning blijven en niet jij? Jij die toch de zorgplicht nu draagt van de twee kinderen!
Maar misschien is het nu het handigste om een oplossing te zoeken voor opslag van je spullen. Ik heb destijds mijn spullen even op kunnen slaan bij een boer.
Wat is dat toch met de vrouwen met kinderen hier die iedere keer weer op de vlucht moeten slaan vanwege de dreiging van geweld? Vrouwtje Klets zit inmiddels ook al ondergedoken. Mamzelle zat in een blijf van mijn lijf huis, van de anderen ben ik het even kwijt.
En dan nog menen deze heerschappen dat ze heel veel rechten hebben.
Philomein, hoe treffend heb jij je verhaal omschreven. Hoe goed en sterk van je dat je met al bent vertrokken toen je kind nog zo klein was. En wat kun je trots zijn op haar.
Ja zo'n man blijft in staat om ineens heel je leven op de kop te zetten.
vrijdag 26 september 2008 om 13:50
Lieve Klara, je ex gebruikt de kinderen om jou naar zijn hand te blijven zetten. Stel een omgangsregeling vast (in overleg of anders kan je ex die bij de rechter aanvragen) en hou je daaraan. Dit is voor je kinderen ook niet goed. Ik weet niet hoe oud je oudste is, de mijne hebben nog een leeftijd waarop ik ze kan verplichten te gaan. Je hoeft de kinderen niet te brengen, dat is de verantwoordelijkheid van de niet-verzorgende ouder. Verwacht van hem geen waardering of erkenning voor het feit dat je het wel doet. Hij-fluit-jij-komt is voor hem niet meer dan normaal. Besef wat voor voorbeeld je je kinderen geeft als je naar zijn pijpen blijft dansen.
Heb je al een advocaat? Zo niet, maak een afspraak en leg hem/haar de situatie voor. Je bent echt niet de eerste die met dit bijltje hakt en de wetgever heeft regels verzonnen om met dit soort situaties om te gaan. Zoals voorlopige voorzieningen, waarbij de kinderen en het huis tot aan de scheiding aan jou kunnen worden toegewezen. Ik meen dat de partner verplicht kan worden gedurende die periode te blijven bijdragen aan de hypotheeklasten. Blijf rustig en zoek uit hoe je jezelf en de kinderen kan beschermen. Kennis is macht.
Dat dreigement van die schuld, dat is pure emotionele chantage. Hij speelt in jouw angsten en voedt die. Als hij dit vaker doet, zou ik de mondelinge communicatie afkappen en alleen per e-mail communiceren. Dan zal het aantal dreigementen ook afnemen - en zo niet, dan heb je bewijs.
Hou je sterk meid!
liefs,
dubio
Heb je al een advocaat? Zo niet, maak een afspraak en leg hem/haar de situatie voor. Je bent echt niet de eerste die met dit bijltje hakt en de wetgever heeft regels verzonnen om met dit soort situaties om te gaan. Zoals voorlopige voorzieningen, waarbij de kinderen en het huis tot aan de scheiding aan jou kunnen worden toegewezen. Ik meen dat de partner verplicht kan worden gedurende die periode te blijven bijdragen aan de hypotheeklasten. Blijf rustig en zoek uit hoe je jezelf en de kinderen kan beschermen. Kennis is macht.
Dat dreigement van die schuld, dat is pure emotionele chantage. Hij speelt in jouw angsten en voedt die. Als hij dit vaker doet, zou ik de mondelinge communicatie afkappen en alleen per e-mail communiceren. Dan zal het aantal dreigementen ook afnemen - en zo niet, dan heb je bewijs.
Hou je sterk meid!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 26 september 2008 om 14:01
Philomein, goed dat je gepost hebt en zoals Pom al zegt, zo'n man blijft de boel op z'n kop zetten ook al ben je al jaren uit elkaar. Jij hebt een kind met hem, ik niet eens maar toen ik laatst in onze oude woonplaats in het winkelcentrum moest zijn voor de bruiloft van mijn ouders, moest ik me inhouden om niet met mijn rug langs de muur te schuiven zowat. Ik ben bang om hem weer te zien, ook al denk ik op zich niet bang meer voor hem te zijn. Ik wil hem gewoon niet meer tegenkomen. Ik heb zelfs een voor mij heel belangrijke vriendschap beëindigd omdat de man van mijn vriendin nog met hem omgaat en ik die indirecte lijn tussen hem en mij niet meer wil. Alle begrip dus voor je gevoelens.
Klara, je kunt het voor je ex-meneer nooit goed doen. Nooit. Het is bijna ongelooflijk maar zulke mensen bestaan. Die weten je een schuldgevoel aan te praten of van hun probleem het jouwe te maken, ook al is dat flauwekul. Het is voor jouw ex (ja hoor, hij is al absoluut je ex meid, compleet met zijn naam!) niet mogelijk om de hand in eigen boezem te steken en naar zijn eigen rol in het verhaal van jullie huwelijk te kijken. Kan hij niet. Het kwaad zijn op jou, het beschuldigen van jou, het bagatelliseren van zijn eigen rol, het hoort bij het type mens dat hij is.
Zou je dat rust kunnen geven denk je? Het gegeven dat wat je ook doet, hij altijd wel iets zou vinden om zich kwaad om te maken? Mij helpt dat wel eigenlijk. Het idee dat ik weet dat mijn ex mij de schuld van alles geeft. Misschien (heel misschien) dat hij na zoveel jaren nu durft te zeggen; 'ik was ook geen engeltje maar Leo......' er zal altijd een 'maar' zijn als het om zijn bijdrage aan de feestvreugde gaat. Zelfreflectie is doodeng voor dit soort mensen en eigenlijk is het nog erger en enger, ze beschikken niet over het vermogen om naar zichzelf te kijken en daarop kritiek te hebben. Dat past niet bij de narcistische persoonlijkheid verder.
Kun je al een beetje naar jezelf kijken? Naar jezelf binnen je relatie bedoel ik? Zie je waar je zelf de verkeerde kant op ging met je ex? Te toegeeflijk misschien? Te makkelijk? Te veel de man als kind zien omdat hij zich zo gedroeg en dus meer troosten en zussen dan opkomen voor jezelf als partner?
Niet dat je zelfanalytisch moet gaan zitten doen maar het kan helpen om niet de hele tijd met hem maar vooral en allereerst eens met jezelf bezig te zijn. Dat kunnen wij, als vrouwen met mannen die een narcistische persoonlijkheid hebben, van ze leren denk ik. Nadenken over wat jij zelf wil, waar je voor staat en wat je dus per se niet meer wil bijvoorbeeld.
Laat hem maar zo veel mogelijk los en realiseer je vooral dat het feit dat hij nog zo druk met jou is, aangeeft dat hij niet bezig is met een nieuw leven maar vooral blijft hangen in zijn oude leven en dat jij veel belangrijker was voor hem dan je misschien wel dacht. En laat dat dan een egoboost zijn. Een schrijnende misschien en toch is het er een. Je voelt je als vrouw van een man zoals die van jou vaak dom, onhandig, onzeker enzovoort maar zo weinig deed je er dus niet toe, als iemand zo'n toestand maakt van je wens om te gaan scheiden.
(f)
Klara, je kunt het voor je ex-meneer nooit goed doen. Nooit. Het is bijna ongelooflijk maar zulke mensen bestaan. Die weten je een schuldgevoel aan te praten of van hun probleem het jouwe te maken, ook al is dat flauwekul. Het is voor jouw ex (ja hoor, hij is al absoluut je ex meid, compleet met zijn naam!) niet mogelijk om de hand in eigen boezem te steken en naar zijn eigen rol in het verhaal van jullie huwelijk te kijken. Kan hij niet. Het kwaad zijn op jou, het beschuldigen van jou, het bagatelliseren van zijn eigen rol, het hoort bij het type mens dat hij is.
Zou je dat rust kunnen geven denk je? Het gegeven dat wat je ook doet, hij altijd wel iets zou vinden om zich kwaad om te maken? Mij helpt dat wel eigenlijk. Het idee dat ik weet dat mijn ex mij de schuld van alles geeft. Misschien (heel misschien) dat hij na zoveel jaren nu durft te zeggen; 'ik was ook geen engeltje maar Leo......' er zal altijd een 'maar' zijn als het om zijn bijdrage aan de feestvreugde gaat. Zelfreflectie is doodeng voor dit soort mensen en eigenlijk is het nog erger en enger, ze beschikken niet over het vermogen om naar zichzelf te kijken en daarop kritiek te hebben. Dat past niet bij de narcistische persoonlijkheid verder.
Kun je al een beetje naar jezelf kijken? Naar jezelf binnen je relatie bedoel ik? Zie je waar je zelf de verkeerde kant op ging met je ex? Te toegeeflijk misschien? Te makkelijk? Te veel de man als kind zien omdat hij zich zo gedroeg en dus meer troosten en zussen dan opkomen voor jezelf als partner?
Niet dat je zelfanalytisch moet gaan zitten doen maar het kan helpen om niet de hele tijd met hem maar vooral en allereerst eens met jezelf bezig te zijn. Dat kunnen wij, als vrouwen met mannen die een narcistische persoonlijkheid hebben, van ze leren denk ik. Nadenken over wat jij zelf wil, waar je voor staat en wat je dus per se niet meer wil bijvoorbeeld.
Laat hem maar zo veel mogelijk los en realiseer je vooral dat het feit dat hij nog zo druk met jou is, aangeeft dat hij niet bezig is met een nieuw leven maar vooral blijft hangen in zijn oude leven en dat jij veel belangrijker was voor hem dan je misschien wel dacht. En laat dat dan een egoboost zijn. Een schrijnende misschien en toch is het er een. Je voelt je als vrouw van een man zoals die van jou vaak dom, onhandig, onzeker enzovoort maar zo weinig deed je er dus niet toe, als iemand zo'n toestand maakt van je wens om te gaan scheiden.
(f)
vrijdag 26 september 2008 om 19:30
Philomein, het fijne is dat je ex jouw angst niet kan zien als je staat als een huis. Hij kan dus serieus de indruk hebben gekregen dat er met jou niet meer valt te sollen. Maak gebruik van dat voordeel.
En verder denk ik dat het fijn is als je dat nog niet gedaan hebt, om te praten over dit voorval met je dochter. Hoe voelde ze zich, alleen maar boos of toch ook heel bang.
Je maakt haar sterker als je haar de kans geeft om woorden te geven aan wat er in haar omgaat.
En verder denk ik dat het fijn is als je dat nog niet gedaan hebt, om te praten over dit voorval met je dochter. Hoe voelde ze zich, alleen maar boos of toch ook heel bang.
Je maakt haar sterker als je haar de kans geeft om woorden te geven aan wat er in haar omgaat.
vrijdag 26 september 2008 om 20:16
Hai lieve vrouwen, bedankt voor jullie reakties.
@Mamzelle je hebt gelijk dat hij niet kan zien hoe ik me van binnen voel. Dat is nu inderdaad mijn grote voordeel. Hij weet niet dat ik jarenlang gedacht heb dat de enige uitweg zou zijn dat hij onder een tram komt of dat hij mij een oprechte en voor eeuwig geldende (en dus onbestaanbare) verklaring geeft dat hij mij nooit zal vermoorden. Ik moet helemaal niet meer wachten op iets van hem, dat is me de laatste tijd pas helemaal helder aan het worden. Vreemd want ik ben een intelligente vrouw en zou een ander dat haarfijn hebben kunnen uitleggen. Maar ja dat geld ook voor jullie allemaal.
@Eleonora: ik heb ergens de hoop dat ik mijn angst de baas kan worden. Dat ik niet meer langs mijn spreekwoordelijke huizen gedrukt hoef te gaan. Misschien raak ik het nooit helemaal kwijt maar ik hoop een eind verder te komen dan ik nu ben. Jammer genoeg kan ik hem niet echt voorgoed buitensluiten maar wellicht wel een eind meer dan ik nu doe.
Ik doe meestal veel te aardig, begripvol en alsof het me boeit wat hij verteld. Deels voor mijn dochter maar voor een heel groot deel ook om hem zoet te houden, al vind ik het heel moeilijk om dat hardop te te geven. Ik ben een stoere vrouw...denkt iedereen.
Sorry dat ik niet inhoudelijk in ga op andermans sores. Daarvoor moet ik eerst weer even pagina's terug gaan lezen.
@Mamzelle je hebt gelijk dat hij niet kan zien hoe ik me van binnen voel. Dat is nu inderdaad mijn grote voordeel. Hij weet niet dat ik jarenlang gedacht heb dat de enige uitweg zou zijn dat hij onder een tram komt of dat hij mij een oprechte en voor eeuwig geldende (en dus onbestaanbare) verklaring geeft dat hij mij nooit zal vermoorden. Ik moet helemaal niet meer wachten op iets van hem, dat is me de laatste tijd pas helemaal helder aan het worden. Vreemd want ik ben een intelligente vrouw en zou een ander dat haarfijn hebben kunnen uitleggen. Maar ja dat geld ook voor jullie allemaal.
@Eleonora: ik heb ergens de hoop dat ik mijn angst de baas kan worden. Dat ik niet meer langs mijn spreekwoordelijke huizen gedrukt hoef te gaan. Misschien raak ik het nooit helemaal kwijt maar ik hoop een eind verder te komen dan ik nu ben. Jammer genoeg kan ik hem niet echt voorgoed buitensluiten maar wellicht wel een eind meer dan ik nu doe.
Ik doe meestal veel te aardig, begripvol en alsof het me boeit wat hij verteld. Deels voor mijn dochter maar voor een heel groot deel ook om hem zoet te houden, al vind ik het heel moeilijk om dat hardop te te geven. Ik ben een stoere vrouw...denkt iedereen.
Sorry dat ik niet inhoudelijk in ga op andermans sores. Daarvoor moet ik eerst weer even pagina's terug gaan lezen.
vrijdag 26 september 2008 om 21:00
Lieve allemaal,
ik weet hoe het met jullie gaat, want ik lees altijd wat jullie schrijven. Ik heb zelf een tijd niet veel van me laten horen; er is veel op mijn weg gekomen de laatste tijd en ik had geen energie over om hier mee te schrijven. Maar jullie verhalen raken me onveranderd!
Philomein, jouw verhaal heb ik met extra veel interesse gelezen. Bij jou is het 13 jaar geleden, bij mij 12. Ik heb een zoon van 12 uit die relatie, ik was 24 toen hij werd geboren, dus jij en ik zijn even oud. Ik heb gelezen hoeveel invloed alles wat er is gebeurd nog steeds heeft op hoe je je voelt. Mijn toenmalige echtgenoot is overleden toen. De invloed die hij op mijn leven en dat van mijn zoon gehad zou hebben als hij was blijven leven, zou ongetwijfeld vele malen groter zijn dan nu. Toch is die invloed zeker niet weg. 'Ergens' blijft hij altijd aanwezig; soms herken ik hem opeens in een blik of gebaar van mijn zoon. Soms droom ik over hem, soms zie ik iemand die op hem lijkt en alleen dat al grijpt me bij de keel. Ik kan me levendig voorstellen hoe heftig het moet zijn als zo iemand daadwerkelijk nog in je leven is. Bij mij leeft hij alleen nog in mijn hoofd.
Ook ik heb weer een nieuwe, normale, gezonde relatie. Mijn huidige man lijkt niet op mijn toenmalige man. Hij is absoluut niet agressief, integendeel. Toch hebben we de laatste tijd problemen die ergens raakvlakken lijken te hebben met 'toen'. Na het overlijden van mijn eerste echtgenoot ben ik 7 jaar alleen geweest, om te helen, weer mezelf te worden, rust te hebben. Dat was goed, die tijd had ik nodig. Nu heb ik al 5 jaar een vaste relatie, maar mijn verleden lijkt me nu dan toch in te halen. Ik verlang soms zo naar het alleen zijn van toen, naar dat ongecompliceerde alleen maar rekening houden met jezelf (en je kind(eren) dan, maar dat voelt zo anders). Bij vlagen vraag ik me serieus af of ik het kan op de langere termijn, een relatie hebben. Mag ik jou vragen hoe dat voor jou is?
Mamzelle, jij hebt me wel eens gezegd dat je het bemoedigend vindt dat uit mijn situatie blijkt dat het gewoon kán... het hebben van een goede relatie na alles wat vrouwen als wij hebben meegemaakt. Ik hoop dat ik over een tijdje weer kan zeggen dat dat inderdaad zo is.
Voor allemaal heel veel liefs!
ik weet hoe het met jullie gaat, want ik lees altijd wat jullie schrijven. Ik heb zelf een tijd niet veel van me laten horen; er is veel op mijn weg gekomen de laatste tijd en ik had geen energie over om hier mee te schrijven. Maar jullie verhalen raken me onveranderd!
Philomein, jouw verhaal heb ik met extra veel interesse gelezen. Bij jou is het 13 jaar geleden, bij mij 12. Ik heb een zoon van 12 uit die relatie, ik was 24 toen hij werd geboren, dus jij en ik zijn even oud. Ik heb gelezen hoeveel invloed alles wat er is gebeurd nog steeds heeft op hoe je je voelt. Mijn toenmalige echtgenoot is overleden toen. De invloed die hij op mijn leven en dat van mijn zoon gehad zou hebben als hij was blijven leven, zou ongetwijfeld vele malen groter zijn dan nu. Toch is die invloed zeker niet weg. 'Ergens' blijft hij altijd aanwezig; soms herken ik hem opeens in een blik of gebaar van mijn zoon. Soms droom ik over hem, soms zie ik iemand die op hem lijkt en alleen dat al grijpt me bij de keel. Ik kan me levendig voorstellen hoe heftig het moet zijn als zo iemand daadwerkelijk nog in je leven is. Bij mij leeft hij alleen nog in mijn hoofd.
Ook ik heb weer een nieuwe, normale, gezonde relatie. Mijn huidige man lijkt niet op mijn toenmalige man. Hij is absoluut niet agressief, integendeel. Toch hebben we de laatste tijd problemen die ergens raakvlakken lijken te hebben met 'toen'. Na het overlijden van mijn eerste echtgenoot ben ik 7 jaar alleen geweest, om te helen, weer mezelf te worden, rust te hebben. Dat was goed, die tijd had ik nodig. Nu heb ik al 5 jaar een vaste relatie, maar mijn verleden lijkt me nu dan toch in te halen. Ik verlang soms zo naar het alleen zijn van toen, naar dat ongecompliceerde alleen maar rekening houden met jezelf (en je kind(eren) dan, maar dat voelt zo anders). Bij vlagen vraag ik me serieus af of ik het kan op de langere termijn, een relatie hebben. Mag ik jou vragen hoe dat voor jou is?
Mamzelle, jij hebt me wel eens gezegd dat je het bemoedigend vindt dat uit mijn situatie blijkt dat het gewoon kán... het hebben van een goede relatie na alles wat vrouwen als wij hebben meegemaakt. Ik hoop dat ik over een tijdje weer kan zeggen dat dat inderdaad zo is.
Voor allemaal heel veel liefs!
vrijdag 26 september 2008 om 21:29
Hai Lemmy, jeetje dat lijkt inderdaad wel op elkaar. Ik ben vijf jaar alleen geweest voor ik mijn huidige man tegenkwam. Bij mij was dat niet zo bewust zoals bij jou, dat alleen zijn. Ik was denk ik altijd op zoek naar een man die me redde van iets, van het leven ofzo. Ook de reden dat ik uberhaupt ooit op mannetjesaap-ex ben gevallen. Toen ik samenkwam met mijn man wist ik dat niet hoor, dat heb ik later allemaal pas uitgepuzzeld. Maar goed, we gingen vrij snel samenwonen, trouwen, verbouwen en kregen ook vrij snel een zoon. We kenden elkaar wel al heel lang dus misschien konden we ook wel iets overslaan. Maar goed, ik klemde met alle macht aan hem vast en hij aan mij.
Pas toen ik zeker wist dat hij niet bij me weg zou gaan begon bij mij iets te kriebelen. Ik voelde me verstikt, verlangde terug naar de tijd dat ik vrij was, alleen was, met niemand rekening hoefde te houden. En mijn huidige man is niet agressief, ik ben absoluut niet bang voor hem, ik voelde me gewoon verstikt.
We hebben een heel erg stevige crisis gehad die alles bij elkaar wel drie jaar heeft geduurd. Drie jaar waar in ik zoveel heb geleerd over mezelf. Over hoe ik zonder enige twijfel bij de start van onze relatie al mijn rechten en vrijheden overschreef naar mijn man. Niet dat hij daar om vroeg ofzo. Ik paste me volledig aan, wilde de perfecte vrouw zijn. En dat ben ik hem gaan kwalijk nemen. Nam hem kwalijk dat hij mij in een dwangbuis wilde stoppen, dat hij me verstikte. Dat deed hij ondertussen ook wel maar dat heeft alleen kunnen ontstaan omdat ik niet beter wist dan mij naadloos aanpassen. Ik heb me steeds meer losgevochten van hem. Gooide hem wel vijf keer per dag naar zijn hoofd dat ik echt wel voor mezelf kon zorgen dat ik hem absoluut niet nodig had. Ik ben in die jaren op mijn eigen benen gaan staan, als een wankelend hert. Ook mijn man had hierin een weg af te leggen trouwens, maar dat is zijn verhaal.
Uiteindelijk is het mij gelukt om voor het eerst in mijn leven onafhankelijk BINNEN een relatie te staan. En ik ben blij dat ik het gevecht ben aangegaan, dat ik niet ben weggegaan, en ik had al een huisje gevonden. Dacht zo vaak dat het over was, niet meer te redden. Maar nu maak ik iets mee dat ik niet had willen missen: een volwassen relatie. We steggelen nog steeds wat af samen maar wel in gelijkheid.
Ik weet natuurlijk niet wat er bij jullie speelt maar voor mij was dit gevecht met deze man zo ontzettend nodig om mezelf tegen te komen, om te leren op te staan voor mezelf, om ruimte in te mogen nemen. Om hard op te zeggen wat me niet beviel.
Maar goed ik klink nu als een reclame spotje voor relaties, dit is gewoon mijn verhaal. Ik hoop dat je er wat mee kan.
Pas toen ik zeker wist dat hij niet bij me weg zou gaan begon bij mij iets te kriebelen. Ik voelde me verstikt, verlangde terug naar de tijd dat ik vrij was, alleen was, met niemand rekening hoefde te houden. En mijn huidige man is niet agressief, ik ben absoluut niet bang voor hem, ik voelde me gewoon verstikt.
We hebben een heel erg stevige crisis gehad die alles bij elkaar wel drie jaar heeft geduurd. Drie jaar waar in ik zoveel heb geleerd over mezelf. Over hoe ik zonder enige twijfel bij de start van onze relatie al mijn rechten en vrijheden overschreef naar mijn man. Niet dat hij daar om vroeg ofzo. Ik paste me volledig aan, wilde de perfecte vrouw zijn. En dat ben ik hem gaan kwalijk nemen. Nam hem kwalijk dat hij mij in een dwangbuis wilde stoppen, dat hij me verstikte. Dat deed hij ondertussen ook wel maar dat heeft alleen kunnen ontstaan omdat ik niet beter wist dan mij naadloos aanpassen. Ik heb me steeds meer losgevochten van hem. Gooide hem wel vijf keer per dag naar zijn hoofd dat ik echt wel voor mezelf kon zorgen dat ik hem absoluut niet nodig had. Ik ben in die jaren op mijn eigen benen gaan staan, als een wankelend hert. Ook mijn man had hierin een weg af te leggen trouwens, maar dat is zijn verhaal.
Uiteindelijk is het mij gelukt om voor het eerst in mijn leven onafhankelijk BINNEN een relatie te staan. En ik ben blij dat ik het gevecht ben aangegaan, dat ik niet ben weggegaan, en ik had al een huisje gevonden. Dacht zo vaak dat het over was, niet meer te redden. Maar nu maak ik iets mee dat ik niet had willen missen: een volwassen relatie. We steggelen nog steeds wat af samen maar wel in gelijkheid.
Ik weet natuurlijk niet wat er bij jullie speelt maar voor mij was dit gevecht met deze man zo ontzettend nodig om mezelf tegen te komen, om te leren op te staan voor mezelf, om ruimte in te mogen nemen. Om hard op te zeggen wat me niet beviel.
Maar goed ik klink nu als een reclame spotje voor relaties, dit is gewoon mijn verhaal. Ik hoop dat je er wat mee kan.
vrijdag 26 september 2008 om 21:57
Dankjewel Philomein, hier kan ik zeker iets mee.
Ik had minder dat gevoel iemand nodig te hebben om me te redden, maar dat aanpassen zit wel heel erg in me. Precies wat me zo afschrok in de periode dat ik alleen was (toen dacht ik dan ook nooit meer te gaan samenwonen), kom ik nu weer tegen. Dat verstikkende inderdaad; ik vraag nu om meer vrijheid, heb ruimte nodig om weer mezelf te worden, dingen te doen zonder dat iemand naar me kijkt (en waardoor ik het gevoel heb beoordeeld te worden - al dan niet terecht).
Mijn man is voor zijn werk regelmatig langere tijd weg (hij is militair) en dan doe ik het weer een tijdje alleen. Ik zit dan binnen no time terug in mijn eigen ritme, doe alles op mijn tijd, mijn manier, hoe en wanneer ik daar zin in heb. Als mijn man er is doe ik heel veel dingen zoals ik denk dat hij het goed zal vinden en daar erger ik me dan aan - hoe stom is dat, want dat zit gewoon in mezelf! Ik wil inderdaad blijkbaar perfect zijn, lief gevonden worden, ruzie vind ik nog steeds afschuwelijk.
Er spelen ook andere dingen mee, dingen waar met name mijn man aan moet werken, te veel om hier allemaal te vertellen, maar dit deel van het verhaal ligt echt helemaal bij mij. Ik vind het wel bemoedigend te lezen dat jullie er uiteindelijk uit zijn gekomen, echt bedankt voor het delen van je verhaal!
Wat goed van je dat je ondanks alles wat je zelf hebt meegemaakt, en terwijl je in de tussenliggende tijd dus ook nog een lange weg hebt afgelegd in je huidige relatie, zo'n sterke dochter hebt opgevoed!
Ik had minder dat gevoel iemand nodig te hebben om me te redden, maar dat aanpassen zit wel heel erg in me. Precies wat me zo afschrok in de periode dat ik alleen was (toen dacht ik dan ook nooit meer te gaan samenwonen), kom ik nu weer tegen. Dat verstikkende inderdaad; ik vraag nu om meer vrijheid, heb ruimte nodig om weer mezelf te worden, dingen te doen zonder dat iemand naar me kijkt (en waardoor ik het gevoel heb beoordeeld te worden - al dan niet terecht).
Mijn man is voor zijn werk regelmatig langere tijd weg (hij is militair) en dan doe ik het weer een tijdje alleen. Ik zit dan binnen no time terug in mijn eigen ritme, doe alles op mijn tijd, mijn manier, hoe en wanneer ik daar zin in heb. Als mijn man er is doe ik heel veel dingen zoals ik denk dat hij het goed zal vinden en daar erger ik me dan aan - hoe stom is dat, want dat zit gewoon in mezelf! Ik wil inderdaad blijkbaar perfect zijn, lief gevonden worden, ruzie vind ik nog steeds afschuwelijk.
Er spelen ook andere dingen mee, dingen waar met name mijn man aan moet werken, te veel om hier allemaal te vertellen, maar dit deel van het verhaal ligt echt helemaal bij mij. Ik vind het wel bemoedigend te lezen dat jullie er uiteindelijk uit zijn gekomen, echt bedankt voor het delen van je verhaal!
Wat goed van je dat je ondanks alles wat je zelf hebt meegemaakt, en terwijl je in de tussenliggende tijd dus ook nog een lange weg hebt afgelegd in je huidige relatie, zo'n sterke dochter hebt opgevoed!
vrijdag 26 september 2008 om 22:27
Hai Lemmy, dank je wel voor je lieve woorden. Het is wel een beetje gek want ook mijn man is veel weg naar het buitenland voor zijn werk (steeds kortere periodes van een week ofzo). Heerlijk omdat ik dan weer een tijdje in mijn eigen kracht en ritme zit, Maar heel lastig om weer te schakelen als hij terugkomt. Steeds opnieuw de balans vinden tussen ons.
Wat je zegt over bekeken en beoordeeld worden dat herken ik heel erg. Nu speelt dat helemaal niet meer maar het was één van de eerste dingen waar ik niet meer tegen kon. Ik las iedere wenkbrauw die opgetrokken werd, iedere vinger die bewoog. En zonder dat mijn man iets hoefde te zeggen wist ik precies wat hij bedoelde. En nogmaals ook hij heeft een lange weg afgelegd maar een boel is ontstaan of kon bestaan omdat ik het toeliet.
Wat je zegt over bekeken en beoordeeld worden dat herken ik heel erg. Nu speelt dat helemaal niet meer maar het was één van de eerste dingen waar ik niet meer tegen kon. Ik las iedere wenkbrauw die opgetrokken werd, iedere vinger die bewoog. En zonder dat mijn man iets hoefde te zeggen wist ik precies wat hij bedoelde. En nogmaals ook hij heeft een lange weg afgelegd maar een boel is ontstaan of kon bestaan omdat ik het toeliet.
vrijdag 26 september 2008 om 22:39
Lemmy, sterkte.
Advies geven kan ik je niet. Heb een beroerde track record op het gebied van relaties.
Ik hoop wel dat je wijs genoeg bent om deze relatie alle kans te geven die hij verdient. Ik besef wel dat het veel makkelijker is om jezelf te zijn in je eentje - of met kinderen - dan binnen een relatie.
Aanpassen is mij ook niet vreemd helaas.
Advies geven kan ik je niet. Heb een beroerde track record op het gebied van relaties.
Ik hoop wel dat je wijs genoeg bent om deze relatie alle kans te geven die hij verdient. Ik besef wel dat het veel makkelijker is om jezelf te zijn in je eentje - of met kinderen - dan binnen een relatie.
Aanpassen is mij ook niet vreemd helaas.
zaterdag 27 september 2008 om 10:08
Hé lieve Lemmy, sorry dat ik zo lang niets heb laten horen. Ik heb wel echt veel aan je gedacht! Ik ben heel benieuwd hoe het nu gaat. Zie je wel een verbetering?
Wat mij betreft blijf jij een voorbeeld dat het ook anders kan. Zelfs als je relatie zou eindigen, dat doet daar dan toch niets aan af? Is een relatie per se mislukt als hij ooit afloopt? Of kun je toch zeggen dat die een waardevolle bijdrage aan je leven is geweest en een ervaring die je nooit had willen missen? Het kan toch ook goed geweest zijn tot het fout ging?
Ik ben wel benieuwd welke raakvlakken met 'toen' jij ervaart. Zitten die in jou? Zijn het dingen die je weer meegenomen hebt deze relatie in?
Philomein, veel bewondering van mij voor jou. Ik heb de indruk dat je jezelf bij lange na niet genoeg credit geeft voor wat je hebt bereikt. Je dochter is het levende voorbeeld daarvan. En die heeft jou als voorbeeld gehad. Ze heeft die kracht echt niet van een vreemde.
Jij speelt geen rol als je je sterk opstelt tegen je ex. Natuurlijk ben je bang. Maar bang zijn is niet erg en ook niet zwak. Jij overwint je angst en dat is moedig. Dus je bent ook dapper en sterk als je tegenover hem staat. Het enige wat je doet is dat andere gevoel, de angst, verbergen. Dat is alleen maar verstandig. Misschien komt er een dag dat je niet meer bang voor hem bent. Dat je bijna niet meer aan hem denkt. Ik hoop het voor je. Maar zolang de angst jou niet regeert, zit het wel goed met jou.
Jouw laatste alinea herken ik ook heel erg, dat je deze relatie nodig had om te worden wie je bent. Zo voel ik het ook wel. Ik had bepaalde 'issues' (de bekende: geen grenzen aangeven, te veel aanpassen, jezelf wegcijferen) en ik heb door deze relatie geleerd die te overwinnen. Zonder deze ervaring had ik misschien nooit mezelf en mijn kracht zo goed leren kennen.
liefs,
dubio
Wat mij betreft blijf jij een voorbeeld dat het ook anders kan. Zelfs als je relatie zou eindigen, dat doet daar dan toch niets aan af? Is een relatie per se mislukt als hij ooit afloopt? Of kun je toch zeggen dat die een waardevolle bijdrage aan je leven is geweest en een ervaring die je nooit had willen missen? Het kan toch ook goed geweest zijn tot het fout ging?
Ik ben wel benieuwd welke raakvlakken met 'toen' jij ervaart. Zitten die in jou? Zijn het dingen die je weer meegenomen hebt deze relatie in?
Philomein, veel bewondering van mij voor jou. Ik heb de indruk dat je jezelf bij lange na niet genoeg credit geeft voor wat je hebt bereikt. Je dochter is het levende voorbeeld daarvan. En die heeft jou als voorbeeld gehad. Ze heeft die kracht echt niet van een vreemde.
Jij speelt geen rol als je je sterk opstelt tegen je ex. Natuurlijk ben je bang. Maar bang zijn is niet erg en ook niet zwak. Jij overwint je angst en dat is moedig. Dus je bent ook dapper en sterk als je tegenover hem staat. Het enige wat je doet is dat andere gevoel, de angst, verbergen. Dat is alleen maar verstandig. Misschien komt er een dag dat je niet meer bang voor hem bent. Dat je bijna niet meer aan hem denkt. Ik hoop het voor je. Maar zolang de angst jou niet regeert, zit het wel goed met jou.
Jouw laatste alinea herken ik ook heel erg, dat je deze relatie nodig had om te worden wie je bent. Zo voel ik het ook wel. Ik had bepaalde 'issues' (de bekende: geen grenzen aangeven, te veel aanpassen, jezelf wegcijferen) en ik heb door deze relatie geleerd die te overwinnen. Zonder deze ervaring had ik misschien nooit mezelf en mijn kracht zo goed leren kennen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 27 september 2008 om 11:23
quote:dubiootje schreef op 27 september 2008 @ 10:08:
Jouw laatste alinea herken ik ook heel erg, dat je deze relatie nodig had om te worden wie je bent. Zo voel ik het ook wel. Ik had bepaalde 'issues' (de bekende: geen grenzen aangeven, te veel aanpassen, jezelf wegcijferen) en ik heb door deze relatie geleerd die te overwinnen. Zonder deze ervaring had ik misschien nooit mezelf en mijn kracht zo goed leren kennen.
liefs,
dubio
En hier kan ik me alleen maar bij aansluiten!
Heb dus gisteren inderdaad mijn grens aangegeven in een heel andere situatie terwijl dus alles erop gericht was om maar even snel toe te geven. Niet gedaan dus! Ik bespeurde bij mezelf de neiging om maar toe te geven. Angst speelde hierin een rol. Ik heb het benoemd tegenover diegene maar heb dus niet toegegeven. Eerder zou ik dit absoluut gedaan hebben, om er maar vanaf te zijn. Om de lastige dingen en de angst uit de weg te gaan! Nu niet meer. Ik kon ook wel merken dat de ander er wel mee zat. Er zal dus zeker nog over gesproken worden, maar deze grens ben ik dus niet overgegaan. Een overwinning voor mezelf!
Jouw laatste alinea herken ik ook heel erg, dat je deze relatie nodig had om te worden wie je bent. Zo voel ik het ook wel. Ik had bepaalde 'issues' (de bekende: geen grenzen aangeven, te veel aanpassen, jezelf wegcijferen) en ik heb door deze relatie geleerd die te overwinnen. Zonder deze ervaring had ik misschien nooit mezelf en mijn kracht zo goed leren kennen.
liefs,
dubio
En hier kan ik me alleen maar bij aansluiten!
Heb dus gisteren inderdaad mijn grens aangegeven in een heel andere situatie terwijl dus alles erop gericht was om maar even snel toe te geven. Niet gedaan dus! Ik bespeurde bij mezelf de neiging om maar toe te geven. Angst speelde hierin een rol. Ik heb het benoemd tegenover diegene maar heb dus niet toegegeven. Eerder zou ik dit absoluut gedaan hebben, om er maar vanaf te zijn. Om de lastige dingen en de angst uit de weg te gaan! Nu niet meer. Ik kon ook wel merken dat de ander er wel mee zat. Er zal dus zeker nog over gesproken worden, maar deze grens ben ik dus niet overgegaan. Een overwinning voor mezelf!
zaterdag 27 september 2008 om 11:29
"Jouw laatste alinea herken ik ook heel erg, dat je deze relatie nodig had om te worden wie je bent. Zo voel ik het ook wel. Ik had bepaalde 'issues' (de bekende: geen grenzen aangeven, te veel aanpassen, jezelf wegcijferen) en ik heb door deze relatie geleerd die te overwinnen. Zonder deze ervaring had ik misschien nooit mezelf en mijn kracht zo goed leren kennen."
Dubio, jij wijze vrouw. Mij raak je steeds weer.
Je hebt inmiddels een speciaal plekje in mijn forumhart.
Dubio, jij wijze vrouw. Mij raak je steeds weer.
Je hebt inmiddels een speciaal plekje in mijn forumhart.
Geen bijzonderheden
zaterdag 27 september 2008 om 11:30
lieve Lemmy,
is het niet zo dat in elke relatie wel mindere periodes zitten? Als het maar bespreekbaar blijft en de communicatie in stand blijft toch?
Ik kan me voorstellen hoor dat je verleden toch weer een rol speelt. Je hebt nogal wat meegemaakt en het is soms lastig om het vertrouwen wat je hebt vast te houden. Dan komt toch die angst weer boven. Helemaal als je het allemaal wat minder gaat. Dat proces herken ik echt.
Het gaat er nu dus gewoon om of jij jezelf kan blijven. Of je dat ook jezelf gunt. En tegelijkertijd moet die ruimte er ook voor je partner zijn. Lastig he, maar het gaat hierin om een balans. En soms moet je die balans weer zoeken.
Vertrouwen is gebaseerd op kennis van het hart en kan niet worden bewezen. Een spreuk die ik las in een tijdschrift en waar ik het zo mee eens ben. Ondanks dat ik zelf ook graag mag zoeken naar bewijzen, maar dat komt voort uit mijn onzekerheid, mijn angst. Vooral mijn angst om te verliezen datgene wat me dierbaar is. Maar dat moet ik nu al zo onder ogen zien. Dus als ik merk dat ik weer die in die val schiet, herhaal ik deze spreuk voor mezelf!
liefs voor jullie allen
is het niet zo dat in elke relatie wel mindere periodes zitten? Als het maar bespreekbaar blijft en de communicatie in stand blijft toch?
Ik kan me voorstellen hoor dat je verleden toch weer een rol speelt. Je hebt nogal wat meegemaakt en het is soms lastig om het vertrouwen wat je hebt vast te houden. Dan komt toch die angst weer boven. Helemaal als je het allemaal wat minder gaat. Dat proces herken ik echt.
Het gaat er nu dus gewoon om of jij jezelf kan blijven. Of je dat ook jezelf gunt. En tegelijkertijd moet die ruimte er ook voor je partner zijn. Lastig he, maar het gaat hierin om een balans. En soms moet je die balans weer zoeken.
Vertrouwen is gebaseerd op kennis van het hart en kan niet worden bewezen. Een spreuk die ik las in een tijdschrift en waar ik het zo mee eens ben. Ondanks dat ik zelf ook graag mag zoeken naar bewijzen, maar dat komt voort uit mijn onzekerheid, mijn angst. Vooral mijn angst om te verliezen datgene wat me dierbaar is. Maar dat moet ik nu al zo onder ogen zien. Dus als ik merk dat ik weer die in die val schiet, herhaal ik deze spreuk voor mezelf!
liefs voor jullie allen
zaterdag 27 september 2008 om 11:40
Lieve Dubio,
Geen sorry tegen mij zeggen hoor. Ik heb echt te weinig naar jou gevraagd ook! Maar wel alles gelezen natuurlijk. Hoe gaat het met jou, red jij je een beetje?
Ik vind het fijn dat je schrijft dat mijn relatie, of die nu afloopt of niet, sowieso een voorbeeld kan zijn van hoe het anders kan. Mijn valkuil is wel, net zoals toen, dat ik bang ben voor de 'afgang'. Zo van, zie je wel, ik kan het niet, ik ben er niet toe in staat. Het oordeel van anderen, maar zeker ook mijn eigen oordeel. Maar je hebt gelijk, het is zeker zo dat deze relatie waardevol voor me is, en ook altijd waardevol zal blijven in de zin van positieve levenservaring opdoen.
Ik heb inderdaad dingen meegenomen vanuit toen. Of misschien zat dat ook altijd al wel in me. Het aanpassen, het gevoel perfect te willen zijn (mijn eerste man eiste dat van me, maar mijn huidige man niet - desondanks is het mijn eigen ambitie of zoiets - hoe vermoeiend!). Het gevoel bekeken, beoordeeld te worden. In mijn eerste huwelijk heb ik zoveel onvrijheid ervaren dat een klein beetje onvrijheid nu al teveel wordt. Er spelen ook andere problemen, problemen die bij andere mensen misschien wel gewoon opgelost kunnen worden maar ik heb niet altijd genoeg energie en veerkracht daarvoor. Dat ligt aan mij.
Ik heb kracht opgedaan in de jaren die ik alleen was, leren vertrouwen op mezelf, ik was niet bang om alleen te zijn, waardeerde het alleen zijn juist heel erg omdat ik had ervaren hoe enorm eenzaam je kunt zijn binnen een relatie. Ik kon het goed aan in mijn eentje met de kinderen. Dat was een sterk punt toen ik mijn man leerde kennen, vanwege zijn werk was hij veel weg en hij hoefde zich geen zorgen te maken of ik het wel redde alleen. En ik had het beste uit twee werelden: een man die er voor me was, en toch veel tijd alleen. De laatste tijd is mijn man veel thuis geweest en nu wordt mijn sterkte mijn zwakte, ik kom 'alleen-tijd' te kort.
Laatst heb ik iemand in vertrouwen genomen hierover, en zij zei tegen me: 'ik hoop dat je op een dag wakker wordt en je dan opeens realiseert dat je helemaal niet zonder hem kunt.' Ze bedoelde hiermee dat ze me vechtlust toewenste, om voor deze relatie te vechten gewoon omdat die het waard is. Maar ik ging nadenken over dat idee van 'niet zonder iemand kunnen'. En ik kan me niet herinneren dat gevoel ooit gehad te hebben, het lijkt me ook een heel eng gevoel. Ligt dat aan mij of aan mijn verleden, hoe is dat voor jullie allemaal?
Klara, voor jou gewoon even een
en voor iedereen heel veel liefs!
Geen sorry tegen mij zeggen hoor. Ik heb echt te weinig naar jou gevraagd ook! Maar wel alles gelezen natuurlijk. Hoe gaat het met jou, red jij je een beetje?
Ik vind het fijn dat je schrijft dat mijn relatie, of die nu afloopt of niet, sowieso een voorbeeld kan zijn van hoe het anders kan. Mijn valkuil is wel, net zoals toen, dat ik bang ben voor de 'afgang'. Zo van, zie je wel, ik kan het niet, ik ben er niet toe in staat. Het oordeel van anderen, maar zeker ook mijn eigen oordeel. Maar je hebt gelijk, het is zeker zo dat deze relatie waardevol voor me is, en ook altijd waardevol zal blijven in de zin van positieve levenservaring opdoen.
Ik heb inderdaad dingen meegenomen vanuit toen. Of misschien zat dat ook altijd al wel in me. Het aanpassen, het gevoel perfect te willen zijn (mijn eerste man eiste dat van me, maar mijn huidige man niet - desondanks is het mijn eigen ambitie of zoiets - hoe vermoeiend!). Het gevoel bekeken, beoordeeld te worden. In mijn eerste huwelijk heb ik zoveel onvrijheid ervaren dat een klein beetje onvrijheid nu al teveel wordt. Er spelen ook andere problemen, problemen die bij andere mensen misschien wel gewoon opgelost kunnen worden maar ik heb niet altijd genoeg energie en veerkracht daarvoor. Dat ligt aan mij.
Ik heb kracht opgedaan in de jaren die ik alleen was, leren vertrouwen op mezelf, ik was niet bang om alleen te zijn, waardeerde het alleen zijn juist heel erg omdat ik had ervaren hoe enorm eenzaam je kunt zijn binnen een relatie. Ik kon het goed aan in mijn eentje met de kinderen. Dat was een sterk punt toen ik mijn man leerde kennen, vanwege zijn werk was hij veel weg en hij hoefde zich geen zorgen te maken of ik het wel redde alleen. En ik had het beste uit twee werelden: een man die er voor me was, en toch veel tijd alleen. De laatste tijd is mijn man veel thuis geweest en nu wordt mijn sterkte mijn zwakte, ik kom 'alleen-tijd' te kort.
Laatst heb ik iemand in vertrouwen genomen hierover, en zij zei tegen me: 'ik hoop dat je op een dag wakker wordt en je dan opeens realiseert dat je helemaal niet zonder hem kunt.' Ze bedoelde hiermee dat ze me vechtlust toewenste, om voor deze relatie te vechten gewoon omdat die het waard is. Maar ik ging nadenken over dat idee van 'niet zonder iemand kunnen'. En ik kan me niet herinneren dat gevoel ooit gehad te hebben, het lijkt me ook een heel eng gevoel. Ligt dat aan mij of aan mijn verleden, hoe is dat voor jullie allemaal?
Klara, voor jou gewoon even een
en voor iedereen heel veel liefs!
zaterdag 27 september 2008 om 11:45
Lieve Zonlicht,
Dankjewel voor wat je schrijft. Het is inderdaad zoals je het verwoordt: een balans zoeken. En dat is precies wat me zo zwaar valt. Mezelf blijven is lastig als ik nauwelijks kan voelen waar ikzelf ophoud en de rest begint.
Ik begrijpt dat elke relatie wel eens mindere periodes heeft. Ik hoop maar dat dit 'gewoon' zo'n mindere periode is. Wat dat betreft heb ik geen ervaring met relaties, dit is mijn langste relatie ooit.
Dankjewel voor wat je schrijft. Het is inderdaad zoals je het verwoordt: een balans zoeken. En dat is precies wat me zo zwaar valt. Mezelf blijven is lastig als ik nauwelijks kan voelen waar ikzelf ophoud en de rest begint.
Ik begrijpt dat elke relatie wel eens mindere periodes heeft. Ik hoop maar dat dit 'gewoon' zo'n mindere periode is. Wat dat betreft heb ik geen ervaring met relaties, dit is mijn langste relatie ooit.
zaterdag 27 september 2008 om 18:09
Niet zonder iemand kunnen zou ik inschatten als 'die persoon is zo'n waardevolle aanvulling in mijn leven, dat ik hem niet kwijt wil'.
Alleen tijd kun je voor vechten. Al is het maar -als je je dit financieel kunt veroorloven- dat je een caravan ergens plaatst zodat jij of hij indien nodig even afstand kunt nemen.
Een relatie hoeft niet volgens bepaalde standaarden te lopen. Ideaal zou zijn dat jullie samen een evenwicht vinden in alleen-tijd en samen-tijd.
-ik wil de mannen de kost niet geven die hun alleen tijd keihard opeisen door hobby's of andere uithuizigheid-
Alleen tijd kun je voor vechten. Al is het maar -als je je dit financieel kunt veroorloven- dat je een caravan ergens plaatst zodat jij of hij indien nodig even afstand kunt nemen.
Een relatie hoeft niet volgens bepaalde standaarden te lopen. Ideaal zou zijn dat jullie samen een evenwicht vinden in alleen-tijd en samen-tijd.
-ik wil de mannen de kost niet geven die hun alleen tijd keihard opeisen door hobby's of andere uithuizigheid-
zaterdag 27 september 2008 om 18:17
Hai Lemmy, niet zonder iemand kunnen is een beetje dubbel bij mij. Aan de ene kant kan ik prima zonder iemand, beter zelfs denk ik af en toe. Maar het gevoel van niet zonder iemand willen is ook wel heel prettig en dat is voor mij iets dat ik pas de laatste tijd echt kan voelen. Pas nadat ik voor ons allebei heb duidelijk gekregen dat we ook zonder elkaar kunnen.
Op de één of andere manier was voor mij samenzijn altijd een deel van mezelf inleveren en kwijtraken, ik wist niet hoe ik bij mezelf kon blijven. Dat lees ik bij jou ook een beetje, klopt dat?
Nog steeds moet ik op mezelf letten, in de gaten houden dat ik sneller reageer als er over mijn grens heen gegaan wordt. Maar ik kom er steeds meer achter dat het helemaal niet erg is als ik ook mijn voet neerzet, mijn eisen stel en dingen bij hun naam noem. Ik was altijd erg geneigd om zaken waar ik bij mijn man tegenaan liep in een heleboel watten te verpakken voor ik ze hem voor de voeten gooide bijvoorbeeld, doodvermoeiend.
Maar nu, nu ik mijzelf heb los gemaakt van datgene waar ik in vast zat, voel ik voor het eerst hoe het is om hardop te mogen zeggen "ik heb je nodig". Dat kreeg ik voorheen mijn strot niet uit, was zo bezig met mijn onafhankelijk benadrukken.
En het voelt goed om te kunnen zeggen 'ik heb je nodig' ik hoef niet meer alles alleen op te lossen, te verwerken en in goede banen te leiden.
Voor mij had dat erg te maken met de omgang met mijn ex en hoe ik me daar in opstelde, het was MIJN nachtmerrie en niemand kon me helpen. In de ellende die we een half jaar geleden hebben gehad, stortte ik op een gegeven moment als een klein hoopje in elkaar en heb ik voor het eerst om hulp gevraagd. Wat een opluchting. En wat een opening voor een nieuwe fase in mijn huidige relatie. Ik liet hem toe in een deel van mij dat voorheen verboden gebied was.
Wat is het bij jou qua verleden waar je in je huidige relatie tegenaan loopt?
Op de één of andere manier was voor mij samenzijn altijd een deel van mezelf inleveren en kwijtraken, ik wist niet hoe ik bij mezelf kon blijven. Dat lees ik bij jou ook een beetje, klopt dat?
Nog steeds moet ik op mezelf letten, in de gaten houden dat ik sneller reageer als er over mijn grens heen gegaan wordt. Maar ik kom er steeds meer achter dat het helemaal niet erg is als ik ook mijn voet neerzet, mijn eisen stel en dingen bij hun naam noem. Ik was altijd erg geneigd om zaken waar ik bij mijn man tegenaan liep in een heleboel watten te verpakken voor ik ze hem voor de voeten gooide bijvoorbeeld, doodvermoeiend.
Maar nu, nu ik mijzelf heb los gemaakt van datgene waar ik in vast zat, voel ik voor het eerst hoe het is om hardop te mogen zeggen "ik heb je nodig". Dat kreeg ik voorheen mijn strot niet uit, was zo bezig met mijn onafhankelijk benadrukken.
En het voelt goed om te kunnen zeggen 'ik heb je nodig' ik hoef niet meer alles alleen op te lossen, te verwerken en in goede banen te leiden.
Voor mij had dat erg te maken met de omgang met mijn ex en hoe ik me daar in opstelde, het was MIJN nachtmerrie en niemand kon me helpen. In de ellende die we een half jaar geleden hebben gehad, stortte ik op een gegeven moment als een klein hoopje in elkaar en heb ik voor het eerst om hulp gevraagd. Wat een opluchting. En wat een opening voor een nieuwe fase in mijn huidige relatie. Ik liet hem toe in een deel van mij dat voorheen verboden gebied was.
Wat is het bij jou qua verleden waar je in je huidige relatie tegenaan loopt?
zaterdag 27 september 2008 om 18:20
@Mamzelle, ja dat is hartstikke waar wat je zegt. Je mag het inrichten zoals je wilt, er is geen wet. Ik heb precies dat gedaan wat jij voorstelt, ik heb een caravan in het bos gezet en ben daar het eerste jaar vooral zelf met de kinderen heen gegaan. Het was mijn plek. Mijn man kwam ook wel af en toe, maar het bleef MIJN plek.
zondag 28 september 2008 om 20:16
Lieve Dames,
Ik kom maar zo even tussen door. Maar ik hou het niet meer. Ik ben het zo zat. Maar het lijkt er op dat ik even een terugval heb gehad in de machtstrijd. Verdorie, ik baal er zo van.
Afgelopen week heb ik hem van mijn hyves afgegooid. Gewoon omdat ik vind dat hij geen recht meer heeft om tussen mijn vrienden te staan. Ik had hem er al die tijd tussen laten staan omdat ik wist wat voor een problemen het zou geven. Maar toen hij begon met dreigementen was ik er helemaal klaar mee.
Nu denkt hij dat ik wat te verbergen heb, dat ik bang ben dat hij ergens achter zou kunnen komen. Nou heb ik geen geheimen, geen ander of wat hij dan ook maar denkt. Maar wil ik gewoon niet dat hij mij in de gaten kan houden. Klinkt dat dubbel?
Vandaag kreeg hij mij zo ver dat ik de discussie aan ging. Ik kon het niet meer aanhoren zijn beschuldigingen en zijn vernederende lach, zijn blik vol haat. Ik liet me verleiden door terug te wijzen met het vingertje waarop hij miij vervolgens vertelde dat ik degene ben die in therapie moet, dat ik degene ben met een kronkel in mijn hoofd.
Uiteindelijk ben ik de discussie gestopt, dit heeft geen zin. Het raakt me, maar waarom. Ik weet toch wie ik voor me heb. Een geweldadige, bedriegende klo,,,,, waarom doet het me wat als hij mij beschuldigt en waarom wil ik zo graag dat hij niet zo over me denkt.
Het is toch belachelijk, ik wil niet meer bij hem zijn en wil nooit meer bij hem terug. Dus wat maakt het me uit wat hij van me denkt. Pffff ik weet toch wel beter.
Heb weer het gevoel dat ik terug bij af ben, had hem bijna weer teoegevoegd aan mijn Hyves.
Waarom heeft hij nog die grip op mij. Ben ik zo bang voor die schuld? (hij zou nl. de hyphotheek op zich nemen). Ik wil het graag zo normaal mogelijk regelen maar ik ben zo bang dat hij me wat flikt om finacieel gebied)
Elke keer denk dat als straks alles achter de rug is dan heeft hij geen macht meer over me, maar is dat echt wel zo?
Ik ben bezig met het boek Monsterverbond. Gaat over vrouwen die op foute mannen vallen. Iemand zei tegen me dat het goed boek moet zijn. Hopenlijk heb ik er wat aan.
Groetjes van mij
Ik kom maar zo even tussen door. Maar ik hou het niet meer. Ik ben het zo zat. Maar het lijkt er op dat ik even een terugval heb gehad in de machtstrijd. Verdorie, ik baal er zo van.
Afgelopen week heb ik hem van mijn hyves afgegooid. Gewoon omdat ik vind dat hij geen recht meer heeft om tussen mijn vrienden te staan. Ik had hem er al die tijd tussen laten staan omdat ik wist wat voor een problemen het zou geven. Maar toen hij begon met dreigementen was ik er helemaal klaar mee.
Nu denkt hij dat ik wat te verbergen heb, dat ik bang ben dat hij ergens achter zou kunnen komen. Nou heb ik geen geheimen, geen ander of wat hij dan ook maar denkt. Maar wil ik gewoon niet dat hij mij in de gaten kan houden. Klinkt dat dubbel?
Vandaag kreeg hij mij zo ver dat ik de discussie aan ging. Ik kon het niet meer aanhoren zijn beschuldigingen en zijn vernederende lach, zijn blik vol haat. Ik liet me verleiden door terug te wijzen met het vingertje waarop hij miij vervolgens vertelde dat ik degene ben die in therapie moet, dat ik degene ben met een kronkel in mijn hoofd.
Uiteindelijk ben ik de discussie gestopt, dit heeft geen zin. Het raakt me, maar waarom. Ik weet toch wie ik voor me heb. Een geweldadige, bedriegende klo,,,,, waarom doet het me wat als hij mij beschuldigt en waarom wil ik zo graag dat hij niet zo over me denkt.
Het is toch belachelijk, ik wil niet meer bij hem zijn en wil nooit meer bij hem terug. Dus wat maakt het me uit wat hij van me denkt. Pffff ik weet toch wel beter.
Heb weer het gevoel dat ik terug bij af ben, had hem bijna weer teoegevoegd aan mijn Hyves.
Waarom heeft hij nog die grip op mij. Ben ik zo bang voor die schuld? (hij zou nl. de hyphotheek op zich nemen). Ik wil het graag zo normaal mogelijk regelen maar ik ben zo bang dat hij me wat flikt om finacieel gebied)
Elke keer denk dat als straks alles achter de rug is dan heeft hij geen macht meer over me, maar is dat echt wel zo?
Ik ben bezig met het boek Monsterverbond. Gaat over vrouwen die op foute mannen vallen. Iemand zei tegen me dat het goed boek moet zijn. Hopenlijk heb ik er wat aan.
Groetjes van mij
