Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

lieve Nicole



inderdaad een heftig dagje voor jou hier! In sommige dingen kan ik je echt volgen, zeker als moeder van pubers! En tegelijkertijd heeft Leo gewoon gelijk! Je praat recht wat krom is, en daar zijn wij inmiddels experts in om dat te herkennen. Dat jij hiervoor kiest is jouw keuze maar mij overtuig je niet met je relatie. Ik ga je ook op een andere manier een reaktie sturen, daar kan ik gewoon meer kwijt dan hier.



Kijk natuurlijk heb jij het recht om te kiezen voor een partner. Ik denk alleen dat die dochter van jou heel goed aanvoelt dat jij niet echt gelukkig bent hem. Daarvoor zit er gewoon teveel scheef. Komt daar ook niet een groot deel van het verzet vandaan. Want ik ben ervan overtuigd dat als je dochter ziet dat je echt gelukkig bent met jezelf van binnenuit, en ook echt gelukkig bent met je partner dit voor haar wel te accepteren zal zijn. Ondanks de puberleeftijd en de daarbij behorende perikelen.



Nu weet je niet welke kant je op moet, voelt je overal schuldig over en leeft maar half. Je zoekt naar redenen om het gedrag van je partner te verklaren. En dan? als dat verklaart is heeft hij wel recht het je zo te behandelen? Nee toch? Maar dat is helemaal niet het issue hier. Jij verstopt je achter van alles om hierbij de confrontatie met jezelf uit de weg te gaan. Maar realiseer je goed, pas als jij gelukkig bent met jezelf kun je zelf ook een goede partner zijn en een goede partnerkeuze maken. En ja, ik besef dat het lastig is met pubers, maar ook nu heb jij nog steeds de kans om te laten zien aan vooral je dochter dat het ook anders kan! Jij bent haar rolmodel, realiseer je dat goed.



met mij is het gelukkig weer een stuk beter, heb mijn balans weer gevonden, maar word hier soms gewoon gek van alles wat op me afkomt. Het is weer echt een periode waarin veel vraagstukken aan de orde komen en worden opgelost, ook in mijn hoofd. En 1 ding weet ik inmiddels zeker, mocht ik ooit weer in een relatie komen en ik merk dat het niet goed loopt dan heb ik de kracht deze relatie te beeindigen. Hoe ik dat zo zeker weet? Ik ben veranderd, zie de dingen weer helder en ben gelukkig met mezelf.



nog even over dominantie en gelijkwaardigheid, want dat rijmt inderdaad niet met elkaar. Maar ook herken ik nu 'passief dominant' gedrag. Wat ik hiermee bedoel is het volgende: Als de relatie niet gelijkwaardig is en 1 partner dominant wil zijn, kan hij of zij dit ook doen door steeds onder die ander te gaan staan en daarmee de relatie ongelijkwaardig maken. Het beperkt de andere partner enorm en ziet er allemaal redelijk passief uit. Je wacht maar steeds op die ander. Toch is die persoon dan duidelijk wel dominant, want die is wel de bepalende factor, terwijl een relatie in mijn ogen gelijkwaardig hoort te zijn. En het kan! Ik zie het bij mijn ouders, die hebben een gelijkwaardige relatie waarin ze rekening houden met elkaar!



liefs Zonlicht

Lieve Nicole, misschien heeft je vriend wel gelijk dat je je afhankelijker opstelt als je bij hem bent. Ik herken dat ook wel hoor. Toch een beetje het hulpeloze vrouwtje willen uithangen zodat de man het opknapt. Het werkt soms wel natuurlijk Een man een klusje in huis laten doen, vragen zware dingen te tillen enz. Maar ik heb dat inmiddels wel achter me gelaten. Nu moeten mannen lachen als ik zware spullen al in de auto heb gezet terwijl zij al klaarstonden om ze voor me te sjouwen Maar ik denk echt niet meer: doen jullie het maar, ik doe het gewoon zelf. Kleine dingen misschien, maar toch wel veelbetekenend. Ik leun niet meer, ik sta op mijn eigen twee benen.



Het is iets wat onbewust gaat, dus ik denk dat je er wat meer over na moet denken waarom je dat prettig vindt en waarom je anders bent als je alleen bent. Waarom sta je sterk als je alleen bent en ga je leunen zodra hij naast je staat? Dat geeft jou het gevoel dat je omvalt als hij weggaat, terwijl dat helemaal niet zo is. Emotionele afhankelijkheid is iets anders dan praktische afhankelijkheid. Ik was ook emotioneel afhankelijk van mijn ex, terwijl ik het hele gezin, huishouden en eigenlijk alles bestierde.



Pom maakt een heel ware opmerking: je denkt wel voor je vriend, maar niet voor je dochter. Ik denk echt dat je jezelf daar serieus op moet aanspreken. Je laat erg veel op zijn beloop (ik weet wel wat je allemaal wél doet hoor!) in de hoop dat de tijd dingen vanzelf rechttrekt. Maar het is jouw leven, je weet niet hoeveel tijd je hebt en elke dag dat je niets doet, drijft je dochter verder van je weg. Nu kun je haar nog terughalen, nu wil ze je nog. Wacht een paar jaar en ze is buiten je bereik.



Zou het een zinvolle oefening zijn voor jezelf het levensverhaal van je dochter op te schrijven? Om eens goed stil te staan bij wat er in haar leven is voorgevallen en wat dat voor invloed kan hebben op haar gedrag nu?



liefs,

dubio

Zon, blij dat het weer beter met je gaat!

quote:Iseo schreef op 03 oktober 2008 @ 22:40:

Ik wil iemand worden. Iemand die zichzelf kent en in het reine is met haar verleden en die weet wat ze in zich heeft omdat ze dat aanvoelt. Ik wil goede ervaringen opdoen. In balans zijn en als moeder liefde en een bepaalde rust uitstralen en er zijn voor mijn kind. Ik ben door te gaan studeren behoorlijk ambitieus geworden en wil in mijn vakgebied echt carriére gaan maken omdat ik inmiddels in mijzelf geloof. Wil mezelf leren kennen als eigen persoon en niet zoals ik weet dat ik ook kon/kan zijn: bang, passief, voorzichtig, klein etc

Lieve Iseo,



Applaus voor jou, voor wat je hier schrijft. Je bent zo goed bezig, je bent een hele weg gegaan, hebt geworsteld, en nog wel, maar jee, wat spreekt hier voor mij een kracht uit. Jezelf leren kennen als eigen persoon! Overigens precies waar ik nu mee bezig ben (hehe eindelijk), maar jij doet het nu al. Je bent een sterke vrouw en ik heb bewondering voor je. Zo! Dat wilde ik maar even gezegd hebben. Ja, ik lees hier nog wel mee, maar heb inhoudelijk verder niets bij te dragen, maar dit wil ik toch wel even zeggen.



Heel veel liefs voor jou, en alle andere vrouwen hier!

Je haalt er een mooi stukje uit lieve Elmer



Want zo is het wel he. Heerlijk om te zien dat iemand niet al die jaren aan het verknoeien is maar nu al beseft waar haar kracht is.



Ik herinner me ook nog maar al te goed hoe ik kon zijn, maar dat nooit meer!



En Du, dat vind ik zelf ook heerlijk, voel me vandaag ook echt goed. Van binnenuit en dat geeft zoveel rust. En energie. Die ik nu vandaag ook eens nuttig ga proberen aan te wenden.

Ik wilde even zeggen dat ik de post van Iseo prachtig vind. Meid, jij bent zo wijs, echt waar. En waarom, omdat jij jezelf in de spiegel durft te kijken en met jezelf aan de slag gaat. Daar is moed en kracht voor nodig. Iseo, ik heb veel bewondering voor je.



Ik wil nu niet reageren op Nicole's relaas omdat ik nu weinig tijd heb, en ik wil niet te kort door de bocht gaan..

Ik wel. Ik wil wel kort door de bocht gaan. Ik snap niks van je vent verkiezen boven je kind en zeker niet als die man je keer op keer op je hart staat en je doodongelukkig maakt. Met álle energie die je daar nu instopt zou je een veel betere band met je puberende kind op kunnen bouwen, die geen behoefte heeft aan een moeder die wanhopig wordt van het gedrag van haar vriend en aan zijn been hangt en zijn psychische 'afwijkingen' probeert te begrijpen. Wat is dat nou voor een voorbeeld voor zo'n kind? Wat heeft zij daar nou aan? Kan het zijn dat je vriend gewoon een hork is? Niks afwijking of zo maar gewoon, een vervelend eigengereid en egoïstisch heerschap? Is het allemaal minder erg als er een label aanhangt?



Ik denk dat die verhalen die hier vertelt worden, ook de jouwe, helemaal niet uitvergroot worden. Ik denk dat ze gebagatelliseerd worden, de jouwe dan, zodat wij maar niet denken dat het niet écht zo vreselijk is allemaal. Want ja, zo'n man heeft ook goede kanten. Jah.....de onderkant zeker. Of de achterkant. Welke kant het dan ook is, in ieder geval is het iemand die jou, Nicole, niet gelukkig maakt, of laat ik het zo zeggen, jullie halen niet het allerbeste bij elkaar naar boven. Jij met je overgevoelige natuur en hij met zijn ongevoelige natuur, dat matcht natuurlijk never en je kikker wordt nooit een prins, net als dat jij nooit de vrouw van zijn dromen zal worden en dat wrijft en dat schuurt en dat slijt op een gegeven moment door. Kwestie van tijd. Nu is hij een narcist. Wat hij ook is, hij is in ieder geval niet iemand die goed is voor de relatie tussen jou en je dochter en gezien je geschiedenis met hem zal hij dat ook nooit worden.



Ik vind die uitspraak van 'als ik voor iemand ga, dan doe ik dat ook met mijn hele hart', of 'ik ga er helemaal voor' ook wat gezocht. Want feitelijk doe je dat helemaal niet. Je lijdt en klaagt daarover. Keer op keer en steeds komt het op hetzelfde neer. Jij niet gelukkig met hem en hij (waarschijnlijk) niet met jou. Je kunt er posting na posting over neerzetten, het verandert niet en na ál die tijd van meeschrijven en lezen hier zul toch ook jij wel inzien dat dat het geval is. Als je er écht voor gaat, voor die man, dan wil je hem niet veranderen, dan accepteer je hem zoals hij is en klaag je niet, vraag je je niet dag in dag uit dingen af en concentreer je je lekker op je dochter en doe je leuke dingen met die man.



Misschien denk je nu dat ik gemeen tegen je wil zijn. Dat wil ik niet maar de tijd van het meehuilen met je beklagenswaardige vrouwenlot is voor mij wel voorbij. Je kiest voor deze situatie door er in te blijven zitten en dat doe je óf met je hele hart, óf doe het niet. Er in blijven zitten en je in de tussentijd de haren uit je hoofd trekken en hopen op een wonder heeft geen enkele zin.



Je vriend zit zich intussen heus niet af te vragen wat jij je allemaal afvraagt hoor. Die maakt zich een stuk minder zorgen en is, denk ik, blij met zichzelf. Hij is happy met hoe hij is, jij bent dat niet. Jij kunt hem niet veranderen, je kunt alleen aan jezelf het een en ander bijsturen maar redelijkerwijs kun je denk ik concluderen dat dat niet zal lukken met je vriend erbij. Hij verlamt je in zekere zin alleen maar.



Hoe lang ga je dat nog toelaten? Wat moet er gebeuren voordat je het opgeeft? Of wanneer ben je tevreden met hem en zijn karakter? Kan hij het nog goedmaken allemaal? Met andere woorden; wat wíl je eigenlijk van die man???

Iseo, ik vind je een held. Je bent voor mij een persoonlijke held. Zoals een aantal van jullie dat zijn. Is dat omdat jullie zijn weggegaan uit een ongelijkwaardige situatie? Tuurlijk, ook, maar dat vind ik persoonlijk een onafwendbaar iets. Op een dag is het op en je kunt zo lang en breed lullen als je zelf wil maar als je bij iemand blijft die een persoonlijkheid heeft waar je ongelukkig van wordt dan gooi je kostbare tijd weg. Tijd die je aan leukere, betere, nuttigere dingen in je leven kunt besteden.



Maar jij Iseo, jij bent zó groot gegroeid. Je groeit als een dolle en dat bekijk ik met veel genoegen. Ik ben er zelfs, misschien misplaatst, erg trots op!

Eleonora, mijn complimenten voor je post.

Iseo is inderdaad een vrouw om trots op te zijn! Een heel fijn iemand om te mogen kennen (geldt ook voor haar dochtertje)

Twee bijzondere mensen.



Ik kan me wel voorstellen dat Nicole niet in wil gaan op mijn posting, doet ze wel vaker en ik had eigenlijk ook niet anders verwacht. Maar mag ik me tenminste geirriteerd voelen over het feit, dat er totaal voorbij wordt gegaan aan de gevoelens van haar dochter. Nicole je wilt heel graag aandacht voor je problemen in je relatie en in de relatie met je kinderen, maar weigert resoluut om jouw rol in het geheel onder ogen te zien en ook jouw mogelijkheden om het tij te keren.



Verder voor iedereen hier een hele dikke knuffel.

Leo, het viel wel mee hoor, je kort-door-de-bochterigheid.

Ik wil er nu een ding uitlichten en dat is je dochter, Nicole. Het valt me op hoe je over haar schrijft, ik maak me zorgen.

Je verwijt haar kinderachtig gedrag omdat ze je aandacht wil, maar ze verdorie een kind Nicole. Hoe oud is, 16 toch?

Wat moet ze anders? Ik ben het zo met Pom eens dat je voor haar moet kiezen en niet voor je vriend. Want je zult moeten kiezen, en ik vind dat je altijd voor je kind moet kiezen. Zeker als het om een man gata als hij en een relatie als die van jullie. Die geen goed voorbeeld is voor haar. Hoe gaat het eigenlijk met je zoon?

Je zegt dat je zelf heel anders was als puber, maar je moet haar niet met jezelf vergelijken. Kijk nou eens naar haar als een eigen individu, ze heeft al zoveel meegemaakt, ze is al beschadigd. En dan is ze ook nog puber, logisch dat ze het je moeilijk maakt. En dat je haar zegt dat je evenveel van je vriend houdt als van haar dat begrijp ik niet. Zij is heus niet blind voor jullie relatie. Ze ziet hoe hij met je om gaat en toch hou je van hem. Dat ziet ze. En dan zou zij zich anders/beter moeten gedragen?

Probeer asjeblieft nu je energie in je dochter te steken. Ze kwetst je niet expres, ze is een puber in de war. Een kind nog.

Zonnepitje, Nicole heeft al gekozen, voor haar vriend. Er is haar al meegedeeld dat het in het belang van haar dochter is dat ze deze relatie verbreekt, maar ze doet het niet.



Nicole, jij en je vriend zeggen heel veel. Is het niet tijd jezelf en hem naar jullie daden te beoordelen? Want jullie praten veel en spreken af en zeggen toe, maar in de praktijk verandert er weinig. Jullie gaan nog steeds niet helemaal voor elkaar, al zeggen jullie het 100 keer. Waar gaat dit pappen-en-nathoudenbeleid toe leiden?

Lieve allemaal,

Ik weet dat jullie het goed bedoelen, maar ik vind toch dat jullie nogal tekeer gaan tegen Nicole hoor...



We hebben allemaal al vaker onze twijfels uitgesproken over haar vriend, maar volgens mij staan tegenover de minder goede dingen die er gebeuren in die relatie toch nog steeds voldoende dingen die wél goed gaan, en waardoor Nicole het nog een kans wil geven. Het is moeilijk te bepalen wanneer de balans zoek is, en wanneer het dus echt het beste is om uit de relatie te stappen... of wanneer het nog een kans geven juist zinvol is. Dat is toch waar je vooral mee zit, Nicole?



Ik denk wel dat het belangrijk is dat Nicole een goed gesprek aangaat met haar dochter en haar duidelijk maakt dat zij op de eerste plaats komt. Als het erop aankomt is dat is toch ook zo, Nicole? Maar verder denk ik dat de problemen die er zijn met haar dochter ook zomaar veroorzaakt kunnen worden omdat ze nu eenmaal een puber is en omdat er bovendien nogal eens negatieve invloed is van haar vader. Dus ik vraag me af hoor, in hoever Nicole's relatie daarmee te maken heeft... vooral omdat zijzelf het contact met haar vriend vaak onderhoudt waar haar dochter niet bij is. Ik vind dat Nicole wel degelijk rekening houdt met haar dochter.



Daarbij... het blijft háár keuze. Een keuze die ze zelf moet maken vanuit haar hart en haar gevoel, niet door wat anderen erover zeggen. Hoe zou ze er anders überhaupt volledig achter kunnen staan? We leren hier van elkaar, en ook ik heb veel van jullie geleerd. Nicole, ik vind jou een volwassen en verstandige vrouw en ik denk dat prima in staat bent om uit de reacties die wij je hier geven de dingen te filteren waar je wat aan hebt. En de dingen waar je misschien nu niet aan toe bent, of het gewoon niet mee eens bent, die kun je dus ook gewoon naast je neerleggen. Ook dat is grenzen stellen.



Nicole, ik heb respect voor jouw keuze, ongeacht wat je kiest. Ik hoop alleen dat je jezelf niet tekort doet.



Liefs!

Ja? Is het tekeer gaan? Kort door de bocht noemde ik het zelf maar ok, tekeer gaan dan.



Jij bent vast veel liever en geduldiger en verstandiger dan ik Lemmy en dat meen ik serieus. Ik ga me op een gegeven moment toch hardop afvragen of al die energie van Nicole niet op een andere en efficiëntere manier gebruikt zou kunnen worden. Niet omdat ik zelf nou zo lekker vlot was met het weggaan uit een ongelijkwaardige relatie of zo, maar ik had dit niet. Ik had geen forum en geen vrouwen zoals Dubio, of Pom of als jij. Ik deed het alleen en ik hield de boel jaren voor mezelf. Toen ik ging praten en delen was het eigenlijk relatief snel voorbij want dan gaan de spreekwoordelijke oogkleppen af. Maar dat was ik, dat snap ik ook wel.



Ik werd enorm getriggerd door het gebagatelliseer van Nicole in de posting over het uitvergroten van wat hier over de respectievelijke relaties geschreven wordt. Ik kan er naast zitten maar ik heb toch echt het gevoel dat dat een opmerking over het algemene posten hier was. Later teruggedraaid in een posting aan Iseo.



Ik vind het uitkomen voor je mening heel belangrijk en heel goed. Oprecht. Ook als die mening niet strookt met het algemeen gangbare. Het is vloeken in de kerk als je in een topic als dit iets zegt over het al dan niet vergroten of verkleinen van de problemen maar als dat je mening is, uitstekend. Ik reageer daar fel op, dat klopt.



Ik zie namelijk hoe hard Nicole haar best doet om voor zichzelf te beredeneren en logisch te maken, waarom ze doorgaat met haar relatie. Voor mij hoeft dat niet, blijf gerust, ik deed het zelf ook. Maar doe wel die kleppen af, die doen we hier allemaal af bij de ingang dacht ik. Recht praten wat krom is hoeft hier toch helemaal niet? Nicole houdt van een man die - als ik het goed begrijp - vooral van zichzelf houdt en ik zou voor haar graag willen dat ze daarvan geniet, in plaats van zich er ellendig bij te voelen. Als je zegt ik gá er voor, gá er dan ook voor en stop met lijden, ik weet op een gegeven moment namelijk niet meer goed wat ik moet zeggen.



Hoe het zit met het gedrag van de dochter kan niemand precies weten, we kennen het meisje niet. Maar kinderen zijn niet gek en pubers al helemaal niet. Zo'n puber ziet ook wel dat haar moeder bepaald gedrag van haar vriend pikt en zoekt zelf haar grenzen op, kijken hoe ver ze kan gaan, eigenlijk net als de vriend van Nicole. En ik denk dat ze niets kleiner maakt, dat zou ze best willen maar het is denk ik niet zo, we kennen Nicole hier inmiddels ook langer dan vandaag en ze is niet iemand die sensatieverhalen ophangt. Als zij aangeeft ergens niet gelukkig mee te zijn dan kun je er donder op zeggen dat ze dat ook werkelijk niet is en dat is denk ik een understatement.

Ik denk niet dat ik liever, geduldiger en verstandiger ben dan jij hoor, Eleonora, integendeel misschien wel. Misschien ben ik wel naiever, aangezien ik de opmerking van Nicole die door jou en anderen werd opgevat als bagatelliseren van de problemen in onze relaties, absoluut niet zo opgevat had. Ja, misschien bagatelliseert ze haar eigen problemen, maar ik heb me geen moment persoonlijk aangesproken gevoeld - kom, dit is Nicole, we kennen haar toch?



Wat ik probeer aan te geven is vooral dat er - in mijn ogen dan - ook nog een grijs gebied is, niet alles, en zeker relaties niet, is zwart of wit. De relaties die normaliter HET onderwerp van gesprek zijn hier, staan wat mij betreft niet ter discussie, want daar was duidelijk geen sprake van een grijs gebied. Maar deze situatie met Nicole en haar vriend vind ik niet hetzelfde.

Dan zit daar ons verschil van mening Lemmy.....Ik zie dat grijze niet zo duidelijk. Voor het grijze gebeuren zijn veel topics. Andere dan dit. Ik heb de OP er nog eens op nagelezen. Hier schrijven vooral vrouwen bij wie het heel erg tot wel heel behoorlijk mis is gegaan, al dan niet met fysiek geweld er bij. Niet te vergelijken met relaties waarin 'weleens wat speelt'. Dacht ik......



Maar misschien zit ik er wel helemaal naast.

Lieve Lemmy, ik heb het gevoel dat we een snaar bij je raken hier. Heb je het idee dat we Nicole weg zitten te praten bij haar vriend? Volgens mij zal iedereen hier het respecteren als Nicole besluit deze relatie voort te zetten, als die haar gelukkig maakt. En vraagt niemand haar iets te doen wat voor haar niet goed voelt.



Waar ik (en ik ben niet de enige) haar wel op wijs, is dat niet kiezen ook kiezen is. Ik vraag me af of Nicole zich daarvan bewust is. Ik heb het idee dat Nicole haar oogkleppen toch niet echt wil afzetten. Dat herken ik hoor en ik begrijp het ook.



Ik kan me voorstellen dat je je ook in haar worsteling herkent: ook jij twijfelt over je relatie en ook jij hebt met een (aankomende) puber te maken. Maar ik zie wel een wezenlijk verschil: jij hebt je ogen wijd open. Ik vind jou zo'n wijze vrouw, je hebt zo veel oog voor alles, je ziet de dingen zoals ze zijn. Afwegingen maken, de balans opmaken, jij doet dat zo weloverwogen en met open vizier. Ik heb er echt alle vertrouwen in dat jij tot een goed besluit zal komen.



liefs!

dubio

Natuurlijk klopt het wat je zegt, Eleonora, maar als ik het goed heb heeft Nicole zich aangesloten bij ons hier omdat haar vorige relatie - die met de vader van haar kinderen - aansloot bij het gespreksonderwerp hier, toch? En niet haar huidige relatie, of heb ik het nu mis?



Hee lieve Dubio! Nou, gevoelige snaar... weet je wat ik zo jammer zou vinden? Nicole kan hier op het forum haar ei kwijt over haar problemen, ook als ze problemen heeft met haar vriend. Hoe groot of klein die problemen ook zijn. Ik vind toch dat ze een paar keer behoorlijk stevig toegesproken werd en ik ben bang dat ze in de toekomst dan niet meer haar problemen bij ons neer durft te leggen. Dat zou ik jammer vinden.



Als ik terugdenk aan mijn relatie van toen... god, wat zou het me geholpen hebben als ik die vuile was eens fijn had kunnen buitenhangen zeg! Dat gun ik Nicole ook gewoon zo en alle anderen hier, en misschien mensen die meelezen en net zo lopen te dubben als Nicole. Ben ik nog een beetje te volgen?



En ja, ik herken me ook wel enigszins in wat Nicole schrijft. Ook hier thuis een grijs gebied. Gelukkig wordt het momenteel steeds lichter grijs... en ik hoop dat dat doorzet! We werken eraan, praten ons suf, steken er allebei een heleboel energie in. Het hebben van een relatie is voor iemand als ik niet iets wat vanzelf gaat, daar ben ik inmiddels wel achter. Ik lees dat Nicole ook praat met haar vriend, dat er therapie aan te pas komt bij beiden zelfs. Ook zij werken eraan, op hun eigen manier.



Ik vind het lief wat je schrijft over mijn open vizier, maar mijn vizier blijft vooral zo open omdat ik mijn gedachten kwijt kan... hier, en bij jou en Iseo soms via de mail. Want die oogkleppen zitten soms zoveel makkelijker... gewoon je verstand op nul en níet de diepte in gaan... en daarin snap ik jullie ook wel in jullie reacties op Nicole hoor. Maar toch, dat ze hier schrijft, is voor mij een teken dat ook haar oogkleppen niet zo vast zitten als die van ons allemaal ooit zaten.

Lemmey, ik heb Nicole laatst die vraag gesteld, en toen schreef ze dat ze over haar huidige relatie op dit topic schreef.

Beetje korte reactie, sorry, zit tegelijk ER te kijken

Nicole, hoe gaat het?

quote:Iseo schreef op 04 oktober 2008 @ 23:22:

Lemmey, ik heb Nicole laatst die vraag gesteld, en toen schreef ze dat ze over haar huidige relatie op dit topic schreef.Dat doet ze nu ook, maar ik dacht dat ze in eerste instantie vooral herkenning vond vanwege haar vorige relatie. Van angst e.d. (waarover in de openingspost wordt gesproken) is nu toch geen sprake hoop ik?

quote:Lemmy schreef op 04 oktober 2008 @ 23:20:

Natuurlijk klopt het wat je zegt, Eleonora, maar als ik het goed heb heeft Nicole zich aangesloten bij ons hier omdat haar vorige relatie - die met de vader van haar kinderen - aansloot bij het gespreksonderwerp hier, toch? En niet haar huidige relatie, of heb ik het nu mis?







Klopt.

En nu is er een volgende relatie waarin ze niet gelukkig is en in dit topic zet ze, met ons allemaal als lezende getuigen, haar oogkleppen weer op in plaats van af. Zo kwamen haar postings over het vergroten van de problemen in ieder geval bij mij over.

En wat ik dus zeg, en dat deed ik nogal fel, is; ga er vooral mee door met die relatie maar laat die kleppen nou af, in ieder geval hier.

Lemmy, Iseo heeft Nicole laatst gevraagd om welke reden ze nu meeschreef hier, en Nicole gaf aan dat het momenteel vooral om haar huidige relatie ging. Dat zegt ook al een heleboel, toch?



Nicole, ik snap dat onze woorden misschien hard aankomen, maar ik denk dat je wel weet dat we het goed menen. Ik denk ook dat als je oogkleppen vast opzaten, je hier niet zou komen schrijven. Ergens zit een stemmetje, een onderbuikgevoel, noem het hoe je wilt... iets wat jou vertelt dat dit niet goed voor jou is. Niet zo in elk geval. Je weet dat je hier kan blijven schrijven en dat er altijd mensen zijn die naar je luisteren en de moeite nemen mee te denken en te voelen. Is dat niet waar het om gaat, Lemmy?

Dames, wat zitten we gezellig te oog-kleppen hier op de zaterdagavond