Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:13
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:06:
[...]
Dat zou nu ook mijn voorstel zijn, even op een laag pitje en elkaar niet ontmoeten tot de scheiding erdoor is. Zou voor mij ook de beste optie zijn, als we zo doorgaan gaan we er toch aan stuk, dat is zonde van wat er was.
Ik weet ook dat het altijd goed komt hoor, ben wel vaker belazerd, teleurgesteld, etc.
Had alleen gehoopt dat het nu eens anders zou zijn, dat ik gewoon eens gelukkig kon genieten van iemand of iets.
He fuck meis, het is ook gewoon hartstikke rot en je verdient het ook om gewoon eens gelukkig te zijn en te kunnen genieten... Hou je alsjeblieft aan je eigen advies, hou de touwtjes in handen, geef aan dat je denkt dat het beter is elkaar niet te zien tot na de scheiding... anders gaan jullie er inderdaad aan kapot en zo staat de deur van de toekomst tenminste nog open..
Je komt er wel en je kunt ook weer doorgaan met je leven, maar hell, weer een teleurstelling en weer verdriet, dat is toch gewoon ontzettend naar. Maar er is nog hoop voor na de scheiding, als het zo bedoeld is komen jullie dan bij elkaar. In de tussentijd, life goes on..
[...]
Dat zou nu ook mijn voorstel zijn, even op een laag pitje en elkaar niet ontmoeten tot de scheiding erdoor is. Zou voor mij ook de beste optie zijn, als we zo doorgaan gaan we er toch aan stuk, dat is zonde van wat er was.
Ik weet ook dat het altijd goed komt hoor, ben wel vaker belazerd, teleurgesteld, etc.
Had alleen gehoopt dat het nu eens anders zou zijn, dat ik gewoon eens gelukkig kon genieten van iemand of iets.
He fuck meis, het is ook gewoon hartstikke rot en je verdient het ook om gewoon eens gelukkig te zijn en te kunnen genieten... Hou je alsjeblieft aan je eigen advies, hou de touwtjes in handen, geef aan dat je denkt dat het beter is elkaar niet te zien tot na de scheiding... anders gaan jullie er inderdaad aan kapot en zo staat de deur van de toekomst tenminste nog open..
Je komt er wel en je kunt ook weer doorgaan met je leven, maar hell, weer een teleurstelling en weer verdriet, dat is toch gewoon ontzettend naar. Maar er is nog hoop voor na de scheiding, als het zo bedoeld is komen jullie dan bij elkaar. In de tussentijd, life goes on..
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:14
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 17 oktober 2008 @ 11:03:
Ach Vinyl.... heb met je meegeleefd en lees nu pas het laatste 'hoofdstuk" . Wat naar voor je en wat zul je je rot voelen .
Volgens mij zie je heel helder hoe het in elkaar steekt, jullie gevoel voor elkaar, de moeilijkheden, etc. Wel fijn te horen dat je wél redelijk zeker bent van zijn gevoel voor jou, maar anderzijds des te frustrerender als dit niet hét moment blijkt te zijn.
Moeilijk om tot morgen te wachten, want ik kan me zooo goed voorstellen dat de muren op je af komen en dat álle mogelijk scenario's in je hoofd voorbij komen.
Advies vind ik moeilijk. Het enige wat me belangrijk lijkt, is dat je je eigen grenzen bewaakt. Je zegt dat je wilt wachten, áls je maar weet dat je érgens op wacht. Bedenk voor jezelf wat je wel en niet acceptabel vindt, in het wachten op hem, wel/geen contact. Luister naar wat hij je morgen vertelt, wat hij wil/niet wil, en neem dan de tijd om te bedenken of jij daarmee kunt leven.
Knuffel
Erwt
Je hebt gelijk.
Ik weet ook wel waar mijn grenzen liggen denk ik, maar deze hebben allemaal te maken met onzekere periodes, en daar ben ik zo slecht in.
Zou de klok wel 1,5 dag vooruit willen zetten, word echt gek hier van het piekeren. Of een stop-knop op mijn hoofd..
Ach Vinyl.... heb met je meegeleefd en lees nu pas het laatste 'hoofdstuk" . Wat naar voor je en wat zul je je rot voelen .
Volgens mij zie je heel helder hoe het in elkaar steekt, jullie gevoel voor elkaar, de moeilijkheden, etc. Wel fijn te horen dat je wél redelijk zeker bent van zijn gevoel voor jou, maar anderzijds des te frustrerender als dit niet hét moment blijkt te zijn.
Moeilijk om tot morgen te wachten, want ik kan me zooo goed voorstellen dat de muren op je af komen en dat álle mogelijk scenario's in je hoofd voorbij komen.
Advies vind ik moeilijk. Het enige wat me belangrijk lijkt, is dat je je eigen grenzen bewaakt. Je zegt dat je wilt wachten, áls je maar weet dat je érgens op wacht. Bedenk voor jezelf wat je wel en niet acceptabel vindt, in het wachten op hem, wel/geen contact. Luister naar wat hij je morgen vertelt, wat hij wil/niet wil, en neem dan de tijd om te bedenken of jij daarmee kunt leven.
Knuffel
Erwt
Je hebt gelijk.
Ik weet ook wel waar mijn grenzen liggen denk ik, maar deze hebben allemaal te maken met onzekere periodes, en daar ben ik zo slecht in.
Zou de klok wel 1,5 dag vooruit willen zetten, word echt gek hier van het piekeren. Of een stop-knop op mijn hoofd..
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:15
Vinyl,
je zegt dat als je loslaat je toch zult blijven hopen.
Misschien zou je dat anders kunnen zien: dat je hoopt dat het hem goedgaat, dat hij de rust krijgt om de dingen op een rijtje te zetten. Dus zonder jezelf te betrekken in die hoop.
Angst om dat je hem zult verliezen is heel begrijpelijk maar je kunt dat toch niet veranderen. Je weet namelijk niet hoe het gaat lopen. Vertrouw erop dat als jij echt voelt dat het hem is hij dat ook zo zal voelen. En ook al is dit niet het goede moment, het komt dan echt wel.
je zegt dat als je loslaat je toch zult blijven hopen.
Misschien zou je dat anders kunnen zien: dat je hoopt dat het hem goedgaat, dat hij de rust krijgt om de dingen op een rijtje te zetten. Dus zonder jezelf te betrekken in die hoop.
Angst om dat je hem zult verliezen is heel begrijpelijk maar je kunt dat toch niet veranderen. Je weet namelijk niet hoe het gaat lopen. Vertrouw erop dat als jij echt voelt dat het hem is hij dat ook zo zal voelen. En ook al is dit niet het goede moment, het komt dan echt wel.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:15
quote:juliee schreef op 17 oktober 2008 @ 11:12:
Enne, je hoeft toch niet vandaag al te beslissen of je hem moet of wilt loslaten...? Kijk wat het je nog brengt.
*Juliee verdenkt Vinyl er wel van weinig geduld te hebben*
*Etosha is dat stiekem wel een beetje met Juliee eens...*
Volgens mij zou Vinyl liefst gisteren nog een officieel document per aangetekende post hebben willen ontvangen met daar op drie stempels van de koningin dat deze relatie tot 2068 gegarandeerd gelukkig is verklaard. En ik kan het me zo goed voorstellen!! Het meest irritante van relaties: dat je nooit iets zeker weet en maar moet vertrouwen. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee.
Enne, je hoeft toch niet vandaag al te beslissen of je hem moet of wilt loslaten...? Kijk wat het je nog brengt.
*Juliee verdenkt Vinyl er wel van weinig geduld te hebben*
*Etosha is dat stiekem wel een beetje met Juliee eens...*
Volgens mij zou Vinyl liefst gisteren nog een officieel document per aangetekende post hebben willen ontvangen met daar op drie stempels van de koningin dat deze relatie tot 2068 gegarandeerd gelukkig is verklaard. En ik kan het me zo goed voorstellen!! Het meest irritante van relaties: dat je nooit iets zeker weet en maar moet vertrouwen. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:16
Hoi Vinyl,
we 'kennen' elkaar niet echt op dit forum maar toch wil ik even reageren.
Loslaten is denk ik het beste. Neem die afstand en geef jezelf ook die tijd om alles te relativeren. Nu zit je er zo dicht bovenop, je gevoelens liggen zo dicht bij het oppervlak en zijn zo overweldigend dat je je niet kan indenken je anders te voelen in deze situatie en voor deze man. Gun jezelf die afstand en kijk wat het met JOU doet.
Neem de tijd om te bedenken of hij het wachten waard is.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat het gewoon klote is en pijn doet
we 'kennen' elkaar niet echt op dit forum maar toch wil ik even reageren.
Loslaten is denk ik het beste. Neem die afstand en geef jezelf ook die tijd om alles te relativeren. Nu zit je er zo dicht bovenop, je gevoelens liggen zo dicht bij het oppervlak en zijn zo overweldigend dat je je niet kan indenken je anders te voelen in deze situatie en voor deze man. Gun jezelf die afstand en kijk wat het met JOU doet.
Neem de tijd om te bedenken of hij het wachten waard is.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat het gewoon klote is en pijn doet
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:16
Je weet dat "dit hem is". Ik wil daar niet aan tornen omdat je dat zelf vraagt niet te doen. Maar als jij je dan maar realiseert dat je weet dat "dit hem is" op basis van veel mailen en veel telefoneren. Zodra jullie elkaar begonnen te ontmoeten barste de bubbel.
Dat klink hard maar is reeel gezien wel zo.
Een mail/bel relatie is iets totaal anders dan een echte volwaardige relatie. Mailen en bellen gebeurt één op één in tijd die alleen van jullie is. Maar de realiteit is dat zijn leven bol staat van de sores, en daar krijg je mee te maken zodra je dat leven in het echt binnen stapt. En dat heeft hij ervaren nu. En daar moet hij mee dealen.
Vinyl, alhoewel het anders voelt, je ként hem niet. Dat zou nu eigenlijk pas gebeuren en hij merkt nu dat die twee levens niet zo makkelijk samen te voegen zijn. Als jij eerlijk bent zie je dat ook.
Wacht het af. En vraag je in de tussentijd af of je echt wel op deze manier een relatie wil. Zamirah omschreef dat al goed. Denk er over na.
Succes.
Dat klink hard maar is reeel gezien wel zo.
Een mail/bel relatie is iets totaal anders dan een echte volwaardige relatie. Mailen en bellen gebeurt één op één in tijd die alleen van jullie is. Maar de realiteit is dat zijn leven bol staat van de sores, en daar krijg je mee te maken zodra je dat leven in het echt binnen stapt. En dat heeft hij ervaren nu. En daar moet hij mee dealen.
Vinyl, alhoewel het anders voelt, je ként hem niet. Dat zou nu eigenlijk pas gebeuren en hij merkt nu dat die twee levens niet zo makkelijk samen te voegen zijn. Als jij eerlijk bent zie je dat ook.
Wacht het af. En vraag je in de tussentijd af of je echt wel op deze manier een relatie wil. Zamirah omschreef dat al goed. Denk er over na.
Succes.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:16
quote:Yayasister schreef op 17 oktober 2008 @ 11:04:
Vinyl, dit zijn superlastige situaties, voor hem door wat hem allemaal overkomt, en natuurlijk ook voor jou. Als het gevoel echt zo goed was, is dat niet weg, hij heeft er nu alleen geen ruimte voor. Ruimte, tijd en geduld heeft hij nodig. Volgens mij betekent dat wel dat je jezelf voorlopig zult moeten wegcijferen, want op dit moment is het vooral belangrijk dat hij rekening houdt met zijn eigen gevoelens (en die van zijn kinderen).
Niemand gaat voor zijn plezier scheiden, dat is een langdurig en verdrietig proces, met heel veel praktische en emotionele consequenties, zeker als er kinderen zijn. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die zo opgelucht waren met de beslissing dat ze dachten dat ze er over drie maanden wel overheen zouden zijn. Dat is niet zo, kan ik je vertellen, want de fundamenten worden onder je bestaan uitgehaald, en die moet je weer langzaam opbouwen. Dat kan uiteraard in combinatie met een mooie, nieuwe relatie, maar nu is de wond waarschijnlijk nog wel heel vers en zit er waarschijnlijk nog niet eens een pleister op.
En ook het verlies van een ouder verandert, hoe oud je ook bent, je kijk op het leven, drukt je met je neus op allerlei feiten, waaronder de vergankelijkheid van alles.
Je vraagt wat je van hem kunt verlangen en wat niet? In mijn ogen kun je helemaal niets van hem verlangen. Er zijn mensen die van veel minder ingrijpende gebeurtenissen totaal van het pad raken, en dit is zeker geen situatie waarin je hem op welke manier dan ook onder druk moet zetten.
Je kunt er alleen maar voor hem zijn. En ook dat niet op een 'overdreven' manier, maar sober, 'verstikt' voelt hij zich namelijk al door al het andere.
Bereid je er maar op voor dat hij je morgenavond zal vertellen dat hij zich overspoeld voelt door alles, dat hij tijd en ruimte nodig heeft. En geloof hem als hij zegt dat zijn gevoelens voor jou oprecht zijn, maar dat hij er op dit moment geen kant mee op kan. Zijn relatie met jou is namelijk het enige dat op een laag pitje kan, die scheiding kan hij niet stopzetten en de dood van zijn ouder niet ongedaan maken.
Sterkte, pop, en probeer je zelf niet over de rooie te helpen, daar hebben jullie allebei niets aan.
Ja, dit is precies zoals het is inderdaad, dankjewel!
Dat is het ook, hij heeft alle energie te verdelen over zijn scheiding, de kinderen, zijn rouw...
Zijn gevoelens waren zeker oprecht. Alleen kan hij er nu niet bij. Zou hij nog wel voelen dat ze er uberhaupt zijn? Dat hoop ik maar... als dat zo is, maakt dat voor mij een stuk makkelijker om hem de ruimte te geven...
Vinyl, dit zijn superlastige situaties, voor hem door wat hem allemaal overkomt, en natuurlijk ook voor jou. Als het gevoel echt zo goed was, is dat niet weg, hij heeft er nu alleen geen ruimte voor. Ruimte, tijd en geduld heeft hij nodig. Volgens mij betekent dat wel dat je jezelf voorlopig zult moeten wegcijferen, want op dit moment is het vooral belangrijk dat hij rekening houdt met zijn eigen gevoelens (en die van zijn kinderen).
Niemand gaat voor zijn plezier scheiden, dat is een langdurig en verdrietig proces, met heel veel praktische en emotionele consequenties, zeker als er kinderen zijn. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die zo opgelucht waren met de beslissing dat ze dachten dat ze er over drie maanden wel overheen zouden zijn. Dat is niet zo, kan ik je vertellen, want de fundamenten worden onder je bestaan uitgehaald, en die moet je weer langzaam opbouwen. Dat kan uiteraard in combinatie met een mooie, nieuwe relatie, maar nu is de wond waarschijnlijk nog wel heel vers en zit er waarschijnlijk nog niet eens een pleister op.
En ook het verlies van een ouder verandert, hoe oud je ook bent, je kijk op het leven, drukt je met je neus op allerlei feiten, waaronder de vergankelijkheid van alles.
Je vraagt wat je van hem kunt verlangen en wat niet? In mijn ogen kun je helemaal niets van hem verlangen. Er zijn mensen die van veel minder ingrijpende gebeurtenissen totaal van het pad raken, en dit is zeker geen situatie waarin je hem op welke manier dan ook onder druk moet zetten.
Je kunt er alleen maar voor hem zijn. En ook dat niet op een 'overdreven' manier, maar sober, 'verstikt' voelt hij zich namelijk al door al het andere.
Bereid je er maar op voor dat hij je morgenavond zal vertellen dat hij zich overspoeld voelt door alles, dat hij tijd en ruimte nodig heeft. En geloof hem als hij zegt dat zijn gevoelens voor jou oprecht zijn, maar dat hij er op dit moment geen kant mee op kan. Zijn relatie met jou is namelijk het enige dat op een laag pitje kan, die scheiding kan hij niet stopzetten en de dood van zijn ouder niet ongedaan maken.
Sterkte, pop, en probeer je zelf niet over de rooie te helpen, daar hebben jullie allebei niets aan.
Ja, dit is precies zoals het is inderdaad, dankjewel!
Dat is het ook, hij heeft alle energie te verdelen over zijn scheiding, de kinderen, zijn rouw...
Zijn gevoelens waren zeker oprecht. Alleen kan hij er nu niet bij. Zou hij nog wel voelen dat ze er uberhaupt zijn? Dat hoop ik maar... als dat zo is, maakt dat voor mij een stuk makkelijker om hem de ruimte te geven...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:16
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:14:
[...]
Je hebt gelijk.
Ik weet ook wel waar mijn grenzen liggen denk ik, maar deze hebben allemaal te maken met onzekere periodes, en daar ben ik zo slecht in.
Zou de klok wel 1,5 dag vooruit willen zetten, word echt gek hier van het piekeren. Of een stop-knop op mijn hoofd..
Lief dat je op iedereen reageert .
Los van alle adviezen over De Moeilijke Situatie... hoe kom je nu vandaag en morgen door? Moet je werken? Heb je iets te doen? Hier schijnt de zon... heb je tijd om naar buiten te gaan, stuk lopen, iets te doen, vriendin op te zoeken (of juist in je eentje)? Wat zou je helpen om je zinnen tenminste een klein beetje te verzetten?
[...]
Je hebt gelijk.
Ik weet ook wel waar mijn grenzen liggen denk ik, maar deze hebben allemaal te maken met onzekere periodes, en daar ben ik zo slecht in.
Zou de klok wel 1,5 dag vooruit willen zetten, word echt gek hier van het piekeren. Of een stop-knop op mijn hoofd..
Lief dat je op iedereen reageert .
Los van alle adviezen over De Moeilijke Situatie... hoe kom je nu vandaag en morgen door? Moet je werken? Heb je iets te doen? Hier schijnt de zon... heb je tijd om naar buiten te gaan, stuk lopen, iets te doen, vriendin op te zoeken (of juist in je eentje)? Wat zou je helpen om je zinnen tenminste een klein beetje te verzetten?
Peas on earth!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:17
Dat hopen houd je toch, wat je ook doet. Loslaten is een proces, het is toch een soort van rouwproces al is het niet te vergelijken na een overlijden. Je loopt alleen het gevaar dat het je hele doen en laten beïnvloedt. Het is hard gezegd, maar op dit moment, in deze omstandigheden, zou het beter zijn als hij heel duidelijk de deur dichtdoet. Idealer zou het natuurlijk zijn als hij je zegt dat je de vrouw van zijn leven bent en blijft en 100% zeker weet dat hij vanaf volgende maand helemaal voor je kan gaan. Maar denk je dat dat gaat gebeuren?
De vraag is nu of jij om kunt gaan met de onzekerheid dat jij nu niet weet wanneer en of het gaat komen. Want dat gaat een behoorlijk beroerde tijd worden. Zeker als jij voor jouw gevoel op het wachtbankje zit. Je wordt er gewoon niet gelukkig van...
De vraag is nu of jij om kunt gaan met de onzekerheid dat jij nu niet weet wanneer en of het gaat komen. Want dat gaat een behoorlijk beroerde tijd worden. Zeker als jij voor jouw gevoel op het wachtbankje zit. Je wordt er gewoon niet gelukkig van...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:17
quote:lonbonton schreef op 17 oktober 2008 @ 11:06:
Hoi Vinyl,
Je schrijft dat je liever niet op de wachtbank wilt.
Probeer dat zo niet te zien, maar probeer hem te 'laten'.
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij rust/tijd nodig heeft.
En alle cliché's hierboven al geschreven: laat het los, als je iets te stevig wilt vasthouden ontglipt het je sowieso.
Het is wel heel moeilijk dat begrijp ik wel. Maar je hebt geen keus, denk ik, als je hem wilt laten zijn wie hij is.
Want als je het hem nu moeilijk gaat maken voelt hij zich niet begrepen, want hij kan dat er nu niet bijhebben.
En probeer het vertrouwen te houden dat als het goed is het ook goedkomt.
Ja, dat laatste houd ik ook wel vast. Als we bij elkaar horen, komt het wel goed, ooit...
Maar goed, het zo opschrijven is makkelijker dan het te voelen nu...
Hoi Vinyl,
Je schrijft dat je liever niet op de wachtbank wilt.
Probeer dat zo niet te zien, maar probeer hem te 'laten'.
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij rust/tijd nodig heeft.
En alle cliché's hierboven al geschreven: laat het los, als je iets te stevig wilt vasthouden ontglipt het je sowieso.
Het is wel heel moeilijk dat begrijp ik wel. Maar je hebt geen keus, denk ik, als je hem wilt laten zijn wie hij is.
Want als je het hem nu moeilijk gaat maken voelt hij zich niet begrepen, want hij kan dat er nu niet bijhebben.
En probeer het vertrouwen te houden dat als het goed is het ook goedkomt.
Ja, dat laatste houd ik ook wel vast. Als we bij elkaar horen, komt het wel goed, ooit...
Maar goed, het zo opschrijven is makkelijker dan het te voelen nu...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:17
quote:Etosha schreef op 17 oktober 2008 @ 11:15:
[...]
*Etosha is dat stiekem wel een beetje met Juliee eens...*
Volgens mij zou Vinyl liefst gisteren nog een officieel document per aangetekende post hebben willen ontvangen met daar op drie stempels van de koningin dat deze relatie tot 2068 gegarandeerd gelukkig is verklaard. En ik kan het me zo goed voorstellen!! Het meest irritante van relaties: dat je nooit iets zeker weet en maar moet vertrouwen. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee.Hmm, lees mijn eigen postje nog eens over en hoop dat ie goed overkomt. Ik bedoel hem niet naar hoor, Vinyl!
[...]
*Etosha is dat stiekem wel een beetje met Juliee eens...*
Volgens mij zou Vinyl liefst gisteren nog een officieel document per aangetekende post hebben willen ontvangen met daar op drie stempels van de koningin dat deze relatie tot 2068 gegarandeerd gelukkig is verklaard. En ik kan het me zo goed voorstellen!! Het meest irritante van relaties: dat je nooit iets zeker weet en maar moet vertrouwen. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee.Hmm, lees mijn eigen postje nog eens over en hoop dat ie goed overkomt. Ik bedoel hem niet naar hoor, Vinyl!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:18
Vinyl, ik denk dat je de eer aan jezelf moet houden.
Ook al zegt hij morgen dat hij er nog niet helemaal uit is en blijven jullie elkaar zien, dit blijft je verdriet doen.
Een scheiding, ook al is die op papier officieel over 7 weken, is niet een kwestie van:"Zo, en nu door met de rest van mijn leven" . Zoals hij nu nog voor zijn gezin zorgt als ze ziek zijn, zal hij dat waarschijnlijk over maand of twee ook nog doen.
Dit soort dingen moeten langzaam hun plek vinden. En in het zoeken naar een nieuwe omgangsvorm met het gezin zal jij steeds het onderspit delven.
Natuurlijk heeft hij het moeilijk. Jij bent het lichtpunt in zijn leven. De vrouw die hem in deze treurige tijden vrolijk laat zijn en hem de mooie kanten van het leven laat beleven.
Dat jij nu al letterlijk zegt dat je "zo stom" bent geweest om hem te sms-en terwijl hij een week rust wilde vind ik een teken aan de wand.
Natuurlijk snap ik dat hij tijd wil om na te denken maar dat betekent niet dat jij je gevoelens aan de kant moet zetten en maar moet afwachten tot hij heeft nagedacht....
Je stelt je afwachtend op en dat is begrijpelijk als je bang bent iemand van wie je veel houdt te verliezen, maar op den duur wordt je hier echt niet gelukkiger van.
Als je de moed kan opbrengen zou ik idd verder gaan met leven en het hem even uit laten zoeken.
Als hij echt van je houdt en je niet een leuke afleiding bent komt hij vanzelf weer terug over een paar maanden als alles een beetje een plek heeft gekregen.
Ik wens je veel wijsheid en goede vriendinnen met veel drank
Ook al zegt hij morgen dat hij er nog niet helemaal uit is en blijven jullie elkaar zien, dit blijft je verdriet doen.
Een scheiding, ook al is die op papier officieel over 7 weken, is niet een kwestie van:"Zo, en nu door met de rest van mijn leven" . Zoals hij nu nog voor zijn gezin zorgt als ze ziek zijn, zal hij dat waarschijnlijk over maand of twee ook nog doen.
Dit soort dingen moeten langzaam hun plek vinden. En in het zoeken naar een nieuwe omgangsvorm met het gezin zal jij steeds het onderspit delven.
Natuurlijk heeft hij het moeilijk. Jij bent het lichtpunt in zijn leven. De vrouw die hem in deze treurige tijden vrolijk laat zijn en hem de mooie kanten van het leven laat beleven.
Dat jij nu al letterlijk zegt dat je "zo stom" bent geweest om hem te sms-en terwijl hij een week rust wilde vind ik een teken aan de wand.
Natuurlijk snap ik dat hij tijd wil om na te denken maar dat betekent niet dat jij je gevoelens aan de kant moet zetten en maar moet afwachten tot hij heeft nagedacht....
Je stelt je afwachtend op en dat is begrijpelijk als je bang bent iemand van wie je veel houdt te verliezen, maar op den duur wordt je hier echt niet gelukkiger van.
Als je de moed kan opbrengen zou ik idd verder gaan met leven en het hem even uit laten zoeken.
Als hij echt van je houdt en je niet een leuke afleiding bent komt hij vanzelf weer terug over een paar maanden als alles een beetje een plek heeft gekregen.
Ik wens je veel wijsheid en goede vriendinnen met veel drank
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:18
Lieve Vinyl,
Je kent mijn verhaal. Ik sta in zijn schoenen. Ik ben aan het scheiden en helemaal verliefd geworden op iemand anders direct nadat ik de knoop heb doorgehakt. En het is moeilijk. Mooi, maar ook moeilijk. Ik geniet enorm van ons samenzijn, maar moet er ook voor waken dat ik alle emoties rond de scheiding niet wegstop. Bovendien moet ik de belangen van de kinderen in de gaten blijven houden.
Wat je zou moeten doen? Ik weet het echt niet. Ik weet alleen dat ik het moeilijk vind als Mieflief (copyright Cheers) dingen van mij verwacht die ik nog niet waar kan maken. Onze gevoelens willen veel harder dan mijn verstand.
Net als jij heb ik het gevoel: dit is hem. Voor het eerst in mijn leven geen twijfels. De stabiele basis die dat oplevert, maakt dat ik alle bergen aankan. Bij mij zijn het vooral beren op de weg en spoken. Ik pak ze één voor één aan, soms alleen, soms samen met Mieflief. Maar ik heb er wel wat tijd en ruimte voor nodig. En de wetenschap dat Mieflief daar begrip voor heeft.
Blijven praten denk ik. Dat is wat het voor mij makkelijker maakt. Zorgen, angsten, beren en spoken open op tafel (blijven) leggen en elkaar de ruimte te geven uit te vinden wat die gevoelens betekenen en hoe ze onder deze omstandigheden het beste tot hun recht kunnen komen.
Iemand schreef: ik wil geen man met dergelijke bagage. Tja. Soms dan loopt het leven anders. Ik wilde ook niet verliefd worden op dit moment in mijn leven. Ik heb Mieflief ook gewaarschuwd voor mijn bagage (naast de scheiding spelen er nog wat psychologische eh.... uitdagingen ).
Kortom, eigenlijk dus geen advies, behalve dan: blijf gruwelijk eerlijk naar elkaar...
Je kent mijn verhaal. Ik sta in zijn schoenen. Ik ben aan het scheiden en helemaal verliefd geworden op iemand anders direct nadat ik de knoop heb doorgehakt. En het is moeilijk. Mooi, maar ook moeilijk. Ik geniet enorm van ons samenzijn, maar moet er ook voor waken dat ik alle emoties rond de scheiding niet wegstop. Bovendien moet ik de belangen van de kinderen in de gaten blijven houden.
Wat je zou moeten doen? Ik weet het echt niet. Ik weet alleen dat ik het moeilijk vind als Mieflief (copyright Cheers) dingen van mij verwacht die ik nog niet waar kan maken. Onze gevoelens willen veel harder dan mijn verstand.
Net als jij heb ik het gevoel: dit is hem. Voor het eerst in mijn leven geen twijfels. De stabiele basis die dat oplevert, maakt dat ik alle bergen aankan. Bij mij zijn het vooral beren op de weg en spoken. Ik pak ze één voor één aan, soms alleen, soms samen met Mieflief. Maar ik heb er wel wat tijd en ruimte voor nodig. En de wetenschap dat Mieflief daar begrip voor heeft.
Blijven praten denk ik. Dat is wat het voor mij makkelijker maakt. Zorgen, angsten, beren en spoken open op tafel (blijven) leggen en elkaar de ruimte te geven uit te vinden wat die gevoelens betekenen en hoe ze onder deze omstandigheden het beste tot hun recht kunnen komen.
Iemand schreef: ik wil geen man met dergelijke bagage. Tja. Soms dan loopt het leven anders. Ik wilde ook niet verliefd worden op dit moment in mijn leven. Ik heb Mieflief ook gewaarschuwd voor mijn bagage (naast de scheiding spelen er nog wat psychologische eh.... uitdagingen ).
Kortom, eigenlijk dus geen advies, behalve dan: blijf gruwelijk eerlijk naar elkaar...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:18
quote:juliee schreef op 17 oktober 2008 @ 11:10:
[...]
Moeilijke vraag...
Hangt er ook vanaf wat híj doet.. Belt hij jou nooit, dan hem zeker ook niet bellen. Maar als hij wel contact blijft zoeken, dan zou ik de keren dat je hem ziet/spreekt het wel bijzonder maken, dat hij jou als heerlijk lichtpuntje ziet in alle problemen waar hij door heen gaat.
Ja, zoiets...
deze week ging hem goed af met geen contact zoeken, dus als het hierna ook zo is nog... zucht...
[...]
Moeilijke vraag...
Hangt er ook vanaf wat híj doet.. Belt hij jou nooit, dan hem zeker ook niet bellen. Maar als hij wel contact blijft zoeken, dan zou ik de keren dat je hem ziet/spreekt het wel bijzonder maken, dat hij jou als heerlijk lichtpuntje ziet in alle problemen waar hij door heen gaat.
Ja, zoiets...
deze week ging hem goed af met geen contact zoeken, dus als het hierna ook zo is nog... zucht...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:19
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:21
quote:Omen schreef op 17 oktober 2008 @ 11:13:
[...]
Hoe kan die tijd voor hem nu zonder stress zijn geweest?Nou ja, een rare situatie is het sowieso, maar hij zag het allemaal weer zitten. Scheidingspapieren rond, relatie met ex liep beter, had eigen woonruimte gevonden. Natuurlijk zal er wel stress geweest zijn, maar weinig tot niet merkbaar en niks in vergelijking met nu bedoel ik eigenlijk...
[...]
Hoe kan die tijd voor hem nu zonder stress zijn geweest?Nou ja, een rare situatie is het sowieso, maar hij zag het allemaal weer zitten. Scheidingspapieren rond, relatie met ex liep beter, had eigen woonruimte gevonden. Natuurlijk zal er wel stress geweest zijn, maar weinig tot niet merkbaar en niks in vergelijking met nu bedoel ik eigenlijk...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:22
quote:lonbonton schreef op 17 oktober 2008 @ 11:15:
Vinyl,
je zegt dat als je loslaat je toch zult blijven hopen.
Misschien zou je dat anders kunnen zien: dat je hoopt dat het hem goedgaat, dat hij de rust krijgt om de dingen op een rijtje te zetten. Dus zonder jezelf te betrekken in die hoop.
Angst om dat je hem zult verliezen is heel begrijpelijk maar je kunt dat toch niet veranderen. Je weet namelijk niet hoe het gaat lopen. Vertrouw erop dat als jij echt voelt dat het hem is hij dat ook zo zal voelen. En ook al is dit niet het goede moment, het komt dan echt wel.
Daar heb je gelijk in.
Maar het is lastig de hoop dat het ook tussen ons goedkomt, uit te zetten.... Ben daar niet zo goed in... Inderdaad ongeduldig...
Vinyl,
je zegt dat als je loslaat je toch zult blijven hopen.
Misschien zou je dat anders kunnen zien: dat je hoopt dat het hem goedgaat, dat hij de rust krijgt om de dingen op een rijtje te zetten. Dus zonder jezelf te betrekken in die hoop.
Angst om dat je hem zult verliezen is heel begrijpelijk maar je kunt dat toch niet veranderen. Je weet namelijk niet hoe het gaat lopen. Vertrouw erop dat als jij echt voelt dat het hem is hij dat ook zo zal voelen. En ook al is dit niet het goede moment, het komt dan echt wel.
Daar heb je gelijk in.
Maar het is lastig de hoop dat het ook tussen ons goedkomt, uit te zetten.... Ben daar niet zo goed in... Inderdaad ongeduldig...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:23
quote:Etosha schreef op 17 oktober 2008 @ 11:15:
[...]
*Etosha is dat stiekem wel een beetje met Juliee eens...*
Volgens mij zou Vinyl liefst gisteren nog een officieel document per aangetekende post hebben willen ontvangen met daar op drie stempels van de koningin dat deze relatie tot 2068 gegarandeerd gelukkig is verklaard. En ik kan het me zo goed voorstellen!! Het meest irritante van relaties: dat je nooit iets zeker weet en maar moet vertrouwen. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee.
Hahahahaha, ja.... zo zit ik wel in elkaar ja.
Het probleem is dat ik in het verleden zovaak heb gewacht. En daardoor denk ik het prettig zou vinden als ik zou weten dat als ik hem de tijd geef, ik ook niet voor jan joker er voor hem ben en op hem wacht
[...]
*Etosha is dat stiekem wel een beetje met Juliee eens...*
Volgens mij zou Vinyl liefst gisteren nog een officieel document per aangetekende post hebben willen ontvangen met daar op drie stempels van de koningin dat deze relatie tot 2068 gegarandeerd gelukkig is verklaard. En ik kan het me zo goed voorstellen!! Het meest irritante van relaties: dat je nooit iets zeker weet en maar moet vertrouwen. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee.
Hahahahaha, ja.... zo zit ik wel in elkaar ja.
Het probleem is dat ik in het verleden zovaak heb gewacht. En daardoor denk ik het prettig zou vinden als ik zou weten dat als ik hem de tijd geef, ik ook niet voor jan joker er voor hem ben en op hem wacht
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:23
Ik moet nog alles terug lezen dus waarschijnlijk al zwaar mosterd. Maar probeer nog even niet voor hem in te vullen wat hij morgen gaat zeggen. Mocht het zo zijn dat hij tijdelijk even wat ruimte nodig heeft om het een en ander af te ronden, te regelen, te verwerken ............. wat zijn 8 weken op een mensenleven? Uit jouw woorden in de TO valt op te maken dat hij alles meer dan waard is, en ja, dan zou ik zeggen, wat heb je te verliezen? Contact verbreken ben je hem sowieso kwijt. Maar pareltjes zijn zeldzaam dus koester het. Hou wel minimaal contact, zodat je wel meemaakt wat hij door moet maken. Het kan jullie samen heel sterk maken.
Uiteraard wel alleen als hij er ook zo overdenkt. En ook echt een streep wil zetten onder zijn ex en daar achter staat. Zijn kinderen krijgen wel een plekje in zijn nieuwe leven.
Waarschijnlijk is dit al tegen je gezegd maar ik wens je heel veel sterkte en een dikke .
Uiteraard wel alleen als hij er ook zo overdenkt. En ook echt een streep wil zetten onder zijn ex en daar achter staat. Zijn kinderen krijgen wel een plekje in zijn nieuwe leven.
Waarschijnlijk is dit al tegen je gezegd maar ik wens je heel veel sterkte en een dikke .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:24
quote:Evidenza schreef op 17 oktober 2008 @ 11:16:
Je weet dat "dit hem is". Ik wil daar niet aan tornen omdat je dat zelf vraagt niet te doen. Maar als jij je dan maar realiseert dat je weet dat "dit hem is" op basis van veel mailen en veel telefoneren. Zodra jullie elkaar begonnen te ontmoeten barste de bubbel.
Dat klink hard maar is reeel gezien wel zo.
Een mail/bel relatie is iets totaal anders dan een echte volwaardige relatie. Mailen en bellen gebeurt één op één in tijd die alleen van jullie is. Maar de realiteit is dat zijn leven bol staat van de sores, en daar krijg je mee te maken zodra je dat leven in het echt binnen stapt. En dat heeft hij ervaren nu. En daar moet hij mee dealen.
Vinyl, alhoewel het anders voelt, je ként hem niet. Dat zou nu eigenlijk pas gebeuren en hij merkt nu dat die twee levens niet zo makkelijk samen te voegen zijn. Als jij eerlijk bent zie je dat ook.
Wacht het af. En vraag je in de tussentijd af of je echt wel op deze manier een relatie wil. Zamirah omschreef dat al goed. Denk er over na.
Succes.
Evidenza, je schrijft datgene waar ik eigenlijk naar zocht om uit te leggen.
Juist op het moment dat jullie levens echt met elkaar te maken krijgen Vinyl, gaat het mis.
Je weet dat "dit hem is". Ik wil daar niet aan tornen omdat je dat zelf vraagt niet te doen. Maar als jij je dan maar realiseert dat je weet dat "dit hem is" op basis van veel mailen en veel telefoneren. Zodra jullie elkaar begonnen te ontmoeten barste de bubbel.
Dat klink hard maar is reeel gezien wel zo.
Een mail/bel relatie is iets totaal anders dan een echte volwaardige relatie. Mailen en bellen gebeurt één op één in tijd die alleen van jullie is. Maar de realiteit is dat zijn leven bol staat van de sores, en daar krijg je mee te maken zodra je dat leven in het echt binnen stapt. En dat heeft hij ervaren nu. En daar moet hij mee dealen.
Vinyl, alhoewel het anders voelt, je ként hem niet. Dat zou nu eigenlijk pas gebeuren en hij merkt nu dat die twee levens niet zo makkelijk samen te voegen zijn. Als jij eerlijk bent zie je dat ook.
Wacht het af. En vraag je in de tussentijd af of je echt wel op deze manier een relatie wil. Zamirah omschreef dat al goed. Denk er over na.
Succes.
Evidenza, je schrijft datgene waar ik eigenlijk naar zocht om uit te leggen.
Juist op het moment dat jullie levens echt met elkaar te maken krijgen Vinyl, gaat het mis.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:24
quote:londongirl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:16:
Hoi Vinyl,
we 'kennen' elkaar niet echt op dit forum maar toch wil ik even reageren.
Loslaten is denk ik het beste. Neem die afstand en geef jezelf ook die tijd om alles te relativeren. Nu zit je er zo dicht bovenop, je gevoelens liggen zo dicht bij het oppervlak en zijn zo overweldigend dat je je niet kan indenken je anders te voelen in deze situatie en voor deze man. Gun jezelf die afstand en kijk wat het met JOU doet.
Neem de tijd om te bedenken of hij het wachten waard is.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat het gewoon klote is en pijn doet
Daar zit wat in.
Op de een of andere manier associeer ik het loslaten en hem de tijd geven met hem kwijt zijn... en daarom valt het me zo zwaar denk ik.
Hoi Vinyl,
we 'kennen' elkaar niet echt op dit forum maar toch wil ik even reageren.
Loslaten is denk ik het beste. Neem die afstand en geef jezelf ook die tijd om alles te relativeren. Nu zit je er zo dicht bovenop, je gevoelens liggen zo dicht bij het oppervlak en zijn zo overweldigend dat je je niet kan indenken je anders te voelen in deze situatie en voor deze man. Gun jezelf die afstand en kijk wat het met JOU doet.
Neem de tijd om te bedenken of hij het wachten waard is.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat het gewoon klote is en pijn doet
Daar zit wat in.
Op de een of andere manier associeer ik het loslaten en hem de tijd geven met hem kwijt zijn... en daarom valt het me zo zwaar denk ik.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:26
quote:Omen schreef op 17 oktober 2008 @ 11:13:
[...]
Hoe kan die tijd voor hem nu zonder stress zijn geweest?
Ja, dat snap ik dan ook niet. Dat was dan nog recenter na de dood van z'n ouders en die scheiding, heeft ie daar zelf voor gekozen doordat hij niets meer in z'n huidige relatie zag of was ie op dat moment ook gek op 'n ander?
Lijkt me in elk geval een heel moeilijke situatie. Wat iemand zegt hoeft niet altijd te zijn wat ie echt doet. Zo'n exvrouw kan heel erg aan 'm gaan lopen trekken. Dat heb je al kunnen merken met haar smoes hem te laten komen omdat zij ziek was. Duh, als je single bent ben je ook gewoon in je uppie ziek en moet je het ook alleen doen. Grootste nadeel is dat er kinderen zijn, dat blijft altijd 'n chantagemiddel en 't probleem waardoor je voor 'n man die gek is op z'n kinderen is nooit op de eerste plaats zal komen. Je wordt gelijk opzij geschoven als ie moet opdraven ivm de kids. Lijkt me sowieso niet echt 'n fijne situatie en daar moet juist veel extra quality aandacht van hem voor jou tegenover staan wil dat op lange termijn kunnen werken.
[...]
Hoe kan die tijd voor hem nu zonder stress zijn geweest?
Ja, dat snap ik dan ook niet. Dat was dan nog recenter na de dood van z'n ouders en die scheiding, heeft ie daar zelf voor gekozen doordat hij niets meer in z'n huidige relatie zag of was ie op dat moment ook gek op 'n ander?
Lijkt me in elk geval een heel moeilijke situatie. Wat iemand zegt hoeft niet altijd te zijn wat ie echt doet. Zo'n exvrouw kan heel erg aan 'm gaan lopen trekken. Dat heb je al kunnen merken met haar smoes hem te laten komen omdat zij ziek was. Duh, als je single bent ben je ook gewoon in je uppie ziek en moet je het ook alleen doen. Grootste nadeel is dat er kinderen zijn, dat blijft altijd 'n chantagemiddel en 't probleem waardoor je voor 'n man die gek is op z'n kinderen is nooit op de eerste plaats zal komen. Je wordt gelijk opzij geschoven als ie moet opdraven ivm de kids. Lijkt me sowieso niet echt 'n fijne situatie en daar moet juist veel extra quality aandacht van hem voor jou tegenover staan wil dat op lange termijn kunnen werken.
