Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:00
Och lieve Vinyl.....
Mens.....weet je? Ik zit te huilen hier
Ik wil hier niet teveel op ingaan (omdat ik hier niks op het forum over kwijt wil), maar laat ik zeggen dat ik je situatie (deels?) herken alleen dan van de andere kant. Nouja, je weet me te vinden off forum, kijk maar of je misschien wat aan me hebt
Ik lees in elk geval mee hier.
Mens.....weet je? Ik zit te huilen hier
Ik wil hier niet teveel op ingaan (omdat ik hier niks op het forum over kwijt wil), maar laat ik zeggen dat ik je situatie (deels?) herken alleen dan van de andere kant. Nouja, je weet me te vinden off forum, kijk maar of je misschien wat aan me hebt
Ik lees in elk geval mee hier.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:01
Als ik het zo lees dan denk ik, deze man moet overlopen van de stress. Je geeft het zelf al aan wat hij op zijn bordje heeft gekregen: scheiding, overlijden ouder etc.
Ik vind het heel verstandig dat hij even pas op de plaats wil maken en alleen wil zijn. Het is nu gewoon niet te overzien voor hem. Hoe blij hij ook met jou is, ook dat brengt extra stress met zich mee, want hij vindt jou echt leuk en wil ook leuk voor jou zijn, maar hij heeft het gevoel dat hij je nu niet voldoende kan bieden. Ik vermoed dat hij zoiets ook tegen je zal zeggen morgen. Dat hij je niet kwijt wil, maar dat hij nu tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar oke, ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een ander kijken, tis maar een idee van mij.
Ik vind het heel verstandig dat hij even pas op de plaats wil maken en alleen wil zijn. Het is nu gewoon niet te overzien voor hem. Hoe blij hij ook met jou is, ook dat brengt extra stress met zich mee, want hij vindt jou echt leuk en wil ook leuk voor jou zijn, maar hij heeft het gevoel dat hij je nu niet voldoende kan bieden. Ik vermoed dat hij zoiets ook tegen je zal zeggen morgen. Dat hij je niet kwijt wil, maar dat hij nu tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar oke, ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een ander kijken, tis maar een idee van mij.
Cum non tum age
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:01
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 10:52:
[...]
Nou, dat is ook mijn dilemma. Wil ik wel ' op de wachtbank' ?
Ik had een discussie met mijn moeder en die zei dat als ik nu voor mezelf zou kiezen, ik hem voor het blok zet. Ben ik het niet mee eens...
Maar ja, kan ik wel doorgaan met mijn leven? Kan ik de man die me de afgelopen tijd zo gelukkig maakte gewoon loslaten?
Dat is toch geen doen? Het idee alleen al maakt me gek.
Met je eerste zin ben ik het helemaal eens overigens, maar doe het maar eens... Pfft...
Ik denk dat je het niet moet zien als de wachtbank. Je zit niet op het wachtbankje als jij gewoon doorgaat met je leven en je deur voor hem opendoet als hij erop staat te kloppen. Is alleen een kwestie van timing. En ik denk ook niet dat je als je voor jezelf kiest, je hem voor het blok zet. Als hij eerlijk en integer is, vindt hij het alleen maar prettig als jij stevig in je schoenen staat en je eigen weg gaat totdat hij zover is dat hij een nieuwe relatie aan kan gaan. Ga niet in een hoekje zitten wegkwijnen, wachtend tot hij naar je toekomt.
Geloof me, been there, done that. Uiteindelijk ben jij het zelf die de omstandigheden creëert waarin een ander je gelukkig kan maken. Zorg goed voor jezelf, al is het moeilijk. Als er iets is wat je niet kunt, is afdwingen dat hij een beslissing neemt of hij met je doorgaat of niet. Ik denk dat dat teveel gevraagd is op dit moment. Ik zou geen definitieve beslissingen nemen, noch eisen stellen. Vooral dat laatste niet, want dat komt hoe dan ook weer bij je terug.
[...]
Nou, dat is ook mijn dilemma. Wil ik wel ' op de wachtbank' ?
Ik had een discussie met mijn moeder en die zei dat als ik nu voor mezelf zou kiezen, ik hem voor het blok zet. Ben ik het niet mee eens...
Maar ja, kan ik wel doorgaan met mijn leven? Kan ik de man die me de afgelopen tijd zo gelukkig maakte gewoon loslaten?
Dat is toch geen doen? Het idee alleen al maakt me gek.
Met je eerste zin ben ik het helemaal eens overigens, maar doe het maar eens... Pfft...
Ik denk dat je het niet moet zien als de wachtbank. Je zit niet op het wachtbankje als jij gewoon doorgaat met je leven en je deur voor hem opendoet als hij erop staat te kloppen. Is alleen een kwestie van timing. En ik denk ook niet dat je als je voor jezelf kiest, je hem voor het blok zet. Als hij eerlijk en integer is, vindt hij het alleen maar prettig als jij stevig in je schoenen staat en je eigen weg gaat totdat hij zover is dat hij een nieuwe relatie aan kan gaan. Ga niet in een hoekje zitten wegkwijnen, wachtend tot hij naar je toekomt.
Geloof me, been there, done that. Uiteindelijk ben jij het zelf die de omstandigheden creëert waarin een ander je gelukkig kan maken. Zorg goed voor jezelf, al is het moeilijk. Als er iets is wat je niet kunt, is afdwingen dat hij een beslissing neemt of hij met je doorgaat of niet. Ik denk dat dat teveel gevraagd is op dit moment. Ik zou geen definitieve beslissingen nemen, noch eisen stellen. Vooral dat laatste niet, want dat komt hoe dan ook weer bij je terug.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:01
poeh vinyl ik kan me idd helemaal voorstellen hoe jij je voelt. hoe zenuwachtig en onzeker je hier van wordt....ondanks dat hij gaat doen wat misschien voor hemzelf op dit moment het beste is, is dat niet t beste voor jou en dat eventuele vooruitzicht is zeer pijnlijk idd...
en nu t ergste...je kan niks anders dan afwachten...
en nu t ergste...je kan niks anders dan afwachten...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:02
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 10:58:
[...]
Tsja, het voelt nu alleen heel gek. Ik voel wel dat het hem is, tevens lijkt hij nu verder weg dan ooit.
Ik zal hem morgen zeker laten praten, hem zijn verhaal laten doen. Helaas moet het per telefoon, maar ik hoop dat we toch goed kunnen praten.
Alleen als hij echt zijn gevoel niet kan voelen, dan lijkt het me zo moeilijk om die ruimte te vinden...
Lief kikkertje, dat snap ik! En als hij even niks meer voelen kan, dan wordt het echt tijd voor jou om een stap terug te doen. Misschien wel een grote stap. Wat anderen hier ook al zeggen: het is veel, heel erg veel wat er allemaal op zijn pad komt. En hoe leuk hij ook is en hoe goed het ook voelt, soms kunnen dingen gewoon even niet. Niet op dit moment.
Wacht af wat er morgen gebeurt, hoe moeilijk dat ook is. En regel een vriendin die er voor je is na dat telefoongesprek mocht je daar behoefte aan hebben.
[...]
Tsja, het voelt nu alleen heel gek. Ik voel wel dat het hem is, tevens lijkt hij nu verder weg dan ooit.
Ik zal hem morgen zeker laten praten, hem zijn verhaal laten doen. Helaas moet het per telefoon, maar ik hoop dat we toch goed kunnen praten.
Alleen als hij echt zijn gevoel niet kan voelen, dan lijkt het me zo moeilijk om die ruimte te vinden...
Lief kikkertje, dat snap ik! En als hij even niks meer voelen kan, dan wordt het echt tijd voor jou om een stap terug te doen. Misschien wel een grote stap. Wat anderen hier ook al zeggen: het is veel, heel erg veel wat er allemaal op zijn pad komt. En hoe leuk hij ook is en hoe goed het ook voelt, soms kunnen dingen gewoon even niet. Niet op dit moment.
Wacht af wat er morgen gebeurt, hoe moeilijk dat ook is. En regel een vriendin die er voor je is na dat telefoongesprek mocht je daar behoefte aan hebben.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:02
quote:Zamirah schreef op 17 oktober 2008 @ 10:51:
Hoi Vinyl, ik persoonlijk zou het niet echt fijn vinden, wanneer een man, die ik net ken ( ik vind een paar maanden dus erg kort) al gelijk in het begin allerlei problemen zou hebben.
Deze man heeft op zowel het relationele vlak( in scheiding, nog niet eens helemaal afgerond) als op materieel vlak ( woont op kamers), als op psychisch vlak ( gaat er onder gebukt) allerlei sores.
Sowieso is voor mij een man die aan het scheiden is geen relatiemateriaal. De geschiedenis heeft geleerd, dat die mannen gewoon nog helemaal niet klaar zijn voor iets nieuws.
Ik zelf geloof niet zo in "meant to be". Of je elkaars Grote Liefde bent, zal blijken na een tijd. Maar wat mij betreft nog niet na 2 maanden.
Laat je niks wijsmaken, niet door je 'gevoel', en niet door hem. Ik wens je veel wijsheid.
Helemaal eens met Zamirah.
En daarbij dan nog dit: deze man onder deze omstandigheden is zoals hij nu is. Onder nieuwe omstandigheden kan hij heel anders zijn dan nu. Sommige mensen komen het best tot hun recht in situaties van spanning en moeilijkheden. Dan zijn zij sterk, krachtig, uitgesproken en mooi. En wanneer dan de storm gezakt is, blijft er een heel gewoon en minder interessante persoon over waarin niet meer het beste naar boven wordt gehaald.
Hoi Vinyl, ik persoonlijk zou het niet echt fijn vinden, wanneer een man, die ik net ken ( ik vind een paar maanden dus erg kort) al gelijk in het begin allerlei problemen zou hebben.
Deze man heeft op zowel het relationele vlak( in scheiding, nog niet eens helemaal afgerond) als op materieel vlak ( woont op kamers), als op psychisch vlak ( gaat er onder gebukt) allerlei sores.
Sowieso is voor mij een man die aan het scheiden is geen relatiemateriaal. De geschiedenis heeft geleerd, dat die mannen gewoon nog helemaal niet klaar zijn voor iets nieuws.
Ik zelf geloof niet zo in "meant to be". Of je elkaars Grote Liefde bent, zal blijken na een tijd. Maar wat mij betreft nog niet na 2 maanden.
Laat je niks wijsmaken, niet door je 'gevoel', en niet door hem. Ik wens je veel wijsheid.
Helemaal eens met Zamirah.
En daarbij dan nog dit: deze man onder deze omstandigheden is zoals hij nu is. Onder nieuwe omstandigheden kan hij heel anders zijn dan nu. Sommige mensen komen het best tot hun recht in situaties van spanning en moeilijkheden. Dan zijn zij sterk, krachtig, uitgesproken en mooi. En wanneer dan de storm gezakt is, blijft er een heel gewoon en minder interessante persoon over waarin niet meer het beste naar boven wordt gehaald.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:02
quote:eleonora schreef op 17 oktober 2008 @ 10:54:
Lieve Vinylleke,
Hij is het schrijf je en ik geloof je want dat schrijf jij niet voor niks. Dus...kort gezegd, hij ís het gewoon alleen nu even niet.
Want hij heeft te veel aan zijn hoofd, hij is er nog even niet aan toe, hij moet nog met een aantal dingen in het reine komen voordat hij plaats heeft voor een nieuwe liefde, jij.
Twee dingen:
Een: Hoe dan ook, hij is nu niet toe aan een nieuwe relatie. Lees je verhaal nog eens na en dan denk ik dat jij tot dezelfde conclusie komt. Hou je daar dus niet aan vast. Als hij tijdens het telefoongesprek zegt dat het hem te veel is, dat jij zo mooi/lief/geweldig enzovoort bent maar.......dan weet jij genoeg. Het is niet het moment voor hem om aan een nieuwe relatie te beginnen. Niet met jou, niet met Pamela Anderson, met niemand. Hij is iemand die eerst het een en dan het ander aanpakt. Niet alles tegelijk. Erg voor jou, wel heel helder en duidelijk van hem naar jou.
Twee: Blijf een beetje relativeren. Ook al ís het hem wel duizend keer. Als hij emotioneel geen ruimte voor jou heeft lieve schat, dan heb je daar werkelijk geen drol aan. Dan kun jij naar hem gaan zitten hunkeren en uitkijken naar het moment dat hij weer plaats heeft voor je, daar wordt jij niet gelukkig van en dat moet niet de bedoeling zijn.
Laat die zenuwen varen, wat er ook aan de hand is, het heeft er niets mee te maken dat jij niet leuk genoeg bent of niet de moeite waard bent. Soms zijn de omstandigheden niet ideaal om een nieuwe relatie te beginnen.
Geef hem dus in ieder geval de ruimte. Zeg dat ook. Dat je hem loslaat en uitkijkt naar het moment dat hij je toe kan laten in zijn leven. Nu, op dit moment hebben jullie niet zo veel aan elkaar. Hij heeft het te druk in zijn hoofd met andere dingen en jij gaat je steeds afwachtender opstellen, in de hoop dat het op een dag allemaal goedkomt. Hij is even te snel weer het vrijersvoetenpad op gegaan, omdat hij niet verwacht had verliefd te zullen worden en hij komt zichzelf nu keihard tegen.
Niet huilen meid, echt, geef het allemaal wat tijd en als jullie werkelijk zo dol zijn op elkaar dan komt er een moment dat het wél kan.
Maar......hou ook rekening met die andere optie. Dat het niet uitgroeit tot wat jij zou willen. Van uitstel kan namelijk ook afstel komen. Voeten op de grond Vinyl, hoe lastig ook maar probeer te relativeren.
Ik weet het... ik heb ook gelijk aangegeven, ook uit mijn angst om weer het deksel op mijn neus te krijgen, of ik geen vlucht ben.
Maar dat was ik niet, daar had hij ook over nagedacht.
Hij eindigde zijn hele mooie brief met: lieve, lieve Vinyl, jij bent geen vlucht. Maar de vleugels van mijn vlucht naar de toekomst.
(Tientje gaat nu kotsen, maar ik niet...)
Anyway, ookal was het niet ideaal, we redden het wel samen, zei ie. En dat dacht ik ook wel. Dat deze relatie anders zou starten dan anders, maar we er samen wel zouden komen.
En nu? Nu zou een relatie niet kunnen. Dat zit me best dwars, want daar was ik z bang voor.
Ik weet niet goed hoe ik hem los moet laten, want met al die mooie herinneringen nu al in mijn hoofd is dat het moeilijkst om te doen. Die ommezwaai is ineens zo groot...
Lieve Vinylleke,
Hij is het schrijf je en ik geloof je want dat schrijf jij niet voor niks. Dus...kort gezegd, hij ís het gewoon alleen nu even niet.
Want hij heeft te veel aan zijn hoofd, hij is er nog even niet aan toe, hij moet nog met een aantal dingen in het reine komen voordat hij plaats heeft voor een nieuwe liefde, jij.
Twee dingen:
Een: Hoe dan ook, hij is nu niet toe aan een nieuwe relatie. Lees je verhaal nog eens na en dan denk ik dat jij tot dezelfde conclusie komt. Hou je daar dus niet aan vast. Als hij tijdens het telefoongesprek zegt dat het hem te veel is, dat jij zo mooi/lief/geweldig enzovoort bent maar.......dan weet jij genoeg. Het is niet het moment voor hem om aan een nieuwe relatie te beginnen. Niet met jou, niet met Pamela Anderson, met niemand. Hij is iemand die eerst het een en dan het ander aanpakt. Niet alles tegelijk. Erg voor jou, wel heel helder en duidelijk van hem naar jou.
Twee: Blijf een beetje relativeren. Ook al ís het hem wel duizend keer. Als hij emotioneel geen ruimte voor jou heeft lieve schat, dan heb je daar werkelijk geen drol aan. Dan kun jij naar hem gaan zitten hunkeren en uitkijken naar het moment dat hij weer plaats heeft voor je, daar wordt jij niet gelukkig van en dat moet niet de bedoeling zijn.
Laat die zenuwen varen, wat er ook aan de hand is, het heeft er niets mee te maken dat jij niet leuk genoeg bent of niet de moeite waard bent. Soms zijn de omstandigheden niet ideaal om een nieuwe relatie te beginnen.
Geef hem dus in ieder geval de ruimte. Zeg dat ook. Dat je hem loslaat en uitkijkt naar het moment dat hij je toe kan laten in zijn leven. Nu, op dit moment hebben jullie niet zo veel aan elkaar. Hij heeft het te druk in zijn hoofd met andere dingen en jij gaat je steeds afwachtender opstellen, in de hoop dat het op een dag allemaal goedkomt. Hij is even te snel weer het vrijersvoetenpad op gegaan, omdat hij niet verwacht had verliefd te zullen worden en hij komt zichzelf nu keihard tegen.
Niet huilen meid, echt, geef het allemaal wat tijd en als jullie werkelijk zo dol zijn op elkaar dan komt er een moment dat het wél kan.
Maar......hou ook rekening met die andere optie. Dat het niet uitgroeit tot wat jij zou willen. Van uitstel kan namelijk ook afstel komen. Voeten op de grond Vinyl, hoe lastig ook maar probeer te relativeren.
Ik weet het... ik heb ook gelijk aangegeven, ook uit mijn angst om weer het deksel op mijn neus te krijgen, of ik geen vlucht ben.
Maar dat was ik niet, daar had hij ook over nagedacht.
Hij eindigde zijn hele mooie brief met: lieve, lieve Vinyl, jij bent geen vlucht. Maar de vleugels van mijn vlucht naar de toekomst.
(Tientje gaat nu kotsen, maar ik niet...)
Anyway, ookal was het niet ideaal, we redden het wel samen, zei ie. En dat dacht ik ook wel. Dat deze relatie anders zou starten dan anders, maar we er samen wel zouden komen.
En nu? Nu zou een relatie niet kunnen. Dat zit me best dwars, want daar was ik z bang voor.
Ik weet niet goed hoe ik hem los moet laten, want met al die mooie herinneringen nu al in mijn hoofd is dat het moeilijkst om te doen. Die ommezwaai is ineens zo groot...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:03
Ach Vinyl, wat @#$%& zooi.
Eerlijk gezegd ben ik het met zowel Juliee als met Zamirah eens. Een relatie hoort in het begin gewoon leuk, fijn en lekker te zijn. Misschien is hij dé man voor jou, maar misschien is hij nog niet op dit moment, dé man voor jou.
Dat is heel erg naar en ik wens je iets leukers toe.
Kunnen jullie weer teruggaan naar het platonische emailcontact, tot hij wel weer beschikbaar is?
En zou jij, in die tijd die hij nodig heeft om alle sores af te wikkelen, jezelf toestaan om je ogen open te houden voor een eventuele ander leuke relatie?
Vinyl is namelijk te leuk en te aardig om te wachten op een man.
Eerlijk gezegd ben ik het met zowel Juliee als met Zamirah eens. Een relatie hoort in het begin gewoon leuk, fijn en lekker te zijn. Misschien is hij dé man voor jou, maar misschien is hij nog niet op dit moment, dé man voor jou.
Dat is heel erg naar en ik wens je iets leukers toe.
Kunnen jullie weer teruggaan naar het platonische emailcontact, tot hij wel weer beschikbaar is?
En zou jij, in die tijd die hij nodig heeft om alle sores af te wikkelen, jezelf toestaan om je ogen open te houden voor een eventuele ander leuke relatie?
Vinyl is namelijk te leuk en te aardig om te wachten op een man.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:03
Ach Vinyl.... heb met je meegeleefd en lees nu pas het laatste 'hoofdstuk" . Wat naar voor je en wat zul je je rot voelen .
Volgens mij zie je heel helder hoe het in elkaar steekt, jullie gevoel voor elkaar, de moeilijkheden, etc. Wel fijn te horen dat je wél redelijk zeker bent van zijn gevoel voor jou, maar anderzijds des te frustrerender als dit niet hét moment blijkt te zijn.
Moeilijk om tot morgen te wachten, want ik kan me zooo goed voorstellen dat de muren op je af komen en dat álle mogelijk scenario's in je hoofd voorbij komen.
Advies vind ik moeilijk. Het enige wat me belangrijk lijkt, is dat je je eigen grenzen bewaakt. Je zegt dat je wilt wachten, áls je maar weet dat je érgens op wacht. Bedenk voor jezelf wat je wel en niet acceptabel vindt, in het wachten op hem, wel/geen contact. Luister naar wat hij je morgen vertelt, wat hij wil/niet wil, en neem dan de tijd om te bedenken of jij daarmee kunt leven.
Knuffel
Erwt
Volgens mij zie je heel helder hoe het in elkaar steekt, jullie gevoel voor elkaar, de moeilijkheden, etc. Wel fijn te horen dat je wél redelijk zeker bent van zijn gevoel voor jou, maar anderzijds des te frustrerender als dit niet hét moment blijkt te zijn.
Moeilijk om tot morgen te wachten, want ik kan me zooo goed voorstellen dat de muren op je af komen en dat álle mogelijk scenario's in je hoofd voorbij komen.
Advies vind ik moeilijk. Het enige wat me belangrijk lijkt, is dat je je eigen grenzen bewaakt. Je zegt dat je wilt wachten, áls je maar weet dat je érgens op wacht. Bedenk voor jezelf wat je wel en niet acceptabel vindt, in het wachten op hem, wel/geen contact. Luister naar wat hij je morgen vertelt, wat hij wil/niet wil, en neem dan de tijd om te bedenken of jij daarmee kunt leven.
Knuffel
Erwt
Peas on earth!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:03
quote:juliee schreef op 17 oktober 2008 @ 10:58:
Vinyl; ik neem aan dat je nu ook vrijgezel bent en er een leuk eigen leven op na houdt. Zet dat leven voort met hem als leuke aanvulling. Hij zal jou dan ook interessant blijven vinden, want dat is wat je deed toen jullie elkaar ontmoeten.
Je hoeft niet eeuwig te wachten, je zult vanzelf wel aanvoelen wanneer het eventueel zinloos wordt.
Klopt, ik was vrijgezel. En gelukkig.
Maar als dit nu uitgaat, dan weet ik wat ik mis. En om dan zo maar weer mijn vrijgezel zijn op te pakken... das niet makkelijk...
Hoe zou jij die aanvulling dan zien? Af en toe bellen?
Vinyl; ik neem aan dat je nu ook vrijgezel bent en er een leuk eigen leven op na houdt. Zet dat leven voort met hem als leuke aanvulling. Hij zal jou dan ook interessant blijven vinden, want dat is wat je deed toen jullie elkaar ontmoeten.
Je hoeft niet eeuwig te wachten, je zult vanzelf wel aanvoelen wanneer het eventueel zinloos wordt.
Klopt, ik was vrijgezel. En gelukkig.
Maar als dit nu uitgaat, dan weet ik wat ik mis. En om dan zo maar weer mijn vrijgezel zijn op te pakken... das niet makkelijk...
Hoe zou jij die aanvulling dan zien? Af en toe bellen?
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:04
Vinyl, dit zijn superlastige situaties, voor hem door wat hem allemaal overkomt, en natuurlijk ook voor jou. Als het gevoel echt zo goed was, is dat niet weg, hij heeft er nu alleen geen ruimte voor. Ruimte, tijd en geduld heeft hij nodig. Volgens mij betekent dat wel dat je jezelf voorlopig zult moeten wegcijferen, want op dit moment is het vooral belangrijk dat hij rekening houdt met zijn eigen gevoelens (en die van zijn kinderen).
Niemand gaat voor zijn plezier scheiden, dat is een langdurig en verdrietig proces, met heel veel praktische en emotionele consequenties, zeker als er kinderen zijn. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die zo opgelucht waren met de beslissing dat ze dachten dat ze er over drie maanden wel overheen zouden zijn. Dat is niet zo, kan ik je vertellen, want de fundamenten worden onder je bestaan uitgehaald, en die moet je weer langzaam opbouwen. Dat kan uiteraard in combinatie met een mooie, nieuwe relatie, maar nu is de wond waarschijnlijk nog wel heel vers en zit er waarschijnlijk nog niet eens een pleister op.
En ook het verlies van een ouder verandert, hoe oud je ook bent, je kijk op het leven, drukt je met je neus op allerlei feiten, waaronder de vergankelijkheid van alles.
Je vraagt wat je van hem kunt verlangen en wat niet? In mijn ogen kun je helemaal niets van hem verlangen. Er zijn mensen die van veel minder ingrijpende gebeurtenissen totaal van het pad raken, en dit is zeker geen situatie waarin je hem op welke manier dan ook onder druk moet zetten.
Je kunt er alleen maar voor hem zijn. En ook dat niet op een 'overdreven' manier, maar sober, 'verstikt' voelt hij zich namelijk al door al het andere.
Bereid je er maar op voor dat hij je morgenavond zal vertellen dat hij zich overspoeld voelt door alles, dat hij tijd en ruimte nodig heeft. En geloof hem als hij zegt dat zijn gevoelens voor jou oprecht zijn, maar dat hij er op dit moment geen kant mee op kan. Zijn relatie met jou is namelijk het enige dat op een laag pitje kan, die scheiding kan hij niet stopzetten en de dood van zijn ouder niet ongedaan maken.
Sterkte, pop, en probeer je zelf niet over de rooie te helpen, daar hebben jullie allebei niets aan.
Niemand gaat voor zijn plezier scheiden, dat is een langdurig en verdrietig proces, met heel veel praktische en emotionele consequenties, zeker als er kinderen zijn. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die zo opgelucht waren met de beslissing dat ze dachten dat ze er over drie maanden wel overheen zouden zijn. Dat is niet zo, kan ik je vertellen, want de fundamenten worden onder je bestaan uitgehaald, en die moet je weer langzaam opbouwen. Dat kan uiteraard in combinatie met een mooie, nieuwe relatie, maar nu is de wond waarschijnlijk nog wel heel vers en zit er waarschijnlijk nog niet eens een pleister op.
En ook het verlies van een ouder verandert, hoe oud je ook bent, je kijk op het leven, drukt je met je neus op allerlei feiten, waaronder de vergankelijkheid van alles.
Je vraagt wat je van hem kunt verlangen en wat niet? In mijn ogen kun je helemaal niets van hem verlangen. Er zijn mensen die van veel minder ingrijpende gebeurtenissen totaal van het pad raken, en dit is zeker geen situatie waarin je hem op welke manier dan ook onder druk moet zetten.
Je kunt er alleen maar voor hem zijn. En ook dat niet op een 'overdreven' manier, maar sober, 'verstikt' voelt hij zich namelijk al door al het andere.
Bereid je er maar op voor dat hij je morgenavond zal vertellen dat hij zich overspoeld voelt door alles, dat hij tijd en ruimte nodig heeft. En geloof hem als hij zegt dat zijn gevoelens voor jou oprecht zijn, maar dat hij er op dit moment geen kant mee op kan. Zijn relatie met jou is namelijk het enige dat op een laag pitje kan, die scheiding kan hij niet stopzetten en de dood van zijn ouder niet ongedaan maken.
Sterkte, pop, en probeer je zelf niet over de rooie te helpen, daar hebben jullie allebei niets aan.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:06
Hoi Vinyl,
Je schrijft dat je liever niet op de wachtbank wilt.
Probeer dat zo niet te zien, maar probeer hem te 'laten'.
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij rust/tijd nodig heeft.
En alle cliché's hierboven al geschreven: laat het los, als je iets te stevig wilt vasthouden ontglipt het je sowieso.
Het is wel heel moeilijk dat begrijp ik wel. Maar je hebt geen keus, denk ik, als je hem wilt laten zijn wie hij is.
Want als je het hem nu moeilijk gaat maken voelt hij zich niet begrepen, want hij kan dat er nu niet bijhebben.
En probeer het vertrouwen te houden dat als het goed is het ook goedkomt.
Je schrijft dat je liever niet op de wachtbank wilt.
Probeer dat zo niet te zien, maar probeer hem te 'laten'.
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij rust/tijd nodig heeft.
En alle cliché's hierboven al geschreven: laat het los, als je iets te stevig wilt vasthouden ontglipt het je sowieso.
Het is wel heel moeilijk dat begrijp ik wel. Maar je hebt geen keus, denk ik, als je hem wilt laten zijn wie hij is.
Want als je het hem nu moeilijk gaat maken voelt hij zich niet begrepen, want hij kan dat er nu niet bijhebben.
En probeer het vertrouwen te houden dat als het goed is het ook goedkomt.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:06
quote:tangerine schreef op 17 oktober 2008 @ 10:58:
Wat lastig Vinyl...
Je bent nu heel verliefd en ziet al voor je dat je de rest van je leven met hem deelt. Hij heeft echter ontzettend veel aan zijn hoofd, er komen nogal wat issues bij kijken.
Als je je gevoel even aan de kant zet en er van een afstandje naar probeert te kijken, want zou je dán doen? Stel jij bent het niet maar het is iemand anders die jou vertelt verliefd te zijn op een man die in scheiding ligt met alle problemen van dien, wat zou je dan aanraden?
Ik snap dat je gevoel overweldigend is en dat je heel verdrietig wordt van het idee zonder hem te moeten, maar het is ook bekend dat verliefdheid die eerste tijd zo heftig is door allerlei stofjes in je hersenen en er is nog nooit iemand doodgegaan aan liefdesverdriet...
Wat er ook gebeurt, je leven gaat toch wel door, je redt het met hem maar ook zonder hem.
Ik denk dat ik sowieso zou wachten tot de scheiding een feit is eigenlijk, hoe moeilijk dat ook is.
Dat zou nu ook mijn voorstel zijn, even op een laag pitje en elkaar niet ontmoeten tot de scheiding erdoor is. Zou voor mij ook de beste optie zijn, als we zo doorgaan gaan we er toch aan stuk, dat is zonde van wat er was.
Ik weet ook dat het altijd goed komt hoor, ben wel vaker belazerd, teleurgesteld, etc.
Had alleen gehoopt dat het nu eens anders zou zijn, dat ik gewoon eens gelukkig kon genieten van iemand of iets.
Wat lastig Vinyl...
Je bent nu heel verliefd en ziet al voor je dat je de rest van je leven met hem deelt. Hij heeft echter ontzettend veel aan zijn hoofd, er komen nogal wat issues bij kijken.
Als je je gevoel even aan de kant zet en er van een afstandje naar probeert te kijken, want zou je dán doen? Stel jij bent het niet maar het is iemand anders die jou vertelt verliefd te zijn op een man die in scheiding ligt met alle problemen van dien, wat zou je dan aanraden?
Ik snap dat je gevoel overweldigend is en dat je heel verdrietig wordt van het idee zonder hem te moeten, maar het is ook bekend dat verliefdheid die eerste tijd zo heftig is door allerlei stofjes in je hersenen en er is nog nooit iemand doodgegaan aan liefdesverdriet...
Wat er ook gebeurt, je leven gaat toch wel door, je redt het met hem maar ook zonder hem.
Ik denk dat ik sowieso zou wachten tot de scheiding een feit is eigenlijk, hoe moeilijk dat ook is.
Dat zou nu ook mijn voorstel zijn, even op een laag pitje en elkaar niet ontmoeten tot de scheiding erdoor is. Zou voor mij ook de beste optie zijn, als we zo doorgaan gaan we er toch aan stuk, dat is zonde van wat er was.
Ik weet ook dat het altijd goed komt hoor, ben wel vaker belazerd, teleurgesteld, etc.
Had alleen gehoopt dat het nu eens anders zou zijn, dat ik gewoon eens gelukkig kon genieten van iemand of iets.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:07
quote:Sarah Scott schreef op 17 oktober 2008 @ 11:00:
Och lieve Vinyl.....
Mens.....weet je? Ik zit te huilen hier
Ik wil hier niet teveel op ingaan (omdat ik hier niks op het forum over kwijt wil), maar laat ik zeggen dat ik je situatie (deels?) herken alleen dan van de andere kant. Nouja, je weet me te vinden off forum, kijk maar of je misschien wat aan me hebt
Ik lees in elk geval mee hier.
Lief van je... ik mail je straks wel even!
Och lieve Vinyl.....
Mens.....weet je? Ik zit te huilen hier
Ik wil hier niet teveel op ingaan (omdat ik hier niks op het forum over kwijt wil), maar laat ik zeggen dat ik je situatie (deels?) herken alleen dan van de andere kant. Nouja, je weet me te vinden off forum, kijk maar of je misschien wat aan me hebt
Ik lees in elk geval mee hier.
Lief van je... ik mail je straks wel even!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:08
quote:noa schreef op 17 oktober 2008 @ 11:01:
Als ik het zo lees dan denk ik, deze man moet overlopen van de stress. Je geeft het zelf al aan wat hij op zijn bordje heeft gekregen: scheiding, overlijden ouder etc.
Ik vind het heel verstandig dat hij even pas op de plaats wil maken en alleen wil zijn. Het is nu gewoon niet te overzien voor hem. Hoe blij hij ook met jou is, ook dat brengt extra stress met zich mee, want hij vindt jou echt leuk en wil ook leuk voor jou zijn, maar hij heeft het gevoel dat hij je nu niet voldoende kan bieden. Ik vermoed dat hij zoiets ook tegen je zal zeggen morgen. Dat hij je niet kwijt wil, maar dat hij nu tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar oke, ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een ander kijken, tis maar een idee van mij.
Ja, precies. Ik heb er ook alle begrip voor. Ik zou het ook niet kunnen als ik zijn jaar achter de rug heb.
Hij wil ook graag iedereen tevreden en gelukkig houden. Maar je hebt gewoon maar voor 1 persoon energie...
Ik hoop idd dat hij zegt dat hij me niet kwijt wil. Als hij dat nog kan zeggen zou ik al heel blij zijn.
Als ik het zo lees dan denk ik, deze man moet overlopen van de stress. Je geeft het zelf al aan wat hij op zijn bordje heeft gekregen: scheiding, overlijden ouder etc.
Ik vind het heel verstandig dat hij even pas op de plaats wil maken en alleen wil zijn. Het is nu gewoon niet te overzien voor hem. Hoe blij hij ook met jou is, ook dat brengt extra stress met zich mee, want hij vindt jou echt leuk en wil ook leuk voor jou zijn, maar hij heeft het gevoel dat hij je nu niet voldoende kan bieden. Ik vermoed dat hij zoiets ook tegen je zal zeggen morgen. Dat hij je niet kwijt wil, maar dat hij nu tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar oke, ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een ander kijken, tis maar een idee van mij.
Ja, precies. Ik heb er ook alle begrip voor. Ik zou het ook niet kunnen als ik zijn jaar achter de rug heb.
Hij wil ook graag iedereen tevreden en gelukkig houden. Maar je hebt gewoon maar voor 1 persoon energie...
Ik hoop idd dat hij zegt dat hij me niet kwijt wil. Als hij dat nog kan zeggen zou ik al heel blij zijn.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:09
quote:dropje schreef op 17 oktober 2008 @ 11:01:
[...]
Ik denk dat je het niet moet zien als de wachtbank. Je zit niet op het wachtbankje als jij gewoon doorgaat met je leven en je deur voor hem opendoet als hij erop staat te kloppen. Is alleen een kwestie van timing. En ik denk ook niet dat je als je voor jezelf kiest, je hem voor het blok zet. Als hij eerlijk en integer is, vindt hij het alleen maar prettig als jij stevig in je schoenen staat en je eigen weg gaat totdat hij zover is dat hij een nieuwe relatie aan kan gaan. Ga niet in een hoekje zitten wegkwijnen, wachtend tot hij naar je toekomt.
Geloof me, been there, done that. Uiteindelijk ben jij het zelf die de omstandigheden creëert waarin een ander je gelukkig kan maken. Zorg goed voor jezelf, al is het moeilijk. Als er iets is wat je niet kunt, is afdwingen dat hij een beslissing neemt of hij met je doorgaat of niet. Ik denk dat dat teveel gevraagd is op dit moment. Ik zou geen definitieve beslissingen nemen, noch eisen stellen. Vooral dat laatste niet, want dat komt hoe dan ook weer bij je terug.
Maar ja, eerlijk is eerlijk... als ik hem loslaat, zou ik toch blijven hopen... En dat is ook een wachtbankje. Hopen dat hij terugkomt.
Echt loslaten zou ik denk ik niet eens kunnen...
[...]
Ik denk dat je het niet moet zien als de wachtbank. Je zit niet op het wachtbankje als jij gewoon doorgaat met je leven en je deur voor hem opendoet als hij erop staat te kloppen. Is alleen een kwestie van timing. En ik denk ook niet dat je als je voor jezelf kiest, je hem voor het blok zet. Als hij eerlijk en integer is, vindt hij het alleen maar prettig als jij stevig in je schoenen staat en je eigen weg gaat totdat hij zover is dat hij een nieuwe relatie aan kan gaan. Ga niet in een hoekje zitten wegkwijnen, wachtend tot hij naar je toekomt.
Geloof me, been there, done that. Uiteindelijk ben jij het zelf die de omstandigheden creëert waarin een ander je gelukkig kan maken. Zorg goed voor jezelf, al is het moeilijk. Als er iets is wat je niet kunt, is afdwingen dat hij een beslissing neemt of hij met je doorgaat of niet. Ik denk dat dat teveel gevraagd is op dit moment. Ik zou geen definitieve beslissingen nemen, noch eisen stellen. Vooral dat laatste niet, want dat komt hoe dan ook weer bij je terug.
Maar ja, eerlijk is eerlijk... als ik hem loslaat, zou ik toch blijven hopen... En dat is ook een wachtbankje. Hopen dat hij terugkomt.
Echt loslaten zou ik denk ik niet eens kunnen...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:10
quote:Lalein schreef op 17 oktober 2008 @ 11:01:
poeh vinyl ik kan me idd helemaal voorstellen hoe jij je voelt. hoe zenuwachtig en onzeker je hier van wordt....ondanks dat hij gaat doen wat misschien voor hemzelf op dit moment het beste is, is dat niet t beste voor jou en dat eventuele vooruitzicht is zeer pijnlijk idd...
en nu t ergste...je kan niks anders dan afwachten...
Dankjewel Lein!
poeh vinyl ik kan me idd helemaal voorstellen hoe jij je voelt. hoe zenuwachtig en onzeker je hier van wordt....ondanks dat hij gaat doen wat misschien voor hemzelf op dit moment het beste is, is dat niet t beste voor jou en dat eventuele vooruitzicht is zeer pijnlijk idd...
en nu t ergste...je kan niks anders dan afwachten...
Dankjewel Lein!
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:10
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 11:03:
[...]
Klopt, ik was vrijgezel. En gelukkig.
Maar als dit nu uitgaat, dan weet ik wat ik mis. En om dan zo maar weer mijn vrijgezel zijn op te pakken... das niet makkelijk...
Hoe zou jij die aanvulling dan zien? Af en toe bellen?
Moeilijke vraag...
Hangt er ook vanaf wat híj doet.. Belt hij jou nooit, dan hem zeker ook niet bellen. Maar als hij wel contact blijft zoeken, dan zou ik de keren dat je hem ziet/spreekt het wel bijzonder maken, dat hij jou als heerlijk lichtpuntje ziet in alle problemen waar hij door heen gaat.
[...]
Klopt, ik was vrijgezel. En gelukkig.
Maar als dit nu uitgaat, dan weet ik wat ik mis. En om dan zo maar weer mijn vrijgezel zijn op te pakken... das niet makkelijk...
Hoe zou jij die aanvulling dan zien? Af en toe bellen?
Moeilijke vraag...
Hangt er ook vanaf wat híj doet.. Belt hij jou nooit, dan hem zeker ook niet bellen. Maar als hij wel contact blijft zoeken, dan zou ik de keren dat je hem ziet/spreekt het wel bijzonder maken, dat hij jou als heerlijk lichtpuntje ziet in alle problemen waar hij door heen gaat.
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:11
quote:Omen schreef op 17 oktober 2008 @ 11:02:
[...]
Helemaal eens met Zamirah.
En daarbij dan nog dit: deze man onder deze omstandigheden is zoals hij nu is. Onder nieuwe omstandigheden kan hij heel anders zijn dan nu. Sommige mensen komen het best tot hun recht in situaties van spanning en moeilijkheden. Dan zijn zij sterk, krachtig, uitgesproken en mooi. En wanneer dan de storm gezakt is, blijft er een heel gewoon en minder interessante persoon over waarin niet meer het beste naar boven wordt gehaald.Daar ben ik niet zo bang voor eerlijk gezegd. Onze eerste tijd was volledig stressloos. Nee, dat zit, gelukkig, wel goed...
[...]
Helemaal eens met Zamirah.
En daarbij dan nog dit: deze man onder deze omstandigheden is zoals hij nu is. Onder nieuwe omstandigheden kan hij heel anders zijn dan nu. Sommige mensen komen het best tot hun recht in situaties van spanning en moeilijkheden. Dan zijn zij sterk, krachtig, uitgesproken en mooi. En wanneer dan de storm gezakt is, blijft er een heel gewoon en minder interessante persoon over waarin niet meer het beste naar boven wordt gehaald.Daar ben ik niet zo bang voor eerlijk gezegd. Onze eerste tijd was volledig stressloos. Nee, dat zit, gelukkig, wel goed...
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:13
quote:absoluteEinstein schreef op 17 oktober 2008 @ 11:03:
Ach Vinyl, wat @#$%& zooi.
Eerlijk gezegd ben ik het met zowel Juliee als met Zamirah eens. Een relatie hoort in het begin gewoon leuk, fijn en lekker te zijn. Misschien is hij dé man voor jou, maar misschien is hij nog niet op dit moment, dé man voor jou.
Dat is heel erg naar en ik wens je iets leukers toe.
Kunnen jullie weer teruggaan naar het platonische emailcontact, tot hij wel weer beschikbaar is?
En zou jij, in die tijd die hij nodig heeft om alle sores af te wikkelen, jezelf toestaan om je ogen open te houden voor een eventuele ander leuke relatie?
Vinyl is namelijk te leuk en te aardig om te wachten op een man.
Teruggaan naar platonisch is een optie.
Openstaan voor een ander wordt lastig. Als je het idee hebt dat dit het is, is een ander nooit goed genoeg.
Tevens kom ik al jaren niemand tegen waar ik iets mee zou willen uberhaupt, dus die kans lijkt me klein.
Ach Vinyl, wat @#$%& zooi.
Eerlijk gezegd ben ik het met zowel Juliee als met Zamirah eens. Een relatie hoort in het begin gewoon leuk, fijn en lekker te zijn. Misschien is hij dé man voor jou, maar misschien is hij nog niet op dit moment, dé man voor jou.
Dat is heel erg naar en ik wens je iets leukers toe.
Kunnen jullie weer teruggaan naar het platonische emailcontact, tot hij wel weer beschikbaar is?
En zou jij, in die tijd die hij nodig heeft om alle sores af te wikkelen, jezelf toestaan om je ogen open te houden voor een eventuele ander leuke relatie?
Vinyl is namelijk te leuk en te aardig om te wachten op een man.
Teruggaan naar platonisch is een optie.
Openstaan voor een ander wordt lastig. Als je het idee hebt dat dit het is, is een ander nooit goed genoeg.
Tevens kom ik al jaren niemand tegen waar ik iets mee zou willen uberhaupt, dus die kans lijkt me klein.
