Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:45
Vin, dat gevoel van: dat is hem, dat ken ik. En je wil elkaar dan ook neit meer kwijt. Wat je hem moet laten inzien is dat hij sowieso door een ellendige tijd moet, maar dat het een stuk minder ellendig wordt, met jou aan zijn zijde. Samen kunnen jullie hier best uitkomen. En ja, da's een hele opgave maar wat heb je te verliezen? Anders vergooi je de ware alleen voor de angst dat het mis kan gaan. Lijkt me geen goed plan.
Geniet van elke minuut die je samen hebt, dat is de juist instelling in dit geval denk ik. Heel veel succes.
Geniet van elke minuut die je samen hebt, dat is de juist instelling in dit geval denk ik. Heel veel succes.
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:48
Nou ja, dat zou ik wel willen. Ookal is het op een lager pitje. En zouden we de stress momenten of de loyaliteitsconflicten tijdelijk vermijden.
Maar ik heb het idee dat hij nu niet eens meer bij dat gevoel kan. Dat dat even weg is, ondergesneeuwd en dat hij het niet meer helder ziet..
In dit geval is het zo dat ik hem veel energie gaf om hierdoorheen te komen. Maar als hij somber is en dat mooie nu niet meer ziet?
Ik zou nu graag verder willen, ookal is het op een lager pitje. Maar ik ben bang dat hij het niet meer ziet. En hij belt morgen... met hoe hij er in staat...
Maar ik heb het idee dat hij nu niet eens meer bij dat gevoel kan. Dat dat even weg is, ondergesneeuwd en dat hij het niet meer helder ziet..
In dit geval is het zo dat ik hem veel energie gaf om hierdoorheen te komen. Maar als hij somber is en dat mooie nu niet meer ziet?
Ik zou nu graag verder willen, ookal is het op een lager pitje. Maar ik ben bang dat hij het niet meer ziet. En hij belt morgen... met hoe hij er in staat...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:50
Mijn eigen ervaring is dat wat je loslaat, op een gegeven moment vanzelf naar je toekomt. Het beste wat jij denk ik kunt doen is ongeacht wat hij wil, doorgaan met jouw leven. Op het moment dat hij de ruimte in zijn hoofd en in zijn leven heeft, staat 'ie vast weer bij je op de stoep, maar tot dat moment moet je loslaten. En da's verdomd moeilijk. Daarnaast, als jullie nu zo close met elkaar blijven omgaan, heb je de kans dat je wordt meegezogen in de spiraal, en dat moet je zien te voorkomen. In deze situatie moet je de externe factor blijven. Als jij zijn soulmate bent, komt het wel goed en is het alleen een kwestie van tijd. En het kan zijn dat die tijd langer duurt dan jij voor ogen hebt. De vraag is of jij dat wilt.
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:50
Lieve Vinyl, wat een vreselijk moeilijk verhaal zeg
Alles lijkt goed te gaan en dan toch een enorme domper
Je vraagt wat je van hem mag verlangen, ik denk dat je je af moet vragen wat jij van jezelf mag verlangen meisje.
Je zegt dat de scheiding nog een week of 8 gaat duren, maar is het daarna ook echt afgelopen?
Ook dan kan ex ziek worden en zal hij moeten bijspringen
En het verwerken van het verlies van zijn ouders zal hij ook niet 1,2,3 verwerkt hebben.
Ik denk dat je heel sterk in je schoenen zal moeten staan wil je hier echt je rust in gaan vinden.
Soms ook genoegen nemen met een tweede of een derde plaats.
Ik kon het niet, ik hield van een man die zo ontzettend veel zooi meenam uit zijn verleden dat ik steeds meer het gevoel had daarvan te verliezen.
Maar ik snap ook zo goed dat je hem niet kan/wil laten gaan.
Probeer dicht bij jezelf te blijven en goed te luisteren naar wat jouw gevoel je zegt...
Negeer het niet...
Heel veel sterkte.
Knuffel,Summer
Alles lijkt goed te gaan en dan toch een enorme domper
Je vraagt wat je van hem mag verlangen, ik denk dat je je af moet vragen wat jij van jezelf mag verlangen meisje.
Je zegt dat de scheiding nog een week of 8 gaat duren, maar is het daarna ook echt afgelopen?
Ook dan kan ex ziek worden en zal hij moeten bijspringen
En het verwerken van het verlies van zijn ouders zal hij ook niet 1,2,3 verwerkt hebben.
Ik denk dat je heel sterk in je schoenen zal moeten staan wil je hier echt je rust in gaan vinden.
Soms ook genoegen nemen met een tweede of een derde plaats.
Ik kon het niet, ik hield van een man die zo ontzettend veel zooi meenam uit zijn verleden dat ik steeds meer het gevoel had daarvan te verliezen.
Maar ik snap ook zo goed dat je hem niet kan/wil laten gaan.
Probeer dicht bij jezelf te blijven en goed te luisteren naar wat jouw gevoel je zegt...
Negeer het niet...
Heel veel sterkte.
Knuffel,Summer
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:50
Vinyl; Ik denk dat het voor jou tijd is een stapje opzij te doen, maar hem wel te blijven steunen. Laat 'de liefde' los, hij heeft ontzettend veel aan zijn hoofd. Ik denk dat als jij hem nu gaat 'pushen' dat het voorbij is. Too much voor hem.
En om er nog een cliché tegenaan te gooien; je weet wel; als je iets loslaat, komt het naar je terug
Sterkte!
En om er nog een cliché tegenaan te gooien; je weet wel; als je iets loslaat, komt het naar je terug
Sterkte!
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:51
Hoi Vinyl, ik persoonlijk zou het niet echt fijn vinden, wanneer een man, die ik net ken ( ik vind een paar maanden dus erg kort) al gelijk in het begin allerlei problemen zou hebben.
Deze man heeft op zowel het relationele vlak( in scheiding, nog niet eens helemaal afgerond) als op materieel vlak ( woont op kamers), als op psychisch vlak ( gaat er onder gebukt) allerlei sores.
Sowieso is voor mij een man die aan het scheiden is geen relatiemateriaal. De geschiedenis heeft geleerd, dat die mannen gewoon nog helemaal niet klaar zijn voor iets nieuws.
Ik zelf geloof niet zo in "meant to be". Of je elkaars Grote Liefde bent, zal blijken na een tijd. Maar wat mij betreft nog niet na 2 maanden.
Laat je niks wijsmaken, niet door je 'gevoel', en niet door hem. Ik wens je veel wijsheid.
Deze man heeft op zowel het relationele vlak( in scheiding, nog niet eens helemaal afgerond) als op materieel vlak ( woont op kamers), als op psychisch vlak ( gaat er onder gebukt) allerlei sores.
Sowieso is voor mij een man die aan het scheiden is geen relatiemateriaal. De geschiedenis heeft geleerd, dat die mannen gewoon nog helemaal niet klaar zijn voor iets nieuws.
Ik zelf geloof niet zo in "meant to be". Of je elkaars Grote Liefde bent, zal blijken na een tijd. Maar wat mij betreft nog niet na 2 maanden.
Laat je niks wijsmaken, niet door je 'gevoel', en niet door hem. Ik wens je veel wijsheid.
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:52
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 10:48:
Ik zou nu graag verder willen, ookal is het op een lager pitje. Maar ik ben bang dat hij het niet meer ziet. En hij belt morgen... met hoe hij er in staat...Misschien is het een idee meteen aan te geven dat je snapt dat hij zoveel aan zijn hoofd heeft, dat hij nu geen uitspraken hoeft te doen. Wacht tot de tij gekeerd is en hij zijn rust heeft om zich op jou te storten..
Ik zou nu graag verder willen, ookal is het op een lager pitje. Maar ik ben bang dat hij het niet meer ziet. En hij belt morgen... met hoe hij er in staat...Misschien is het een idee meteen aan te geven dat je snapt dat hij zoveel aan zijn hoofd heeft, dat hij nu geen uitspraken hoeft te doen. Wacht tot de tij gekeerd is en hij zijn rust heeft om zich op jou te storten..
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:52
Vinyl, het klinkt heel klef en clichématig, maar als het zo moet zijn, dan moet het zo zijn. Daarmee wil ik eigenlijk zeggen, dat misschien hij morgen inderdaad wel een punt erachter zet, maar dat na een kleine pauze voor hem het misschien wel goed komt. Ik kan niet in zijn hart kijken, en ook niet in de jouwe, maar dit is wel mijn ervaring.
Sterkte.
Liefs, Barbabella
Sterkte.
Liefs, Barbabella
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:52
quote:dropje schreef op 17 oktober 2008 @ 10:50:
Mijn eigen ervaring is dat wat je loslaat, op een gegeven moment vanzelf naar je toekomt. Het beste wat jij denk ik kunt doen is ongeacht wat hij wil, doorgaan met jouw leven. Op het moment dat hij de ruimte in zijn hoofd en in zijn leven heeft, staat 'ie vast weer bij je op de stoep, maar tot dat moment moet je loslaten. En da's verdomd moeilijk. Daarnaast, als jullie nu zo close met elkaar blijven omgaan, heb je de kans dat je wordt meegezogen in de spiraal, en dat moet je zien te voorkomen. In deze situatie moet je de externe factor blijven. Als jij zijn soulmate bent, komt het wel goed en is het alleen een kwestie van tijd. En het kan zijn dat die tijd langer duurt dan jij voor ogen hebt. De vraag is of jij dat wilt.
Nou, dat is ook mijn dilemma. Wil ik wel ' op de wachtbank' ?
Ik had een discussie met mijn moeder en die zei dat als ik nu voor mezelf zou kiezen, ik hem voor het blok zet. Ben ik het niet mee eens...
Maar ja, kan ik wel doorgaan met mijn leven? Kan ik de man die me de afgelopen tijd zo gelukkig maakte gewoon loslaten?
Dat is toch geen doen? Het idee alleen al maakt me gek.
Met je eerste zin ben ik het helemaal eens overigens, maar doe het maar eens... Pfft...
Mijn eigen ervaring is dat wat je loslaat, op een gegeven moment vanzelf naar je toekomt. Het beste wat jij denk ik kunt doen is ongeacht wat hij wil, doorgaan met jouw leven. Op het moment dat hij de ruimte in zijn hoofd en in zijn leven heeft, staat 'ie vast weer bij je op de stoep, maar tot dat moment moet je loslaten. En da's verdomd moeilijk. Daarnaast, als jullie nu zo close met elkaar blijven omgaan, heb je de kans dat je wordt meegezogen in de spiraal, en dat moet je zien te voorkomen. In deze situatie moet je de externe factor blijven. Als jij zijn soulmate bent, komt het wel goed en is het alleen een kwestie van tijd. En het kan zijn dat die tijd langer duurt dan jij voor ogen hebt. De vraag is of jij dat wilt.
Nou, dat is ook mijn dilemma. Wil ik wel ' op de wachtbank' ?
Ik had een discussie met mijn moeder en die zei dat als ik nu voor mezelf zou kiezen, ik hem voor het blok zet. Ben ik het niet mee eens...
Maar ja, kan ik wel doorgaan met mijn leven? Kan ik de man die me de afgelopen tijd zo gelukkig maakte gewoon loslaten?
Dat is toch geen doen? Het idee alleen al maakt me gek.
Met je eerste zin ben ik het helemaal eens overigens, maar doe het maar eens... Pfft...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:53
Oh Vinyl, wat moeilijk! Ik kan me voorstellen dat je tegen de muren opvliegt nu en dat het nog vijf jaar lijkt te duren voor het morgenavond is. Ik had je verhaal nog niet gelezen eerder deze week, zie het nu pas.
De split waar je in zit is ingewikkeld: aan de ene kant hem de ruimte laten die hij nodig heeft, maar aan de andere kant ook zo vreselijk graag willen weten waar je het dan voor doet en die zekerheid zoeken. Ik kan me erg goed voorstellen dat je dat graag wilt. Misschien is het goed om je nog even helemaal niks voor te nemen en gewoon eens alleen maar naar hem te gaan luisteren morgen. Vragen stellen, proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Wanneer je op die manier duidelijker hebt voor jezelf wat de situatie precies is, wat hij voelt, wat hij wil, waar hij zelf mee zit, zie je misschien ook makkelijker waar dan de ruimte zit voor jou. Eerst overzicht krijgen dus en daarmee tegelijkertijd hem alvast ruimte geven.
En wat je gevoel betreft dat dit hem is: lekker blijven voelen. Of het echt zo is of niet dat kun je nu toch niet weten en dat doet er toch ook helemaal niet toe? Jij voelt dit nu en dat is goed.
Sterkte meis!
De split waar je in zit is ingewikkeld: aan de ene kant hem de ruimte laten die hij nodig heeft, maar aan de andere kant ook zo vreselijk graag willen weten waar je het dan voor doet en die zekerheid zoeken. Ik kan me erg goed voorstellen dat je dat graag wilt. Misschien is het goed om je nog even helemaal niks voor te nemen en gewoon eens alleen maar naar hem te gaan luisteren morgen. Vragen stellen, proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Wanneer je op die manier duidelijker hebt voor jezelf wat de situatie precies is, wat hij voelt, wat hij wil, waar hij zelf mee zit, zie je misschien ook makkelijker waar dan de ruimte zit voor jou. Eerst overzicht krijgen dus en daarmee tegelijkertijd hem alvast ruimte geven.
En wat je gevoel betreft dat dit hem is: lekker blijven voelen. Of het echt zo is of niet dat kun je nu toch niet weten en dat doet er toch ook helemaal niet toe? Jij voelt dit nu en dat is goed.
Sterkte meis!
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:54
quote:Summerdance schreef op 17 oktober 2008 @ 10:50:
Heel veel sterkte.
Knuffel,Summer
Nou, het huis moet ook nog verkocht. Na de scheiding is het inderdaad niet over.
Ik heb me ook afgevraagd of ik hier wel mee in zee moet. Ik weet wat er allemaal aanhangt. Maar het voelde zo goed, dat ik het gewoon niet kon laten gaan. Dat kon gewoon niet...
Maar ja... nu weet ik het gewoon niet meer...
Heel veel sterkte.
Knuffel,Summer
Nou, het huis moet ook nog verkocht. Na de scheiding is het inderdaad niet over.
Ik heb me ook afgevraagd of ik hier wel mee in zee moet. Ik weet wat er allemaal aanhangt. Maar het voelde zo goed, dat ik het gewoon niet kon laten gaan. Dat kon gewoon niet...
Maar ja... nu weet ik het gewoon niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:54
Lieve Vinylleke,
Hij is het schrijf je en ik geloof je want dat schrijf jij niet voor niks. Dus...kort gezegd, hij ís het gewoon alleen nu even niet.
Want hij heeft te veel aan zijn hoofd, hij is er nog even niet aan toe, hij moet nog met een aantal dingen in het reine komen voordat hij plaats heeft voor een nieuwe liefde, jij.
Twee dingen:
Een: Hoe dan ook, hij is nu niet toe aan een nieuwe relatie. Lees je verhaal nog eens na en dan denk ik dat jij tot dezelfde conclusie komt. Hou je daar dus niet aan vast. Als hij tijdens het telefoongesprek zegt dat het hem te veel is, dat jij zo mooi/lief/geweldig enzovoort bent maar.......dan weet jij genoeg. Het is niet het moment voor hem om aan een nieuwe relatie te beginnen. Niet met jou, niet met Pamela Anderson, met niemand. Hij is iemand die eerst het een en dan het ander aanpakt. Niet alles tegelijk. Erg voor jou, wel heel helder en duidelijk van hem naar jou.
Twee: Blijf een beetje relativeren. Ook al ís het hem wel duizend keer. Als hij emotioneel geen ruimte voor jou heeft lieve schat, dan heb je daar werkelijk geen drol aan. Dan kun jij naar hem gaan zitten hunkeren en uitkijken naar het moment dat hij weer plaats heeft voor je, daar wordt jij niet gelukkig van en dat moet niet de bedoeling zijn.
Laat die zenuwen varen, wat er ook aan de hand is, het heeft er niets mee te maken dat jij niet leuk genoeg bent of niet de moeite waard bent. Soms zijn de omstandigheden niet ideaal om een nieuwe relatie te beginnen.
Geef hem dus in ieder geval de ruimte. Zeg dat ook. Dat je hem loslaat en uitkijkt naar het moment dat hij je toe kan laten in zijn leven. Nu, op dit moment hebben jullie niet zo veel aan elkaar. Hij heeft het te druk in zijn hoofd met andere dingen en jij gaat je steeds afwachtender opstellen, in de hoop dat het op een dag allemaal goedkomt. Hij is even te snel weer het vrijersvoetenpad op gegaan, omdat hij niet verwacht had verliefd te zullen worden en hij komt zichzelf nu keihard tegen.
Niet huilen meid, echt, geef het allemaal wat tijd en als jullie werkelijk zo dol zijn op elkaar dan komt er een moment dat het wél kan.
Maar......hou ook rekening met die andere optie. Dat het niet uitgroeit tot wat jij zou willen. Van uitstel kan namelijk ook afstel komen. Voeten op de grond Vinyl, hoe lastig ook maar probeer te relativeren.
Hij is het schrijf je en ik geloof je want dat schrijf jij niet voor niks. Dus...kort gezegd, hij ís het gewoon alleen nu even niet.
Want hij heeft te veel aan zijn hoofd, hij is er nog even niet aan toe, hij moet nog met een aantal dingen in het reine komen voordat hij plaats heeft voor een nieuwe liefde, jij.
Twee dingen:
Een: Hoe dan ook, hij is nu niet toe aan een nieuwe relatie. Lees je verhaal nog eens na en dan denk ik dat jij tot dezelfde conclusie komt. Hou je daar dus niet aan vast. Als hij tijdens het telefoongesprek zegt dat het hem te veel is, dat jij zo mooi/lief/geweldig enzovoort bent maar.......dan weet jij genoeg. Het is niet het moment voor hem om aan een nieuwe relatie te beginnen. Niet met jou, niet met Pamela Anderson, met niemand. Hij is iemand die eerst het een en dan het ander aanpakt. Niet alles tegelijk. Erg voor jou, wel heel helder en duidelijk van hem naar jou.
Twee: Blijf een beetje relativeren. Ook al ís het hem wel duizend keer. Als hij emotioneel geen ruimte voor jou heeft lieve schat, dan heb je daar werkelijk geen drol aan. Dan kun jij naar hem gaan zitten hunkeren en uitkijken naar het moment dat hij weer plaats heeft voor je, daar wordt jij niet gelukkig van en dat moet niet de bedoeling zijn.
Laat die zenuwen varen, wat er ook aan de hand is, het heeft er niets mee te maken dat jij niet leuk genoeg bent of niet de moeite waard bent. Soms zijn de omstandigheden niet ideaal om een nieuwe relatie te beginnen.
Geef hem dus in ieder geval de ruimte. Zeg dat ook. Dat je hem loslaat en uitkijkt naar het moment dat hij je toe kan laten in zijn leven. Nu, op dit moment hebben jullie niet zo veel aan elkaar. Hij heeft het te druk in zijn hoofd met andere dingen en jij gaat je steeds afwachtender opstellen, in de hoop dat het op een dag allemaal goedkomt. Hij is even te snel weer het vrijersvoetenpad op gegaan, omdat hij niet verwacht had verliefd te zullen worden en hij komt zichzelf nu keihard tegen.
Niet huilen meid, echt, geef het allemaal wat tijd en als jullie werkelijk zo dol zijn op elkaar dan komt er een moment dat het wél kan.
Maar......hou ook rekening met die andere optie. Dat het niet uitgroeit tot wat jij zou willen. Van uitstel kan namelijk ook afstel komen. Voeten op de grond Vinyl, hoe lastig ook maar probeer te relativeren.
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:55
quote:juliee schreef op 17 oktober 2008 @ 10:50:
Vinyl; Ik denk dat het voor jou tijd is een stapje opzij te doen, maar hem wel te blijven steunen. Laat 'de liefde' los, hij heeft ontzettend veel aan zijn hoofd. Ik denk dat als jij hem nu gaat 'pushen' dat het voorbij is. Too much voor hem.
En om er nog een cliché tegenaan te gooien; je weet wel; als je iets loslaat, komt het naar je terug
Sterkte!
Nou ja, dat zou mijn opzet wel zijn. Een lager pitje. Elkaar dus niet zien, maar wel op de achtergrond klaarstaan. Ik ben er als hij me nodig heeft.
Maar ja, dat is wel eng... want wat als ik dat maanden volhoud en hij komt niet terug? Doe ik mezelf dan tekort, of is dat hetgene wat ik moet overhebben voor deze liefde?
Vinyl; Ik denk dat het voor jou tijd is een stapje opzij te doen, maar hem wel te blijven steunen. Laat 'de liefde' los, hij heeft ontzettend veel aan zijn hoofd. Ik denk dat als jij hem nu gaat 'pushen' dat het voorbij is. Too much voor hem.
En om er nog een cliché tegenaan te gooien; je weet wel; als je iets loslaat, komt het naar je terug
Sterkte!
Nou ja, dat zou mijn opzet wel zijn. Een lager pitje. Elkaar dus niet zien, maar wel op de achtergrond klaarstaan. Ik ben er als hij me nodig heeft.
Maar ja, dat is wel eng... want wat als ik dat maanden volhoud en hij komt niet terug? Doe ik mezelf dan tekort, of is dat hetgene wat ik moet overhebben voor deze liefde?
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:56
Lieve, lieve Vinyl. Vooral dat afwachten en de onzekerheid is hels hè? Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij jou laat schieten. Als ik het objectief bekijk heeft hij rust nodig en komt hij er wel uit als hij minder druk voelt (er wordt al van zoveel kanten aan hem getrokken.) Maar in de liefde zijn geen garanties. Ik kan me voorstellen dat je er alles voor over hebt om dit een kans te geven. Laat je nou waarschijnlijk net het allerallerallermoeilijkste moeten doen: hem de tijd geven en hem zelf uit laten zoeken wat hij allemaal voelt.
Ik zou echt willen dat ik een wijze raad voor je had waarmee je de dag door zou komen, maar heb alles hier en 007 al gezegd denk ik. Ik wil je in ieder geval een hele stevige geven en hoop dat je vandaag toch wat momenten rust vindt en niet de hele dag loopt te malen. Ik denk aan je hoor!
Ik zou echt willen dat ik een wijze raad voor je had waarmee je de dag door zou komen, maar heb alles hier en 007 al gezegd denk ik. Ik wil je in ieder geval een hele stevige geven en hoop dat je vandaag toch wat momenten rust vindt en niet de hele dag loopt te malen. Ik denk aan je hoor!
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:56
quote:Zamirah schreef op 17 oktober 2008 @ 10:51:
Hoi Vinyl, ik persoonlijk zou het niet echt fijn vinden, wanneer een man, die ik net ken ( ik vind een paar maanden dus erg kort) al gelijk in het begin allerlei problemen zou hebben.
Deze man heeft op zowel het relationele vlak( in scheiding, nog niet eens helemaal afgerond) als op materieel vlak ( woont op kamers), als op psychisch vlak ( gaat er onder gebukt) allerlei sores.
Sowieso is voor mij een man die aan het scheiden is geen relatiemateriaal. De geschiedenis heeft geleerd, dat die mannen gewoon nog helemaal niet klaar zijn voor iets nieuws.
Ik zelf geloof niet zo in "meant to be". Of je elkaars Grote Liefde bent, zal blijken na een tijd. Maar wat mij betreft nog niet na 2 maanden.
Laat je niks wijsmaken, niet door je 'gevoel', en niet door hem. Ik wens je veel wijsheid.Klopt, ik zat er ook niet echt op te wachten. Tot het je overkomt. En ik besefte dat ik deze man niet kwijt wilde, ondanks de sores...
Hoi Vinyl, ik persoonlijk zou het niet echt fijn vinden, wanneer een man, die ik net ken ( ik vind een paar maanden dus erg kort) al gelijk in het begin allerlei problemen zou hebben.
Deze man heeft op zowel het relationele vlak( in scheiding, nog niet eens helemaal afgerond) als op materieel vlak ( woont op kamers), als op psychisch vlak ( gaat er onder gebukt) allerlei sores.
Sowieso is voor mij een man die aan het scheiden is geen relatiemateriaal. De geschiedenis heeft geleerd, dat die mannen gewoon nog helemaal niet klaar zijn voor iets nieuws.
Ik zelf geloof niet zo in "meant to be". Of je elkaars Grote Liefde bent, zal blijken na een tijd. Maar wat mij betreft nog niet na 2 maanden.
Laat je niks wijsmaken, niet door je 'gevoel', en niet door hem. Ik wens je veel wijsheid.Klopt, ik zat er ook niet echt op te wachten. Tot het je overkomt. En ik besefte dat ik deze man niet kwijt wilde, ondanks de sores...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:56
Vynil: Dit is een ontzettend bad timing in die man zijn leven. Alles in 1 x, dat gaat niet.
Om over een scheiding heen te komen duurt minimaal een jaar, de schuldgevoelens naar de kinderen toe blijven altijd, en dan ook nog het verlies van een van zijn ouders...pfff.
Hoe wil je dan 100% genieten van pure , ware liefde als de omstandigheden er niet naar zijn?
Om over een scheiding heen te komen duurt minimaal een jaar, de schuldgevoelens naar de kinderen toe blijven altijd, en dan ook nog het verlies van een van zijn ouders...pfff.
Hoe wil je dan 100% genieten van pure , ware liefde als de omstandigheden er niet naar zijn?
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:57
quote:juliee schreef op 17 oktober 2008 @ 10:52:
[...]
Misschien is het een idee meteen aan te geven dat je snapt dat hij zoveel aan zijn hoofd heeft, dat hij nu geen uitspraken hoeft te doen. Wacht tot de tij gekeerd is en hij zijn rust heeft om zich op jou te storten..
Ik heb gisteren mijn gevoel van me af geschreven in een mail. En dit er inderdaad ingezet.
Alleen die onzekerheid, grrr..
[...]
Misschien is het een idee meteen aan te geven dat je snapt dat hij zoveel aan zijn hoofd heeft, dat hij nu geen uitspraken hoeft te doen. Wacht tot de tij gekeerd is en hij zijn rust heeft om zich op jou te storten..
Ik heb gisteren mijn gevoel van me af geschreven in een mail. En dit er inderdaad ingezet.
Alleen die onzekerheid, grrr..
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:58
Vinyl; ik neem aan dat je nu ook vrijgezel bent en er een leuk eigen leven op na houdt. Zet dat leven voort met hem als leuke aanvulling. Hij zal jou dan ook interessant blijven vinden, want dat is wat je deed toen jullie elkaar ontmoeten.
Je hoeft niet eeuwig te wachten, je zult vanzelf wel aanvoelen wanneer het eventueel zinloos wordt.
Je hoeft niet eeuwig te wachten, je zult vanzelf wel aanvoelen wanneer het eventueel zinloos wordt.
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:58
Wat lastig Vinyl...
Je bent nu heel verliefd en ziet al voor je dat je de rest van je leven met hem deelt. Hij heeft echter ontzettend veel aan zijn hoofd, er komen nogal wat issues bij kijken.
Als je je gevoel even aan de kant zet en er van een afstandje naar probeert te kijken, want zou je dán doen? Stel jij bent het niet maar het is iemand anders die jou vertelt verliefd te zijn op een man die in scheiding ligt met alle problemen van dien, wat zou je dan aanraden?
Ik snap dat je gevoel overweldigend is en dat je heel verdrietig wordt van het idee zonder hem te moeten, maar het is ook bekend dat verliefdheid die eerste tijd zo heftig is door allerlei stofjes in je hersenen en er is nog nooit iemand doodgegaan aan liefdesverdriet...
Wat er ook gebeurt, je leven gaat toch wel door, je redt het met hem maar ook zonder hem.
Ik denk dat ik sowieso zou wachten tot de scheiding een feit is eigenlijk, hoe moeilijk dat ook is.
Je bent nu heel verliefd en ziet al voor je dat je de rest van je leven met hem deelt. Hij heeft echter ontzettend veel aan zijn hoofd, er komen nogal wat issues bij kijken.
Als je je gevoel even aan de kant zet en er van een afstandje naar probeert te kijken, want zou je dán doen? Stel jij bent het niet maar het is iemand anders die jou vertelt verliefd te zijn op een man die in scheiding ligt met alle problemen van dien, wat zou je dan aanraden?
Ik snap dat je gevoel overweldigend is en dat je heel verdrietig wordt van het idee zonder hem te moeten, maar het is ook bekend dat verliefdheid die eerste tijd zo heftig is door allerlei stofjes in je hersenen en er is nog nooit iemand doodgegaan aan liefdesverdriet...
Wat er ook gebeurt, je leven gaat toch wel door, je redt het met hem maar ook zonder hem.
Ik denk dat ik sowieso zou wachten tot de scheiding een feit is eigenlijk, hoe moeilijk dat ook is.
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:58
quote:Etosha schreef op 17 oktober 2008 @ 10:53:
Oh Vinyl, wat moeilijk! Ik kan me voorstellen dat je tegen de muren opvliegt nu en dat het nog vijf jaar lijkt te duren voor het morgenavond is. Ik had je verhaal nog niet gelezen eerder deze week, zie het nu pas.
De split waar je in zit is ingewikkeld: aan de ene kant hem de ruimte laten die hij nodig heeft, maar aan de andere kant ook zo vreselijk graag willen weten waar je het dan voor doet en die zekerheid zoeken. Ik kan me erg goed voorstellen dat je dat graag wilt. Misschien is het goed om je nog even helemaal niks voor te nemen en gewoon eens alleen maar naar hem te gaan luisteren morgen. Vragen stellen, proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Wanneer je op die manier duidelijker hebt voor jezelf wat de situatie precies is, wat hij voelt, wat hij wil, waar hij zelf mee zit, zie je misschien ook makkelijker waar dan de ruimte zit voor jou. Eerst overzicht krijgen dus en daarmee tegelijkertijd hem alvast ruimte geven.
En wat je gevoel betreft dat dit hem is: lekker blijven voelen. Of het echt zo is of niet dat kun je nu toch niet weten en dat doet er toch ook helemaal niet toe? Jij voelt dit nu en dat is goed.
Sterkte meis!
Tsja, het voelt nu alleen heel gek. Ik voel wel dat het hem is, tevens lijkt hij nu verder weg dan ooit.
Ik zal hem morgen zeker laten praten, hem zijn verhaal laten doen. Helaas moet het per telefoon, maar ik hoop dat we toch goed kunnen praten.
Alleen als hij echt zijn gevoel niet kan voelen, dan lijkt het me zo moeilijk om die ruimte te vinden...
Oh Vinyl, wat moeilijk! Ik kan me voorstellen dat je tegen de muren opvliegt nu en dat het nog vijf jaar lijkt te duren voor het morgenavond is. Ik had je verhaal nog niet gelezen eerder deze week, zie het nu pas.
De split waar je in zit is ingewikkeld: aan de ene kant hem de ruimte laten die hij nodig heeft, maar aan de andere kant ook zo vreselijk graag willen weten waar je het dan voor doet en die zekerheid zoeken. Ik kan me erg goed voorstellen dat je dat graag wilt. Misschien is het goed om je nog even helemaal niks voor te nemen en gewoon eens alleen maar naar hem te gaan luisteren morgen. Vragen stellen, proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Wanneer je op die manier duidelijker hebt voor jezelf wat de situatie precies is, wat hij voelt, wat hij wil, waar hij zelf mee zit, zie je misschien ook makkelijker waar dan de ruimte zit voor jou. Eerst overzicht krijgen dus en daarmee tegelijkertijd hem alvast ruimte geven.
En wat je gevoel betreft dat dit hem is: lekker blijven voelen. Of het echt zo is of niet dat kun je nu toch niet weten en dat doet er toch ook helemaal niet toe? Jij voelt dit nu en dat is goed.
Sterkte meis!
Tsja, het voelt nu alleen heel gek. Ik voel wel dat het hem is, tevens lijkt hij nu verder weg dan ooit.
Ik zal hem morgen zeker laten praten, hem zijn verhaal laten doen. Helaas moet het per telefoon, maar ik hoop dat we toch goed kunnen praten.
Alleen als hij echt zijn gevoel niet kan voelen, dan lijkt het me zo moeilijk om die ruimte te vinden...
