Relaties
alle pijlers
Bevind me in Niemandsland.....
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:26
Lieve meiden,
Ik wil even iets van me afschrijven. Jullie mogen reageren, tips, adviezen, alles is welkom. Maar het liefst zet ik het gewoon even van me af.
Zoals de titel aangeeft, ik bevind me in niemandsland wat de liefde betreft. Ik heb 3 jaar geleden een jongen op het werk leren kennen. Ben tegen mijn gevoel in een relatie aangegaan. Gevoel was in die periode dat ik niet klaar was voor een relatie. Was alleen maar bezig met alle puinzooi op te ruimen van een nogal heftig verleden. Ik was aan het opkrabbelen en opeens was hij daar. Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn gevoelens, waar ik stond en wat ik wilde maar meegezogen door de aantrekkingskracht tussen hem en mij ben ik er toch voor gegaan.
Met alle gevolgen van dien. Veel ruzies, onbegrip, dan weer bij elkaar dan weer uit elkaar. Ik moest om de zoveel tijd even alles op een rijtje zetten. De relatie was op z'n zachts gezegd slopend. Maar ook wetende dat ik hem ergens diep van binnen niet kon of wilde loslaten. De laatste breuk voelde definitief. Ik wist zeker dat ik in een liefdevolle relatie wilde zijn en niet eentje waarbij elk gebaar, woord of handeling weer tot ruzie leidde. Wanhopig werd ik ervan. Ik ben altijd een type geweest dat weet wat ze wil en daar ook naar handelt maar ook type dat erg rekening houdt met anderen. Zat dus in spagaat want hij wilde nooit met mij breken. Heb hem vaak gevraagd:"Dit is net zo slopend voor jou als voor mij, hoe kun je hier nou verder mee willen?" Zijn standaardantwoord was altijd:"Omdat ik van je houd en zie wat voor prachtmens je bent, ook met alle ellende eromheen" Die woorden bleven me hoop geven dat we het uiteindelijk zouden redden met z'n tweetjes. En die woorden zorgden er ook voor dat ik terug bleef komen op mijn beslissingen om het uit te maken.
Nu.....nu zijn we weer bij elkaar. Ik ben veranderd merk ik. Wat het me ooit gaf, dat geeft het me niet meer (de relatie). De hoop begint langzaam uit te doven. We zijn weer bij elkaar omdat loslaten ons niet gelukt is maar om nu te spreken van een superbegin....nee. Ik ben geen single maar voel me ook niet zijn vriendin. Ik bevind in me niemandsland...
We hebben zo vaak gesproken over onze gevoelens, onze misverstanden, wat we eraan zouden kunnen doen etc. maar mij begint steeds meer het gevoel te bekruipen dat dit geen liefde is. Het ene moment in een roes en dan weer totaal onverschillig. Ik werk er aan om voor mezelf helder te hebben en te houden wat ik precies wil. Niet meer dezelfde fouten te maken als in het begin.
We zeggen wel tegen elkaar dat we een frisse start maken maar het voelt niet zo. Alles wat een probleem tussen ons was, is er nog steeds. We passen niet bij elkaar.
Nu vertelde hij gisteren dat hij de knoop door wil hakken. Dat hij niet meer zo verder wil. Dat hij een stabiele basis wil en dat hoe het nu gaat we weer in dezelfde spiraal naar beneden gaan. Ik was best blij vanbinnen dat hij dat zei. Voor de eerste keer ziet hij ook in dat dit het niet is. Maar hij wil de knoop niet doorhakkken want even later kwam hij erop terug door te zeggen dat hij het ook allemaal niet weet. Ik ben het eerlijk gezegd beu dat ik degene ben die de regie houdt over de relatie: wel of niet verder gaan. Dit keer hoop ik dat we samen die beslissing nemen dat het gewoon niet gaat. Omdat hij nooit over uit elkaar gaan sprak, maar weinig deed om het tij in onze relatie te keren, werd ik gedwongen de knopen voor mezelf en voor ons door te hakken. Nu ben ik moe. Ik wil niks meer. Ergens wil ik dat hij het licht ziet en zelf denkt: ik kap hiermee. Dan kan ik het ook voor mezelf afsluiten.
Sorry meiden, erg warrig verhaal maar ik moest het even kwijt. Ik ben overigens niet verdrietig of boos of wat dan ook. Ik ben zo vaak door die emoties gegaan dat daar bijna niks meer van over is. De vraag wat ik nog steeds doe in deze relatie stel ik mezelf iedere dag en ik krijg geen antwoord. Ik laat alles een beetje over me heen komen en hoop dat dit gewoon doodbloedt.
Ik ken deze Sensy nog niet zo goed.......vreemd, dubbel, rustig. Niemandsland dus....
Iedereen die het gelezen heeft, bedankt.
Liefs,
Sensy
Ik wil even iets van me afschrijven. Jullie mogen reageren, tips, adviezen, alles is welkom. Maar het liefst zet ik het gewoon even van me af.
Zoals de titel aangeeft, ik bevind me in niemandsland wat de liefde betreft. Ik heb 3 jaar geleden een jongen op het werk leren kennen. Ben tegen mijn gevoel in een relatie aangegaan. Gevoel was in die periode dat ik niet klaar was voor een relatie. Was alleen maar bezig met alle puinzooi op te ruimen van een nogal heftig verleden. Ik was aan het opkrabbelen en opeens was hij daar. Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn gevoelens, waar ik stond en wat ik wilde maar meegezogen door de aantrekkingskracht tussen hem en mij ben ik er toch voor gegaan.
Met alle gevolgen van dien. Veel ruzies, onbegrip, dan weer bij elkaar dan weer uit elkaar. Ik moest om de zoveel tijd even alles op een rijtje zetten. De relatie was op z'n zachts gezegd slopend. Maar ook wetende dat ik hem ergens diep van binnen niet kon of wilde loslaten. De laatste breuk voelde definitief. Ik wist zeker dat ik in een liefdevolle relatie wilde zijn en niet eentje waarbij elk gebaar, woord of handeling weer tot ruzie leidde. Wanhopig werd ik ervan. Ik ben altijd een type geweest dat weet wat ze wil en daar ook naar handelt maar ook type dat erg rekening houdt met anderen. Zat dus in spagaat want hij wilde nooit met mij breken. Heb hem vaak gevraagd:"Dit is net zo slopend voor jou als voor mij, hoe kun je hier nou verder mee willen?" Zijn standaardantwoord was altijd:"Omdat ik van je houd en zie wat voor prachtmens je bent, ook met alle ellende eromheen" Die woorden bleven me hoop geven dat we het uiteindelijk zouden redden met z'n tweetjes. En die woorden zorgden er ook voor dat ik terug bleef komen op mijn beslissingen om het uit te maken.
Nu.....nu zijn we weer bij elkaar. Ik ben veranderd merk ik. Wat het me ooit gaf, dat geeft het me niet meer (de relatie). De hoop begint langzaam uit te doven. We zijn weer bij elkaar omdat loslaten ons niet gelukt is maar om nu te spreken van een superbegin....nee. Ik ben geen single maar voel me ook niet zijn vriendin. Ik bevind in me niemandsland...
We hebben zo vaak gesproken over onze gevoelens, onze misverstanden, wat we eraan zouden kunnen doen etc. maar mij begint steeds meer het gevoel te bekruipen dat dit geen liefde is. Het ene moment in een roes en dan weer totaal onverschillig. Ik werk er aan om voor mezelf helder te hebben en te houden wat ik precies wil. Niet meer dezelfde fouten te maken als in het begin.
We zeggen wel tegen elkaar dat we een frisse start maken maar het voelt niet zo. Alles wat een probleem tussen ons was, is er nog steeds. We passen niet bij elkaar.
Nu vertelde hij gisteren dat hij de knoop door wil hakken. Dat hij niet meer zo verder wil. Dat hij een stabiele basis wil en dat hoe het nu gaat we weer in dezelfde spiraal naar beneden gaan. Ik was best blij vanbinnen dat hij dat zei. Voor de eerste keer ziet hij ook in dat dit het niet is. Maar hij wil de knoop niet doorhakkken want even later kwam hij erop terug door te zeggen dat hij het ook allemaal niet weet. Ik ben het eerlijk gezegd beu dat ik degene ben die de regie houdt over de relatie: wel of niet verder gaan. Dit keer hoop ik dat we samen die beslissing nemen dat het gewoon niet gaat. Omdat hij nooit over uit elkaar gaan sprak, maar weinig deed om het tij in onze relatie te keren, werd ik gedwongen de knopen voor mezelf en voor ons door te hakken. Nu ben ik moe. Ik wil niks meer. Ergens wil ik dat hij het licht ziet en zelf denkt: ik kap hiermee. Dan kan ik het ook voor mezelf afsluiten.
Sorry meiden, erg warrig verhaal maar ik moest het even kwijt. Ik ben overigens niet verdrietig of boos of wat dan ook. Ik ben zo vaak door die emoties gegaan dat daar bijna niks meer van over is. De vraag wat ik nog steeds doe in deze relatie stel ik mezelf iedere dag en ik krijg geen antwoord. Ik laat alles een beetje over me heen komen en hoop dat dit gewoon doodbloedt.
Ik ken deze Sensy nog niet zo goed.......vreemd, dubbel, rustig. Niemandsland dus....
Iedereen die het gelezen heeft, bedankt.
Liefs,
Sensy
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:43
Hoi sensy, je hebt me een tijd geleden erg geholpen met je zienswijze, dus daarom reageer ik ook. Ook al heb ik niet het idee dat ik je écht kan helpen.
Wat wil je nou echt? Volgens mij wil je het liefst dat ook hij ervan overtuigd is dat deze relatie niet goed is, niet voor hem en ook niet voor jou. Zodat JIJ het los kan laten. Want dat kan je niet zolang hij daarvoor geen fiat geeft. Maar als JIJ niet blij bent in deze relatie en als het weer niet werkt tussen jullie twee, dan mag het kennelijk niet zo zijn, ondanks alle communicatie tussen jullie.
Ik denk dat jij hem los moet laten. ook al wil hij dat niet. Hij is niet sterk genoeg. Zo word je niet gelukkig. Nu niet en straks ook niet. This was not meant to be.
Veel sterkte!
Wat wil je nou echt? Volgens mij wil je het liefst dat ook hij ervan overtuigd is dat deze relatie niet goed is, niet voor hem en ook niet voor jou. Zodat JIJ het los kan laten. Want dat kan je niet zolang hij daarvoor geen fiat geeft. Maar als JIJ niet blij bent in deze relatie en als het weer niet werkt tussen jullie twee, dan mag het kennelijk niet zo zijn, ondanks alle communicatie tussen jullie.
Ik denk dat jij hem los moet laten. ook al wil hij dat niet. Hij is niet sterk genoeg. Zo word je niet gelukkig. Nu niet en straks ook niet. This was not meant to be.
Veel sterkte!
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:48
Sensy,
Ik heb je verhaal gelezen en ik vraag me af: wat weerhoudt jou er nu van om deze relatie zelf te beëindigen? Waarom ga je zitten wachten tot hij tot deze conclusie komt of totdat het vanzelf doodbloedt?
Neem de regie van je eigen leven weer in handen en kies gewoon voor jezelf en welke keuze je dan maakt, lijkt mij gezien het bovenstaande verhaal, duidelijk...
Succes en een (f) van mij voor jou!
Ik heb je verhaal gelezen en ik vraag me af: wat weerhoudt jou er nu van om deze relatie zelf te beëindigen? Waarom ga je zitten wachten tot hij tot deze conclusie komt of totdat het vanzelf doodbloedt?
Neem de regie van je eigen leven weer in handen en kies gewoon voor jezelf en welke keuze je dan maakt, lijkt mij gezien het bovenstaande verhaal, duidelijk...
Succes en een (f) van mij voor jou!
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:52
Hoi Madison, ik kan me niet eens herinneren dat ik je ergens mee had geholpen Maar superbedankt voor je reactie.
Wat je schrijft is ook vaak door mijn hoofd gegaan en nu kan ik zelfs de gedachtenstroom stopzetten. Maar de 'relatie' blijft wel bestaan....en inderdaad: ik wacht op hem om het ook in te zien maar dan kan ik wachten tot ik een ons weeg. Het is eerlijk gezegd ook geen drama meer...daarom ben ik er grotendeels rustig onder. This was not meant to....dat wist ik al vrij vroeg maar dan toch elke gevoel dat het misschien toch tot iets moois kan uitgroeien....dat bracht me weer terug. Hopen dat ik het bij het verkeerde eind had en iets moois zou weggooien als ik er niet voor zou gaan.
En voor de eerste keer boeit het me niet of het wel wat wordt of niet...en dit gevoel is nieuw voor mij.
Nog een hoop te ontdekken over mezelf merk ik zo....
Liefs,
Sensy
Wat je schrijft is ook vaak door mijn hoofd gegaan en nu kan ik zelfs de gedachtenstroom stopzetten. Maar de 'relatie' blijft wel bestaan....en inderdaad: ik wacht op hem om het ook in te zien maar dan kan ik wachten tot ik een ons weeg. Het is eerlijk gezegd ook geen drama meer...daarom ben ik er grotendeels rustig onder. This was not meant to....dat wist ik al vrij vroeg maar dan toch elke gevoel dat het misschien toch tot iets moois kan uitgroeien....dat bracht me weer terug. Hopen dat ik het bij het verkeerde eind had en iets moois zou weggooien als ik er niet voor zou gaan.
En voor de eerste keer boeit het me niet of het wel wat wordt of niet...en dit gevoel is nieuw voor mij.
Nog een hoop te ontdekken over mezelf merk ik zo....
Liefs,
Sensy
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:01
quote:Sensy12 schreef op 18 oktober 2008 @ 12:26:
Ik ben het eerlijk gezegd beu dat ik degene ben die de regie houdt over de relatie: wel of niet verder gaan.
Bén je dat wel??? Hij hoeft maar te kikken en jij bent er weer, als zijn vriendin.
Ik ben normaal niet zo van de therapiën, maar zou relatietherapie niks voor jullie zijn?
Hoe oud zijn jullie? Hoelang zijn jullie nu al zo bezig?
Ik ben het eerlijk gezegd beu dat ik degene ben die de regie houdt over de relatie: wel of niet verder gaan.
Bén je dat wel??? Hij hoeft maar te kikken en jij bent er weer, als zijn vriendin.
Ik ben normaal niet zo van de therapiën, maar zou relatietherapie niks voor jullie zijn?
Hoe oud zijn jullie? Hoelang zijn jullie nu al zo bezig?
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:03
Wat een verhaal Sensy,
Het lijkt erop alsof je zo moe van deze situatie bent dat je te moe bent om nog een knoop door te hakken.
Ik herken het een beetje, vooral het doorgaan, zelfs als je eigenlijk gewoon niks meer voelt, geen geluk, maar ook geen boosheid of verdriet. Bij mij was er echt een gebeurtenis nodig (hij deed iets heel stoms) waardoor ik ineens wakkergeschud werd en dacht: NU kan ik het, die knoop doorhakken!
En ben zo blij dat dat is gebeurd, anders zat ik nu nog in een relatie die niet meer goed voelde.
Ik herken het dus heel erg dat je bijna hoopt dat hij het afkapt, dat je het zelf niet hoeft te doen.
Maar toch... je bent nu niet happy met hem, het levert je niks op dan een niemandslandgevoel, hoe lang hou je dat vol?
Ik ben nu een half jaartje single (na 6,5 jaar met hem) en kan niet echt zeggen dat het makkelijk is, veel gebeurd in dat halve jaar, maar ik maak zoveel mee! Absoluut geen niemandsland, mijn gevoel beleeft pieken en dalen... ik leef weer!
En dat zou jij jezelf ook moeten gunnen!
Het lijkt erop alsof je zo moe van deze situatie bent dat je te moe bent om nog een knoop door te hakken.
Ik herken het een beetje, vooral het doorgaan, zelfs als je eigenlijk gewoon niks meer voelt, geen geluk, maar ook geen boosheid of verdriet. Bij mij was er echt een gebeurtenis nodig (hij deed iets heel stoms) waardoor ik ineens wakkergeschud werd en dacht: NU kan ik het, die knoop doorhakken!
En ben zo blij dat dat is gebeurd, anders zat ik nu nog in een relatie die niet meer goed voelde.
Ik herken het dus heel erg dat je bijna hoopt dat hij het afkapt, dat je het zelf niet hoeft te doen.
Maar toch... je bent nu niet happy met hem, het levert je niks op dan een niemandslandgevoel, hoe lang hou je dat vol?
Ik ben nu een half jaartje single (na 6,5 jaar met hem) en kan niet echt zeggen dat het makkelijk is, veel gebeurd in dat halve jaar, maar ik maak zoveel mee! Absoluut geen niemandsland, mijn gevoel beleeft pieken en dalen... ik leef weer!
En dat zou jij jezelf ook moeten gunnen!
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:08
Misschien ben je wel terug gegaan naar hem uit een soort van weemoed naar de momenten dat het wel goed liep tussen jullie twee. For oldtime's sake.
Meid, gun je jezelf je eigen geluk (ik neem aan dat er geen kinderen in het spel zijn) en kies voor jezelf. Voor je eigen geluk, voor je eigen toekomst. En trouwens ook voor de zijne, want ook hij is niet gelukkig zo. Dit werkte vroeger niet, nu niet en naar alle waarschijnlijkheid ook niet in de toekomst. Jullie hebben er kennelijk alles aan gedaan om dit te doen slagen, maar het mag gewoon niet zo zijn. Je wilt over tig jaar toch niet terugkijken op je leven en dan zien dat je veel te lang je eigen geluk in de weg hebt gestaan uit onverschilligheid. Want dat doe je nu zelf. Je hébt een keuze. En ik zou zeggen: ga ervoor!
Meid, gun je jezelf je eigen geluk (ik neem aan dat er geen kinderen in het spel zijn) en kies voor jezelf. Voor je eigen geluk, voor je eigen toekomst. En trouwens ook voor de zijne, want ook hij is niet gelukkig zo. Dit werkte vroeger niet, nu niet en naar alle waarschijnlijkheid ook niet in de toekomst. Jullie hebben er kennelijk alles aan gedaan om dit te doen slagen, maar het mag gewoon niet zo zijn. Je wilt over tig jaar toch niet terugkijken op je leven en dan zien dat je veel te lang je eigen geluk in de weg hebt gestaan uit onverschilligheid. Want dat doe je nu zelf. Je hébt een keuze. En ik zou zeggen: ga ervoor!
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:09
Charlotte, wat mij weerhoudt is het feit dat ik altijd al de regie hield over de relatie. Ik wil niet meer degene die het start of stopsein geeft. De situatie is zoals deze nu is en ik laat nu alles over me heen komen. Ik spreek af wanneer ik daar behoefte aan heb en als ik rust wil dan laat ik hem dat ook weten. Hij is zelf ook flink door elkaar geschud de afgelopen jaren en dingen die ik mis zag gaan tussen ons 3 jaar geleden, daar begint hij zich nu pas bewust van te worden. Dus hij groeit en ontwikkelt zich ook maar het voelt alsof ik op hem moet wachten tot hij een inzicht krijgt die ik al veel langer had. Het is een erg scheve verhouding als ik het zo teruglees want het liefst wil ik iemand die op dezelfde golflengte zit en mijn gedachtengang kan volgen,
Ook zijn mijn gedachten over hem alles behalve liefdevol. Ben ik me ook heel erg bewust van. Ik voel me een beetje genaaid. Iemand die zegt alles aan te kunnen, erg rustig, kalm en wijs overkomt, alles op een rijtje heeft...dat zei ik ook vaak tegen hem en hij keek er altijd een beetje bij zo van:"Ja, goed he?" Maar de barsten in zijn uiterlijke schil zie ik nu van dichtbij. Ik heb hem geidealiseerd en hij heeft dat nooit tegengesproken of mij daarin geremd. Hij was het er zelfs grondig mee eens Moet er zelfs een beetje om lachen. Heb mezelf flink onder hem geplaats in het begin omdat ik natuurlijk met een hoop shit rondliep maar nu realiseer ik me dat ik al die tijd verder ben gegaan met groeien en ontwikkelen en ik nu pas inzie dat hij bijna met tegenzin 'groeit'. Weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. We gaan elkaar vanavond zien. Ik voel geen kriebels, geen weerstand. Niks eigenlijk. Een soort tijdvulling voor de zaterdagavond.
En omdat ik altijd zo puur en zuiver met gevoelens van anderen ben omgesprongen voelt het nu raar (maar wel goed) dat ik nu egoistischer ben geworden. Ik verander in de persoon die ik niet wil zijn maar die ik moet worden om ergens een evenwicht in mezelf te vinden. Ik ben geen engel en geen duivel. Van beide wat.
Overigens deed het me plezier om te merken dat ik met veel minder woorden mijn grenzen aangeef. Niet meer in de verdediging schiet als hij iets roept wat niet klopt. Mijn eigen gang ga en hem zelf laat praten als hij ergens mee zit. Dit werkt prima omdat ik altijd maar in de hoofd van een ander zat: wat denkt hij? wat voelt hij? wat moet ik doen?
Ik haalde als het ware al het werk van 2 personen naar me toe om vervolgens achter te komen dat ik het wel erg makkelijk voor de ander maak. Voor de eerste keer laat ik zijn verantwoordelijkheid zijn verantwoordelijkheid. Dus ook of hij iets in de relatie ziet of niet. Dat ga ik niet voor hem bepalen. Kennelijk haal ik er zelf nog iets uit anders was ik niet bij hem. Klinkt erg lullig als ik het zo schrijf maar ik ben nu aan het leren mezelf niet in de vingers te snijden door beslissingen te nemen waar ik later op terug moet komen. Ik vind dat hij zelf ook moet aangeven tot waar en niet verder terwijl ik het de jaren daarvoor ook voor hem bepaalde. Nu bepaal ik alleen voor mezelf wat ok is en wat niet. Noem het puberen, noem het volwassen worden maar ik zie dit echt als een leerschool.
Nogmaals dank voor de reacties!
Ook zijn mijn gedachten over hem alles behalve liefdevol. Ben ik me ook heel erg bewust van. Ik voel me een beetje genaaid. Iemand die zegt alles aan te kunnen, erg rustig, kalm en wijs overkomt, alles op een rijtje heeft...dat zei ik ook vaak tegen hem en hij keek er altijd een beetje bij zo van:"Ja, goed he?" Maar de barsten in zijn uiterlijke schil zie ik nu van dichtbij. Ik heb hem geidealiseerd en hij heeft dat nooit tegengesproken of mij daarin geremd. Hij was het er zelfs grondig mee eens Moet er zelfs een beetje om lachen. Heb mezelf flink onder hem geplaats in het begin omdat ik natuurlijk met een hoop shit rondliep maar nu realiseer ik me dat ik al die tijd verder ben gegaan met groeien en ontwikkelen en ik nu pas inzie dat hij bijna met tegenzin 'groeit'. Weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. We gaan elkaar vanavond zien. Ik voel geen kriebels, geen weerstand. Niks eigenlijk. Een soort tijdvulling voor de zaterdagavond.
En omdat ik altijd zo puur en zuiver met gevoelens van anderen ben omgesprongen voelt het nu raar (maar wel goed) dat ik nu egoistischer ben geworden. Ik verander in de persoon die ik niet wil zijn maar die ik moet worden om ergens een evenwicht in mezelf te vinden. Ik ben geen engel en geen duivel. Van beide wat.
Overigens deed het me plezier om te merken dat ik met veel minder woorden mijn grenzen aangeef. Niet meer in de verdediging schiet als hij iets roept wat niet klopt. Mijn eigen gang ga en hem zelf laat praten als hij ergens mee zit. Dit werkt prima omdat ik altijd maar in de hoofd van een ander zat: wat denkt hij? wat voelt hij? wat moet ik doen?
Ik haalde als het ware al het werk van 2 personen naar me toe om vervolgens achter te komen dat ik het wel erg makkelijk voor de ander maak. Voor de eerste keer laat ik zijn verantwoordelijkheid zijn verantwoordelijkheid. Dus ook of hij iets in de relatie ziet of niet. Dat ga ik niet voor hem bepalen. Kennelijk haal ik er zelf nog iets uit anders was ik niet bij hem. Klinkt erg lullig als ik het zo schrijf maar ik ben nu aan het leren mezelf niet in de vingers te snijden door beslissingen te nemen waar ik later op terug moet komen. Ik vind dat hij zelf ook moet aangeven tot waar en niet verder terwijl ik het de jaren daarvoor ook voor hem bepaalde. Nu bepaal ik alleen voor mezelf wat ok is en wat niet. Noem het puberen, noem het volwassen worden maar ik zie dit echt als een leerschool.
Nogmaals dank voor de reacties!
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:10
Sensy, zie je ook de voordelen van vrijgezel zijn?
Je bent niemand tot last met je eigen 'ellende', hebt de tijd om je eigen dingen op een rijtje te krijgen, hoeft niemand verantwoording af te leggen.
De energie die je nu steekt in je relatie en het piekeren erover, kun je dan aan jezelf besteden.
Ik weet niet in wat voor situatie je je nu bevindt, of je nog bezig bent je puinzooi op te ruimen zoals je zelf zegt, of dat dat inmiddels gelukt is. Maar dat is iets wat je zelf moet doen, en dat kun je ook, maar het lijkt alsof je door de relatie daar niet zelf in slaagt ofzo.
Alles in je verhaal wijst erop dat je beter een punt kunt zetten achter deze relatie. Wie weet ziet je leven er over een tijd heel anders uit en kom je vanzelf een andere, betere partner tegen.
Succes!
Je bent niemand tot last met je eigen 'ellende', hebt de tijd om je eigen dingen op een rijtje te krijgen, hoeft niemand verantwoording af te leggen.
De energie die je nu steekt in je relatie en het piekeren erover, kun je dan aan jezelf besteden.
Ik weet niet in wat voor situatie je je nu bevindt, of je nog bezig bent je puinzooi op te ruimen zoals je zelf zegt, of dat dat inmiddels gelukt is. Maar dat is iets wat je zelf moet doen, en dat kun je ook, maar het lijkt alsof je door de relatie daar niet zelf in slaagt ofzo.
Alles in je verhaal wijst erop dat je beter een punt kunt zetten achter deze relatie. Wie weet ziet je leven er over een tijd heel anders uit en kom je vanzelf een andere, betere partner tegen.
Succes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:16
quote:Sarah Scott schreef op 18 oktober 2008 @ 13:01:
[...]
Bén je dat wel??? Hij hoeft maar te kikken en jij bent er weer, als zijn vriendin.
Ik ben normaal niet zo van de therapiën, maar zou relatietherapie niks voor jullie zijn?
Hoe oud zijn jullie? Hoelang zijn jullie nu al zo bezig?
SarahScott, bedankt voor je reactie. We zijn 32 en 35 terwijl het verhaal bijna 15 en 17 doet vermoeden. Relatietherapie hebben we overwogen maar wat mij tegenhield was dat hij er van uit ging dat ik het probleem was. Ik wil dan op zn minst dat we beide hetzelfde uitgangspunt hebben om in therapie te gaan: dat we in combinatie met elkaar een niet zo gelukkig leventje hebben.
En nee hoor, het is niet zo dat hij maar hoeft te kikken en dat ik er ben. Ben gereserveerder dan tot uiting komt in mijn post. Het is meer dat ik het verloop van het contact tussen hem en mij begin los te laten en daardoor het 'niemandsland' gevoel krijg. De grip op mezelf vind ik belangrijker dan de grip op de relatie.....dit gevoel is even wennen....that's all.
[...]
Bén je dat wel??? Hij hoeft maar te kikken en jij bent er weer, als zijn vriendin.
Ik ben normaal niet zo van de therapiën, maar zou relatietherapie niks voor jullie zijn?
Hoe oud zijn jullie? Hoelang zijn jullie nu al zo bezig?
SarahScott, bedankt voor je reactie. We zijn 32 en 35 terwijl het verhaal bijna 15 en 17 doet vermoeden. Relatietherapie hebben we overwogen maar wat mij tegenhield was dat hij er van uit ging dat ik het probleem was. Ik wil dan op zn minst dat we beide hetzelfde uitgangspunt hebben om in therapie te gaan: dat we in combinatie met elkaar een niet zo gelukkig leventje hebben.
En nee hoor, het is niet zo dat hij maar hoeft te kikken en dat ik er ben. Ben gereserveerder dan tot uiting komt in mijn post. Het is meer dat ik het verloop van het contact tussen hem en mij begin los te laten en daardoor het 'niemandsland' gevoel krijg. De grip op mezelf vind ik belangrijker dan de grip op de relatie.....dit gevoel is even wennen....that's all.
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:20
15 en 17 ja Nu had ik jullie niet zó jong "veroordeeld" maar je ziet inderdaad wel waarom ik het vraag.
Rest van je post is helder en verduidelijkend, lijkt mij inderdaad dat je jezelf nu rustig kunt vooropstellen, je voelt zelf al wel aan denk ik, dat de relatie het niet gaat redden.
Sterkte ermee, ik hoop dat je jezelf snel kunt hervinden en ziet dat dit vrij uitzichtloos is. Regie over je eigen leven moet je overigens in je eigen handen houden, niet wachten totdat hij ook inziet dat het niet werkt.
Rest van je post is helder en verduidelijkend, lijkt mij inderdaad dat je jezelf nu rustig kunt vooropstellen, je voelt zelf al wel aan denk ik, dat de relatie het niet gaat redden.
Sterkte ermee, ik hoop dat je jezelf snel kunt hervinden en ziet dat dit vrij uitzichtloos is. Regie over je eigen leven moet je overigens in je eigen handen houden, niet wachten totdat hij ook inziet dat het niet werkt.
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:30
quote:Moonlight82 schreef op 18 oktober 2008 @ 13:10:
Sensy, zie je ook de voordelen van vrijgezel zijn?
Je bent niemand tot last met je eigen 'ellende', hebt de tijd om je eigen dingen op een rijtje te krijgen, hoeft niemand verantwoording af te leggen.
De energie die je nu steekt in je relatie en het piekeren erover, kun je dan aan jezelf besteden.
Ik weet niet in wat voor situatie je je nu bevindt, of je nog bezig bent je puinzooi op te ruimen zoals je zelf zegt, of dat dat inmiddels gelukt is. Maar dat is iets wat je zelf moet doen, en dat kun je ook, maar het lijkt alsof je door de relatie daar niet zelf in slaagt ofzo.
Alles in je verhaal wijst erop dat je beter een punt kunt zetten achter deze relatie. Wie weet ziet je leven er over een tijd heel anders uit en kom je vanzelf een andere, betere partner tegen.
Succes!
Hoi Moonlight, je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook tussen de bedrijven van deze relatie 'vrijgezel' geweest en ik geniet dan vollop! De puinzooi ruim ik inderdaad of alleen op of samen met iemand die mij daarin steunt begrijpt en me niet in de weg staat.
Hoe gek het ook klinkt, deze relatie is ergens goed voor (geweest). Het was kommer en kwel, geef ik toe maar het was ook een hele snelle, pijnlijke manier om mezelf beter te leren kennen. Ik ben nog bezig met puinruimen maar ik ben allang van het idee afgestapt dat ik in hem een volwaardige, liefdevolle partner heb gevonden die mij kan bijstaan. Het gesprek van gisteravond maakte voor mij weer veel duidelijk (daarom zeg ik, ook door het contact te houden, vallen stukjes op hun plek en kan ik weer verder) dat hij iemand wil die voor HEM zorgt, er voor hem is, hem vertroetelt, op de 1e plaats zet etc. En zo'n vrouw ziet hij in mij. Was ook erg gevleid dat hij mij als zijn 'droomvrouw' ziet maar nu de roes begint uit te werken zie ik wat dat voor mij inhoudt: hij wil een steun en toeverlaat, een rots in de branding, een vrouw die helemaal voor hem gaat, liefdevol is, de wordt moeder van zijn kinderen (die zijn er niet gelukkig) maar al de voorgenoemde dingen is hij niet voor mij. Hij zegt van wel maar als ik ergens mee zit is hij nergens te bekennen.
Ik weet rationeel dat hier een einde aan moet komen maar ik kies er dit keer bewust voor het allemaal op z'n beloop te laten. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik als ik niet weet wat ik wil of erg verwarrende gevoelens heb, om maar even geen actie te nemen. Het enige wat ik kan doen is dit van me afschrijven en alles gewoon even te laten voor wat het is.....
Liefs,
Sensy
Sensy, zie je ook de voordelen van vrijgezel zijn?
Je bent niemand tot last met je eigen 'ellende', hebt de tijd om je eigen dingen op een rijtje te krijgen, hoeft niemand verantwoording af te leggen.
De energie die je nu steekt in je relatie en het piekeren erover, kun je dan aan jezelf besteden.
Ik weet niet in wat voor situatie je je nu bevindt, of je nog bezig bent je puinzooi op te ruimen zoals je zelf zegt, of dat dat inmiddels gelukt is. Maar dat is iets wat je zelf moet doen, en dat kun je ook, maar het lijkt alsof je door de relatie daar niet zelf in slaagt ofzo.
Alles in je verhaal wijst erop dat je beter een punt kunt zetten achter deze relatie. Wie weet ziet je leven er over een tijd heel anders uit en kom je vanzelf een andere, betere partner tegen.
Succes!
Hoi Moonlight, je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook tussen de bedrijven van deze relatie 'vrijgezel' geweest en ik geniet dan vollop! De puinzooi ruim ik inderdaad of alleen op of samen met iemand die mij daarin steunt begrijpt en me niet in de weg staat.
Hoe gek het ook klinkt, deze relatie is ergens goed voor (geweest). Het was kommer en kwel, geef ik toe maar het was ook een hele snelle, pijnlijke manier om mezelf beter te leren kennen. Ik ben nog bezig met puinruimen maar ik ben allang van het idee afgestapt dat ik in hem een volwaardige, liefdevolle partner heb gevonden die mij kan bijstaan. Het gesprek van gisteravond maakte voor mij weer veel duidelijk (daarom zeg ik, ook door het contact te houden, vallen stukjes op hun plek en kan ik weer verder) dat hij iemand wil die voor HEM zorgt, er voor hem is, hem vertroetelt, op de 1e plaats zet etc. En zo'n vrouw ziet hij in mij. Was ook erg gevleid dat hij mij als zijn 'droomvrouw' ziet maar nu de roes begint uit te werken zie ik wat dat voor mij inhoudt: hij wil een steun en toeverlaat, een rots in de branding, een vrouw die helemaal voor hem gaat, liefdevol is, de wordt moeder van zijn kinderen (die zijn er niet gelukkig) maar al de voorgenoemde dingen is hij niet voor mij. Hij zegt van wel maar als ik ergens mee zit is hij nergens te bekennen.
Ik weet rationeel dat hier een einde aan moet komen maar ik kies er dit keer bewust voor het allemaal op z'n beloop te laten. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik als ik niet weet wat ik wil of erg verwarrende gevoelens heb, om maar even geen actie te nemen. Het enige wat ik kan doen is dit van me afschrijven en alles gewoon even te laten voor wat het is.....
Liefs,
Sensy
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:48
Hoi Sensy,
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn ex-vriend noemde mij ook zijn droomvrouw. Maar het kwam er op neer dat ik bezig was de relatie te redden en hij bezig was met aantrekken en afstoten (en ik was daar zelf ook bij). Ikzelf vind het wel moeilijk om vrijgezel te zijn, geniet er nog niet echt van, maar ik zie ook in dat de relatie niet was zoals ik het zelf wilde. Veel ruzie, een stuk ongelijkwaardigheid.
Wat mij opvalt is dat je een beetje tegenstrijdig bent. Aan de ene kant zeg je dat je qua gevoel in niemandsland zit maar aan de andere kant dat je erg verwarrende gevoelens hebt. Kan het zo zijn dat je het gewoon op een bepaalde manier eng vindt om de relatie echt definitief te verbreken? Of wil je zijn gevoelens niet kwetsen? Ben gewoon benieuwd en bedoel het niet als een aanval hoor.
liefs, genoeg
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn ex-vriend noemde mij ook zijn droomvrouw. Maar het kwam er op neer dat ik bezig was de relatie te redden en hij bezig was met aantrekken en afstoten (en ik was daar zelf ook bij). Ikzelf vind het wel moeilijk om vrijgezel te zijn, geniet er nog niet echt van, maar ik zie ook in dat de relatie niet was zoals ik het zelf wilde. Veel ruzie, een stuk ongelijkwaardigheid.
Wat mij opvalt is dat je een beetje tegenstrijdig bent. Aan de ene kant zeg je dat je qua gevoel in niemandsland zit maar aan de andere kant dat je erg verwarrende gevoelens hebt. Kan het zo zijn dat je het gewoon op een bepaalde manier eng vindt om de relatie echt definitief te verbreken? Of wil je zijn gevoelens niet kwetsen? Ben gewoon benieuwd en bedoel het niet als een aanval hoor.
liefs, genoeg
zaterdag 18 oktober 2008 om 13:56
Van besef dat een relatie niet goed zit, tot het daadwerkelijk kappen met een relatie is een proces. Dat voor iedereen verschillend is en per relatie anders is. Kan soms lang duren. Jij zit in dat proces. En bent er bijna klaar mee, maar nog niet helemaal. Wees gerust, je gevoel geeft je altijd de juiste koers aan: als je te snel gaat fluit het je vanzelf terug, als je te langzaam gaat wordt je onvrede veel groter en zul je het versnellen.
Ik weet uit ervaring dat ik soms lang nodig gehad heb een relatie die voor anderen heel duidelijk niet goed voor me was, echt los te laten. Toch zie ik later altijd in waarom ik iets op een bepaalde manier zo gedaan heb. Waarom het lange of vreemde loslaatproces nodig was. Soms kan ik het heel snel, soms is het loslaten een heel traag proces dat stapje voor stapje gaat. Ik zie bij jou wel degelijk dat je de ladder omhoog bent gegaan, je bent er alleen nog net niet, maar wel een stuk verder gekomen.
Het heeft ook te maken met wat de relatie jou heeft gegeven en wat de functie ervan was in je leven, hoe je het wel of niet gemakkelijk los kunt laten.
Ik denk dat je door dit op te schrijven ook weer een treetje dichterbij de uitgang bent gekomen.
Ik weet uit ervaring dat ik soms lang nodig gehad heb een relatie die voor anderen heel duidelijk niet goed voor me was, echt los te laten. Toch zie ik later altijd in waarom ik iets op een bepaalde manier zo gedaan heb. Waarom het lange of vreemde loslaatproces nodig was. Soms kan ik het heel snel, soms is het loslaten een heel traag proces dat stapje voor stapje gaat. Ik zie bij jou wel degelijk dat je de ladder omhoog bent gegaan, je bent er alleen nog net niet, maar wel een stuk verder gekomen.
Het heeft ook te maken met wat de relatie jou heeft gegeven en wat de functie ervan was in je leven, hoe je het wel of niet gemakkelijk los kunt laten.
Ik denk dat je door dit op te schrijven ook weer een treetje dichterbij de uitgang bent gekomen.
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:07
Hoi meis,
mijn mening? Ik denk (uit mijn eigen ervaring want been there done that waar jij nu zit), dat je je vast houdt aan je relatie omdat je niet weer de puinhoop in ging die je ervaarde toen je hem net leerde kennen. Het beangstigd je; alle emoties waar je door heen moet gaan als het definitief over is, het nieuwe leven met het grote onbekende dat dan op je wacht. Logisch.
Nogmaals ik ken het zoooo goed.
Toch... en dit klinkt haast cliche maar zo waar... ja je gaat een brakke periode tegemoet als je er definitief een punt achter zet maar langszaam aan glijd er zoveel van je af, zo ontzettende rust zal je van binnen ervaren, en nee niet binnen een maand maar het komt! Dat je daarna precies weer weet wat je niet meer wilt en dat is de relatie waar je nu in zit.
Heel veel succes meis! En onthoud.. je hebt maar 1 ik!
mijn mening? Ik denk (uit mijn eigen ervaring want been there done that waar jij nu zit), dat je je vast houdt aan je relatie omdat je niet weer de puinhoop in ging die je ervaarde toen je hem net leerde kennen. Het beangstigd je; alle emoties waar je door heen moet gaan als het definitief over is, het nieuwe leven met het grote onbekende dat dan op je wacht. Logisch.
Nogmaals ik ken het zoooo goed.
Toch... en dit klinkt haast cliche maar zo waar... ja je gaat een brakke periode tegemoet als je er definitief een punt achter zet maar langszaam aan glijd er zoveel van je af, zo ontzettende rust zal je van binnen ervaren, en nee niet binnen een maand maar het komt! Dat je daarna precies weer weet wat je niet meer wilt en dat is de relatie waar je nu in zit.
Heel veel succes meis! En onthoud.. je hebt maar 1 ik!
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:14
Misschien is hij zelfs te 'stabiel' voor jou.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen, maar iemand die gewend is een rustig leventje te leiden en weinig problemen kent, en ze ook niet veroorzaakt, zal jou misschien nooit helemaal begrijpen.
En jongen die zelf ook een 'verleden' heeft zal misschien veel beter in staat zijn jou te steunen en te helpen je leven op de rails te krijgen.
Het klinkt een beetje alsof je relatie een ding was, en het opruimen van je eigen shit iets totaal anders, dat je zelf deed. Alsof het een los van het ander stond.
Op zich goed dat iemand anders je daarbij helpt en niet je vriend, maar snap je een beetje wat ik bedoel aan te geven?
Lijkt of hij er buiten stond zoals je het beschrijft.
Anyway, je weet al wat je te wachten staat. Veel sterkte ermee.
Heb je vriendinnen of familie die jou een beetje kunnen opvangen? Al is het alleen maar zodat je niet ineens een heleboel tijd over hebt die je alleen moet doorbrengen.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen, maar iemand die gewend is een rustig leventje te leiden en weinig problemen kent, en ze ook niet veroorzaakt, zal jou misschien nooit helemaal begrijpen.
En jongen die zelf ook een 'verleden' heeft zal misschien veel beter in staat zijn jou te steunen en te helpen je leven op de rails te krijgen.
Het klinkt een beetje alsof je relatie een ding was, en het opruimen van je eigen shit iets totaal anders, dat je zelf deed. Alsof het een los van het ander stond.
Op zich goed dat iemand anders je daarbij helpt en niet je vriend, maar snap je een beetje wat ik bedoel aan te geven?
Lijkt of hij er buiten stond zoals je het beschrijft.
Anyway, je weet al wat je te wachten staat. Veel sterkte ermee.
Heb je vriendinnen of familie die jou een beetje kunnen opvangen? Al is het alleen maar zodat je niet ineens een heleboel tijd over hebt die je alleen moet doorbrengen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:14
quote:genoeg1970 schreef op 18 oktober 2008 @ 13:48:
Hoi Sensy,
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn ex-vriend noemde mij ook zijn droomvrouw. Maar het kwam er op neer dat ik bezig was de relatie te redden en hij bezig was met aantrekken en afstoten (en ik was daar zelf ook bij). Ikzelf vind het wel moeilijk om vrijgezel te zijn, geniet er nog niet echt van, maar ik zie ook in dat de relatie niet was zoals ik het zelf wilde. Veel ruzie, een stuk ongelijkwaardigheid.
Wat mij opvalt is dat je een beetje tegenstrijdig bent. Aan de ene kant zeg je dat je qua gevoel in niemandsland zit maar aan de andere kant dat je erg verwarrende gevoelens hebt. Kan het zo zijn dat je het gewoon op een bepaalde manier eng vindt om de relatie echt definitief te verbreken? Of wil je zijn gevoelens niet kwetsen? Ben gewoon benieuwd en bedoel het niet als een aanval hoor.
liefs, genoeg
genoeg ik zie jouw reactie niet als aanval hoor No worries.
Het klopt dat ik tegenstrijdig ben en daar vrede mee vinden is deels het proces. Of ik beeindig de relatie of ik ga trouwen en kinderen met hem krijgen. Dat waren ook de enige opties in mijn hoofd. Nu realiseer ik me dat beide gevoelens naast elkaar bestaan en ga mezelf dus niet langer gek maken door voorgoed voor het een of ander te kiezen.
Of ik het eng vind om het een relatie te eindigen....dat weet ik niet. Ik heb vaak genoeg gedaan maar even vaak weer terug. Alleen zijn vind ik niet eng....vind het zelfs heerlijk. Een maatje, een partner wil ik ook graag..ben tenslotte mens en vrouw en heb zo mijn behoeftes. Ze op een gezonde manier tegemoet komen...dat ben ik nu aan het leren. Waar het op neer komt is dat ik even alles rustig laat bezinken. Geen paniekvoetbal meer....
Hoi Sensy,
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn ex-vriend noemde mij ook zijn droomvrouw. Maar het kwam er op neer dat ik bezig was de relatie te redden en hij bezig was met aantrekken en afstoten (en ik was daar zelf ook bij). Ikzelf vind het wel moeilijk om vrijgezel te zijn, geniet er nog niet echt van, maar ik zie ook in dat de relatie niet was zoals ik het zelf wilde. Veel ruzie, een stuk ongelijkwaardigheid.
Wat mij opvalt is dat je een beetje tegenstrijdig bent. Aan de ene kant zeg je dat je qua gevoel in niemandsland zit maar aan de andere kant dat je erg verwarrende gevoelens hebt. Kan het zo zijn dat je het gewoon op een bepaalde manier eng vindt om de relatie echt definitief te verbreken? Of wil je zijn gevoelens niet kwetsen? Ben gewoon benieuwd en bedoel het niet als een aanval hoor.
liefs, genoeg
genoeg ik zie jouw reactie niet als aanval hoor No worries.
Het klopt dat ik tegenstrijdig ben en daar vrede mee vinden is deels het proces. Of ik beeindig de relatie of ik ga trouwen en kinderen met hem krijgen. Dat waren ook de enige opties in mijn hoofd. Nu realiseer ik me dat beide gevoelens naast elkaar bestaan en ga mezelf dus niet langer gek maken door voorgoed voor het een of ander te kiezen.
Of ik het eng vind om het een relatie te eindigen....dat weet ik niet. Ik heb vaak genoeg gedaan maar even vaak weer terug. Alleen zijn vind ik niet eng....vind het zelfs heerlijk. Een maatje, een partner wil ik ook graag..ben tenslotte mens en vrouw en heb zo mijn behoeftes. Ze op een gezonde manier tegemoet komen...dat ben ik nu aan het leren. Waar het op neer komt is dat ik even alles rustig laat bezinken. Geen paniekvoetbal meer....
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:24
quote:Moonlight82 schreef op 18 oktober 2008 @ 14:14:
Misschien is hij zelfs te 'stabiel' voor jou.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen, maar iemand die gewend is een rustig leventje te leiden en weinig problemen kent, en ze ook niet veroorzaakt, zal jou misschien nooit helemaal begrijpen.
En jongen die zelf ook een 'verleden' heeft zal misschien veel beter in staat zijn jou te steunen en te helpen je leven op de rails te krijgen.
Het klinkt een beetje alsof je relatie een ding was, en het opruimen van je eigen shit iets totaal anders, dat je zelf deed. Alsof het een los van het ander stond.
Op zich goed dat iemand anders je daarbij helpt en niet je vriend, maar snap je een beetje wat ik bedoel aan te geven?
Lijkt of hij er buiten stond zoals je het beschrijft.
Anyway, je weet al wat je te wachten staat. Veel sterkte ermee.
Heb je vriendinnen of familie die jou een beetje kunnen opvangen? Al is het alleen maar zodat je niet ineens een heleboel tijd over hebt die je alleen moet doorbrengen.Moonlight ik snap je helemaal. Dat hij 'te stabiel' voor mij zou zijn heb ik ook gedacht maar het tegendeel is waar. Hij is niet zo stabiel als ik hem inschatte. Wat je zegt over iemand met dezelfde achtergrond....kan ik me ook in vinden maar ik geloof dat als je werkelijk om elkaar geeft de geschiedenis van beide er niet veel toe doet. Hij is nu op een punt dat zijn eigen gevoelswereld erg aan het wankelen is en over dat 'stabiele' daar ben ik allang op teruggekomen. Er zijn situaties geweest waar ik ivm herkenbaarheid niet te veel over uit kan wijden maar waar ik een andere 'hij' zag. Totaal niet stabiel, irrationeel en erg in de war (situatie stond los van mij). Als ik onstabiel ben of in de war, dan kijk ik wel uit om een ander daarin mee te sleuren. Ik neem mijn tijd, rust en leg ook uit wat er in me om me gaat. Ben wat dat betreft een open boek. Ik probeer mijn eigen sores niet bij een ander te dumpen. Wat er in de situatie gebeurde waarin hij even onstabiel werd, was dat hij mij er in mee wilde nemen. Ook in andere gevallen moest ik zijn gevoel 'oplossen' . Ik weet nog dat ik dacht:"Huh? Dat is toch jouw gevoel, daar kan IK toch niet mee aan de slag????" Om een lang verhaal kort te maken: ik heb issues en ga er mee aan de slag. Hij heeft ze ook, ik zie ze, ik benoem ze en hij ontkent. Drie jaar later geeft hij schoorvoetend toe dat het bij hem ook niet allemaal goed zit. Hij probeert nog steeds zijn gevoel mijn probleem te maken. Dat is iets wat ik niet toesta...en nogmaals, dit is voor mij echt een leerschool....
Misschien is hij zelfs te 'stabiel' voor jou.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen, maar iemand die gewend is een rustig leventje te leiden en weinig problemen kent, en ze ook niet veroorzaakt, zal jou misschien nooit helemaal begrijpen.
En jongen die zelf ook een 'verleden' heeft zal misschien veel beter in staat zijn jou te steunen en te helpen je leven op de rails te krijgen.
Het klinkt een beetje alsof je relatie een ding was, en het opruimen van je eigen shit iets totaal anders, dat je zelf deed. Alsof het een los van het ander stond.
Op zich goed dat iemand anders je daarbij helpt en niet je vriend, maar snap je een beetje wat ik bedoel aan te geven?
Lijkt of hij er buiten stond zoals je het beschrijft.
Anyway, je weet al wat je te wachten staat. Veel sterkte ermee.
Heb je vriendinnen of familie die jou een beetje kunnen opvangen? Al is het alleen maar zodat je niet ineens een heleboel tijd over hebt die je alleen moet doorbrengen.Moonlight ik snap je helemaal. Dat hij 'te stabiel' voor mij zou zijn heb ik ook gedacht maar het tegendeel is waar. Hij is niet zo stabiel als ik hem inschatte. Wat je zegt over iemand met dezelfde achtergrond....kan ik me ook in vinden maar ik geloof dat als je werkelijk om elkaar geeft de geschiedenis van beide er niet veel toe doet. Hij is nu op een punt dat zijn eigen gevoelswereld erg aan het wankelen is en over dat 'stabiele' daar ben ik allang op teruggekomen. Er zijn situaties geweest waar ik ivm herkenbaarheid niet te veel over uit kan wijden maar waar ik een andere 'hij' zag. Totaal niet stabiel, irrationeel en erg in de war (situatie stond los van mij). Als ik onstabiel ben of in de war, dan kijk ik wel uit om een ander daarin mee te sleuren. Ik neem mijn tijd, rust en leg ook uit wat er in me om me gaat. Ben wat dat betreft een open boek. Ik probeer mijn eigen sores niet bij een ander te dumpen. Wat er in de situatie gebeurde waarin hij even onstabiel werd, was dat hij mij er in mee wilde nemen. Ook in andere gevallen moest ik zijn gevoel 'oplossen' . Ik weet nog dat ik dacht:"Huh? Dat is toch jouw gevoel, daar kan IK toch niet mee aan de slag????" Om een lang verhaal kort te maken: ik heb issues en ga er mee aan de slag. Hij heeft ze ook, ik zie ze, ik benoem ze en hij ontkent. Drie jaar later geeft hij schoorvoetend toe dat het bij hem ook niet allemaal goed zit. Hij probeert nog steeds zijn gevoel mijn probleem te maken. Dat is iets wat ik niet toesta...en nogmaals, dit is voor mij echt een leerschool....
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:30
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:34
Ik ken jullie beiden niet, dus dan is dat lastig inschatten.
Zelf heb ik laatste jaren best veel mee gemaakt (ik wil niet dramatisch klinken verder). Ben ook 26.
Als ik nu een jongen van 20 zou ontmoeten die heel leuk is maar nog totaal 'groen' wat betreft levenservaring zou ik daar niks mee kunnen beginnen. (ff extreem voorbeeld.)
Beetje vanuit die gedachte bekeek ik het.
Jullie passen gewoon niet meer bij elkaar zo te zien. Maar dan nog is het niet makkelijk om uit elkaar te gaan, dat geloof ik best.
Zelf heb ik laatste jaren best veel mee gemaakt (ik wil niet dramatisch klinken verder). Ben ook 26.
Als ik nu een jongen van 20 zou ontmoeten die heel leuk is maar nog totaal 'groen' wat betreft levenservaring zou ik daar niks mee kunnen beginnen. (ff extreem voorbeeld.)
Beetje vanuit die gedachte bekeek ik het.
Jullie passen gewoon niet meer bij elkaar zo te zien. Maar dan nog is het niet makkelijk om uit elkaar te gaan, dat geloof ik best.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 18 oktober 2008 om 14:42
Knoop doorhakken! Jullie zijn 32 en 35, doodzonde om het nog langer te laten duren, want zoals ik het zie, hebben jullie samen geen toekomst. En weten jullie dat eigenlijk allebei heel goed.
Stel dat je kinderen wilt, dan ga je dit toch niet toch je veertigste laten duren? Ik heb zelf in een dergelijke relatie gezeten, maar was getrouwd en had een kind, toch ben ik er mee gekapt, we maakten elkaar kapot. Was een ontzettend verdrietige periode, maar toch het beste.
Laat elkaar los, ga puinruimen en bereid je voor op een toekomst zonder dit soort toestanden, zo zonde van je tijd en energie.
Sterkte!
Stel dat je kinderen wilt, dan ga je dit toch niet toch je veertigste laten duren? Ik heb zelf in een dergelijke relatie gezeten, maar was getrouwd en had een kind, toch ben ik er mee gekapt, we maakten elkaar kapot. Was een ontzettend verdrietige periode, maar toch het beste.
Laat elkaar los, ga puinruimen en bereid je voor op een toekomst zonder dit soort toestanden, zo zonde van je tijd en energie.
Sterkte!
zaterdag 18 oktober 2008 om 15:09
Sensy, ik geef je groot gelijk dat je het op jouw manier en op jouw moment doet. Als je gevoel zegt dat je het zo moet doen, dan moet je dat gevoel volgen.
Paniekvoetbal is nooit goed.
En tuurlijk heb je gevoelens en wil je graag een maatje/partner. Maar is deze man dat voor jou?
Maar neem gewoon rustig de tijd om alles op en rijtje te zetten. En als je er echt achter kan staan dan neem je de beslissing. Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voordat ik stopte met mijn huwelijk (ook al kreeg ik te horen dat het niet goed voor me wat (en dat was het ook niet)). Maar ik heb wel geleerd dat je dingen op je eigen tijd doet, ongeacht wie wat ook tegen je zegt.
Wens je veel wijsheid!
Paniekvoetbal is nooit goed.
En tuurlijk heb je gevoelens en wil je graag een maatje/partner. Maar is deze man dat voor jou?
Maar neem gewoon rustig de tijd om alles op en rijtje te zetten. En als je er echt achter kan staan dan neem je de beslissing. Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voordat ik stopte met mijn huwelijk (ook al kreeg ik te horen dat het niet goed voor me wat (en dat was het ook niet)). Maar ik heb wel geleerd dat je dingen op je eigen tijd doet, ongeacht wie wat ook tegen je zegt.
Wens je veel wijsheid!
zaterdag 18 oktober 2008 om 15:23
zaterdag 18 oktober 2008 om 17:38
Hey lieve Sensy.
Welk gevoel mist er nog voor jou om definitief de laatste knoop door te hakken? Er vrede mee te hebben dat je nog 1 keer initiatief moet nemen in deze relatie?
Dat je er echt klaar mee bent is duidelijk. En er mist een aanzet omdat je op iets wacht. Dat iets lijkt in hem te zitten (hij moet het doen) maar ik heb eerder het idee dat er nog een bepaald idee of concept in jezelf aan het rijpen is waarom dit goed is om te doen.
Een laatste drempel. Iets in jou. Ik vraag me af wat het is.
(Oh PS, had je mijn berichtje gekregen? Alleen even checken voor het geval viva 'm had opgegeten .)
Welk gevoel mist er nog voor jou om definitief de laatste knoop door te hakken? Er vrede mee te hebben dat je nog 1 keer initiatief moet nemen in deze relatie?
Dat je er echt klaar mee bent is duidelijk. En er mist een aanzet omdat je op iets wacht. Dat iets lijkt in hem te zitten (hij moet het doen) maar ik heb eerder het idee dat er nog een bepaald idee of concept in jezelf aan het rijpen is waarom dit goed is om te doen.
Een laatste drempel. Iets in jou. Ik vraag me af wat het is.
(Oh PS, had je mijn berichtje gekregen? Alleen even checken voor het geval viva 'm had opgegeten .)
