Relaties
alle pijlers
Ok en nu?
maandag 20 oktober 2008 om 16:05
Het volgende berichtje kwam op mijn man zijn email binnen;
* verwijderd *
Ik weet echt niet wat ik ervan moet denken hoor, kijk vaak mijn man zijn email na omdat hij zijn werk niet op zijn email kan kijken en hij is bezig met sollicitaties vandaar.
Dit is toch niet zo maar een email van een vriendin toch???
Ik word hier een beetje misselijk van en weet het ff niet meer.
Kunnen jullie even jullie ongezouten mening geven?
Wat moet ik hier mee??
* verwijderd *
Ik weet echt niet wat ik ervan moet denken hoor, kijk vaak mijn man zijn email na omdat hij zijn werk niet op zijn email kan kijken en hij is bezig met sollicitaties vandaar.
Dit is toch niet zo maar een email van een vriendin toch???
Ik word hier een beetje misselijk van en weet het ff niet meer.
Kunnen jullie even jullie ongezouten mening geven?
Wat moet ik hier mee??
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:41
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:42
Ben zelf onder die omstandigheden ook weggegaan. Makkelijk is ander, maar het is wel degelijk te doen. Ben nu 3 jaar verder en heb nog geen minuut spijt gehad van mijn beslissing. Heb het gevoel en idee dat ik mijn kids kan laten zien dat je gelukkig mag zijn in je leven, dat je daar wel zelf aan moet werken, one way or the other.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:53
quote:zusenzo schreef op 21 oktober 2008 @ 11:41:
Een duale hbo opleiding in de zorg. Maar dus niet afgemaakt en je kan niet meer invoegen na twee jaar.
Heb dus alleen de havo en horeca diploma's maar horeca werk is hoofdzakelijk in de avond dus met opvang en zo gaat dat niet lukken.
Kinderen zitten al op het basisonderwijs.Kijk nu eens naar je opleiding in de zorg, kun je daar op de een of andere manier niet verder mee, of in ieder geval iets in die richting. Maak eens een afspraak om te kijken wat je mogelijkheden zijn. Misschien wel niet die opleiding maar een andere. Werken aan jezelf is ook een investering in een relatie!
Een duale hbo opleiding in de zorg. Maar dus niet afgemaakt en je kan niet meer invoegen na twee jaar.
Heb dus alleen de havo en horeca diploma's maar horeca werk is hoofdzakelijk in de avond dus met opvang en zo gaat dat niet lukken.
Kinderen zitten al op het basisonderwijs.Kijk nu eens naar je opleiding in de zorg, kun je daar op de een of andere manier niet verder mee, of in ieder geval iets in die richting. Maak eens een afspraak om te kijken wat je mogelijkheden zijn. Misschien wel niet die opleiding maar een andere. Werken aan jezelf is ook een investering in een relatie!
dinsdag 21 oktober 2008 om 12:14
dinsdag 21 oktober 2008 om 12:35
quote:zusenzo schreef op 21 oktober 2008 @ 08:57:
Ja ,hij heeft het al langer moeilijk maar ik dacht eigenlijk dat dat over was.( hij is van oorsprong niet NLs en is voor mij hier komen wonen)
Hij leeft zijn leven voor mij en de kinderen.Lijkt me 'n foute instelling om aan 'n relatie in 't buitenland te beginnen, laat staan aan 'n gezin. Je moet meer hebben om voor te leven dan die relatie en als je niet gelukkig bent op andere fronten dan gaat 't vroeg of laat mis. En in dit geval weer kut dat er kinderen zijn, want hij zal uiteindelijk wel terug naar zijn land gaan en dan zien ze hun vader alleen nog maar soms in de vakantie.
Ja ,hij heeft het al langer moeilijk maar ik dacht eigenlijk dat dat over was.( hij is van oorsprong niet NLs en is voor mij hier komen wonen)
Hij leeft zijn leven voor mij en de kinderen.Lijkt me 'n foute instelling om aan 'n relatie in 't buitenland te beginnen, laat staan aan 'n gezin. Je moet meer hebben om voor te leven dan die relatie en als je niet gelukkig bent op andere fronten dan gaat 't vroeg of laat mis. En in dit geval weer kut dat er kinderen zijn, want hij zal uiteindelijk wel terug naar zijn land gaan en dan zien ze hun vader alleen nog maar soms in de vakantie.
dinsdag 21 oktober 2008 om 14:41
El ninjoo we waren jong en verliefd en er niet over nagedacht dat het zou worden.
En kinderen zijn een weloverwogen keuze geweest.
Het niet zo dat NLse stellen geen problemen hebben/kunnen krijgen toch?
Ik heb gewoon een klote dag, heb geen idee hoe het nu verder moet.
Ben gezellig tegen de kinderen maar van binnen voel ik me dood.
Zal het pms zijn
God, wat een situatie zeg....
En kinderen zijn een weloverwogen keuze geweest.
Het niet zo dat NLse stellen geen problemen hebben/kunnen krijgen toch?
Ik heb gewoon een klote dag, heb geen idee hoe het nu verder moet.
Ben gezellig tegen de kinderen maar van binnen voel ik me dood.
Zal het pms zijn
God, wat een situatie zeg....
dinsdag 21 oktober 2008 om 19:02
quote:elninjoo schreef op 21 oktober 2008 @ 12:35:
[...]
Lijkt me 'n foute instelling om aan 'n relatie in 't buitenland te beginnen, laat staan aan 'n gezin. Je moet meer hebben om voor te leven dan die relatie en als je niet gelukkig bent op andere fronten dan gaat 't vroeg of laat mis. En in dit geval weer kut dat er kinderen zijn, want hij zal uiteindelijk wel terug naar zijn land gaan en dan zien ze hun vader alleen nog maar soms in de vakantie.
Hmmm, ik ben het niet helemaal met je eens, Elninjoo. Ik heb zelf ook een relatie met een buitenlander, en ben voor hem naar het buitenland verhuisd. Er is niets mis met zo'n relatie, het kan goed gaan of mis gaan, net zoals een relatie met 2 Nederlanders. Wel ben ik het met je eens dat je meer moet hebben om voor te leven dan die relatie.
Zusenzo, ik ben dus ook voor m'n partner verhuisd. maar ik wilde al langer weg uit NL, dus ik heb het niet alleen voor hem gedaan. Maar ik begrijp je man wel. Ver van z'n familie, vrienden enz. Een baan die hij niet leuk vind (toch? dat dacht ik te lezen in één van je postings) en problemen met de hypotheek... Misschien is hij daardoor erg gestressed en weet hij niet meer hoe het verder moet?
Misschien samen kijken wat hij nu echt wil en of jij (tijdelijk) kan helpen met geld verdienen (desnoods ff in een supermarkt of zo iets waar je geen diploma's voor nodig hebt) zodat hij wat meer "lucht" krijgt en rustiger kan gaan nadenken wat hij nu echt wil met z'n leven. En daarna kan jij weer verder met je diploma of op zoek naar een baan die jij leuk lijkt.
Ik weet dat het moeilijk is om in het buitenland te leven, maar Elninjoo heeft gelijk, je kan niet enkel voor een relatie leven. En alleen je man kan beslissen wat hij verder wil in zijn leven.
Ik hoop dat m'n berichtje een beetje duidelijk is en wens je heel veel succes en sterkte ! xx
[...]
Lijkt me 'n foute instelling om aan 'n relatie in 't buitenland te beginnen, laat staan aan 'n gezin. Je moet meer hebben om voor te leven dan die relatie en als je niet gelukkig bent op andere fronten dan gaat 't vroeg of laat mis. En in dit geval weer kut dat er kinderen zijn, want hij zal uiteindelijk wel terug naar zijn land gaan en dan zien ze hun vader alleen nog maar soms in de vakantie.
Hmmm, ik ben het niet helemaal met je eens, Elninjoo. Ik heb zelf ook een relatie met een buitenlander, en ben voor hem naar het buitenland verhuisd. Er is niets mis met zo'n relatie, het kan goed gaan of mis gaan, net zoals een relatie met 2 Nederlanders. Wel ben ik het met je eens dat je meer moet hebben om voor te leven dan die relatie.
Zusenzo, ik ben dus ook voor m'n partner verhuisd. maar ik wilde al langer weg uit NL, dus ik heb het niet alleen voor hem gedaan. Maar ik begrijp je man wel. Ver van z'n familie, vrienden enz. Een baan die hij niet leuk vind (toch? dat dacht ik te lezen in één van je postings) en problemen met de hypotheek... Misschien is hij daardoor erg gestressed en weet hij niet meer hoe het verder moet?
Misschien samen kijken wat hij nu echt wil en of jij (tijdelijk) kan helpen met geld verdienen (desnoods ff in een supermarkt of zo iets waar je geen diploma's voor nodig hebt) zodat hij wat meer "lucht" krijgt en rustiger kan gaan nadenken wat hij nu echt wil met z'n leven. En daarna kan jij weer verder met je diploma of op zoek naar een baan die jij leuk lijkt.
Ik weet dat het moeilijk is om in het buitenland te leven, maar Elninjoo heeft gelijk, je kan niet enkel voor een relatie leven. En alleen je man kan beslissen wat hij verder wil in zijn leven.
Ik hoop dat m'n berichtje een beetje duidelijk is en wens je heel veel succes en sterkte ! xx
dinsdag 21 oktober 2008 om 19:08
quote:zusenzo schreef op 21 oktober 2008 @ 14:41:
El ninjoo we waren jong en verliefd en er niet over nagedacht dat het zou worden.
En kinderen zijn een weloverwogen keuze geweest.
Het niet zo dat NLse stellen geen problemen hebben/kunnen krijgen toch?
Nee, stellen gaan vaak genoeg uit elkaar. Maar 't is, als er kinderen van komen, voor hen wel zo fijn als pa en ma geen uren vliegen van elkaar vandaan wonen.
En als een partner voor zijn liefde naar het buitenland is geemigreerd en de relatie strandt dan is de kans nu eenmaal groot dat hij/zij naar z'n eigen land terug wil omdat ze daar meer hebben dan in 't land van hun ex.
Zolang 't goed gaat, gaat 't goed, maar gaat 't mis dan zijn de gevolgen gewoon veel drastischer.
Hoop overigens voor jou dat jullie eruit komen. Is het geen optie om naar zijn land te emigreren?
El ninjoo we waren jong en verliefd en er niet over nagedacht dat het zou worden.
En kinderen zijn een weloverwogen keuze geweest.
Het niet zo dat NLse stellen geen problemen hebben/kunnen krijgen toch?
Nee, stellen gaan vaak genoeg uit elkaar. Maar 't is, als er kinderen van komen, voor hen wel zo fijn als pa en ma geen uren vliegen van elkaar vandaan wonen.
En als een partner voor zijn liefde naar het buitenland is geemigreerd en de relatie strandt dan is de kans nu eenmaal groot dat hij/zij naar z'n eigen land terug wil omdat ze daar meer hebben dan in 't land van hun ex.
Zolang 't goed gaat, gaat 't goed, maar gaat 't mis dan zijn de gevolgen gewoon veel drastischer.
Hoop overigens voor jou dat jullie eruit komen. Is het geen optie om naar zijn land te emigreren?
dinsdag 21 oktober 2008 om 22:18
Zusenzo, wat een rotsituatie, ik hoop dat jullie toch een manier vinden om er samen uit te komen. De tip om zelf iets voor jezelf op te bouwen (baan) vind ik een hele goeie, je wereld wordt dan ook wat groter en waarschijnlijk heb je elkaar dan ook wat meer te vertellen. Het is jammer dat hij niet openstaat voor relatietherapie, misschien kun je je licht opsteken bij de stichting Lawine? Daar zijn regelmatig bijeenkomsten over relatieproblemen bij gemengde stellen. Dan krijg je misschien handvaten aangereikt om er mee om te kunnen gaan. Vaak is het voor ook een soort trots van mannen uit een andere cultuur om niet in relatietherapie te willen, ronduit omdat het in hun eigen land niet gebruikelijk is.
Ik heb zelf ook een relatie met een buitenlander (volgens mij uit hetzelfde land als jouw man als ik me niet vergis) en we hebben 1 kind samen, 2e is op komst. Ik ken wat meer gemengde stellen en het is vaak moeilijk voor de partner om hier naartoe te komen. Ze hebben hier geen familie en missen hun 'roots'. Ik merk het soms ook aan mijn man, vooral bij bijzondere dagen (bijv. feestdagen) mist hij zijn familie enorm. Helaas hebben we niet de financiële middelen om vaak naar zijn vaderland te gaan, we proberen om minimaal 1 x per jaar te gaan en als het mogelijk is gaat hij zelf nog een keer. Gelukkig heeft mijn man wel veel vrienden in de buurt (hij heeft in 6 jaar tijd een groter sociaal netwerk opgebouwd dan ik in 16 jaar in onze woonplaats), hij maak makkelijk contacten en dat scheelt heel veel. Bovendien heeft hij voordat hij voor mij naar NL verhuisde 5 jaar in Australië gewoond, waarvandaan hij in de tussentijd nooit terug kon naar zijn vaderland, dus hij wist waar hij aan begon. Maar toch blijft het knagen, bij vlagen merk ik dat ook , hij is dan wat meer in zichzelf gekeerd en depressief.
In ieder geval wens ik je veel sterkte, het is hoe dan ook niet makkelijk.
Ik heb zelf ook een relatie met een buitenlander (volgens mij uit hetzelfde land als jouw man als ik me niet vergis) en we hebben 1 kind samen, 2e is op komst. Ik ken wat meer gemengde stellen en het is vaak moeilijk voor de partner om hier naartoe te komen. Ze hebben hier geen familie en missen hun 'roots'. Ik merk het soms ook aan mijn man, vooral bij bijzondere dagen (bijv. feestdagen) mist hij zijn familie enorm. Helaas hebben we niet de financiële middelen om vaak naar zijn vaderland te gaan, we proberen om minimaal 1 x per jaar te gaan en als het mogelijk is gaat hij zelf nog een keer. Gelukkig heeft mijn man wel veel vrienden in de buurt (hij heeft in 6 jaar tijd een groter sociaal netwerk opgebouwd dan ik in 16 jaar in onze woonplaats), hij maak makkelijk contacten en dat scheelt heel veel. Bovendien heeft hij voordat hij voor mij naar NL verhuisde 5 jaar in Australië gewoond, waarvandaan hij in de tussentijd nooit terug kon naar zijn vaderland, dus hij wist waar hij aan begon. Maar toch blijft het knagen, bij vlagen merk ik dat ook , hij is dan wat meer in zichzelf gekeerd en depressief.
In ieder geval wens ik je veel sterkte, het is hoe dan ook niet makkelijk.
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:00
Hij is moe van het vechten tegen alles en iedereen zegt hij en als hij dan thuis komt, begrijp ik hem ook niet.
Natuurlijk begrijp ik hem wel maar wil niet meegaa in zijn negatieve spiraal.
Hij ziet mijn vrienden en familie niet meer zitten want die hebben vooroordelen tegen hem.....denkt hij, ik zie dat niet, soms wel een geintje hier en daar over zijn afkomst, niet leuk maar niet onoverkomelijk.
Hij is idd depressief en heeft tot 2 jaar geleden AD gebruikt maar vindt nu dat deze aandoening is aan gepraat omdat hij niet mee kon komen in de maatschappij zonder 'boos' te worden.
Hij heeft veel verwijten naar mij toe en zegt dat ik alles onder controle wil hebben, terwijl ik ben gestopt met werken voor hem en de kinderen waardoor ik idd bepaalde controle heb moeten laten gaan.
Hij heeft het gevoel dat hij heel veel geeft in de vorm van werk/onderdak ed maar hij vergeet het emotionele.
Ik heb ook het gevoel dat ik alles geef wat ik kan en weinig ontvang.
Hij wil nu uit elkaar gaan.
Wil mij hier laten wonen zodat de kinderen hier kunnen blijven, hij hoeft niks zegt hij alleen zijn kleding en dan zoekt hij een app. in de bijlmer ofzo.
Of ik dat ff kan regelen.
Het is duidelijk dat hij niet meer wil vechten.....
Natuurlijk begrijp ik hem wel maar wil niet meegaa in zijn negatieve spiraal.
Hij ziet mijn vrienden en familie niet meer zitten want die hebben vooroordelen tegen hem.....denkt hij, ik zie dat niet, soms wel een geintje hier en daar over zijn afkomst, niet leuk maar niet onoverkomelijk.
Hij is idd depressief en heeft tot 2 jaar geleden AD gebruikt maar vindt nu dat deze aandoening is aan gepraat omdat hij niet mee kon komen in de maatschappij zonder 'boos' te worden.
Hij heeft veel verwijten naar mij toe en zegt dat ik alles onder controle wil hebben, terwijl ik ben gestopt met werken voor hem en de kinderen waardoor ik idd bepaalde controle heb moeten laten gaan.
Hij heeft het gevoel dat hij heel veel geeft in de vorm van werk/onderdak ed maar hij vergeet het emotionele.
Ik heb ook het gevoel dat ik alles geef wat ik kan en weinig ontvang.
Hij wil nu uit elkaar gaan.
Wil mij hier laten wonen zodat de kinderen hier kunnen blijven, hij hoeft niks zegt hij alleen zijn kleding en dan zoekt hij een app. in de bijlmer ofzo.
Of ik dat ff kan regelen.
Het is duidelijk dat hij niet meer wil vechten.....
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:05
Bedankt layla, ik denk dat jij enigzins inzicht heb in de situatie altans gevoelsmatig.
Razzmataz ik denk dat jij mij man weer beter begrijpt en zoals jij het vertelt, zo dacht ik ook dat hij er over dacht, zit helaas een stuk dieper. Ik werk trouwens van huis uit maar dat geeft geen vast inkomen, al is het meer dan de bijstands norm.
El ninjoo bedankt helaas is het geen optie naar zijn land te emigreren, man heeft geen opleiding desondanks heeft hij hier nu een baan op wo niveau.
In zijn land is werk erg schaars ondanks al zijn werkervaring.
Razzmataz ik denk dat jij mij man weer beter begrijpt en zoals jij het vertelt, zo dacht ik ook dat hij er over dacht, zit helaas een stuk dieper. Ik werk trouwens van huis uit maar dat geeft geen vast inkomen, al is het meer dan de bijstands norm.
El ninjoo bedankt helaas is het geen optie naar zijn land te emigreren, man heeft geen opleiding desondanks heeft hij hier nu een baan op wo niveau.
In zijn land is werk erg schaars ondanks al zijn werkervaring.
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:07
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:11
Wat een rotsituatie voor je zusenzo!
Ik herken je verhaal gedeeltelijk omdat mijn lief ook uit het buitenland komt. En het is ook niet makkelijk voor hem: z'n familie en jeugdvrienden zo ver weg. Verder moeten zij (onze mannen) zich in de maatschappij 2x zoveel bewijzen als een autochtoon. Maar ondertussen moet hij wel zorgen dat hij zijn verplichtingen nakomt m.b.t. de hypotheek, het gezin, zijn vrouw. Nu is hij op een punt gekomen in zijn leven dat hij denkt: Is dit alles? Misschien wel een "gewone" midlife-crisis, die Nederlandse mannen ook vaak hebben overigens. Het valt hem allemaal zwaar, schrijf je. Is hij ook vaak ongezellig, geprikkeld, niet aanspreekbaar?
Hij voelt zich door jou waarschijnlijk niet genoeg gewaardeerd nu je hem het vuur aan de schenen hebt gelegd over die berichtjes/mails.
Maar feit blijft dat jij hem niet gedwongen hebt om voor jou in Nederland te komen wonen, dat leek hem (ooit) blijkbaar ook een goed idee.
En terug-emigreren naar zijn eigen land als jullie uit elkaar gaan: pfff, dat heeft mijn man ook eens (lang geleden) geroepen. Verschrikkelijk vond ik dat! Heb hem toen ook duidelijk gemaakt dat de kinderen ook zijn verantwoordelijkheid bleven als wij uit elkaar zouden gaan. En dat ik nooit aan kinderen met hem zou zijn begonnen als ik had geweten dat hij zijn kinderen zo makkelijk in de steek zou laten. Gelukkig snapte hij dat en heeft hij beloofd om daar nooit meer mee te dreigen.
Maar ik hoor van jou eigenlijk alleen maar praktische bezwaren als je beredeneert waarom uit elkaar gaan geen goede optie is. Ik hoor helemaal niet dat je waanzinnig veel van hem houdt en dat je je een leven zonder hem gewoon niet kunt voorstellen. Dat lijkt mij toch de belangrijkste reden om tot een oplossing te komen.
En is het inderdaad geen idee om eens na te denken om een tijd in het land van je man te gaan wonen? Zou je dat willen/kunnen/aandurven?
Ik herken je verhaal gedeeltelijk omdat mijn lief ook uit het buitenland komt. En het is ook niet makkelijk voor hem: z'n familie en jeugdvrienden zo ver weg. Verder moeten zij (onze mannen) zich in de maatschappij 2x zoveel bewijzen als een autochtoon. Maar ondertussen moet hij wel zorgen dat hij zijn verplichtingen nakomt m.b.t. de hypotheek, het gezin, zijn vrouw. Nu is hij op een punt gekomen in zijn leven dat hij denkt: Is dit alles? Misschien wel een "gewone" midlife-crisis, die Nederlandse mannen ook vaak hebben overigens. Het valt hem allemaal zwaar, schrijf je. Is hij ook vaak ongezellig, geprikkeld, niet aanspreekbaar?
Hij voelt zich door jou waarschijnlijk niet genoeg gewaardeerd nu je hem het vuur aan de schenen hebt gelegd over die berichtjes/mails.
Maar feit blijft dat jij hem niet gedwongen hebt om voor jou in Nederland te komen wonen, dat leek hem (ooit) blijkbaar ook een goed idee.
En terug-emigreren naar zijn eigen land als jullie uit elkaar gaan: pfff, dat heeft mijn man ook eens (lang geleden) geroepen. Verschrikkelijk vond ik dat! Heb hem toen ook duidelijk gemaakt dat de kinderen ook zijn verantwoordelijkheid bleven als wij uit elkaar zouden gaan. En dat ik nooit aan kinderen met hem zou zijn begonnen als ik had geweten dat hij zijn kinderen zo makkelijk in de steek zou laten. Gelukkig snapte hij dat en heeft hij beloofd om daar nooit meer mee te dreigen.
Maar ik hoor van jou eigenlijk alleen maar praktische bezwaren als je beredeneert waarom uit elkaar gaan geen goede optie is. Ik hoor helemaal niet dat je waanzinnig veel van hem houdt en dat je je een leven zonder hem gewoon niet kunt voorstellen. Dat lijkt mij toch de belangrijkste reden om tot een oplossing te komen.
En is het inderdaad geen idee om eens na te denken om een tijd in het land van je man te gaan wonen? Zou je dat willen/kunnen/aandurven?
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:35
Ik heb het de laatste postings idd over het praktische, ik probeer afstand te nemen, bewust.
En nee ik heb al eerder geopperd naar zijn land te gaan maar met mij en de kinderen wil hij dat niet.
Het is best een onmogelijke situatie.
Ik heb net mijn dagboek terug gelezen, heb er 4 jaar niet in geschreven......toen was hij ook zo en ik ook zo hopeloos.
Je doet maar je best om het hem naar zijn zin te maken en dat lukt niet, dat doet zeer.
Momenteel schuift hij iedere verantwoordelijkheid voor zijn situatie op mij af.
Ik weet dat dat niet realistisch is maar je gaat o zo twijfelen aan jezelf.
Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving die zien hoe hij is en kan zijn, verbergt hij niet nml en hun spreken mij op zijn gedrag aan. Zo van wat is er met hem?? Waarom praat hij niet meer tegen ons.
En een dag later is alles weer koek en ei en doet hij weer gezellig.
Gelukkig kunnen onze vrienden veel van hem hebben maar niet veel meer denk ik.
Ik ben nu best negatief gestemd dus vandaar dat alles mischien anders binnenkomt bij jullie.
En nee ik heb al eerder geopperd naar zijn land te gaan maar met mij en de kinderen wil hij dat niet.
Het is best een onmogelijke situatie.
Ik heb net mijn dagboek terug gelezen, heb er 4 jaar niet in geschreven......toen was hij ook zo en ik ook zo hopeloos.
Je doet maar je best om het hem naar zijn zin te maken en dat lukt niet, dat doet zeer.
Momenteel schuift hij iedere verantwoordelijkheid voor zijn situatie op mij af.
Ik weet dat dat niet realistisch is maar je gaat o zo twijfelen aan jezelf.
Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving die zien hoe hij is en kan zijn, verbergt hij niet nml en hun spreken mij op zijn gedrag aan. Zo van wat is er met hem?? Waarom praat hij niet meer tegen ons.
En een dag later is alles weer koek en ei en doet hij weer gezellig.
Gelukkig kunnen onze vrienden veel van hem hebben maar niet veel meer denk ik.
Ik ben nu best negatief gestemd dus vandaar dat alles mischien anders binnenkomt bij jullie.
woensdag 22 oktober 2008 om 12:40
Hij voelt zich niet goed en daar ben ik en alleen ik voor verantwoordelijk......
En hij is al jaren zo, lees bovenstaande stukjes van mij maar terug.
De liefde zit er nog wel, waarom weet ik eigenlijk niet, waarschijnlijk omdat mijn kinderen helemaal dol zijn op hun vader, hij het heel erg goed odet met hun en hij natuurlijk ook veel goede eigenschappen heeft, maar die laat die de laatste tijd alleen nog los op zijn kinderen en niet meer naar mij toe.
En hij is al jaren zo, lees bovenstaande stukjes van mij maar terug.
De liefde zit er nog wel, waarom weet ik eigenlijk niet, waarschijnlijk omdat mijn kinderen helemaal dol zijn op hun vader, hij het heel erg goed odet met hun en hij natuurlijk ook veel goede eigenschappen heeft, maar die laat die de laatste tijd alleen nog los op zijn kinderen en niet meer naar mij toe.
woensdag 22 oktober 2008 om 12:58
Tjonge zusenzo, dat is allemaal wel echt klote, zeg!
Je hebt denk ik geen andere keus dan hem te laten gaan. Of in ieder geval mee te gaan in zijn idee om nu uit elkaar te gaan. Wie weet gebruikt hij deze tactiek omdat hij hoopt dat jij uit alle macht gaat proberen om hem bij je te houden. Als hij zich eenmaal gaat realiseren wat zijn beslissing inhoudt, komt hij waarschijnlijk tot bezinning.
Feit blijft dat zijn gemoedstoestand niet iets is van de afgelopen dagen maar dat dit al jaren aan de gang is. Hij kan hier alleen uitkomen als hij dat zelf echt WIL. Het lijkt alsof hij nu de weg van de minste weerstand kiest door zich overal maar bij neer te leggen en de pijp aan Maarten te geven. Dit kun jij niet voor hem oplossen, dat moet hij echt zelf doen. Als hij dat niet doet, kun jij blijven trekken aan een dood paard, maar gaat je dat alleen maar heel veel energie en tranen kosten. Kan hij niet voor een tijdje terug naar zijn thuisland om even bij te komen? Dan krijgt hij misschien ook de kans om jullie (jou en de kinderen) te missen en krijgt hij weer frisse moed om één en ander aan te pakken?
Je hebt denk ik geen andere keus dan hem te laten gaan. Of in ieder geval mee te gaan in zijn idee om nu uit elkaar te gaan. Wie weet gebruikt hij deze tactiek omdat hij hoopt dat jij uit alle macht gaat proberen om hem bij je te houden. Als hij zich eenmaal gaat realiseren wat zijn beslissing inhoudt, komt hij waarschijnlijk tot bezinning.
Feit blijft dat zijn gemoedstoestand niet iets is van de afgelopen dagen maar dat dit al jaren aan de gang is. Hij kan hier alleen uitkomen als hij dat zelf echt WIL. Het lijkt alsof hij nu de weg van de minste weerstand kiest door zich overal maar bij neer te leggen en de pijp aan Maarten te geven. Dit kun jij niet voor hem oplossen, dat moet hij echt zelf doen. Als hij dat niet doet, kun jij blijven trekken aan een dood paard, maar gaat je dat alleen maar heel veel energie en tranen kosten. Kan hij niet voor een tijdje terug naar zijn thuisland om even bij te komen? Dan krijgt hij misschien ook de kans om jullie (jou en de kinderen) te missen en krijgt hij weer frisse moed om één en ander aan te pakken?
