Verloren dochter

IK MAAK OP DIT MOMENT OOK ZOIETS MEE, MIJN BIOLOGISCHE VADER HEEFT MIJ GEVONDEN EN EEN VRIENDELIJK MAILTJE GESTUURD OF IK HEM WIL ONTMOETEN.

IK HEB ER NIET ZOVEEL BEHOEFDE AAN, IK BEN NAMELIJK SINDS MIJN EERSTE LEVENSJAAR LIEFDEVOL DOOR MIJN MOEDER EN STIEFVADER OPGEGROEID, EN MIJN BIOLOGISCHE VADER HEEFT AL DIE TIJD ONS ADRES GEWETEN, DAT IS DOOR MIJN MOEDER NOOIT VERBORGEN GEHOUDEN.

NU BEN IK 40, EN MIJN KINDEREN HEBBEN DE LIEFSTE OPA DIE ZE MAAR KUNNEN WENSEN, IK HEB HEM NOOIT GEMIST EN WEET NIET OF IK HEM WIL ONTMOETEN, MAAR DAN DENK IK WEER, OJEE, STRAKS IS HET TE LAAT EN KAN HET NIET MEER, MOEILIJK HOOR!

Ik hoop toch ook ooit mijn biologische ouders te vinden/ontmoeten. Ik ben geadopteerd maar mijn adoptieouders en ik hebben helemaal geen contact meer met elkaar. Soms voel ik me een beetje eenzaam. Vooral nu het wat donkerder weer begint te worden.

Het lijkt me inderdaad vreemd ja, dat je je vader na zestien jaar weer ziet, hoe voelde dat? Hoe lang had je hem al niet meer gezien?

Ik heb ook zoiets meegemaakt. Na 21 jaar heb ik mijn biologische vader weer ontmoet. Het voelde op de een of andere rare manier meteen vertrouwd, ik deed de deur open en daar stond hij, mijn papa! Zo voelde het.



@Marbella, die gedachte, straks is het misschien te laat, heeft mij over de streep getrokken om elkaar wel te ontmoeten.

Het jaar daarvoor ben ik plotseling mijn moeder verloren, dus heb zelf ervaren hoe snel het afgelopen kan zijn.



Keira, Ben je echt bezig met een zoektocht naar je biologische-ouders?

Lijkt me moeilijk hoor dat je geen contact meer hebt met je adoptief-ouders.

Up_and_down, ik heb al een aantal brieven naar Spoorloos geschreven en ook via andere wegen geprobeerd te zoeken, maar het wil nog niet echt vlotten. Ik wil gewoon graag weten wie mijn ouders zijn, ook om de reden dat wanneer ik niet zoek, het misschien ooit wel eens te laat is en ik dan spijt krijg dat ik niks heb gedaan.

Het is jammer ja dat ik geen contact meer heb met mijn ouders maar ja, het is nu eenmaal zo.

Ik heb een halfzus. Alleen heb ik haar nog nooit ontmoet. Ze woont gewoon in Nederland en mijn vader heeft haar ook niet meer gezien na haar 3e.



Ruim 10 jaar geleden heb ik haar geschreven en me voorgesteld (ze wist wel van mijn bestaan) en wat brieven gewisseld. Tot ze opeens geen contact meer wilde. Ze ziet onze vader als een boeman (kent het verhaal immers alleen van haar moeders kant) en wilde geen boek openen die altijd gesloten was. Ik heb me daar toentertijd bij neergelegd, maar na 6 jaar later leefde het toch weer bij mij en zocht ik opnieuw contact, de deur werd direct weer dichtgesmeten.



Ik hoop haar echt ooit te leren kennen. En eigenlijk vind ik het ook heel erg dat ze mij niet wil kennen, we zijn zussen! Ik vind het jammer dat ze dingen niet kan scheiden. Stel dat één van ons straks overlijd, dan hebben we nooit geweten hoe het zou zijn ..

Dat is inderdaad erg jammer Kym Erg frustrerend lijkt me.

Hopelijk is ze er ooit wel aan toe om weer contact met je te hebben.

Ik heb ongeveer 8 jaar geleden mijn vader weer gezien na 17 jaar. Mijn ouders gingen scheiden en ik ging bij mijn moeder wonen. In het begin hadden we nog wel contact tot hij een andere vrouw kreeg. En die had geen behoefte aan "zijn" kinderen. Dat houd je niet voor mogelijk hé, maar sommige mannen geven dan toe en mijn vader was/is zo zwak...Maar goed, wij hoorden via via nog wel wat en mijn broer was bevriend met háár zoon. ( Wel allebei al uit huis). En toen werd zijn vrouw ziek en overleed....En binnen een maand had ik hem aan de telefoon. En héél zenuwachtig ging ik er heen met mijn, inmiddels, 3 kinderen.

Maar het was zo vanouds!!! En nu hebben we weer gewoon contact...

Alhoewel gewoon, het blijft altijd een beetje oppervakkig...en je praat toch minder over de rest van de familie...

Maar ik ben blij dat ik weer contact heb want het knaagde toch al die jaren aan mij.

Hij schuift het hele verhaal op z'n ex, lekker makkelijk.

Ik heb op mijn 14e zelf tegen mijn vader gezegd dat ik hem niet meer wilde zien. Ben nu 30 en voelt nog steeds als een goede beslissing, 6 jaar geleden nam hij contact op maar toen heb ik heel duidelijk laten weten dat ik daar geen behoefte aan had.

Madamemicmac, fijn om te horen dat het bij jou ook een succes story is geworden.

Inderdaad wel makkelijk dat hij het op zijn ex schuift.



Natadecoco, die band zal heel langzaam gaan groeien, en ik hoop dat je je minder ongemakkelijk gaat voelen. Voel het vooral niet als moeten, dan lukt die band opbouwen moeilijker.

Wanneer zie je hem weer? Of hebben jullie geen nieuwe afspraak gemaakt?



Keira, ik hoop dat je zoektocht in een goed resultaat gaat eindigen, ondanks dat het tot nu toe niet mee zit. Weet je wel naar wie en waar je moet zoeken, of heb je maar weinig informatie?



Kym, erg jammer dat je (half)zus geen contact meer met jou wilt. Zijn er nog meer broers/zussen?



Mijn vader heeft in zijn 2e huwelijk nog 3 kinderen gekregen, en daar kan ik heel goed mee overweg. Met 1 van die 3 nog het meeste, maar die lijkt dan ook vreselijk op mij qua karakter Van wie zouden we het hebben hihi

En ondanks dat er groot leeftijds verschil is, gaat dit goed.



Ik ben in elk geval erg blij dat ik deze stap toen genomen heb, al voelde het in eerste instantie niet zo goed, mijn moeder wilde nooit dat ik contact met hem op zou nemen, deed haar te veel pijn. Een jaar na haar dood heb ik het toch gedaan en het voelde toch een beetje als verraad. Nu heb ik er vrede mee. Ik ken hem inmiddels alweer 6 jaar trouwens.

Badmeester, wat heeft jou doen besluiten dat je hem niet meer wilde zien? Ik bedoel, het is toch je vader. Die stoot je niet zomaar van je af.

Hoi Natadecoco dat lijkt me ook erg lastig, iemand die je al zo lang niet meer hebt gezien die er dan opeens weer in je leven is. Dat moet inderdaad groeien, heeft tijd nodig.

Ik denk dat wanneer ik mijn biologische ouders zou ontmoeten, ik erg blij zou zijn, maar ook niet meteen het gevoel zou hebben van: dit zijn nou mijn ouders.



up_and_down, wat leuk dat je nog (half)broers/zussen hebt en dat je er zo goed mee overweg kunt. Daar ben ik ook erg nieuwsgierig naar, of ik veel broers of zussen heb. Ik heb van mijn moeder en vader de namen en het adres van mijn moeder waar zij zou wonen, maar ja, dat hoeft allemaal niet eens waar te zijn.

Hey Up&Down, ik heb zelf nog wel volle zussen en broers, zij zijn nooit zo bezig geweest met het bestaan van onze halfzus. Ik trek me dit soort dingen ook wel meer aan dan zij eigenlijk.

Ik heb mijn biologische vader nog nooit gezien. Mijn moeder woonde destijds in het buitenland en zij hebben daar een relatie gekregen. Ik was geen "ongelukje", maar toen mijn moeder terug moest naar Nederland voor de bevalling, omdat ze niet verzekerd was daar, kreeg hij blijkbaar koudwatervrees.

Hij weet dat ik geboren ben en heeft me 1 keer gezien, daarna heeft hij niets meer van zich laten horen. Mijn moeder besloot dat ze haar energie beter in mij en haar vader en broers en zussen kon stoppen(mijn oma overleed heel jong bij een auto-ongeluk en 8 van haar 9 broers en zussen woonden nog thuis, toen heeft zij de zorg overgenomen) in plaats van hem achter zijn vodden te zitten.

Toen ik twee was kreeg mijn moeder een relatie met mijn stiefvader. Ik heb altijd geweten dat hij mijn vader niet was en heb nooit een goede band met hem gehad. Sinds ik zelf kinderen heb en hij opa is geworden gaat het beter tussen ons, maar het blijft wat ongemakkelijk.

Mijn moeder heeft jarenlang een briefje met de gegevens van mijn biologische vader en zijn ouders bij zich gehad, voor het geval ik er naar zou vragen, maar ik heb het nooit gedaan, totdat een van mijn zoons een erfelijkheidsonderzoek moest ondergaan en ik de gegevens nodig had. Zijn naam en geboorteplaats heb ik altijd wel geweten, nu weet ik dus iets meer.



Aan de ene kant zou ik hem best eens willen zien en spreken, zijn kant van het verhaal horen; aan de andere kant vind ik dat hij de eerste stap moet zetten. Hij heeft mij verwekt, weet dat ik besta en heeft nooit de moeite genomen om zijn dochter te zien.



Een paar jaar geleden zag ik bij Spoorloos een zelfde soort verhaal als het mijne, die vader werd opgespoord. Iedereen in het dorp wist van de onbekende dochter in het buitenland, zijn familieleden beaamden grif dat hij in Nederland een dochter had, maar de vader bleeft hardnekkig ontkennen dat het zo was.

Dat meisje werd na jarenlang zoeken ook nog eens domweg ontkend door haar vader terwijl iedereen het wist. Dan blijf ik eerlijk gezegd liever onwetend dan dubbel ontkend te worden.

Overigens heb ik dezelfde situatie met mannen uit hetzelfde land vaker bij Spoorloos gezien....

Dacht dat ik de enige was......niet dus. Wat een herkenning. Ben bijna 40 en heb sinds m'n 4e geen contact meer met m'n vader. Het wrange is dat hij wel gewoon in hetzelfde dorp woont, in een andere wijk. Heel soms kom ik hem wel eens tegen. Hij krijgt dan een rood hoofd en weet niet hoe hard hij weg moet lopen. Als dat gebeurde in gezelschap maakte hij achter m'n rug om vage opmerkingen. Dat deed pijn. Nu niet meer. Mijn moeder heeft me nooit tegengehouden om weer contact met hem te zoeken. Alleen waarschuwde ze me wel voor de mogelijke reacties, dat de kans aanwezig was dat hij me gewoon niet wilde zien, of dat zijn huidige vrouw/kinderen het niet zouden willen. M'n ma was bang dat ik teveel onrust zou veroorzaken in het gezin dat hij nu had, er waren toen nogal wat problemen met drank en psychische dingen. Ik denk dat ze me toen voor die pijn wilde beschermen, want de drang naar contact was het grootst in m'n pubertijd, waarin ik ook nog eens superonzeker was. Ik heb wat keren in die buurt rondgelopen, maar nooit durven aanbellen. Ik voelde me letterlijk verloren en waardeloos. Immers: welke vader laat nou zomaar z'n kind in de steek en blijft wel in hetzelfde dorp wonen maar neemt nooit meer contact met je op? Dan ligt het toch zeker aan mij? Het was mijn schuld natuurlijk. Ik was zeker te lastig. Dat dacht ik heel lang. Weer later dacht ik: waarom zou ik geen contact met hem opnemen-'t is toch verdomme ook mijn vader? Wat kan mij die andere gezinsleden schelen, ik loop al jaren met vragen rond! Ik zou hem wel eens flink de waarheid willen zeggen en hem confronteren met mijn pijn, wat hij veroorzaakt heeft!

Maar ook dat deed ik niet. Stel je voor dat hij de deur voor m'n neus dichtgooide. Of weer wegliep.



Weer later ben ik in therapie gegaan. Hierdoor heb ik m'n eigenwaarde weer grotendeels teruggekregen. Ik verdom het nog langer om slachtoffer te zijn van mijn verleden. De grootste stap en het moeilijkste onderdeel was: vergeven en loslaten. VERGEVEN, ja. Hardop zeggen:ik vergeef je voor wat je gedaan hebt (weggaan zonder afscheid). En dat dan ook voelen. Er viel op een bepaald moment een last van me af. Ik hoef niet meer zo nodig. Heb het gevoelsmatig grotendeels kunnen loslaten. Het doet geen pijn meer en mensen nemen me maar zoals ik ben, met al mijn ups en downs en onzekerheden.



Maar heeeeeel diep van binnen hou ik een heel klein hoopje dat hij toch eens contact met me opneemt.....Ik zal in ieder geval niet de deur voor hem dichtdoen.

Natadecoco, ik hoop van harte dat jouw ontmoeting geweest is wat je ervan verwachtte en dat je er een fijn contact aan overhoudt!

up and down:



Waarom moet ik contact hebben met iemand die alleen een of ander lullig zaadje heeft geleverd? Waar ik niks mee heb? Waar ik niet om geef? Die mijn naasten alleen schade heeft berokkend?



Nee ik ben er gewoon klaar mee. Ook achternaam van mijn moeder aangenomen. Ik ben er tevreden over.



Krijg trouwens vaker dat soort reacties; ja het is toch je vader? Ja dus? Ik denk dat het komt omdat mensen gewend zijn aan een vader en moeder en ik ben geen vader gewend.