Relaties
alle pijlers
Vriend motiveren?
zondag 7 februari 2016 om 23:26
Hi Viva,
Enige tijd geleden heb ik een topic gepost over mijn vriend en ik. Het ging in dit topic over de verdeling van kosten bij onze lat relatie. (Verdeling kosten)
Inmiddels zijn we (bijna) een half jaar verder. Ik heb me inmiddels wel beseft dat mijn frustratie bij hem vooral ligt omdat hij nog steeds geen opleiding volgt en alleen op zaterdag werkt bij de lokale supermarkt. Dit nog steeds met het argument dat hij "nergens echt goed in is" en "niet weet wat hij wil gaan doen". Ik had gehoopt dat hij in februari zou beginnen met een opleiding, maar dit is dus niet het geval. Ik heb inmiddels wel wat dingen geprobeerd zodat hij in september zal beginnen (wat ik vorig jaar ook al heb geprobeerd), hem mee gevraagd naar open dagen, folders gehaald, met hem proberen te praten over wat hij denkt te gaan doen in de toekomst. Hij had wel vaag het idee om een bepaalde studie te gaan doen, maar toelating is verbonden aan een loting, dus zal hij mee moeten doen aan een decentrale selectie. Heb ik ook vanalles over opgezocht voor hem, en daar was hij dankbaar voor.
Er zijn nog steeds gevoelens voor hem, hij is heel erg lief voor me en houdt echt van me, maar het voorgaande is wel een bron van irritatie. Vooral omdat ik hem probeer te helpen en hij er zo weinig mee doet. Hij is een intelligente jongen, maar hij zit zo veilig op dit moment (woont nog bij z'n vader). Ik heb wat studievertraging opgelopen maar begin volgende maand met afstuderen. Hij heeft het soms zelfs over trouwen, terwijl we nog niet eens samenwonen. Het is soms alsof hij in een soort Neverland woont. En ik weet dus niet of dit te maken heeft met het overlijden van z'n moeder. En ik wil hem ook nergens mee kwetsen.
Ben ik veeleisend? Of moet ik gewoon afwachten tot hij het licht ziet? Mijn droom is ook om samen te gaan wonen, maar zoals hij nu in het leven staat, zie ik dit niet gebeuren.
Oh, ik ben btw 23 en hij is 27.
Enige tijd geleden heb ik een topic gepost over mijn vriend en ik. Het ging in dit topic over de verdeling van kosten bij onze lat relatie. (Verdeling kosten)
Inmiddels zijn we (bijna) een half jaar verder. Ik heb me inmiddels wel beseft dat mijn frustratie bij hem vooral ligt omdat hij nog steeds geen opleiding volgt en alleen op zaterdag werkt bij de lokale supermarkt. Dit nog steeds met het argument dat hij "nergens echt goed in is" en "niet weet wat hij wil gaan doen". Ik had gehoopt dat hij in februari zou beginnen met een opleiding, maar dit is dus niet het geval. Ik heb inmiddels wel wat dingen geprobeerd zodat hij in september zal beginnen (wat ik vorig jaar ook al heb geprobeerd), hem mee gevraagd naar open dagen, folders gehaald, met hem proberen te praten over wat hij denkt te gaan doen in de toekomst. Hij had wel vaag het idee om een bepaalde studie te gaan doen, maar toelating is verbonden aan een loting, dus zal hij mee moeten doen aan een decentrale selectie. Heb ik ook vanalles over opgezocht voor hem, en daar was hij dankbaar voor.
Er zijn nog steeds gevoelens voor hem, hij is heel erg lief voor me en houdt echt van me, maar het voorgaande is wel een bron van irritatie. Vooral omdat ik hem probeer te helpen en hij er zo weinig mee doet. Hij is een intelligente jongen, maar hij zit zo veilig op dit moment (woont nog bij z'n vader). Ik heb wat studievertraging opgelopen maar begin volgende maand met afstuderen. Hij heeft het soms zelfs over trouwen, terwijl we nog niet eens samenwonen. Het is soms alsof hij in een soort Neverland woont. En ik weet dus niet of dit te maken heeft met het overlijden van z'n moeder. En ik wil hem ook nergens mee kwetsen.
Ben ik veeleisend? Of moet ik gewoon afwachten tot hij het licht ziet? Mijn droom is ook om samen te gaan wonen, maar zoals hij nu in het leven staat, zie ik dit niet gebeuren.
Oh, ik ben btw 23 en hij is 27.
woensdag 17 februari 2016 om 08:16
Dat kan ik me goed voorstellen, het nadeel is dat is dat je zelf ook een keer gemotiveerd zal moeten worden in het leven en hij lijkt me niet de persoon die dit gaat doen. Hij wil gewoon niks wat energie kost en hij zal zijn eigen weg daar in moeten volgen. Maak je maar klaar voor een stroom van verwijten dat je hem niet begrijpt, dat je hem kleineert of dat jij arrogant bent want iemand die geen verantwoordelijkheid wil dragen zal de schuld altijd buiten zich zelf zoeken. Zet deze relatie door en je zal geen gelijkwaardige relatie hebben, jij wordt zijn moeder die ook nooit kritiek mag hebben.
Het leven is echt te mooi en te leuk om je tijd te verdoen aan iemand die het leven wel zo goed vindt.
Het leven is echt te mooi en te leuk om je tijd te verdoen aan iemand die het leven wel zo goed vindt.
woensdag 17 februari 2016 om 08:26
Hoezo zou samenwonen hem motiveren om te studeren? Hij heeft nu toch ook geen kosten bij zijn vader?
Als hij zo graag zou studeren dan zou hij zelf wel zorgen dat hij op de hoogte is en naar open dagen gaan. Hij wil gewoon niet. De samenleving is volgens hem verrot en vervolgens doet hij zelf nul bijdrage daarin. Hij doet zich zelf en anderen amper een plezier met zijn apathische houding.
Hij lijkt vooral dingen te willen zonder daar het werk voor te willen doen. Hij wil misschien wel een diploma, maar geen opleiding. Meer geld verdienen, maar niet doorgroeien bij de supermarkt. Een mooi huis, maar geen goedbetaalde baan. Samenwonen, maar geen eigen bijdrage doen.
Als hij zo graag zou studeren dan zou hij zelf wel zorgen dat hij op de hoogte is en naar open dagen gaan. Hij wil gewoon niet. De samenleving is volgens hem verrot en vervolgens doet hij zelf nul bijdrage daarin. Hij doet zich zelf en anderen amper een plezier met zijn apathische houding.
Hij lijkt vooral dingen te willen zonder daar het werk voor te willen doen. Hij wil misschien wel een diploma, maar geen opleiding. Meer geld verdienen, maar niet doorgroeien bij de supermarkt. Een mooi huis, maar geen goedbetaalde baan. Samenwonen, maar geen eigen bijdrage doen.
woensdag 17 februari 2016 om 09:35
quote:hello.goodmorning schreef op 17 februari 2016 @ 00:46:
[...]
Ik heb hem ook aangeboden bij me te komen wonen zonder huur zodat hij zou kunnen beginnen met een studie, en pas huur betalen zodra hij een bijbaan zou hebben die past naast de studie. Daar was ook geen animo voor.
Zoals de Engelsen zouden zeggen: you dodged a bullet there! Woont hij lekker bij jou, jij betaalt alle vaste lasten én hij heeft het 'excuus' dat hij dan toch studeert (lees; ingeschreven staat en jij het collegegeld betaalt) en dus niet kan werken. Dan zit je pas echt klem.
[...]
Ik heb hem ook aangeboden bij me te komen wonen zonder huur zodat hij zou kunnen beginnen met een studie, en pas huur betalen zodra hij een bijbaan zou hebben die past naast de studie. Daar was ook geen animo voor.
Zoals de Engelsen zouden zeggen: you dodged a bullet there! Woont hij lekker bij jou, jij betaalt alle vaste lasten én hij heeft het 'excuus' dat hij dan toch studeert (lees; ingeschreven staat en jij het collegegeld betaalt) en dus niet kan werken. Dan zit je pas echt klem.
woensdag 17 februari 2016 om 13:08
Dank allen voor jullie input. Het idee om hem bij me in te laten wonen, was zodat hij minder zou hoeven te reizen. Hij woont ongeveer een uur vanaf de hogescholen (of evt. mbo scholen), dus het zou reistijd schelen, aangezien ik praktisch naast school woon. Dus dan zou hij zich compleet kunnen storten op de studie. Maar achteraf ben ik blij dat het niet gebeurd is.
Hij laat me inderdaad soms wel schuldig voelen als ik erover begin. En misschien breng ik sommige dingen 'te hard' naar zijn zin. Maar misschien door zijn onzekerheid komt alles harder binnen.
Ik weet het niet meer. Ik merk dat de frustatie bij mij op dit moment zo hoog zit dat de twijfels beginnen te komen. Terwijl we het wel heel leuk samen hebben als we elkaar zien, daar zit het probleem totaal niet in. We passen qua alles goed bij elkaar, behalve qua ambitie, zo blijkt. Ik ben ergens bang dat ik het nooit meer zo goed kan vinden met iemand zoals ik dat nu heb. Dat is wellicht niet realistisch, dit is niet mijn eerste relatie en dus weet ik dat je vaker in je leven zo verliefd kan worden op iemand, maar toch.
Gisteravond weer contact opgenomen met hem na twee dagen radiostilte. Was wel weer een teleurstellen gesprek waar eigenlijk niks uitkwam. Hij geeft mij gelijk, zegt dat ik niets fouts doe, dat het aan hem zelf ligt. En hij bood z'n excuses aan voor z'n gedrag. Maar toen ik hem vroeg wat hij er nou mee ging doen, zei hij dat hij dat niet wist. En dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen om het 'goed' te maken. Dus ik heb wederom geen indruk gemaakt gok ik, haha.
Ik ben in ieder geval blij te lezen dat ik niet veeleisend ben, en dat ik iets van hem mag verwachten.
Hij laat me inderdaad soms wel schuldig voelen als ik erover begin. En misschien breng ik sommige dingen 'te hard' naar zijn zin. Maar misschien door zijn onzekerheid komt alles harder binnen.
Ik weet het niet meer. Ik merk dat de frustatie bij mij op dit moment zo hoog zit dat de twijfels beginnen te komen. Terwijl we het wel heel leuk samen hebben als we elkaar zien, daar zit het probleem totaal niet in. We passen qua alles goed bij elkaar, behalve qua ambitie, zo blijkt. Ik ben ergens bang dat ik het nooit meer zo goed kan vinden met iemand zoals ik dat nu heb. Dat is wellicht niet realistisch, dit is niet mijn eerste relatie en dus weet ik dat je vaker in je leven zo verliefd kan worden op iemand, maar toch.
Gisteravond weer contact opgenomen met hem na twee dagen radiostilte. Was wel weer een teleurstellen gesprek waar eigenlijk niks uitkwam. Hij geeft mij gelijk, zegt dat ik niets fouts doe, dat het aan hem zelf ligt. En hij bood z'n excuses aan voor z'n gedrag. Maar toen ik hem vroeg wat hij er nou mee ging doen, zei hij dat hij dat niet wist. En dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen om het 'goed' te maken. Dus ik heb wederom geen indruk gemaakt gok ik, haha.
Ik ben in ieder geval blij te lezen dat ik niet veeleisend ben, en dat ik iets van hem mag verwachten.
woensdag 17 februari 2016 om 13:19
Hij laat me inderdaad soms wel schuldig voelen als ik erover begin. En misschien breng ik sommige dingen 'te hard' naar zijn zin. Maar misschien door zijn onzekerheid komt alles harder binnen.
Ander scenario:
Hij is niet zo onzeker, hij is er heel zeker over dat het leven zoals hij nu leeft hem wel bevalt, en hij is er ook zeker over dat hij jou dat niet moet laten merken.
Ander scenario:
Hij is niet zo onzeker, hij is er heel zeker over dat het leven zoals hij nu leeft hem wel bevalt, en hij is er ook zeker over dat hij jou dat niet moet laten merken.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 17 februari 2016 om 13:22
woensdag 17 februari 2016 om 13:51
woensdag 17 februari 2016 om 14:41
quote:hello.goodmorning schreef op 17 februari 2016 @ 13:08:
Dank allen voor jullie input. Het idee om hem bij me in te laten wonen, was zodat hij minder zou hoeven te reizen. Hij woont ongeveer een uur vanaf de hogescholen (of evt. mbo scholen), dus het zou reistijd schelen, aangezien ik praktisch naast school woon. Dus dan zou hij zich compleet kunnen storten op de studie. Maar achteraf ben ik blij dat het niet gebeurd is.
Hij laat me inderdaad soms wel schuldig voelen als ik erover begin. En misschien breng ik sommige dingen 'te hard' naar zijn zin. Maar misschien door zijn onzekerheid komt alles harder binnen.
Ik weet het niet meer. Ik merk dat de frustatie bij mij op dit moment zo hoog zit dat de twijfels beginnen te komen. Terwijl we het wel heel leuk samen hebben als we elkaar zien, daar zit het probleem totaal niet in. We passen qua alles goed bij elkaar, behalve qua ambitie, zo blijkt. Ik ben ergens bang dat ik het nooit meer zo goed kan vinden met iemand zoals ik dat nu heb. Dat is wellicht niet realistisch, dit is niet mijn eerste relatie en dus weet ik dat je vaker in je leven zo verliefd kan worden op iemand, maar toch.
Gisteravond weer contact opgenomen met hem na twee dagen radiostilte. Was wel weer een teleurstellen gesprek waar eigenlijk niks uitkwam. Hij geeft mij gelijk, zegt dat ik niets fouts doe, dat het aan hem zelf ligt. En hij bood z'n excuses aan voor z'n gedrag. Maar toen ik hem vroeg wat hij er nou mee ging doen, zei hij dat hij dat niet wist. En dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen om het 'goed' te maken. Dus ik heb wederom geen indruk gemaakt gok ik, haha.
Ik ben in ieder geval blij te lezen dat ik niet veeleisend ben, en dat ik iets van hem mag verwachten.
Jullie hebben het misschien leuk met elkaar, maar hoe zou zich dit in de praktijk als jullie daadwerkelijk samenwonen uiten?
Is hij opgeruimd, doet hij het huishouden bij zijn vader, boodschappen en koken? Of weet hij daar ook niet hoe aan te pakken en waar te beginnen?
Dank allen voor jullie input. Het idee om hem bij me in te laten wonen, was zodat hij minder zou hoeven te reizen. Hij woont ongeveer een uur vanaf de hogescholen (of evt. mbo scholen), dus het zou reistijd schelen, aangezien ik praktisch naast school woon. Dus dan zou hij zich compleet kunnen storten op de studie. Maar achteraf ben ik blij dat het niet gebeurd is.
Hij laat me inderdaad soms wel schuldig voelen als ik erover begin. En misschien breng ik sommige dingen 'te hard' naar zijn zin. Maar misschien door zijn onzekerheid komt alles harder binnen.
Ik weet het niet meer. Ik merk dat de frustatie bij mij op dit moment zo hoog zit dat de twijfels beginnen te komen. Terwijl we het wel heel leuk samen hebben als we elkaar zien, daar zit het probleem totaal niet in. We passen qua alles goed bij elkaar, behalve qua ambitie, zo blijkt. Ik ben ergens bang dat ik het nooit meer zo goed kan vinden met iemand zoals ik dat nu heb. Dat is wellicht niet realistisch, dit is niet mijn eerste relatie en dus weet ik dat je vaker in je leven zo verliefd kan worden op iemand, maar toch.
Gisteravond weer contact opgenomen met hem na twee dagen radiostilte. Was wel weer een teleurstellen gesprek waar eigenlijk niks uitkwam. Hij geeft mij gelijk, zegt dat ik niets fouts doe, dat het aan hem zelf ligt. En hij bood z'n excuses aan voor z'n gedrag. Maar toen ik hem vroeg wat hij er nou mee ging doen, zei hij dat hij dat niet wist. En dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen om het 'goed' te maken. Dus ik heb wederom geen indruk gemaakt gok ik, haha.
Ik ben in ieder geval blij te lezen dat ik niet veeleisend ben, en dat ik iets van hem mag verwachten.
Jullie hebben het misschien leuk met elkaar, maar hoe zou zich dit in de praktijk als jullie daadwerkelijk samenwonen uiten?
Is hij opgeruimd, doet hij het huishouden bij zijn vader, boodschappen en koken? Of weet hij daar ook niet hoe aan te pakken en waar te beginnen?
woensdag 17 februari 2016 om 19:42
quote:hello.goodmorning schreef op 07 februari 2016 @ 23:53:
[...]
Ja, dat heb ik al gezegd. Hij maakte wel eens grapjes erover dat hij dan huisman zou worden. En hij heeft dus al samengewoond, voor 2 jaar, dus ik neem aan dat hij weet hoe het werkt.
Ik vind het ook wat lastig omdat hij zijn moeder verloren heeft een aantal jaren geleden en hij daar nog steeds veel mee zit. Hij is er ook voor in therapie, wat niet veel hielp omdat het maar 1x in de 2 weken was, dat zou nu opgeschaald worden, maar daar heb ik hem niet meer over gehoord. Wel naar gevraagd, maar hij is nog niet doorverwezen oid.
Hij heeft een slechte relatie met zijn vader, en zijn vader motiveert hem dan ook niet.Ja en met hem een heel groot gedeelte van de wereldbevolking. Dat is echt geen reden om jaren later nog zo door te dweilen. En op zijn 27ste hoeft zijn vader hem echt niet verder te motiveren. Hij leeft meer als 17jarigen doen dan 27jarigen. Alleen gaan die er dan wel vaak nog bij naar school.
[...]
Ja, dat heb ik al gezegd. Hij maakte wel eens grapjes erover dat hij dan huisman zou worden. En hij heeft dus al samengewoond, voor 2 jaar, dus ik neem aan dat hij weet hoe het werkt.
Ik vind het ook wat lastig omdat hij zijn moeder verloren heeft een aantal jaren geleden en hij daar nog steeds veel mee zit. Hij is er ook voor in therapie, wat niet veel hielp omdat het maar 1x in de 2 weken was, dat zou nu opgeschaald worden, maar daar heb ik hem niet meer over gehoord. Wel naar gevraagd, maar hij is nog niet doorverwezen oid.
Hij heeft een slechte relatie met zijn vader, en zijn vader motiveert hem dan ook niet.Ja en met hem een heel groot gedeelte van de wereldbevolking. Dat is echt geen reden om jaren later nog zo door te dweilen. En op zijn 27ste hoeft zijn vader hem echt niet verder te motiveren. Hij leeft meer als 17jarigen doen dan 27jarigen. Alleen gaan die er dan wel vaak nog bij naar school.
woensdag 17 februari 2016 om 19:46
quote:hello.goodmorning schreef op 17 februari 2016 @ 13:08:
Gisteravond weer contact opgenomen met hem na twee dagen radiostilte. Was wel weer een teleurstellen gesprek waar eigenlijk niks uitkwam. Hij geeft mij gelijk, zegt dat ik niets fouts doe, dat het aan hem zelf ligt. En hij bood z'n excuses aan voor z'n gedrag. Maar toen ik hem vroeg wat hij er nou mee ging doen, zei hij dat hij dat niet wist. En dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen om het 'goed' te maken. Dus ik heb wederom geen indruk gemaakt gok ik, haha.
Ik ben in ieder geval blij te lezen dat ik niet veeleisend ben, en dat ik iets van hem mag verwachten.Eh.... om te beginnen eens zijn aantal uren verhogen. Gaat dat op zijn huidige werk niet, dan moet hij gaan solliciteren.
Gisteravond weer contact opgenomen met hem na twee dagen radiostilte. Was wel weer een teleurstellen gesprek waar eigenlijk niks uitkwam. Hij geeft mij gelijk, zegt dat ik niets fouts doe, dat het aan hem zelf ligt. En hij bood z'n excuses aan voor z'n gedrag. Maar toen ik hem vroeg wat hij er nou mee ging doen, zei hij dat hij dat niet wist. En dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen om het 'goed' te maken. Dus ik heb wederom geen indruk gemaakt gok ik, haha.
Ik ben in ieder geval blij te lezen dat ik niet veeleisend ben, en dat ik iets van hem mag verwachten.Eh.... om te beginnen eens zijn aantal uren verhogen. Gaat dat op zijn huidige werk niet, dan moet hij gaan solliciteren.
woensdag 17 februari 2016 om 20:56
@Zimi hij zegt dat hij redelijk netjes is, bij mij thuis zie ik dat niet zo terugkomen, haha. Zijn vader kookt volgens mij, hij kan niet echt koken, in ieder geval heeft hij dat nog niet laten zien. Nu kook ik zelf wel graag, dus dat is geen probleem, zal een taakverdeling zijn denk ik. Hij heeft al wel eerder samengewoond voor een langere periode (1,5 a 2 jaar oid). Dus ik denk/hoop dat hij wel weet hoe het moet.
Ben ik met je eens @Defietsboer. Dat meer uren vragen of anders ergens anders gaan werken heb ik ook al tegen hem gezegd even geleden. Maar daar is ook niks mee gedaan.
Kijk, het lastige is, als hij echt zo depressief is als hij zegt, en dat hij zijn leven niet echt heeft gepland na zijn 25e en ook weinig waarde aan zijn leven hecht, vind ik het moeilijk om hem daarop aan te spreken. Maar hij is niet zo depressief dat hij niet kan sporten 2x per week en naar vrienden gaat en in het weekend als vrijwilliger in een buurtcentrum achter de bar staat. En voor wat betreft z'n depressie, hij is al langer dan wij bij elkaar zijn in therapie, en ik heb echt niet het idee dat het helpt. Het zijn meer gesprekjes volgens hem. Hij is een keer superboos op me geworden toen ik zei dat z'n therapie opgeschaald zou moeten worden omdat hij er te weinig aan had vanwege de frequentie. Een paar maanden later zegt zijn zus hetzelfde, en toen heeft hij er ook actie aan gegeven.
Het moeilijke is ook dat ik zie dat hij een goed hart heeft, hij is ook sociaal genoeg en hij staat altijd voor iedereen klaar om ergens mee te helpen. Dat icm z'n intelligentie maakt me zo gefrustreerd dat hij niks onderneemt.
Ben ik met je eens @Defietsboer. Dat meer uren vragen of anders ergens anders gaan werken heb ik ook al tegen hem gezegd even geleden. Maar daar is ook niks mee gedaan.
Kijk, het lastige is, als hij echt zo depressief is als hij zegt, en dat hij zijn leven niet echt heeft gepland na zijn 25e en ook weinig waarde aan zijn leven hecht, vind ik het moeilijk om hem daarop aan te spreken. Maar hij is niet zo depressief dat hij niet kan sporten 2x per week en naar vrienden gaat en in het weekend als vrijwilliger in een buurtcentrum achter de bar staat. En voor wat betreft z'n depressie, hij is al langer dan wij bij elkaar zijn in therapie, en ik heb echt niet het idee dat het helpt. Het zijn meer gesprekjes volgens hem. Hij is een keer superboos op me geworden toen ik zei dat z'n therapie opgeschaald zou moeten worden omdat hij er te weinig aan had vanwege de frequentie. Een paar maanden later zegt zijn zus hetzelfde, en toen heeft hij er ook actie aan gegeven.
Het moeilijke is ook dat ik zie dat hij een goed hart heeft, hij is ook sociaal genoeg en hij staat altijd voor iedereen klaar om ergens mee te helpen. Dat icm z'n intelligentie maakt me zo gefrustreerd dat hij niks onderneemt.
woensdag 17 februari 2016 om 21:24
Ja, maar jij onderneemt óók niks. Hij werkt een paar uurtjes per week, woont gratis bij pa die ook nog voor hem kookt en heeft nul-komma-nul toekomstplannen.
Deze situatie bestaat al geruime tijd, zeker een half jaar.
En jij vindt dit jóúw probleem want 'oh, lief forum, hoe kan ik hem motiveren?' ... maar het is natuurlijk zíjn probleem.
Ik had mijn knopen geteld en was vertrokken.
Jij kan hem niet redden, je kan hem niet veranderen.
Deze situatie bestaat al geruime tijd, zeker een half jaar.
En jij vindt dit jóúw probleem want 'oh, lief forum, hoe kan ik hem motiveren?' ... maar het is natuurlijk zíjn probleem.
Ik had mijn knopen geteld en was vertrokken.
Jij kan hem niet redden, je kan hem niet veranderen.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 18 februari 2016 om 09:32
quote:EvyBlissy schreef op 17 februari 2016 @ 21:24:
Ja, maar jij onderneemt óók niks. Hij werkt een paar uurtjes per week, woont gratis bij pa die ook nog voor hem kookt en heeft nul-komma-nul toekomstplannen.
Deze situatie bestaat al geruime tijd, zeker een half jaar.
En jij vindt dit jóúw probleem want 'oh, lief forum, hoe kan ik hem motiveren?' ... maar het is natuurlijk zíjn probleem.
Ik had mijn knopen geteld en was vertrokken.
Jij kan hem niet redden, je kan hem niet veranderen.Dit!!
Ja, maar jij onderneemt óók niks. Hij werkt een paar uurtjes per week, woont gratis bij pa die ook nog voor hem kookt en heeft nul-komma-nul toekomstplannen.
Deze situatie bestaat al geruime tijd, zeker een half jaar.
En jij vindt dit jóúw probleem want 'oh, lief forum, hoe kan ik hem motiveren?' ... maar het is natuurlijk zíjn probleem.
Ik had mijn knopen geteld en was vertrokken.
Jij kan hem niet redden, je kan hem niet veranderen.Dit!!
.
donderdag 18 februari 2016 om 11:04
