Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 28 oktober 2008 om 09:33
Iry,
Een paar dingen die ik niet snap:
- waarom ga je niet gewoon samen met je vriend naar bed, ipv zo laat op te blijven en toe te geven aan eetbuien?
- waarom doen jullie niet aan normale gezinsmaaltijden aan tafel, waarbij iedereen, ook jij, mee-eet?
- Je hebt het heel de tijd over vechten, over het feit dat je vecht als een leeuwin, enz... Kan best zo zijn, maar op vlak van eten ben je helemaal niet goed bezig, niet voor jezelf, niet voor je gezin. Ik vind het knap dat je probeert stappen te nemen naar behandeling enz, maar op vlak van je es zit je in ontkenning.
Je wil zelfs niet een beetje aankomen. Je probeert zelfs niet normaal te eten. En je twijfels over seroquel, ik begrijp dat je die hebt, en bespreek het maar eens bij de psych, maar als je heel eerlijk bent zit daar maar 1 angst achter: bijkomen...
Je doet net alsof alles je overkomt: 'het braken kwam er bij als gevolg van een behandeling', nee: het braken kwam erbij doordat jij weigerde bij te komen, terwijl dat heel erg nodig was. Jij begon te braken, ze hebben die vinger niet in je keel gedrukt. En met een bmi van 16 ben ik er wel zeker van dat je er heel erg mager uitziet, vraag het anders maar eens aan je omgeving.
Een paar dingen die ik niet snap:
- waarom ga je niet gewoon samen met je vriend naar bed, ipv zo laat op te blijven en toe te geven aan eetbuien?
- waarom doen jullie niet aan normale gezinsmaaltijden aan tafel, waarbij iedereen, ook jij, mee-eet?
- Je hebt het heel de tijd over vechten, over het feit dat je vecht als een leeuwin, enz... Kan best zo zijn, maar op vlak van eten ben je helemaal niet goed bezig, niet voor jezelf, niet voor je gezin. Ik vind het knap dat je probeert stappen te nemen naar behandeling enz, maar op vlak van je es zit je in ontkenning.
Je wil zelfs niet een beetje aankomen. Je probeert zelfs niet normaal te eten. En je twijfels over seroquel, ik begrijp dat je die hebt, en bespreek het maar eens bij de psych, maar als je heel eerlijk bent zit daar maar 1 angst achter: bijkomen...
Je doet net alsof alles je overkomt: 'het braken kwam er bij als gevolg van een behandeling', nee: het braken kwam erbij doordat jij weigerde bij te komen, terwijl dat heel erg nodig was. Jij begon te braken, ze hebben die vinger niet in je keel gedrukt. En met een bmi van 16 ben ik er wel zeker van dat je er heel erg mager uitziet, vraag het anders maar eens aan je omgeving.
dinsdag 28 oktober 2008 om 10:01
Wat zou je het liefst willen iry? Schrijf dat eens op in 1 zin, voor jezelf, NIET hier op het forum. Luister naar je hart.
De liefde die jij zo hebt gemist en te kort bent gekomen kun jij jezelf geven......echt waar!!!
Je hebt jezelf genoeg veroordeelt!! Je mág daarmee stoppen.
Je mag dat leren, je kán dat leren.
Kom op, gaan we dat samen leren
De liefde die jij zo hebt gemist en te kort bent gekomen kun jij jezelf geven......echt waar!!!
Je hebt jezelf genoeg veroordeelt!! Je mág daarmee stoppen.
Je mag dat leren, je kán dat leren.
Kom op, gaan we dat samen leren
dinsdag 28 oktober 2008 om 11:36
Laatste pagina's bijgelezen..
Waarom zitten jullie hier eigenlijk 's nachts, vraag ik me dan af? Een tijdje geleden was je op weg naar een 'normaler' dag- en nachtritme, toch, Iry?
Hoe doe je dat eigenlijk overdag, met je kinderen erbij, ben je niet doodmoe van al dat forumhangen 's nachts?
Ergens zag ik trouwens de opmerking van jou staan dat je je nog steeds waardeloos voelt over jezelf; mag jij van jezelf een goed leven hebben, met liefde? Het lijkt wel of je jezelf steeds maar weer zit te straffen. Waarom?
Jij bent ook een gelukkig leven waard!
Waarom zitten jullie hier eigenlijk 's nachts, vraag ik me dan af? Een tijdje geleden was je op weg naar een 'normaler' dag- en nachtritme, toch, Iry?
Hoe doe je dat eigenlijk overdag, met je kinderen erbij, ben je niet doodmoe van al dat forumhangen 's nachts?
Ergens zag ik trouwens de opmerking van jou staan dat je je nog steeds waardeloos voelt over jezelf; mag jij van jezelf een goed leven hebben, met liefde? Het lijkt wel of je jezelf steeds maar weer zit te straffen. Waarom?
Jij bent ook een gelukkig leven waard!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 oktober 2008 om 11:38
Die vreetbuien mag niemand zien , toch ? Dus moet je vriend eerst naar bed .... dan vreten , dan kotsen .....en daarna pas je pil innemen en dan nog wachten tot je moe wordt ...en dan thee en kiwi in bed nuttigen .
Maar die zin om te snaaien heb je al eerder , lijkt mij . Dus die weet je toch te beheersen tot het jóu een keertje uitkomt .
Kun je dan niet om een uurtje of negen wat normaals eten ( of een lollie ) , daarna je pil nemen en op een normale tijd naar bed ?
Je vriend had toch al moeite met dat jij er zo weinig/laat naast lag in bed ? Dat stukje geef je dus al weer op ..... daar wint je ES het weer van de liefde .
Als je je pil nou eerder neemt , dan ben je toch al slaperig vóórdat iedereen hem naar boven gepeerd is en de kust veilig is om te snaaien en te spugen , of zie ik dat verkeerd ?
geef je nu élke nacht over ?
Maar die zin om te snaaien heb je al eerder , lijkt mij . Dus die weet je toch te beheersen tot het jóu een keertje uitkomt .
Kun je dan niet om een uurtje of negen wat normaals eten ( of een lollie ) , daarna je pil nemen en op een normale tijd naar bed ?
Je vriend had toch al moeite met dat jij er zo weinig/laat naast lag in bed ? Dat stukje geef je dus al weer op ..... daar wint je ES het weer van de liefde .
Als je je pil nou eerder neemt , dan ben je toch al slaperig vóórdat iedereen hem naar boven gepeerd is en de kust veilig is om te snaaien en te spugen , of zie ik dat verkeerd ?
geef je nu élke nacht over ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 11:59
Dat bedoel ik ook. Als je je relatie wil verbeteren, dan ga je toch gewoon samen met je vriend gezellig naar bed.
Vroeg slapen = niet alleen zitten 's nachts = minder ruimte voor angstaanvallen en eetbuien.
Aan tafel eten = meer gezelligheid en normaliteit voor je gezin en minder kans op eetbuien.
Wil jij je relatie een kans geven? Wil jij jezelf helpen? Wil jij een leuk gezinsleven? Begin dan eens met vroeg slapen en aan tafel eten.
Vroeg slapen = niet alleen zitten 's nachts = minder ruimte voor angstaanvallen en eetbuien.
Aan tafel eten = meer gezelligheid en normaliteit voor je gezin en minder kans op eetbuien.
Wil jij je relatie een kans geven? Wil jij jezelf helpen? Wil jij een leuk gezinsleven? Begin dan eens met vroeg slapen en aan tafel eten.
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:09
Bgb, Iry plant af en toe een eetbuivrije avond/nacht in.
Iry, ik weet dat zoiets voor jou de realiteit is, maar voor mij is dat horror. Zo zelfdestructief zijn en daarin nog plannen...
Hoe kan je vriend dit verdragen? In bed liggen, wetend dat jij jezelf volvreet, de boel uitkotst, een pil neemt en erbij komt. En niet omdat het je overvalt, nee, planmatig.
O, dat is ook zo, hij kon het niet meer verdragen.
Sorry dat ik zo vals ben, maar het is wel waar. Hoe je aan die afschuwelijke gewoonte bent gekomen zal allemaal wel. De vraag is: hoe kom je er weer vanaf?
Iry, slaapt gij nog?
Iry, ik weet dat zoiets voor jou de realiteit is, maar voor mij is dat horror. Zo zelfdestructief zijn en daarin nog plannen...
Hoe kan je vriend dit verdragen? In bed liggen, wetend dat jij jezelf volvreet, de boel uitkotst, een pil neemt en erbij komt. En niet omdat het je overvalt, nee, planmatig.
O, dat is ook zo, hij kon het niet meer verdragen.
Sorry dat ik zo vals ben, maar het is wel waar. Hoe je aan die afschuwelijke gewoonte bent gekomen zal allemaal wel. De vraag is: hoe kom je er weer vanaf?
Iry, slaapt gij nog?
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:37
nou ja hoe je er vanaf komt is gedragstherapie en medicatie. En dat levert nu dus problemen op omdat er 1 kilo gewonnen is.
Ik ben het trouwens niet eens met sommigen dat ze eerst haar trauma moet aanpakken. Iry heeft een gedragsstoornis ontstaan vanuit een trauma weliswaar, maar voor een gedragstoornis helpt het niet om naar het verleden te kijken, je moet simpelweg je ongewenste gedrag afleren. Dan zal er heus wel wat bovenkomen wat ze daarmee weg heeft willen stoppen en dan kan je de therapie daarop focussen. Iry heeft nu een gevaarlijk laag gewicht, haar eetpatroon is per definitie een gevaar voor haar gezondheid, eerst de patient stabiel krijgen voordat je er verder mee aan de slag gaat. Dus gewicht omhoog en eet en kotsbuien uit het systeem
Ik ben het trouwens niet eens met sommigen dat ze eerst haar trauma moet aanpakken. Iry heeft een gedragsstoornis ontstaan vanuit een trauma weliswaar, maar voor een gedragstoornis helpt het niet om naar het verleden te kijken, je moet simpelweg je ongewenste gedrag afleren. Dan zal er heus wel wat bovenkomen wat ze daarmee weg heeft willen stoppen en dan kan je de therapie daarop focussen. Iry heeft nu een gevaarlijk laag gewicht, haar eetpatroon is per definitie een gevaar voor haar gezondheid, eerst de patient stabiel krijgen voordat je er verder mee aan de slag gaat. Dus gewicht omhoog en eet en kotsbuien uit het systeem
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:42
Ik ben er weer, bijgelezen en wel.
Zou het zo kunnen zijn, dat je vriend het gevoel krijgt minder belangrijk te zijn dan je es? Dat hij een langdurend gevoel van afwijzging ervaart met daarbij het onmachtige gevoel dat hij je niet kan helpen? Ik weet zelf hoe het op vriend overkomt als ik niet met hem naar bed ga, maar pas veel later in bed kom. Hij wordt daar verdrietig van. Jouw vriend zal dit ook ervaren, plus dat hij daarbij om moet gaan met jouw zelfdestructieve gedrag. Niet zo vreemd dat hij het op een gegeven moment niet meer kon opbrengen, deze situatie. Hij moet machteloos toezien hoe jij jezelf en de relatie (niet expres) ten gronde richt..ga er maar aan staan. Dus heel bewonderenswaardig en veelzeggend dat hij toch bij je blijft, maar jullie hebben allebei een strijd te voeren. Op die manier blijft er weinig ruimt voor het echte genieten van de relatie, schat ik zo in..het is een continue strijd tegen allerlei obstakels en dat is zeer uitputtend. Het is dus enorm duidelijk dat er echt op korte termijn verandering moet komen. Zijn gedrag/houding is een reactie op jouw gedrag in dit geval, dus jij zult echt eieren voor je geld moeten kiezen. Ik lees dat je heel graag veel wilt, maar je ziet door de bomen het bos niet meer. Maar ben het eens met de anderen; je es is de prio nummer 1, dat is de grootste vijand. Als ik jou was zou ik alles op alles zetten om daar iets mee te doen. Dus; pillen nemen, ook al kom je aan. Ik krijg de indruk dat je jezelf totaal onbelangrijk vindt, niet waard om te leven. Want; als je niet eet ga je dood, en toch heb je moeite met de pillen want dan kom je aan. De vraag is; hoe graag wil je leven? Ik denk dat jij weinig uitzicht ziet op een leuk leven, want het is niet leuk nu. Nee het leven met een es zal heel zwaar zijn, moet je nagaan hoe fijn het kan worden als dat er niet meer zal zijn. Voor de rest heb je een hoop waar je wel blij van wordt; zorg dat je dat kunt behouden. Als je die pillen slikt, blijf je leven en het wordt nog leuker ook. Dat moet je voor ogen houden, keer op keer. Als je zo'n pil slikt moet je denken; weer een stapje dichterbij een fijn leven. Doe je het niet, dan ontneem je jezelf de kans op dat (fijne) leven.
Liefs!
Zou het zo kunnen zijn, dat je vriend het gevoel krijgt minder belangrijk te zijn dan je es? Dat hij een langdurend gevoel van afwijzging ervaart met daarbij het onmachtige gevoel dat hij je niet kan helpen? Ik weet zelf hoe het op vriend overkomt als ik niet met hem naar bed ga, maar pas veel later in bed kom. Hij wordt daar verdrietig van. Jouw vriend zal dit ook ervaren, plus dat hij daarbij om moet gaan met jouw zelfdestructieve gedrag. Niet zo vreemd dat hij het op een gegeven moment niet meer kon opbrengen, deze situatie. Hij moet machteloos toezien hoe jij jezelf en de relatie (niet expres) ten gronde richt..ga er maar aan staan. Dus heel bewonderenswaardig en veelzeggend dat hij toch bij je blijft, maar jullie hebben allebei een strijd te voeren. Op die manier blijft er weinig ruimt voor het echte genieten van de relatie, schat ik zo in..het is een continue strijd tegen allerlei obstakels en dat is zeer uitputtend. Het is dus enorm duidelijk dat er echt op korte termijn verandering moet komen. Zijn gedrag/houding is een reactie op jouw gedrag in dit geval, dus jij zult echt eieren voor je geld moeten kiezen. Ik lees dat je heel graag veel wilt, maar je ziet door de bomen het bos niet meer. Maar ben het eens met de anderen; je es is de prio nummer 1, dat is de grootste vijand. Als ik jou was zou ik alles op alles zetten om daar iets mee te doen. Dus; pillen nemen, ook al kom je aan. Ik krijg de indruk dat je jezelf totaal onbelangrijk vindt, niet waard om te leven. Want; als je niet eet ga je dood, en toch heb je moeite met de pillen want dan kom je aan. De vraag is; hoe graag wil je leven? Ik denk dat jij weinig uitzicht ziet op een leuk leven, want het is niet leuk nu. Nee het leven met een es zal heel zwaar zijn, moet je nagaan hoe fijn het kan worden als dat er niet meer zal zijn. Voor de rest heb je een hoop waar je wel blij van wordt; zorg dat je dat kunt behouden. Als je die pillen slikt, blijf je leven en het wordt nog leuker ook. Dat moet je voor ogen houden, keer op keer. Als je zo'n pil slikt moet je denken; weer een stapje dichterbij een fijn leven. Doe je het niet, dan ontneem je jezelf de kans op dat (fijne) leven.
Liefs!
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:44
Ik weet niet hoe zoiets werkt, maar is het niet zo dat als je je prettig voelt, je minder de neiging hebt om te kotsen? Dus lekker naast je vriend in bed liggen, geeft dat geen veilig gevoel?
Als dat niet zo is, vraag ik me gelijk af waarom je dan eigenlijk een relatie met hem hebt..dat is nl de basis.
Als dat niet zo is, vraag ik me gelijk af waarom je dan eigenlijk een relatie met hem hebt..dat is nl de basis.
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:47
Meds, grotendeels eens. Maar: Iry heeft op het moment geen therapie. Wel medicatie, maar geen gesprekken. Het opvangen van pieken en dalen moet dus op eigen kracht. Dan is stabiliseren lastig.
Ik begrijp dus echt niet waarom niet.
Iry, ben je nu onder regelmatige behandeling? Ik meen dat je huisarts iets deed? En verder niks? Geen psychen en peuten?
Kijk, het forum is geen behandelkliniek. Dat zie je zo, want anders zou men hier niet 's nachts zitten beppen met de 'patient'. Meds, je weet hoe ik je postings waardeer, maar moet dat allemaal op zo'n tijdstip? Heb je als medeforummer eigenlijk een verantwoordelijkheid daarin, dat je weet dat iemand heel hard ritme en slaap nodig heeft en dat je dan toch blijft reageren? Het is een echte vraag, hoor. Ik weet het zelf niet.
Ik begrijp dus echt niet waarom niet.
Iry, ben je nu onder regelmatige behandeling? Ik meen dat je huisarts iets deed? En verder niks? Geen psychen en peuten?
Kijk, het forum is geen behandelkliniek. Dat zie je zo, want anders zou men hier niet 's nachts zitten beppen met de 'patient'. Meds, je weet hoe ik je postings waardeer, maar moet dat allemaal op zo'n tijdstip? Heb je als medeforummer eigenlijk een verantwoordelijkheid daarin, dat je weet dat iemand heel hard ritme en slaap nodig heeft en dat je dan toch blijft reageren? Het is een echte vraag, hoor. Ik weet het zelf niet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:55
Julus, dit schreef Iry over veiligheid:quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:17:
Ik bescherm anderen als een leeuwin,altijd gedaan.
Maar om dat te kunnen doen,moest en moet ik volledige controle hebben.
Alleen dan kan ik dat,begrijp ik het,is het overzichtelijk.
Begrijpen jullie een beetje dat het controlesysteem gegroeit is in mijn persoonlijkheid,juist in cruciele ontwikkelingsfases.
Dat veranderen staat gelijk aan letterlijk een totaal ander persoon worden voor mij.
Vertrouwen en veiligheid ken ik niet zo goed
Het lijkt zo logisch dingen los te laten,minder controledwang,het lijkt zo vanzelfsprekend de eetstoornis de deur uit te zetten,het is allemaal rationeel te bekijken en de enige conclusie te trekken dat dit niet de goede manier is.
Ik weet het,jullie weten het.
Maar alleen met die touwtjes weet ik overeind te blijven.
Touwtjes loslaten staat gelijk aan onveilig,vertrouwen ken ik niet.
Het klopt dat alles wat ik toen en nu zo goed kon/kan gebruiken zich ook tegen mij keert.
Loslaten staat daarom bij mij gelijk aan mijzelf loslaten.
En ik weet serieus niet wat ik dan zal doen,hoe ik reageer en wie ik dan ben.
Het is een kronkel,maar begrijpen jullie dat ik die kronkel ben?Ik denk dat Iry dus niet op dezelfde manier reageert op veiligheid van je geliefde als jij en ik. Het valt mij ook op dat op een toenadering van haar vriend en op verbetering van de relatie vaak weer paniek en slachtoffergedrag volgen. Als je beschadigd bent, is liefde en veiligheid heel dubbel: je hebt het nodig en je bent er bang voor.
Ik bescherm anderen als een leeuwin,altijd gedaan.
Maar om dat te kunnen doen,moest en moet ik volledige controle hebben.
Alleen dan kan ik dat,begrijp ik het,is het overzichtelijk.
Begrijpen jullie een beetje dat het controlesysteem gegroeit is in mijn persoonlijkheid,juist in cruciele ontwikkelingsfases.
Dat veranderen staat gelijk aan letterlijk een totaal ander persoon worden voor mij.
Vertrouwen en veiligheid ken ik niet zo goed
Het lijkt zo logisch dingen los te laten,minder controledwang,het lijkt zo vanzelfsprekend de eetstoornis de deur uit te zetten,het is allemaal rationeel te bekijken en de enige conclusie te trekken dat dit niet de goede manier is.
Ik weet het,jullie weten het.
Maar alleen met die touwtjes weet ik overeind te blijven.
Touwtjes loslaten staat gelijk aan onveilig,vertrouwen ken ik niet.
Het klopt dat alles wat ik toen en nu zo goed kon/kan gebruiken zich ook tegen mij keert.
Loslaten staat daarom bij mij gelijk aan mijzelf loslaten.
En ik weet serieus niet wat ik dan zal doen,hoe ik reageer en wie ik dan ben.
Het is een kronkel,maar begrijpen jullie dat ik die kronkel ben?Ik denk dat Iry dus niet op dezelfde manier reageert op veiligheid van je geliefde als jij en ik. Het valt mij ook op dat op een toenadering van haar vriend en op verbetering van de relatie vaak weer paniek en slachtoffergedrag volgen. Als je beschadigd bent, is liefde en veiligheid heel dubbel: je hebt het nodig en je bent er bang voor.
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:58
Bgb niet dus.
Nou, ik vraag me soms wel af wat het effect is van dingen die ik hier post, net zoals ik me irl afvraag of ik op een juiste manier met mensen omga.
Neemt niet weg dat er natuurlijk maar 1 verantwoordelijk is voor haar levensstijl, dat is Iry zelf.
Maar.
Toch.
Nou, ik vraag me soms wel af wat het effect is van dingen die ik hier post, net zoals ik me irl afvraag of ik op een juiste manier met mensen omga.
Neemt niet weg dat er natuurlijk maar 1 verantwoordelijk is voor haar levensstijl, dat is Iry zelf.
Maar.
Toch.
anoniem_51420 wijzigde dit bericht op 28-10-2008 12:59
Reden: reactie op bgb over verantwoordelijkheid
Reden: reactie op bgb over verantwoordelijkheid
% gewijzigd
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:00
Ik vind dat er in al die stukjes teveel zelfanalyse zit. Daar word ik zo moe van, en misschien kan de vriend van Iry er ook niet zoveel mee.
Volgens mij geraak je er geen stap verder mee Iry, en moet je je concrete doelstellingen stellen, dag na dag. Ik heb het hierboven al gezet, begin anders met samen gaan slapen en samen eten. Zet dat op een papiertje, plan die momenten, zorg ervoor dat het gebeurt. Wedden dat het je meer oplevert dan een oneindige stroom van gedachten over de redenen waarom je in deze situatie verzeild geraakt bent? Niet denken, gewoon doen!
Volgens mij geraak je er geen stap verder mee Iry, en moet je je concrete doelstellingen stellen, dag na dag. Ik heb het hierboven al gezet, begin anders met samen gaan slapen en samen eten. Zet dat op een papiertje, plan die momenten, zorg ervoor dat het gebeurt. Wedden dat het je meer oplevert dan een oneindige stroom van gedachten over de redenen waarom je in deze situatie verzeild geraakt bent? Niet denken, gewoon doen!
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:02
Zoe, ik begrijp wel hoe dat werkt bij Iry, maar los daarvan; je bent bij iemand omdat dat goed moet voelen, daar begint het mee en dat moet ook zo blijven. Kan het niet zo zijn dat deze relatie eea triggert, het niet veilig voelen?
Als het zo is dat iry zich niet meer prettig voelt bij haar vriend (het samen in bed liggen), dan lijkt me dat er best een groot probleem is. En omdat ze dat niet zo fijn vindt, blijft ze 's nachts wakker met alle gevolgen van dien. Dus kip en het ei verhaal?
Als het zo is dat iry zich niet meer prettig voelt bij haar vriend (het samen in bed liggen), dan lijkt me dat er best een groot probleem is. En omdat ze dat niet zo fijn vindt, blijft ze 's nachts wakker met alle gevolgen van dien. Dus kip en het ei verhaal?
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:03
Ja die zelfanalyse helpt haar niet, ze doet alsof ze haar eigen therapeut is, ze weert suggesties af omdat dat therapeutisch niet verstandig voor haar is, die analyse maakt ze zelf. Maar zij is de patient, en dat maakt het verdomd lastig, zoals ze eerder schreef is haar streven om haar gewicht zo laag mogelijk te houden. En dan kan je niet genezen. Blijft de vraag of ze wel echt beter wil worden, of dat ze nu doet alsof ze beter wil worden omdat haar vriend haar de wacht heeft aangezegd
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:27
Je zei het mooi BGB, een paar bladzijden terug. Als een kind zijn, eten wat de pot schaft. Zowel je eigen moeder als je eigen kind zijn daarin. Zo heb ik er naar kunnen kijken Iry, en dat hielp mij enorm.
Geen keus, gewoon eten. En ik weet hoe moeilijk dat is. Maar de angst om aan te komen, de controledrang die dan weer opstaat, die kun je lagere prioriteit geven dan die innerlijke moeder die zegt: hup eten jij, je moet. Goed voor je.
Het helpt niet als mensen van buitenaf het zeggen want de reactie zal altijd zijn gevoelsmatig dat ze geen idee hebben van de strijd en paniek. Als je dat binnenin je plaatst, die stem, en accepteert dat dat echt nodig is om je energieker, positiever, sterker te voelen dan roept het veel minder weerstand op. Dan besluit je dat die stem het meer voor het zeggen heeft dan de andere.
Het is dan echt je verstand laten spreken boven je gevoel, je emoties in bedwang houden met pure discipline en ratio. Na een tijdje ga je de vruchten pas plukken, dat is het vervelende. Dan zijn die paar kilo's dat gevoel van vertrouwen en prettig verzadigd zijn en goed voor jezelf zorgen het meer dan waard.
Geen keus, gewoon eten. En ik weet hoe moeilijk dat is. Maar de angst om aan te komen, de controledrang die dan weer opstaat, die kun je lagere prioriteit geven dan die innerlijke moeder die zegt: hup eten jij, je moet. Goed voor je.
Het helpt niet als mensen van buitenaf het zeggen want de reactie zal altijd zijn gevoelsmatig dat ze geen idee hebben van de strijd en paniek. Als je dat binnenin je plaatst, die stem, en accepteert dat dat echt nodig is om je energieker, positiever, sterker te voelen dan roept het veel minder weerstand op. Dan besluit je dat die stem het meer voor het zeggen heeft dan de andere.
Het is dan echt je verstand laten spreken boven je gevoel, je emoties in bedwang houden met pure discipline en ratio. Na een tijdje ga je de vruchten pas plukken, dat is het vervelende. Dan zijn die paar kilo's dat gevoel van vertrouwen en prettig verzadigd zijn en goed voor jezelf zorgen het meer dan waard.
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:41
Sinds ik mijn laatste stukje hier schreef, heb ik er steeds nog aan lopen denken. Misschien is het juist wel verwarrend voor je, Iry, al dat geschrijf en geanalyseer hier. En patroon-versterkend. Iedereen denkt immers zó mee.
Is dat niet een soort beloning in de vorm van aandacht? En ook gemakkelijker en veiliger via internet (toch een soort anoniem) dan in het echte leven echte mensen en je issues onder ogen zien en eraan werken.
Is dat niet een soort beloning in de vorm van aandacht? En ook gemakkelijker en veiliger via internet (toch een soort anoniem) dan in het echte leven echte mensen en je issues onder ogen zien en eraan werken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:13
Hoi lieverds.
Poe er is veel geschreven.
Ik vind het een beetje lastig om op ieder posting persoonlijk in te gaan,ik maar er dan ook even een algemeen verhaal van,hopelijk zitten er dan wel de reacties in op de postings die hier staan.
Ten eerste,
Medicatie moet hier niet heiligmakend gemaakt worden,het is ondersteunend het geneest mij niet.
Ik ondervind in ieder geval dat de ad goed zijn werk doet.
De nieuwe medicatie moet ik nog gaan ervaren en vertrouwen.
Dat is lastig als je iemand bent die alles onder controle moet hebben.
Ik heb op dit moment geen therapie,geen behandeling die mijn stappen structureert,geen opvang als door beweging in mijn gedachtes en emoties er heftige momenten bestaan.Alleen maar gesprekken bij het ggz( die mij zelfs in deze crisissituatie nog steeds over drie weken weer in hun agenda zetten)
Waarom niet?
Dat heb ik al tot in den treure uitgelegd.
Het is verdomd moeilijk om op eigen houtje van alles te gaan veranderen.
Desondanks ik op ratio weet wat ik zou moeten doen,desondanks ik weet hoe alles werkt,biologisch,psychisch de hele ratteplan.
Het grootste gevaar,valkuil,onzekerheid is het feit dat ik op 1 ding geen controle heb.
Dat is als ik iedere last,controle, eetstoornisgedrag ga loslaten,ik totaal geen grip meer heb op mijzelf.
Paniekaanvallen,stemmen die je echt kapot maken met hun agressieve boodschappen,psychotische aanvallen,herbelevingen.
Dat is vreselijk eng en gevaarlijk,dat maakt je echt kapot.
Meds heeft gelijk,zelfanalyse,praten etc helpt niet mijn gedrag te veranderen.
Daar komt gewoon simpelweg gedragtherapie bij kijken,het gewoon doen.
De frustratie is dat ik geen medewerking krijg,de therapeuten die ik tot nu toe heb gehad vinden het net zo eng om ermee te werken.
Daarnaast (maar dat zal jullie niet verbazen) ben ik een enorme lastige patient.
Er valt weinig te leren,ik weet het allemaal,ik val inderdaad in een therapeuten rol.
Dan heb je er dus twee aan tafel zitten.
Ik wil behandeling,ik wil verder,wie denkt dat ik deze eetstoornis koester heeft het echt mis.
Dat station ben ik in 20 jaar allang voorbij.
Wat jullie hier lezen is angst,eetstoornisbullshit,stemmen.
Af en toe lees je misschien ook een beetje iry,soms steekt ze haar neus er even in,maar daar wordt ze weer keihard voor afgestraft.
Ja ik plan mijn eetstoornis,dat klinkt zeer bijzonder voor derden.
Maar dat doen echt heel veel patienten met langdurige eetsoornissen.
Waarom?
Omdat het zo in je leven past,omdat je dan structuur in je eetstoornis aanbrengt zodat de wispelturigheid die eerst met je aan de haal ging onder controle is.
Het is een ontwikkeling van jaren,je hebt uiteindelijk een wijze gevonden waarbij je het hanteert,als een robot.
Dat gaat allemaal niet bewust in eerste instantie,het zijn de proccessen van een langdurige eetstoornis.
Daarmee praat ik het gedrag niet goed,zeer zeker niet.
Ik begrijp dat jullie daardoor de gedachte krijgen dat ik niet wil.
Ik probeer alleen uit te leggen dat mijn eetstoornis een hardnekkig systeem is geworden,waar zelfs ik met al mijn vermeende krachten het heel vaak van verlies.
Die kracht ben ik namelijk niet,ik ben heel ver weg,verstopt voor alle kwaadheden in mij.
Ik zal zeer zeker therapie moeten hebben,en deze zal verrekte stevig in zijn schoenen moeten staat om mijn angsten, controle,eetstoornis samen met mij te lijf te gaan.
Om mij ergens onder deze stemmen die alles overschreeuwen te vinden en daarmee in gesprek te kunnen gaan.
Tot nu toe heb ik die niet gevonden.
Ik hoop oprecht het bij het traumacentrum te vinden.
Ook daar beginnen ze eerst met gedragstherapie,maar zullen ze mij wel kunnen opvangen(hoop ik).
Ik voel(de) mij heel veilig bij vriend.Hij is altijd de enige geweest die na jaren al mijn vetrouwen heeft gewonnen.
Waar ik mij fijn bij voel.
Het heeft nu wel een deuk gekregen,het blijkt wel weer hoe kwetsbaar ik daar in ben.
Hij is absoluut niet de reden waarom ik het naar bed ga ontwijk.
Ik lig juist enorm graag bij hem.
Wat het weer wint....angst,systeem,dwang,stemmen.
Daar zal medicatie mij zeker in kunnen steunen.Maar wederom ,ik moet vertrouwen gaan kweken.
En daar ben ik wel mee bezig door ze te gaan nemen en te blijven nemen.
En dàt ,is voor mij al een hele overwinning,in jullie ogen simpel,dat begrijp ik.
Vriend pikt de draad sinds vorige week enorm goed op.
Met daden weliswaar,maar de woorden komen er ook met vlagen uit.
En idd julus,hij heeft zich lange tijd niet belangrijk genoeg gevonden,moest altijd plaats maken voor mijn controle en dwang.
En ik dacht hem juist zo min mogelijk te belasten,door datgene onder controle te houden wat zo heftig naar boven komt als ik het anders ga doen.
Dat heeft een hoop eenzaamheid en onbegrip bij beide opgeleverd.
Wat we moeten doen is meer luisteren naar elkaar en vertellen wat we liever willen.
Dat hij blijft zegt zeker wat over vriend,maar ik heb hem allang op een voetsuk staan(ook hij heeft tekortkomingen hoor,ik ben niet blind,die heeft iedereen).
Ik begin ook voorzichtig te geloven dat ik daar ook een aandeel in heb.
Iets moet de moeite waard zijn,iets moet leuk zijn aan mij om dit allemaal te willen.
Bovendien,ik neem idd veel,meer wat goed is voor vriend maar geef ook enorm veel,misschien meer dan goed voor mij zou zijn en daar moet een betere balans in komen.
Maar,
ik heb daar zeer goede hulp bij nodig,iets of iemand die het niet opgeeft als ik dat wel doe.
en ik moet leren niet op te geven,als het heftig gaat worden en dus onveilig en eng.
Alleen die hulp komt niet aanwaaien,en net als ieder ander zal ik moeten wachten.
Zal ik de hele bureaucratie moet door ploeteren,zal ik de enorme wachtlijsten geduldig moeten aanvaarden.
Als je op het punt bent dat je hulp wil en nodig hebt ,staat je in eerste instantie 1 ding te doen.
Wachten.
Ik ga even teruglezen,maar tot zover mijn epistel.
Poe er is veel geschreven.
Ik vind het een beetje lastig om op ieder posting persoonlijk in te gaan,ik maar er dan ook even een algemeen verhaal van,hopelijk zitten er dan wel de reacties in op de postings die hier staan.
Ten eerste,
Medicatie moet hier niet heiligmakend gemaakt worden,het is ondersteunend het geneest mij niet.
Ik ondervind in ieder geval dat de ad goed zijn werk doet.
De nieuwe medicatie moet ik nog gaan ervaren en vertrouwen.
Dat is lastig als je iemand bent die alles onder controle moet hebben.
Ik heb op dit moment geen therapie,geen behandeling die mijn stappen structureert,geen opvang als door beweging in mijn gedachtes en emoties er heftige momenten bestaan.Alleen maar gesprekken bij het ggz( die mij zelfs in deze crisissituatie nog steeds over drie weken weer in hun agenda zetten)
Waarom niet?
Dat heb ik al tot in den treure uitgelegd.
Het is verdomd moeilijk om op eigen houtje van alles te gaan veranderen.
Desondanks ik op ratio weet wat ik zou moeten doen,desondanks ik weet hoe alles werkt,biologisch,psychisch de hele ratteplan.
Het grootste gevaar,valkuil,onzekerheid is het feit dat ik op 1 ding geen controle heb.
Dat is als ik iedere last,controle, eetstoornisgedrag ga loslaten,ik totaal geen grip meer heb op mijzelf.
Paniekaanvallen,stemmen die je echt kapot maken met hun agressieve boodschappen,psychotische aanvallen,herbelevingen.
Dat is vreselijk eng en gevaarlijk,dat maakt je echt kapot.
Meds heeft gelijk,zelfanalyse,praten etc helpt niet mijn gedrag te veranderen.
Daar komt gewoon simpelweg gedragtherapie bij kijken,het gewoon doen.
De frustratie is dat ik geen medewerking krijg,de therapeuten die ik tot nu toe heb gehad vinden het net zo eng om ermee te werken.
Daarnaast (maar dat zal jullie niet verbazen) ben ik een enorme lastige patient.
Er valt weinig te leren,ik weet het allemaal,ik val inderdaad in een therapeuten rol.
Dan heb je er dus twee aan tafel zitten.
Ik wil behandeling,ik wil verder,wie denkt dat ik deze eetstoornis koester heeft het echt mis.
Dat station ben ik in 20 jaar allang voorbij.
Wat jullie hier lezen is angst,eetstoornisbullshit,stemmen.
Af en toe lees je misschien ook een beetje iry,soms steekt ze haar neus er even in,maar daar wordt ze weer keihard voor afgestraft.
Ja ik plan mijn eetstoornis,dat klinkt zeer bijzonder voor derden.
Maar dat doen echt heel veel patienten met langdurige eetsoornissen.
Waarom?
Omdat het zo in je leven past,omdat je dan structuur in je eetstoornis aanbrengt zodat de wispelturigheid die eerst met je aan de haal ging onder controle is.
Het is een ontwikkeling van jaren,je hebt uiteindelijk een wijze gevonden waarbij je het hanteert,als een robot.
Dat gaat allemaal niet bewust in eerste instantie,het zijn de proccessen van een langdurige eetstoornis.
Daarmee praat ik het gedrag niet goed,zeer zeker niet.
Ik begrijp dat jullie daardoor de gedachte krijgen dat ik niet wil.
Ik probeer alleen uit te leggen dat mijn eetstoornis een hardnekkig systeem is geworden,waar zelfs ik met al mijn vermeende krachten het heel vaak van verlies.
Die kracht ben ik namelijk niet,ik ben heel ver weg,verstopt voor alle kwaadheden in mij.
Ik zal zeer zeker therapie moeten hebben,en deze zal verrekte stevig in zijn schoenen moeten staat om mijn angsten, controle,eetstoornis samen met mij te lijf te gaan.
Om mij ergens onder deze stemmen die alles overschreeuwen te vinden en daarmee in gesprek te kunnen gaan.
Tot nu toe heb ik die niet gevonden.
Ik hoop oprecht het bij het traumacentrum te vinden.
Ook daar beginnen ze eerst met gedragstherapie,maar zullen ze mij wel kunnen opvangen(hoop ik).
Ik voel(de) mij heel veilig bij vriend.Hij is altijd de enige geweest die na jaren al mijn vetrouwen heeft gewonnen.
Waar ik mij fijn bij voel.
Het heeft nu wel een deuk gekregen,het blijkt wel weer hoe kwetsbaar ik daar in ben.
Hij is absoluut niet de reden waarom ik het naar bed ga ontwijk.
Ik lig juist enorm graag bij hem.
Wat het weer wint....angst,systeem,dwang,stemmen.
Daar zal medicatie mij zeker in kunnen steunen.Maar wederom ,ik moet vertrouwen gaan kweken.
En daar ben ik wel mee bezig door ze te gaan nemen en te blijven nemen.
En dàt ,is voor mij al een hele overwinning,in jullie ogen simpel,dat begrijp ik.
Vriend pikt de draad sinds vorige week enorm goed op.
Met daden weliswaar,maar de woorden komen er ook met vlagen uit.
En idd julus,hij heeft zich lange tijd niet belangrijk genoeg gevonden,moest altijd plaats maken voor mijn controle en dwang.
En ik dacht hem juist zo min mogelijk te belasten,door datgene onder controle te houden wat zo heftig naar boven komt als ik het anders ga doen.
Dat heeft een hoop eenzaamheid en onbegrip bij beide opgeleverd.
Wat we moeten doen is meer luisteren naar elkaar en vertellen wat we liever willen.
Dat hij blijft zegt zeker wat over vriend,maar ik heb hem allang op een voetsuk staan(ook hij heeft tekortkomingen hoor,ik ben niet blind,die heeft iedereen).
Ik begin ook voorzichtig te geloven dat ik daar ook een aandeel in heb.
Iets moet de moeite waard zijn,iets moet leuk zijn aan mij om dit allemaal te willen.
Bovendien,ik neem idd veel,meer wat goed is voor vriend maar geef ook enorm veel,misschien meer dan goed voor mij zou zijn en daar moet een betere balans in komen.
Maar,
ik heb daar zeer goede hulp bij nodig,iets of iemand die het niet opgeeft als ik dat wel doe.
en ik moet leren niet op te geven,als het heftig gaat worden en dus onveilig en eng.
Alleen die hulp komt niet aanwaaien,en net als ieder ander zal ik moeten wachten.
Zal ik de hele bureaucratie moet door ploeteren,zal ik de enorme wachtlijsten geduldig moeten aanvaarden.
Als je op het punt bent dat je hulp wil en nodig hebt ,staat je in eerste instantie 1 ding te doen.
Wachten.
Ik ga even teruglezen,maar tot zover mijn epistel.
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:18
weer een lang verhaal, maar nogal wazig, zou je concreter kunnen zijn Iry:
- ben je van plan om vanaf nu met je vriend te gaan slapen?
- ben je van plan overdag samen te eten met je gezin?
Concrete zaken Iry, dat gaat je helpen.Je moet ons niet blijven overtuigen van de complexiteit van je probleem, dat geloven we wel. Maar kan je deze stappen nemen? Wil je daar concreet op antwoorden?
- ben je van plan om vanaf nu met je vriend te gaan slapen?
- ben je van plan overdag samen te eten met je gezin?
Concrete zaken Iry, dat gaat je helpen.Je moet ons niet blijven overtuigen van de complexiteit van je probleem, dat geloven we wel. Maar kan je deze stappen nemen? Wil je daar concreet op antwoorden?
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:44
Ik ben van plan om concrete afspraken met mijzelf op papier te zetten visje.
Wat het werkt inderdaad zo niet,ik denk vooral heel veel,maar vind het heel moeilijk iets concreet te maken.
Wat betreft eten,ik eet sowieso een normale(weliswaar veilige) maaltijd aan tafel tijdens het avondeten.
We eten hier altijd aan tafel s'avonds,dat is een normaal gezinsmoment hier. Daar hoef ik niets aan te veranderen,dat is goed zo.
Voor de andere maaltijden hebben vriend en ik al wat gesprekken gehad.
De afspraak nu is iedere zondagmiddag de tafel dekken en gezamelijk lunchen,ik dus ook.
In de week zal ik dat zelf gaan doen op woensdagmiddag met de kids.
Ik wil weer vaker gezamelijk naar bed met vriend dat loopt inderdaad weer uit de hand.
In het weekend doen we dat wel.
Door de week zal ik afspraken maken op papier met verplichte avonden en nog even ruimte voor "vrije"avonden.
Visje,ik krig toch vaak het gevoel dat het hier niet door vele wordt gelooft of begrepen.
Een simpele reactie,met de boodschap wat rot voor je,wat moeilijk moet het zijn mis ik soms een beetje.
Toch heb ik echt al een hoop gedaan in deze korte tijd,helemaal alleen.
Wat het werkt inderdaad zo niet,ik denk vooral heel veel,maar vind het heel moeilijk iets concreet te maken.
Wat betreft eten,ik eet sowieso een normale(weliswaar veilige) maaltijd aan tafel tijdens het avondeten.
We eten hier altijd aan tafel s'avonds,dat is een normaal gezinsmoment hier. Daar hoef ik niets aan te veranderen,dat is goed zo.
Voor de andere maaltijden hebben vriend en ik al wat gesprekken gehad.
De afspraak nu is iedere zondagmiddag de tafel dekken en gezamelijk lunchen,ik dus ook.
In de week zal ik dat zelf gaan doen op woensdagmiddag met de kids.
Ik wil weer vaker gezamelijk naar bed met vriend dat loopt inderdaad weer uit de hand.
In het weekend doen we dat wel.
Door de week zal ik afspraken maken op papier met verplichte avonden en nog even ruimte voor "vrije"avonden.
Visje,ik krig toch vaak het gevoel dat het hier niet door vele wordt gelooft of begrepen.
Een simpele reactie,met de boodschap wat rot voor je,wat moeilijk moet het zijn mis ik soms een beetje.
Toch heb ik echt al een hoop gedaan in deze korte tijd,helemaal alleen.
