Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:49
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 16:43:
O ja en meds ,je schijnt iedere keer te vergeten dat ik niet sinds kort bezig ben maar wèèr bezig ben.
Alle gedragstherapieen en de hele boel heb ik al meerdere malen gevolgd.
daarom snap ik ook voor geen ene meter waarom je weer die weg volgt .
Wat ben jij per jaar zo'n beetje aan sch**trommel kwijt en wat belandt via je slokdarm in de wc ? En zet dat eens af tegen iets heel anders zoals Imet ?
O ja en meds ,je schijnt iedere keer te vergeten dat ik niet sinds kort bezig ben maar wèèr bezig ben.
Alle gedragstherapieen en de hele boel heb ik al meerdere malen gevolgd.
daarom snap ik ook voor geen ene meter waarom je weer die weg volgt .
Wat ben jij per jaar zo'n beetje aan sch**trommel kwijt en wat belandt via je slokdarm in de wc ? En zet dat eens af tegen iets heel anders zoals Imet ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:53
Daarom weet ik het ook niet meer bgb,
Alle behandelingen voor eetstoornisssen hanteren zo'n beetje dezelfde aanpak.
Maar ik balanceer met mijn gedachtes op de ratio dat op korte termijn( nou ja,ik kan op zijn vroegst in februari terecht) er wat gedrag aangepakt wordt met de wetenschap dat het op langere termijn verspilde energie is,maar nu even noodzaak.
Of zoiets als imet,of het traumacentrum,wat gevoelsmatig lijkt aan te sluiten op mijn visie,we gaan onder de eetstoornis werken en dan kan het dekseltje er voorzichtig af.
Alle behandelingen voor eetstoornisssen hanteren zo'n beetje dezelfde aanpak.
Maar ik balanceer met mijn gedachtes op de ratio dat op korte termijn( nou ja,ik kan op zijn vroegst in februari terecht) er wat gedrag aangepakt wordt met de wetenschap dat het op langere termijn verspilde energie is,maar nu even noodzaak.
Of zoiets als imet,of het traumacentrum,wat gevoelsmatig lijkt aan te sluiten op mijn visie,we gaan onder de eetstoornis werken en dan kan het dekseltje er voorzichtig af.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:04
quote:Feliciaatje schreef op 28 oktober 2008 @ 16:39:
Ik word er soms zo pisnijdig van. Wat er kan gebeuren als je kind bent, het misbruik, het negeren ervan, de omgeving die je niet beschermt, het uit elkaar getrokken worden daardoor, door de loyaliteit, door het niet mogen voelen, door niet lastig willen zijn. En de consequenties ervan, de worstelingen die het tot gevolg heeft.
Als alle ouders nou een ouderschapscursusje moesten doen en beloven dat ze op zijn minst een beetje lief en zorgzaam zullen zijn. En castratie invoeren voor seksuele misbruikers en verkrachters.
Ah well, mooie dromen .Ik ben het hardgrondig met je eens, Feliciaatje.
Ik word er soms zo pisnijdig van. Wat er kan gebeuren als je kind bent, het misbruik, het negeren ervan, de omgeving die je niet beschermt, het uit elkaar getrokken worden daardoor, door de loyaliteit, door het niet mogen voelen, door niet lastig willen zijn. En de consequenties ervan, de worstelingen die het tot gevolg heeft.
Als alle ouders nou een ouderschapscursusje moesten doen en beloven dat ze op zijn minst een beetje lief en zorgzaam zullen zijn. En castratie invoeren voor seksuele misbruikers en verkrachters.
Ah well, mooie dromen .Ik ben het hardgrondig met je eens, Feliciaatje.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:07
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 14:53:
Ik ventileer hier gewoon heel veel omdat ik dat eigenlijk irl nooit doe,zelfs niet met vriend (die kan dan ook niet gek worden van mijn geanalyseer).
In mijn dagelijks leven leef ik een stil leven wat mijn problematiek betreft en een stil gevecht.
Misschien is het veilige aandacht vragen hier. Iedereen kan wegklikken op mijn topic,het wel of niet lezen en het zal niemand verder in zijn dagelijks leven beinvloeden wat ik hier schrijf.
Ik zal niemand pijn doen,geen zorgen geven, veilige afstand dus.
Denk je dat, Iry?
Dat je niemand hier zorgen geeft? Denk je dat je alleen maar een naam bent op een forum? Door je verhalen ga je leven, voor mij, en denk ik ook buiten forumtijden aan je. Je raakt namelijk betrokken bij iemand, snap je.
Wat je andere opmerkingen betreft: dat kan ik mezelf ook ter harte nemen. Hier schrijven is gemakkelijker dan je ellende echt met een levend mens delen. En ik wil dat laatste dus méér gaan doen. Jij ook?
Ik ventileer hier gewoon heel veel omdat ik dat eigenlijk irl nooit doe,zelfs niet met vriend (die kan dan ook niet gek worden van mijn geanalyseer).
In mijn dagelijks leven leef ik een stil leven wat mijn problematiek betreft en een stil gevecht.
Misschien is het veilige aandacht vragen hier. Iedereen kan wegklikken op mijn topic,het wel of niet lezen en het zal niemand verder in zijn dagelijks leven beinvloeden wat ik hier schrijf.
Ik zal niemand pijn doen,geen zorgen geven, veilige afstand dus.
Denk je dat, Iry?
Dat je niemand hier zorgen geeft? Denk je dat je alleen maar een naam bent op een forum? Door je verhalen ga je leven, voor mij, en denk ik ook buiten forumtijden aan je. Je raakt namelijk betrokken bij iemand, snap je.
Wat je andere opmerkingen betreft: dat kan ik mezelf ook ter harte nemen. Hier schrijven is gemakkelijker dan je ellende echt met een levend mens delen. En ik wil dat laatste dus méér gaan doen. Jij ook?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 oktober 2008 om 20:01
quote:zoe73 schreef op 28 oktober 2008 @ 12:47:
Heb je als medeforummer eigenlijk een verantwoordelijkheid daarin, dat je weet dat iemand heel hard ritme en slaap nodig heeft en dat je dan toch blijft reageren? Het is een echte vraag, hoor. Ik weet het zelf niet.Ik vind dat je daar wél gelijk in hebt Zoe. Ik heb mezelf die vraag vannacht ook gesteld, toen ik eindelijk de laptop uitdeed. En het antwoord was: dat moet ik eigenlijk niet meer doen, zo laat in discussie gaan. We hadden Iry niet aan de praat moeten houden. Het was beter als we haar hadden aangeraden naar bed te gaan. Als je slaapt kun je ook niet vreten trouwens. Neem die pillen eerder op de avond Iry, dan word je ook eerder moe. En ga dan idd naast je vriend liggen. Het moet ook heel eenzaam voor hém zijn.
Heb je als medeforummer eigenlijk een verantwoordelijkheid daarin, dat je weet dat iemand heel hard ritme en slaap nodig heeft en dat je dan toch blijft reageren? Het is een echte vraag, hoor. Ik weet het zelf niet.Ik vind dat je daar wél gelijk in hebt Zoe. Ik heb mezelf die vraag vannacht ook gesteld, toen ik eindelijk de laptop uitdeed. En het antwoord was: dat moet ik eigenlijk niet meer doen, zo laat in discussie gaan. We hadden Iry niet aan de praat moeten houden. Het was beter als we haar hadden aangeraden naar bed te gaan. Als je slaapt kun je ook niet vreten trouwens. Neem die pillen eerder op de avond Iry, dan word je ook eerder moe. En ga dan idd naast je vriend liggen. Het moet ook heel eenzaam voor hém zijn.
.
woensdag 29 oktober 2008 om 00:50
quote:meds schreef op 29 oktober 2008 @ 00:50:
Ben het niet met je eens Impala, het is allemaal al vaker tegen Iry gezegd w.b. het op tijd naar bed gaan en medicatie nemen, ze moet haar eigen verantwoording nemen en zich moeten gaan gedragen als een volwassen vrouw. Als wij haar als een klein kind naar bed sturen zien we haar in de eerste plaats niet voor vol aan en in de tweede plaats helpt het niks omdat er niks verandert. Ze moet zelf dit soort keuzes maken
Ben het niet met je eens Impala, het is allemaal al vaker tegen Iry gezegd w.b. het op tijd naar bed gaan en medicatie nemen, ze moet haar eigen verantwoording nemen en zich moeten gaan gedragen als een volwassen vrouw. Als wij haar als een klein kind naar bed sturen zien we haar in de eerste plaats niet voor vol aan en in de tweede plaats helpt het niks omdat er niks verandert. Ze moet zelf dit soort keuzes maken
woensdag 29 oktober 2008 om 16:12
Hey Iry,
Hoe is het met je?
Ik lees elke dag mee op dit topic, ik kom er alleen niet altijd aan toe om te reageren.
Ik heb een paar vragen voor je, misschien heb je er iets aan om ze te beantwoorden.
- Je wilt niet afvallen, wat houdt je dan tegen om overdag iets meer te eten?
- Wat is voor jou een haalbaar gewicht?
Hoe is het met je?
Ik lees elke dag mee op dit topic, ik kom er alleen niet altijd aan toe om te reageren.
Ik heb een paar vragen voor je, misschien heb je er iets aan om ze te beantwoorden.
- Je wilt niet afvallen, wat houdt je dan tegen om overdag iets meer te eten?
- Wat is voor jou een haalbaar gewicht?
woensdag 29 oktober 2008 om 16:18
quote:iry schreef op 15 oktober 2008 @ 19:55:
He loving life.
De complexiteit zit hem in het hebben van meerdere stoornissen.
Waar aan het een wordt gesleuteld,zal het ander heftiger opleven.
Het is een beetje kiezen tussen meerdere kwaden.
Waar ligt de balans,wat kan ik wel/niet aan.
Dat is aftasten en zoeken,door eerdere ervaringen zijn ze (en ik) daar voorzichtig mee.
Ik zit inderdaad in een vicieuze circel wat eten/niet eten betreft,en dat heeft weer consequenties voor het dag en nachtritme en vice versa.
Daar moet ik uit komen.Ik weet hoe het werkt(je zegt het al rationeel) ik weet wat de biologische instandhouders zijn etc.
Ik weet een ander het precies te vertellen maar je leest het goed,mijn eetstoornis is heel hardnekkig en verandering wekt enorm opstandig eetstoornis gedachtes op..
Angst is een slechte raadgever,zo ook bij mij,maar hij is zo vreselijk groot en ik zit op dit moment niet echt op een stevige ondergrond,gezien de extra belasting van de relatiecrisis.
De punten die je aanhaalt zijn ook de redenen waarom ik de dagbehandeling ga doen.
Structuur,op tijd uit bed,dagindeling,gezette tijden eten,in rust en veiligheid aan mijn eetprobleem werken met ondersteuning..
Op eigen kracht gaat gewoon niet,ik kan zoveel willen maar het thuis alleen doen is kansloos
Mijn doel ligt lager,dat hebben ze mij voorgesteld.
bmi 17,5
Kan je je hier in vinden? Wat houdt je tegen naar een bmi van 20 te gaan?
Eetbuien beperken(en dus braken)
Regelmatig voedingspatroon.
Heb je al een eetstructuur in gedachte waar je naar toe wil werken?
Stoppen met laxeren.
Daar ga ik(en dat doe ik al een beetje) aan werken in de dagbehandeling.
Lief dat je hier even komt reageren.
Liefs!Waar ga je in dagbehandeling (als je dat wil vertellen ivm privacy)? Aangezien bij zo goed als alle behandelingen doorgroeien naar een bmi van 20 een eis is.
He loving life.
De complexiteit zit hem in het hebben van meerdere stoornissen.
Waar aan het een wordt gesleuteld,zal het ander heftiger opleven.
Het is een beetje kiezen tussen meerdere kwaden.
Waar ligt de balans,wat kan ik wel/niet aan.
Dat is aftasten en zoeken,door eerdere ervaringen zijn ze (en ik) daar voorzichtig mee.
Ik zit inderdaad in een vicieuze circel wat eten/niet eten betreft,en dat heeft weer consequenties voor het dag en nachtritme en vice versa.
Daar moet ik uit komen.Ik weet hoe het werkt(je zegt het al rationeel) ik weet wat de biologische instandhouders zijn etc.
Ik weet een ander het precies te vertellen maar je leest het goed,mijn eetstoornis is heel hardnekkig en verandering wekt enorm opstandig eetstoornis gedachtes op..
Angst is een slechte raadgever,zo ook bij mij,maar hij is zo vreselijk groot en ik zit op dit moment niet echt op een stevige ondergrond,gezien de extra belasting van de relatiecrisis.
De punten die je aanhaalt zijn ook de redenen waarom ik de dagbehandeling ga doen.
Structuur,op tijd uit bed,dagindeling,gezette tijden eten,in rust en veiligheid aan mijn eetprobleem werken met ondersteuning..
Op eigen kracht gaat gewoon niet,ik kan zoveel willen maar het thuis alleen doen is kansloos
Mijn doel ligt lager,dat hebben ze mij voorgesteld.
bmi 17,5
Kan je je hier in vinden? Wat houdt je tegen naar een bmi van 20 te gaan?
Eetbuien beperken(en dus braken)
Regelmatig voedingspatroon.
Heb je al een eetstructuur in gedachte waar je naar toe wil werken?
Stoppen met laxeren.
Daar ga ik(en dat doe ik al een beetje) aan werken in de dagbehandeling.
Lief dat je hier even komt reageren.
Liefs!Waar ga je in dagbehandeling (als je dat wil vertellen ivm privacy)? Aangezien bij zo goed als alle behandelingen doorgroeien naar een bmi van 20 een eis is.
woensdag 29 oktober 2008 om 16:31
Of borderline te genezen is, daar zijn tegenwoordig de meningen over verdeeld. En het is iig hanteerbaar te maken.
Ik heb nog een paar vragen (sommige heb ik al eerder gesteld maar die heb je niet beantwoord, hoeft natuurlijk ook niet, maar misschien heb je overheen gelezen):
- Ben je nog van plan om te gaan sporten (dat lijkt me namelijk niet zo handig gezien jouw conditie)?
- Heb je wel eens met een goede psychotherapeut echt goed naar jouw klachten gekeken? Vast wel, maar ik bedoel in de zin van hoe het een de ander versterkt, of hoe de ene stoornis voorkomt uit de andere stoornis? Dus welke stoornis is primair en welke is secundair. Weet je zelf wat de kip en wat het ei is?
- Heb je weleens gedachts aan een uitgebreide diagnostische opname?
- Welke behandelingen heb je allemaal al gehad?
- Wat zijn je slechte ervaringen in de hulpverlening?
- Kan het ook zijn -hoe leg ik dit uit- dat je het ergens wel fijn vindt, dat er wordt gezegd "Iry we hebben jou opgegeven, jij blijft altijd een es houden". Ik bedoel als iets doodeng is, is het je es opgeven en nu wordt er gewoon gezegd dat jij dat niet kan en hoeft!
Ik heb nog een paar vragen (sommige heb ik al eerder gesteld maar die heb je niet beantwoord, hoeft natuurlijk ook niet, maar misschien heb je overheen gelezen):
- Ben je nog van plan om te gaan sporten (dat lijkt me namelijk niet zo handig gezien jouw conditie)?
- Heb je wel eens met een goede psychotherapeut echt goed naar jouw klachten gekeken? Vast wel, maar ik bedoel in de zin van hoe het een de ander versterkt, of hoe de ene stoornis voorkomt uit de andere stoornis? Dus welke stoornis is primair en welke is secundair. Weet je zelf wat de kip en wat het ei is?
- Heb je weleens gedachts aan een uitgebreide diagnostische opname?
- Welke behandelingen heb je allemaal al gehad?
- Wat zijn je slechte ervaringen in de hulpverlening?
- Kan het ook zijn -hoe leg ik dit uit- dat je het ergens wel fijn vindt, dat er wordt gezegd "Iry we hebben jou opgegeven, jij blijft altijd een es houden". Ik bedoel als iets doodeng is, is het je es opgeven en nu wordt er gewoon gezegd dat jij dat niet kan en hoeft!
woensdag 29 oktober 2008 om 16:48
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 16:40:
Om zomaar een paar voorbeelden te geven uit mijn eetstoorniskliniek die onderschrijven dat ik geen uitzondering ben.
Vrouw met langdurige eetstoornis zeer gevaarlijk ondergewicht,sondevoeding.
Op stabiel gewicht,sonde eruit, gewicht weer binnen een paar weken kritiek. Braakt niet,laxeert wel. 100 tabletten per dag.
Ze heeft het volledige behandelingstraject langdurig gevolgd.
Nu- ze slikt zyprexa,is daardoor 15 kilo boven haar gezonde gewicht aangekomen,heeft nog steeds een zeer verstoord eetpatroon en zit inmiddel weer aan 50 laxeertabletten per dag.
Boulimiapatient. Heeft al meerdere intensieve behandelingen achter de rug waaronder opname.stopt wederom rigoreus met eetbuien en braken de gehele behandeling.
Alles is tijdens de behandeling genormaliseerd.
Nu vult ze haar dagen weer met eten, braken en wc schoonmaken.
Jong meisje met extreem ondergewicht met succes behandeling afgerond.
Ik zie haar binnen twee maanden weer voor intake terugkomen.
12 kilo lichter.
Jong meisje komt van een opname.
Laagste gewicht 28 kilo.
Ze heeft enorm hard gevochten maar haar plafond bleef bij 48 kilo,altijd nog 6 kilo ondergewicht.
Ze wordt zonder pardon uit de behandeling gezet,terwijl iedereen zag dat ze direct bergafwaards zal gaan
Meisje met borderline en eetstoornis.
Ze is koppig,ze kan niet praten ze is een nachtmerrie voor de therapeuten(hoe vaak ik niet voor haar in de bres heb moeten springen)
Ze krijgt iedere keer flinke schoppen onder haar kont.
Op een dag is ze er niet....zelfmoordpoging.
Ze komt terug(binnen 4 dagen crisisopvang) maar staat binnen een paar weken op straat.
Niet te behandelen (omdat ze niet de regels kan volgen).
Ik kan nog wel even doorgaan.
Natuurlijk zijn er ook succesverhalen,gelukkig wel.
Echter zie ik ze veel bij pure anorecten die nog geen langdurige eetstoornis hebben.
De gevallen zijn schijnend,bijna niemand van mijn groepen is eetstoornisvrij.
Dus hou maar op om mij neer te zetten als uitzondering meds,en te beweren dat er simpelweg met gedragstherapie vanaf te komen is.
Vrouw, anorexia en depressie. Een BMI van 13.5. Opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, door het zakken van BMI in een algemeen ziekenhuis aan de sondevoeding. Met BMI van 14 terug naar het psy ziekenhuis en daar onder begeleiding van een dietiste. Na 7 maanden BMI van 17 en weer naar huis met 2 keer in de week dagbehandeling en eens per 2 weken een gesprek en consult bij de dietiste van psy ziekenhuis. Nu, 8 jaar later eet die vrouw niet maar vreet. BMI van 18 en helemaal gelukkig. En nee, ze gebruikt geen laxeer- of braakmiddelen. Heeft ze nooit gedaan.
Zo kan het dus óók Iry!
En ik ken die vrouw heel goed, ik leef er al 43 jaar mee samen
Om zomaar een paar voorbeelden te geven uit mijn eetstoorniskliniek die onderschrijven dat ik geen uitzondering ben.
Vrouw met langdurige eetstoornis zeer gevaarlijk ondergewicht,sondevoeding.
Op stabiel gewicht,sonde eruit, gewicht weer binnen een paar weken kritiek. Braakt niet,laxeert wel. 100 tabletten per dag.
Ze heeft het volledige behandelingstraject langdurig gevolgd.
Nu- ze slikt zyprexa,is daardoor 15 kilo boven haar gezonde gewicht aangekomen,heeft nog steeds een zeer verstoord eetpatroon en zit inmiddel weer aan 50 laxeertabletten per dag.
Boulimiapatient. Heeft al meerdere intensieve behandelingen achter de rug waaronder opname.stopt wederom rigoreus met eetbuien en braken de gehele behandeling.
Alles is tijdens de behandeling genormaliseerd.
Nu vult ze haar dagen weer met eten, braken en wc schoonmaken.
Jong meisje met extreem ondergewicht met succes behandeling afgerond.
Ik zie haar binnen twee maanden weer voor intake terugkomen.
12 kilo lichter.
Jong meisje komt van een opname.
Laagste gewicht 28 kilo.
Ze heeft enorm hard gevochten maar haar plafond bleef bij 48 kilo,altijd nog 6 kilo ondergewicht.
Ze wordt zonder pardon uit de behandeling gezet,terwijl iedereen zag dat ze direct bergafwaards zal gaan
Meisje met borderline en eetstoornis.
Ze is koppig,ze kan niet praten ze is een nachtmerrie voor de therapeuten(hoe vaak ik niet voor haar in de bres heb moeten springen)
Ze krijgt iedere keer flinke schoppen onder haar kont.
Op een dag is ze er niet....zelfmoordpoging.
Ze komt terug(binnen 4 dagen crisisopvang) maar staat binnen een paar weken op straat.
Niet te behandelen (omdat ze niet de regels kan volgen).
Ik kan nog wel even doorgaan.
Natuurlijk zijn er ook succesverhalen,gelukkig wel.
Echter zie ik ze veel bij pure anorecten die nog geen langdurige eetstoornis hebben.
De gevallen zijn schijnend,bijna niemand van mijn groepen is eetstoornisvrij.
Dus hou maar op om mij neer te zetten als uitzondering meds,en te beweren dat er simpelweg met gedragstherapie vanaf te komen is.
Vrouw, anorexia en depressie. Een BMI van 13.5. Opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, door het zakken van BMI in een algemeen ziekenhuis aan de sondevoeding. Met BMI van 14 terug naar het psy ziekenhuis en daar onder begeleiding van een dietiste. Na 7 maanden BMI van 17 en weer naar huis met 2 keer in de week dagbehandeling en eens per 2 weken een gesprek en consult bij de dietiste van psy ziekenhuis. Nu, 8 jaar later eet die vrouw niet maar vreet. BMI van 18 en helemaal gelukkig. En nee, ze gebruikt geen laxeer- of braakmiddelen. Heeft ze nooit gedaan.
Zo kan het dus óók Iry!
En ik ken die vrouw heel goed, ik leef er al 43 jaar mee samen
woensdag 29 oktober 2008 om 17:07
Iry,
Ik heb nog een paar vragen:
- Wat versta jij zelf onder genezen (van je es)? Dat is een ruim begrip. Laxeermiddelen afbouwen lijkt me mogelijk. Eetbuien drastisch minderen door overdag meer te eten (wat je tijdens vakanties lukt dus blijkbaar -puur theoretisch- kan je dit wel) is mogelijk. Er voor kiezen aan te komen en bereid te zijn je lichaam te accepteren, of te accepteren dat je het niet kan accepteren lijkt me mogelijk, toch?
- Ik vind het niet gek dat je depressief bent, wanneer je al jarenlang een es hebt en nog allerlei andere problemen! Is het echt zuiver depressie? Hoe zie je dit zelf?
Het is trouwens niet zo gek he dat je medicatie nog niet werkt, dat heeft zeker 3 a 4 weken nodig. En dat je klachten in eerste instantie verergeren is ook een normaal verschijnsel!
Ik heb nog een paar vragen:
- Wat versta jij zelf onder genezen (van je es)? Dat is een ruim begrip. Laxeermiddelen afbouwen lijkt me mogelijk. Eetbuien drastisch minderen door overdag meer te eten (wat je tijdens vakanties lukt dus blijkbaar -puur theoretisch- kan je dit wel) is mogelijk. Er voor kiezen aan te komen en bereid te zijn je lichaam te accepteren, of te accepteren dat je het niet kan accepteren lijkt me mogelijk, toch?
- Ik vind het niet gek dat je depressief bent, wanneer je al jarenlang een es hebt en nog allerlei andere problemen! Is het echt zuiver depressie? Hoe zie je dit zelf?
Het is trouwens niet zo gek he dat je medicatie nog niet werkt, dat heeft zeker 3 a 4 weken nodig. En dat je klachten in eerste instantie verergeren is ook een normaal verschijnsel!
woensdag 29 oktober 2008 om 17:23
[quote]iry schreef op 25 oktober 2008 @ 00:46:
Hoi lieverds
Even een kort berichtje want ik heb vandaag zoveel gepraat dat het duizelt in mijn hoofd (pff ..hoeveel dingen kan een mens denken in een minuut).
Gesprek ging goed,ik heb een vervolg adviesgesprek over wat we nu gaan doen (of ik eigenlijk)
Als ik daar een traject ga volgen kan ik op zijn vroegst in februari starten.
Zijn er in de tussentijd mogelijkheden voor een ambulant contact? Zijn er nog "dingen" die je nodig hebt om je goed voor te bereiden op de behandeling?
Hoi lieverds
Even een kort berichtje want ik heb vandaag zoveel gepraat dat het duizelt in mijn hoofd (pff ..hoeveel dingen kan een mens denken in een minuut).
Gesprek ging goed,ik heb een vervolg adviesgesprek over wat we nu gaan doen (of ik eigenlijk)
Als ik daar een traject ga volgen kan ik op zijn vroegst in februari starten.
Zijn er in de tussentijd mogelijkheden voor een ambulant contact? Zijn er nog "dingen" die je nodig hebt om je goed voor te bereiden op de behandeling?
woensdag 29 oktober 2008 om 17:31
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:23:
Ik begin overigens wel steeds dichter bij mijn besluiten te komen welke weg ik moet bewandelen.
Ik denk dat ik heel ver weg moet beginnen.
Ik ga mijn psych bellen voor een doorverwijzing naar het traumacentrum en de eetstoornis kliniek houd ik warm.
Is er niet een combinatie mogelijk tussen "werken" aan je es en aan je trauma? Of misschien eerst een stuk trauma, dan de es en dan verder met het trauma (klinkt misschien een beetje zakelijk)? Ik denk dat je namelijk nooit je trauma helemaal kan verwerken, wanneer je nog kan vluchten in je es.
Ik durf daarnaast een beetje te vertrouwen dat vriend mij alle tijd geeft.
De medicatie doet zijn werk,van de ad kan ik het al zeggen.
De seroqeul denk ik ook,maar die neem ik nog te kort.
Wel heb ik enorme eetdrang,ik weet alleen niet wat de boosdoener daarvan is.
De seroqeul?
Het afnemen van de adrenaline door meer rust?
Het slechte eetpatroon?
De emoties?
Maakt het uit wat de boosdoener is? De vraag is, hoe ga je er mee om? Is de eetdrang groter dan voorheen? Heb je met je psychiater besproken hoe je hier mee kan omgaan?
Uiteraard van alles wat,maar ik verdenk de seroqeul het meest (uiteraard).
Ik heb dus een grote vijand op de loer...eetbuien en meer braken,juist het geen waar ik het meeste last van heb.
Ik begin overigens wel steeds dichter bij mijn besluiten te komen welke weg ik moet bewandelen.
Ik denk dat ik heel ver weg moet beginnen.
Ik ga mijn psych bellen voor een doorverwijzing naar het traumacentrum en de eetstoornis kliniek houd ik warm.
Is er niet een combinatie mogelijk tussen "werken" aan je es en aan je trauma? Of misschien eerst een stuk trauma, dan de es en dan verder met het trauma (klinkt misschien een beetje zakelijk)? Ik denk dat je namelijk nooit je trauma helemaal kan verwerken, wanneer je nog kan vluchten in je es.
Ik durf daarnaast een beetje te vertrouwen dat vriend mij alle tijd geeft.
De medicatie doet zijn werk,van de ad kan ik het al zeggen.
De seroqeul denk ik ook,maar die neem ik nog te kort.
Wel heb ik enorme eetdrang,ik weet alleen niet wat de boosdoener daarvan is.
De seroqeul?
Het afnemen van de adrenaline door meer rust?
Het slechte eetpatroon?
De emoties?
Maakt het uit wat de boosdoener is? De vraag is, hoe ga je er mee om? Is de eetdrang groter dan voorheen? Heb je met je psychiater besproken hoe je hier mee kan omgaan?
Uiteraard van alles wat,maar ik verdenk de seroqeul het meest (uiteraard).
Ik heb dus een grote vijand op de loer...eetbuien en meer braken,juist het geen waar ik het meeste last van heb.
woensdag 29 oktober 2008 om 17:35
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:52:
Nee meds,
Ik wil niet stoppen met de seroquel.
Ik geef het een eerlijke kans,ook dat hoort bij mijn gevecht.
Angstig en onzeker ben ik idd wel.
Ik ben geminderd met mijn laxeertabletten,ik heb een nieuw medicijn en mijn hele eetpatroon stond sinds de mokerslag op zijn kop.
Dat zijn nogal wat veranderingen.
En al wat er in mijn drang,gewicht veranderd is niet te koppelen aan 1 ding.
En dat maakt mij heel kwetsbaar.Maar lieve Iry, als je heel eerlijk bent, maakt het dan echt zoveel uit waar die kilo vandaan komt...hij zit er toch wel! Ik begrijp je echt wel hoor, maar toch.
Nee meds,
Ik wil niet stoppen met de seroquel.
Ik geef het een eerlijke kans,ook dat hoort bij mijn gevecht.
Angstig en onzeker ben ik idd wel.
Ik ben geminderd met mijn laxeertabletten,ik heb een nieuw medicijn en mijn hele eetpatroon stond sinds de mokerslag op zijn kop.
Dat zijn nogal wat veranderingen.
En al wat er in mijn drang,gewicht veranderd is niet te koppelen aan 1 ding.
En dat maakt mij heel kwetsbaar.Maar lieve Iry, als je heel eerlijk bent, maakt het dan echt zoveel uit waar die kilo vandaan komt...hij zit er toch wel! Ik begrijp je echt wel hoor, maar toch.
woensdag 29 oktober 2008 om 23:58
Lieve Loving life,
Dat zijn allemaal best lastige vragen.
Mag ik daar op een ander tijdstip op terug komen? (zoals wel meer in dit topic waar ik aan voorbij ga,misschien moet ik eens terug gaan lezen)
Korte reactie op de gewichtstoename.
Mijn hoofd en mijn lichaam zijn niet 1 geheel. Ze werken niet samen en communiceren slecht met elkaar.
Ik kan alles rationeel bedenken,zelfs dingen echt achterlijk vinden,ik kan 10.000 keer mantra's opdreunen om mijzelf te overtuigen.
Maar mijn lichaam voelt niet mee en daarom blijft dat achterlijk nietszeggende totaal irrelevante lichaamsgewicht zo'n heet hangijzer.
Dat zijn allemaal best lastige vragen.
Mag ik daar op een ander tijdstip op terug komen? (zoals wel meer in dit topic waar ik aan voorbij ga,misschien moet ik eens terug gaan lezen)
Korte reactie op de gewichtstoename.
Mijn hoofd en mijn lichaam zijn niet 1 geheel. Ze werken niet samen en communiceren slecht met elkaar.
Ik kan alles rationeel bedenken,zelfs dingen echt achterlijk vinden,ik kan 10.000 keer mantra's opdreunen om mijzelf te overtuigen.
Maar mijn lichaam voelt niet mee en daarom blijft dat achterlijk nietszeggende totaal irrelevante lichaamsgewicht zo'n heet hangijzer.
donderdag 30 oktober 2008 om 00:10
Lieve Elmervrouw,
Ik vind dat ik je een excuus verschuldigd ben.
En eigenlijk alle meedenkende en meelevende forummers.
Ik neem mijn woorden terug dat ik denk dat forummers geen zorgen zouden hebben om mijn posts.
Voor mij werkt dat namelijk ook niet zo.
Het is wellicht veiliger om te posten omdat er meer afstand is.
Maar ook voor mij zijn namen gaan leven hier en ben ik echt betrokken.
Zoals ik jou ook al eerder heb gezegd dat jij er o.a 1 van bent Elmervrouw.
Dus bij deze ,sorry voor iedereen die meeleeft,voor mijn woorden.
Ik vind dat ik je een excuus verschuldigd ben.
En eigenlijk alle meedenkende en meelevende forummers.
Ik neem mijn woorden terug dat ik denk dat forummers geen zorgen zouden hebben om mijn posts.
Voor mij werkt dat namelijk ook niet zo.
Het is wellicht veiliger om te posten omdat er meer afstand is.
Maar ook voor mij zijn namen gaan leven hier en ben ik echt betrokken.
Zoals ik jou ook al eerder heb gezegd dat jij er o.a 1 van bent Elmervrouw.
Dus bij deze ,sorry voor iedereen die meeleeft,voor mijn woorden.
donderdag 30 oktober 2008 om 09:42
Voor het eerst ga ik nu toch ook eens van meelezen naar meeschrijven. Onderstaande woorden van Iry deden mij erg denken aan de kronkels en manieren om mijn eigen veiligheidssysteem dat ik had opgebouwd in stand te houden.
quote:
iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:17:
Ik bescherm anderen als een leeuwin,altijd gedaan.
Maar om dat te kunnen doen,moest en moet ik volledige controle hebben.
Alleen dan kan ik dat,begrijp ik het,is het overzichtelijk.
Begrijpen jullie een beetje dat het controlesysteem gegroeit is in mijn persoonlijkheid,juist in cruciele ontwikkelingsfases.
Dat veranderen staat gelijk aan letterlijk een totaal ander persoon worden voor mij.
Vertrouwen en veiligheid ken ik niet zo goed
Het lijkt zo logisch dingen los te laten,minder controledwang,het lijkt zo vanzelfsprekend de eetstoornis de deur uit te zetten,het is allemaal rationeel te bekijken en de enige conclusie te trekken dat dit niet de goede manier is.
Ik weet het,jullie weten het.
Maar alleen met die touwtjes weet ik overeind te blijven.
Touwtjes loslaten staat gelijk aan onveilig,vertrouwen ken ik niet.
Het klopt dat alles wat ik toen en nu zo goed kon/kan gebruiken zich ook tegen mij keert.
Loslaten staat daarom bij mij gelijk aan mijzelf loslaten.
En ik weet serieus niet wat ik dan zal doen,hoe ik reageer en wie ik dan ben.
Het is een kronkel,maar begrijpen jullie dat ik die kronkel ben?
I
k kon werkelijk geen enkele mogelijkheid zien om ooit zonder die controle die daarin vast zat het leven, contacten, mezelf, mijn gevoelens, wensen, boosheid (!!), onmacht, teleurstelling, kracht, plezier, pijn, energie aan te kunnen.
Om, kortom, het leven te leren leven zoals het komt, met alle mooie en verdomd rotte kanten, in het verleden, heden, en wie weet nog wel in de toekomt. Want als je dat 'zomaar' laat komen, dan... ja, wat dan eigenlijk???
Dan krijg je inderdaad de redeneringen die Iry ook laat zien; 'dan weet ik niet hoe ik reageer', 'dan laat ik mezelf los'. En vanuit die bestaande angts voor het leven, vanuit de controle-situatie, is het onmogelijk te overzien wat dat betekent, want je kijkt nu eenmaal vanuit die bril. Maar weet je Iry, daar zit nou nét de keiharde kneep van het verhaal: je kunt pas zien, weten, voelen wat er gebeurt als je het dóet ipv bedenkt!!!
En echt, ik ken die manier van proberen te leven tot in de puntjes.
En echt, ik snap en kan bijna invullen welke tegenwerpingen er meteen al in je systeem omhoog sprinten.
En echt, het lijkt doodeng, en het lijkt omgekeerd te moeten. Je hebt het idee dat je eerst veiligheid en vertrouwen moet leren kennen, leren toelaten, om dan 'alle remmen los' te gooien.
Maar helaas, pas als je je grootste controlemiddel (in jouw geval je eetstoornis die dat het meest omvangrijk is in je hele manier van in je leven staan) opgeeft, kom je verder in dit proces.
Oh ja, misschien lukt het je wat makkelijker mijn verhaal weg te redeneren als ik vertel dat mijn controleverslaving, ook vanaf mijn heftige vroege jeugd en in alle levensfasen met mij vergroeid, 'slechts' een geweldig destructieve, ondermijnende, rookgordijnopwerpende rookverslaving van 25 jaar was....
Iry, je bent NIET die kronkel. Je KIEST er keer op keer voor om alleen dat DEEL van jezelf te zien en aan het stuur te zetten.
quote:
iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:17:
Ik bescherm anderen als een leeuwin,altijd gedaan.
Maar om dat te kunnen doen,moest en moet ik volledige controle hebben.
Alleen dan kan ik dat,begrijp ik het,is het overzichtelijk.
Begrijpen jullie een beetje dat het controlesysteem gegroeit is in mijn persoonlijkheid,juist in cruciele ontwikkelingsfases.
Dat veranderen staat gelijk aan letterlijk een totaal ander persoon worden voor mij.
Vertrouwen en veiligheid ken ik niet zo goed
Het lijkt zo logisch dingen los te laten,minder controledwang,het lijkt zo vanzelfsprekend de eetstoornis de deur uit te zetten,het is allemaal rationeel te bekijken en de enige conclusie te trekken dat dit niet de goede manier is.
Ik weet het,jullie weten het.
Maar alleen met die touwtjes weet ik overeind te blijven.
Touwtjes loslaten staat gelijk aan onveilig,vertrouwen ken ik niet.
Het klopt dat alles wat ik toen en nu zo goed kon/kan gebruiken zich ook tegen mij keert.
Loslaten staat daarom bij mij gelijk aan mijzelf loslaten.
En ik weet serieus niet wat ik dan zal doen,hoe ik reageer en wie ik dan ben.
Het is een kronkel,maar begrijpen jullie dat ik die kronkel ben?
I
k kon werkelijk geen enkele mogelijkheid zien om ooit zonder die controle die daarin vast zat het leven, contacten, mezelf, mijn gevoelens, wensen, boosheid (!!), onmacht, teleurstelling, kracht, plezier, pijn, energie aan te kunnen.
Om, kortom, het leven te leren leven zoals het komt, met alle mooie en verdomd rotte kanten, in het verleden, heden, en wie weet nog wel in de toekomt. Want als je dat 'zomaar' laat komen, dan... ja, wat dan eigenlijk???
Dan krijg je inderdaad de redeneringen die Iry ook laat zien; 'dan weet ik niet hoe ik reageer', 'dan laat ik mezelf los'. En vanuit die bestaande angts voor het leven, vanuit de controle-situatie, is het onmogelijk te overzien wat dat betekent, want je kijkt nu eenmaal vanuit die bril. Maar weet je Iry, daar zit nou nét de keiharde kneep van het verhaal: je kunt pas zien, weten, voelen wat er gebeurt als je het dóet ipv bedenkt!!!
En echt, ik ken die manier van proberen te leven tot in de puntjes.
En echt, ik snap en kan bijna invullen welke tegenwerpingen er meteen al in je systeem omhoog sprinten.
En echt, het lijkt doodeng, en het lijkt omgekeerd te moeten. Je hebt het idee dat je eerst veiligheid en vertrouwen moet leren kennen, leren toelaten, om dan 'alle remmen los' te gooien.
Maar helaas, pas als je je grootste controlemiddel (in jouw geval je eetstoornis die dat het meest omvangrijk is in je hele manier van in je leven staan) opgeeft, kom je verder in dit proces.
Oh ja, misschien lukt het je wat makkelijker mijn verhaal weg te redeneren als ik vertel dat mijn controleverslaving, ook vanaf mijn heftige vroege jeugd en in alle levensfasen met mij vergroeid, 'slechts' een geweldig destructieve, ondermijnende, rookgordijnopwerpende rookverslaving van 25 jaar was....
Iry, je bent NIET die kronkel. Je KIEST er keer op keer voor om alleen dat DEEL van jezelf te zien en aan het stuur te zetten.
donderdag 30 oktober 2008 om 09:56
Mee eens. Ik probeer dat ook altijd mee te geven Iry. Doe eens iets, ipv altijd alles te overdenken. En met doen, bedoel ik letterlijk doen. Niet gewoon stappen ondernemen naar een behandeling, maar eten in je mond stoppen, kauwen, doorslikken, niet uitkotsen. En gaan slapen samen met je vriend.
Zonder op voorhand weer een lijstje op te stellen van pro's en vooral contra's.
Je zal weer afkomen met allerlei mentale belemmeringen, maar je bent een volwassen vrouw, met verantwoordelijkheid in haar leven, die deze stappen kan nemen.
Zonder op voorhand weer een lijstje op te stellen van pro's en vooral contra's.
Je zal weer afkomen met allerlei mentale belemmeringen, maar je bent een volwassen vrouw, met verantwoordelijkheid in haar leven, die deze stappen kan nemen.
