De mokerslag.....

Dat zijn positieve stappen, Iry, zie je ze zelf ook?

En wat je vriend zei en deed: fijn! Ik ben blij te lezen dat dat ook weer de goede kant op begint te gaan.



Mijn dag was goed, gisteren. (Heb uitgebreider geschreven op het Eert uw vader topic.) En ik heb ook pannekoeken gegeten, echt een feestje! Ik heb me kunnen focussen op de mensen en dingen die wél goed waren, goed gingen, en 'gemis' in alle opzichten op de achtergrond gelaten.

Het was mijn feestje, en dat voelde goed.

Ik heb je gemaild Iry .

ik heb je ook gemaild....



(f)

quote:iry schreef op 10 november 2008 @ 02:00:

Op het moment zie ik even niets positiefs aan mijzelf.



Ik zie gelukkig wel de positieve ontwikkelingen tussen vriend en mij.

Ik ben daar erg blij mee.

Ik hield vreselijk veel van vriend en nu worden deze gevoelens extra geprikkeld.

Ik denk de hele dag aan hem,kijk uit naar het moment dat hij thuis is.

Ik wil bij hem zijn en gelukkig is het nerveuze gevoel dat ik net na de mokerslag had in zijn aanwezigheid zo goed als weg.



Toch bekruipen mij ook angstige gedachtes zoals nu.

Ik weet allemaal niet meer wat waar is,waar ik op kan vertrouwen.

Hoe kort is de tijd tussen mokerslag en nu?

Hoe kort was de tijd tussen liefde voor mij en de mokerslag?

Wat een enorme wisselende boodschappen en emoties in deze korte tijden.

Ik krijg dat niet in een passend plaatje.



En dan blijf ik met de uiteindelijke vraag stoeien.



hield hij nou wel van mij,of niet?

Houdt hij nu wel(een beetje) van mij,of nog niet.



Wat ik helemaal zorgelijk vind.

Ik heb enorm veel liefde nodig, anders word ik enorm klein.

Kan die liefde nog,of weer zo groot worden voor mij?



Ik weet dat ik heel veel vraag met deze enorme behoefte aan liefde van vriend.

Maar ik kan anders niet doorgaan hiermee.



Kan ik wel iemand worden waarvoor vriend zoveel liefde kan voelen?



Iry, ik reageer niet vaak, maar volg je topic wel op de voet!

De laatste berichten waren erg positief, een fijn weekend samen met je vriend... heerlijk!



Nu weer een dipje, dat kan natuurlijk gebeuren: 3 stappen vooruit en eentje achteruit, zoiets?

Ik vind het moeilijk advies te geven, omdat ik ook in een soortgelijke situatie zit, waarbij ik heen en weer geslingerd word tussen hoop en wanhoop....



Ik hoop dat jullie er uit gaan komen, ik zie in je schrijfsels veel positieve dingen, ik denk dat je vriend zeker nog wel van je houdt!



Dan te bedenken dat ik jou net om advies wilde vragen... hoe jij met alles om weet te gaan.... Ik was ook weer wat positiever gestemd. Een paar dagen voor mijn verjaardag zei vriend opeens tegen mij dat hij van me houdt... Dat heb ik zo lang niet gehoord.... Dat was zijn grote punt: is dat wat hij voelt liefde, "houden van"? Ik dacht ook meteen "is dit waar, waarom nu wel opeens?" Ben bang dat het slechts een momentopname is.... "

Hij heeft het erg zwaar op het moment: een eigen bedrijf in een veeleisende sector, een project dat veel van hem vraagt, zijn vader die depressief is, en eigenlijk niet meer verder wil, alles negatief bekijkt en benadert.



Hij heeft aangegeven dat hij op het moment helemaal niks meer voelt, emotionel murw geslagen is door alles. Hij heeft veel grote vragen: wat wil ik met m'n carriere, zijn m'n vrienden wel echte vrienden (ze staan nl. nooit klaar voor hem, hij moet altijd moeite doen om wat te horen van ze en af te spreken, andersom gebeurt dat nooit), zijn vader, de relatie. Hij weet niet meer wat hij voelt.... en een paar dagen later zegt hij opeens dat hij van me houdt.... dat hij zo blij is dat ik hem zo help met z'n vader....

Dat kan ik dan ook niet rijmen. Kan ik daarop bouwen? Kan ik die woorden vertrouwen, of is idd "slechts" een momentopname....



Aan de andere kant..... hij zegt er voor te willen gaan, er aan te willen werken, hij wil met mij verder, maar waarom wil hij dan niet praten? Je kan toch pas aan iets werken als je ook praat over wat er mist? Soms hebben we het zo fijn samen: lekker knuffelen, zoenen, lol hebben, samen tijdens een film op de bank in elkaars armen in slaap vallen.... Gisterochtend zei hij: we maken er een gezellige, knusse dag van.

Ik heb ook veel lieffde nodig.... wil graag met hem vrijen... dat komt er vaak niet van: te moe, te veel stress door bovenstaande zaken..... ook gister is het er niet van gekomen, terwijl we wel steeds opmerkingen heen en weer maakten.... Dan denk ik weer, waarom vrijen we dan uiteindelijk toch niet? Actions speak louder than words? Wil hij dan toch niet? Vindt hij me dan toch niet leuk, aantrekkelijk en sexy? Push ik teveel (dat zegt ie wel eens)? Ik zou denken dat iedere man geen kans voorbij zou laten gaan, als z'n vrouw/vriendin aangeeft met hem te willen vrijen????



Kortom, nu zit ik ook weer vol met twijfels.... Kan dit weer goed komen? Kan ik over zijn twijfels heen komen en hem weer 100% vertrouwen, durf ik mezelf te vertrouwen hierin?



Lieve Iry, ik hoop dat je je vandaag weer beter voelt (en weer wat vroeger naar bed gaat.... ).

Mocht jij of iemand anders nog wijze woorden voor mij hebben, dan hoor ik ze graag..... heb het idee dat ik door mijn eigen gedachtes ook een hele hoop stuk maak.....

Ik denk MG dat je vriend te vol zit met zichzelf nu om goed op jouw behoeften in te kunnen spelen. En zo te lezen speelt dat al langer (en ik herinner me een paar andere topics waar dit ook uit naar voren kwam).



Heb je ooit het gevoel dat je prettig jezelf kunt zijn bij hem? Echt helemaal en dat je je dan veilig en vertrouwd voelt, geborgen? Of ben je onbewust toch altijd bezig met hoe je hem het beste tegemoet kunt komen, hem het minst belast met jou?



Mocht je dit herkennen, dit soort wisselwerkingen zijn heel taai. Jij moet in feite de focus op jezelf houden en zorgen dat jij iig voorziet in jouw behoeften. En dan kijken of er genoeg balans is geweest door de tijd heen dat hij jou tegemoet komt en jij hem. Sommige dingen valt aan te werken, bij andere blijf je toch telkens tegen dezelfde muur opbotsen. Kijk of je die muur kunt verdragen, of je het ok vindt dat die muur blijft. Want die kans bestaat als dit al lang speelt.

En Iry, je bent al iemand voor wie je vriend zoveel liefde kan voelen.



Je wordt nu heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. En geen van beide zijn realistisch. Ik denk juist nu de boel kalmer wordt, dat je hier weer meer mee geconfronteerd wordt. Je kunt daarin meegaan of ergens in het begin zeggen: ok nu stop ik met deze gedachte want het lost niets op en het maakt me ongelukkig.



Hij houdt van je anders was het nu toch niet zo? Laat dat dan maar gewoon even en focus op jezelf en datgene waar je aan wil werken. Dwing jezelf om er een beetje vertrouwen in te hebben. Je komt nu niet verder als je doldraait op deze twijfels en je kunt jezelf enorm helpen door te durven ontvangen wat je spontaan gegeven wordt. Dat mag, dat verdien je en daar bloei je van op.



Geniet ervan, vergeet dat nou niet . Dat helpt, echt.

Iry meisje, het ging zo goed, ik las allemaal van die hoopvolle en positieve berichtjes. En dan komt ineens die angst naar boven; ik snap dat zo goed. Het gaat goed, maar eigenlijk kwel je jezelf met de gedachte of het echt zo is, en of het ook zo zal blijven. Want als het goed gaat, zal het vast ook wel een keer weer mislopen..denk jij ook zo?

Helemaal eens met feliciaatje; tussen hoop en vrees. Het lijkt wel of je het jezelf niet gunt. En je kunt je wel afvragen of jij iemand bent die de liefde van je vriend verdient, ik denk dat hij enorm blij mag zijn met iemand die zo ontzettend voor hem gaat, zo toegewijd is, no matter what. Iemand die alles voor hem doet. Als je het zo bekijkt, mag vriend zich in zijn handjes klappen dat hij jou heeft! Je bent er onvoorwaardelijk voor hem, ook als het moeilijk wordt. Bedenk dat hij voor zijn carriere kan gaan, omdat jij de boel thuis zo goed kan runnen. Jij staat voor hem klaar in alle opzichten. En hij is er ook nog, ondanks alle moeilijke dingen. Dat kan toch alleen maar liefde zijn van twee kanten?!



Ik zie een stijgende lijn, hoe klein ook. Blijf erin geloven, blijf hopen op de goede afloop. Je inspanningen worden heus beloond.

quote:Feliciaatje schreef op 10 november 2008 @ 12:43:

Ik denk MG dat je vriend te vol zit met zichzelf nu om goed op jouw behoeften in te kunnen spelen. En zo te lezen speelt dat al langer (en ik herinner me een paar andere topics waar dit ook uit naar voren kwam).



Heb je ooit het gevoel dat je prettig jezelf kunt zijn bij hem? Echt helemaal en dat je je dan veilig en vertrouwd voelt, geborgen? Of ben je onbewust toch altijd bezig met hoe je hem het beste tegemoet kunt komen, hem het minst belast met jou?



Mocht je dit herkennen, dit soort wisselwerkingen zijn heel taai. Jij moet in feite de focus op jezelf houden en zorgen dat jij iig voorziet in jouw behoeften. En dan kijken of er genoeg balans is geweest door de tijd heen dat hij jou tegemoet komt en jij hem. Sommige dingen valt aan te werken, bij andere blijf je toch telkens tegen dezelfde muur opbotsen. Kijk of je die muur kunt verdragen, of je het ok vindt dat die muur blijft. Want die kans bestaat als dit al lang speelt.



Feliciaatje, dank je voor je reactie!

Je hebt gelijk dat ik de focus meer op mezelf moet leggen, dat is erg moeilijk voor me. In therapie ben ik er wel achter gekomen dat ik bijna m'n hele leven bezig ben om me te focussen op andere mensen: wat zij willen, wat zij denken, wat zij leuk vinden enz. Een overlevingsmechanisme dat vroeger ontstaan is, maar duidelijk doorgeschoten is. Moet me idd meer richten op m'n eigen behoeftes en daar zelf in proberen te voorzien, niet verwachten dat anderen dat voor mij doen.



Toen mijn vriend een aantal weken terug aangaf eigenlijk helemaal niet meer te weten wat hij voelde, murw geslagen te zijn emotioneel, was dat voor mij wel bijna een opluchting, het gaf een stukje duidelijkheid. Heb me toen voorgenomen meer met mezelf bezig te zijn. Dat lukt aardig, maar het blijft lastig. En dan zegt ie een paar dagen later dat ie van me houdt.... mijn "normale" reactie zou zijn: "meen je dat echt? waarom nu opeens wel? wat is er veranderd? (kortom een spervuur aan vragen, om er achter te komen hoe ik die woorden moet beoordelen)" Deze keer heb ik gewoon zijn woorden geaccepteerd, was ik er blij mee, heb zijn bijbehorende knuffel beantwoord en gezoend.



Ik heb me altijd veilig en geborgen bij hem gevoeld, totdat hij zijn twijfels uitte... nu voel ik me ook nog wel af en toe veilig en geborgen: zoals gister toen we in elkaar verstrengeld samen in bed lagen, of als hij me onverwacht een lekker ding noemt, me in gezelschap van anderen even knuffelt of een zoen geeft.



Iry, hoe voel je je vandaag?

Sorry dat ik even je topic "misbruik" voor mijn eigen problemen en gedachtenspinsels!

Hi Iry, je laat je weer in de luren leggen door een dwanggedachte en cirkelredenatie.

Ik heb een hekel aan mezelf en daarom hou ik niet van mij

Ik kan me niet voorstellen dat iemand anders wel van mij kan houden

En dat is moeilijk want ik heb juist veel liefde nodig.

Deze liefde verdien ik niet, want ik hou niet eens van mezelf

ik kan me niet voorstellen dat iemand anders wel van mij kan houden



etc etc



STOP....



Kijk gewoon even naar de feiten.

Je hebt een gezin

je hebt een man

Je hebt een fijn weekend gehad met je man

je man wil niet bij je weg



etc.



Hoe is het met de seroquel

Sorry maar ik word hier een beetje pissig van Iry. Het lijkt wel alsof jij drama nodig hebt, en als het er niet is bedenk je het wel. Er is 0 reden om te twijfelen aan je vriend. Ja, hij heeft ooit gezegd dat hij twijfelde, nou wake up: dat is heel normaal. Dat heeft iedereen wel eens - ook al spreekt niet iedereen het uit. Je vriend is ook een mens, mag hij niet worstelen met zijn gevoelens? Nooit twijfels hebben als elk ander mens?

Doe niet zo hysterisch over liefde, meer liefde en nog meer liefde. Je legt zout op slakken die niet eens bestaan. Count your blessings nu eens ipv alleen maar méér en meér te willen.

Wat verwacht je nou van hem? Dat hij je een garantie op geluk gaat geven voor de rest van je leven? Je weet zelf heel goed hoe ireeel dat is.

Wat zorgelijk is, is dat je tevéél van hem verwacht. Als ik je vriend was zou ik heel erg moedeloos en verdrietig worden van jouw gebrek aan vertrouwen. Je vraagt je af of hij wel van je houdt - jezus iry dat laat hij je toch keer op keer merken. Je hebt allang antwoord op die vraag.

Jouw behoefte aan zijn bevestiging is een bodemloze put. Niemand kan een bodemloze put vullen en als je hem daartoe blijft dwingen houdt hij op een dag op met het aanslepen van de emmers.

Ik denk dat jij je twijfels meer overdrijft dan dat ik ze bagetaliseer.

Zijn gevoel was op dat moment even op - en dat heeft hij eerlijk tegen je gezegd. Maar daarvoor was hij wel dol op je en is hij met je gaan samenwonen omdat hij graag bij je wil zijn. En nadien is er ook alweer zoveel gebeurd dat aantoont dat hij wel degelijk van je houdt en veel voor je over heeft. Kijk daarnaar, daden op de langere termijn zijn belangrijker dan woorden van een moment.



Hij zat er op dat moment gewoon even doorheen. Het is niet zo gek dat het gevoel van liefde soms uitgeput raakt. Ik denk dat iedereen met een lange relatie dergelijke periodes meemaakt, zeker als je een relatie hebt met iemand met zoveel persoonlijke issues als jij.

De laatste tijd gaat het toch juist weer erg goed, jullie doen leuke dingen, hebben een fijn weekend gehad en ook nog eens goed gepraat nav zijn training enzo. Alles wijst erop dat hij er nog steeds (of in elk geval: weer) helemaal voor gaat. En dan ga jij opeens weer twijfelen of hij het allemaal wel meent. Dat zie je toch dat hij het meent? Hij steunt je, praat met je, vrijt met je. mist je als hij weg is...

Kijk eens goed om je heen, hoeveel mensen zouden een moord doen voor een vriend zoals jij hebt ? Accepteer gewoon dat hij af en toe zijn twijfelmomenten heeft, net zoals jijzelf en zoals iedereen. 100% zekerheid kan hij je nooit geven, dat kan niemand. Ik weet dat er mensen zijn die dergelijke beloftes wel doen, maar het is niet zo dat je op zulke mensen meer kunt bouwen. Integendeel, is mijn ervaring. Je hebt meer aan mensen die eerlijk zijn tegen zichzelf en tegen jou en die hun twijfels ook uit durven spreken als ze die hebben. Als hij twijfels uit durft te spreken, weet je óók dat hij oprecht is op momenten dat hij zegt dat hij er wél voor wil gaan en het goede gevoel wél heeft. Zoals de laatste tijd... Ondermijn dat niet met wantrouwen en 'straf' hem niet voor zijn eerlijkheid door het hem steeds na te blijven dragen.

Je zegt dat je zo enorm veel liefde nodig hebt en zonder dát niet kan functioneren. Dat legt een enorme druk op hem, is iets waar hij met de beste wil en alle liefde van de wereld niet aan kan voldoen. Die stevige basis die je nodig hebt zul je in jezelf moeten vinden. Hij kan je alleen bijstaan op je weg en met je mee-lopen, je zult je eigen reis uiteindelijk op eigen kracht moeten volbrengen.



Ik bedoel het allemaal niet lullig, ik zou het alleen zo jammer vinden als jouw getwijfel je relatie gaat ondermijnen. Want volgens mij heb je een hele goeie aan hem.



Gaat hij morgen trouwens nog met je mee??

Nog een korte aanvulling (die eigenlijk al het bovenstaande kan vervangen): dat wat je voedt, groeit.

Voed niet jullie twijfels, maar jullie liefde.

Ik zou niet teveel nadruk leggen op die strijd - dan voed je namelijk de strijd en niet de liefde



Jammer dat hij niet meekan, maar ik weet zeker dat jij je mannetje gaat staan morgen. Gooi al je strijdlust in de ring! Daar is hij wel op zijn plaats.



En tuurlijk kun je niet leven en geen relatie hebben zonder liefde hehe - maar er zijn wel grenzen aan de behoeftes die je partner voor je kan vervullen.

Zoals je het eerder schreef - ik heb heel veel liefde nodig, anders word ik enorm klein- dát is geen goed uitgangspunt. Dat je hem nodig hebt om groot te zijn. Dat is niet eerlijk, om van hem te verlangen dat hij je groot houdt. Dat moet je zelf doen anders ben je ook geen volwaardige partner voor hem.



Het is volgens mij goed om hem niet te vragen of het vuurtje gloeit. Dat zijn dingen die je niet moet zéggen, maar moet laten blijken en voelen. Het gaat niet om woorden, maar om daden. En volgens mij heeft hij je de afgelopen week behoorlijk goed warm gemaakt en gehouden

Succes morgen Iry (f)

Ik vind het knap van je dat je dit door probeert te zetten.

Hoop dat zij je wat kunnen bieden en dat je hiermee een nieuwe weg in kan slaan.

Jij maakt deze keus nu toch, je wil hiervoor gaan, ook al is niet iedereen het met je eens. Dat vind ik knap van je.

Kan me voorstellen dat je het eng vindt, maar idd beter dat te doseren onder professionele begeleiding.