Relaties
alle pijlers
succesvol ondanks bindingsangst?!
donderdag 13 november 2008 om 07:57
Kort mijn verhaal...
Mijn huidige 'vriend' ken ik al mijn leven lang. Op mijn 22ste hebben we een relatie gehad. Dat is misgelopen door andere ideeen over de toekomst, zoals wel of geen kinderen, wel of niet samenwonen. Hierna heeft hij nooit meer een relatie gehad ( 15 jaar geleden).
Ik heb nog wat relaties gehad, ben getrouwd geweest, heb twee kids gekregen...
Vijf jaar terug ben ik gescheiden. Laat ik nu overburen worden van mijn huidige 'vriend' ( zal hen X noemen). De gevoelens zaten er bij beiden nog, maar van zijn kant was het aantrekken-afstoten ( zonder dat er ooit ook maar een kusje gegeven is).... en na 2 jaar leerde ik een nieuwe man kennen en ben verhuisd.
Sinds een half jaar woon ik weer in de omgeving en X stond weer voor mijn deur...
Om een lang verhaal kort te maken.... toen ik ging verhuizen was bij hem het kwartje gevallen 'Shit....dit vind ik niet leuk!'
Op dit moment zijn we rustig aan het bekijken of we er toch weer voor kunnen gaan...alleen.... hij heeft BINDINGSANGST!
Hoe pakken we dat aan op dit moment? Proberen er over te praten, soms er grapjes over maken, niet meteen teveel in elkaars levens infiltreren... Ach, het lijkt best de goede kant op te gaan, met ups en downs....
Het 'mag' alleen nog niet de naam RELATIE hebben, en daar baal ik soms een beetje van...want we DOEN wel alles als wat je in een relatie doet. Dan kan ik even denken...'Maar hoelang blijft dit zo?!?!?!' Soms ben ik geneigd te zeggen 'Kom op, NU is het alles of niets!!!!!'
Als hij er is, dan voel ik zijn overvloed aan liefde!!! Maar toch is het erg moelijk als hij het daarna dan weer 'benauwd' krijgt.....
Het lijkt allemaal toch steeds beter te gaan, en graag zou ik ervaringen van anderen horen, of van mensen die zelf bindingsangst hebben ( tips over hoe je het best kan omgaan met iemand die bindingsangst heeft???)
Ik kijk uit naar jullie reacties!!!!!
Liefs, Jelly7070
Mijn huidige 'vriend' ken ik al mijn leven lang. Op mijn 22ste hebben we een relatie gehad. Dat is misgelopen door andere ideeen over de toekomst, zoals wel of geen kinderen, wel of niet samenwonen. Hierna heeft hij nooit meer een relatie gehad ( 15 jaar geleden).
Ik heb nog wat relaties gehad, ben getrouwd geweest, heb twee kids gekregen...
Vijf jaar terug ben ik gescheiden. Laat ik nu overburen worden van mijn huidige 'vriend' ( zal hen X noemen). De gevoelens zaten er bij beiden nog, maar van zijn kant was het aantrekken-afstoten ( zonder dat er ooit ook maar een kusje gegeven is).... en na 2 jaar leerde ik een nieuwe man kennen en ben verhuisd.
Sinds een half jaar woon ik weer in de omgeving en X stond weer voor mijn deur...
Om een lang verhaal kort te maken.... toen ik ging verhuizen was bij hem het kwartje gevallen 'Shit....dit vind ik niet leuk!'
Op dit moment zijn we rustig aan het bekijken of we er toch weer voor kunnen gaan...alleen.... hij heeft BINDINGSANGST!
Hoe pakken we dat aan op dit moment? Proberen er over te praten, soms er grapjes over maken, niet meteen teveel in elkaars levens infiltreren... Ach, het lijkt best de goede kant op te gaan, met ups en downs....
Het 'mag' alleen nog niet de naam RELATIE hebben, en daar baal ik soms een beetje van...want we DOEN wel alles als wat je in een relatie doet. Dan kan ik even denken...'Maar hoelang blijft dit zo?!?!?!' Soms ben ik geneigd te zeggen 'Kom op, NU is het alles of niets!!!!!'
Als hij er is, dan voel ik zijn overvloed aan liefde!!! Maar toch is het erg moelijk als hij het daarna dan weer 'benauwd' krijgt.....
Het lijkt allemaal toch steeds beter te gaan, en graag zou ik ervaringen van anderen horen, of van mensen die zelf bindingsangst hebben ( tips over hoe je het best kan omgaan met iemand die bindingsangst heeft???)
Ik kijk uit naar jullie reacties!!!!!
Liefs, Jelly7070
donderdag 13 november 2008 om 08:15
Heeft hij écht bindingsangst ( google eens op de symptomen ) of heeft hij " gewoon " geen zin om zin om zich te binden ?
http://www.geocities.com/lucasvo/bindingsangst.html
http://www.geocities.com/lucasvo/bindingsangst.html
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 13 november 2008 om 08:21
Nee, hij heeft ECHT bindingsangst. Ik weet dat het vaak als 'excuus' gebruikt wordt, maar dat is in dit geval ZEKER niet zo. Hij heeft ook in 15 jaar tijd geen relatie gehad. Je kent het wel.... moelijke jeugd ( waarvan ik zelf getuige ben geweest, ik ken hem al mijn hele leven lang!). De symptomen kloppen ook precies en ik zie zijn 'worsteling'. Bindingsangst EN verlatingsangst.
NOOIT kan je in iemands diepste ziel kijken; dat is zo en ik ben niet naief, maar ik ga ervan uit dat hij te vertrouwen is!
NOOIT kan je in iemands diepste ziel kijken; dat is zo en ik ben niet naief, maar ik ga ervan uit dat hij te vertrouwen is!
donderdag 13 november 2008 om 08:34
Nou dit topic spreekt me erg aan... Ik heb namelijk het zelfde. Ik vind het erg moeilijk, als ik al eens iemand ontmoet dan wordt het niks omdat ik na een tijdje de deur weer dichtgooi. Het komt dan te dichtbij... Het wordt RELATIE bezorgd me de kriebels. Waarom moet er een etiketje op geplakt worden? Het gaat toch goed zo, jullie kunnen zo toch ook van elkaar genieten?
Misschien zou therapie een goede oplossing zijn *zegt zij tegen zichzelf*.... ik probeer er nog overheen te groeien! *struisvogel politiek*
Misschien zou therapie een goede oplossing zijn *zegt zij tegen zichzelf*.... ik probeer er nog overheen te groeien! *struisvogel politiek*
donderdag 13 november 2008 om 09:31
quote:isolde55 schreef op 13 november 2008 @ 09:03:
Als je zijn liefde voelt waarom accepteer je hem dan niet zoals hij is? Met de bindingsangst erbij? Waarom is het zo belangrijk dat het een relatie mag heten.
Omdat je op een gegeven moment wilt weten waar je aan toe bent met die persoon. Je wilt dat het ergens heen gaat, dat het zin heeft.
Herkenbaar verhaal, weinig goede tips helaas... behalve professionele hulp. En misschien toch dat NU moet je kiezen, want toen je ging verhuizen viel bij hem ook het kwartje.
Als je zijn liefde voelt waarom accepteer je hem dan niet zoals hij is? Met de bindingsangst erbij? Waarom is het zo belangrijk dat het een relatie mag heten.
Omdat je op een gegeven moment wilt weten waar je aan toe bent met die persoon. Je wilt dat het ergens heen gaat, dat het zin heeft.
Herkenbaar verhaal, weinig goede tips helaas... behalve professionele hulp. En misschien toch dat NU moet je kiezen, want toen je ging verhuizen viel bij hem ook het kwartje.
For I may not have all the answers, I wouldn\'t want it any other way.
donderdag 13 november 2008 om 10:02
Precies, Mieke... je wil weten waar je aan toe bent...
Zeker ook omdat ik twee kids heb. Ik laat niemand bij mij slapen waar ik GEEN relatie mee heb, als zij er zijn. De kids vinden hem erg leuk, maar ik wil niet dat ze zich teveel gaan hechten als de kans dat het GEEN relatie wordt aanwezig is.
Ik heb egrip voor zijn angsten en geef hem daar ook best ruimte in. Dit gaat nu al een paar maanden zo, terwijl ik echt iemand ben van 'duidelijkheid en vastigheid'.
Proffesionele hulp? Mmmmm... ik heb het er weleens over gehad met hem. Hij is een echte 'techneut'... hihi, ik zie hem zelf eerlijk gezegd niet zijn ziel bloot leggen bij een psych....
Zelf zegt hij dat hij langzaam naar het idee relatie toe groeit. Met tijd en wijlen merk ik dat ook echt wel! Maar hoelang ga je op deze voelt door?!
Bijv.... de feestdagen ( niet dat ik dat nu zo spannend vind).... vieren we die apart, of samen?!?!
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken 'ach, laat gaan hoe het gaat... kan jou het schelen HOE het heet!'. Zo ben ik helaas niet, temeer daar ik recentelijk al aardig wat achter de kiezen heb...Rust, duidelijkheid... allemaal heeeel belangrijk voor mij op dit moment...
Ik wil niet klagen, het is ook meer om te 'sparren' en te horen van anderen hoe ze hiermee om zouden gaan, of tips/ ervaringen te horen van mensen die ZELF bindingsangst hebben of een succesvolle relatie hebben gekregen ondanks bindingsangst....
Zeker ook omdat ik twee kids heb. Ik laat niemand bij mij slapen waar ik GEEN relatie mee heb, als zij er zijn. De kids vinden hem erg leuk, maar ik wil niet dat ze zich teveel gaan hechten als de kans dat het GEEN relatie wordt aanwezig is.
Ik heb egrip voor zijn angsten en geef hem daar ook best ruimte in. Dit gaat nu al een paar maanden zo, terwijl ik echt iemand ben van 'duidelijkheid en vastigheid'.
Proffesionele hulp? Mmmmm... ik heb het er weleens over gehad met hem. Hij is een echte 'techneut'... hihi, ik zie hem zelf eerlijk gezegd niet zijn ziel bloot leggen bij een psych....
Zelf zegt hij dat hij langzaam naar het idee relatie toe groeit. Met tijd en wijlen merk ik dat ook echt wel! Maar hoelang ga je op deze voelt door?!
Bijv.... de feestdagen ( niet dat ik dat nu zo spannend vind).... vieren we die apart, of samen?!?!
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken 'ach, laat gaan hoe het gaat... kan jou het schelen HOE het heet!'. Zo ben ik helaas niet, temeer daar ik recentelijk al aardig wat achter de kiezen heb...Rust, duidelijkheid... allemaal heeeel belangrijk voor mij op dit moment...
Ik wil niet klagen, het is ook meer om te 'sparren' en te horen van anderen hoe ze hiermee om zouden gaan, of tips/ ervaringen te horen van mensen die ZELF bindingsangst hebben of een succesvolle relatie hebben gekregen ondanks bindingsangst....
donderdag 13 november 2008 om 10:15
Tja, mijn ex had bindingsangst en deed erg zijn best om ondanks dat toch een relatie met mij te hebben. Maar uiteindelijk trok hij (en ik) het niet meer en is hij gevlucht. Wat ik probeerde was: hem veel ruimte geven (niet claimen), weinig eisen stellen, en hem laten merken hoeveel ik van hem hield. Maar weet je, uiteindelijk is hij de enige die ervoor kan zorgen dat hij een relatie kan hebben.
Succes ermee!
Succes ermee!
donderdag 13 november 2008 om 10:22
Hier een ervaringsdeskundige tegen wil en dank..
Het grote probleem met bindingsangst/verlatingsangst is dat je verstandelijk wel een relatie wilt, maar gevoelsmatig niet durft. Dat erkennen -voor jezelf én je partner- is een eerste stap. Maar daarmee is het niet klaar. Degene met bindingsangst zal er iets mee moeten doen, alleen schermen met het probleem helpt niemand verder. Ik heb daarbij een psycholoog als sparringpartner gebruikt, die me elke keer als het me weer aanvloog een spiegel voorhield en vragen stelde als: 'waar komt je gevoel vandaan, is het een reeele gedachte, wat heb je nodig om de gedachte te vervangen voor een ander'.
Een relatie met iemand die écht bindingsangst heeft, is lastig, maar zeker niet onmogelijk. Je moet alleen geduld hebben, veel geduld.
Vergelijk het met een kat die van jongsaf aan mishandeld is: ook die kat heeft behoefte aan liefde, maar durft je eigenlijk niet te vertrouwen. Door de kat eindeloos te laten voelen dat je te vertrouwen bent, groeit dat vertrouwen heeeeel langzaam. Maar: maak je een onverhoedse beweging (zoals zeggen: ik wil NU horen dat je voor me kiest) dan ga je weer 10 stappen terug.
Geloof me dat diegene met bindingsangst zich er ook klote onder voelt, want zeg nu zelf: wat is nu leuker dan onbezorgd verliefd zijn?
Mijn tip aan jouw 'vriend' zou zijn om een professionele sparringpartner op te zoeken. Hij zal nu moeten investeren in zichzelf, dat is hij jou - na al jouw geduld met hem - toch wel verschuldigd. Je kunt best een relatie hebben, maar dat komt je écht niet aanwaaien!
Het grote probleem met bindingsangst/verlatingsangst is dat je verstandelijk wel een relatie wilt, maar gevoelsmatig niet durft. Dat erkennen -voor jezelf én je partner- is een eerste stap. Maar daarmee is het niet klaar. Degene met bindingsangst zal er iets mee moeten doen, alleen schermen met het probleem helpt niemand verder. Ik heb daarbij een psycholoog als sparringpartner gebruikt, die me elke keer als het me weer aanvloog een spiegel voorhield en vragen stelde als: 'waar komt je gevoel vandaan, is het een reeele gedachte, wat heb je nodig om de gedachte te vervangen voor een ander'.
Een relatie met iemand die écht bindingsangst heeft, is lastig, maar zeker niet onmogelijk. Je moet alleen geduld hebben, veel geduld.
Vergelijk het met een kat die van jongsaf aan mishandeld is: ook die kat heeft behoefte aan liefde, maar durft je eigenlijk niet te vertrouwen. Door de kat eindeloos te laten voelen dat je te vertrouwen bent, groeit dat vertrouwen heeeeel langzaam. Maar: maak je een onverhoedse beweging (zoals zeggen: ik wil NU horen dat je voor me kiest) dan ga je weer 10 stappen terug.
Geloof me dat diegene met bindingsangst zich er ook klote onder voelt, want zeg nu zelf: wat is nu leuker dan onbezorgd verliefd zijn?
Mijn tip aan jouw 'vriend' zou zijn om een professionele sparringpartner op te zoeken. Hij zal nu moeten investeren in zichzelf, dat is hij jou - na al jouw geduld met hem - toch wel verschuldigd. Je kunt best een relatie hebben, maar dat komt je écht niet aanwaaien!
donderdag 13 november 2008 om 10:45
Dank jullie voor jullie reacties/ tips!
Het lijkt ( op dit moment, maar ik wacht alweer op de terugslag....) een heel stuk beter te gaan. Voorheen had ik het gevoel 'Hij wil mij niet kwijt, maar loopt ook niet hard om bij me te zijn...!' Nu komt hij steeds vaker, ook spontaan aan zetten.
Ik realiseer me wel, dat dat dus weer kan 'omslaan'.
Het lijkt ( op dit moment, maar ik wacht alweer op de terugslag....) een heel stuk beter te gaan. Voorheen had ik het gevoel 'Hij wil mij niet kwijt, maar loopt ook niet hard om bij me te zijn...!' Nu komt hij steeds vaker, ook spontaan aan zetten.
Ik realiseer me wel, dat dat dus weer kan 'omslaan'.
donderdag 13 november 2008 om 10:52
quote:blijfgewoonbianca schreef op 13 november 2008 @ 08:15:
Heeft hij écht bindingsangst ( google eens op de symptomen ) of heeft hij " gewoon " geen zin om zin om zich te binden ?
Dank u BGB! Ik word zo spuugzat dat mensen dat woord altijd maar in de strijd gooien, en meestal is het geen 'bindingsangst' maar 'ik heb geen trek in een relatie (met jou)'.
Heeft hij écht bindingsangst ( google eens op de symptomen ) of heeft hij " gewoon " geen zin om zin om zich te binden ?
Dank u BGB! Ik word zo spuugzat dat mensen dat woord altijd maar in de strijd gooien, en meestal is het geen 'bindingsangst' maar 'ik heb geen trek in een relatie (met jou)'.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 13 november 2008 om 11:24
quote:Tientje79 schreef op 13 november 2008 @ 11:04:
[...]
Maar je maakt de opmerking toch maar wel... Jammer!
Ja, daar heb jij dan weer gelijk in! Sorry TO...
Maar eerste opmerking van BGB was mij gewoon uit het hart gegrepen.
[...]
Maar je maakt de opmerking toch maar wel... Jammer!
Ja, daar heb jij dan weer gelijk in! Sorry TO...
Maar eerste opmerking van BGB was mij gewoon uit het hart gegrepen.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 13 november 2008 om 12:09
Ja, ik weet dat er met dit woord te pas en te onpas gesmeten wordt. Toch denk ik dat X het ECHT heeft. Hij praat er veel met zijn vrienden over..dat hij wel wil, maar met die angst zit. Hij is nogal een serieus typje, dus kan me niet voorstellen dat dit SPEL is, of voor de sex, haha!!!!
Ook heb ik al een paar keer gezegd 'Laten we er maar mee kappen' en dan is hij helemaal overstuur... Hij wil me niet kwijt, maar zegt tijd nodig te hebben om het idee 'zich te binden' wat relaxter te gaan zien. Dat LIJKT nu iig ook zo te zijn. Ik zie wel 'progressie'....
Ook heb ik al een paar keer gezegd 'Laten we er maar mee kappen' en dan is hij helemaal overstuur... Hij wil me niet kwijt, maar zegt tijd nodig te hebben om het idee 'zich te binden' wat relaxter te gaan zien. Dat LIJKT nu iig ook zo te zijn. Ik zie wel 'progressie'....
donderdag 13 november 2008 om 12:26
Als het gevoel er echt is van zijn kant en hij wel wil maar niet durft, moet jij je denk ik afvragen of je dat geduld, die lange adem hebt. Want afdwingen werkt duidelijk averechts. Dus geduld, geduld, geduld.
Nou gaat die relatie niet alleen over hem maar ook over jou. En dat mag je ook goed in de gaten houden. Dus kijk goed wat jij wil, waar jij behoefte aan hebt, waar je naar verlangt. En kijk of er manieren zijn om dat op een andere manier wel te verwezenlijken. Bijv zoals nu met de kerst, misschien kun je gewoon zeggen tegen hem: ik zou heel graag samen kerst met jou willen vieren, ik hoef nu geen antwoord maar als je erover na wil denken zou ik dat fijn vinden. Het kan best zijn dat wat hem in eerste instantie aanvliegt, na wat nadenken, navoelen en laten bezinken wel prima is. Dus misschien een beetje vooruit kijken en laten weten waar je behoefte aan hebt niet net ervoor maar met wat ruime "nadenktijd".
Het is iets wat best moeilijk is heb ik gemerkt. Om andere conclusies te trekken dan "hij wijst me af" of "houdt hij wel van me?". Om ergens die emotionele verbinding met bepaalde gedachtepatronen los te laten. En er andere voor in de plaats te krijgen die die ander die ruimte nodig heeft, die ruimte kunnen geven zonder dat jezelf eraan onderdoor gaat. Die pijn komt voor een groot deel voort uit je eigen conclusies als die liefde van de ander wel echt en ook duidelijk aanwezig is. En daar kun je veranderingen in aanbrengen.
Maar ga jezelf geen geweld aandoen, geen concessies doen waar je niet achter kunt staan. En geef ook eerlijk aan wanneer het je wel echt kwetst en wanneer je denkt dat hier toch wat professionele hulp bij moet komen kijken omdat het anders gewoon geen leuke relatie is voor jou.
Nou gaat die relatie niet alleen over hem maar ook over jou. En dat mag je ook goed in de gaten houden. Dus kijk goed wat jij wil, waar jij behoefte aan hebt, waar je naar verlangt. En kijk of er manieren zijn om dat op een andere manier wel te verwezenlijken. Bijv zoals nu met de kerst, misschien kun je gewoon zeggen tegen hem: ik zou heel graag samen kerst met jou willen vieren, ik hoef nu geen antwoord maar als je erover na wil denken zou ik dat fijn vinden. Het kan best zijn dat wat hem in eerste instantie aanvliegt, na wat nadenken, navoelen en laten bezinken wel prima is. Dus misschien een beetje vooruit kijken en laten weten waar je behoefte aan hebt niet net ervoor maar met wat ruime "nadenktijd".
Het is iets wat best moeilijk is heb ik gemerkt. Om andere conclusies te trekken dan "hij wijst me af" of "houdt hij wel van me?". Om ergens die emotionele verbinding met bepaalde gedachtepatronen los te laten. En er andere voor in de plaats te krijgen die die ander die ruimte nodig heeft, die ruimte kunnen geven zonder dat jezelf eraan onderdoor gaat. Die pijn komt voor een groot deel voort uit je eigen conclusies als die liefde van de ander wel echt en ook duidelijk aanwezig is. En daar kun je veranderingen in aanbrengen.
Maar ga jezelf geen geweld aandoen, geen concessies doen waar je niet achter kunt staan. En geef ook eerlijk aan wanneer het je wel echt kwetst en wanneer je denkt dat hier toch wat professionele hulp bij moet komen kijken omdat het anders gewoon geen leuke relatie is voor jou.
donderdag 13 november 2008 om 14:35
quote:Jelly7070 schreef op 13 november 2008 @ 10:02:
P
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken 'ach, laat gaan hoe het gaat... kan jou het schelen HOE het heet!'. Zo ben ik helaas niet, temeer daar ik recentelijk al aardig wat achter de kiezen heb...Rust, duidelijkheid... allemaal heeeel belangrijk voor mij op dit moment...
Ik wil niet klagen, het is ook meer om te 'sparren' en te horen van anderen hoe ze hiermee om zouden gaan, of tips/ ervaringen te horen van mensen die ZELF bindingsangst hebben of een succesvolle relatie hebben gekregen ondanks bindingsangst....
Ikben zelf wel een klein beetje bindingsangstig, maar niet zo extreem als jouw vriend. Wel herken ik dit gedrag in een aantal van mijn ex-vriendjes.
Ik denk net als feliciaatje dat je je heel erg moet gaan afvragen waar jouw grenzen liggen en of jij dit allemaal gaat trekken. je zult inderdaad wel heel veel geduld moeten hebben.
Zijn bindingsangst is zijn probleem. Jij zult dat niet voor hem kunnen oplossen, en hij zal dat zelf pas doen als hij de noodzaak hier van inziet, als hij de bodem van de put raakt en zich realiseert dat ie zo niet verder kan. dit kan een gordiaanse knoop worden, omdat, zolang jij m ruimte geeft, hem vertrouwt, zijn nukken accepteert hij er ook niet echt iets aan hoeft te doen, want in zijn ogen gaat t toch prima zoals het gaat. ga jij teveel eisen stellen en hem pushen, dan raak je hem kwijt en misschien is jouw definitief verliezen wel de trigger om hulp te zoeken. maar hem definitief kwijtraken is niet wat je wilt.
In feite is de huidige sitautie er een die nog wel jaren kan duren, en misschien zal het altijd zo blijven. Overwint ie zijn nagst niet, blijft ie je aantrekken zodra ie je dreigt te verliezen en afstoten als je te dichtbij komt. voor iemand met bindingsangst moet alles op zijn tempo naar ijn behoeften. als ie je nodig heeft of dreigt te verliezen haalt ie alles uit de kast om je voor zich te winnen, en daarna schopt ie je weer van zich af. hoeveel jij ookvan hem houdt, de liefde voor jezelf moet belangrijker zijn en ook het belang van stabiliteit voor je kinderen, en dat betekent misschien dat je zelf moet beslissen dat je geen halve relatie wilt en dat jij dus de stekker uit dit project gaat trekken. ( waarna ie hoogst waarschijnlijk huilend op de stoep staat, alles uit de kast haalt, beterschap belooft en zegt er heemaal voor te gaan, om na een maand of twee weer te besluiten van niet, waardoor jij in dit kringetje blijft ronddraaien.
Hou je genoeg van hem om nog een par jaar in ieder geval en misschien we altijd door te gaan als nu, of hecht je zoveelwaarde aan duidelijkheid en stabiliteit dat je die voor jezelf creeert door deze verhouding definitief te beeindigen. Hij zal blijven jojo-en zolang jij het toelaat, dus keuze is aan jou. Waar ligt jouw grens?
P
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken 'ach, laat gaan hoe het gaat... kan jou het schelen HOE het heet!'. Zo ben ik helaas niet, temeer daar ik recentelijk al aardig wat achter de kiezen heb...Rust, duidelijkheid... allemaal heeeel belangrijk voor mij op dit moment...
Ik wil niet klagen, het is ook meer om te 'sparren' en te horen van anderen hoe ze hiermee om zouden gaan, of tips/ ervaringen te horen van mensen die ZELF bindingsangst hebben of een succesvolle relatie hebben gekregen ondanks bindingsangst....
Ikben zelf wel een klein beetje bindingsangstig, maar niet zo extreem als jouw vriend. Wel herken ik dit gedrag in een aantal van mijn ex-vriendjes.
Ik denk net als feliciaatje dat je je heel erg moet gaan afvragen waar jouw grenzen liggen en of jij dit allemaal gaat trekken. je zult inderdaad wel heel veel geduld moeten hebben.
Zijn bindingsangst is zijn probleem. Jij zult dat niet voor hem kunnen oplossen, en hij zal dat zelf pas doen als hij de noodzaak hier van inziet, als hij de bodem van de put raakt en zich realiseert dat ie zo niet verder kan. dit kan een gordiaanse knoop worden, omdat, zolang jij m ruimte geeft, hem vertrouwt, zijn nukken accepteert hij er ook niet echt iets aan hoeft te doen, want in zijn ogen gaat t toch prima zoals het gaat. ga jij teveel eisen stellen en hem pushen, dan raak je hem kwijt en misschien is jouw definitief verliezen wel de trigger om hulp te zoeken. maar hem definitief kwijtraken is niet wat je wilt.
In feite is de huidige sitautie er een die nog wel jaren kan duren, en misschien zal het altijd zo blijven. Overwint ie zijn nagst niet, blijft ie je aantrekken zodra ie je dreigt te verliezen en afstoten als je te dichtbij komt. voor iemand met bindingsangst moet alles op zijn tempo naar ijn behoeften. als ie je nodig heeft of dreigt te verliezen haalt ie alles uit de kast om je voor zich te winnen, en daarna schopt ie je weer van zich af. hoeveel jij ookvan hem houdt, de liefde voor jezelf moet belangrijker zijn en ook het belang van stabiliteit voor je kinderen, en dat betekent misschien dat je zelf moet beslissen dat je geen halve relatie wilt en dat jij dus de stekker uit dit project gaat trekken. ( waarna ie hoogst waarschijnlijk huilend op de stoep staat, alles uit de kast haalt, beterschap belooft en zegt er heemaal voor te gaan, om na een maand of twee weer te besluiten van niet, waardoor jij in dit kringetje blijft ronddraaien.
Hou je genoeg van hem om nog een par jaar in ieder geval en misschien we altijd door te gaan als nu, of hecht je zoveelwaarde aan duidelijkheid en stabiliteit dat je die voor jezelf creeert door deze verhouding definitief te beeindigen. Hij zal blijven jojo-en zolang jij het toelaat, dus keuze is aan jou. Waar ligt jouw grens?
donderdag 13 november 2008 om 17:28
Zit in een soortgelijke situatie en ik heb besloten om toch geduld te hebben, waarom? omdat ik merk dat hij beetje bij beetje meer van zichzelf prijsgeeft, oprechte diepe gevoelens voor mij heeft en we 't gewoon leuk hebben met elkaar. Daarbij komt dat 't plakken van 't label relatie aan de situatie niet meer garantie geeft dat 't goed blijft gaan dus ik geniet van hoe 't nu is en zie verder wel hoe 't uitpakt.
vrijdag 14 november 2008 om 08:36
Goh, grappig, Cappi.
omdat ik merk dat hij beetje bij beetje meer van zichzelf prijsgeeft, oprechte diepe gevoelens voor mij heeft en we 't gewoon leuk hebben met elkaar.
Dat herken ik dus ook! Het lijkt allemaal de goede kant op te gaan. Ik kan ook best geduld hebben, hoor, maar waar ik dus niet tegen kan is dat 'geschommel'. Juist op de momenten dat het heel erg lekker liep, kwam daarna de 'domper' op de een of andere manier. Het lijkt nu allemaal wat stabieler, maar als er nog één grote 'domper' komt... ik denk dat ik er dan toch een punt achter zet ( voorlopig). Dat 'dwingt' hem dan om hulp te zoeken, als hij mij de moeite waard vindt. Vindt hij dat niet...dan blijft hij maar weg... Ik wil absoluut geen relatie met iemand die niet weet of hij mij de moeite waard vindt!!!!!!
omdat ik merk dat hij beetje bij beetje meer van zichzelf prijsgeeft, oprechte diepe gevoelens voor mij heeft en we 't gewoon leuk hebben met elkaar.
Dat herken ik dus ook! Het lijkt allemaal de goede kant op te gaan. Ik kan ook best geduld hebben, hoor, maar waar ik dus niet tegen kan is dat 'geschommel'. Juist op de momenten dat het heel erg lekker liep, kwam daarna de 'domper' op de een of andere manier. Het lijkt nu allemaal wat stabieler, maar als er nog één grote 'domper' komt... ik denk dat ik er dan toch een punt achter zet ( voorlopig). Dat 'dwingt' hem dan om hulp te zoeken, als hij mij de moeite waard vindt. Vindt hij dat niet...dan blijft hij maar weg... Ik wil absoluut geen relatie met iemand die niet weet of hij mij de moeite waard vindt!!!!!!
vrijdag 14 november 2008 om 13:22
Hij zal je de moeite absoluut wel waard vinden, maar kan gewoon niet omgaan met de heftige gevoelens die het met zich meebrengt. Want als hij er helemaal voor gaat, dan zal hij zich kwetsbaar moeten opstellen, en daar ligt net het probleem. Zodra hij zich veilig voelt, zal hij steeds meer naar je toetrekken. Maar dat is dubbel, omdat dat gepaard gaat met angst. Vertoont hij ook destructief gedrag als het heel close is tussen jullie? Doet of zegt hij dan dingen waardoor hij ahw de relatie een stukje kapot maakt? Ik doel dan op opmerkingen of gedrag waardoor jij denkt; hier heb ik geen zin in, dat je gaat twijfelen?
Want dat is dus kenmerkend; het gevoel dat het goed gaat en dat de relatie goed voelt, is beangstigend. En dat moet dan dus kapot worden gemaakt. Dat is dat afstoten.
Want dat is dus kenmerkend; het gevoel dat het goed gaat en dat de relatie goed voelt, is beangstigend. En dat moet dan dus kapot worden gemaakt. Dat is dat afstoten.
vrijdag 14 november 2008 om 13:23
Dat afstoten is eigenlijk een afweermechanisme, iets wat er zo ingebakken zit dat je niet anders kunt. Dit is wat je dan kent.
Uit eigen ervaring weet ik, dat je er achtaf altijd spijt van hebt, hoe je hebt gehandeld. Maar je weet je er geen raad mee, op dat moment en dan is afstoten het enige wat je wel kent.
Het lijkt me zinvol om eens uit te zoeken waar dit vandaan komt (moeilijke jeugd, onveilige hechting, of een andere heftige gebeurtenis in een verleden). Want dan zou jij wellicht beter begrijpen waarom hij dit doet, en dat het feitelijk niks zegt over zijn gevoelens voor jou. Sterker nog; hij zal dit alleen doen als hij heel veel om iemand geeft. Want dat is het nog beangstigender als iemand te dichtbij komt..
Uit eigen ervaring weet ik, dat je er achtaf altijd spijt van hebt, hoe je hebt gehandeld. Maar je weet je er geen raad mee, op dat moment en dan is afstoten het enige wat je wel kent.
Het lijkt me zinvol om eens uit te zoeken waar dit vandaan komt (moeilijke jeugd, onveilige hechting, of een andere heftige gebeurtenis in een verleden). Want dan zou jij wellicht beter begrijpen waarom hij dit doet, en dat het feitelijk niks zegt over zijn gevoelens voor jou. Sterker nog; hij zal dit alleen doen als hij heel veel om iemand geeft. Want dat is het nog beangstigender als iemand te dichtbij komt..
anoniem_36142 wijzigde dit bericht op 14-11-2008 13:25
Reden: stukje erbij getypt
Reden: stukje erbij getypt
% gewijzigd
vrijdag 14 november 2008 om 14:07
Mijn liefje heeft er ook last van, terwijl ik dan weer verlatingsangst heb, was enorme toestand: ik wilde zekerheid, bevestiging en wel NU en hij kon dat gewoon niet geven, want wilde het liefst wegrennen, heel ingewikkeld en ik heb er wel tien keer bijna het bijltje bij neergegooid.
Ik heb mijn eigen verlatingsangst met behulp van een psycholoog onderzocht en daar kan ik nu beter mee omgaan. Vervolgens kon ik beter naar zijn angst kijken en er afstand van nemen. Sinds ik me er niet druk meer over maak, komt hij langzaam dichterbij. Uit zichzelf, omdat ik hem nergens meer toe probeer te dwingen. Ik hou het allemaal heel luchtig, zoek zo min mogelijk achter zijn gedrag en probeer er al helemaal niet te veel over te praten met hem, ik ben a.h.w. van zijn nek afgegaan, iets wat ik deed uit mijn eigen angst en onzekerheid. Dat lijkt te werken.
Ik betrek hem bij mijn dagelijkse dingen, schrijf hem er mails over, omdat ik de behoefte heb om ze te delen, soms antwoordt hij, soms niet, maar we komen er altijd later op terug. Hij is zeer in me geinteresseerd, dat vind ik fijn. Maar ik stel me niet afhankelijk op. Eigenlijk laat ik hem nu gewoon maar zijn gang gaan, want ik weet dat hij om me geeft, maar zich niet zo goed raad weet met de manier waarop hij dat uit. Als ik iets wil weten of te lang niets hoor, bel ik even, dat is altijd leuk. Maar ik zeg nooit: waarom liet je niets horen of iets dergelijks. Kost me geen moeite meer, omdat ik weet dat dat niet aan mij ligt, maar dat hij met zijn eigen 'demonen' vecht.
En als we in bed liggen en hij me slapend, dus onbewust, stevig vasthoudt, wil ik helemaal nergens anders zijn en voel ik dat het wel goedkomt, dat hij er, zoals hij zelf zegt, langzaam in moet groeien.
Conclusie: als je weet dat zijn gevoelens kloppen, maak het dan niet te zwaar. Professionele hulp kan wel enorm helpen, maar dat moet hij natuurlijk wel zelf willen, ik zou er niet te veel op aandringen En als hij verder geen rare bokkesprongen uithaalt met andere vrouwen, probeer hem dan te accepteren zoals hij is.
Ik heb mijn eigen verlatingsangst met behulp van een psycholoog onderzocht en daar kan ik nu beter mee omgaan. Vervolgens kon ik beter naar zijn angst kijken en er afstand van nemen. Sinds ik me er niet druk meer over maak, komt hij langzaam dichterbij. Uit zichzelf, omdat ik hem nergens meer toe probeer te dwingen. Ik hou het allemaal heel luchtig, zoek zo min mogelijk achter zijn gedrag en probeer er al helemaal niet te veel over te praten met hem, ik ben a.h.w. van zijn nek afgegaan, iets wat ik deed uit mijn eigen angst en onzekerheid. Dat lijkt te werken.
Ik betrek hem bij mijn dagelijkse dingen, schrijf hem er mails over, omdat ik de behoefte heb om ze te delen, soms antwoordt hij, soms niet, maar we komen er altijd later op terug. Hij is zeer in me geinteresseerd, dat vind ik fijn. Maar ik stel me niet afhankelijk op. Eigenlijk laat ik hem nu gewoon maar zijn gang gaan, want ik weet dat hij om me geeft, maar zich niet zo goed raad weet met de manier waarop hij dat uit. Als ik iets wil weten of te lang niets hoor, bel ik even, dat is altijd leuk. Maar ik zeg nooit: waarom liet je niets horen of iets dergelijks. Kost me geen moeite meer, omdat ik weet dat dat niet aan mij ligt, maar dat hij met zijn eigen 'demonen' vecht.
En als we in bed liggen en hij me slapend, dus onbewust, stevig vasthoudt, wil ik helemaal nergens anders zijn en voel ik dat het wel goedkomt, dat hij er, zoals hij zelf zegt, langzaam in moet groeien.
Conclusie: als je weet dat zijn gevoelens kloppen, maak het dan niet te zwaar. Professionele hulp kan wel enorm helpen, maar dat moet hij natuurlijk wel zelf willen, ik zou er niet te veel op aandringen En als hij verder geen rare bokkesprongen uithaalt met andere vrouwen, probeer hem dan te accepteren zoals hij is.
vrijdag 14 november 2008 om 16:17
Julus, alles van dat! Moeilijke jeugd, slechte hechting, nare ervaringen.... ik heb het allemaal ZELF gezien, omdat ik hem al zo lang ken!!!
Therapie heb ik idd 2 keer genoemd, Yayasiter, maar het daar ook bij gelaten, dus niet aangedrongen.
Deze week leek het dus super goed te gaan! Maar als ik hem er dan naar vraag, dan is er niets veranderd... niiet ten goede, niet ten slechte... het blijft moelijk en vergt een lange adem...
Nee, hij is super monogaam! Andere vrouwen?! Hij heeft er in 15 jaar geen gehad, haha, dus waarom zou hij nu dan wel?!?!?!
Soms, als hij aan het 'afstoten' is zegt hij weleens vervelende dingen, zoals 'Wat is het leven van een vrijgezel toch heerlijk!!!!', nooit iets persoonlijk negatiefs over mij. Maar dat soort opmerkingen zijn ook niet echt leuk..zeker als er een aantal achter elkaar komen terwijl je nog lekker ligt na te genieten in bed....
Maar als hij hier is... hij pakt me vast, knuffelt me dood en haha.. kijkt me aan alsof ik 'miss World' ben ( uhhhh.... terwijl ik dat echt niet ben!!!!)
Heel dubbel allemaal...
Therapie heb ik idd 2 keer genoemd, Yayasiter, maar het daar ook bij gelaten, dus niet aangedrongen.
Deze week leek het dus super goed te gaan! Maar als ik hem er dan naar vraag, dan is er niets veranderd... niiet ten goede, niet ten slechte... het blijft moelijk en vergt een lange adem...
Nee, hij is super monogaam! Andere vrouwen?! Hij heeft er in 15 jaar geen gehad, haha, dus waarom zou hij nu dan wel?!?!?!
Soms, als hij aan het 'afstoten' is zegt hij weleens vervelende dingen, zoals 'Wat is het leven van een vrijgezel toch heerlijk!!!!', nooit iets persoonlijk negatiefs over mij. Maar dat soort opmerkingen zijn ook niet echt leuk..zeker als er een aantal achter elkaar komen terwijl je nog lekker ligt na te genieten in bed....
Maar als hij hier is... hij pakt me vast, knuffelt me dood en haha.. kijkt me aan alsof ik 'miss World' ben ( uhhhh.... terwijl ik dat echt niet ben!!!!)
Heel dubbel allemaal...
