Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:09
quote:Deadpool schreef op 06 mei 2016 @ 09:23:
Bovendien ben ik hard met een reden. Dat patatkraam in afgelegen gebied verhaal stinkt. Stinkt net zo hard als als fervent hoerenloper beweren dat je naar de Wallen was om naar de Chinees te gaan. Als het al waar is...krijg je de schijn alleen maar tegen je als man en dat moet je toch nieteens willen??
Dat verhaal is inderdaad vreemd en als de man zijn relatie wil redden en echt van zijn drang af wil (hij zit toch bij zo'n anoniem clubje) , dan had hij beter zijn best moeten doen om alle schijn weg te nemen.
Hoeren bezoeken in die 20 jaar was erg, maar op dit moment vrolijk doorgaan met stoom afblazen in een Oostblok prostituee is erger. Erger in de zin van dat hij het nu dan zelfs 2 weken niet kan opbrengen voor zijn vrouw om te stoppen.
Hij wil dan niet stoppen. Hij heeft het dan ook niet 24x maar 240X of meer gedaan, tenzij hij het alleen doet als hij onder grote druk staat. Dan is het verklaarbaar dat hij nu ineens wil.
In dat jaar dat TO depressief was zal hij dan ook wel abonnement op de hoeren hebben gehad.
Als hij nu is gaan neuken buiten de deur dan heeft hij ook niet de ruggengraat om hier samen nog uit te komen. Je vraagt je echt af of hij dat wel wil.
Bovendien ben ik hard met een reden. Dat patatkraam in afgelegen gebied verhaal stinkt. Stinkt net zo hard als als fervent hoerenloper beweren dat je naar de Wallen was om naar de Chinees te gaan. Als het al waar is...krijg je de schijn alleen maar tegen je als man en dat moet je toch nieteens willen??
Dat verhaal is inderdaad vreemd en als de man zijn relatie wil redden en echt van zijn drang af wil (hij zit toch bij zo'n anoniem clubje) , dan had hij beter zijn best moeten doen om alle schijn weg te nemen.
Hoeren bezoeken in die 20 jaar was erg, maar op dit moment vrolijk doorgaan met stoom afblazen in een Oostblok prostituee is erger. Erger in de zin van dat hij het nu dan zelfs 2 weken niet kan opbrengen voor zijn vrouw om te stoppen.
Hij wil dan niet stoppen. Hij heeft het dan ook niet 24x maar 240X of meer gedaan, tenzij hij het alleen doet als hij onder grote druk staat. Dan is het verklaarbaar dat hij nu ineens wil.
In dat jaar dat TO depressief was zal hij dan ook wel abonnement op de hoeren hebben gehad.
Als hij nu is gaan neuken buiten de deur dan heeft hij ook niet de ruggengraat om hier samen nog uit te komen. Je vraagt je echt af of hij dat wel wil.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:09
quote:BWitched schreef op 06 mei 2016 @ 10:07:
[...]
Ja. Heb je ze niet gelezen? (Zou je wel moeten doen voordat je dingen on line plaatst.) Is vanuit Viva bekeken heel logisch. Het forum levert weer bladvulling voor Viva. Bovendien, het staat hier toch al in het openbaar.
het was een beetje een retorische vraag.
ik houd er overigens al in mijn berichten rekening mee: ik schrijf hier nog maar over een heel beperkt aantal onderwerpen mee. en ik verwijder regelmatig mijn berichten die van meer persoonlijke aard zijn.
ga ik dit wknd maar weer eens doen!
[...]
Ja. Heb je ze niet gelezen? (Zou je wel moeten doen voordat je dingen on line plaatst.) Is vanuit Viva bekeken heel logisch. Het forum levert weer bladvulling voor Viva. Bovendien, het staat hier toch al in het openbaar.
het was een beetje een retorische vraag.
ik houd er overigens al in mijn berichten rekening mee: ik schrijf hier nog maar over een heel beperkt aantal onderwerpen mee. en ik verwijder regelmatig mijn berichten die van meer persoonlijke aard zijn.
ga ik dit wknd maar weer eens doen!
vrijdag 6 mei 2016 om 10:15
Even kort, heb net snel alles bij gelezen, dankjewel weer voor alle reacties! Weer heel divers, en zo te lezen staat er vandaag weer meer een stevigere wind richting: "Vertrouw hem nooit meer, kies voor jezelf en ga scheiden."
Nogmaals; het zou zomaar kunnen dat het hierop uit gaat draaien.
Ooit.
Maar niet nu. Nog.
Ik wil me niet, door niemand, laten bepalen. Ik wil mijn eigen tempo volgen. Eerst alles volledig beseffen, me onderdompelen in alle feiten en de gevoelens die dit allemaal in me oproept. Want, het verschuift nog elke dag. Nee, ik bedoel niet mijn grenzen. Ik bedoel dat het elke dag een wirwar is van gedachtes en gevoelens. Om de dingen die me vorige week raakten, merk ik dat ik nu mij schouders ophaal. En dingen die toen nog niet zo binnenkwamen raken me nu ineens als een bom.
De waarheid is nog steeds aan het binnendruppelen.
En die wil ik eerst kennen. En niet voorbarig impulsief handelen.
En ja, ik BEN bang. Ik ben doodsbang.
Niet voor hem, ansich. Maar wel voor mijn eigen kwetsbaarheid. Dat de enige persoon in mijn leven, die ik ZO vertrouwde, mij ZO heeft kunnen raken.
Toch is die angst niet leidend in mijn houding nu om nog geen uitspraak te doen over de toekomst. Ik wil zelf dit proces zo zuiver mogelijk 'door'.
Ik heb geen invloed op het gebeurde. Maar wel op hoe ik hier nu kies om mee om te gaan.
Over dat de viva redactie hier nu een item van heeft gemaakt verraste me wel. Maar of het nu hier op deze pagina open en bloot te lezen is, of met een rode raamfoto erbij op de pagina ernaast, is dat zo wezenlijk anders? En die sensatie koppen. Tja. Het moet natuurlijk wel snel de aandacht vangen vd voorbij klikkende surfer. Ik vind het niet zo 'schandelijk'.
En ik ben anoniem genoeg denk ik om onherkenbaar te kunnen blijven voor familie of vrienden.
Laat ze me maar een mooie baan aanbieden als mede schrijver, dan levert dit hele rampscenario me tenminste nog IETS positiefs op
Oh, en wiebeltje: ik heb WEL veel aan jouw posts! Dus trek je de wisselende commentaren niet teveel aan. Gisteren was iedereen het nog eens met je posts, vandaag ziet men dit niet als de juiste insteek. Het wisselt nogal. Zoals ik zelf ook wissel in mijn gedachten. Grillig. Maar die verschillende bewegingen zorgen dat de feedback diverser wordt. En dat is wat ik uiteindelijk wil. Meerdere meningen toetsen. De 'waarheid ' mbt de verschillende invalshoeken bekijken.
Moet nu haasten, moet zo naar de huisarts.
Mag ik weer even stoom afblazen.
Oh, gisteren vergeten te melden:
Die genitale wratten biopt, die ze hadden afgenomen, de uitslag was terug. Daar was géén hpv virus in aangetroffen. Oftewel; ja, er zat dan mss wel iets van een watje oid in zijn lies, maar, nee, het waren géén genitale wratten.
Nogmaals; het zou zomaar kunnen dat het hierop uit gaat draaien.
Ooit.
Maar niet nu. Nog.
Ik wil me niet, door niemand, laten bepalen. Ik wil mijn eigen tempo volgen. Eerst alles volledig beseffen, me onderdompelen in alle feiten en de gevoelens die dit allemaal in me oproept. Want, het verschuift nog elke dag. Nee, ik bedoel niet mijn grenzen. Ik bedoel dat het elke dag een wirwar is van gedachtes en gevoelens. Om de dingen die me vorige week raakten, merk ik dat ik nu mij schouders ophaal. En dingen die toen nog niet zo binnenkwamen raken me nu ineens als een bom.
De waarheid is nog steeds aan het binnendruppelen.
En die wil ik eerst kennen. En niet voorbarig impulsief handelen.
En ja, ik BEN bang. Ik ben doodsbang.
Niet voor hem, ansich. Maar wel voor mijn eigen kwetsbaarheid. Dat de enige persoon in mijn leven, die ik ZO vertrouwde, mij ZO heeft kunnen raken.
Toch is die angst niet leidend in mijn houding nu om nog geen uitspraak te doen over de toekomst. Ik wil zelf dit proces zo zuiver mogelijk 'door'.
Ik heb geen invloed op het gebeurde. Maar wel op hoe ik hier nu kies om mee om te gaan.
Over dat de viva redactie hier nu een item van heeft gemaakt verraste me wel. Maar of het nu hier op deze pagina open en bloot te lezen is, of met een rode raamfoto erbij op de pagina ernaast, is dat zo wezenlijk anders? En die sensatie koppen. Tja. Het moet natuurlijk wel snel de aandacht vangen vd voorbij klikkende surfer. Ik vind het niet zo 'schandelijk'.
En ik ben anoniem genoeg denk ik om onherkenbaar te kunnen blijven voor familie of vrienden.
Laat ze me maar een mooie baan aanbieden als mede schrijver, dan levert dit hele rampscenario me tenminste nog IETS positiefs op
Oh, en wiebeltje: ik heb WEL veel aan jouw posts! Dus trek je de wisselende commentaren niet teveel aan. Gisteren was iedereen het nog eens met je posts, vandaag ziet men dit niet als de juiste insteek. Het wisselt nogal. Zoals ik zelf ook wissel in mijn gedachten. Grillig. Maar die verschillende bewegingen zorgen dat de feedback diverser wordt. En dat is wat ik uiteindelijk wil. Meerdere meningen toetsen. De 'waarheid ' mbt de verschillende invalshoeken bekijken.
Moet nu haasten, moet zo naar de huisarts.
Mag ik weer even stoom afblazen.
Oh, gisteren vergeten te melden:
Die genitale wratten biopt, die ze hadden afgenomen, de uitslag was terug. Daar was géén hpv virus in aangetroffen. Oftewel; ja, er zat dan mss wel iets van een watje oid in zijn lies, maar, nee, het waren géén genitale wratten.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:15
quote:Docteur_Phile schreef op 06 mei 2016 @ 10:09:
[...]
Dat verhaal is inderdaad vreemd en als de man zijn relatie wil redden en echt van zijn drang af wil (hij zit toch bij zo'n anoniem clubje) , dan had hij beter zijn best moeten doen om alle schijn weg te nemen.
Hoeren bezoeken in die 20 jaar was erg, maar op dit moment vrolijk doorgaan met stoom afblazen in een Oostblok prostituee is erger. Erger in de zin van dat hij het nu dan zelfs 2 weken niet kan opbrengen voor zijn vrouw om te stoppen.
Hij wil dan niet stoppen. Hij heeft het dan ook niet 24x maar 240X of meer gedaan, tenzij hij het alleen doet als hij onder grote druk staat. Dan is het verklaarbaar dat hij nu ineens wil.
In dat jaar dat TO depressief was zal hij dan ook wel abonnement op de hoeren hebben gehad.
Als hij nu is gaan neuken buiten de deur dan heeft hij ook niet de ruggengraat om hier samen nog uit te komen. Je vraagt je echt af of hij dat wel wil.hij kwam al eerder met een vreemd verhaal aan. over een uur in de nacht met de dokter van de noodhulp zitten praten. right.
[...]
Dat verhaal is inderdaad vreemd en als de man zijn relatie wil redden en echt van zijn drang af wil (hij zit toch bij zo'n anoniem clubje) , dan had hij beter zijn best moeten doen om alle schijn weg te nemen.
Hoeren bezoeken in die 20 jaar was erg, maar op dit moment vrolijk doorgaan met stoom afblazen in een Oostblok prostituee is erger. Erger in de zin van dat hij het nu dan zelfs 2 weken niet kan opbrengen voor zijn vrouw om te stoppen.
Hij wil dan niet stoppen. Hij heeft het dan ook niet 24x maar 240X of meer gedaan, tenzij hij het alleen doet als hij onder grote druk staat. Dan is het verklaarbaar dat hij nu ineens wil.
In dat jaar dat TO depressief was zal hij dan ook wel abonnement op de hoeren hebben gehad.
Als hij nu is gaan neuken buiten de deur dan heeft hij ook niet de ruggengraat om hier samen nog uit te komen. Je vraagt je echt af of hij dat wel wil.hij kwam al eerder met een vreemd verhaal aan. over een uur in de nacht met de dokter van de noodhulp zitten praten. right.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:24
Zeeland ik reageerde op Wiebeltje omdat ze zei dat andere posters een toontje lager moesten zingen en ik dat dus echt niet door een ander laat bepalen hoe ik hier reageer. Maar goed ik denk dat alles wel zo'n beetje gezegd is dus ik ga weer in de meeleest stand aangezien ik dat blijkbaar niet mag zeggen. Ook je reactie op de Viva redactie is in mijn ogen nogal typerend maar Hey iedereen gaat klaarblijkelijk anders met de dingen om dat blijkt maae weer.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:30
Ik zou eerder bang zijn voor mijzelf. Dat ik zo blind kan zijn en mijn vertrouwen geef aan iemand die dat niet waard is. Waarvan je dat al eerder hebt gemerkt, maar hebt genegeerd.
Dus nogmaals; ga je pijlen op jezelf richten. Niet op de heling, therapie, uitleg van je man.
Dus nogmaals; ga je pijlen op jezelf richten. Niet op de heling, therapie, uitleg van je man.
Everything you see I owe to spaghetti!
vrijdag 6 mei 2016 om 10:31
ik krijg ergens het gevoel dat dit een opgezet verhaal is vanuit Viva zelf, sorry als dat niet zo is, maar begin me toch af te vragen hoe de TO zo conseqeunt alles bijhoud en helder schrijft gezien de heftige situatie. En zo nuchter blijft over het feit dat Viva haar verhaal zo in de schijnwerpers zet. Maar goed, dit gevoel had ik al langer.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:31
quote:[wolkje8 schreef op 06 mei 2016 @ 10:31[/message]:
ik krijg ergens het gevoel dat dit een opgezet verhaal is vanuit Viva zelf, sorry als dat niet zo is, maar begin me toch af te vragen hoe de TO zo conseqeunt alles bijhoud en helder schrijft gezien de heftige situatie. Maar goed, dit gevoel had ik al langer.ik dus ook.
ik krijg ergens het gevoel dat dit een opgezet verhaal is vanuit Viva zelf, sorry als dat niet zo is, maar begin me toch af te vragen hoe de TO zo conseqeunt alles bijhoud en helder schrijft gezien de heftige situatie. Maar goed, dit gevoel had ik al langer.ik dus ook.
wij slapen nooit.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:33
Nu snap ik wél waarom je zo boos reageerde deadpool, als je werkelijk dacht dat ik dat tegen jou/jullie zei.
Eens met apb: richt je op jezelf! Laat jouw man doen wat hij wil dien. Jou die relatietherapie "even" laten regelen is gewoon: nee. Uitleg en proberen hem te laten begrijpen wat er mis gaat is al weer "voor hem gaan werken", als je het mij vraagt.
Eens met apb: richt je op jezelf! Laat jouw man doen wat hij wil dien. Jou die relatietherapie "even" laten regelen is gewoon: nee. Uitleg en proberen hem te laten begrijpen wat er mis gaat is al weer "voor hem gaan werken", als je het mij vraagt.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:37
quote:wiebeltje schreef op 06 mei 2016 @ 10:28:
Deadpool, ik zei dat IK een toontje lager zou gaan zingen. Je moet wel mijn Posts goed lezen want zo ontstaan er misverstanden.
Ik moest uit die 'boosheid' raken,en je zou me wel 'helen' (?)..........dat komt op mij niet over alsof je mij gewoon mijn mening laat hebben.
(sorry TO, off-topic).
Deadpool, ik zei dat IK een toontje lager zou gaan zingen. Je moet wel mijn Posts goed lezen want zo ontstaan er misverstanden.
Ik moest uit die 'boosheid' raken,en je zou me wel 'helen' (?)..........dat komt op mij niet over alsof je mij gewoon mijn mening laat hebben.
(sorry TO, off-topic).
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 6 mei 2016 om 10:41
vrijdag 6 mei 2016 om 10:43
quote:wiebeltje schreef op 06 mei 2016 @ 10:41[/message]:
Nou nee, van mij moet je dat niet, Misia. Ik schrik gewoon van hoe cynisch je kunt reageren. Terwijl ik je mening en je uitspraken zo sterk en waardevol vind. Dat schreef ik (ook). Dat 'helen' was een stapje te ver, dat had ik niet moeten zeggen. Sorry.
bij zulk enorm bedrog vind ik woede een hele normale emotie.
waarom mag je hier niet woedend om zijn?
ik lees ook heel weinig woede bij to.
zelf had ik die man met de kettingzaag staan opwachten na zijn uitstapje van eergisteren, t is heel cheesy allemaal.
Nou nee, van mij moet je dat niet, Misia. Ik schrik gewoon van hoe cynisch je kunt reageren. Terwijl ik je mening en je uitspraken zo sterk en waardevol vind. Dat schreef ik (ook). Dat 'helen' was een stapje te ver, dat had ik niet moeten zeggen. Sorry.
bij zulk enorm bedrog vind ik woede een hele normale emotie.
waarom mag je hier niet woedend om zijn?
ik lees ook heel weinig woede bij to.
zelf had ik die man met de kettingzaag staan opwachten na zijn uitstapje van eergisteren, t is heel cheesy allemaal.
wij slapen nooit.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:44
Het is idd een circus geworden hier, eerst een screenshot, dan een discussie over hoe en of- iemand wel of niet zou mogen reageren en vervolgens een goed gesprek over de trol-waardigheid van Zeeland.
Enn in "Napraattopic 59"
Een compleet offtopic circus.
Afijn: @Zeeland Sterkte maar weer vandaag , stap voor stap. Niets sneller dan je kan.
Enn in "Napraattopic 59"
Een compleet offtopic circus.
Afijn: @Zeeland Sterkte maar weer vandaag , stap voor stap. Niets sneller dan je kan.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:49
Zeeland, niemand heeft hier beweert dat je het niet op je eigen tempo moet doen, Zeeland.
Dat is het grote misverstand. Jij doet het op jouw manier.
GEEN van ons heeft er belang bij uit eindelijk wat jij doet en beslist....we zijn onbekenden op een forum.
Wat me wel opvalt is dat je het niet eens blijft met mensen die je grenzen erg doorgankelijk vinden.
Dat kan, je kent jezelf het beste.
Maar soms is het ook goed om misschien wel in die spiegel te kijken en je af te vragen: welke positie neem IK nu in? Redeneer ik vanuit mijn wens om bij hem te blijven? Of heb ik zo'n grens bereikt dat ik dat niet meer kan of wil?
Ik geloof dat je voor jezelf al duidelijk hebt dat je niet bij hem weg wilt.
Maar juist dan is het van belang naar jezelf te kijken en je eigen grenzen te onderzoeken.
Nu kan hij weggaan en terugkomen wanneer hij wil. Hij kan je zeggen dat hij je nadragend vindt, jij zal hem nooit meer vertrouwen, en het raakt je, toch? Och, je moet niet zo hard zijn. Hij heeft ook zijn verhaal....reden......enz.
Niemand nogmaals zegt wat JIJ moet doen in dezen. Je geeft 20 jaar niet zomaar op en je houdt van hem en hij van jou. Jullie hebben een enorm lange geschiedenis samen en 2 kinderen!! Maar die grenzen bij jezelf zoeken, zou iets kunnen zijn waar je naar kunt kijken. Waar ga je nog mee akkoord.
Stel dat hij gisteravond in de hoerentent was. En vandaag is ie weer bij jou, wat doe je dan?
Zoals iemand al schreef, in zijn houding is nog niks veranderd. Als hij die drang decennia had, heeft ie die nu nog. Hij was niet in staat deze te onderdrukken en nu wel? Als je denkt dat dat nu weg is, zou ik benieuwd zijn welke argumenten je hiervoor ziet in zijn gedrag. Want liefde is GEDRAG. Geen mooie woorden.
Kortom: wat doe je met die feiten, behalve ze pijnlijk vinden? Wat zijn de consequenties voor hem als de zaken niet veranderen of veranderd zijn? Wat mag hij bijvoorbeeld NIET? Waar ligt je grens.
Tot nu toe kan ie alles flikken bij je.
Je wordt boos, vindt het pijnlijk, maar je buigt uiteindelijk mee met wat HIJ wil. Wat wil jij?
En wat NIET?
Dit staat los van het gegeven dat je dit op JOUW tempo doet en jouw manier. Zoals gezegd, niemand van ons heeft belang bij je uiteindelijke keuze, we kennen je niet.
Dat is het grote misverstand. Jij doet het op jouw manier.
GEEN van ons heeft er belang bij uit eindelijk wat jij doet en beslist....we zijn onbekenden op een forum.
Wat me wel opvalt is dat je het niet eens blijft met mensen die je grenzen erg doorgankelijk vinden.
Dat kan, je kent jezelf het beste.
Maar soms is het ook goed om misschien wel in die spiegel te kijken en je af te vragen: welke positie neem IK nu in? Redeneer ik vanuit mijn wens om bij hem te blijven? Of heb ik zo'n grens bereikt dat ik dat niet meer kan of wil?
Ik geloof dat je voor jezelf al duidelijk hebt dat je niet bij hem weg wilt.
Maar juist dan is het van belang naar jezelf te kijken en je eigen grenzen te onderzoeken.
Nu kan hij weggaan en terugkomen wanneer hij wil. Hij kan je zeggen dat hij je nadragend vindt, jij zal hem nooit meer vertrouwen, en het raakt je, toch? Och, je moet niet zo hard zijn. Hij heeft ook zijn verhaal....reden......enz.
Niemand nogmaals zegt wat JIJ moet doen in dezen. Je geeft 20 jaar niet zomaar op en je houdt van hem en hij van jou. Jullie hebben een enorm lange geschiedenis samen en 2 kinderen!! Maar die grenzen bij jezelf zoeken, zou iets kunnen zijn waar je naar kunt kijken. Waar ga je nog mee akkoord.
Stel dat hij gisteravond in de hoerentent was. En vandaag is ie weer bij jou, wat doe je dan?
Zoals iemand al schreef, in zijn houding is nog niks veranderd. Als hij die drang decennia had, heeft ie die nu nog. Hij was niet in staat deze te onderdrukken en nu wel? Als je denkt dat dat nu weg is, zou ik benieuwd zijn welke argumenten je hiervoor ziet in zijn gedrag. Want liefde is GEDRAG. Geen mooie woorden.
Kortom: wat doe je met die feiten, behalve ze pijnlijk vinden? Wat zijn de consequenties voor hem als de zaken niet veranderen of veranderd zijn? Wat mag hij bijvoorbeeld NIET? Waar ligt je grens.
Tot nu toe kan ie alles flikken bij je.
Je wordt boos, vindt het pijnlijk, maar je buigt uiteindelijk mee met wat HIJ wil. Wat wil jij?
En wat NIET?
Dit staat los van het gegeven dat je dit op JOUW tempo doet en jouw manier. Zoals gezegd, niemand van ons heeft belang bij je uiteindelijke keuze, we kennen je niet.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 6 mei 2016 om 10:56
Misschien ook goed om juist nu, nu je dicht bij je gevoel zit (boosheid enzo) zwart op wit op papier te zetten voor jezelf wanneer je wel bij hem weg gaat. Wat is voor jou wel over de grens? Nog een hoerenbezoek? Of wanneer hij/jij/de kinderen er wel iets fysieks van oploopt? Of misschien nog heel iets anders? Kortom: maak voor jezelf duidelijk wanneer de maat wél vol is en houd jezelf daaraan. Want anders kan dit volgens mij eeuwig voortslepen en ga je nooit bij hem weg, wat hij je ook flikt. Dat moet je zelf weten, maar volgens mij is dat een thema: vinden en herkennen van je eigen grenzen.
vrijdag 6 mei 2016 om 10:59
quote:misia schreef op 06 mei 2016 @ 10:49:
Zeeland, niemand heeft hier beweert dat je het niet op je eigen tempo moet doen, Zeeland.
Dat is het grote misverstand. Jij doet het op jouw manier.
GEEN van ons heeft er belang bij uit eindelijk wat jij doet en beslist....we zijn onbekenden op een forum.
Wat me wel opvalt is dat je het niet eens blijft met mensen die je grenzen erg doorgankelijk vinden.
Dat kan, je kent jezelf het beste.
Maar soms is het ook goed om misschien wel in die spiegel te kijken en je af te vragen: welke positie neem IK nu in? Redeneer ik vanuit mijn wens om bij hem te blijven? Of heb ik zo'n grens bereikt dat ik dat niet meer kan of wil?
Ik geloof dat je voor jezelf al duidelijk hebt dat je niet bij hem weg wilt.
Maar juist dan is het van belang naar jezelf te kijken en je eigen grenzen te onderzoeken.
Nu kan hij weggaan en terugkomen wanneer hij wil. Hij kan je zeggen dat hij je nadragend vindt, jij zal hem nooit meer vertrouwen, en het raakt je, toch? Och, je moet niet zo hard zijn. Hij heeft ook zijn verhaal....reden......enz.
Niemand nogmaals zegt wat JIJ moet doen in dezen. Je geeft 20 jaar niet zomaar op en je houdt van hem en hij van jou. Jullie hebben een enorm lange geschiedenis samen en 2 kinderen!! Maar die grenzen bij jezelf zoeken, zou iets kunnen zijn waar je naar kunt kijken. Waar ga je nog mee akkoord.
Stel dat hij gisteravond in de hoerentent was. En vandaag is ie weer bij jou, wat doe je dan?
Zoals iemand al schreef, in zijn houding is nog niks veranderd. Als hij die drang decennia had, heeft ie die nu nog. Hij was niet in staat deze te onderdrukken en nu wel? Als je denkt dat dat nu weg is, zou ik benieuwd zijn welke argumenten je hiervoor ziet in zijn gedrag. Want liefde is GEDRAG. Geen mooie woorden.
Kortom: wat doe je met die feiten, behalve ze pijnlijk vinden? Wat zijn de consequenties voor hem als de zaken niet veranderen of veranderd zijn? Wat mag hij bijvoorbeeld NIET? Waar ligt je grens.
Tot nu toe kan ie alles flikken bij je.
Je wordt boos, vindt het pijnlijk, maar je buigt uiteindelijk mee met wat HIJ wil. Wat wil jij?
En wat NIET?
Dit staat los van het gegeven dat je dit op JOUW tempo doet en jouw manier. Zoals gezegd, niemand van ons heeft belang bij je uiteindelijke keuze, we kennen je niet.Goede post misia
Zeeland, niemand heeft hier beweert dat je het niet op je eigen tempo moet doen, Zeeland.
Dat is het grote misverstand. Jij doet het op jouw manier.
GEEN van ons heeft er belang bij uit eindelijk wat jij doet en beslist....we zijn onbekenden op een forum.
Wat me wel opvalt is dat je het niet eens blijft met mensen die je grenzen erg doorgankelijk vinden.
Dat kan, je kent jezelf het beste.
Maar soms is het ook goed om misschien wel in die spiegel te kijken en je af te vragen: welke positie neem IK nu in? Redeneer ik vanuit mijn wens om bij hem te blijven? Of heb ik zo'n grens bereikt dat ik dat niet meer kan of wil?
Ik geloof dat je voor jezelf al duidelijk hebt dat je niet bij hem weg wilt.
Maar juist dan is het van belang naar jezelf te kijken en je eigen grenzen te onderzoeken.
Nu kan hij weggaan en terugkomen wanneer hij wil. Hij kan je zeggen dat hij je nadragend vindt, jij zal hem nooit meer vertrouwen, en het raakt je, toch? Och, je moet niet zo hard zijn. Hij heeft ook zijn verhaal....reden......enz.
Niemand nogmaals zegt wat JIJ moet doen in dezen. Je geeft 20 jaar niet zomaar op en je houdt van hem en hij van jou. Jullie hebben een enorm lange geschiedenis samen en 2 kinderen!! Maar die grenzen bij jezelf zoeken, zou iets kunnen zijn waar je naar kunt kijken. Waar ga je nog mee akkoord.
Stel dat hij gisteravond in de hoerentent was. En vandaag is ie weer bij jou, wat doe je dan?
Zoals iemand al schreef, in zijn houding is nog niks veranderd. Als hij die drang decennia had, heeft ie die nu nog. Hij was niet in staat deze te onderdrukken en nu wel? Als je denkt dat dat nu weg is, zou ik benieuwd zijn welke argumenten je hiervoor ziet in zijn gedrag. Want liefde is GEDRAG. Geen mooie woorden.
Kortom: wat doe je met die feiten, behalve ze pijnlijk vinden? Wat zijn de consequenties voor hem als de zaken niet veranderen of veranderd zijn? Wat mag hij bijvoorbeeld NIET? Waar ligt je grens.
Tot nu toe kan ie alles flikken bij je.
Je wordt boos, vindt het pijnlijk, maar je buigt uiteindelijk mee met wat HIJ wil. Wat wil jij?
En wat NIET?
Dit staat los van het gegeven dat je dit op JOUW tempo doet en jouw manier. Zoals gezegd, niemand van ons heeft belang bij je uiteindelijke keuze, we kennen je niet.Goede post misia
vrijdag 6 mei 2016 om 11:23
Speculaties van anderen hier op wat helemaal niet duidelijk is (zoals waar hij geweest is, hoe vaak enz) zijn ook maar projecties van de personen die ze uiten (en zelf vanuit overwegend wantrouwen in zien, tegenover anderen met meer vertrouwen in de mens), Zeeland.
Door hun eigen bril vol eigen overtuigingen en eigen basis bekeken.
Heel goed dat je alles laat bezinken en dan bedenkt (en voelt) hoe jij daar zelf over denkt!
Ik weet wel dat ik destijds ook beinvloed ben door familie en vrienden in de zin van dat ze mij steunden, maar daarin ook (onbedoeld) sturend kunnen zijn: "je bent meer waard dan dat, wat denktie wel niet, wat een l*l of kl**tzak, weg met hem, dat heb jij niet verdiend, jij bent altijd zo goed geweest, wat doet ie jou aan (dus vrijwel iedereen benadrukte dat hij de slechterik was die jou dat aandoet en jij het onschuldige slachtoffer die iets beters verdient dan zo'n partner, enz).
En nog vindt iedereen het zo "knap" dat ik dat kon vergeven en niet de weg van wrok, wraak en eeuwige haat heb bewandeld.
Hoe wij (weer) met elkaar omgaan zo "knap" vinden, goed van je hoor, ik zou het niet kunnen, hij zou voor altijd de t*ering kunnen krijgen, enz.
Dat zegt voor mij vooral iets over die anderen, die dat om het hardst roepen.
Ik had vooral geen zin om zelf een verbitterd mens te worden, vol haat en wantrouwen, wrok en wraakgedachten en -gevoelens.
Dat is voor veel mensen misschien geeneens een (bewuste) keuze of dat denken ze iig.
Die (ex)partner moet voor eeuwig boeten en hopen dat ie flink ongelukkig wordt door zijn "egoisme"?
Dat het vaak veel genuanceerder ligt dan dat, wordt dan ff vergeten, en het helpt echt niet om je beter te voelen al zou de hele wereld je gelijk geven (in het "wegwezen, ik ben meer waard en hij is de kl**tzak-overtuiging).
In vergelijking met vrouwen die soortgelijk hebben meegemaakt, ben ik iig een stuk gelukkiger (als ik hun mag geloven) omdat ik gewoon weiger om me voor eeuwig slachtoffer van iemand te voelen en de schuld aan de ander te geven, zodat ik zelf 1 en al goedheid kan blijven en de ander de slechterik is?
Diep van binnen voel je je daar imo niks beter door en ik zie bij sommige vrouwelijke kennissen die zo zijn blijven denken ook geen enkele ontwikkeling, ook niet in hun vertrouwen in toekomstige relaties of in de liefde itself, juist een heleboel wantrouwen en blijvende teleurstelling iha in mannen, liefde, relaties: "het hoeft allemaal niet meer voor mij, ik geloof er niet meer in, alle mannen zijn niet te vertrouwen", enz.
Zo wíl ik niet in het leven staan.
En ja, dat kostte de nodige moeite, om te begrijpen, te kunnen nuanceren, in de ander te (blijven) inleven ipv alleen maar in mezelf, en wat het met mij had gedaan, en het ook niet te vergoelijken/bagatelliseren, maar wel in een bepaald perspectief te kunnen zien, in verhouding, context, achtergronden, karakter(s), zowel niet op te blazen tot een eeuwigdurend drama van reuzeformaat als niet zsm te willen "vergeten en next!".
De ander een kl**tzak vinden is de makkelijkste weg, hem niet (alleen) een kl**tzak (kunnen) vinden en niet helemaal wantrouwen danwel de liefde die er wél was wantrouwen, danwel je eigen basisvertrouwen laten veranderen in wantrouwen (in hem, in de liefde, in partner(s), in de toekomst(ige relaties), dat is veel lastiger route, kost bewuste inspanning en tijd/aandacht, ja.
Ik ben blij dat ik kritischer naar mezélf ben gaan kijken (na een paar maanden): ben ik idd wel zo geweldig? Ben ik zonder "zonden" (geweest)? Zonder "fouten" en manco's? Wat is mijn aandeel hierin, heb ik zo goed gehandeld, ben ik de goedzak en hij de slechterik, bestaat er zoiets als objectief (alleen maar) goed of slecht? Hoe is eea zo gekomen, bij hem, bij mij?
Zijn mijn normen en waarden en (al dan niet aangeleerde) overtuigingen DE (enige) Waarheid?
Klopt het allemaal wel wat ik door mijn bril zie of is eea gekleurd door mijn eigen blik op eea?
Het hele gebeuren is voor mij achteraf gezien ook 1 grote eyeopener geweest, heeft eea op zijn grondvesten doen schudden aan wat mijn normaalwaarden waren, nieuwe perspectieven gebracht, en een enorme persoonlijke ontwikkeling op gang gebracht.
Juíst degenen om wie je het meest geeft kunnen ook de grootste wonden toebrengen, of iets leren, zoveel is wel duidelijk.
Logisch ook, want als een willekeurig ander hetzelfde doet, maakt dat geen/ minder indruk, juist van de meest geliefde mensen is dat een grote shock en het effect ervan dus ook groot!
Misschien was het mijn "redding" dat ik altijd 2 kanten van dezelfde medaille probeer te zien en te begrijpen, me ook in het perspectief van de ander wil verplaatsen, niet alleen vanuit mezelf denk of kijk.
En daarna(ast) een soort van "objectiever" perspectief, van "bovenaf" naar beiden kijken, van een afstandje naar de situatie kijken, een ruimere context waarin beiden zich bevinden, waarom die 2 personen doen zoals/wat ze doen, wat hun beweegt, wat ze voelen, enz.
Ik vind het echt heel erg goed van je dat je dat ook iig probeert, en niet alleen maar vanuit jezelf naar deze situatie kijkt.
Houden van is imo ook moeite willen doen om de ander te begrijpen, te zien zoals hij ís, (en niet zoals jij hem zag of graag wenst dat ie is), incl zijn minpunten en donkere/angstige kanten, verleden, aangelegde danwel ontwikkelde mechanismen, enz.
Ook al ben je nu tot op het bot gekwetst en in de war, ik vind het knap van je dat je niet op deze eerste (impulsieve) emoties blindvaart!
Dat je jouw partner en jullie relatie/ gezin de moeite waard vindt om te laten bezinken, te achterhalen, meer te willen weten van wat dit betekent.
Dat jij niet meteen uit eigen pijn en ander emoties (woede, teleurstelling enz) handelt en grote beslissingen neemt, maar je hoofd erbij probeert te houden.
Kan ik alleen maar toejuichen, want je bent in de liefde toch met 2 personen, dus ook de ander (en zijn pijnen en onvermogens) doen ertoe, hoe pijnlijk iets ook voor jezelf is.
Dat jij hém ook kunt blijven zien, de mens die hij in totaal is, en jullie relatie/gezin tijd, aandacht en de moeite waard is (en al die jaren samen) om te onderzoeken wat er werkelijk aan de hand is en of dat overkomelijk zou kunnen zijn.
Ik hoop dat dit gebeuren zowel voor hem als voor jou eyeopener kan zijn, die misschien een "paradigmaverandering" op gang brengt, en (al dan niet samen) sterker uitkomt.
Naast dat eerder genoemde boek kan ik je er nog 1 aanraden: Stephen Covey: "De 7 eigenschappen voor een succesvol leven" (ik meen dat het zo heet), waarin oa de meest succesvolle manieren om de koppen (weer) dezelfde kant op te krijgen, als er een gezamenlijk doel is waar iedere betrokkene achter kan staan en bereid is zich (nog) voor in te willen zetten.
Het is helemaal aan jou/jullie, hoe jullie hier nu verder mee omgaan en nog in willen "investeren", in jezelf en in de ander, waar je zelf in gelooft en hoopt en verwacht.
Het is goed dat je probeert je niet al te hard door "buitenaf" te laten beinvloeden, en op je eigen gevoel/ intuitie wil vertrouwen, zodra je weet wat die precies zijn en wat dat betekent voor jou/jullie.
Er is nog steeds een optie dat jullie er samen (sterker) uit komen, houd die svp ook voor ogen!
enne, wat fijn dat de uitslag van dat biopt goed was, dáár iig geen zorgen meer over!
Door hun eigen bril vol eigen overtuigingen en eigen basis bekeken.
Heel goed dat je alles laat bezinken en dan bedenkt (en voelt) hoe jij daar zelf over denkt!
Ik weet wel dat ik destijds ook beinvloed ben door familie en vrienden in de zin van dat ze mij steunden, maar daarin ook (onbedoeld) sturend kunnen zijn: "je bent meer waard dan dat, wat denktie wel niet, wat een l*l of kl**tzak, weg met hem, dat heb jij niet verdiend, jij bent altijd zo goed geweest, wat doet ie jou aan (dus vrijwel iedereen benadrukte dat hij de slechterik was die jou dat aandoet en jij het onschuldige slachtoffer die iets beters verdient dan zo'n partner, enz).
En nog vindt iedereen het zo "knap" dat ik dat kon vergeven en niet de weg van wrok, wraak en eeuwige haat heb bewandeld.
Hoe wij (weer) met elkaar omgaan zo "knap" vinden, goed van je hoor, ik zou het niet kunnen, hij zou voor altijd de t*ering kunnen krijgen, enz.
Dat zegt voor mij vooral iets over die anderen, die dat om het hardst roepen.
Ik had vooral geen zin om zelf een verbitterd mens te worden, vol haat en wantrouwen, wrok en wraakgedachten en -gevoelens.
Dat is voor veel mensen misschien geeneens een (bewuste) keuze of dat denken ze iig.
Die (ex)partner moet voor eeuwig boeten en hopen dat ie flink ongelukkig wordt door zijn "egoisme"?
Dat het vaak veel genuanceerder ligt dan dat, wordt dan ff vergeten, en het helpt echt niet om je beter te voelen al zou de hele wereld je gelijk geven (in het "wegwezen, ik ben meer waard en hij is de kl**tzak-overtuiging).
In vergelijking met vrouwen die soortgelijk hebben meegemaakt, ben ik iig een stuk gelukkiger (als ik hun mag geloven) omdat ik gewoon weiger om me voor eeuwig slachtoffer van iemand te voelen en de schuld aan de ander te geven, zodat ik zelf 1 en al goedheid kan blijven en de ander de slechterik is?
Diep van binnen voel je je daar imo niks beter door en ik zie bij sommige vrouwelijke kennissen die zo zijn blijven denken ook geen enkele ontwikkeling, ook niet in hun vertrouwen in toekomstige relaties of in de liefde itself, juist een heleboel wantrouwen en blijvende teleurstelling iha in mannen, liefde, relaties: "het hoeft allemaal niet meer voor mij, ik geloof er niet meer in, alle mannen zijn niet te vertrouwen", enz.
Zo wíl ik niet in het leven staan.
En ja, dat kostte de nodige moeite, om te begrijpen, te kunnen nuanceren, in de ander te (blijven) inleven ipv alleen maar in mezelf, en wat het met mij had gedaan, en het ook niet te vergoelijken/bagatelliseren, maar wel in een bepaald perspectief te kunnen zien, in verhouding, context, achtergronden, karakter(s), zowel niet op te blazen tot een eeuwigdurend drama van reuzeformaat als niet zsm te willen "vergeten en next!".
De ander een kl**tzak vinden is de makkelijkste weg, hem niet (alleen) een kl**tzak (kunnen) vinden en niet helemaal wantrouwen danwel de liefde die er wél was wantrouwen, danwel je eigen basisvertrouwen laten veranderen in wantrouwen (in hem, in de liefde, in partner(s), in de toekomst(ige relaties), dat is veel lastiger route, kost bewuste inspanning en tijd/aandacht, ja.
Ik ben blij dat ik kritischer naar mezélf ben gaan kijken (na een paar maanden): ben ik idd wel zo geweldig? Ben ik zonder "zonden" (geweest)? Zonder "fouten" en manco's? Wat is mijn aandeel hierin, heb ik zo goed gehandeld, ben ik de goedzak en hij de slechterik, bestaat er zoiets als objectief (alleen maar) goed of slecht? Hoe is eea zo gekomen, bij hem, bij mij?
Zijn mijn normen en waarden en (al dan niet aangeleerde) overtuigingen DE (enige) Waarheid?
Klopt het allemaal wel wat ik door mijn bril zie of is eea gekleurd door mijn eigen blik op eea?
Het hele gebeuren is voor mij achteraf gezien ook 1 grote eyeopener geweest, heeft eea op zijn grondvesten doen schudden aan wat mijn normaalwaarden waren, nieuwe perspectieven gebracht, en een enorme persoonlijke ontwikkeling op gang gebracht.
Juíst degenen om wie je het meest geeft kunnen ook de grootste wonden toebrengen, of iets leren, zoveel is wel duidelijk.
Logisch ook, want als een willekeurig ander hetzelfde doet, maakt dat geen/ minder indruk, juist van de meest geliefde mensen is dat een grote shock en het effect ervan dus ook groot!
Misschien was het mijn "redding" dat ik altijd 2 kanten van dezelfde medaille probeer te zien en te begrijpen, me ook in het perspectief van de ander wil verplaatsen, niet alleen vanuit mezelf denk of kijk.
En daarna(ast) een soort van "objectiever" perspectief, van "bovenaf" naar beiden kijken, van een afstandje naar de situatie kijken, een ruimere context waarin beiden zich bevinden, waarom die 2 personen doen zoals/wat ze doen, wat hun beweegt, wat ze voelen, enz.
Ik vind het echt heel erg goed van je dat je dat ook iig probeert, en niet alleen maar vanuit jezelf naar deze situatie kijkt.
Houden van is imo ook moeite willen doen om de ander te begrijpen, te zien zoals hij ís, (en niet zoals jij hem zag of graag wenst dat ie is), incl zijn minpunten en donkere/angstige kanten, verleden, aangelegde danwel ontwikkelde mechanismen, enz.
Ook al ben je nu tot op het bot gekwetst en in de war, ik vind het knap van je dat je niet op deze eerste (impulsieve) emoties blindvaart!
Dat je jouw partner en jullie relatie/ gezin de moeite waard vindt om te laten bezinken, te achterhalen, meer te willen weten van wat dit betekent.
Dat jij niet meteen uit eigen pijn en ander emoties (woede, teleurstelling enz) handelt en grote beslissingen neemt, maar je hoofd erbij probeert te houden.
Kan ik alleen maar toejuichen, want je bent in de liefde toch met 2 personen, dus ook de ander (en zijn pijnen en onvermogens) doen ertoe, hoe pijnlijk iets ook voor jezelf is.
Dat jij hém ook kunt blijven zien, de mens die hij in totaal is, en jullie relatie/gezin tijd, aandacht en de moeite waard is (en al die jaren samen) om te onderzoeken wat er werkelijk aan de hand is en of dat overkomelijk zou kunnen zijn.
Ik hoop dat dit gebeuren zowel voor hem als voor jou eyeopener kan zijn, die misschien een "paradigmaverandering" op gang brengt, en (al dan niet samen) sterker uitkomt.
Naast dat eerder genoemde boek kan ik je er nog 1 aanraden: Stephen Covey: "De 7 eigenschappen voor een succesvol leven" (ik meen dat het zo heet), waarin oa de meest succesvolle manieren om de koppen (weer) dezelfde kant op te krijgen, als er een gezamenlijk doel is waar iedere betrokkene achter kan staan en bereid is zich (nog) voor in te willen zetten.
Het is helemaal aan jou/jullie, hoe jullie hier nu verder mee omgaan en nog in willen "investeren", in jezelf en in de ander, waar je zelf in gelooft en hoopt en verwacht.
Het is goed dat je probeert je niet al te hard door "buitenaf" te laten beinvloeden, en op je eigen gevoel/ intuitie wil vertrouwen, zodra je weet wat die precies zijn en wat dat betekent voor jou/jullie.
Er is nog steeds een optie dat jullie er samen (sterker) uit komen, houd die svp ook voor ogen!
enne, wat fijn dat de uitslag van dat biopt goed was, dáár iig geen zorgen meer over!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
