Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
dinsdag 17 mei 2016 om 20:33
Je schrijft: ik wil zeeland en elke vrouw die met een dergelijk probleem worstelt zeggen, je kan het wel alleen. Waarmee je naar mijn idee suggereert dat ze daarover twijfelt. Of dat ze nu niet nadenkt over weggaan omdat ze ergens bang is om alleen te zijn. Die kant gaat het in veel reacties op. Maar waarom niet gewoon geloven dat TO, net als jij, doet wat ze nu doet, omdat Zij dat zo wil. Dus niet uit angst, maar gewoon omdat dit voor haar nu goed voelt.
Nu ik jouw bericht goed lees, zie ik wel dat ik jouw misschien beter niet had moeten quoten.
Ik wilde reageren op de verschillende reacties waarin TO word weggezet als een vrouw die alles maar pikt van haar man omdat ze niet weg durft te gaan. De reacties die vertellen dat met hoe ze nu reageert ze zichzelf tekort doet. De reacties die zeggen dat ze aan zichzelf moet denken. Die reacties doen haar wat mij betreft te kort. Die reacties doen precies, waar zij TO van beschuldigen. Die reacties vertellen haar dat ze het niet goed doet. En helpen haar daarom echt niet om zich beter te voelen over zichzelf. Maar doen haar eerder twijfelen aan haar zelf. Dit is wat zij nu voelt dat ze moet doen. Maar een heleboel vrouwen vertellen haar dat het beter voor haarzelf zou zijn, als ze anders zou reageren..
Nu ik jouw bericht goed lees, zie ik wel dat ik jouw misschien beter niet had moeten quoten.
Ik wilde reageren op de verschillende reacties waarin TO word weggezet als een vrouw die alles maar pikt van haar man omdat ze niet weg durft te gaan. De reacties die vertellen dat met hoe ze nu reageert ze zichzelf tekort doet. De reacties die zeggen dat ze aan zichzelf moet denken. Die reacties doen haar wat mij betreft te kort. Die reacties doen precies, waar zij TO van beschuldigen. Die reacties vertellen haar dat ze het niet goed doet. En helpen haar daarom echt niet om zich beter te voelen over zichzelf. Maar doen haar eerder twijfelen aan haar zelf. Dit is wat zij nu voelt dat ze moet doen. Maar een heleboel vrouwen vertellen haar dat het beter voor haarzelf zou zijn, als ze anders zou reageren..
dinsdag 17 mei 2016 om 21:12
Mooi gezegd miss_anna en eens. Ieders rede om hier te schrijven zal ook wel verschillen. Persoonlijk hoop ik Zeeland een uitlaatklep te geven en nuttige inzichten zodat ze met vertrouwen haar eigen pad kan bewandelen en zorgen voor zichzelf en haar kinderen.
Hoe ging het werken Zeeland? Kon je het aan?
Hoe ging het werken Zeeland? Kon je het aan?
Het is zoals het is
dinsdag 17 mei 2016 om 21:44
quote:rrinkje schreef op 17 mei 2016 @ 12:16:
Zeeland niet minder gaan werken! Stel dat je er toch voor kiest om alleen verder te gaan dan heb je je uren hard nodig.
Als het niet gaat nu dan meld je je ziek. Eigenlijk denk ik dat dat nu wel een goed idee is.Ja of geef op he werk aan wat voor een problemen er zijn zodat de druk van de ketel is
Zeeland niet minder gaan werken! Stel dat je er toch voor kiest om alleen verder te gaan dan heb je je uren hard nodig.
Als het niet gaat nu dan meld je je ziek. Eigenlijk denk ik dat dat nu wel een goed idee is.Ja of geef op he werk aan wat voor een problemen er zijn zodat de druk van de ketel is
woensdag 18 mei 2016 om 00:48
quote:Youk79 schreef op 17 mei 2016 @ 21:12:
Mooi gezegd miss_anna en eens. Ieders rede om hier te schrijven zal ook wel verschillen. Persoonlijk hoop ik Zeeland een uitlaatklep te geven en nuttige inzichten zodat ze met vertrouwen haar eigen pad kan bewandelen en zorgen voor zichzelf en haar kinderen.
Hoe ging het werken Zeeland? Kon je het aan?
Het was een zware dag. Ja, kon het aan, maar heb wel de uren en minuten afgeteld. Daarna deden de jongens nogal een beroep op ons, die wilden (eisten) inmiddels ook hun aandacht op. En terecht, daar hebben ze ook gewoon recht op, maar ik kon het nauwelijks nog opbrengen. M'n man nam jongste zoon mee het huis uit om bij een park wat te gaan voetballen, dat scheelde de helft. Daarna heb ik me gericht op oudste.
Toen iedereen dan eindelijk (!) in bed lag wilde ik nog weten hoe het hulpverlenings gesprek was verlopen bij Rodersana. Maar zodra hij inhoudelijk begon te vertellen werd ik overvallen door emoties.
Hij zei dat hij er wel voorzichtig wat vertrouwen in had gekregen, het was een goed gesprek, en hij zei dat we volgende week SAMEN daar verwacht werden eenmalig voor een gesprek, of die en die tijd mij schikte.
Ik voelde me ineens erg boos dat HIJ hulp heeft en IK nog steeds niet. Dat ze mij daar blijkbaar NIET kunnen helpen, maar ik mag WEL eenmalig mee zodat ze me kunnen zien. (!?) Ik stelde me zo voor dat ze nieuwsgierige, keurende blikken over me laten glijden, maar verder niet bereid zijn me te helpen.
"Oh, ziet ze er ZO uit..?" En ze mss wel inwendig zich afvragen of er 'grond' is om mij te bedriegen..? Mss denken ze wel van "Nou, wat n lelijke duffe huismus, geen wonder dat hij naar de hoeren gaat! "
Mooi gezegd miss_anna en eens. Ieders rede om hier te schrijven zal ook wel verschillen. Persoonlijk hoop ik Zeeland een uitlaatklep te geven en nuttige inzichten zodat ze met vertrouwen haar eigen pad kan bewandelen en zorgen voor zichzelf en haar kinderen.
Hoe ging het werken Zeeland? Kon je het aan?
Het was een zware dag. Ja, kon het aan, maar heb wel de uren en minuten afgeteld. Daarna deden de jongens nogal een beroep op ons, die wilden (eisten) inmiddels ook hun aandacht op. En terecht, daar hebben ze ook gewoon recht op, maar ik kon het nauwelijks nog opbrengen. M'n man nam jongste zoon mee het huis uit om bij een park wat te gaan voetballen, dat scheelde de helft. Daarna heb ik me gericht op oudste.
Toen iedereen dan eindelijk (!) in bed lag wilde ik nog weten hoe het hulpverlenings gesprek was verlopen bij Rodersana. Maar zodra hij inhoudelijk begon te vertellen werd ik overvallen door emoties.
Hij zei dat hij er wel voorzichtig wat vertrouwen in had gekregen, het was een goed gesprek, en hij zei dat we volgende week SAMEN daar verwacht werden eenmalig voor een gesprek, of die en die tijd mij schikte.
Ik voelde me ineens erg boos dat HIJ hulp heeft en IK nog steeds niet. Dat ze mij daar blijkbaar NIET kunnen helpen, maar ik mag WEL eenmalig mee zodat ze me kunnen zien. (!?) Ik stelde me zo voor dat ze nieuwsgierige, keurende blikken over me laten glijden, maar verder niet bereid zijn me te helpen.
"Oh, ziet ze er ZO uit..?" En ze mss wel inwendig zich afvragen of er 'grond' is om mij te bedriegen..? Mss denken ze wel van "Nou, wat n lelijke duffe huismus, geen wonder dat hij naar de hoeren gaat! "
woensdag 18 mei 2016 om 06:20
Ja, want daar is wat ze daar doen. Dat laten ze die vrouwen komen voor de grap. Kom op zeg, je bent nu aan het zoeken naar een rechtvaardiging voor je eigen rotgevoel.
Lieverd, ik begrijp dat je boos bent dat jij nog geen hulp hebt en hij wel. Maar jij kan ook gewoon naar een therapeut, die niet gespecialiseerd hoeft te zijn in wat dan ook (zoals Meds al een paar keer heeft geopperd). Je bent zelf degene die krampachtig probeert om dat kruis helemaal alleen te dragen. Misschien moet je eindelijk stoppen met inleven in je man een voor jezelf gaan zorgen.
Lieverd, ik begrijp dat je boos bent dat jij nog geen hulp hebt en hij wel. Maar jij kan ook gewoon naar een therapeut, die niet gespecialiseerd hoeft te zijn in wat dan ook (zoals Meds al een paar keer heeft geopperd). Je bent zelf degene die krampachtig probeert om dat kruis helemaal alleen te dragen. Misschien moet je eindelijk stoppen met inleven in je man een voor jezelf gaan zorgen.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
woensdag 18 mei 2016 om 07:01
Ja Zeeland, hier zul je mee moeten dealen als je met hem verder gaat. Je man is een hoerenloper, wat zullen ze wel niet denken.
En dat je dit opschrijft, zegt alles over jou. De angst hoe zij jou zullen zien, zo zie jij jezelf.
Wat me opvalt is dat je nu wel heel erg in de slachtofferrol zit. Hoezo krijgt hij hulp en jij niet? Dan neem je toch ook hulp! Kan je zo via de huisarts een verwijzing voor krijgen. Volg je eigen pad daarin, los van hem.
Zorg nou eens goed voor jouw gevoelens in plaats van die schijnvertoning die je ophangt.
En dat je dit opschrijft, zegt alles over jou. De angst hoe zij jou zullen zien, zo zie jij jezelf.
Wat me opvalt is dat je nu wel heel erg in de slachtofferrol zit. Hoezo krijgt hij hulp en jij niet? Dan neem je toch ook hulp! Kan je zo via de huisarts een verwijzing voor krijgen. Volg je eigen pad daarin, los van hem.
Zorg nou eens goed voor jouw gevoelens in plaats van die schijnvertoning die je ophangt.
woensdag 18 mei 2016 om 07:08
quote:Dubbz schreef op 18 mei 2016 @ 07:01:
Ja Zeeland, hier zul je mee moeten dealen als je met hem verder gaat. Je man is een hoerenloper, wat zullen ze wel niet denken.
En dat je dit opschrijft, zegt alles over jou. De angst hoe zij jou zullen zien, zo zie jij jezelf.
Wat me opvalt is dat je nu wel heel erg in de slachtofferrol zit. Hoezo krijgt hij hulp en jij niet? Dan neem je toch ook hulp! Kan je zo via de huisarts een verwijzing voor krijgen. Volg je eigen pad daarin, los van hem.
Zorg nou eens goed voor jouw gevoelens in plaats van die schijnvertoning die je ophangt.
Dat komt wel bij haar, ze moet het allemaal mog een Beetje in laten werken, zoals men dat zo mooi noemt.
Ze is angstig, bang, ze weet niet waar ze het grijpen moet, ze pakt ieder touw, wat voor handen is...ze lijkt te sturen, maar doet dat niet, ..en dat kun je haar niet kwalijk nemen,..ze is bang.
Maar zoals is ik al aangaf, het onbewuste gaat aan de slag.
En dat heeft tijd nodig, langzaam wennen, aan het feit, dat ze alleen door zal moeten.
Daar gaat vaak maanden overheen.
En dat geld voor hem ook.
Wat denk je?...dat je zomaar los van elkaar bent, na twintig jaar?
Nee dus.
Die ontkoppeling duurt vaak jaren, en gaat met veel leed gepaard.
.
Mensen weten doorgaans niet, dat het onbewuste groter en sterker is dan het bewuste.
Zij zit nog eeuwig op dit punt.
De buien, van onaangenaamheid, zullen steeds krachtiger gaan toenemen...de benauwdheid neemt toe bv.
.
Het onbewustzijn, onderbewustzijn, heeft tijd nodig.
Ja Zeeland, hier zul je mee moeten dealen als je met hem verder gaat. Je man is een hoerenloper, wat zullen ze wel niet denken.
En dat je dit opschrijft, zegt alles over jou. De angst hoe zij jou zullen zien, zo zie jij jezelf.
Wat me opvalt is dat je nu wel heel erg in de slachtofferrol zit. Hoezo krijgt hij hulp en jij niet? Dan neem je toch ook hulp! Kan je zo via de huisarts een verwijzing voor krijgen. Volg je eigen pad daarin, los van hem.
Zorg nou eens goed voor jouw gevoelens in plaats van die schijnvertoning die je ophangt.
Dat komt wel bij haar, ze moet het allemaal mog een Beetje in laten werken, zoals men dat zo mooi noemt.
Ze is angstig, bang, ze weet niet waar ze het grijpen moet, ze pakt ieder touw, wat voor handen is...ze lijkt te sturen, maar doet dat niet, ..en dat kun je haar niet kwalijk nemen,..ze is bang.
Maar zoals is ik al aangaf, het onbewuste gaat aan de slag.
En dat heeft tijd nodig, langzaam wennen, aan het feit, dat ze alleen door zal moeten.
Daar gaat vaak maanden overheen.
En dat geld voor hem ook.
Wat denk je?...dat je zomaar los van elkaar bent, na twintig jaar?
Nee dus.
Die ontkoppeling duurt vaak jaren, en gaat met veel leed gepaard.
.
Mensen weten doorgaans niet, dat het onbewuste groter en sterker is dan het bewuste.
Zij zit nog eeuwig op dit punt.
De buien, van onaangenaamheid, zullen steeds krachtiger gaan toenemen...de benauwdheid neemt toe bv.
.
Het onbewustzijn, onderbewustzijn, heeft tijd nodig.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
woensdag 18 mei 2016 om 07:38
"Hij zei dat hij er wel voorzichtig wat vertrouwen in had gekregen, het was een goed gesprek."
Heb je gevraagd waar in hij vertrouwen heeft gekregen? In zijn eigen ontwikkeling? In jullie samenzijn? In jouw liefde voor hem? Ook nu zie ik bij hem de blik op HEM. Ziet hij jou wel? Zie jij jezelf wel? Zullen we hier gewoon iedere dag tegen je zeggen dat je NU hulp moet regelen? Waarom heb je dat nog niet gedaan? Geld? Niet gespecialiseerd genoeg? Jouw argwaan tegen hulpverlening? Schaamte? De wens dat het "gewoon" voorbijgaat? Angst voor het geheel dat uit elkaar dreigt te vallen? Angst om te gaan voelen? Of nog anders? Je houdt jezelf voor de gek als je denkt dat er geen hulp voor je is. Maar alsjeblieft, zoek je eigen bron. Lift niet mee op die van je man. Hij krijgt er nu vertrouwen in, ondanks het feit dat jij hapt naar adem, als een vis op het droge. Ga je eigen "life lines" leggen, met een professional en met iemand die je vertrouwt. Echt. Ik gun het je zo. En het lijkt broodnodig. En dit staat los van welke beslissing dan ook. Dit is goed voor jezelf zorgen. In alle denkbare scenario's van zeer groot belang, en je hebt wat bij te leren. En dan zeg ik nu niet dat je "het niet goed doet", want in mijn ogen bestaan goed en fout hierin niet. Ik zie je wel tekort komen en gekwetst zijn. Kijk goed naar wat je nodig hebt. En bespreek dat met anderen, zij kunnen je bijstaan.
Heb je gevraagd waar in hij vertrouwen heeft gekregen? In zijn eigen ontwikkeling? In jullie samenzijn? In jouw liefde voor hem? Ook nu zie ik bij hem de blik op HEM. Ziet hij jou wel? Zie jij jezelf wel? Zullen we hier gewoon iedere dag tegen je zeggen dat je NU hulp moet regelen? Waarom heb je dat nog niet gedaan? Geld? Niet gespecialiseerd genoeg? Jouw argwaan tegen hulpverlening? Schaamte? De wens dat het "gewoon" voorbijgaat? Angst voor het geheel dat uit elkaar dreigt te vallen? Angst om te gaan voelen? Of nog anders? Je houdt jezelf voor de gek als je denkt dat er geen hulp voor je is. Maar alsjeblieft, zoek je eigen bron. Lift niet mee op die van je man. Hij krijgt er nu vertrouwen in, ondanks het feit dat jij hapt naar adem, als een vis op het droge. Ga je eigen "life lines" leggen, met een professional en met iemand die je vertrouwt. Echt. Ik gun het je zo. En het lijkt broodnodig. En dit staat los van welke beslissing dan ook. Dit is goed voor jezelf zorgen. In alle denkbare scenario's van zeer groot belang, en je hebt wat bij te leren. En dan zeg ik nu niet dat je "het niet goed doet", want in mijn ogen bestaan goed en fout hierin niet. Ik zie je wel tekort komen en gekwetst zijn. Kijk goed naar wat je nodig hebt. En bespreek dat met anderen, zij kunnen je bijstaan.
woensdag 18 mei 2016 om 07:49
Ik ga mee met Wiebeltje, maar Zeeland ik begrijp je reactie wel hoor. Gewoon lekker ongenuanceerd uit de bocht vliegen. Eigenlijk lees ik dat liever, dan al het geplande, zakelijke gedrag, waarbij je alles wil analyseren.
Natuurlijk bekijken ze je niet zo bij Rodersana. Wil je dat ze zo naar je kijken?
Misschien heb je volgende week voor jezelf de condities al meer helder of je verder wil en hoe. Ook dat wordt meegenomen in een behandelplan. Het gaat niet alleen om de "verslaafde" (wat hij volgens mij niet is), maar ook om de schade die hij heeft aangericht. Er wordt gekeken naar codependency (waar jij heel , heel hard mee bezig bent), maar de client staat op 1.
Nu jij nog.
Natuurlijk bekijken ze je niet zo bij Rodersana. Wil je dat ze zo naar je kijken?
Misschien heb je volgende week voor jezelf de condities al meer helder of je verder wil en hoe. Ook dat wordt meegenomen in een behandelplan. Het gaat niet alleen om de "verslaafde" (wat hij volgens mij niet is), maar ook om de schade die hij heeft aangericht. Er wordt gekeken naar codependency (waar jij heel , heel hard mee bezig bent), maar de client staat op 1.
Nu jij nog.
woensdag 18 mei 2016 om 07:52
Het is geen aapjes kijken bij een verslavingskliniek TO. Het systeem is onderdeel van het traject, hoogstwaarschijnlijk is dat dan ook wat ze met jou erbij willen bespreken. Wat is daar mis mee?
Chat je nog met de vrouw waar jullie samen mee gesproken hebben? Heb je al een behandelaar uitgekozen en een afspraak gemaakt en een verwijzing geregeld?
Chat je nog met de vrouw waar jullie samen mee gesproken hebben? Heb je al een behandelaar uitgekozen en een afspraak gemaakt en een verwijzing geregeld?
woensdag 18 mei 2016 om 08:28
Ik begrijp je reactie wel en je woede nu dat hij wel hulp krijgt en jij niet. Je hebt hem gestimuleerd om hulp te krijgen en die krijgt hij nu en hij is wederom dik tevreden lijkt nu en jij voelt je steeds verder wegzakken in het moeras wat begrip heet. Je denkt dat je huwelijk te redden is als hij verandert en jij het wel redt met wat gesprekjes en het forum maar je lichaam en geestelijke uitputting geven aan dat het niet werkt.
Als je door wil met dit huwelijk moet je als de donder een therapeut zoeken, maakt niet uit welke want de controle over je zelf, die je echt goed had, ben je aan het kwijtraken.Je moet nu voor je eigen evenwicht vechten anders ga je er keihard aan onderdoor. Kom op meid, pak die gouden gids en zoek een therapeut waar je desnoods vandaag al terecht kan.
Als je door wil met dit huwelijk moet je als de donder een therapeut zoeken, maakt niet uit welke want de controle over je zelf, die je echt goed had, ben je aan het kwijtraken.Je moet nu voor je eigen evenwicht vechten anders ga je er keihard aan onderdoor. Kom op meid, pak die gouden gids en zoek een therapeut waar je desnoods vandaag al terecht kan.
woensdag 18 mei 2016 om 08:29
quote:Geronimo2 schreef op 18 mei 2016 @ 08:28:
Ik begrijp je reactie wel en je woede nu dat hij wel hulp krijgt en jij niet. Je hebt hem gestimuleerd om hulp te krijgen en die krijgt hij nu en hij is wederom dik tevreden lijkt nu en jij voelt je steeds verder wegzakken in het moeras wat begrip heet. Je denkt dat je huwelijk te redden is als hij verandert en jij het wel redt met wat gesprekjes en het forum maar je lichaam en geestelijke uitputting geven aan dat het niet werkt.
Als je door wil met dit huwelijk moet je als de donder een therapeut zoeken, maakt niet uit welke want de controle over je zelf, die je echt goed had, ben je aan het kwijtraken.Je moet nu voor je eigen evenwicht vechten anders ga je er keihard aan onderdoor. Kom op meid, pak die gouden gids en zoek een therapeut waar je desnoods vandaag al terecht kan.Hoe is dat spreekwoord?, als het einde in zicht is, is de redding nabij.
Ik begrijp je reactie wel en je woede nu dat hij wel hulp krijgt en jij niet. Je hebt hem gestimuleerd om hulp te krijgen en die krijgt hij nu en hij is wederom dik tevreden lijkt nu en jij voelt je steeds verder wegzakken in het moeras wat begrip heet. Je denkt dat je huwelijk te redden is als hij verandert en jij het wel redt met wat gesprekjes en het forum maar je lichaam en geestelijke uitputting geven aan dat het niet werkt.
Als je door wil met dit huwelijk moet je als de donder een therapeut zoeken, maakt niet uit welke want de controle over je zelf, die je echt goed had, ben je aan het kwijtraken.Je moet nu voor je eigen evenwicht vechten anders ga je er keihard aan onderdoor. Kom op meid, pak die gouden gids en zoek een therapeut waar je desnoods vandaag al terecht kan.Hoe is dat spreekwoord?, als het einde in zicht is, is de redding nabij.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
woensdag 18 mei 2016 om 08:38
quote:elle5460 schreef op 18 mei 2016 @ 07:08:
[...]
Dat komt wel bij haar, ze moet het allemaal mog een Beetje in laten werken, zoals men dat zo mooi noemt.
Ze is angstig, bang, ze weet niet waar ze het grijpen moet, ze pakt ieder touw, wat voor handen is...ze lijkt te sturen, maar doet dat niet, ..en dat kun je haar niet kwalijk nemen,..ze is bang.
Maar zoals is ik al aangaf, het onbewuste gaat aan de slag.
En dat heeft tijd nodig, langzaam wennen, aan het feit, dat ze alleen door zal moeten.
Daar gaat vaak maanden overheen.
En dat geld voor hem ook.
Wat denk je?...dat je zomaar los van elkaar bent, na twintig jaar?
Nee dus.
Die ontkoppeling duurt vaak jaren, en gaat met veel leed gepaard.
.
Mensen weten doorgaans niet, dat het onbewuste groter en sterker is dan het bewuste.
Zij zit nog eeuwig op dit punt.
De buien, van onaangenaamheid, zullen steeds krachtiger gaan toenemen...de benauwdheid neemt toe bv.
.
Het onbewustzijn, onderbewustzijn, heeft tijd nodig.Elle, stop nu met die goede posts want we schroeven onze verwachtingen omhoog als je niet uitkijkt en moet je elke keer de zinnige kant van je zelf laten zien. Niet leuk hoor
[...]
Dat komt wel bij haar, ze moet het allemaal mog een Beetje in laten werken, zoals men dat zo mooi noemt.
Ze is angstig, bang, ze weet niet waar ze het grijpen moet, ze pakt ieder touw, wat voor handen is...ze lijkt te sturen, maar doet dat niet, ..en dat kun je haar niet kwalijk nemen,..ze is bang.
Maar zoals is ik al aangaf, het onbewuste gaat aan de slag.
En dat heeft tijd nodig, langzaam wennen, aan het feit, dat ze alleen door zal moeten.
Daar gaat vaak maanden overheen.
En dat geld voor hem ook.
Wat denk je?...dat je zomaar los van elkaar bent, na twintig jaar?
Nee dus.
Die ontkoppeling duurt vaak jaren, en gaat met veel leed gepaard.
.
Mensen weten doorgaans niet, dat het onbewuste groter en sterker is dan het bewuste.
Zij zit nog eeuwig op dit punt.
De buien, van onaangenaamheid, zullen steeds krachtiger gaan toenemen...de benauwdheid neemt toe bv.
.
Het onbewustzijn, onderbewustzijn, heeft tijd nodig.Elle, stop nu met die goede posts want we schroeven onze verwachtingen omhoog als je niet uitkijkt en moet je elke keer de zinnige kant van je zelf laten zien. Niet leuk hoor
woensdag 18 mei 2016 om 08:59
quote:Geronimo2 schreef op 18 mei 2016 @ 08:38:
[...]
Elle, stop nu met die goede posts want we schroeven onze verwachtingen omhoog als je niet uitkijkt en moet je elke keer de zinnige kant van je zelf laten zien. Niet leuk hoor
Zinnig, onzinnig..het doet niet ter zake.
.
Weet je wat ik leerde, door de jaren van geluk en verdriet heen?
Na mijn scheiding, na mijn vriendjes, na het alleen zijn....uiteindelijk stappen allemaal, alleen door dit leven, ...en waarachtig, zonder pijn, geen geluk.
En zonder geluk, geen pijn.
Want als het al geen scheiding is, dan kan het wel de dood zijn, die je vreselijk afmat.
Of verlies van je ouders, of het dragen van een ziektebeeld van je kind, ik kan van alles noemen..en wou maar dat ik dat niet hoefde, maar ...zo..is ..net ...leven...
Zo zal het zijn..en zo zal het gaan.
.
In het einde, gaat het om aanvaarding en rust.
Acceptatie.
Want dan wandel je alleen,en kijk je op een goede dag, naar een kaarsje...
En zie je zoveel licht, dat je bij jezelf denkt, "hoe kan er zoveel licht, uit dat kaarsje komen.?"
.
De zon schijnt, het licht schijnt, maar als "je zelf schijnt".... Is dat blijvend je grootste goed.
Blij mens ben ik.
Probeer, en doe mijn best, om zoveel als ik kan uit mezelf te halen, en ook al liep ik in een schaduw.
Ik maakte licht, zag licht.
.
En door mijn ex, zal ik dat altijd blijven doen.
Waarvan ik niet weet, dat als ik nooit gescheiden was, ...ik ooit zoveel aan licht zag.
Zoveel aan kracht zag.
Want ook het verlies van mijn moeder, maakte dat het dubbel zo hard aan kwam.
.
Je stapt alleen, door dit leven.
En als je dat accepteert, dan ben je er.
.
Want dan weet je waar ook je krachten liggen.
En aller eerst moet dat voelbaar worden.
Eigenlijk voor ieder mens.
.
Maar ik verklaar het heiligdom ook niet, ik weet het ook niet.
Maar een ding weet ik wel, ik zal ten alle tijden, licht zien...en als iemand dat niet is, naar mij, naar de wereld, toe..
Dan wandeld hij, zij, in idee geval niet meer naast mij.
.
Want ook al is mij pijn gedaan, ik ben niet mijn pijn.
[...]
Elle, stop nu met die goede posts want we schroeven onze verwachtingen omhoog als je niet uitkijkt en moet je elke keer de zinnige kant van je zelf laten zien. Niet leuk hoor
Zinnig, onzinnig..het doet niet ter zake.
.
Weet je wat ik leerde, door de jaren van geluk en verdriet heen?
Na mijn scheiding, na mijn vriendjes, na het alleen zijn....uiteindelijk stappen allemaal, alleen door dit leven, ...en waarachtig, zonder pijn, geen geluk.
En zonder geluk, geen pijn.
Want als het al geen scheiding is, dan kan het wel de dood zijn, die je vreselijk afmat.
Of verlies van je ouders, of het dragen van een ziektebeeld van je kind, ik kan van alles noemen..en wou maar dat ik dat niet hoefde, maar ...zo..is ..net ...leven...
Zo zal het zijn..en zo zal het gaan.
.
In het einde, gaat het om aanvaarding en rust.
Acceptatie.
Want dan wandel je alleen,en kijk je op een goede dag, naar een kaarsje...
En zie je zoveel licht, dat je bij jezelf denkt, "hoe kan er zoveel licht, uit dat kaarsje komen.?"
.
De zon schijnt, het licht schijnt, maar als "je zelf schijnt".... Is dat blijvend je grootste goed.
Blij mens ben ik.
Probeer, en doe mijn best, om zoveel als ik kan uit mezelf te halen, en ook al liep ik in een schaduw.
Ik maakte licht, zag licht.
.
En door mijn ex, zal ik dat altijd blijven doen.
Waarvan ik niet weet, dat als ik nooit gescheiden was, ...ik ooit zoveel aan licht zag.
Zoveel aan kracht zag.
Want ook het verlies van mijn moeder, maakte dat het dubbel zo hard aan kwam.
.
Je stapt alleen, door dit leven.
En als je dat accepteert, dan ben je er.
.
Want dan weet je waar ook je krachten liggen.
En aller eerst moet dat voelbaar worden.
Eigenlijk voor ieder mens.
.
Maar ik verklaar het heiligdom ook niet, ik weet het ook niet.
Maar een ding weet ik wel, ik zal ten alle tijden, licht zien...en als iemand dat niet is, naar mij, naar de wereld, toe..
Dan wandeld hij, zij, in idee geval niet meer naast mij.
.
Want ook al is mij pijn gedaan, ik ben niet mijn pijn.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
woensdag 18 mei 2016 om 09:33
quote:coralie76 schreef op 18 mei 2016 @ 09:26:
Elle, je moet tegeltjes met je wijsheden erop gaan verkopen!
Haha, dat heb ik al eens vaker gehoord ja..,grappig.
Nee hoor, ik help daar waar ik kan, waar het in mijn mogelijkheden ligt, mijn grootste goed, is mensen helpen.
.
Maar laatst kreeg ik van al mijn collega,s te horen,het aller aller mooiste compliment...!
"Door jou, krijgen we er zin in!"... Je bent zo,n drive elle, jij stuwt ieder mens, jij maakt van het meeste verdriet, nog iets vreugdevolst."
.
En is het dat niet?..wat het leven eigenlijk tegen je wil zeggen?
.
Dat is leven.
Elle, je moet tegeltjes met je wijsheden erop gaan verkopen!
Haha, dat heb ik al eens vaker gehoord ja..,grappig.
Nee hoor, ik help daar waar ik kan, waar het in mijn mogelijkheden ligt, mijn grootste goed, is mensen helpen.
.
Maar laatst kreeg ik van al mijn collega,s te horen,het aller aller mooiste compliment...!
"Door jou, krijgen we er zin in!"... Je bent zo,n drive elle, jij stuwt ieder mens, jij maakt van het meeste verdriet, nog iets vreugdevolst."
.
En is het dat niet?..wat het leven eigenlijk tegen je wil zeggen?
.
Dat is leven.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
woensdag 18 mei 2016 om 10:26
Ehm...dood gaan..? Nog ff liever niet Ellen.
Dankjewel voor alle reacties. Zag het gisterenavond /nacht ff niet meer zitten. Voelde me echt even heel erg alleen staan en zielig. Idd een slachtofferrol die niet 'functioneel' is. Natuurlijk begrijp ik rationeel ook eigenlijk wel dat dat niet de insteek is van die kliniek, om mij eens 'lekker even te gaan zitten beoordelen'. Toch voelde dat ff zo. En het zegt idd alles over de schaamte die ik voel voor mezelf ook in deze situatie. Al dan niet terecht.
Ik ben overigens hard bezig met de door de ha voorgestelde instanties te bellen en mailen met vragen, vooral de vraag hoe lang de wachtlijst is. Eén instelling belde ik gisterochtend, die vroeg me om deze ochtend terug te bellen, dan zouden ze me het antwoord kunnen geven op de wachtlijst-vraag. (Hoe lang die is)
Maar deze ochtend zat er blijkbaar weer een andere persoon aan de telefoon, zij wist van niets, of ik morgen dan maar weer terug wilde bellen? En anders moest ik me maar even aanmelden via de site.
Dit laatste dan toch maar gedaan, wel met fictieve gegevens. (Voorletter: A, Achternaam: Noniem ) Ik wil niet volledig online met de billen bloot als daarna blijkt dat ze pas over 3 maanden plaats hebben. (Dan ga ik liever naar een andere praktijk.) Daarna in de open ruimte dit natuurlijk even netjes uitgelegd.
Dadelijk naar mijn werk tot 18.00, dan eten, en vanavond met oudste zoon naar de schoolpsycholoog. Hij heeft ook nogal heftige/turbulente zielenroerselen. (Al langere tijd.) Was daar pas sinds een kleine week (volledig?) open over naar ons. (Leek los te staan van dit hele verhaal overigens) Ben nu wel alert. Vraag me af of hij vanavond mss bij die psycholoog aan ons gaat vertellen dat hij het weet, van dat hoerenlopen. Ofzo. Zou kunnen. Hypothetisch. Weet dan niet goed hoe ik zou moeten reageren.
Nog maar even niet op vooruit lopen.
Eerst werken.
Dankjewel voor alle reacties. Zag het gisterenavond /nacht ff niet meer zitten. Voelde me echt even heel erg alleen staan en zielig. Idd een slachtofferrol die niet 'functioneel' is. Natuurlijk begrijp ik rationeel ook eigenlijk wel dat dat niet de insteek is van die kliniek, om mij eens 'lekker even te gaan zitten beoordelen'. Toch voelde dat ff zo. En het zegt idd alles over de schaamte die ik voel voor mezelf ook in deze situatie. Al dan niet terecht.
Ik ben overigens hard bezig met de door de ha voorgestelde instanties te bellen en mailen met vragen, vooral de vraag hoe lang de wachtlijst is. Eén instelling belde ik gisterochtend, die vroeg me om deze ochtend terug te bellen, dan zouden ze me het antwoord kunnen geven op de wachtlijst-vraag. (Hoe lang die is)
Maar deze ochtend zat er blijkbaar weer een andere persoon aan de telefoon, zij wist van niets, of ik morgen dan maar weer terug wilde bellen? En anders moest ik me maar even aanmelden via de site.
Dit laatste dan toch maar gedaan, wel met fictieve gegevens. (Voorletter: A, Achternaam: Noniem ) Ik wil niet volledig online met de billen bloot als daarna blijkt dat ze pas over 3 maanden plaats hebben. (Dan ga ik liever naar een andere praktijk.) Daarna in de open ruimte dit natuurlijk even netjes uitgelegd.
Dadelijk naar mijn werk tot 18.00, dan eten, en vanavond met oudste zoon naar de schoolpsycholoog. Hij heeft ook nogal heftige/turbulente zielenroerselen. (Al langere tijd.) Was daar pas sinds een kleine week (volledig?) open over naar ons. (Leek los te staan van dit hele verhaal overigens) Ben nu wel alert. Vraag me af of hij vanavond mss bij die psycholoog aan ons gaat vertellen dat hij het weet, van dat hoerenlopen. Ofzo. Zou kunnen. Hypothetisch. Weet dan niet goed hoe ik zou moeten reageren.
Nog maar even niet op vooruit lopen.
Eerst werken.
