Verder na bedrog, hoe?

Zeeland,



Ik heb je topic van het begin gevolgd en rond diezelfde dagen kwam ik erachter dat mijn leven afgelopen jaar een volledige leugen is geweest. Dus ik herken de emoties, de gesprekken, het geanalyseer. Mijn post zal denk ik ook van hot naar her gaan, sorry voor de warrigheid.



Mijn vriend en ik zijn in december uit elkaar gegaan na een aantal jaar samen. Het laatste jaar was erg zwaar omdat het slecht ging met zijn kinderen bij zijn ex. (denk aan kinderbescherming, rechtszaken). Hij ging eraan kapot wat de kinderen overkwam en ik net zo goed want ik hou zielsveel van ze. En ik hielp hem met alles, liet ver over mijn grens gaan want hij had het zo moeilijk, gaf hem alle vrijheid want een beetje op adem komen verdiende hij wel. Wat hield ik van hem, met al zijn fouten en zwakheden en vele mooie kanten. Mijn maatje en allerbeste vriend. Vanaf ergens in maart begon er wat te veranderen. Ik kon de vinger er niet op leggen maar ik vermoedde dat hij misschien een ander had, mij raakte hij niet meer aan. Als wetenschapper zijnde een hel want je gevoel zegt het 1 maar zonder empirisch bewijs wil je niet iemand veroordelen. Hij zat ook in een depressie dus het kon ook daardoor komen. Ik had een vermoedde met wie en ik heb zelfs gedacht, als het zo is, is het in een paar weken voorbij en zal hij wel tot de conclusie komen wat echt belangrijk is.



Ik heb het nooit gevraagd want ik wist zogauw ik wantrouwen zou uiten, maakte ik echt alles kapot. Wat heb ik gehoopt elke keer weer dat ik weer een echte kus zou krijgen, dat hij me weer leuk genoeg zou vinden voor de seks Wat een hel. Er kwam weer toenadering, hij ging in therapie en wilde ons niet kwijt. In december kreeg ik weet het idee dat er een ander was. Deze keer deed ik wat ik nooit had willen doen: ik ging zoeken naar bewijs. Dat feit zei al genoeg want ik vertrouwde hem niet meer. Ik vond het en hij, ja hij, beindigde de relatie toen ik hem ermee confronteerde. Ontkende nog steeds alles maar ik wist beter. Later vertelde hij dat hij het me gewoon niet langer meer aan wilde doen en het daarom beeindigde. Ik geloof hem daar zeker in.



We hielden wel contact want ook zonder relatie waren we wel vrienden. Twee weken geleden, vertelde hij me de waarheid. Er was inderdaad twee keer een ander. Er volgden vele vele gesprekken, net als bij jou thuis. Wat hij me allemaal vertelde, is iets waar jij misschien ook wat aan hebt voor met jouw man. Omdat het geen relatie meer was, kon hij volledig open en eerlijk zijn omdat hij mij als beste vriendin niet kwijt wilde door zijn daden.



Hij zei dat hij volledig egoistisch is geweest. In alle ellende en na jaren hel met ex vond hij dat hij gewoon eens wilde doen waar hij zin in had. Gevochten voor mij en het tegengegaan? Geen seconde. Hij vertelde alleen maar aan zichzelf te hebben gedacht. De andere dames waren puur een vlucht. Snel, makkelijk, iemand waarbij hij even niet Kerel in de ellende was maar gewoon even zorgenloos kon zijn. Als hij mij zag voelde hij zich zo schuldig. Het schuldgevoel verteerde hem. Hij kon me daarom niet meer aanraken omdat hij wist wat hij gedaan had en hij het gevoel had me dan helemaal te gebruiken. Maar hij wilde me ook niet kwijt omdat hij heel veel van me hield. Door die ander, veranderde zijn gevoel voor mij, van liefdespartner naar veel meer dan gewone vriendin, als familie. (iets wat we voor ons relatie ook waren). Hij heeft heel vaak het willen bekennen maar was zo bang dat ik dan weg zou lopen en hij me kwijt was. Hij zag ook hoeveel ik van hem hield, hoe lief ik was en wilde me geen pijn doen en elke keer dacht hij: ik verdien haar niet. Want hij wist wat hij gedaan had.



Hij is heel onzeker, zoekt continue naar bevestiging en heeft een enorm gebrek aan empathie. In de lijstjes over narcisme herkent hij heel veel, ik ook vrees ik. Ik heb hem nooit zo willen zien want het was ook een hele lieve man. Ik zocht vroeger naar bevestiging dat hij lief was, en dat was hij deels maar daardoor wilde ik alles wat mis was eigenlijk niet zien. Want het was mijn maatje.



Alleen nu komen er steeds meer dingen in helderder licht, steeds meer zaken waarvan ik denk: jezus, heb ik dat gepikt? Steeds meer blijkt hoe egocentrisch hij eigenlijk was en zal blijven. Nu ook, zit hij bij een seksdate. Weer blijven vluchten. Hij kan letterlijk zichzelf in de spiegel niet aankijken.



Hij is nu zo eerlijk tegen me. Zozeer dat ik echt alles weet. De band die we hadden is er nog en dat zal best wel blijven. Alleen een relatie zal het nooit meer worden. Juist nu ik zie hoe hij is, zie ik in dat je dat ook niet met zo'n man moet willen. Vrouwen zijn gebruiksvoorwerpen, ik was daarop de uitzondering. De band ging emotioneel zo diep ook, dat hij dat niet aankon. En de vlucht in het oppervlakkige is zo makkelijk en lekker dan.



ik wilde net als jij weten waarom. Waarom gooi je iemand weg die onvoorwaardelijk van je hield? Die wist dat je loog en nog bij je bleef? Waarom ons niet een echte kans geven? Waarom alles in 1 keer weggooien? Waarom niet vechten? En wat voelde en voel ik me waardeloos. Want als ik het in zijn ogen waard was geweest, had hij dit niet gedaan. Niet goed genoeg zijn voor iemand die zelf liegt en bedriegt en zichzelf waardeloos vindt, is zo erg. Als hij al niet ziet dat ik wat waard ben, wie zal het wel doen dan? Ook ik analyseer en huil me suf. De gesprekken helpen met loslaten en inzien dat hij zo in elkaar steekt dat een gezonde echte liefdes relatie niet mogelijk is. Hij wil graag anders zijn en veranderen maar uitstek ik zie nu hoe hard hij zijn best doet en hoe ontzettend moeilijk het is. Het zit in hem.



Dat stemt mij in jouw situatie, TO ook weinig hoopvol. Het hoeren bezoek doet me erg denken aan wat mijn ex beschrijft. Die drang naar even jezelf goed voelen, de vlucht, oppervlakkige bevestiging, even seks zonder gevoel en gedoe...dat zoekt hij ook. Het is een leeg bestaan vol zelfhaat.



Ik hou nog steeds van hem, zelfs nu ik dit weet. Maar goed is hij niet voor mij in een relatie. Dus dat moet ik niet willen. Maar wat had ik gewild dat het allemaal anders was gelopen.



Ik hoop dat je wat aan mijn post hebt. Sorry anders voor de lengte.

Overigens wil ik alle posters ook bedenken. Als meelezer hebben jullie mij ook zo vaak geraakt, Turqasi toen ze de vrouw beschreef die ook zo haar best deed leuk te zijn (gehuild heb ik want dat deed ik ook), Wiebeltje, Suzy met de ellenlange maar prachtige post, Sapsorrow wiens gedachtengang ik zo herken. Elle die soms zo grappig is maar ook hele rake dingen zegt. Voor mij helpt het ook allemaal en ik denk voor nog veel meer mensen.



Ik zie liefde als agape, gericht op de ander, op elkaar zien, op de band met elkaar. Niet op het ego. Maar dat werkt alleen maar als je allebei die houding hebt en met zo'n man als ik en TO had, is dat denk ik niet haalbaar tenzij er rigoreus iets gaat veranderen. En dat is heel moeilijk en zal met vele fouten gepaard gaan. Ik sta er liever bij als vriendin/soort van zusje, dan relatiepartner want dat laatste zou denk ik zeker pijn opleveren.



Ik heb het trouwens maar 2 mensen verteld. Uit schaamte. Want wat voel ik me dom dat ik zo gevochten heb voor ons, terwijl hij niks deed. Ik schaam me diep zo opzijgezet te zijn, en dat ik nog steeds wilde vechten. Alsof ik mezelf niet meer waard achtte. Maar dat was niet de gedachte achter het vechten, de gedachte was dat ik mezelf recht wilde aankijken en kon zeggen dat ik alles had gedaan wat ik kon om het te laten werken en ik niet het soort mens wilde zijn die een ander zomaar weggooit waar ze van houdt, die fouten kan vergeven en niet verzuurd raakt. Daar ben ik ook wel trots op alleen de schaamte overheerst nog.

Ikeaps, alleen de schaamte overheerst nog. Waarom? Weet het wel hoor, maar ik heb de schaamte over mijn schouder gegooid. Vertel wat er is gebeurd in nette bewoordingen. Niet met een wijzend vingertje.

Het is zulk omgekeerd gedrag, jij schaamt je voor het gedrag van een ander. Kap daar mee!

Echt daarvoor ben je teveel waard.

Ik heb overigens geen behoefte aan vriendschap met ex-man. Teveel leugens zijn er geweest.

Waarom overheerst de schaamte? Omdat hij het mij niet waard vond waar hij andersom zoveel voor mij betekende. Omdat ik oprecht geloofde dat hij zoveel van me hield dat dat het zou overwinnen van de oppervlakkige vlucht naar spanning en bevestiging. Omdat het me bevestigt in de angst dat zelfs als ik alles goed doe, alles geef, ik nog steeds niet goed genoeg ben. Omdat ik me dom voel, omdat ik hem over zoveel grenzen heb laten gaan, heel bewust ook nog. Ik ben niet gek, ik wist wat ik deed en waarom: uit liefde. Ik vermoedde dat hij me bedroog en nog wilde ik hem. Om al die redenen is er schaamte. Maar vooral: ik was het niet waard om voor te vechten.



Dat is wat ik voel tenminste. Hij doet alles dat juist weg te nemen en ik zie dat hij echt zijn best doet, echt van me houdt en volledig eerlijk is, dat hij alles wil doen mij niet kwijt te raken nu. Alleen ik had willen zien dat hij zo vocht voor de relatie als hij nu vecht voor de vriendschap. Dat is wat pijn doet.

Prachtig ikeaps, wat kun je mooi vertellen.

Maar een ding, ...je was het niet waard om voor te vechten,?

Ja leuk ja, allemaal heel mooi, ik heb ook zo gedacht, maar het klopt natuurlijk van geen kant.

Dat prent je jezelf in, een mens kan zichzelf heel wat wijs maken he?...eigenlijk geweldig.

Zo vloeiend ook, zo zal het wel zijn..denken we dan.

..

Maar dat gaan we niet doen, door zo,n miertje, in ons hele grote mierennest.

Niks hoor.

We trappen erop, hup, klaar, weg wezen strepen.

En dan gaan we door.

.

Kijk..en zo kan het dus ook.

Want tja..als ik me druk moet gaan maken, om een niet werkend miertje in een mierennest, dan heb ik wel iets beters te doen, dan gaan lopen zeiken, en tieren,..dat zo,n nest niet werkt.

Om dan ook nog eens te gaan denken, het was mijn nest niet waard, ik niet waard, bla bla.

.

Maar wel leuk bedacht van je.

We moeten voorruit, niet achteruit.

Ik wil dat best even hoor, maar dan moet het the fuckmier afgelopen zijn!

quote:Ikeaps2014 schreef op 16 mei 2016 @ 16:53:

[...] Als hij al niet ziet dat ik wat waard ben, wie zal het wel doen dan? [...]



Dag Ikeaps,



Allereerst een Wat een rottijd maak jij ook mee.



Bovenstaande zin uit je relaas vond ik verdrietig. Want hier maak je volgens mij een redenatiefout. Juist om wie hij is en hoe hij in elkaar steekt kan hij niet zien wat je waard bent en wie jij bent.

Dus niet: 'als híj het al niet kan zien...' want dan veronderstel je dat uitgerekend hij dat wél zou moeten kunnen. Wat niet klopt. Je volgende opmerking ('wie zal het wel doen dan') lijkt me daarom los te staan van je ervaring met hem. Juist met iemand die heel anders in elkaar steekt zal de kans veel groter zijn dat die het wel zal zien.

Ikeaps, ik denk dat hij weet wat je waard bent, maar hij kan jou daar niet naar behandelen, omdat hij zichzelf niets waard vindt (daarom wilde hij je ook niet kwijt). Ook voor respect geldt dat als je het zelf niet hebt, kun je het een ander ook niet geven en zeker niet in relaties als partners van elkaar, dan spelen deze issues een grote rol.

Vandaar ook dat hij je beter behandeld in een vriendschap dan in de relatie (denk ik).



Super dat je voor jezelf hebt gekozen meid, doorzetten het moeilijkste heb je gehad en je zal jezelf echt weer beter gaan voelen. En jij vind jezelf "stiekem" heel veel waard, anders had je deze keuze niet gemaakt.

Nu alleen nog die negatieve gedachtengang daaromtrent afleren







Ps wie zal het nu doen: zien wat jij waard bent? Jij!!! Je doet het al door de keuzes die je gemaakt hebt en vanuit jouw besef hierover (inzien hoe de relatie echt zat ipv romantiseren). Van daaruit zal ook verandering komen. Wilde ik nog even tegen je zeggen

Zeeland, ik zat dr. Phil te kijken vandaag en hij gaf aan dat kinderen dondersgoed weten wat/dat er is, ze horen wat er gezegd wordt en ook wat er niet gezegd wordt.



Wellicht zou je bepaalde dingen (kennen ze het geheim, lopen ze op hun tenen, rekenen ze het zichzelf aan) kunnen tackelen door ze te vragen wat ze voelen en wat er door hun kop heen gaat. Vandaaruit kun je verder met ze praten en vernemen waar ze behoefte aan hebben in deze stressvolle tijden.



Dingen melden aan ze is heel anders dan ze begeleiden door deze situatie waarbij ze dan ook zullen blijven weten dat ze op jullie beiden kunnen rekenen ongeacht of er veranderingen zullen zijn of niet.

quote:Ikeaps2014 schreef op 16 mei 2016 @ 17:02:





Ik zie liefde als agape, gericht op de ander, op elkaar zien, op de band met elkaar. Niet op het ego. Maar dat werkt alleen maar als je allebei die houding hebt en met zo'n man als ik en TO had, is dat denk ik niet haalbaar tenzij er rigoreus iets gaat veranderen. En dat is heel moeilijk en zal met vele fouten gepaard gaan. Ik sta er liever bij als vriendin/soort van zusje, dan relatiepartner want dat laatste zou denk ik zeker pijn opleveren.



.Ik ben het met je eens dat bij veel van dit soort mannen dit een groot probleem is. Meestal is de keuze dan het gedrag aanvaarden of de relatie beëindigen. Het lukt alleen wanneer een man daadwerkelijk wil veranderen en de partner daar ook in wil investeren. Dat eerste schort het vaak aan.

ikeaps, JUIST hij kan niet zien wat jij waard bent, door wie hij is. Niet andersom.

Jij bent te goed voor hem, en een ander zal jouw waarde zien. Maar begin alsjeblieft zelf je waarde te zien! En al voel je het nog niet in het begin, behandel je zelf met respect, dan ga je het wel voelen.

Elle en Toiletrol, en Rrinkje jullie zeggen allen hetzelfde: door hoe hij is kan hij mijn waarde niet zien. En rationeel kan ik het begrijpen maar ik voel het niet. Juist hij voor wie ik zoveel gedaan heb, die ik zo onvoorwaardelijk lief heb gehad, juist hij heeft alle mogelijkheid gehad het te zien (vandaar, als hij het niet ziet na alles, wie dan wel). Maar hij nam me volledig voor lief. Tuurlijk had ik ook mijn kop in het zand kunnen steken en eindeloze luchtige dingen kunnen doen maar ik deed het bewust niet. Want ik vocht met alles wat ik had om zijn en daarmee onze situatie beter te maken, voor de kinderen ook die het zo verdienen en voor de toekomst. Die andere vrouw, een lief meisje nog van 21, die kreeg alle leuke kanten en dingen. En kreeg ik de ellende en de realiteit, de man die op was, gestresst om de kinderen, niet meer kon en weinig voelde. En ik wilde het doorstaan voor hem, voor ons, zonder enig probleem. Het voelt zo oneerlijk omopzijgeschoven te worden omdat je niet meer nieuw was, niet meer spannend genoeg, omdat hij niet kon vluchten maar juist omdat je er was voor hem en van hem hield, omdat je in de werkelijkheid zat met hem in plaats van meeging in een vluchtillusie.



Het voelt alsof ik gestraft ben omdat ik er voor hem was en wat wij hadden wel echt was. Weggegooid of het niks was, alsof hij op elke hoek van de straat een vrouw kan vinden die zoveel van hem hield, wist wie hij was en alles wilde doen om samen het geluk te vinden en die zoveel van zijn kinderen houdt. Alsof elke andere vrouw waarhij weinig echts mee heeft een betere optie was dan ik.



En ik wilde ook hoor, naar de bios, naar het strand, noem maar op. Maar ja, dat deed hij met haar. En met mij deelde hij de stress en ellende en dan klagen dat hij geen puf had voor leuke dingen. Dat doet zoveel pijn.



Kiki, ik denk dat je gelijk hebt over hem en dat hij me nu in de vriendschap veel beter zal behandelen. Alleen ik ben niet de heldin die je van me maakt hoor. Het was niet mijn keus, maar de zijne om de relatie te stoppen. Ik heb niet de kans gehad te kiezen voor mezelf en ik vrees dat als hij toen alles opgebiecht had zoals nu en had aangegeven voor ons willen vechten, dat ik het nog had aangekeken. Want ik wilde hem helemaal niet kwijt. Hij heeft de keus voor mij gemaakt omdat hij er heilig van overtuigd is dat hij me in een relatie alleen meer pijn zou doen en weer vreemd zou gaan omdat de lok van de spanning zo groot is en zijn karakter zo zwak. Ik denk dat hij gelijk heeft hoor, maar ik had de keus willen maken. Zelfs dat ontnam hij me.



Ik zou zo graag willen zien dat hij inziet hoe waardevol het is wat hij heeft weggedaan. Juist hij. Want zijn mening is nog steeds belangrijk voor me, ik wil dat hij me ziet om wie ik ben. Hij zegt dat dat precies de reden is dat hij me niet kwijt wil, dat ik behalve de kinderen en zijn ouders de enige ben waar hij van houdt en die het allerdichtste bij staat. En toch...hoe kon je een relatie dan zo makkelijk weggooien? Ik begrijp het niet.



Zeeland, ik hoop niet dat je het erg vind dat ik zo post. Beetje een egopost zo. Geef het gerust aan als je het liever niet hebt. Het is en blijft jouw topic en je hebt het al moeilijk genoeg. Hoe is het vandaag?

Ikeaps, mischien, heel mischien, moet je het maar gewoon accepteren, weet je?..als iemand niet graag bij jou wil zijn, waarom zou jij dan bij diegene willen zijn?

Je hebt eigenlijk geen keus, niet erg, die keus werd voor je gemaakt, jij had het graag anders gewild.

.

Waardeer jezelf daarom, en ...daarop.

.

Meer is er niet van, ik weet dat ik hard klink, maar doe je het niet rechtsom, dan gaan we linksom.

.

Ooit ...trouwens deze op zijn sterfbed...zal hij eindelijk, spijt hebben," wat heb ik gedaan, wat heb ik veroorzaakt?"

Maar ik denk het niet.

En zelfs dat is niet erg.

.

Het was er niet, zoals jij het zo graag ziet, zag, accepteer het gewoon.

Je drukt je prachtig uit, zo ook heb ik hetbgevoeld en ervaren, maar nu niet meer..ik ben er gewoon mee gestopt.

Zo op een dag, door de jaren heen, eigenlijk mischien al gauw, waar ik zelf versteld van stond.

Ik aanvaarde.

Het was zo..het is zo.

En zo zal het gaan, en zo zal het zijn.

.

Aanvaarding is rust.

Ikeaps, ik begrijp wat je zegt, je gaf aan dat hem niet wilde confronteren omdat je wist dat hij de relatie zou stoppen en toch heb je het gedaan. Iets in jou wilt toch meer, iets in jou heeft er voor gekozen om die kop uit het zand te halen en dat is het stukje waar je mee verder moet.



Er is er maar 1 die bepaald wat jij waard bent en dat ben jij zelf. Ja je hebt alles gegeven en je bent jouw eigen grenzen over gegaan, daardoor weet je nu absoluut dat een relatie met hem niet werkt, hoe erg je ook je best deed. Een relatie maak en doe je met z'n tweeën.



Kan me heel goed voorstellen dat je er nog geen winst ik ziet, maar dat gaat echt wel komen wanneer je doorzet.



Hij is degene met een probleem en daar hoef jij je niet minder om te voelen. De 21 jarige dame zou in precies dezelfde positie komen als zij de vaste vriendin zou zijn geweest.



Relativeren is de key nu voor jou. Het is niet niks om na zo een tijd van jezelf wegstoppen en jezelf minder maken, nu die gedachten ineens over boord te gooien. Daarom relativeren als je weer zo denkt, kijk naar jezelf, niet naar hem.



Help jezelf zoals je hem wilde helpen! Wees lief tegen jezelf zoals je bij hem deed, cut yourself slack zoals je bij hem deed. Toch interessant om te zien hoeveel mensen doen en geven om een ander/de partner te helpen, maar ondertussen wel jezelf naar de vernieling helpen. Je zal toch een keuze hierin moeten maken. Ga ik mezelf nog meer pijn doen om wat hij mij niet gegeven heeft (in deze fase zijn het nl jouw gedachten die je ongelukkiger maken, niet hij) of ga ik mezelf nu verder helpen?



En ik weet dat het moeilijk is (zit er zelf ook middenin) maar wat Elle zegt, je zal moeten accepteren. Je hebt je best gedaan, het heeft niet mogen baten. Zet jezelf op 1 neem al deze dingen mee, zodat je niet weer in zo'n situatie komt. Want meis, je bent het waard om van te houden, maar dat begint wel bij jezelf.



Enne ook niet zo raar he dat "anderen nog niet zien" hoe leuk, liefdevol en hoeveel jij waard bent, want je zat in een foute relatie. Andere mensen, mensen op dezelfde golflengte zullen zeker zien hoe liefdevol jij bent if you put yourself out there, niet wanneer je nog in een slechte relatie blijft fysiek noch in jouw eigen gedachten

O Ikeaps.



en voor Zeeland ook.



wij kunnen lullen wat we willen en iedereen bedoelt het goed, maar je zal er maar in zitten. Ik wens jullie vredemet jezelf.

wij kunnen lullen wat we willen en iedereen bedoelt het goed, maar je zal er maar in zitten. Ik wens jullie vredemet jezelf.[/quote]



Deze is belangrijk, volgens mij. Wat de partners hebben gedaan, is gedaan en niet meer terug te draaien. Wat jullie, Zeeland en Ikeaps, doen en gaan doen, zou allemaal in dat kader moeten staan. Je moet er uiteindelijk vrede met jezelf over kunnen hebben en als dat niet zo is, doe dan waar je wel tevreden over kunt zijn. Zorg ervoor, dat je op je 70e niet hoeft te denken, "als ik toen zus of zo harde gedaan, dan had ik me nu misschien beter over mezelf gevoeld". Wat dat betreft, Zeeland, dank ik dat je de voor jou juiste weg bewandeld. Paniek, pijn, diep verdriet, de bodem raken, zodat je je kunt afzetten om weer boven te komen, het gebeurt en het is niet anders en het gaat voorbij, daarna zit je op de puinhoop en kun je weer gaan bouwen.

En Zeeland, werken in deze situatie lijkt niet te doen, maar het helpt een beetje bij het tijdelijk "vergeten" van de narigheid, sterkte!

quote:Ikeaps2014 schreef op 16 mei 2016 @ 21:51:

Elle en Toiletrol, en Rrinkje jullie zeggen allen hetzelfde: door hoe hij is kan hij mijn waarde niet zien. En rationeel kan ik het begrijpen maar ik voel het niet. Juist hij voor wie ik zoveel gedaan heb, die ik zo onvoorwaardelijk lief heb gehad, juist hij heeft alle mogelijkheid gehad het te zien (vandaar, als hij het niet ziet na alles, wie dan wel). Maar hij nam me volledig voor lief. Tuurlijk had ik ook mijn kop in het zand kunnen steken en eindeloze luchtige dingen kunnen doen maar ik deed het bewust niet. Want ik vocht met alles wat ik had om zijn en daarmee onze situatie beter te maken, voor de kinderen ook die het zo verdienen en voor de toekomst. Die andere vrouw, een lief meisje nog van 21, die kreeg alle leuke kanten en dingen. En kreeg ik de ellende en de realiteit, de man die op was, gestresst om de kinderen, niet meer kon en weinig voelde. En ik wilde het doorstaan voor hem, voor ons, zonder enig probleem. Het voelt zo oneerlijk omopzijgeschoven te worden omdat je niet meer nieuw was, niet meer spannend genoeg, omdat hij niet kon vluchten maar juist omdat je er was voor hem en van hem hield, omdat je in de werkelijkheid zat met hem in plaats van meeging in een vluchtillusie.



Het voelt alsof ik gestraft ben omdat ik er voor hem was en wat wij hadden wel echt was. Weggegooid of het niks was, alsof hij op elke hoek van de straat een vrouw kan vinden die zoveel van hem hield, wist wie hij was en alles wilde doen om samen het geluk te vinden en die zoveel van zijn kinderen houdt. Alsof elke andere vrouw waarhij weinig echts mee heeft een betere optie was dan ik.



En ik wilde ook hoor, naar de bios, naar het strand, noem maar op. Maar ja, dat deed hij met haar. En met mij deelde hij de stress en ellende en dan klagen dat hij geen puf had voor leuke dingen. Dat doet zoveel pijn.



Kiki, ik denk dat je gelijk hebt over hem en dat hij me nu in de vriendschap veel beter zal behandelen. Alleen ik ben niet de heldin die je van me maakt hoor. Het was niet mijn keus, maar de zijne om de relatie te stoppen. Ik heb niet de kans gehad te kiezen voor mezelf en ik vrees dat als hij toen alles opgebiecht had zoals nu en had aangegeven voor ons willen vechten, dat ik het nog had aangekeken. Want ik wilde hem helemaal niet kwijt. Hij heeft de keus voor mij gemaakt omdat hij er heilig van overtuigd is dat hij me in een relatie alleen meer pijn zou doen en weer vreemd zou gaan omdat de lok van de spanning zo groot is en zijn karakter zo zwak. Ik denk dat hij gelijk heeft hoor, maar ik had de keus willen maken. Zelfs dat ontnam hij me.



Ik zou zo graag willen zien dat hij inziet hoe waardevol het is wat hij heeft weggedaan. Juist hij. Want zijn mening is nog steeds belangrijk voor me, ik wil dat hij me ziet om wie ik ben. Hij zegt dat dat precies de reden is dat hij me niet kwijt wil, dat ik behalve de kinderen en zijn ouders de enige ben waar hij van houdt en die het allerdichtste bij staat. En toch...hoe kon je een relatie dan zo makkelijk weggooien? Ik begrijp het niet.



Zeeland, ik hoop niet dat je het erg vind dat ik zo post. Beetje een egopost zo. Geef het gerust aan als je het liever niet hebt. Het is en blijft jouw topic en je hebt het al moeilijk genoeg. Hoe is het vandaag?

Ik kende iemand die precies in zo'n relatie zat zoals jij. Elke keer bedroog hij haar en elke keer nam ze hem terug tot hij zelf de stekker eruit trok. Ik begreep haar verdriet, woede enz maar na een jaar wilde ze hem zelfs nog terug. Ik vroeg me toen af of dat nu te maken had met liefde of dat hij voor alles stond wat ze wel en niet wilde en dat interpreteerde als liefde of was het een kwestie van "ik heb verloren". Met het laatste bedoel ik dat je te lang kan blijven hangen in "ben ik niet goed genoeg". Na zoveel tijd zou je je ratio teruggevonden kunnen hebben en bedenken, hoe erg het ook is, iemand kan minder van je houden maar daar heb ik verder geen invloed op en heeft niets met mij persoonlijk te maken maar gewoon met het feit dat alles aan verandering onderhevig is.



Jij houdt het stil want je schaamt je voor zijn gedrag, ik vraag me af of, wanneer je het van de daken zou brullen, je die schaamte kwijtraakt. Zelfs dat neem je op je, hij hoort zich te schamen maar dat hoeft hij niet want jij behoedt hem daarvoor door het stil te houden. Je hebt je leven klem gezet door je leven te wijden aan hem en niet aan je zelf. Is het leven daarvoor bedoelt? Is er niets in het leven waar jij voor kan gaan zonder dat het in het teken van je gevoelens voor hem staat? Als je het allemaal zou loslaten die "wat als...." gedachte, zou je dan in paniek raken omdat je leven dan in het teken van jouw gevoelens en behoeften komt te staan, is dat niet genoeg om voor te leven, moet hij perse een rol spelen daarin?

Zeeland, man vandaag naar therapie toch?



Zeg niet je werk op, ook niet voor een dag. Het klinkt of je een leuke baan en prima inkomen hebt. Probeer er steun uit te halen, zowel inhoudelijk als vanwege het feit dat het je economisch zelfstandig laat zijn.

Zeeland, sterkte weer vandaag. Niet officieel minder gaan werken hoor, daarmee heeft meneer Zeeland je alleen maar meer in de tang. Overigens lees ik hieruit ook dat hij ervan uit gaat dat jullie samen blijven.

Idbieepl, dat lees ik ook. De man van Zeeland brengt het als een lief voorstel, maar dat vind ik het niet. Voor zichzelf besluit hij niet tot minder werken maar het noemen van een burn-out; "daar op" kan hij best nog een fiks aantal keren thuis blijven. Ik weet het niet hoor, de vanzelfsprekendheid van denken zit me dwars, evenals de suggestie van zorgen voor Zeeland, terwijl juist die zorg over haar welzijn zo verschrikkelijk ondermijnd is, door hem. Ik zou als ik Zeeland was en nog niet wist of ik met hem mijn leven kan blijven delen mijn lot zeker niet in zijn handen leggen. Even op eigen benen, en dan zijn juist zorgen voor jezelf, zorgen voor je kinderen en je werk grote steunpilaren, althans, zo heb ik dat ervaren. Hoe zwaar ook, ze zijn zuiver en van jezelf. Als je dat kunt voelen heel steunend in het proces van doorvoelen of je relatie en je man ook nog "van jou" zijn.

Sterkte zeeland.

En idd minder werken niet doen hoor. Wellicht is het een welkome afleiding en het maakt je financieel onafhankelijk(er).

Hebben jullie uitgesproken bij elkaar te willen blijven? Het lijkt erop dat je man daar idd vanuit gaat. Kan hij niet even een tijdje elders wonen, je wat rust gunnen? De kids weten toch al dat het niet goed gaat tussen jullie. Even wat afstand zodat je de dingen voor jezelf eens goed op een rijtje kan krijgen zonder dagelijks met hem geconfronteerd te worden

quote:sofietje83 schreef op 17 mei 2016 @ 09:38:

Sterkte zeeland.

En idd minder werken niet doen hoor. Wellicht is het een welkome afleiding en het maakt je financieel onafhankelijk(er).

Hebben jullie uitgesproken bij elkaar te willen blijven? Het lijkt erop dat je man daar idd vanuit gaat. Kan hij niet even een tijdje elders wonen, je wat rust gunnen? De kids weten toch al dat het niet goed gaat tussen jullie. Even wat afstand zodat je de dingen voor jezelf eens goed op een rijtje kan krijgen zonder dagelijks met hem geconfronteerd te worden



als hij ergens anders gaat wonen dan gaat hij gelijk weer hoeren neuken.

nu heeft hij nog de kracht om er aan te werken en er samen voor te gaan. dat zou ik niet te snel weg doen.

"Tijdelijk minder werken" heeft de man van TO voorgesteld, toch? In sommige sectoren heel goed te regelen. Misschien stelt hij dat voor met de beste intenties.



Bij bedrijfsmaatschappelijk werk kun je misschien direct terecht TO?

Of wil je dat niet?

Die zijn toch ook gehouden aan "geheimhouding" denk ik.

En vaak geven die toch hele praktische tips om het hoofd boven water te houden (zeg ik uit ervaring)

Als er een goede zit tenminste.

Misschien wel het proberen waard.