Kinderen
alle pijlers
Familieperikelen: frustraties dankzij relatie zus/moeder
maandag 17 november 2008 om 10:14
Ik ben zo'n gezellige nachtpiekeraar. Deze nacht dus ook weer... Mijn ouders zijn eind vijftigers, gelukkig getrouwd al bijna 40 jaar, drie volwassen dochters, alle drie goed terecht gekomen, gelukkig met partenr, 5 kleinkinderen. Niets te klagen zou je denken. En toch...
Ik heb pas te horen gekregen dat mijn moeder inderdaad meer voor mijn oudste zus voelt dan voor mij en mijn jongste zusje. Nu ben ik daar vanaf jongs af aan best aan gewend. MIjn vader compenseert dat graag en met veel liefde. Het probleem is nu alleen dat we het zelfs gaan merken naar de kleinkinderen toe!
Mijn dochter turnt. Redelijk goed. Mijn moeder maakt geen tijd bij haar te komen kijken. Bij de kinderen van mijn oudste zus gaat ze elke week mee naar zwemmen, waar ze al bijna 2 jaar in het pierenbadje dobberen. Niet erg, helemaal niet. Het verschil is alleen zo meetbaar. Onze dochter gaat dit nu ook door krijgen.
Mijn moeder haalt de jongens geregeld /om de week op van school, omdat ze dat zo leuk vinden. Onze dochter heeft ze 3 keer opgehaald in 3 jaar tijd.
Met Sinterklaas bepaalt mijn zus wat goed is voor haar kinderen. Zonder rekening te houden met wensen of (on)mogelijkheden van de andere drie kleinkinderen.
Als we met elkaar een feestje vieren, is mijn moeder haar jongens aan het corrigeren en opvoeden. Ze geniet niet van het feests, van het gezelschap en zeker al niet van haar andere kleinkinderen.
Haar man is al jaren tegen overspannen aan. Hij reageert altijd nukkig en chagarijnig op alles en iedereen. Als mijn man eenmalig lelijk reageert heeft hij een persoonlijkheidsstoornis. Mijn zwager heeft het zwaar op zijn werk...
Ik vind het zo wrang te merken dat mijn dochter nu dezelfde problemen met mijn moeder krijgt als ik vroeger met haar had. Als ik het zo opschrijf, begrijp ik niet waarom ik me er vannacht zo overstuur door liet maken. Het zijn allemaal kleine items. En ik weet dat ik mijn moeder niet kan veranderen. Ik kan alleen veranderen hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet alleen niet hoe! Het frustreert heel erg. Aan de andere kant is het (wederom) gebeurd dat ik me druk lag te maken. Hoe kan ik dit bespreekbaar maken? Moet ik voor mezelf kiezen en het contact verbreken? Wie heeft tips hoe ik dit voor mezelf leefbaar kan maken zonder mezelf of mijn dochter te kort te doen?
Ik heb pas te horen gekregen dat mijn moeder inderdaad meer voor mijn oudste zus voelt dan voor mij en mijn jongste zusje. Nu ben ik daar vanaf jongs af aan best aan gewend. MIjn vader compenseert dat graag en met veel liefde. Het probleem is nu alleen dat we het zelfs gaan merken naar de kleinkinderen toe!
Mijn dochter turnt. Redelijk goed. Mijn moeder maakt geen tijd bij haar te komen kijken. Bij de kinderen van mijn oudste zus gaat ze elke week mee naar zwemmen, waar ze al bijna 2 jaar in het pierenbadje dobberen. Niet erg, helemaal niet. Het verschil is alleen zo meetbaar. Onze dochter gaat dit nu ook door krijgen.
Mijn moeder haalt de jongens geregeld /om de week op van school, omdat ze dat zo leuk vinden. Onze dochter heeft ze 3 keer opgehaald in 3 jaar tijd.
Met Sinterklaas bepaalt mijn zus wat goed is voor haar kinderen. Zonder rekening te houden met wensen of (on)mogelijkheden van de andere drie kleinkinderen.
Als we met elkaar een feestje vieren, is mijn moeder haar jongens aan het corrigeren en opvoeden. Ze geniet niet van het feests, van het gezelschap en zeker al niet van haar andere kleinkinderen.
Haar man is al jaren tegen overspannen aan. Hij reageert altijd nukkig en chagarijnig op alles en iedereen. Als mijn man eenmalig lelijk reageert heeft hij een persoonlijkheidsstoornis. Mijn zwager heeft het zwaar op zijn werk...
Ik vind het zo wrang te merken dat mijn dochter nu dezelfde problemen met mijn moeder krijgt als ik vroeger met haar had. Als ik het zo opschrijf, begrijp ik niet waarom ik me er vannacht zo overstuur door liet maken. Het zijn allemaal kleine items. En ik weet dat ik mijn moeder niet kan veranderen. Ik kan alleen veranderen hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet alleen niet hoe! Het frustreert heel erg. Aan de andere kant is het (wederom) gebeurd dat ik me druk lag te maken. Hoe kan ik dit bespreekbaar maken? Moet ik voor mezelf kiezen en het contact verbreken? Wie heeft tips hoe ik dit voor mezelf leefbaar kan maken zonder mezelf of mijn dochter te kort te doen?
Volg je hart. Dat klopt.
maandag 17 november 2008 om 10:29
maandag 17 november 2008 om 10:30
Ik heb zo'n zelfde verhaal inderdaad. Mijn moeder vertelde mij doodleuk dat ze eigenlijk helemaal geen meisje had willen hebben. Gelukkig heeft ze na mij nog 4 knullen gekregen.
Het is inderdaad heel jammer dat je niet de moeder hebt gekregen die je je zelf gewenst had.
Maar er zit niks anders op dan te accepteren dat het niet anders is. Misschien kan je vader iets met je dochter ondernemen ter compensatie? Je moet roeien met de riemen die je hebt maar ik zou niet het contact verbreken.
En kijk uit dat je dochter jou gevoelens niet overneemt. Mijn kinderen weten ook niet beter. Pas toen ze volwassen waren heb ik het er met hun over gehad. Zodat je onbevangen tegenover Oma konden staan.
Het is inderdaad heel jammer dat je niet de moeder hebt gekregen die je je zelf gewenst had.
Maar er zit niks anders op dan te accepteren dat het niet anders is. Misschien kan je vader iets met je dochter ondernemen ter compensatie? Je moet roeien met de riemen die je hebt maar ik zou niet het contact verbreken.
En kijk uit dat je dochter jou gevoelens niet overneemt. Mijn kinderen weten ook niet beter. Pas toen ze volwassen waren heb ik het er met hun over gehad. Zodat je onbevangen tegenover Oma konden staan.
maandag 17 november 2008 om 10:31
Stel jij zelf prijs er op om je moeder meer toe te laten? Ik lees wel dat ze zelf het initiatief niet toont, maar dat kan er bijvoorbeeld mee te maken hebben dat je zus meer aangeeft haar hulp op prijs te stellen. Misschien is dit ook wel nodig omdat je zwager overspannen is? Misschien weet je moeder niet dat je het graag wil voor je dochter.
Ik ken het probleem ook; mijn vader heeft een grote voorkeur voor mijn broertje. Dat doet pijn, maar ik heb het nu opgegeven. Ik beloof natuurlijk plechtig dat ik dit gedrag nooit bij mijn kinderen zal vertonen, maar of het gaat lukken... ik hoop het zo, want ik weet hoeveel hartzeer je er van kunt hebben.
Ik ken het probleem ook; mijn vader heeft een grote voorkeur voor mijn broertje. Dat doet pijn, maar ik heb het nu opgegeven. Ik beloof natuurlijk plechtig dat ik dit gedrag nooit bij mijn kinderen zal vertonen, maar of het gaat lukken... ik hoop het zo, want ik weet hoeveel hartzeer je er van kunt hebben.
maandag 17 november 2008 om 10:35
Ik herken je verhaal erg goed, omdat mijn tante duidelijk heeft gemaakt deze gevoelens voor haar ouders te hebben. Mijn moeder is het oudste kind, zij wordt -volgens haar 2 jongere zussen- voorgetrokken.
Nou is de situatie bij ons anders: ouders en oudste dochter wonen in dezelfde stad, 2 jongere dochters verder weg. Sowieso zijn de ouders (mijn opa en oma) al redelijk oud (+/- 80) en dus ook niet goed meer te been. Binnen de stad ging dus voor kort nog wel, waardoor ze nog wel eens op visite kwamen bij de oudste dochter (mijn moeder). Naar de andere dochters gingen ze niet toe omdat dit verder weg was. Vader heeft een rijbewijs maar rijdt alleen nog maar korte afstanden (liever helemaal niet).
In een situatie als in deze (mijn verhaal) vind ik het logisch wat de ouders doen. Daar komt bij dat ik vind dat je met een ouder iemand altijd rekening moet houden dat die lichamelijk niet zo capabel meer zijn als jonge mensen.
In jouw situatie zie ik wel dat het anders is... Maar misschien hebben je ouders hier ook redenen voor? Ga eens met je ouders praten. Misschien eerst met je moeder, omdat je vader chagrijnig reageert. Val haar niet aan, maar vertel haar hoe je je voelt. Waarschijnlijk schrikt ze hier van en beseft dan dat ze haar aandacht wat meer moet verdelen. Want natuurlijk houdt ze ook van jou en je gezin! (Kan me gewoon echt niet voorstellen dat dat niet zo is.)
Maar het belangrijkste is: doe het op een sociale manier. Van ruzie wordt niemand beter, denk in oplossingen en niet in problemen en toon zeker geen verwijten.
Nou is de situatie bij ons anders: ouders en oudste dochter wonen in dezelfde stad, 2 jongere dochters verder weg. Sowieso zijn de ouders (mijn opa en oma) al redelijk oud (+/- 80) en dus ook niet goed meer te been. Binnen de stad ging dus voor kort nog wel, waardoor ze nog wel eens op visite kwamen bij de oudste dochter (mijn moeder). Naar de andere dochters gingen ze niet toe omdat dit verder weg was. Vader heeft een rijbewijs maar rijdt alleen nog maar korte afstanden (liever helemaal niet).
In een situatie als in deze (mijn verhaal) vind ik het logisch wat de ouders doen. Daar komt bij dat ik vind dat je met een ouder iemand altijd rekening moet houden dat die lichamelijk niet zo capabel meer zijn als jonge mensen.
In jouw situatie zie ik wel dat het anders is... Maar misschien hebben je ouders hier ook redenen voor? Ga eens met je ouders praten. Misschien eerst met je moeder, omdat je vader chagrijnig reageert. Val haar niet aan, maar vertel haar hoe je je voelt. Waarschijnlijk schrikt ze hier van en beseft dan dat ze haar aandacht wat meer moet verdelen. Want natuurlijk houdt ze ook van jou en je gezin! (Kan me gewoon echt niet voorstellen dat dat niet zo is.)
Maar het belangrijkste is: doe het op een sociale manier. Van ruzie wordt niemand beter, denk in oplossingen en niet in problemen en toon zeker geen verwijten.
maandag 17 november 2008 om 10:38
Ben je toevallig de 2e dochter van de 3?
Ik kan het zó goed voelen waar jij dan aan moet denken!!
Hier precies hetzelfde verhaal alleen heeft mijn moeder het nooit uitgesproken en dat zal ze ook nooit doen, dat weet ik....
Verder gaat bij mijn zus ook alles veel en veel verder dan bij mij en mijn jongste zusje.
Zus heeft ook veel meer 'recht' op beslissingen en inderdaad met het oudste kleinkind wordt absoluut meer ondernomen dan met mijn kindje.
Máár....onze kinderen zijn beide onder de 3 jaar dus er kan nog e.e.a. veranderen al verwacht ik dat niet.
Allereerst: je doet je dochter niets tekort!
Dat doet je moeder en denk maar zo: je dochter mist minder
maar je moeder veel meer.
Ja, je zou het zo graag anders zien, zeker omdat je via je zus regelmatig ziet dat het wél kan.
Niet zo gek dat je ervan overstuur raakt want het heeft jou vroeger ook heel veel verdriet gedaan en dat wil je je dochter besparen.
Het contact verbreken lijkt mij niet echt een optie want je geeft aan dat de band met je vader wel goed is, dat zou heel zonde zijn toch?
Hier is het inmiddels behoorlijk mooi opgelost, ik ben het gesprek aangegaan en uiteindelijk was het heel emotioneel (wat ik nooit had verwacht) maar gaat het nu allemaal veel beter gelukkig.
Andere optie is om het zo te laten maar dan zul je er dus idd een manier moeten vinden om ermee om te gaan.
Vaak gaat dat heel lang goed maar toch komt er een moment dat je ergens van zult flippen en ben je weer aan het begin van de hele frustratierit.
Ondanks dat het hier beter gaat heb ik die momenten ook nog.
Meestal is het even afreageren tegen vriend (dat mag van hem hoor hihi) en dan gaat het wel weer.
Tja, het is en blijft heel moeilijk dat weet ik maar al te goed.
Maar onthou iig dat JIJ je dochter niets tekort doet, dan zal zij dat ook echt niet zo voelen.
Het is vaak ook zo dat moeders het niet eens doorhebben dat ze een voorkeur hebben maar dat de kinderen het duidelijk merken.
Misschien nog een optie om gewoon lekker hier af te regeageren?
Ik kan het zó goed voelen waar jij dan aan moet denken!!
Hier precies hetzelfde verhaal alleen heeft mijn moeder het nooit uitgesproken en dat zal ze ook nooit doen, dat weet ik....
Verder gaat bij mijn zus ook alles veel en veel verder dan bij mij en mijn jongste zusje.
Zus heeft ook veel meer 'recht' op beslissingen en inderdaad met het oudste kleinkind wordt absoluut meer ondernomen dan met mijn kindje.
Máár....onze kinderen zijn beide onder de 3 jaar dus er kan nog e.e.a. veranderen al verwacht ik dat niet.
Allereerst: je doet je dochter niets tekort!
Dat doet je moeder en denk maar zo: je dochter mist minder
maar je moeder veel meer.
Ja, je zou het zo graag anders zien, zeker omdat je via je zus regelmatig ziet dat het wél kan.
Niet zo gek dat je ervan overstuur raakt want het heeft jou vroeger ook heel veel verdriet gedaan en dat wil je je dochter besparen.
Het contact verbreken lijkt mij niet echt een optie want je geeft aan dat de band met je vader wel goed is, dat zou heel zonde zijn toch?
Hier is het inmiddels behoorlijk mooi opgelost, ik ben het gesprek aangegaan en uiteindelijk was het heel emotioneel (wat ik nooit had verwacht) maar gaat het nu allemaal veel beter gelukkig.
Andere optie is om het zo te laten maar dan zul je er dus idd een manier moeten vinden om ermee om te gaan.
Vaak gaat dat heel lang goed maar toch komt er een moment dat je ergens van zult flippen en ben je weer aan het begin van de hele frustratierit.
Ondanks dat het hier beter gaat heb ik die momenten ook nog.
Meestal is het even afreageren tegen vriend (dat mag van hem hoor hihi) en dan gaat het wel weer.
Tja, het is en blijft heel moeilijk dat weet ik maar al te goed.
Maar onthou iig dat JIJ je dochter niets tekort doet, dan zal zij dat ook echt niet zo voelen.
Het is vaak ook zo dat moeders het niet eens doorhebben dat ze een voorkeur hebben maar dat de kinderen het duidelijk merken.
Misschien nog een optie om gewoon lekker hier af te regeageren?
maandag 17 november 2008 om 10:40
Hallo,
zou het idd kunnen zijn dat je zus meer 'hulpbehoefend' is, ik weet geen andere term, maar het is zeker niet negatief bedoeld...
bij mijn schoonouders merk ik dat de jongste zus van vriendlief veel meer aandacht, geld en tijd heeft met ouders, maar zij is alleenstaand ouder met weinig inkomen en woont 2km bij haar ouders vandaan. Oudste zus heeft goed inkomen, een partner (niet de vader van kinderen) en de kinderen komen 3 weekenden per maand langs. zij is een stuk zelfstandiger (haar kinderen ook) dan jongste zus....Wij hebben nog geen kinderen dus bij ons speelt het niet...maar dat het ook aan de behoeftes van de kinderen ligt?
zou het idd kunnen zijn dat je zus meer 'hulpbehoefend' is, ik weet geen andere term, maar het is zeker niet negatief bedoeld...
bij mijn schoonouders merk ik dat de jongste zus van vriendlief veel meer aandacht, geld en tijd heeft met ouders, maar zij is alleenstaand ouder met weinig inkomen en woont 2km bij haar ouders vandaan. Oudste zus heeft goed inkomen, een partner (niet de vader van kinderen) en de kinderen komen 3 weekenden per maand langs. zij is een stuk zelfstandiger (haar kinderen ook) dan jongste zus....Wij hebben nog geen kinderen dus bij ons speelt het niet...maar dat het ook aan de behoeftes van de kinderen ligt?
maandag 17 november 2008 om 10:45
Het is naar, maar als jij er geen probleem van maakt, maakt je dochter er ook geen probleem van.
Opa van mijn moeders kant hield meer van mijn broer. Dat was zo, ik heb me nooit te kort gedaan gevoeld. Mijn moeder was er heel open over. Gewoon iets dat zo is en waar je niets aan kunt doen.
Er waren heus wel mensen die mij weer aardiger vonden.
Je dochter heeft neem ik aan nog een Oma? Kan ze daar niet wat meer mee optrekken?
Opa van mijn moeders kant hield meer van mijn broer. Dat was zo, ik heb me nooit te kort gedaan gevoeld. Mijn moeder was er heel open over. Gewoon iets dat zo is en waar je niets aan kunt doen.
Er waren heus wel mensen die mij weer aardiger vonden.
Je dochter heeft neem ik aan nog een Oma? Kan ze daar niet wat meer mee optrekken?
maandag 17 november 2008 om 10:46
Eens met Linndaatje ... probeer het eens te bespreken. Ik kan me niet voorstellen dat jouw gevoelens je moeder niks doen. Als je het dan besproken hebt en er veranderd niets, dan zul je voor jezelf een manier moeten vinden om er mee om te gaan. Dat zal niet makkelijk zijn, want je hebt er duidelijk verdriet van.
Ik herken het ook wel. Bij ons is de situatie zo dat mijn stiefmoeder vooral naar haar echte dochter plus bijbehorende kleinkinderen trekt. Ze doet ook wel heel erg leuk met mijn kind hoor, maar ziet mijn stiefzus en haar kinderen meer en doet er ook meer mee. Dat vind ik soms jammer, maar ik ben er niet echt verdrietig om. Maar dat komt misschien ook wel omdat het niet mijn echte moeder is (overigens ken ik haar wel al sinds ik 11 was en heeft ze sindsdien gewoon altijd de moederrol in mijn leven vervuld).Voor mezelf heb ik ed conclusie getrokken dat ik haar niet kan veranderen, ik kan alleen mijn eigen verwachtingspatroon aanpassen en heb dat dan ook gedaan (al lang geleden, voordat er kinderen waren overigens).
Ik herken het ook wel. Bij ons is de situatie zo dat mijn stiefmoeder vooral naar haar echte dochter plus bijbehorende kleinkinderen trekt. Ze doet ook wel heel erg leuk met mijn kind hoor, maar ziet mijn stiefzus en haar kinderen meer en doet er ook meer mee. Dat vind ik soms jammer, maar ik ben er niet echt verdrietig om. Maar dat komt misschien ook wel omdat het niet mijn echte moeder is (overigens ken ik haar wel al sinds ik 11 was en heeft ze sindsdien gewoon altijd de moederrol in mijn leven vervuld).Voor mezelf heb ik ed conclusie getrokken dat ik haar niet kan veranderen, ik kan alleen mijn eigen verwachtingspatroon aanpassen en heb dat dan ook gedaan (al lang geleden, voordat er kinderen waren overigens).
maandag 17 november 2008 om 10:51
Same here, mijn moeder trok ook mijn oudere zus voor.
Als ik met mijn kinderen bij mijn moeder was en ik merkte dat er weer wat dingen waren gebeurt of ik zag bepaalde dingen dan nam ik even weer een poosje afstand van mijn moeder. Kwam bv 2 weken niet bij haar en belde haar dan niet. En dan kon ik er weer een poosje tegen.
Ik heb het nooit uitgesproken met mijn moeder, ze had in haar leven heel wat meegemaakt en dit wilde ik haar niet aan doen. Mijn moeder leeft nu trouwens niet meer
Als ik met mijn kinderen bij mijn moeder was en ik merkte dat er weer wat dingen waren gebeurt of ik zag bepaalde dingen dan nam ik even weer een poosje afstand van mijn moeder. Kwam bv 2 weken niet bij haar en belde haar dan niet. En dan kon ik er weer een poosje tegen.
Ik heb het nooit uitgesproken met mijn moeder, ze had in haar leven heel wat meegemaakt en dit wilde ik haar niet aan doen. Mijn moeder leeft nu trouwens niet meer
maandag 17 november 2008 om 10:56
Jeetje, dames, wat snel en wat veel en wat een fijne reacties! Parel: Ik ben inderdaad de middelste van drie meiden. Vroeger voelde ik het ook: ik deed het wel, mijn oudste zus moest geholpen worden en mijn jongste zus is relaxt (lees: makkelijk), die liet het voor wat het was.
Dat is nu ook het geval. Mijn jongste zusje doet wat er kan en wat niet kan, kan niet. Ze heeft zelf geen druk programma en schuift in als ze er zin in heeft. Ze heeft zich, toen ze net kinderen had, erg laten kwetsen. Nu doet ze het niet meer en trekt haar eigen plan. Ze eist nu ook gewoon tijd voor haar dochters op door langs te gaan op een moment dat mijn oudste zus werkt en haar jongens op school zitten. Ik ben wel een beetje jaloers op haar houding. Zo zou ik ook best willen zijn.
Mijn man droogt net zo zoet van tijd tot tijd mijn tranen, laat me huilen en verteld hoe lief ik ben, hoeveel hij van me houdt en hoe lief ik voor ons meisje ben.
Ik ga de stoute schoenen aantrekken en een afspraak met mijn moeder maken. Dan ga ik het met haar bespreken en hoop ik door te dringen hoe het voor mij voelt en hoe ik me aantrek wat ze doet. Dank jullie wel!
En Nineke: ook ik moet mijn verwachtingspatroon aanpassen. Het is alleen zo moeilijk als ik zie dat het wel kan alleen niet bij mij.... Zucht...
Dat is nu ook het geval. Mijn jongste zusje doet wat er kan en wat niet kan, kan niet. Ze heeft zelf geen druk programma en schuift in als ze er zin in heeft. Ze heeft zich, toen ze net kinderen had, erg laten kwetsen. Nu doet ze het niet meer en trekt haar eigen plan. Ze eist nu ook gewoon tijd voor haar dochters op door langs te gaan op een moment dat mijn oudste zus werkt en haar jongens op school zitten. Ik ben wel een beetje jaloers op haar houding. Zo zou ik ook best willen zijn.
Mijn man droogt net zo zoet van tijd tot tijd mijn tranen, laat me huilen en verteld hoe lief ik ben, hoeveel hij van me houdt en hoe lief ik voor ons meisje ben.
Ik ga de stoute schoenen aantrekken en een afspraak met mijn moeder maken. Dan ga ik het met haar bespreken en hoop ik door te dringen hoe het voor mij voelt en hoe ik me aantrek wat ze doet. Dank jullie wel!
En Nineke: ook ik moet mijn verwachtingspatroon aanpassen. Het is alleen zo moeilijk als ik zie dat het wel kan alleen niet bij mij.... Zucht...
Volg je hart. Dat klopt.
maandag 17 november 2008 om 10:58
Mika, jouw verhaaltje werd gepost toen ik het ook net postte. Wat een herkenning! Ik neem ook geregeld afstand na zo'n verdrietige nacht. Dan heb ik weer moed het te accepteren en kan ik er weer tegenaan.
Ik wens je veel sterkte met het verlies. Want hoe dan ook: ze is en blijft je moeder...
Ik wens je veel sterkte met het verlies. Want hoe dan ook: ze is en blijft je moeder...
Volg je hart. Dat klopt.
maandag 17 november 2008 om 11:07
Ik weet het Pink, dat is ook moeilijk. Het is ook gewoon niet eerlijk! je verwachtingspatroon aanpassen is makkelijker gezegd dan gedaan, maar de enige manier om te voorkomen dat je telkens opnieuw gekwetst wordt als een gesprek neit helpt.
Ik heb mijn verwachtingen aangepast en dan nog erger ik me er soms aan, maar het maakt me niet meer zo van streek als vroeger. Ik weet dat IK er niks aan kan doen. Het is HAAR tekortkoming.
Ik heb mijn verwachtingen aangepast en dan nog erger ik me er soms aan, maar het maakt me niet meer zo van streek als vroeger. Ik weet dat IK er niks aan kan doen. Het is HAAR tekortkoming.
maandag 17 november 2008 om 11:07
Tijd om dit uit te printen en naar je moeder op te sturen/laten lezen waar je bij bent? Hmm, beter op laten sturen en daarbij zeggen dat je hoopt op een eerlijke reactie van haar kant, omdat je merkt dat het je écht verdriet doet...
Sterkte, lijkt me echt verdrietig voor je. Tis denk ik gewoon een feit dat ondanks houden van voor al je kinderen, dat je ongemerkt toch makkelijker met het ene kind dan met het andere kind door 1 deur kan. Questie van karakters. Maar ook omstandigheden die hebben gespeeld toen jullie nog klein waren, kan van invloed zijn. Bijvoorbeeld toen je oudste zus klein was, heeft je moeder misschien een rustige band kunnen opbouwen op een moment dat het gezin toen nog in rustig vaarwater zat? Terwijl het misschien wel erg druk of moeilijk werd met meer stress toen er meerderen kwamen. Misschien hebben jullie een minder goede start gehad met je moeder, etc. Allemaal vanuit menselijk perspectief best beredeneerbaar. Ondanks die lichte voorkeuren of betere klik met de een danwel de ander, is het aan je moeder om daaruit geen voorkeursbehandelingen te laten vloeien. Een eerlijk gesprekje daarover is misschien een begin?
Mijn vader heeft ook een lichte voorkeur voor mijn zusje (eigen interpretatie hoor), maar dat maakt me eerlijk gezegd niets uit. Want het is nu eenmaal gewoon een feit dat ze veel beter bij elkaar passen qua karakters. Ze hebben veel meer lol samen en dat schept nu eenmaal een band. Ik heb gewoon snel irritatie met mijn vader, wat dan weer resulteert in elkaar tijden niet zien. Gelukkig vind hij mijn dochter (en zijn eerste kleinkind) wél leuk, ook al doet hij daar amper moeite voor. Daar waar hij nu amper een blik waardig keurt aan zijn andere anderhalf maand oude kleindochter, die van mijn zusje. Mijn vader heeft het tact van een ezel en kan me goed voorstellen dat dat voor mijn zusje echt een domper is. Tis al een godswonder als hij uberhaupt weet hoe ze heet. Hoop dat dat met het ouder worden vanzelf bijtrekt en andere kleindochter ook interessant gaat worden.
Maar mijn advies aan jou zou echt zijn:
als je ook maar een beetje het idee heeft dat je moeder open staat voor jouw eerlijke en kwetsbare kant, vertel haar dan hoe jij e.e.a. ervaart en waar je op hoopt.
Sterkte, lijkt me echt verdrietig voor je. Tis denk ik gewoon een feit dat ondanks houden van voor al je kinderen, dat je ongemerkt toch makkelijker met het ene kind dan met het andere kind door 1 deur kan. Questie van karakters. Maar ook omstandigheden die hebben gespeeld toen jullie nog klein waren, kan van invloed zijn. Bijvoorbeeld toen je oudste zus klein was, heeft je moeder misschien een rustige band kunnen opbouwen op een moment dat het gezin toen nog in rustig vaarwater zat? Terwijl het misschien wel erg druk of moeilijk werd met meer stress toen er meerderen kwamen. Misschien hebben jullie een minder goede start gehad met je moeder, etc. Allemaal vanuit menselijk perspectief best beredeneerbaar. Ondanks die lichte voorkeuren of betere klik met de een danwel de ander, is het aan je moeder om daaruit geen voorkeursbehandelingen te laten vloeien. Een eerlijk gesprekje daarover is misschien een begin?
Mijn vader heeft ook een lichte voorkeur voor mijn zusje (eigen interpretatie hoor), maar dat maakt me eerlijk gezegd niets uit. Want het is nu eenmaal gewoon een feit dat ze veel beter bij elkaar passen qua karakters. Ze hebben veel meer lol samen en dat schept nu eenmaal een band. Ik heb gewoon snel irritatie met mijn vader, wat dan weer resulteert in elkaar tijden niet zien. Gelukkig vind hij mijn dochter (en zijn eerste kleinkind) wél leuk, ook al doet hij daar amper moeite voor. Daar waar hij nu amper een blik waardig keurt aan zijn andere anderhalf maand oude kleindochter, die van mijn zusje. Mijn vader heeft het tact van een ezel en kan me goed voorstellen dat dat voor mijn zusje echt een domper is. Tis al een godswonder als hij uberhaupt weet hoe ze heet. Hoop dat dat met het ouder worden vanzelf bijtrekt en andere kleindochter ook interessant gaat worden.
Maar mijn advies aan jou zou echt zijn:
als je ook maar een beetje het idee heeft dat je moeder open staat voor jouw eerlijke en kwetsbare kant, vertel haar dan hoe jij e.e.a. ervaart en waar je op hoopt.
maandag 17 november 2008 om 11:15
Ben het trouwens wel met andere poststers eens dat ik denk dat er voor je dochter niet zo'n probleem is hoor. Denk eerder dat het je eigen verdriet en teleurstelling is die je op je dochter projecteert.
Mijn moeder heeft mij vroeger altijd verteld dat ik het lievelingetje van mijn beppe was (had toen al 8 kleinkinderen), maar eerlijk gezegd is dat helemaal langs me heen gegaan. Kinderen zien hun opa's/oma's zo vaak als ze ze zien en verbinden daar meestal vrij weinig aan. Behalve als oma echt overduidelijk anders doet tegen de kleinkinderen als ze allemaal bij elkaar zijn.
Dus als ik jou was zou ik het proberen los te zien van je eigen dochter. Alles wat oma meer wilt/kan doen voor je dochter is meegenomen. Maar wat er niet gebeurt, wordt denk ik niet gemist door haar. Tenzij jij er zelf een punt van gaat maken naar je dochter toe.
Mijn moeder heeft mij vroeger altijd verteld dat ik het lievelingetje van mijn beppe was (had toen al 8 kleinkinderen), maar eerlijk gezegd is dat helemaal langs me heen gegaan. Kinderen zien hun opa's/oma's zo vaak als ze ze zien en verbinden daar meestal vrij weinig aan. Behalve als oma echt overduidelijk anders doet tegen de kleinkinderen als ze allemaal bij elkaar zijn.
Dus als ik jou was zou ik het proberen los te zien van je eigen dochter. Alles wat oma meer wilt/kan doen voor je dochter is meegenomen. Maar wat er niet gebeurt, wordt denk ik niet gemist door haar. Tenzij jij er zelf een punt van gaat maken naar je dochter toe.
maandag 17 november 2008 om 11:22
quote:isolde55 schreef op 17 november 2008 @ 10:30:
Ik heb zo'n zelfde verhaal inderdaad. Mijn moeder vertelde mij doodleuk dat ze eigenlijk helemaal geen meisje had willen hebben. Gelukkig heeft ze na mij nog 4 knullen gekregen.
Hangt er echt helemaal vanaf hoe je moeder zoiets brengt, want ik wilde ook geen meisje en had er zelfs best schrik van, van het idee dat ik ook moeder kon worden van een dochter (dacht echt oh hellupie, hoe moet dat dan). Maar dat neemt niet weg dat ik dochter nooit meer omruil voor welk ander kind dan ook! Dus het werd een meisje, moest eventjes wennen aan het idee (hoewel ik in mijn zwangerschap natuurlijk stevig rekening hield met een meid natuurlijk) en ben stapeldol op haar. Net zo dol als ik zou zijn geweest op een jongen of een aapje
Dus iets zeggen hoeft niet per definitie als iets zwaars geinterpreteerd te worden. Je kunt het toch ook luchtig vertellen, zo van, "ik wilde graag een jongen, want dat leek me makkelijker. Gelukkig heb ik jou gekregen, want jij bent nog leuker dan een jongen en meisje samen..."
Denk eerder dat je moeder dan de verkeerde toon heeft aangeslagen dan sec die boodschap?
Ik heb zo'n zelfde verhaal inderdaad. Mijn moeder vertelde mij doodleuk dat ze eigenlijk helemaal geen meisje had willen hebben. Gelukkig heeft ze na mij nog 4 knullen gekregen.
Hangt er echt helemaal vanaf hoe je moeder zoiets brengt, want ik wilde ook geen meisje en had er zelfs best schrik van, van het idee dat ik ook moeder kon worden van een dochter (dacht echt oh hellupie, hoe moet dat dan). Maar dat neemt niet weg dat ik dochter nooit meer omruil voor welk ander kind dan ook! Dus het werd een meisje, moest eventjes wennen aan het idee (hoewel ik in mijn zwangerschap natuurlijk stevig rekening hield met een meid natuurlijk) en ben stapeldol op haar. Net zo dol als ik zou zijn geweest op een jongen of een aapje
Dus iets zeggen hoeft niet per definitie als iets zwaars geinterpreteerd te worden. Je kunt het toch ook luchtig vertellen, zo van, "ik wilde graag een jongen, want dat leek me makkelijker. Gelukkig heb ik jou gekregen, want jij bent nog leuker dan een jongen en meisje samen..."
Denk eerder dat je moeder dan de verkeerde toon heeft aangeslagen dan sec die boodschap?
maandag 17 november 2008 om 11:49
Ik had zo'n oma, die gaf de voorkeur aan mijn oudste zus. Daardoor ging het ook botsen tussen mijn moeder en haar broer. Mijn oom had ook kinderen en die kwamen achteraan als het ging om aandacht van mijn oma. Mijn zusje en ik werden ook op die manier behandeld door mijn oma. Volgens mij was het een soort verdeel-en heersspelletje. Mijn oma voerde de regie over de contacten binnen de familie. Zij kon het niet hebben dat mijn ooms en mijn moeder met elkaar contact hadden buiten mijn oma om.
Als mijn zusje of ik jaren waren, kreeg mijn oudste zus een heel groot cadeau. Mijn zusje en ik kregen niets op de verjaardag van mijn oudste zus. Het was heel vreemd, ik was jarig en ik kreeg een minicadeautje, mijn oudste zus kreeg iets groots en mijn zusje dus niets. Als mijn zusje jarig was, hetzelfde verhaal. Eigenlijk vond ik dat het meest vervelend voor mijn oudste zus zelf, want zij kon daar niet veel aan doen en ik besefte dat ook. Gelukkig is het nooit tussen ons in gaan staan.
Als mijn zusje of ik jaren waren, kreeg mijn oudste zus een heel groot cadeau. Mijn zusje en ik kregen niets op de verjaardag van mijn oudste zus. Het was heel vreemd, ik was jarig en ik kreeg een minicadeautje, mijn oudste zus kreeg iets groots en mijn zusje dus niets. Als mijn zusje jarig was, hetzelfde verhaal. Eigenlijk vond ik dat het meest vervelend voor mijn oudste zus zelf, want zij kon daar niet veel aan doen en ik besefte dat ook. Gelukkig is het nooit tussen ons in gaan staan.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
maandag 17 november 2008 om 11:58
Prima, in geval van jouw verhaal zou ik zeggen: da's geen normale oma. Die heeft een gaatje in d'r hoofd (en zou zich eens moeten laten nakijken op een of andere idiote persoonlijkheidsstoornis). Voorkeuren kunnen best bestaan en daar merk je stiekem toch vaak wel wat van. Maar gelukkig kunnen de meeste volwassen dan nog wel normaal wenselijk gedrag vertonen. Jouw oma is in deze gewoon twisted als je het mij vraagt.
maandag 17 november 2008 om 12:21
Intiem, je hebt gelijk, maar als kind beleef je het anders.Op latere leeftijd ga je beseffen dat er aan die oma een steekje loszat. Maar door haar gedrag had ze uiteindelijk zichzelf ermee. Haar kleinkinderen(inclusief mijn zus) waren niet bijzonder gesteld op deze oma. Volgens mijn moeder was haar broer weer de lieveling van mijn oma, dat wekte ook wrevel. Ik heb zelf twee kinderen, maar ze zijn me allebei even lief.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
maandag 17 november 2008 om 16:38
Prima, ik had twee van die oma's.
Bij de ene was mijn oudere zus de lieveling omdat ze nou eenmaal het oudste kleinkind was denk ik. In mijn geboortejaar werden er nog 3 geboren, da's minder bijzonder. En oma hield ook niet echt van kleine kinderen.
Bij de andere oma was alweer mijn zus de lieveling omdat ze vernoemd was naar deze oma.
Beide oma's gaven mijn zus cadeaus op allerlei momenten, vaak gewoon als ik er bij was, als ze dachten dat ik het niet zag. Ik had het altijd wel door helaas. Of als ik ook iets kreeg was dat van haar groter, of ze kreeg er stiekem nog geld bij.
Bij de ene was mijn oudere zus de lieveling omdat ze nou eenmaal het oudste kleinkind was denk ik. In mijn geboortejaar werden er nog 3 geboren, da's minder bijzonder. En oma hield ook niet echt van kleine kinderen.
Bij de andere oma was alweer mijn zus de lieveling omdat ze vernoemd was naar deze oma.
Beide oma's gaven mijn zus cadeaus op allerlei momenten, vaak gewoon als ik er bij was, als ze dachten dat ik het niet zag. Ik had het altijd wel door helaas. Of als ik ook iets kreeg was dat van haar groter, of ze kreeg er stiekem nog geld bij.
maandag 17 november 2008 om 16:44
Wat erg van die oma's die andere voortrokken. Zeiden jullie moeders er dan niets van? Mijn kinderen zijn de eerste kleinkinderen, dus ik kan het nog niet vergelijken. Ik kan me bij mijn schoonouders niet voorstellen dat ze kleinkinderen voor zouden trekken, maar ik kan me wel voorstellen dat het makkelijker is iets voor een kind te kopen die je goed kent en weet waar ze op het moment mee speelt (Barbie, Duplo, etc). Maar toch kan het niet...
maandag 17 november 2008 om 17:37
Louise, ik geloof wel dat mijn moeder er wel eens iets van gezegd heeft. Inmiddels is ze ook zo'n moeder en oma geworden.
In onze kindertijd ging ze al heel verschillend met ons om, maar cadeaus werden toen heel precies afgemeten. Tot in het absurde, soms kreeg ik iets dat ik niet wilde hebben omdat zus een duur cadeau kreeg.
Later veranderde dat. Mijn zus kreeg voor haar eerste zwangerschap een kinderwagen, ik een luiertas. Op zich gaat het natuurlijk niet om de grootte van cadeaus, maar het is structureel en dat valt op.
En oma kocht soms iets voor haar 4 kleinkinderen (bij zus) en vergat nummer 5 - de onze.
In onze kindertijd ging ze al heel verschillend met ons om, maar cadeaus werden toen heel precies afgemeten. Tot in het absurde, soms kreeg ik iets dat ik niet wilde hebben omdat zus een duur cadeau kreeg.
Later veranderde dat. Mijn zus kreeg voor haar eerste zwangerschap een kinderwagen, ik een luiertas. Op zich gaat het natuurlijk niet om de grootte van cadeaus, maar het is structureel en dat valt op.
En oma kocht soms iets voor haar 4 kleinkinderen (bij zus) en vergat nummer 5 - de onze.
