Familieperikelen: frustraties dankzij relatie zus/moeder

Ik ben zo'n gezellige nachtpiekeraar. Deze nacht dus ook weer... Mijn ouders zijn eind vijftigers, gelukkig getrouwd al bijna 40 jaar, drie volwassen dochters, alle drie goed terecht gekomen, gelukkig met partenr, 5 kleinkinderen. Niets te klagen zou je denken. En toch...



Ik heb pas te horen gekregen dat mijn moeder inderdaad meer voor mijn oudste zus voelt dan voor mij en mijn jongste zusje. Nu ben ik daar vanaf jongs af aan best aan gewend. MIjn vader compenseert dat graag en met veel liefde. Het probleem is nu alleen dat we het zelfs gaan merken naar de kleinkinderen toe!



Mijn dochter turnt. Redelijk goed. Mijn moeder maakt geen tijd bij haar te komen kijken. Bij de kinderen van mijn oudste zus gaat ze elke week mee naar zwemmen, waar ze al bijna 2 jaar in het pierenbadje dobberen. Niet erg, helemaal niet. Het verschil is alleen zo meetbaar. Onze dochter gaat dit nu ook door krijgen.



Mijn moeder haalt de jongens geregeld /om de week op van school, omdat ze dat zo leuk vinden. Onze dochter heeft ze 3 keer opgehaald in 3 jaar tijd.



Met Sinterklaas bepaalt mijn zus wat goed is voor haar kinderen. Zonder rekening te houden met wensen of (on)mogelijkheden van de andere drie kleinkinderen.



Als we met elkaar een feestje vieren, is mijn moeder haar jongens aan het corrigeren en opvoeden. Ze geniet niet van het feests, van het gezelschap en zeker al niet van haar andere kleinkinderen.



Haar man is al jaren tegen overspannen aan. Hij reageert altijd nukkig en chagarijnig op alles en iedereen. Als mijn man eenmalig lelijk reageert heeft hij een persoonlijkheidsstoornis. Mijn zwager heeft het zwaar op zijn werk...



Ik vind het zo wrang te merken dat mijn dochter nu dezelfde problemen met mijn moeder krijgt als ik vroeger met haar had. Als ik het zo opschrijf, begrijp ik niet waarom ik me er vannacht zo overstuur door liet maken. Het zijn allemaal kleine items. En ik weet dat ik mijn moeder niet kan veranderen. Ik kan alleen veranderen hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet alleen niet hoe! Het frustreert heel erg. Aan de andere kant is het (wederom) gebeurd dat ik me druk lag te maken. Hoe kan ik dit bespreekbaar maken? Moet ik voor mezelf kiezen en het contact verbreken? Wie heeft tips hoe ik dit voor mezelf leefbaar kan maken zonder mezelf of mijn dochter te kort te doen?

Sorry voor mijn late reactie. Ik heb gesproken met mijn moeder. Ze voelt dit zelf niet zo. Wist wel waar ik het over had. Ze begreep het heel goed wat ik beschreef. Zelf geeft ze aan dat ik moet accepteren dat mijn zus niet zo zelfstandig is als ik, meer aan haar hangt en dat zij er ook niets aan kan doen dat zus altijd gebruik/misbruik van haar maakt. Ik heb aangegeven dat zij er ook anders in kan staan als zij het kwetsend of vervelend vindt. Mijn vader was heel blij dat ik het ter sprake bracht. Het stoort hem iedere familiebijeenkomst weer. Mijn ouders zullen daarna nog een heftig gesprek samen hebben gehad. Mijn vader trekt zijn mond namelijk nooit open wat dat betreft, bemiddelt en sust meestal alleen.



het luchtte mij heel erg op. Ik werd serieus genomen. Ik moet maar kijken hoe de toekomst gaat verlopen en of er echt iets gaat veranderen.

Het is heerlijk bij jullie te mogen uithuilen en begrepen te worden. Waarschijnlijk ben ik over een maand of wat weer gefrustreerd omdat alles weer bij het oude is. Ik weet dan dat ik niet de enige ben en dat jullie me begrijpen. Bedankt, het helpt me zo enorm!



Liefs, Pink