Verder na bedrog, hoe?

Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic

Partner biecht op...



In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?

Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?

Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?



In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.

Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.

Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.



Mijn achtergrond:

Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.



Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!

Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'



Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.

Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?

Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.



Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.



Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.

Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.

De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.



Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.

Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)



Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).

Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.

En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.

Dat hoop ik ook Geronimo2. ..!

...



quote:rrinkje schreef op 21 mei 2016 @ 08:12:

iets veinzen is geen goed plan.Dat alles anders is wordt nu duidelijk. En zo zal alles langzamerhand duidelijk worden voor je.



heb je zelf wel het idee dat je nog goed bezig bent voor jezelf? Je bent hier vrij stil geweest misschien heb je jezelf nu juist wel heel goed horen denken nu. De 1e shok is achter de rug, hoe ziet het er nu uit?

En hoe staat je man er nu in?



(...) Dat de kinderen dat meekrijgen is is geen ramp. Zolang jullie maar een beetje normaal met elkaar om kunnen blijven gaan.

Ik heb het gevoel dat ik dit -tot nu toe- goed heb aangepakt. Het was een hel, en dat is het nog steeds wel, al is de scherpte vd nieuwigheid er inmiddels af. De shock maakt plaats voor boosheid en verdriet. En toch ook nog steeds ook ongeloof: "waarom?! Dat meen je niet? ZO lang..?!"



Ik wist de eerste dagen en weken niet wat me overkwam, was totaal overspoeld door alles. Ik heb me helemaal op het viva forum gestort, wanhopig op zoek naar wat ik hiervan moest vinden, naar meningen van anderen, in de hoop dat mijn eigen mening zo vorm zou krijgen. Niet door klakkeloos andere meningen over te nemen, maar juist om ze grondig tot me door te laten dringen, en te denken van: "is DIT dan mss wat ik voel of vind?"



Alsof ik die vraag steeds stelde aan een klein, beschadigd meisje diep binnenin me.

Dit werkte. Dat meisje schudde af en toe zachtjes 'nee', of knikte als het iets herkende uit een post.



Uit mezelf lukte het me niet, om woorden te vinden, maar door de vele reacties hier te lezen was het als een lezen van een multiple choice. Dit heeft me echt geholpen. Het was een heftige tijd, die eerste maand. Echt, mss wel het heftigste wat ik heb meegemaakt (terwijl ik toch best eea heb doorleefd). Ik schreef zo veel en vaak mogelijk, op vrije dagen zelfs v s ochtend vroeg tot s avonds laat.



Ik ben even iets rustiger aan gaan schrijven hier, toen ik merkte dat het me hier teveel werd. Het ging te snel en reacties werden ook een tijdje wat aanvallend /afkeurend. Ik zette mijn tablet aan en zag dan dat ik weer 203 reacties had, waarvan ik dan ook allemaal vond dat die een individuele reactie verdiende. Maar dat lukte niet. Als ik op één reageerde kwamen er meteen weer 3 reacties binnen op mijn post. Moest ik die dus óók weer beantwoorden. Heb toen ook even laten weten dat ik het hier wat rustiger aan ga doen. De jongens gaven ook aan dat ik geen tijd voor ze had, baalden dat ik non-stop met mijn tablet bezig was.

Dus dat tijdelijk minderen is ook nuttig geweest.



Nu is het hier wat minder stormachtig. Als er nu reacties zijn, dan zijn het er gewoon een klein aantal. Dat is te hanteren. Bovendien is de toon nu ook weer wat milder. Dan hoef ik me niet steeds zo uit te leggen of verklaren waarom ik iets wel of niet gedaan heb.

Dat maakt het makkelijker om mezelf te horen denken.

Want dat beschadigde meisje, diep in me, is intussen voorzichtig opgestaan. Ze staat nog wankel, maar, ze staat. Ze praat erg zacht, maar ik kan haar, steeds vaker, verstaan. En daar ben ik blij mee.

En tot nu toe is het me gelukt, om haar te 'volgen' en centraal te zetten.



Want de komende tijd zal ze moeten helen. Dat moet nu eerste prioriteit hebben.

Helen.

En voor DAT doel is de hulpverlener waar ik dinsdag heen ga, denk ik, erg geschikt.

Stap voor stap. Daarna zie ik wel weer verder.

Want er is nog veel te doen.

Thanx gardening angel en EV..!

quote:rrinkje schreef op 21 mei 2016 @ 12:16:

goed om te horen Zeeland,je klinkt goed. Wat fijn dat je ondanks alles toch in ieder geval trouw aan jezelf hebt kunnen blijven in deze storm. Ik weet zeker dat het met jou en je kinderen goed zal komen. Ik hoop dat je een fijne hulpverlener hebt.

Ik blijf volgen hoor! al is het maar voor een af en toe.Super fijn..!

Dankjewel, id, aaaanne, iris.

Ik hoop idd dat het een stap is naar meer inzicht.



Ik moest vrijdag voor mijn werk ergens zijn, op een steenworp afstand van een hoeren tent waar hij zei jaren geleden 2x geweest te zijn. Ik heb serieus overwogen om er heen te gaan. Kijken. Praten mss. Voelen hoe het sfeertje daar is. Wat hij daar zocht. Wat hij blijkbaar mist in onze relatie. 



Ik heb het uiteindelijk niet gedaan. Leek me te pijnlijk. Want wat kan ik dáár vinden voor antwoord, waar IK mee geholpen ben..? Stel dat het er 'gezellig' en vrolijk is. 'Gezellig en gewillig' qua sfeertje/houding vd dames. Bijvoorbeeld.



Wat wil dat dan zeggen?

Mist hij dan die luchtigheid in onze relatie?

En, zo ja, wat wil ik daar dan mee..? 

Me vrolijker gaan gedragen? Gewillig?

Me meten aan het gedrag van de hoertjes? 

Dat KAN ik toch niet? WIL ik ook niet. ..



Ben uiteindelijk niet gegaan, en dat is wrs goed geweest.

quote:feow schreef op 22 mei 2016 @ 22:49:

Hoe kom je er bij dat hij bij een hoer iets zoekt of vindt wat hij bij jou mist?Anders GA je toch niet..? (Lijkt mij)

quote:aaaanne schreef op 22 mei 2016 @ 22:51:

Lijkt mij ook.

Miste hij wat dan? Nee toch. Hij had een verslaving of op verslaving lijkende gewoonte van iets wat hij zelf slecht/vies etc noemt. Hij heeft heus niet iets vies gemist.

En dan nog, miste hij iets, als hij hiernaartoe ging, wil dat dan zeggen dat hij het had gevonden? Nee he.

Dus ik denk dat je daar helemaal niets kan vinden, er alleen maar beelden van in je hoofd krijgt die er weer lastig uit te krijgen zijn, terwijl ze helemaal niets bijdragen.

Nou, ja, hij vind het mss vies (na afloop, als het bloed weer terug naar boven gestroomd was) maar toch lekker genoeg om terug te gaan.

Ivm die beelden in mijn hoofd krijgen, daar was ik idd ook vang voor.

quote:wolkje8 schreef op 22 mei 2016 @ 22:52:

Waarom betrek je zijn "afwijking=hoerenbezoek" op jou persoonlijk ? Niet doen hoor. Dit hoerenbezoek is iets van hem. Hij had voor hetzelfde geld overmatig kunnen gaan gokken in het casino, of drinken, of drugs. En omdat deze man voor de hoeren kiest denk jij dat het iets met jou te maken heeft als vrouw. Nee zegt eerder iets over hem, en daar moet je het ook laten.Zit wat in. Mss dat ik drank of drugs beter had kunnen 'plaatsen'. Niet dat dat niet vreselijk is, maar dat is minder 'persoonlijk ' ofzo.

Feow: biefstuk?



Aaaanne : ik heb al vele gesprekken met hem gehad over dat 'waarom'. Wat hij er zoekt. Dat blijft toch de hoofdvraag voor mij. Behalve de voor de hand liggende reden v 'lust'. Maar hij zegt dus dat lust niet de hoofd reden was. Het was meer het 'vluchten voor de realiteit', de uitlaatklep bij frustraties of spanningen. Dat hij zich chronisch tekort gedaan voelt, niet mondig genoeg om tegen mij op te boksen.



Dat vind ik wat dubbel.

Is het een zwakke poging om mij indirect de schuld kaart toe te bedelen?

Kan ik daar vervolgens weer over gaan navelstaren of ik hem wel voldoende aan het woord heb gelaten..?

Of zit daar een kern v waarheid in mss?



Edit: ik ben verbaal best sterk, maar van nature juist helemáál niet dominant aangelegd. Ik ben iemand die de kat uit de boom kijkt, een volger, geen leider. Ik stel vragen, heb moeite met het durven innemen v een standpunt. Dus herken dat ook niet zo, dat hij zgn al jarenlang gebukt zou gaan onder mijn strenge regime. Ik kom zelf uit een overlegcultuur (ouderlijk gezin), terwijl ze bij hem in zijn gezin vroeger juist altijd nogal hard schreeuwden.



Ik baal van dat slachtoffer-plaatje dat hij steeds schetst van zichzelf.

Toch waren de seksuele handelingen die hij daar liet verrichten dezelfde als die wij samen deden, aaaanne. Zelfde standjes etc.