Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
maandag 23 mei 2016 om 05:54
Misschien is het een goed idee om je meer te verdiepen in wat een verslaving nou eigenlijk is. Iemand die eetverslaafd is, doet dat niet vanwege het genieten van lekker eten. Het is niet fijn om een pak boter op te eten, kende iemand die dat echt deed, dat doe je om andere redenen. Iedere verslaafde weet en baalt van wat hij of zij MOET doen.
Het heeft niets, maar dan ook niets, met jou, je huwelijk, de kinderen, zijn baan te maken en alles met zijn persoonlijkheid en/of persoonlijke ontwikkeling.
Het heeft niets, maar dan ook niets, met jou, je huwelijk, de kinderen, zijn baan te maken en alles met zijn persoonlijkheid en/of persoonlijke ontwikkeling.
maandag 23 mei 2016 om 07:22
Nomos, ja, goed idee.
Rodersana had me uitgenodigd om vanmiddag langs te komen, samen met mijn man. Ik vroeg aan mijn man wat de insteek was van dat gesprek, omdat ik mij niet prettig voelde bij het idee dat ik wel langs mocht komen ter ondersteuning van zijn therapie, maar dat ze mij verder niet konden helpen. (Ik had ze weken geleden al gemaald met mijn hulpvraag. Toen lieten ze weten dat ze niets voor me konden betekenen.) Dat wist hij niet precies. Informatie geven 'ofzo'.
Toen heb ik gezegd dat ik NIET mee wens te doen aan ZIJN traject, zolang ik zelf nog steeds nergens hulp heb. Ben al weken tevergeefs aan het bellen en mailen inmiddels, het is echt bezopen dat dit nog steeds niet vd grond is gekomen.
Maar vrijdag lukte het dan eindelijk om iemand voor mezelf te vinden, en dinsdag viel er iemand uit en mag ik komen.
Als dit een beetje 'loopt' kan ik wel weer ruimte voelen om iets te gaan doen voor zijn traject.
Mss dat ze me dan ook eea over verslaving kunnen vertellen, en hoe dat werkt.
Rodersana had me uitgenodigd om vanmiddag langs te komen, samen met mijn man. Ik vroeg aan mijn man wat de insteek was van dat gesprek, omdat ik mij niet prettig voelde bij het idee dat ik wel langs mocht komen ter ondersteuning van zijn therapie, maar dat ze mij verder niet konden helpen. (Ik had ze weken geleden al gemaald met mijn hulpvraag. Toen lieten ze weten dat ze niets voor me konden betekenen.) Dat wist hij niet precies. Informatie geven 'ofzo'.
Toen heb ik gezegd dat ik NIET mee wens te doen aan ZIJN traject, zolang ik zelf nog steeds nergens hulp heb. Ben al weken tevergeefs aan het bellen en mailen inmiddels, het is echt bezopen dat dit nog steeds niet vd grond is gekomen.
Maar vrijdag lukte het dan eindelijk om iemand voor mezelf te vinden, en dinsdag viel er iemand uit en mag ik komen.
Als dit een beetje 'loopt' kan ik wel weer ruimte voelen om iets te gaan doen voor zijn traject.
Mss dat ze me dan ook eea over verslaving kunnen vertellen, en hoe dat werkt.
maandag 23 mei 2016 om 07:28
quote:Zeeland1970 schreef op 22 mei 2016 @ 23:24:
[...]
Aaaanne : ik heb al vele gesprekken met hem gehad over dat 'waarom'. Wat hij er zoekt. Dat blijft toch de hoofdvraag voor mij. Behalve de voor de hand liggende reden v 'lust'. Maar hij zegt dus dat lust niet de hoofd reden was. Het was meer het 'vluchten voor de realiteit', de uitlaatklep bij frustraties of spanningen. Dat hij zich chronisch tekort gedaan voelt, niet mondig genoeg om tegen mij op te boksen.
[...]
Ik baal van dat slachtoffer-plaatje dat hij steeds schetst van zichzelf.Het is ook mogelijk dat hij zelf (nog) niet precies weet (of wil weten) waarom hij steeds naar de hoeren wil. En er nu een verklaring voor heeft bedacht die goed werkt voor hem, op dit moment, omdat hij daarmee jou in ieder geval aan het twijfelen brengt over jezelf. En daarmee deels kan uitstellen om echt en oprecht naar zichzelf te kijken.
[...]
Aaaanne : ik heb al vele gesprekken met hem gehad over dat 'waarom'. Wat hij er zoekt. Dat blijft toch de hoofdvraag voor mij. Behalve de voor de hand liggende reden v 'lust'. Maar hij zegt dus dat lust niet de hoofd reden was. Het was meer het 'vluchten voor de realiteit', de uitlaatklep bij frustraties of spanningen. Dat hij zich chronisch tekort gedaan voelt, niet mondig genoeg om tegen mij op te boksen.
[...]
Ik baal van dat slachtoffer-plaatje dat hij steeds schetst van zichzelf.Het is ook mogelijk dat hij zelf (nog) niet precies weet (of wil weten) waarom hij steeds naar de hoeren wil. En er nu een verklaring voor heeft bedacht die goed werkt voor hem, op dit moment, omdat hij daarmee jou in ieder geval aan het twijfelen brengt over jezelf. En daarmee deels kan uitstellen om echt en oprecht naar zichzelf te kijken.
maandag 23 mei 2016 om 07:35
quote:Zeeland1970 schreef op 23 mei 2016 @ 07:25:
Bw; ja, hij is idd 4x geweest op zijn 18 de (19 de? ).
Toen dus jarenlang niet. Eerste 4 jr v onze relatie ook niet. En toen dus 16 jr wèl.
Of het TOEN al een 'patroon' was weet ik niet. Maar hij heeft dit toen wel ondervonden.
Toch opmerkelijk dat jij nooit iets van die gevoelens hebt gemerkt. Weet je, ik geloof er echt niks van. Ik ben er, net als toiletrol, van overtuigd dat dit hem wel handig uit komt. Eigenlijk had hij het ook alleen maar moeilijk.
Maar weet je, het maakt niet uit. Jij wil voorlopig met hem verder en dan zullen jullie een manier moeten vinden om samen verder te gaan. Waarom hij het deed doet er dan niet toe, hoe je het een plaats heeft een ermee kan leven wel.
Bw; ja, hij is idd 4x geweest op zijn 18 de (19 de? ).
Toen dus jarenlang niet. Eerste 4 jr v onze relatie ook niet. En toen dus 16 jr wèl.
Of het TOEN al een 'patroon' was weet ik niet. Maar hij heeft dit toen wel ondervonden.
Toch opmerkelijk dat jij nooit iets van die gevoelens hebt gemerkt. Weet je, ik geloof er echt niks van. Ik ben er, net als toiletrol, van overtuigd dat dit hem wel handig uit komt. Eigenlijk had hij het ook alleen maar moeilijk.
Maar weet je, het maakt niet uit. Jij wil voorlopig met hem verder en dan zullen jullie een manier moeten vinden om samen verder te gaan. Waarom hij het deed doet er dan niet toe, hoe je het een plaats heeft een ermee kan leven wel.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
maandag 23 mei 2016 om 07:38
quote:Zeeland1970 schreef op 23 mei 2016 @ 07:22:
Nomos, ja, goed idee.
Rodersana had me uitgenodigd om vanmiddag langs te komen, samen met mijn man. Ik vroeg aan mijn man wat de insteek was van dat gesprek, omdat ik mij niet prettig voelde bij het idee dat ik wel langs mocht komen ter ondersteuning van zijn therapie, maar dat ze mij verder niet konden helpen. (Ik had ze weken geleden al gemaald met mijn hulpvraag. Toen lieten ze weten dat ze niets voor me konden betekenen.) Dat wist hij niet precies. Informatie geven 'ofzo'.
Toen heb ik gezegd dat ik NIET mee wens te doen aan ZIJN traject, zolang ik zelf nog steeds nergens hulp heb. Ben al weken tevergeefs aan het bellen en mailen inmiddels, het is echt bezopen dat dit nog steeds niet vd grond is gekomen.
Maar vrijdag lukte het dan eindelijk om iemand voor mezelf te vinden, en dinsdag viel er iemand uit en mag ik komen.
Als dit een beetje 'loopt' kan ik wel weer ruimte voelen om iets te gaan doen voor zijn traject.
Mss dat ze me dan ook eea over verslaving kunnen vertellen, en hoe dat werkt.
Dit klinkt heel gezond! Je stelt grenzen en je bepaalt je prioriteiten! Mooi!
Hier een interessante link over hyperseksueel gedrag.
Van deze site: quote:[....]Seksverslaving is een vorm van obsessieve-compulsieve stoornis met een sterk seksueel aspect. Een seksverslaving ontstaat meestal niet van de een op de andere dag, maar sluipt er langzaam in.De term seksverslaving is niet een definitie uit een psychiatrisch handboek, maar een woord dat een denkmodel weergeeft om een bepaald gedrag te vatten. Het slaat op gedrag van iemand die niet goed met zichzelf omgaat, die geneigd is de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag buiten zichzelf te leggen en er langdurig en veelvuldig over te liegen. Het gaat over mannen of vrouwen die vluchten in seks[....]
Nomos, ja, goed idee.
Rodersana had me uitgenodigd om vanmiddag langs te komen, samen met mijn man. Ik vroeg aan mijn man wat de insteek was van dat gesprek, omdat ik mij niet prettig voelde bij het idee dat ik wel langs mocht komen ter ondersteuning van zijn therapie, maar dat ze mij verder niet konden helpen. (Ik had ze weken geleden al gemaald met mijn hulpvraag. Toen lieten ze weten dat ze niets voor me konden betekenen.) Dat wist hij niet precies. Informatie geven 'ofzo'.
Toen heb ik gezegd dat ik NIET mee wens te doen aan ZIJN traject, zolang ik zelf nog steeds nergens hulp heb. Ben al weken tevergeefs aan het bellen en mailen inmiddels, het is echt bezopen dat dit nog steeds niet vd grond is gekomen.
Maar vrijdag lukte het dan eindelijk om iemand voor mezelf te vinden, en dinsdag viel er iemand uit en mag ik komen.
Als dit een beetje 'loopt' kan ik wel weer ruimte voelen om iets te gaan doen voor zijn traject.
Mss dat ze me dan ook eea over verslaving kunnen vertellen, en hoe dat werkt.
Dit klinkt heel gezond! Je stelt grenzen en je bepaalt je prioriteiten! Mooi!
Hier een interessante link over hyperseksueel gedrag.
Van deze site: quote:[....]Seksverslaving is een vorm van obsessieve-compulsieve stoornis met een sterk seksueel aspect. Een seksverslaving ontstaat meestal niet van de een op de andere dag, maar sluipt er langzaam in.De term seksverslaving is niet een definitie uit een psychiatrisch handboek, maar een woord dat een denkmodel weergeeft om een bepaald gedrag te vatten. Het slaat op gedrag van iemand die niet goed met zichzelf omgaat, die geneigd is de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag buiten zichzelf te leggen en er langdurig en veelvuldig over te liegen. Het gaat over mannen of vrouwen die vluchten in seks[....]
maandag 23 mei 2016 om 08:05
quote:toiletrol schreef op 23 mei 2016 @ 07:28:
[...]
Het is ook mogelijk dat hij zelf (nog) niet precies weet (of wil weten) waarom hij steeds naar de hoeren wil. En er nu een verklaring voor heeft bedacht die goed werkt voor hem, op dit moment, omdat hij daarmee jou in ieder geval aan het twijfelen brengt over jezelf. En daarmee deels kan uitstellen om echt en oprecht naar zichzelf te kijken.Ja, dat is goed mogelijk. Iets soortgelijks stond ook in een boekje dat ik las over seks/porno verslaving als afweermechanisme, bedenk ik nu.
[...]
Het is ook mogelijk dat hij zelf (nog) niet precies weet (of wil weten) waarom hij steeds naar de hoeren wil. En er nu een verklaring voor heeft bedacht die goed werkt voor hem, op dit moment, omdat hij daarmee jou in ieder geval aan het twijfelen brengt over jezelf. En daarmee deels kan uitstellen om echt en oprecht naar zichzelf te kijken.Ja, dat is goed mogelijk. Iets soortgelijks stond ook in een boekje dat ik las over seks/porno verslaving als afweermechanisme, bedenk ik nu.
maandag 23 mei 2016 om 08:10
maandag 23 mei 2016 om 08:51
quote:Zeeland1970 schreef op 23 mei 2016 @ 08:10:
[...]
Ja. Klopt. Ik heb alleen het idee dat ik die 'waarom'-vraag nodig heb, om het te kunnen begrijpen en dan dus een plaats kan geven en ermee leven.
Er is niet echt een reden denk ik. Het ging jarenlang goed. Even een break uit het dagelijks leven. Iets om bij weg te dromen. Niet netjes, maar hey, niemand weet er van en dus doe je er niemand kwaad me. Zoiets, denk ik.
Totdat..... En dan kan je alleen nog redden wat er te redden valt. Je man is niet meteen een slecht mens, in mijn ogen. Hij heeft alleen een heel vervelend rafelrandje.
[...]
Ja. Klopt. Ik heb alleen het idee dat ik die 'waarom'-vraag nodig heb, om het te kunnen begrijpen en dan dus een plaats kan geven en ermee leven.
Er is niet echt een reden denk ik. Het ging jarenlang goed. Even een break uit het dagelijks leven. Iets om bij weg te dromen. Niet netjes, maar hey, niemand weet er van en dus doe je er niemand kwaad me. Zoiets, denk ik.
Totdat..... En dan kan je alleen nog redden wat er te redden valt. Je man is niet meteen een slecht mens, in mijn ogen. Hij heeft alleen een heel vervelend rafelrandje.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
maandag 23 mei 2016 om 09:46
Laat je niets aanpraten door hem, Zeeland. Het is iets in ZIJN hoofd en hij wil het steeds maar weer, zoals ik het lees, afschuiven op jou. Alsof jij wel of niet iets gedaan zou hebben waardoor hij wel moest. Onzin natuurlijk. Ik snap waarom je het je aantrekt, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid! Het is een volwassen man en hij heeft zijn eigen verantwoordelijkheid om iets wel of niet te doen. (Ik herken dat afschuifgedrag heel goed, komt wel lekker makkelijk uit voor degene die geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag wenst te nemen..)
Heel goed ook, en knap, dat je je grens aangaf.
Heel goed ook, en knap, dat je je grens aangaf.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 23 mei 2016 om 10:15
maandag 23 mei 2016 om 10:43
Het is goed dat je de grens trekt als hij begint over jouw rol in zijn verslaving. Hij heeft al mazzel dat hij het op een verslaving kan gooien, wat mij betreft, maar een verslaving(maakt niet uit welke) komt bijna altijd voort dat mensen een leegte voelen die ze niet op een normale manier kunnen vullen. Om anderen dan te betrekken bij hun eigen onvermogen om dat op een normale manier op te lossen is heel laag en geeft aan dat hij nog steeds niet de verantwoordelijkheid voor zijn akties wil dragen. Dat is trouwens wel typisch iets voor verslaafden maar ook van lafaards. Het is zijn probleem en hij moet het oplossen dus ik denk dat het goed is dat je niet met hem meegaat want jij zal eerst zelf in het reine moet komen voor je de energie en de ruimte hebt om je met die van hem te bemoeien.
Bedenk wel dat mensen die ergens verslaafd aan zijn prima kunnen afkicken van die verslaving maar wel gevoelig blijven voor verslavingen. M.a.w. ze wisselen het vaak in voor een andere verslaving (gokken, drank, drugs) dus het is super goed dat je naar een psych gaat en vraag of je een intensieve behandeling mag hebben in het begin (dus elke week). Therapie is in het begin een wirwar aan verhalen en gevoelens waar je geen conclusie uit kan trekken dus misschien is het handig om jullie gesprekken thuis over het onderwerp op een laag pitje te zetten. Er komen veel emoties los en de kans dat je elkaar van alles gaat verwijten is groter dan ooit. Succes.
Bedenk wel dat mensen die ergens verslaafd aan zijn prima kunnen afkicken van die verslaving maar wel gevoelig blijven voor verslavingen. M.a.w. ze wisselen het vaak in voor een andere verslaving (gokken, drank, drugs) dus het is super goed dat je naar een psych gaat en vraag of je een intensieve behandeling mag hebben in het begin (dus elke week). Therapie is in het begin een wirwar aan verhalen en gevoelens waar je geen conclusie uit kan trekken dus misschien is het handig om jullie gesprekken thuis over het onderwerp op een laag pitje te zetten. Er komen veel emoties los en de kans dat je elkaar van alles gaat verwijten is groter dan ooit. Succes.
maandag 23 mei 2016 om 10:48
het "waarom" weet je toch allang?! Omdat hij een uitlaatklep zocht/zo is. Omdat hij kiest voor naar de hoeren gaan(al ook voor relatie met jou) dat is dus zijn manier om iets te doen als hij vastloopt, zijn escape. Dat is je "waarom". Kun je het soms niet aan, als deze uiting van hem niks met jou te maken heeft ofzo? Hij kiest voor de hoeren, waar een ander voor drank of drugs, of gokken kiest. M.AW verdiep je daar in, nog beter HIJ moet zich daarin verdiepen. Het enige waar jij je in zou moeten verdiepen is: wat vind jij van deze eigenschap en kun je met hem verder daarin. Waarom ga je alles door elkaar halen en op jezelf betrekken? NIET doen aub, dan word je zon typisch onzeker vrouwtje wat elke handeling van haar man opzichzelf betrekt, totaaaal niet constructief en leid af waar het wel overgaat. >Dat hij dus deze keuzes maakt.
maandag 23 mei 2016 om 10:52
En over het waarom: vergeet daar niet aan toe te voegen dat hij het deed/doet omdat hij vrouwen ziet als stukken vlees waar je voor mag betalen, als producten. Iets waar je recht op hebt wanneer je niet lekker in je vel zit. Dat is imo niet slechts af te doen met 'een verslaving', maar een karaktertrek.
maandag 23 mei 2016 om 11:05
To, ik vind het zo'n sukkel, jouw man. Hij kon niet tegen jou op, wat is dat voor gelul? Dan moet hij toch actie nemen? Ik snap dat niet. en ik denk dat het direct verband houdt met zijn slachtoffergedrag. Jij bent van het overleggen zeg je zelf, dan neem ik aan dat je hem ook ruimte hebt gegeven. En ookal was dat (soms) niet zo, dan is het nog aan hem om daar wat aan te doen.
Ik ben verbaal heel sterk en ook nog eens ontzettend heftig, dat vindt mijn man soms moeilijk maar daar vind je je weg toch in als je daar beide voor open staat. Daarin heeft je man een heel groot aandeel, als hij niet aangeeft dat hij onvrede heeft,hoe kun jij dan iets veranderen.
en dan nog dat je bang bent dat het toch ergens aan jezelf ligt. Het is hier al uitgebreid gezegd dat dat niet zo is, maar ik zal nog een voorbeeld geven van mezelf. Ik ben onrustig, snel verveeld, wil vaak " iets anders." Dat is lastig. Na een paar jaar relatie toen we in een rustiger vaarwater terecht waren gekomen heb ik ook getwijfeld aan mijn relatie. Maar ik kwam tot de conclusie dat ik die onrust al mijn hele leven op gezette tijden heb. Dat zit in mij, niet in mijn relatie, en ligt niet aan mijn man. Zo heeft jouw man ook iets in zichzelf waar hij last van heeft , en waar hij zelf mee zal moeten leren omgaan. Dat staat los van jou.
Ik ben verbaal heel sterk en ook nog eens ontzettend heftig, dat vindt mijn man soms moeilijk maar daar vind je je weg toch in als je daar beide voor open staat. Daarin heeft je man een heel groot aandeel, als hij niet aangeeft dat hij onvrede heeft,hoe kun jij dan iets veranderen.
en dan nog dat je bang bent dat het toch ergens aan jezelf ligt. Het is hier al uitgebreid gezegd dat dat niet zo is, maar ik zal nog een voorbeeld geven van mezelf. Ik ben onrustig, snel verveeld, wil vaak " iets anders." Dat is lastig. Na een paar jaar relatie toen we in een rustiger vaarwater terecht waren gekomen heb ik ook getwijfeld aan mijn relatie. Maar ik kwam tot de conclusie dat ik die onrust al mijn hele leven op gezette tijden heb. Dat zit in mij, niet in mijn relatie, en ligt niet aan mijn man. Zo heeft jouw man ook iets in zichzelf waar hij last van heeft , en waar hij zelf mee zal moeten leren omgaan. Dat staat los van jou.
maandag 23 mei 2016 om 11:09
Ik heb in mijn nabije omgeving te maken met diverse verslaafden, zij willen het niet, maar doen het wel, liegen en bedriegen alles en iedereen tot de dood erop volgt in sommige gevallen of de ouderlijke macht ze ontnomen wordt. Ze willen dit leven niet, maar kunnen er niet mee stoppen. Ik ben blij dat ik niet met een van deze mensen een gezin of een liefdesrelatie heb, het lijkt me niet te doen, vooral omdat deze mensen verslaafd zijn aan dodelijke middelen en ik van ze hou, ondanks het liegen, bedriegen en grenzeloos gebruik.
Onzeker vrouwtje? Ik denk dat je dat zal blijven, juist omdat je van deze man houdt/hield, je er kinderen mee hebt en je bang bent voor wat hij allemaal stuk kan maken met zijn verslaving.
Jouw man zal niet sterven aan zijn verslaving en er is best iets aan te doen, maar hij zal er inderdaad gevoelig voor blijven, dus bereid je voor op een waakzame toekomst. Of je nou bij hem blijft of niet, het blijft de vader van jullie kinderen.
Onzeker vrouwtje? Ik denk dat je dat zal blijven, juist omdat je van deze man houdt/hield, je er kinderen mee hebt en je bang bent voor wat hij allemaal stuk kan maken met zijn verslaving.
Jouw man zal niet sterven aan zijn verslaving en er is best iets aan te doen, maar hij zal er inderdaad gevoelig voor blijven, dus bereid je voor op een waakzame toekomst. Of je nou bij hem blijft of niet, het blijft de vader van jullie kinderen.
maandag 23 mei 2016 om 14:25
quote:Elmervrouw schreef op 23 mei 2016 @ 09:46:
Laat je niets aanpraten door hem, Zeeland. Het is iets in ZIJN hoofd en hij wil het steeds maar weer, zoals ik het lees, afschuiven op jou. Alsof jij wel of niet iets gedaan zou hebben waardoor hij wel moest. Onzin natuurlijk. Ik snap waarom je het je aantrekt, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid! Het is een volwassen man en hij heeft zijn eigen verantwoordelijkheid om iets wel of niet te doen. (Ik herken dat afschuifgedrag heel goed, komt wel lekker makkelijk uit voor degene die geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag wenst te nemen..)
Heel goed ook, en knap, dat je je grens aangaf.
Nee, ik wil daar ook voor waken om me niets aan te laten praten.
Want wat er ook mis was in zijn ogen aan onze relatie, punt blijft dat het nooit op een volwassen manier is opgepakt. Hij heeft het er nooit over gehad, dat hij iets storend vond of iets miste. Het is ZIJN beslissing geweest om als 'oplossing' dan maar naar de hoeren te gaan. Of dat nu een bewuste keuze was of min of meer gedreven door een 'verslaving', (?), dat weet ik niet. Maar ik weet wèl dat hij mij de kans niet heeft gegeven om hem (met wat voor issues dan ook) serieus te nemen.
Andere kant van het verhaal is wel dat ik samen met hem in deze relatie zat/zit. Je beïnvloedt elkaar wederzijds. Stemt je af. Aan ZIJN stuk kan ik niets doen. Dat ligt buiten mijn controle. Maar MIJN stuk heb ik zelf in de hand.
Vandaar dat ik dus ook wil onderzoeken of er iets in mijn houding of handelen hiertoe geleidt kan hebben. Zonder dat ik dan meteen ook 'schuldig' ben aan zijn gedrag.
Maar ik ben het met je eens dat dat een dun scheidslijntje is. Tussen aandeel en schuld.
Laat je niets aanpraten door hem, Zeeland. Het is iets in ZIJN hoofd en hij wil het steeds maar weer, zoals ik het lees, afschuiven op jou. Alsof jij wel of niet iets gedaan zou hebben waardoor hij wel moest. Onzin natuurlijk. Ik snap waarom je het je aantrekt, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid! Het is een volwassen man en hij heeft zijn eigen verantwoordelijkheid om iets wel of niet te doen. (Ik herken dat afschuifgedrag heel goed, komt wel lekker makkelijk uit voor degene die geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag wenst te nemen..)
Heel goed ook, en knap, dat je je grens aangaf.
Nee, ik wil daar ook voor waken om me niets aan te laten praten.
Want wat er ook mis was in zijn ogen aan onze relatie, punt blijft dat het nooit op een volwassen manier is opgepakt. Hij heeft het er nooit over gehad, dat hij iets storend vond of iets miste. Het is ZIJN beslissing geweest om als 'oplossing' dan maar naar de hoeren te gaan. Of dat nu een bewuste keuze was of min of meer gedreven door een 'verslaving', (?), dat weet ik niet. Maar ik weet wèl dat hij mij de kans niet heeft gegeven om hem (met wat voor issues dan ook) serieus te nemen.
Andere kant van het verhaal is wel dat ik samen met hem in deze relatie zat/zit. Je beïnvloedt elkaar wederzijds. Stemt je af. Aan ZIJN stuk kan ik niets doen. Dat ligt buiten mijn controle. Maar MIJN stuk heb ik zelf in de hand.
Vandaar dat ik dus ook wil onderzoeken of er iets in mijn houding of handelen hiertoe geleidt kan hebben. Zonder dat ik dan meteen ook 'schuldig' ben aan zijn gedrag.
Maar ik ben het met je eens dat dat een dun scheidslijntje is. Tussen aandeel en schuld.
maandag 23 mei 2016 om 14:45
quote:Geronimo2 schreef op 23 mei 2016 @ 10:43:
Het is goed dat je de grens trekt als hij begint over jouw rol in zijn verslaving. Hij heeft al mazzel dat hij het op een verslaving kan gooien, wat mij betreft, maar een verslaving(maakt niet uit welke) komt bijna altijd voort dat mensen een leegte voelen die ze niet op een normale manier kunnen vullen. Om anderen dan te betrekken bij hun eigen onvermogen om dat op een normale manier op te lossen is heel laag en geeft aan dat hij nog steeds niet de verantwoordelijkheid voor zijn akties wil dragen. Dat is trouwens wel typisch iets voor verslaafden maar ook van lafaards. Het is zijn probleem en hij moet het oplossen dus ik denk dat het goed is dat je niet met hem meegaat want jij zal eerst zelf in het reine moet komen voor je de energie en de ruimte hebt om je met die van hem te bemoeien.
Bedenk wel dat mensen die ergens verslaafd aan zijn prima kunnen afkicken van die verslaving maar wel gevoelig blijven voor verslavingen. M.a.w. ze wisselen het vaak in voor een andere verslaving (gokken, drank, drugs) dus het is super goed dat je naar een psych gaat en vraag of je een intensieve behandeling mag hebben in het begin (dus elke week). Therapie is in het begin een wirwar aan verhalen en gevoelens waar je geen conclusie uit kan trekken dus misschien is het handig om jullie gesprekken thuis over het onderwerp op een laag pitje te zetten. Er komen veel emoties los en de kans dat je elkaar van alles gaat verwijten is groter dan ooit. Succes.
Dankje.
Over dik gedrukt:
Hij is idd wel verslavingsgevoelig, drinkt -als het er staat- flink wat bier in het weekend, wijn elke avond, (tegenwoordig is dat oiv spanning weer wat meer), en hij krijgt ook rustgevende tabletten vd huisarts waar hij dan echt mee 'bezig' is. (Ga ik die innemen of niet, nu al of straks, etc) Rookte vroeger ook langdurig.
Toch is hij niet echt een alcoholist. Bij tijden drinkt hij niets. (Alcoholisch) En ook dit hoerenlopen: hij zegt dan zelf dat hij niet weet of het wel een echte verslaving is, aangezien hij er "soms" wekenlang niet mee bezig is.
Ik weet het niet. Toch zijn het wel echt obsessive gedachtes. Als ik hem zo hoor.
Ik heb zelf ook jaren gerookt, maar zelfs toen ik er 12 a 13 p dag rookte was dat niet het eerste waar ik aan dacht als ik opstond. Als mijn pakje leeg was rookte ik een dagje niet. Stoppen was voor mij toen ook veel makkelijker dan voor hem.
Ik drink nu ook meer. Om te verdoven, in de avond. Daar moet ik mee oppassen, maar tegelijkertijd weet ik dat dat bij mij niet snel 'uit de hand zal lopen'. Ik ben wat gelijkmatiger van aard. Denk ik.
Hij is bij vlagen ook erg (!) met zijn gezondheid bezig. Tabellen bijhouden van wat hij sport: dat is dan een hele administratie; schriften vol getalletjes van sets en reps. (Fitness) Hij slaat hier snel in door. Eten we weer een poos afgemeten hoeveelheden 'eiwitten' en 'koolhydraten' ipv gewoon avondeten. Als ik dan een keer kook voldoet dat zelden. ( "Waar is het zetmeelcomponent?" ) Maar na een periode van een paar maanden dan is zo'n bui ook ineens weer over en haalt hij Mac Donald voor iedereen.
Dus (kortom), ja, hij is verslavingsgevoelig.
Het is goed dat je de grens trekt als hij begint over jouw rol in zijn verslaving. Hij heeft al mazzel dat hij het op een verslaving kan gooien, wat mij betreft, maar een verslaving(maakt niet uit welke) komt bijna altijd voort dat mensen een leegte voelen die ze niet op een normale manier kunnen vullen. Om anderen dan te betrekken bij hun eigen onvermogen om dat op een normale manier op te lossen is heel laag en geeft aan dat hij nog steeds niet de verantwoordelijkheid voor zijn akties wil dragen. Dat is trouwens wel typisch iets voor verslaafden maar ook van lafaards. Het is zijn probleem en hij moet het oplossen dus ik denk dat het goed is dat je niet met hem meegaat want jij zal eerst zelf in het reine moet komen voor je de energie en de ruimte hebt om je met die van hem te bemoeien.
Bedenk wel dat mensen die ergens verslaafd aan zijn prima kunnen afkicken van die verslaving maar wel gevoelig blijven voor verslavingen. M.a.w. ze wisselen het vaak in voor een andere verslaving (gokken, drank, drugs) dus het is super goed dat je naar een psych gaat en vraag of je een intensieve behandeling mag hebben in het begin (dus elke week). Therapie is in het begin een wirwar aan verhalen en gevoelens waar je geen conclusie uit kan trekken dus misschien is het handig om jullie gesprekken thuis over het onderwerp op een laag pitje te zetten. Er komen veel emoties los en de kans dat je elkaar van alles gaat verwijten is groter dan ooit. Succes.
Dankje.
Over dik gedrukt:
Hij is idd wel verslavingsgevoelig, drinkt -als het er staat- flink wat bier in het weekend, wijn elke avond, (tegenwoordig is dat oiv spanning weer wat meer), en hij krijgt ook rustgevende tabletten vd huisarts waar hij dan echt mee 'bezig' is. (Ga ik die innemen of niet, nu al of straks, etc) Rookte vroeger ook langdurig.
Toch is hij niet echt een alcoholist. Bij tijden drinkt hij niets. (Alcoholisch) En ook dit hoerenlopen: hij zegt dan zelf dat hij niet weet of het wel een echte verslaving is, aangezien hij er "soms" wekenlang niet mee bezig is.
Ik weet het niet. Toch zijn het wel echt obsessive gedachtes. Als ik hem zo hoor.
Ik heb zelf ook jaren gerookt, maar zelfs toen ik er 12 a 13 p dag rookte was dat niet het eerste waar ik aan dacht als ik opstond. Als mijn pakje leeg was rookte ik een dagje niet. Stoppen was voor mij toen ook veel makkelijker dan voor hem.
Ik drink nu ook meer. Om te verdoven, in de avond. Daar moet ik mee oppassen, maar tegelijkertijd weet ik dat dat bij mij niet snel 'uit de hand zal lopen'. Ik ben wat gelijkmatiger van aard. Denk ik.
Hij is bij vlagen ook erg (!) met zijn gezondheid bezig. Tabellen bijhouden van wat hij sport: dat is dan een hele administratie; schriften vol getalletjes van sets en reps. (Fitness) Hij slaat hier snel in door. Eten we weer een poos afgemeten hoeveelheden 'eiwitten' en 'koolhydraten' ipv gewoon avondeten. Als ik dan een keer kook voldoet dat zelden. ( "Waar is het zetmeelcomponent?" ) Maar na een periode van een paar maanden dan is zo'n bui ook ineens weer over en haalt hij Mac Donald voor iedereen.
Dus (kortom), ja, hij is verslavingsgevoelig.
