Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
maandag 23 mei 2016 om 23:56
quote:feow schreef op 23 mei 2016 @ 23:44:
[...]
Hij kan de boom in. Hij heeft nu nog één kans om open en eerlijk te zijn. Zijn kans om voor jullie samen te beslissen wat wel en niet gedeeld dient te worden heeft hij gegrepen, en daarom zijn jullie nu daar waar jullie nu zijn.
En al ben ik het heel erg eens met 'niet alle details helpen', het is aan jou om daarin grenzen aan te geven. Niet aan hem.
(Uiteraard is het uiteindelijk aan hem. Maar voorstellen om in het belang van jou nu dingen achter te houden ligt nogal gevoelig nietwaar?)
Dit zou ik hem verbaal zeer sterk duidelijk maken.
Dat heb ik gedaan.
Nu gaat hij -zegt hij- dan toch maar weer wèl eerlijk en open zijn, en antwoord geven op welke vraag dan ook. Fijn. Want die grens van wat ik aan kan, bewaak ik liever zelf.
Maar ik begrijp wèl dat hij zijn eigen therapie proces niet (teveel) inhoudelijk met me deelt.
Die ruimte is nodig. Zowel voor hem als voor mij.
[...]
Hij kan de boom in. Hij heeft nu nog één kans om open en eerlijk te zijn. Zijn kans om voor jullie samen te beslissen wat wel en niet gedeeld dient te worden heeft hij gegrepen, en daarom zijn jullie nu daar waar jullie nu zijn.
En al ben ik het heel erg eens met 'niet alle details helpen', het is aan jou om daarin grenzen aan te geven. Niet aan hem.
(Uiteraard is het uiteindelijk aan hem. Maar voorstellen om in het belang van jou nu dingen achter te houden ligt nogal gevoelig nietwaar?)
Dit zou ik hem verbaal zeer sterk duidelijk maken.
Dat heb ik gedaan.
Nu gaat hij -zegt hij- dan toch maar weer wèl eerlijk en open zijn, en antwoord geven op welke vraag dan ook. Fijn. Want die grens van wat ik aan kan, bewaak ik liever zelf.
Maar ik begrijp wèl dat hij zijn eigen therapie proces niet (teveel) inhoudelijk met me deelt.
Die ruimte is nodig. Zowel voor hem als voor mij.
maandag 23 mei 2016 om 23:57
maandag 23 mei 2016 om 23:58
quote:misia schreef op 23 mei 2016 @ 23:53:
[...]
Dus dan zijn de afspraken -als ze gebroken worden- gewoon gebroken. Daar zitten dan geen consequenties aan vast?
Waarom dan afspraken maken?
Wat wil je v me horen?
Je kent mijn verhaal al toch..?
Ik bedoel; je wéét wat ik vind, voel, gedaan heb, en nee, ik heb hem er niet uitgegooid. (Of bedoelde je dit niet? )
[...]
Dus dan zijn de afspraken -als ze gebroken worden- gewoon gebroken. Daar zitten dan geen consequenties aan vast?
Waarom dan afspraken maken?
Wat wil je v me horen?
Je kent mijn verhaal al toch..?
Ik bedoel; je wéét wat ik vind, voel, gedaan heb, en nee, ik heb hem er niet uitgegooid. (Of bedoelde je dit niet? )
maandag 23 mei 2016 om 23:59
Bij je topic schoot me al vaak een boek door het hoofd: Als hij maar gelukkig is.
https://www.bol.com/nl/p/ ... rer=ADVNLGOO0020080002kw7
Misschien wat leesvoer tussendoor.
Je bouwt ZO veel ruimte in voor hem.
Nergens geef je je grenzen ook consequenties, die zijn heel erg doorgankelijk, in flux (in mijn ogen).
Wat zijn de consequenties voor hem, van zijn gedrag?
https://www.bol.com/nl/p/ ... rer=ADVNLGOO0020080002kw7
Misschien wat leesvoer tussendoor.
Je bouwt ZO veel ruimte in voor hem.
Nergens geef je je grenzen ook consequenties, die zijn heel erg doorgankelijk, in flux (in mijn ogen).
Wat zijn de consequenties voor hem, van zijn gedrag?
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
dinsdag 24 mei 2016 om 00:00
quote:Zeeland1970 schreef op 23 mei 2016 @ 23:58:
[...]
Wat wil je v me horen?
Je kent mijn verhaal al toch..?
Zeker!
Maar ik vraag je wat het nut is van de gemaakte afspraken, als er niets gebeurt als de afspraken worden geschonden?
Wat hebben die afspraken dan voor zin?
[...]
Wat wil je v me horen?
Je kent mijn verhaal al toch..?
Zeker!
Maar ik vraag je wat het nut is van de gemaakte afspraken, als er niets gebeurt als de afspraken worden geschonden?
Wat hebben die afspraken dan voor zin?
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
dinsdag 24 mei 2016 om 06:46
BGB heeft gelijk, ieder detail dat je weet, komt als een boemerang terug.
Wel begrijpelijk dat je ieder detail denkt te willen weten, het is een poging om achteraf nog onderdeel te worden van dit deel van het leven van je man. Niet doen, je wil het niet weten, omdat, zoals BGB probeert duidelijk te maken, je uiteindelijk niet kunt leven met al die nutteloze kennis.
Wel begrijpelijk dat je ieder detail denkt te willen weten, het is een poging om achteraf nog onderdeel te worden van dit deel van het leven van je man. Niet doen, je wil het niet weten, omdat, zoals BGB probeert duidelijk te maken, je uiteindelijk niet kunt leven met al die nutteloze kennis.
dinsdag 24 mei 2016 om 08:44
quote:Zeeland1970 schreef op 23 mei 2016 @ 23:34:
Hij vond het 'ongezond' en niet helpend dat we zo open waren naar elkaar.
Ik ben het deels met hem eens.
Hij hoeft de inhoud v zijn persoonlijke sessies niet inhoudelijk met mij te delen, net zo min als ik dat doe.
Maar hij had het ook over de pijnlijke details die ik hem in de eerste weken vroeg (details over standjes, waar hij de auto parkeerde, of hij pinde vooraf etc. Ik heb hem toen overladen met vragen, MOEST het snappen.) Hij vond dit te pijnlijk (voor wie??) en niet helpend, dus zou hij geen antwoord meer geven op deze vragen, om mij ("ons") in bescherming te nemen.
Daar werd ik erg kwaad van, ik vind het betuttelend en arrogant als HIJ gaat bepalen welk info voor mij helpend zal zijn.Ik snap jullie beide reacties wel. In zekere zin: is het goed om soms alles te weten? Soms vraag ik mij af of het niet komt omdat we als mens geen grenzen meer accepteren, we moeten alles weten en begrijpen. Ook ik doe daaraan mee maar of het altijd goed is, is de vraag. Misschien is "accepteren" het woord?
Hij vond het 'ongezond' en niet helpend dat we zo open waren naar elkaar.
Ik ben het deels met hem eens.
Hij hoeft de inhoud v zijn persoonlijke sessies niet inhoudelijk met mij te delen, net zo min als ik dat doe.
Maar hij had het ook over de pijnlijke details die ik hem in de eerste weken vroeg (details over standjes, waar hij de auto parkeerde, of hij pinde vooraf etc. Ik heb hem toen overladen met vragen, MOEST het snappen.) Hij vond dit te pijnlijk (voor wie??) en niet helpend, dus zou hij geen antwoord meer geven op deze vragen, om mij ("ons") in bescherming te nemen.
Daar werd ik erg kwaad van, ik vind het betuttelend en arrogant als HIJ gaat bepalen welk info voor mij helpend zal zijn.Ik snap jullie beide reacties wel. In zekere zin: is het goed om soms alles te weten? Soms vraag ik mij af of het niet komt omdat we als mens geen grenzen meer accepteren, we moeten alles weten en begrijpen. Ook ik doe daaraan mee maar of het altijd goed is, is de vraag. Misschien is "accepteren" het woord?
dinsdag 24 mei 2016 om 09:21
quote:Nomos schreef op 24 mei 2016 @ 06:46:
BGB heeft gelijk, ieder detail dat je weet, komt als een boemerang terug.
Wel begrijpelijk dat je ieder detail denkt te willen weten, het is een poging om achteraf nog onderdeel te worden van dit deel van het leven van je man. Niet doen, je wil het niet weten, omdat, zoals BGB probeert duidelijk te maken, je uiteindelijk niet kunt leven met al die nutteloze kennis.
Jeetje, deze klopt..! Het is een poging om alsnog onderdeel te worden van dit deel van zijn leven. Dat is het, ja. Daarom wil ik die details allemaal weten..!
Dankjewel voor dit stukje inzicht, hij schoot meteen op zijn plaats.
Of het daarmee ook nutteloze of belastende kennis is, dáár ben ik nog niet van overtuigd.
Soms zakt het verhaal ook tijdelijk weg naar de achtergrond, dan lijkt alles oppervlakkig 'normaal', dat is dan even een welkome afwisseling met de scherpe en pijnlijke momenten. Maar als zo'n vlakke periode te lang duurt, dan voelt dat óók niet goed. Dan is het alsof het niet meer in beweging is.
Dan is het alsof er een grote stinkende zak stront in de huiskamer gezet is door hem, waar 'iets' mee moet. En als ik de stank dan even niet meer ruik, dat ik de neiging krijg om mezelf eraan te willen herinneren. Dan ga ik 'roeren' in die zak. Vragen stellen, het verhaal weer nieuw leven inblazen door die details. En dan 'leeft' het weer, doet het weer pijn, realiseer ik me weer beter de omvang van het verraad.
Is dat slecht? Jezelf pesten?
Het is niet zo dat ik 'geniet' van de pijn die het oproept, maar het lijkt natuurlijker om pijn te voelen, dan dat ik het af laat zakken naar een vlakke schijn werkelijkheid, waarin het leven onverdraaglijk 'normaal' voortkabbelt, terwijl DIT er is.
Dus het is enerzijds zo dat ik idd probeer alsnog onderdeel te worden v het verhaal, precies wat nomos zegt, en anderzijds lijken de details me opnieuw te herinneren aan de impact v zijn bedrog.
Zoals dat hij op één bepaalde locatie ook innig zoende met die dames. Dat komt dan weer binnen. Of dat hij het tijdens beide zwangerschappen deed. En dat het ook n keer voorkwam dat hij in de middag bij een hoer was en in de avond met mij seks had.
BGB heeft gelijk, ieder detail dat je weet, komt als een boemerang terug.
Wel begrijpelijk dat je ieder detail denkt te willen weten, het is een poging om achteraf nog onderdeel te worden van dit deel van het leven van je man. Niet doen, je wil het niet weten, omdat, zoals BGB probeert duidelijk te maken, je uiteindelijk niet kunt leven met al die nutteloze kennis.
Jeetje, deze klopt..! Het is een poging om alsnog onderdeel te worden van dit deel van zijn leven. Dat is het, ja. Daarom wil ik die details allemaal weten..!
Dankjewel voor dit stukje inzicht, hij schoot meteen op zijn plaats.
Of het daarmee ook nutteloze of belastende kennis is, dáár ben ik nog niet van overtuigd.
Soms zakt het verhaal ook tijdelijk weg naar de achtergrond, dan lijkt alles oppervlakkig 'normaal', dat is dan even een welkome afwisseling met de scherpe en pijnlijke momenten. Maar als zo'n vlakke periode te lang duurt, dan voelt dat óók niet goed. Dan is het alsof het niet meer in beweging is.
Dan is het alsof er een grote stinkende zak stront in de huiskamer gezet is door hem, waar 'iets' mee moet. En als ik de stank dan even niet meer ruik, dat ik de neiging krijg om mezelf eraan te willen herinneren. Dan ga ik 'roeren' in die zak. Vragen stellen, het verhaal weer nieuw leven inblazen door die details. En dan 'leeft' het weer, doet het weer pijn, realiseer ik me weer beter de omvang van het verraad.
Is dat slecht? Jezelf pesten?
Het is niet zo dat ik 'geniet' van de pijn die het oproept, maar het lijkt natuurlijker om pijn te voelen, dan dat ik het af laat zakken naar een vlakke schijn werkelijkheid, waarin het leven onverdraaglijk 'normaal' voortkabbelt, terwijl DIT er is.
Dus het is enerzijds zo dat ik idd probeer alsnog onderdeel te worden v het verhaal, precies wat nomos zegt, en anderzijds lijken de details me opnieuw te herinneren aan de impact v zijn bedrog.
Zoals dat hij op één bepaalde locatie ook innig zoende met die dames. Dat komt dan weer binnen. Of dat hij het tijdens beide zwangerschappen deed. En dat het ook n keer voorkwam dat hij in de middag bij een hoer was en in de avond met mij seks had.
dinsdag 24 mei 2016 om 09:26
dinsdag 24 mei 2016 om 10:21
Iedereen nog bedankt voor de reacties op mijn verhaal. Die hebben zeker geholpen dingen wat meer in perspectief te zien en ik heb ook nog steeds veel aan dit topic.
Zeeland, ik heb ook alles gevraagd en wil alles weten. Niet om deel te zijn van dat deel van zijn leven maar omdat ik hem wil zien voor wie hij echt is, namelijk de man die, naast het lieve, ook gewoon keihard kan liegen, egoistisch kan zijn en geen seconde dacht aan de vrouw die thuis op hem wachtte en van hem hield. Want ook dát is hij.
Jouw man heeft net zo goed dat slechte deel in zich én is in staat dat tegen jou te gebruiken. Om dat zo keihard 16 jaar lang te doen, om zo bij jou in bed te stappen nadat hij net een hoer geneukt heeft, gaat zo voorbij aan alles waar liefde voor staat, dat is heel pijnlijk om mee te maken. Want eigenlijk gaat het niet om het neuken of het liegen maar om het feit dat hij in staat is zijn pleziertjes belangrijker te vinden dan jou en zijn gezin en jouw pijn collatoral damage is.
Liefde is, in mijn ogen, de ander zien om wie hij of zij echt is en onvoorwaardelijk van diegene te houden. ik denk dat jij heel hard bezig bent met de vraag: kan ik nog van hem houden en een gezonde relatie hebben met wie hij echt blijkt te zijn? Houden van en een gezonde relatie zijn ook twee dingen die je gescheiden moet houden.
Besef je wel dat iemand die hiertoe in staat is, jou andersom ook niet echt 'ziet'. Op egoistische momenten ziet hij alleen zichzelf en zijn behoeftes en kan hij jou als het ware uitschakelen. Dat weet je in ieder geval zeker. Hij kán het. Hij zal heus oprecht willen veranderen maar dat betekent niet dat hij het ook gaat doen.
Kan jij oprecht hem ooit nog 100% vertrouwen in een relatie?
Dat hij geen vragen van jou meer wil beantwoorden en even de keuze voor je maakt dat dat beter is, is weer een egoistische keus. Want hij denkt wel even te kunnen bepalen wat beter is voor jou en heeft weer het respect niet jou zelf die keus te laten maken. Dat het voor hem niet fijn is, is natuurlijk logisch maar het gevolg van zijn daden. Uit respect voor jou zal hij zijn eigen ongemak opzij moeten zetten voor je en het gewoon doen. Verantwoordelijkheid nemen heet dat.
Heb jij nou echt het idee dat hij je respecteert op de wijze waarop het hoort? Want eigenlijk is alles waarop een relatie gebouwd is, in elkaar gestort: vertrouwen, respect, openheid, eerlijkheid én liefde. Want liefde is meer dan gevoel hebben voor de ander, liefde is ook dat omzetten in daden door het belang van de ander in het oog te houden.
Ik zou in ieder geval, hoeveel ik ook van hem hou, nooit meer een relatie met mijn vriend kunnen hebben. Vertrouw ik hem? Ja, als maatje en familie maar ik weet dat hij in een relatie gewoon bewezen niet te vertrouwen is en ik beter verdien dan continue in angst leven hem kwijt te raken aan een ander en zelf niet gezien te worden. Zo'n leven kan ik niet aan en moet ik voor mezelf niet willen.
Dus kijk de komende periode aan hoe het gaat en hou vooral in de gaten hoe jij je voelt, niet hij en vraag je bij alles af in hoeverre hij echt met jou rekening houdt en je 'ziet' of dingen doet en zegt omdat ze handig en goed voor hem zijn. Observeer, bestudeer en trek dan je conclusie of je dit nog jaren wil en kán zonder eraan kapot te gaan.
Zeeland, ik heb ook alles gevraagd en wil alles weten. Niet om deel te zijn van dat deel van zijn leven maar omdat ik hem wil zien voor wie hij echt is, namelijk de man die, naast het lieve, ook gewoon keihard kan liegen, egoistisch kan zijn en geen seconde dacht aan de vrouw die thuis op hem wachtte en van hem hield. Want ook dát is hij.
Jouw man heeft net zo goed dat slechte deel in zich én is in staat dat tegen jou te gebruiken. Om dat zo keihard 16 jaar lang te doen, om zo bij jou in bed te stappen nadat hij net een hoer geneukt heeft, gaat zo voorbij aan alles waar liefde voor staat, dat is heel pijnlijk om mee te maken. Want eigenlijk gaat het niet om het neuken of het liegen maar om het feit dat hij in staat is zijn pleziertjes belangrijker te vinden dan jou en zijn gezin en jouw pijn collatoral damage is.
Liefde is, in mijn ogen, de ander zien om wie hij of zij echt is en onvoorwaardelijk van diegene te houden. ik denk dat jij heel hard bezig bent met de vraag: kan ik nog van hem houden en een gezonde relatie hebben met wie hij echt blijkt te zijn? Houden van en een gezonde relatie zijn ook twee dingen die je gescheiden moet houden.
Besef je wel dat iemand die hiertoe in staat is, jou andersom ook niet echt 'ziet'. Op egoistische momenten ziet hij alleen zichzelf en zijn behoeftes en kan hij jou als het ware uitschakelen. Dat weet je in ieder geval zeker. Hij kán het. Hij zal heus oprecht willen veranderen maar dat betekent niet dat hij het ook gaat doen.
Kan jij oprecht hem ooit nog 100% vertrouwen in een relatie?
Dat hij geen vragen van jou meer wil beantwoorden en even de keuze voor je maakt dat dat beter is, is weer een egoistische keus. Want hij denkt wel even te kunnen bepalen wat beter is voor jou en heeft weer het respect niet jou zelf die keus te laten maken. Dat het voor hem niet fijn is, is natuurlijk logisch maar het gevolg van zijn daden. Uit respect voor jou zal hij zijn eigen ongemak opzij moeten zetten voor je en het gewoon doen. Verantwoordelijkheid nemen heet dat.
Heb jij nou echt het idee dat hij je respecteert op de wijze waarop het hoort? Want eigenlijk is alles waarop een relatie gebouwd is, in elkaar gestort: vertrouwen, respect, openheid, eerlijkheid én liefde. Want liefde is meer dan gevoel hebben voor de ander, liefde is ook dat omzetten in daden door het belang van de ander in het oog te houden.
Ik zou in ieder geval, hoeveel ik ook van hem hou, nooit meer een relatie met mijn vriend kunnen hebben. Vertrouw ik hem? Ja, als maatje en familie maar ik weet dat hij in een relatie gewoon bewezen niet te vertrouwen is en ik beter verdien dan continue in angst leven hem kwijt te raken aan een ander en zelf niet gezien te worden. Zo'n leven kan ik niet aan en moet ik voor mezelf niet willen.
Dus kijk de komende periode aan hoe het gaat en hou vooral in de gaten hoe jij je voelt, niet hij en vraag je bij alles af in hoeverre hij echt met jou rekening houdt en je 'ziet' of dingen doet en zegt omdat ze handig en goed voor hem zijn. Observeer, bestudeer en trek dan je conclusie of je dit nog jaren wil en kán zonder eraan kapot te gaan.
dinsdag 24 mei 2016 om 10:23
Zeeland, wat JIJ aan het doen bent, met zakken stront en gelukkig nu ook met naar een therapeut gaan, is me helder uit je posts. Maar wat doet jouw man, behalve naar therapie gaan? Die zogenaamd 'normale' periodes: is hij dan lief voor je? Accepteert hij dat er 'normale' periodes zijn? Of merk je - zonder in de stront te roeren - dat er iets heel ergs is gebeurd en dat hij continu attent is op jou? Slapen jullie nog apart? Toen je het stukje schreef over zijn obsessieve manier van dingen aanpakken (wat dan ook), dacht ik, door complete herkenning: hoe vaak heb jij al last gehad van zijn manier van met dingen omgaan? Nu met hoeren is dat wel helder, maar ook die andere maanden met dat eten en zo: dat is zwaar toch?
dinsdag 24 mei 2016 om 10:27
Ik vermoed dat BGB dat bedoelt, maar het venijn zit in de acceptatie. Als je de zak stront laat staan, dan staat 'ie zo in de weg, je loopt er tegenaan, struikelt erover en als je de plant teveel water geeft gaat 'ie weer stinken door het vocht en daarnaast heb je kans dat je kinderen toch wel eens willen weten wat er nou in die zak zit.
Ik zou die zak begraven, met behulp van je therapeut, op een manier waardoor je in de toekomst niet meer de behoefte gaat voelen om 'm op te graven.
Ik zou die zak begraven, met behulp van je therapeut, op een manier waardoor je in de toekomst niet meer de behoefte gaat voelen om 'm op te graven.
dinsdag 24 mei 2016 om 10:27
quote:Zeeland1970 schreef op 24 mei 2016 @ 10:14:
Bgb: bedoel je, "Als je met hem verder wil, accepteer het, kleedje erover, plantje erop..?"
Ja. Ik denk dat je geen andere keuzes hebt. Die zak gaat nooit meer weg. Die is er.
Je kan constant in die zak peuren en in die schijtlucht gaan zitten en je daar ontzettend naar over voelen, of je bedekt het met de mantel der liefde ( dat kleedje ) en je bouwt verder ( plantje ).
Dat je hulp nodig hebt om die zak niet zo in het oog te laten springen en bij de rest van je interieur te laten passen en niet nog zes zakken te verzamelen waar je geen plaats voor hebt, dat is dan de hulp die jullie nu krijgen.
Bgb: bedoel je, "Als je met hem verder wil, accepteer het, kleedje erover, plantje erop..?"
Ja. Ik denk dat je geen andere keuzes hebt. Die zak gaat nooit meer weg. Die is er.
Je kan constant in die zak peuren en in die schijtlucht gaan zitten en je daar ontzettend naar over voelen, of je bedekt het met de mantel der liefde ( dat kleedje ) en je bouwt verder ( plantje ).
Dat je hulp nodig hebt om die zak niet zo in het oog te laten springen en bij de rest van je interieur te laten passen en niet nog zes zakken te verzamelen waar je geen plaats voor hebt, dat is dan de hulp die jullie nu krijgen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 24 mei 2016 om 10:29
Ikeaps2014, ja! Dat is precies wat ik bedoel! De man van Zeeland ziet denk ik alleen zichzelf.
"Besef je wel dat iemand die hiertoe in staat is, jou andersom ook niet echt 'ziet'. Op egoistische momenten ziet hij alleen zichzelf en zijn behoeftes en kan hij jou als het ware uitschakelen. Dat weet je in ieder geval zeker. Hij kán het. Hij zal heus oprecht willen veranderen maar dat betekent niet dat hij het ook gaat doen."
"Dus kijk de komende periode aan hoe het gaat en hou vooral in de gaten hoe jij je voelt, niet hij en vraag je bij alles af in hoeverre hij echt met jou rekening houdt en je 'ziet' of dingen doet en zegt omdat ze handig en goed voor hem zijn. Observeer, bestudeer en trek dan je conclusie of je dit nog jaren wil en kán zonder eraan kapot te gaan."
"Besef je wel dat iemand die hiertoe in staat is, jou andersom ook niet echt 'ziet'. Op egoistische momenten ziet hij alleen zichzelf en zijn behoeftes en kan hij jou als het ware uitschakelen. Dat weet je in ieder geval zeker. Hij kán het. Hij zal heus oprecht willen veranderen maar dat betekent niet dat hij het ook gaat doen."
"Dus kijk de komende periode aan hoe het gaat en hou vooral in de gaten hoe jij je voelt, niet hij en vraag je bij alles af in hoeverre hij echt met jou rekening houdt en je 'ziet' of dingen doet en zegt omdat ze handig en goed voor hem zijn. Observeer, bestudeer en trek dan je conclusie of je dit nog jaren wil en kán zonder eraan kapot te gaan."
dinsdag 24 mei 2016 om 11:07
quote:blijfgewoonbianca schreef op 24 mei 2016 @ 10:27:
[...]
Ja. Ik denk dat je geen andere keuzes hebt. Die zak gaat nooit meer weg. Die is er.
Je kan constant in die zak peuren en in die schijtlucht gaan zitten en je daar ontzettend naar over voelen, of je bedekt het met de mantel der liefde ( dat kleedje ) en je bouwt verder ( plantje ).
Dat je hulp nodig hebt om die zak niet zo in het oog te laten springen en bij de rest van je interieur te laten passen en niet nog zes zakken te verzamelen waar je geen plaats voor hebt, dat is dan de hulp die jullie nu krijgen.Mooi gezegd. Dat is denk ik inderdaad de enige manier.
[...]
Ja. Ik denk dat je geen andere keuzes hebt. Die zak gaat nooit meer weg. Die is er.
Je kan constant in die zak peuren en in die schijtlucht gaan zitten en je daar ontzettend naar over voelen, of je bedekt het met de mantel der liefde ( dat kleedje ) en je bouwt verder ( plantje ).
Dat je hulp nodig hebt om die zak niet zo in het oog te laten springen en bij de rest van je interieur te laten passen en niet nog zes zakken te verzamelen waar je geen plaats voor hebt, dat is dan de hulp die jullie nu krijgen.Mooi gezegd. Dat is denk ik inderdaad de enige manier.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
dinsdag 24 mei 2016 om 11:37
Wel Zeeland als je wil weten hoe het is kun je altijd nog een gigolo inhuren en daarna de details aan je man doorvertellen. Welk standje, hoeveel het kostte dat je internet hebt afgeschuimd, reviews gelezen en daarna over bent gegaan nadat je verschillende foto's hebt gezien. Ik raad het je aan dan, mocht het je bevallen dan doe je het na een paar weken weer. Je volgt al therapie dus dan kunnen jullie bij elkaars therapeuten alles vertellen, misschien nog een leuk triootje? Manmanman, wat een zooi.
dinsdag 24 mei 2016 om 12:28
quote:Zeeland1970 schreef op 23 mei 2016 @ 23:34:
Hij vond het 'ongezond' en niet helpend dat we zo open waren naar elkaar.
Ik ben het deels met hem eens.
Hij hoeft de inhoud v zijn persoonlijke sessies niet inhoudelijk met mij te delen, net zo min als ik dat doe.
Maar hij had het ook over de pijnlijke details die ik hem in de eerste weken vroeg (details over standjes, waar hij de auto parkeerde, of hij pinde vooraf etc. Ik heb hem toen overladen met vragen, MOEST het snappen.) Hij vond dit te pijnlijk (voor wie??) en niet helpend, dus zou hij geen antwoord meer geven op deze vragen, om mij ("ons") in bescherming te nemen.
Daar werd ik erg kwaad van, ik vind het betuttelend en arrogant als HIJ gaat bepalen welk info voor mij helpend zal zijn.Zo zou je het kunnen zien. Maar zou het niet een signaal kunnen zijn dat hij nu - dankzij de therapie - een nieuwe fase is ingegaan, terwijl jij nog niet zo ver bent? Blijkbaar heb je ook niet doorgevraagd op dat het te pijnlijk zou zijn. Waarom niet? Wel alle oude details willen weten, maar niet willen uitzoeken wat zijn beweegredenen voor bepaalde beslissingen in het heden zijn?
Hij vond het 'ongezond' en niet helpend dat we zo open waren naar elkaar.
Ik ben het deels met hem eens.
Hij hoeft de inhoud v zijn persoonlijke sessies niet inhoudelijk met mij te delen, net zo min als ik dat doe.
Maar hij had het ook over de pijnlijke details die ik hem in de eerste weken vroeg (details over standjes, waar hij de auto parkeerde, of hij pinde vooraf etc. Ik heb hem toen overladen met vragen, MOEST het snappen.) Hij vond dit te pijnlijk (voor wie??) en niet helpend, dus zou hij geen antwoord meer geven op deze vragen, om mij ("ons") in bescherming te nemen.
Daar werd ik erg kwaad van, ik vind het betuttelend en arrogant als HIJ gaat bepalen welk info voor mij helpend zal zijn.Zo zou je het kunnen zien. Maar zou het niet een signaal kunnen zijn dat hij nu - dankzij de therapie - een nieuwe fase is ingegaan, terwijl jij nog niet zo ver bent? Blijkbaar heb je ook niet doorgevraagd op dat het te pijnlijk zou zijn. Waarom niet? Wel alle oude details willen weten, maar niet willen uitzoeken wat zijn beweegredenen voor bepaalde beslissingen in het heden zijn?
The chains on my mood swing just snapped. Run.
dinsdag 24 mei 2016 om 14:05
Even korte update, moet bijna naar mijn werk:
Ik ben bij die therapeut geweest, en het was een (heel) goed gesprek. Het was sowieso fijn om alles eens te kunnen vertellen, maar ze heeft daarna ook eea verteld over de context. Over hoe ze dacht dat ik in het leven stond, (perfectionistisch, op mijn tenen lopen om aan iedereens verwachtingen te voldoen, nauwelijks contact ervaren met mijn eigen 'oer-ik', rationeel scherp zijn, maar verbinding met mijn hart en grond missen, hoge verwachtingen hebben voor mezelf, anderen willen pleasen, daardoor vermoeid zijn en een leegte ervaren, etc) en over hoe hij (voor zover op te maken uit mijn verhaal) in het leven staat.
Dat daarin eigenlijk een heel groot overlap zit. In hoe HIJ in het leven staat.
En dat een gevolg van het te hoge eisen stellen aan jezelf, vaak is dat er een ander stuk in jezelf zich onbegrepen voelt, en dat dat onbegrepen stuk (je kunt het het passief-agressieve stuk noemen), steeds groter wordt door het te onderdrukken.
En dat dat bij vrouwen vaak naar binnen slaat (innerlijke criticus, jezelf vermanend toespreken, en op je kop geven), en bij mannen zich vaak naar buiten baant. Dat dit zich dan vaak uit in zelfdestructief gedrag, vluchten, (de man die 'even een pakje sigaretten gaat halen' en dus nooit terugkeert) of dus 'verboden-dingen-doen'.
Ik vond het heel verhelderend.
Heb daar 3 dozen tissues leeg gesnotterd en heb nu barstende koppijn. Maar het heeft me gegeven wat ik hoopte: een nieuwe manier om er tegenaan te kijken. Stof tot nadenken.
Het fijne is dat ze plaats voor me heeft/maakt. Ik mag er volgende week wéér heen, en de week erna wéér. Ze zei dat ik evt hem ook mee mocht nemen, om het er samen over te hebben. Maar ik wil het (haar) nu nog even voor mezelf houden.
Pfff...voel me zoveel lichter..!
Fijn!!
Ik ben bij die therapeut geweest, en het was een (heel) goed gesprek. Het was sowieso fijn om alles eens te kunnen vertellen, maar ze heeft daarna ook eea verteld over de context. Over hoe ze dacht dat ik in het leven stond, (perfectionistisch, op mijn tenen lopen om aan iedereens verwachtingen te voldoen, nauwelijks contact ervaren met mijn eigen 'oer-ik', rationeel scherp zijn, maar verbinding met mijn hart en grond missen, hoge verwachtingen hebben voor mezelf, anderen willen pleasen, daardoor vermoeid zijn en een leegte ervaren, etc) en over hoe hij (voor zover op te maken uit mijn verhaal) in het leven staat.
Dat daarin eigenlijk een heel groot overlap zit. In hoe HIJ in het leven staat.
En dat een gevolg van het te hoge eisen stellen aan jezelf, vaak is dat er een ander stuk in jezelf zich onbegrepen voelt, en dat dat onbegrepen stuk (je kunt het het passief-agressieve stuk noemen), steeds groter wordt door het te onderdrukken.
En dat dat bij vrouwen vaak naar binnen slaat (innerlijke criticus, jezelf vermanend toespreken, en op je kop geven), en bij mannen zich vaak naar buiten baant. Dat dit zich dan vaak uit in zelfdestructief gedrag, vluchten, (de man die 'even een pakje sigaretten gaat halen' en dus nooit terugkeert) of dus 'verboden-dingen-doen'.
Ik vond het heel verhelderend.
Heb daar 3 dozen tissues leeg gesnotterd en heb nu barstende koppijn. Maar het heeft me gegeven wat ik hoopte: een nieuwe manier om er tegenaan te kijken. Stof tot nadenken.
Het fijne is dat ze plaats voor me heeft/maakt. Ik mag er volgende week wéér heen, en de week erna wéér. Ze zei dat ik evt hem ook mee mocht nemen, om het er samen over te hebben. Maar ik wil het (haar) nu nog even voor mezelf houden.
Pfff...voel me zoveel lichter..!
Fijn!!
dinsdag 24 mei 2016 om 14:22
quote:Zeeland1970 schreef op 24 mei 2016 @ 14:05:
Even korte update, moet bijna naar mijn werk:
Ik ben bij die therapeut geweest, en het was een (heel) goed gesprek. Het was sowieso fijn om alles eens te kunnen vertellen, maar ze heeft daarna ook eea verteld over de context. Over hoe ze dacht dat ik in het leven stond, (perfectionistisch, op mijn tenen lopen om aan iedereens verwachtingen te voldoen, nauwelijks contact ervaren met mijn eigen 'oer-ik', rationeel scherp zijn, maar verbinding met mijn hart en grond missen, hoge verwachtingen hebben voor mezelf, anderen willen pleasen, daardoor vermoeid zijn en een leegte ervaren, etc) en over hoe hij (voor zover op te maken uit mijn verhaal) in het leven staat.
Dat daarin eigenlijk een heel groot overlap zit. In hoe HIJ in het leven staat.
En dat een gevolg van het te hoge eisen stellen aan jezelf, vaak is dat er een ander stuk in jezelf zich onbegrepen voelt, en dat dat onbegrepen stuk (je kunt het het passief-agressieve stuk noemen), steeds groter wordt door het te onderdrukken.
En dat dat bij vrouwen vaak naar binnen slaat (innerlijke criticus, jezelf vermanend toespreken, en op je kop geven), en bij mannen zich vaak naar buiten baant. Dat dit zich dan vaak uit in zelfdestructief gedrag, vluchten, (de man die 'even een pakje sigaretten gaat halen' en dus nooit terugkeert) of dus 'verboden-dingen-doen'.
Ik vond het heel verhelderend.
Heb daar 3 dozen tissues leeg gesnotterd en heb nu barstende koppijn. Maar het heeft me gegeven wat ik hoopte: een nieuwe manier om er tegenaan te kijken. Stof tot nadenken.
Het fijne is dat ze plaats voor me heeft/maakt. Ik mag er volgende week wéér heen, en de week erna wéér. Ze zei dat ik evt hem ook mee mocht nemen, om het er samen over te hebben. Maar ik wil het (haar) nu nog even voor mezelf houden.
Pfff...voel me zoveel lichter..!
Fijn!!
Dus jou man voelt zich al jaren kut?...want tja, hij gaat al jaren vreemd...zelfdestructief gedrag?..toch?
Nou maar hopen dat hij zich nooit meer kut voelt..je zult het risico,lopen zeg.
.
Maar ach, wat kan het verreken?..hij doet het toch al jaren.
Maakt niks meer uit joh..
Even korte update, moet bijna naar mijn werk:
Ik ben bij die therapeut geweest, en het was een (heel) goed gesprek. Het was sowieso fijn om alles eens te kunnen vertellen, maar ze heeft daarna ook eea verteld over de context. Over hoe ze dacht dat ik in het leven stond, (perfectionistisch, op mijn tenen lopen om aan iedereens verwachtingen te voldoen, nauwelijks contact ervaren met mijn eigen 'oer-ik', rationeel scherp zijn, maar verbinding met mijn hart en grond missen, hoge verwachtingen hebben voor mezelf, anderen willen pleasen, daardoor vermoeid zijn en een leegte ervaren, etc) en over hoe hij (voor zover op te maken uit mijn verhaal) in het leven staat.
Dat daarin eigenlijk een heel groot overlap zit. In hoe HIJ in het leven staat.
En dat een gevolg van het te hoge eisen stellen aan jezelf, vaak is dat er een ander stuk in jezelf zich onbegrepen voelt, en dat dat onbegrepen stuk (je kunt het het passief-agressieve stuk noemen), steeds groter wordt door het te onderdrukken.
En dat dat bij vrouwen vaak naar binnen slaat (innerlijke criticus, jezelf vermanend toespreken, en op je kop geven), en bij mannen zich vaak naar buiten baant. Dat dit zich dan vaak uit in zelfdestructief gedrag, vluchten, (de man die 'even een pakje sigaretten gaat halen' en dus nooit terugkeert) of dus 'verboden-dingen-doen'.
Ik vond het heel verhelderend.
Heb daar 3 dozen tissues leeg gesnotterd en heb nu barstende koppijn. Maar het heeft me gegeven wat ik hoopte: een nieuwe manier om er tegenaan te kijken. Stof tot nadenken.
Het fijne is dat ze plaats voor me heeft/maakt. Ik mag er volgende week wéér heen, en de week erna wéér. Ze zei dat ik evt hem ook mee mocht nemen, om het er samen over te hebben. Maar ik wil het (haar) nu nog even voor mezelf houden.
Pfff...voel me zoveel lichter..!
Fijn!!
Dus jou man voelt zich al jaren kut?...want tja, hij gaat al jaren vreemd...zelfdestructief gedrag?..toch?
Nou maar hopen dat hij zich nooit meer kut voelt..je zult het risico,lopen zeg.
.
Maar ach, wat kan het verreken?..hij doet het toch al jaren.
Maakt niks meer uit joh..
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
