Uit balans?

Heb je al tegen haar gezegd dat je je verwaarloosd voelt? Misschien moet jij proberen eens wat aandacht af te dwingen door hetzelfde gedrag te vertonen?

Beste Sauniere,



Ik lees in jouw verhaal veel over wat jij voelt en denkt, maar kan daaruit moeilijk opmaken wat zij verkeerd doet. Geeft ze je geen aandacht, maakt ze vaak ruzie, wat is er precies aan de hand dat jij je zo voelt?

Ik lees wel dat jullie altijd haar zin doen en dat ze weinig zin heeft in sex. Zijn dat je twee voornaamste frustraties of is er meer?



Groetjes

Tegengas geven en het dus op dezelfde manier gaan spelen is inderdaad niet de oplossing. Dan ga jij dus nog meer tegen je zin in doen, want jij bent niet zo. Het zou ook wel erg zijn als je in je relatie niet meer kunt praten, maar alleen nog kunt laten voelen..



Goed van je dat het besproken hebt, maar erg jammer dat ze er niets mee doet. Het lijkt dan wel of ze dus ook de moeite niet neemt om het nog goed tussen jullie te krijgen. Wat geeft zij als antwoord als je haar vraagt of zij gelukkig is? En vraag haar eens wat zou liever anders zou zien. Uit haar antwoorden kun je dan misschien weer wat verder komen.

En waar gaat ze elke avond naartoe? En zorg jij dan in de avond altijd alleen voor de kids?

Waarom zijn jullie jong en relatief snel getrouwd?

Ik heb je trouwens een brichtje gestuurd Sauniere.

Jullie relatie ziet er 'ongelijk' uit. Scheefgegroeid eigenlijk. Als je jong al samen bent groei je samen groot. Dat doet iedereen natuurlijk op zijn/haar eigen manier maar gelijk op hoeft dat niet te gaan.



Het ziet er een beetje uit alsof je vrouw jullie relatie iets heel vanzelfsprekends vindt. Iets waar ze niet haar best voor hoeft te doen, wat vanzelf gaat en als dat niet zo is weet ze niet wat ze er aan moet doen. Jij weet het ook niet echt zo te lezen. En zo groeien jullie steeds meer uit elkaar.



Jij was waarschijnlijk een voorkomend vriendje ooit, zij liet zich graag behandelen als een prinses en zo groeide de verhoudingen scheef want zij is geen prinses en jij bent geen lakei maar haar man, die liefde, warmte een aandacht verdient.



Je doet je best om iets te veranderen maar haar zul je niet veranderen. Je zult dus zélf moeten veranderen. Een andere houding aan moeten nemen, haar duidelijk moeten maken dat het je menens is. jullie doen bij een conflict haar ding schrijf je. Je geeft dus toe, want je wil niet die week met de nek worden aangekeken. Maar zo is zij de baas in huis, zo bepaalt zij wat er gebeurt in jullie relatie en dat moet jij niet meer toestaan.



Dat betekent niet dat je knallende ruzie hoeft te maken, dat betekent ook niet dat je gemeen of lelijk hoeft te gaan doen, het betekent wel dat je assertiever moet gaan worden en meer op moet gaan komen voor jezelf, want ook jíj mag gelukkig zijn in je relatie.



Spreek haar op een rustig moment aan en leg uit wat je voelt en hoe jij het ziet. Vraag haar je vijf minuten de tijd te geven om je punt te maken. Vraag haar naar je te luisteren en je niet te onderbreken. Probeer de verwijtende toon te vermijden (niet jij doet dit en jij doet dat zeggen) maar hou het bij jezelf (ik voel en ik heb het gevoel dat....). Doe haar een voorstel, bedenk wat je zou willen van en met haar, geef aan dat je je haar man wil voelen, niet haar huisgenoot en de vader van de kinderen maar ook haar geliefde, vertrouweling en haar minnaar.



Vraag haar na te denken over wat je zegt en als ze boos wordt sluit het gesprek dan af, want dat is niet de bedoeling, je wil geen verwijten, je wil herstel, vooruit samen, niet achteruit en niet stil blijven staan. Dus als ze boos is en niet verder wil praten, sluit het gesprek dan af en ga desnoods weg, als in naar een andere ruimte in huis of met de hond wandelen.



Iemand waar je van houdt een week niet aankijken is niet respectvol en respect is ontzettend belangrijk binnen een relatie. Als ze je dus een week (of een paar dagen) niet aankijkt na een gesprek als dit, realiseer je dan dat dit geen normaal, respectvol gedrag is en ga er niet in mee, maak geen knieval want het klopt niet.



Je bent bereid om te praten en om sámen naar oplossingen te zoeken maar niet om je als een voetveeg te laten gebruiken. Dat moet stoppen en wel zo snel mogelijk. In een relatie tussen volwassen mensen past zoiets niet. Blijf haar dus aanspreken, ook als ze afwijzend reageert. Laat zien dat jíj volwassen gedrag vertoont en laten we hopen dat ze inziet dat zij dat niet doet. Zo niet beste jongen, dan hou je in ieder geval vanaf nu de eer aan jezelf.



Jíj zult het verschil moeten gaan maken, in de hoop dat zij jóu volgt hierin in plaats van dat jij zwicht voor haar bozigheid. Goed voorbeeld doet doorgaans goed volgen. Ik neem tenminste aan dat ook zij jullie relatie serieus neemt. Jij doet dat in ieder geval wel.



(f)

Saunière, ik heb als vrouw hetzelfde meegemaakt als jij, en ik kan alleen maar zeggen dat ik het met je te doen heb en dat je ervoor moet zorgen dat je niet dertig jaar zo blijft leven. Maar hoe je daarvoor moet zorgen, weet ik niet. Heb je het echt al heel duidelijk gemaakt aan je vrouw, dat je niet gelukkig bent? Soms is het gewoon 'zeggen' niet genoeg. Je moet duidelijk maken dat het je hoog zit.

Sauniere, als jij je best doet en zij doet twee weken haar best (wat betekent dat ze meer zo doet zoals jij graag wil dat ze zich gedraagt naar jou toe dus) geeft wel aan dat er iets fundamenteel niet goed is.



Wat denk je zelf?

Je zou geen ruzie moeten hóeven maken maar het risico is wel dat het voor een ander makkelijk is om over je heen te wandelen als (in dit geval) haar iets niet bevalt of als ze iets voor elkaar wil krijgen.



Daarom is ruzie maken soms nuttig. Om de krachten te meten, om de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen, om elkaar te laten zien dat het voor allebei belangrijk is dat je elkaar begrijpt, hoort, aanvoelt. Ruzie als middel om je zin te krijgen, als chantagemiddel, als manier om je positie te bevestigen is funest voor een relatie, zeker als zoiets een gewoonte wordt maar eens flink clashen en je weer eens realiseren dat je niet een uit vier armen en vier benen bestaand wezen bent in een huwelijk/relatie maar uit twee mensen met verschillende meningen en vooral met gevoelens, dat kan enorm verhelderen.



Maar als je dat nooit hebt gedaan, als je dus niet weet hoe je ruzie moet maken en bang bent meer kapot te maken dan je lief is, is het lastig om er zomaar mee te beginnen.



Jij zit denk ik best al aan je taks qua incasseren en dat is jammer. Als ik je berichten lees - en ik moet het doen met alleen jouw kant van het verhaal - zie ik een relatie in zwaar weer, waar echt iets zal moeten veranderen omdat het anders mis gaat. Maar daar zijn twee mensen voor nodig die dat belangrijk vinden. Alleen samen kun je hier iets aan doen. In je eentje begin je niet veel, behalve dan dat je zelf wel kunt besluiten niet meer mee te doen aan bepaalde ingesleten patronen en manieren om conflicten op te lossen.



Zou ze met jou samen in therapie willen denk je?

Als de wil om iets te doen aan de teloorgang van een relatie er niet is, dan houdt het op Sauniere. Jammer maar helaas.



Hoe zie jij de toekomst op dit moment?

quote:Sauniere schreef op 03 december 2008 @ 09:49:



Dat zijn dus de kleine momenten die zich opstapelen bij mij.



Wat ik wel weet is dat ik dit geen dertig jaar meer ga volhouden. Mijn energie is gewoon op, zo voelt het ook echt.



Het lijkt mij niet de juiste conclusie. Wat je echt dwars zit, is het geheel. De actie-reactie. Jouw gevoel dat je niet gewaardeerd of gerespecteerd wordt.



Gelukkig begrijp je dat je dit geen 30 jaar gaat volhouden...maar hoelang nog wel voordat jij echt actie gaat ondernemen of de bom barst? (weggaan, therapie, vreemdgaan)

Sauniere, wat erg voor je. Het komt op mij over alsof jij voor haar een vanzelfsprekend iets bent, iemand die er nou eenmaal is, maar op wie je niet echt gek bent.

Heb jij ooit in de relatie het gevoel gehad dat ze écht gek op je was, dat jij de enige bent die haar gelukkig kan maken?

Of was het meer dat jij op dat moment gewoon goed paste in het beeld wat zij heeft van huisje boompje beestje? Dat lijkt dan op een verstandshuwelijk. Zo komt het iig op mij over, als je beschrijft hoe jullie relatie nu is. Is het ooit anders geweest?

Want als het ooit anders was, dan is er in de loop van jaren iets misgegaan, maar als het altijd al zo was, dan is de kans groot dat het uiteindelijk voor jou niet meer bevredigend is.



En het is voor kinderen beter (denk ik) om op te groeien in een gezin waar ouders liefdevol met elkaar omgaan. Dit is voor jou niet vol te houden maar voor de kinderen kan het ook best schadelijk zijn. Jullie zijn toch hun voorbeeld, van hoe een gezonde relatie hoort te zijn. En dat zien ze nu dus niet, jammer genoeg..

Ja, helaas zijn dit de ideale ingredienten die vreemdgaan wel in de hand werken. En dan ben je verder van huis. Of misschien heb je dat duwtje in de rug gewoon nodig, om een knoop door te hakken? Je lijkt me niet iemand die dat zou doen, maar het word je wel erg makkelijk gemaakt op deze manier.

quote:Julus schreef op 03 december 2008 @ 10:13:



Want als het ooit anders was, dan is er in de loop van jaren iets misgegaan, maar als het altijd al zo was, dan is de kans groot dat het uiteindelijk voor jou niet meer bevredigend is.



.



Het kan ook zo zijn, dat het in het begin anders was, omdat zijn vrouw toen nog verliefd was. Verliefdheid gaat over, en daarna blijkt of iemand tot blijvende liefde in staat is, of niet. Er hoeft daarom niet per sé iets mis te gaan, het kan ook aan het karakter van iemand liggen. Hij of zij zal dan in geen enkele relatie ooit gelukkig kunnen blijven.

Ik ben bang dat dat met de vrouw van TO het geval is.



Saunière, ik heb sterk de indruk dat je overweegt om vreemd te gaan, omdat je ongelukkig bent in je huwelijk maar niet wil scheiden vanwege de kinderen. Ik heb dat ook ooit gedaan (gelukkig maar heel kort). Geloof me, het is de slechtst mogelijke 'oplossing', al lijkt ze nu veel aantrekkelijker dan scheiden.

Ooit zal het uitkomen, en dan ben jij de 'slechterik', ook in de ogen van je kinderen. Je komt in een hopeloos ingewikkelde situatie terecht, waarvan je de gevolgen misschien levenslang zult dragen. In vergelijking met vreemdgaan is scheiden makkelijker en op de lange termijn emotioneel minder belastend dan in een slecht huwelijk blijven en vreemdgaan, en uiteindelijk welicht toch scheiden, waarbij je dan, als vreemdganger, de zondebok bent. Nog een voordeel van scheiden in plaats van vreemdgaan: je kunt jezelf en je kinderen en ex recht in de ogen blijven kijken. En je kunt een nieuwe relatie met een schone lei beginnen.

Je vrouw gedraagt zich respectloos Sauniere, de krant lezen aan tafel mocht in de jaren '50 al niet meer, dat hoort gewoon niet en zeker niet als er ook nog kinderen aan tafel zitten waar je dan ook nog eens niet tegen praat.



Ik vind het lastig om in te schatten wat je moet doen. Misschien is het toch het beste om met jezelf te beginnen. Dat jij eens gaat praten met een onafhankelijke derde. Om iets te veranderen zul je bij jezelf moeten beginnen. Denk ik hoor....

Reiger, dat bedoelde ik ook te zeggen. Ik refereerde daarmee aan het "gek zijn op hem", dus verliefd. Kan zijn dat het dus idd niet in houden van is overgegaan.

Maar ja, als het er nooit geweest is, die echte verliefdheid, en het was meteen al een verstandsrelatie, dan wordt het natuurlijk niet echt beter.



Sauniere, kan het zo zijn dat je vrouw met haar hoofd bij iemand anders zit? Dat ze uit schuldgevoel/schaamte niet weet hoe ze met jou en kinderen moet omgaan? Dan vertoont iemand nl ontwijkend gedrag, of gaat juist overdreven lief doen.

Merk jij verschil in haar houding tov een tijd geleden?



Als je van iemand houdt, gaat het respect tonen vanzelf. Of de liefde is er niet meer, of er is iets meer aan de hand..