Kinderen
alle pijlers
Herkennen jullie dit?
woensdag 3 december 2008 om 20:19
Hallo,
Ik ben 5 mnd geleden bevallen van een zoon.Alles is goed gegaan en ben erg blij! Maar sindsdien ben ik zo bang dat er iets met mijzelf gebeurd... ik ben bang dood te gaan zeg maar. Het is een super overbezorgt gevoel, dat ik onmisbaar ben... ik kan 's avonds niet goed slapen en voel me onzeker in mijn eigen lijf... ik kan er niet goed over praten dus zet ik het hier op het forum...
Is dit herkenbaar voor iemand?
Ik ben 5 mnd geleden bevallen van een zoon.Alles is goed gegaan en ben erg blij! Maar sindsdien ben ik zo bang dat er iets met mijzelf gebeurd... ik ben bang dood te gaan zeg maar. Het is een super overbezorgt gevoel, dat ik onmisbaar ben... ik kan 's avonds niet goed slapen en voel me onzeker in mijn eigen lijf... ik kan er niet goed over praten dus zet ik het hier op het forum...
Is dit herkenbaar voor iemand?
woensdag 3 december 2008 om 20:25
Heel herkenbaar, en ik wil je niet meer deprimeren maar dat gevoel gaat bij mij niet meer weg, en wordt soms zelfs erger (zoon is bijna 5) Volgens mij is dit wat ze 'moedergevoel' noemen. Ik ben alleenstaand en durf dus niet eens een plafondlamp te verwisselen omdat ik bang ben dat ik val... Maar je moet er wel voor zorgen dat het niet je leven gaat beheersen! Als jij denkt dat dat wel zo is, dan is het misschien verstandig om eens met een prof te gaan praten. Maar bij mij vliegt het me ook wel eens naar mijn keel hoor... Sterkte ermee!
woensdag 3 december 2008 om 20:28
Hallo,
Heel erg herkenbaar (ik denk voor veel moeders). Ik heb drie kinderen en het gevoel blijft. Maar... niet zo sterk als je het nu hebt. Tenminste bij mij. Ongeveer een jaar na de geboorte begint het wat minder "beklemmend" te worden.
Het klinkt nu allemaal heel zwaar, maar ik was/ben een blije moeder die geniet van het leven en haar kinderen, maar het gevoel overvalt me regelmatig.
Dat kun je je niet voorstellen voor je een kindje krijgt.
Ik probeer zelf dan altijd maar te denken dat ik moet genieten van het nu. En dat het zonde is om me zorgen te maken om iets wat hoogstwaarschijnlijk niet gaat gebeuren. Immers: de meeste mensen worden gewoon opa en oma later en dat ben ik ook van plan!
famke
Heel erg herkenbaar (ik denk voor veel moeders). Ik heb drie kinderen en het gevoel blijft. Maar... niet zo sterk als je het nu hebt. Tenminste bij mij. Ongeveer een jaar na de geboorte begint het wat minder "beklemmend" te worden.
Het klinkt nu allemaal heel zwaar, maar ik was/ben een blije moeder die geniet van het leven en haar kinderen, maar het gevoel overvalt me regelmatig.
Dat kun je je niet voorstellen voor je een kindje krijgt.
Ik probeer zelf dan altijd maar te denken dat ik moet genieten van het nu. En dat het zonde is om me zorgen te maken om iets wat hoogstwaarschijnlijk niet gaat gebeuren. Immers: de meeste mensen worden gewoon opa en oma later en dat ben ik ook van plan!
famke
tsja.....
woensdag 3 december 2008 om 20:30
Redelijk herkenbaar, niet in die mate maar toch ook deze gedachten gehad. Vooral in het begin.
Je bent nu eenmaal verantwoordelijk voor het allerbijzonderste, allermooiste, allerkwetsbaarste, allerliefste wezentje op deze aarde en daar hoor jij heel erg lang voor te zorgen.
Net zolang totdat dit kindje oud genoeg is om het zonder zijn mama te stellen en dat duurt nog heeeeeel erg lang.
Dus, logisch dat je (ook ik en met ons andere mama's) zo denkt en bang bent dat jou wat gebeurt.
Je mag er heus even aan denken en bang er voor zijn, maar probeer het los te laten en geniet.
Het moederschap en het leven leven zijn te mooi om het door deze zorgen (waar je geen enkele invloed op hebt) te laten verknallen!
Je bent nu eenmaal verantwoordelijk voor het allerbijzonderste, allermooiste, allerkwetsbaarste, allerliefste wezentje op deze aarde en daar hoor jij heel erg lang voor te zorgen.
Net zolang totdat dit kindje oud genoeg is om het zonder zijn mama te stellen en dat duurt nog heeeeeel erg lang.
Dus, logisch dat je (ook ik en met ons andere mama's) zo denkt en bang bent dat jou wat gebeurt.
Je mag er heus even aan denken en bang er voor zijn, maar probeer het los te laten en geniet.
Het moederschap en het leven leven zijn te mooi om het door deze zorgen (waar je geen enkele invloed op hebt) te laten verknallen!
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 3 december 2008 om 20:40
Moet er even een traantje van laten... van jullie berichjes. Het zit me momenteel erg hoog.
Ik ben zeker van plan nog heeeeel erg lang bij mij aller liefste mannetje te blijven. Maar voordat ik mama werd stond ik niet zo bij het leven stil als dat ik nu doe.
En zoals ik lees uit jullie verhalen zal dat gevoel inderdaad wel niet meer weg gaan. Maar het is een beangstigend gevoel wat ik niet eerder heb gehad. En dat vliegt me erg aan op dit moment.
Ik ben zeker van plan nog heeeeel erg lang bij mij aller liefste mannetje te blijven. Maar voordat ik mama werd stond ik niet zo bij het leven stil als dat ik nu doe.
En zoals ik lees uit jullie verhalen zal dat gevoel inderdaad wel niet meer weg gaan. Maar het is een beangstigend gevoel wat ik niet eerder heb gehad. En dat vliegt me erg aan op dit moment.
woensdag 3 december 2008 om 20:45
quote:Hanneslove5 schreef op 03 december 2008 @ 20:40:
Moet er even een traantje van laten... van jullie berichjes. Het zit me momenteel erg hoog.
Ik ben zeker van plan nog heeeeel erg lang bij mij aller liefste mannetje te blijven. Maar voordat ik mama werd stond ik niet zo bij het leven stil als dat ik nu doe.
En zoals ik lees uit jullie verhalen zal dat gevoel inderdaad wel niet meer weg gaan. Maar het is een beangstigend gevoel wat ik niet eerder heb gehad. En dat vliegt me erg aan op dit moment.
Geef het tijd, het zal minder worden. Echt waar.
Toen mijn meisje 5 maanden was, was ik eindelijk de bevalling emotioneel aan het afsluiten.
Dan komt er ook plaats voor andere emoties, die ook weer tijd nodig hebben om hun plekje te vinden en te verwerken.
Praat erover met je man of je moeder of je zus of vriendinnen. Het komt echt allemaal goed (f)
Moet er even een traantje van laten... van jullie berichjes. Het zit me momenteel erg hoog.
Ik ben zeker van plan nog heeeeel erg lang bij mij aller liefste mannetje te blijven. Maar voordat ik mama werd stond ik niet zo bij het leven stil als dat ik nu doe.
En zoals ik lees uit jullie verhalen zal dat gevoel inderdaad wel niet meer weg gaan. Maar het is een beangstigend gevoel wat ik niet eerder heb gehad. En dat vliegt me erg aan op dit moment.
Geef het tijd, het zal minder worden. Echt waar.
Toen mijn meisje 5 maanden was, was ik eindelijk de bevalling emotioneel aan het afsluiten.
Dan komt er ook plaats voor andere emoties, die ook weer tijd nodig hebben om hun plekje te vinden en te verwerken.
Praat erover met je man of je moeder of je zus of vriendinnen. Het komt echt allemaal goed (f)
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 3 december 2008 om 21:20
Ik herken het ook wel hoor. Soms komt de gedachte bij me op, stel dat ik nu val of er gebeurt iets met me, dan zijn de kinderen alleen en komt mijn man pas vanavond thuis..... Maar ik ben ook erg van het proberen me niet druk te maken om dingen die nu niet aan de orde zijn, dus ik zet het snel van me af.
Bij mij is de angst om mijn kinderen groter. Bang dat hèn juist wat overkomt. Je wordt zo kwetsbaar met kinderen, zeker nu met 2. De kwetsbaarheid is nu eens zo groot.
Bij mij is de angst om mijn kinderen groter. Bang dat hèn juist wat overkomt. Je wordt zo kwetsbaar met kinderen, zeker nu met 2. De kwetsbaarheid is nu eens zo groot.
woensdag 3 december 2008 om 21:23
quote:jaimie schreef op 03 december 2008 @ 21:20:
Ik herken het ook wel hoor. Soms komt de gedachte bij me op, stel dat ik nu val of er gebeurt iets met me, dan zijn de kinderen alleen en komt mijn man pas vanavond thuis..... Maar ik ben ook erg van het proberen me niet druk te maken om dingen die nu niet aan de orde zijn, dus ik zet het snel van me af.
Bij mij is de angst om mijn kinderen groter. Bang dat hèn juist wat overkomt. Je wordt zo kwetsbaar met kinderen, zeker nu met 2. De kwetsbaarheid is nu eens zo groot.Dit is zo ontzettend waar.
Ik herken het ook wel hoor. Soms komt de gedachte bij me op, stel dat ik nu val of er gebeurt iets met me, dan zijn de kinderen alleen en komt mijn man pas vanavond thuis..... Maar ik ben ook erg van het proberen me niet druk te maken om dingen die nu niet aan de orde zijn, dus ik zet het snel van me af.
Bij mij is de angst om mijn kinderen groter. Bang dat hèn juist wat overkomt. Je wordt zo kwetsbaar met kinderen, zeker nu met 2. De kwetsbaarheid is nu eens zo groot.Dit is zo ontzettend waar.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 3 december 2008 om 21:36
Ik herken dit juist helemaal niet! Vind het wel een hele begrijpelijke gedachte hoor.
Ik ben juist veel banger dat mijn kinderen dood gaan. Of opeens dood in bed liggen. Of dat mijn man een auto-ongeluk krijgt. Niet in de mate dat ik niet kan genieten of dat de kinderen niets mogen. Maar het is er wel, zo op de achtergrond.
Ik ben juist veel banger dat mijn kinderen dood gaan. Of opeens dood in bed liggen. Of dat mijn man een auto-ongeluk krijgt. Niet in de mate dat ik niet kan genieten of dat de kinderen niets mogen. Maar het is er wel, zo op de achtergrond.
donderdag 4 december 2008 om 08:55
Ik heb hetzelfde als Belly; ik krijg het benauwd als ik er aan denk dat mijn man of kinderen iets overkomt. Van mezelf heb ik dat wat minder maar nu ik het van jullie lees begint het bij mij nu ook te spelen. Leuk, het wordt alleen maar meer 
TO; ik had het in het begin sterker dan nu dus ik denk ook dat het minder wordt na verloop van tijd.
TO; ik had het in het begin sterker dan nu dus ik denk ook dat het minder wordt na verloop van tijd.
Poep, wie heeft jou gescheten?
donderdag 4 december 2008 om 10:39
O o, ik ben alleen nog maar zwanger en ik heb het al. Niet zozeer dat mezelf iets overkomt, maar wel mijn vriend of kind. Vooral het idee dat mijn vriend een auto-ongeluk krijgt ofzo, pffff. Kan het redelijk relativeren en laat hem dus gewoon zijn ding doen. Maar soms, als ik niet kan slapen 's nachts, oei, wat een gepieker!
donderdag 4 december 2008 om 10:46
ja vooral dat gepieker 's nachts!!! Daar wordt ik dus ook bang van... dan is het ook het ergst. Ik droom er ook veel over echt vreselijk. Dan wordt ik zo raar wakker.
Ik herken me ook wel in het idee dat mijn man en kind iets overkomt. Jeetje wat heftig allemaal he... echt nooit geweten dat je zulke intense gevoelens kan hebben. Daar wordt haast nooit over gepraat... tenminste heb ik er nog niet iemand in mijn omgeving over horen praten.
Ik vind het erg fijn om te lezen dat meerdere mama's zich herkennen in mijn verhaaltje. Geeft me weer wat meer kracht. Dacht eerst dat het écht aan mij lag...
Ik herken me ook wel in het idee dat mijn man en kind iets overkomt. Jeetje wat heftig allemaal he... echt nooit geweten dat je zulke intense gevoelens kan hebben. Daar wordt haast nooit over gepraat... tenminste heb ik er nog niet iemand in mijn omgeving over horen praten.
Ik vind het erg fijn om te lezen dat meerdere mama's zich herkennen in mijn verhaaltje. Geeft me weer wat meer kracht. Dacht eerst dat het écht aan mij lag...
donderdag 4 december 2008 om 13:01
Nog even... Ik heb ook gereageerd omdat ik ook dacht dat het aan mij lag. Toen ik er eens met collega's over sprak, merkte ik dat we elkaar heel erg herkenden.
Wat ik ook vaak denk is dat ik ontdanks deze vervelende gedachten (en het rotgevoel wat je ervan krijgt), ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als in deze periode. Met mijn man en drie kleintjes.
Ik was altijd bang dat mij wat overkomen zou. Wie moet er dan voor de kinderen zorgen? Ik weet dat mijn man net zoveel van ze houd dan ik, maar toch... (zullen jullie ook wel herkennen).
Nu mijn oudste (5) bij anderen speelt en ik haar wat meer los moet laten, maak ik me weer meer zorgen om haar. Of ze niet op straat spelen, bij de sloot, etc. Probeer het niet te laten merken aan ze hoor. Wil niet dat ze overbeschermd/onzeker worden.
Nou ja, lang verhaal kort: Dit is volgens mij bij alle moeders aan de orde, maar de één heeft er meer last van dan de ander.
Liefs.
Wat ik ook vaak denk is dat ik ontdanks deze vervelende gedachten (en het rotgevoel wat je ervan krijgt), ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als in deze periode. Met mijn man en drie kleintjes.
Ik was altijd bang dat mij wat overkomen zou. Wie moet er dan voor de kinderen zorgen? Ik weet dat mijn man net zoveel van ze houd dan ik, maar toch... (zullen jullie ook wel herkennen).
Nu mijn oudste (5) bij anderen speelt en ik haar wat meer los moet laten, maak ik me weer meer zorgen om haar. Of ze niet op straat spelen, bij de sloot, etc. Probeer het niet te laten merken aan ze hoor. Wil niet dat ze overbeschermd/onzeker worden.
Nou ja, lang verhaal kort: Dit is volgens mij bij alle moeders aan de orde, maar de één heeft er meer last van dan de ander.
Liefs.
tsja.....
donderdag 4 december 2008 om 13:45
Heel herkenbaar hoor.
Bij de oudste ( nu bijna 8) had ik het ook, overal zag ik gevaar in en ik dacht echt dat ik gek aan het worden was.
Na een jaar werd het wel minder, en nu, met de tweede ( bijna 6 maanden) heb ik het weer hoor!
In de auto zie ik in elke manouvre een bijna-botsing,
bij vrienden die zeven hoog wonen sta ik doodsangsten uit (verbazingwekkend hoeveel ramp-scenario's een mens kan bedenken in een uur). Als oudste buiten wil spelen ( we wonen aan een drukke weg) en ik weer met tig voorzichtig/let-op uitspraken kom, zie ik mijn vriend al meewarig kijken...
Inmiddels kan ik er wel om lachen en schuif ik het maar op de hormonen, natuurlijk is het normaal dat je als moeder wat minder onbezorgd in het leven staat, in de zin van dat je toch verantwoordelijk bent/voelt voor de veiligheid van je kinderen.
Maar gelukkig blijft het niet zo benauwend als je het nu ervaart, althans, da's bij mij zo!
Bij de oudste ( nu bijna 8) had ik het ook, overal zag ik gevaar in en ik dacht echt dat ik gek aan het worden was.
Na een jaar werd het wel minder, en nu, met de tweede ( bijna 6 maanden) heb ik het weer hoor!
In de auto zie ik in elke manouvre een bijna-botsing,
bij vrienden die zeven hoog wonen sta ik doodsangsten uit (verbazingwekkend hoeveel ramp-scenario's een mens kan bedenken in een uur). Als oudste buiten wil spelen ( we wonen aan een drukke weg) en ik weer met tig voorzichtig/let-op uitspraken kom, zie ik mijn vriend al meewarig kijken...
Inmiddels kan ik er wel om lachen en schuif ik het maar op de hormonen, natuurlijk is het normaal dat je als moeder wat minder onbezorgd in het leven staat, in de zin van dat je toch verantwoordelijk bent/voelt voor de veiligheid van je kinderen.
Maar gelukkig blijft het niet zo benauwend als je het nu ervaart, althans, da's bij mij zo!
donderdag 4 december 2008 om 18:32
quote:darsjhan schreef op 04 december 2008 @ 15:48:
[...]
Ja ik herken dit, en wel om t feit dat ik zelf mijn moeder ben verloren toen ik amper vijf vingers oud was. Het beheerst niet mijn dagelijks leven hoor maar soms kijk ik naar mijn zoon van vijf en bedenk me dan dat ik op zijn leeftijd al geen moeder meer had. Dat is een hele enge gedachte, t kan zomaar gebeuren. Dat wens je echt geen kind toe en al helemaal niet die van jezelf
Maar nogmaals, het is er wél en bij tijd en wijle knijpt t je hart samen, maar t beheerst niet mijn leven
Denk vooral aan de mooie dingen die je hébt, niet aan alle horror die zou "kunnen" gebeuren
Verder hou ik ook met regelmaat mn hart vast als ik bedenk dat ik mijn kind(eren) zou kunnen verliezen. En dat x5 . Pjoe
Pff heftig...moeilijk om zonder je moeder op te groeien.
Op dit moment beheerst het wel gedeeltelijk mijn leven. Vooral 's avonds dan begin in automatisch te piekeren. Ik wen mezelf nu maar aan lekker bezig te zijn en aan mooie dingen in het leven te denken...
haha, wat hebben wij moeders toch ook wat. Zoveel verantwoordelijkheid en gevoelens voor onze wondertjes. Heftig maar ook natuurlijk denk ik.
Moet zeggen dat ik het heel prettig vind om er zo met jullie over te praten. Ik kan het verhaal kwijt en krijg begrip en reacties terug. Mijn man denk er ook wel eens over na zegt hij, maar niet zo erg als mij. Hij kan er ook niet zo heel goed over praten. Maar merkt wel als ik 's nachts weer eens niet kan slapen, dan knuffelt hij mij en houdt me stevig v vast. Dan val ik meestal weer in slaap.
[...]
Ja ik herken dit, en wel om t feit dat ik zelf mijn moeder ben verloren toen ik amper vijf vingers oud was. Het beheerst niet mijn dagelijks leven hoor maar soms kijk ik naar mijn zoon van vijf en bedenk me dan dat ik op zijn leeftijd al geen moeder meer had. Dat is een hele enge gedachte, t kan zomaar gebeuren. Dat wens je echt geen kind toe en al helemaal niet die van jezelf
Maar nogmaals, het is er wél en bij tijd en wijle knijpt t je hart samen, maar t beheerst niet mijn leven
Denk vooral aan de mooie dingen die je hébt, niet aan alle horror die zou "kunnen" gebeuren
Verder hou ik ook met regelmaat mn hart vast als ik bedenk dat ik mijn kind(eren) zou kunnen verliezen. En dat x5 . Pjoe
Pff heftig...moeilijk om zonder je moeder op te groeien.
Op dit moment beheerst het wel gedeeltelijk mijn leven. Vooral 's avonds dan begin in automatisch te piekeren. Ik wen mezelf nu maar aan lekker bezig te zijn en aan mooie dingen in het leven te denken...
haha, wat hebben wij moeders toch ook wat. Zoveel verantwoordelijkheid en gevoelens voor onze wondertjes. Heftig maar ook natuurlijk denk ik.
Moet zeggen dat ik het heel prettig vind om er zo met jullie over te praten. Ik kan het verhaal kwijt en krijg begrip en reacties terug. Mijn man denk er ook wel eens over na zegt hij, maar niet zo erg als mij. Hij kan er ook niet zo heel goed over praten. Maar merkt wel als ik 's nachts weer eens niet kan slapen, dan knuffelt hij mij en houdt me stevig v vast. Dan val ik meestal weer in slaap.
