schoonouders

Hallo Firestar,

Ik ken het wel wat je schrijft.

Ik heb het ook mee gemaakt voor mijn huwelijk.

Tegen ons werd gezegd, ik snap niet dat je gaat trouwen kost alleen maar geld.

Ik heb een paar goede gesprekken gehad met mijn toekomstige man(toender tijd).

Nu nog steeds geeft ze veel steken onder water.

Het is bij ons wel eens zo geweest dat ik mijn man voor de keuze heb gesteld zij of ik.

Maar helaas heeft ze toch weer contact gezocht en haar excuses gemaakt zodat het weer redelijk goed ging.

Maar ik doe het voor mijn man voor mij kan ze gewoon weg blijven.



Maar ik geef je een tip.

Ga eens een paar goede gesprekken aan met je vriend.

En laat je niet op je kop zitten door je schoonouders.

Groetjes Maria.

quote:firestar schreef op 05 december 2008 @ 07:59:

Mijn schoonouders zijn hele lieve mensen, En er is nooit iets ernstigs voorgevallen. Uiteraard iedereen krijgt wel eens een keer wat mee. Helaas een tijd geleden hebben ze mij en mijn vriend best wel gekwetst. We hadden het over ons huwelijk en toen begonnen zij zelf over iets heel anders te praten. Ik vond dit heel erg en wilde niet veel later ook gelijk naar huis toe. Ik was echt verdrietig. Een week later vroeg ik uit mezelf of het aan mij lag dat ze zich zo gedroegen. Ik vroeg mogen jullie mij niet toen kreeg ik als antwoord het is zijn keuze. Ik begrijp hier uit dat als het aan hun had gelegen dat ik niet hun keuze zou zijn. Ik vind het echt heel erg en daarnaast kijk ik niet uit naar de feestdagen en ze hebben voor mij de sfeer om naar een bruilloft uit te kijken verpest. Ik wil het hierover echt niet met mijn eigen ouders hebben ( ze maken zich al genoeg zorgen) en mijn vriend zegt dat het allemaal wel meevalt dus steun heb ik eerlijk gezegd ook niet echt bij hem op dit gebied. maar dat is niet zo.





Ja ik wil echt met hem oud worden hij is de grootste schat voor mij!



Ik voel me echt rot hierover! Wie kan dit met mij delen of heeft tips want af en toe walg ik van mezelf hierdoor en heb ik het gevoel dat ik niks voorstel tegenover mijn vriend. En ja ik ben wel banger geworden dat hij nu bij me weg wil. Hij zegt dat hij het niet doet maar ik vind het soms moeilijk om te geloven vooral als net onge je weet wel moet worden.



Noiu meiden ik hoor het wel!



Fijn dat je schoonouders lieve mensen zijn ,dat is positief.Hebben ze echt gezegd dat ze je niet mogen en dat ze daarom zo koel reageerde op jullie trouwplannen .? Als dat zo is vind ik dat zeer onacceptabel van ze .Ze houden van hun zoon en hebben zijn keuzes te accepteren .Not done dus! Heb zelf een vreselijke schoonmoeder ,maar ook een vreselijke schoondochter gehad .

Het is best lastig als je de vriendin van je zoon niet mag .Maar het was zijn keuze en ik vind dat je als moeder er alles aan moet doen om haar goed te behandelen .

Ik weet dat ze het niet gemerkt heeft ,zoon was ook verbaasd dat ik het hem vertelde nadat hij de relatie had verbroken .

Ook dus niet gemerkt .



Ik denk dat je vriend moet gaan inzien dat dit niet kan .Ook al zal dit erg moeilijk voor hem zijn ,maar toch samen een vriendelijk maar duidelijk gesprek met ouders[schoon] aan gaan .

Ze hoeven jou niet aardig of een goeie keus te vinden,maar hadden hun menig voor zich moeten houden .

Ik persoonlijk ben wel benieuwd waarom je schoonouders je niet mogen. Natuurlijk is het zo, dat de ene persoon je meer ligt dan de andere. Maar ik zou wel nieuwsgierig zijn naar de reden waarom. Vinden ze het moeilijk hun zoon los te laten, of hebben ze misshien moeite met iets in je gedrag etc. Misschien hadden ze in de familie wel ongeschreven regels, waar je niets van wist...bla bla bla.



Niet dat je moet veranderen, absoluut jezelf blijven. Maar het zou mij persoonlijk makkelijker lijken om hiermee om te gaan als je weet waar dit vandaan komt, dan kun je het ook gemakkelijker relativeren.



Succes!

Ik moet zeggen dat ik de ouders van mijn vriend geweldig leuke mensen vind, dat ik blij met ze ben dat ik 't zelfs niet anders zou willen hebben. Maar in 't verleden heb ik wel 's een rare schoonloeder gehad.



Zo gaf ze haar zoon 's een kadootje: een nieuwe pannenset van honderden euro's, eierdopjes van 20¤ per stuk, een fluitketel van meer dan 100¤ en nog meer van dat soort keukenspul. Aangezien ik er toch ook was, kreeg ik ook iets: een boekje over vriendschap.......

Geef dan gewoon niks. Overigens was het boekje ook nog licht beschadigd, dus wellicht uit de Eurobak bij de Slegte gehaald, of het stond nog in de kast. Toen werd wel duidelijk hoe ze over me dachten - daar waren verder geen rare blikken of uitspraken voor nodig. Ik heb ongeveer een half uur naar het boekje zitten staren

Een herkenbaar verhaal. Mijn schoonouders accepteren (= soort van gedoogbeleid) mij omdat mijn man van mij houdt maar niet om wie ik ben.



Ze hebben er moeite mee dat ik mijn leven invul zoals ik van mening ben dat ik het in moet vullen en het leven niet leef zoals zij het leven. mijn man is nogal beschermd opgegeroeid en veel zaken werden door zijn ouders (vooral moeder) bepaald en sinds wij een relatie hebben is hij meer zijn eigen keuzes gaan maken. Ik kan me best voorstellen dat je als ouder daar even tijd voor nodig hebt om daar mee om te gaan maar na 8 jaar is dit nog steeds zo.



Ook de reactie op onze bruiloft was niet zoasl wij hoopten: opgetogen en belangstellend. Toe wij vertelden hoe wij onze bruiloft gingen vieren probeerden ze voor ons te bepalen zoals wij het zouden moeten vieren. Wij hebben daar niet voor niets bewuste keuzes in gemaakt en dan kun je naar mijn mening vragen waarom we het op die manier willen vieren en dan aangeven hoe je er tegenaan kijkt maar niet proberen op te leggen hoe het dan wel zou moeten.





ik begrijp dus wat je bedoeld. Ik wil je een ding adviseren. Laat het los. Je maakt het je eigen alleen maar moeilijk. Ik weet dat het rot isdat je schoonouders zo reageren en zeggen dat ze 'gedogen' omdat jij de keus van je vriend bent maar het is verspilde energie. Je kunt je wel in allerlei bochten gaan wringen om wel aardig door hun gevonden te worden maar je vriend heeft voor jouw gekozen om wie jij bent en vinden ze jouw dan niet leuk , jammer dan. Je zult nu eenmaal niet door iedereen aardig gevonden worden. het is alleen wel balen dat het dan net je schoonouders zijn.



Sterkte met het los laten

quote:Lizzl schreef op 05 december 2008 @ 09:08:

Zo gaf ze haar zoon 's een kadootje: een nieuwe pannenset van honderden euro's, eierdopjes van 20¤ per stuk, een fluitketel van meer dan 100¤ en nog meer van dat soort keukenspul. Aangezien ik er toch ook was, kreeg ik ook iets: een boekje over Misschien ging ze er wel van uit dat het cadeautjes voor jullie samen waren? Ik bedoel; zo'n pannenset zou toch ook jouw eten in bereid gaan worden? Hier wordt niet zo spastisch gedaan over wie wat krijgt: wat hij krijgt is ook van mij en andersom. Wie het geschenk uitpakt is dan niet zo belangrijk.

quote:Capibara schreef op 05 december 2008 @ 09:23:

[...]



Misschien ging ze er wel van uit dat het cadeautjes voor jullie samen waren? Ik bedoel; zo'n pannenset zou toch ook jouw eten in bereid gaan worden? Hier wordt niet zo spastisch gedaan over wie wat krijgt: wat hij krijgt is ook van mij en andersom. Wie het geschenk uitpakt is dan niet zo belangrijk.



Dat was toen niet het geval. Het werd echt gericht aan hem gegeven. Er werd bijvoorbeeld gezegd: We hebben het perfecte kado voor je gevonden, nu je in je nieuwe huis woont. Dan moet je toch lekker voor jezelf kunnen koken, want je moet goed voor jezelf zorgen! (we woonden niet samen) En bij het geven van het boekje iets in de trant van: en natuurlijk hebben we ook wat voor jou, Lizzl.



Ik bij hen altijd het gevoel gehad dat ik een soort vaag schoolvriendinnetje was

Ik weet ook dat ik zeker niet de droomschoondochter bent. Schoonmoeder vond een ex namelijk veel leuker van Mr. Zwieber. Bleef ook maar doorzeuren toen wij net wat hadden dat het zooooooo jammer was dat het nooit wat is geworden met ex (mr. Zwieber heeft het zelf uitgemaakt overigens). Ik heb overigens ook gewoon geantwoord dat het ook jammer is dat je je schoonmoeder niet voor het uitkiezen hebt. Wist ze even niets op terug te zeggen.



Ik ben er trots op want ik hoef echt geen: moederlijk huismutsje te zijn dat elke week naar de kerk gaan en mijn kinderen graag indoctrineert met kuise gedachten, wat dolgraag in het westland woont, wereldvreemd is en geen eigen mening heeft.

Ik ben een hoogopgeleide zelfstandige vrouw (wel best kuis in de zin dat mister Zwieber de enige is) met een multiculturele achtergrond en een heeeeeeeeel erg sterke eigen mening. Tja, niet het perfecte plaatje voor haar maar gelukkig wel voor mr. Zwieber en dat was nou net degene om wie het ging.

Overigens is de ex in kwestie wel een onwijs leuk mens waar we nog steeds mee bevriend zijn.

quote:firestar schreef op 05 december 2008 @ 07:59:

Mijn schoonouders zijn hele lieve mensen, En er is nooit iets ernstigs voorgevallen. Uiteraard iedereen krijgt wel eens een keer wat mee. Helaas een tijd geleden hebben ze mij en mijn vriend best wel gekwetst. We hadden het over ons huwelijk en toen begonnen zij zelf over iets heel anders te praten. Ik vond dit heel erg en wilde niet veel later ook gelijk naar huis toe. Ik was echt verdrietig. Een week later vroeg ik uit mezelf of het aan mij lag dat ze zich zo gedroegen. Ik vroeg mogen jullie mij niet toen kreeg ik als antwoord het is zijn keuze. Ik begrijp hier uit dat als het aan hun had gelegen dat ik niet hun keuze zou zijn.



Ik weet niet of het van toepassing is, maar ik geef even een andere ervaring. Mijn exschoonmoeder heeft op het laatst een aantal keer hardop gezegd dat hij het uit moest maken. Tegen mij ook trouwens. Dat deed ze niet omdat ze mij niet moest, maar omdat ze vond dat haar zoon (hoeveel ze ook van hem houdt) mij slecht behandelde. Ze zag hoe ik langzaam kapot ging, en dat vond ze verschrikkelijk.



Andere lezing: het hoeft niet te betekenen dat ze jou niet leuk vinden, maar misschien maken ze zich wat zorgen over de combinatie?

quote:Lizzl schreef op 05 december 2008 @ 09:51:

[...]





Dat was toen niet het geval. Het werd echt gericht aan hem gegeven. Er werd bijvoorbeeld gezegd: We hebben het perfecte kado voor je gevonden, nu je in je nieuwe huis woont. Dan moet je toch lekker voor jezelf kunnen koken, want je moet goed voor jezelf zorgen! (we woonden niet samen) En bij het geven van het boekje iets in de trant van: en natuurlijk hebben we ook wat voor jou, Lizzl.



Ik bij hen altijd het gevoel gehad dat ik een soort vaag schoolvriendinnetje was Was de aanleiding van het cadeau het feit dat hij een nieuw huis had? Tja, als jullie niet gingen samenwonen kan ik me wel voorstellen dat jij geen groot cadeau kreeg. Dat zouden mijn ouders ook niet hebben gedaan, mijn schoonouders ook niet, gelukkig niet zeg.

Probeer het van je af te zetten.

Ze zullen niet veranderen, en als jij dit op het spits gaat drijven zullen de verhoudingen alleen maar slechter worden.



Het is moeilijk, maar laat ze niet teveel invloed op je leven hebben, en al helemaal niet op je zelfbeeld.

Jouw man is op jou gevallen zoals je bent (en waarschijnlijk omdat je bent zoals je bent), en als jullie relatie goed is is dat het enige dat telt.



Mijn schoonmoeder mocht mij ook niet zo, dat werd in de loop van de jaren alleen maar erger. Zo kreeg iedereen een chocolade letter van haar met Sinterklaas, behalve ik.

Niet erg subtiel dus. Gelukkig heeft mijn man de zijne toen niet aangenomen, dat vond ik wel een fijn gebaar naar mij toe.



Ik heb het contact met haar tot een minimum beperkt en het oppervlakkig gehouden, dat was de enige manier om het leefbaar te houden.

Nu is ze overleden, dus ik heb met dit soort dingen niet meer te maken. Ik vind het wel heel jammer dat het contact nooit goed is geweest, het lijkt toch om een soort miscommunicatie te zijn gegaan. Ik heb geprobeerd dat te verbeteren en dat lukte niet. Ik moet me daar bij neerleggen, en accepteren dat sommige mensen elkaar niet liggen. Helaas.

quote:firestar schreef op 05 december 2008 @ 07:59:

Mijn schoonouders zijn hele lieve mensen, En er is nooit iets ernstigs voorgevallen. Uiteraard iedereen krijgt wel eens een keer wat mee. Helaas een tijd geleden hebben ze mij en mijn vriend best wel gekwetst. We hadden het over ons huwelijk en toen begonnen zij zelf over iets heel anders te praten. Ik vond dit heel erg en wilde niet veel later ook gelijk naar huis toe. Ik was echt verdrietig.



Maar was het ook echt erg? Het kan best eens gebeuren dat anderen niet zo veel zin hebben om het over iets te hebben wat jij heel erg belangrijk vind. Dat is vervelend, maar verschrikkelijk is het niet.



Wat maakt jou zo verdrietig? Het onbewezen feit dat je niet geaccepteerd wordt? Of je angst om niet geaccepteerd te worden?



Een week later vroeg ik uit mezelf of het aan mij lag dat ze zich zo gedroegen. Ik vroeg mogen jullie mij niet toen kreeg ik als antwoord het is zijn keuze.



Als je je vragen op die manier stelt, dan voelen mensen zich aangevallen. Mensen die zichzelf aangevallen voelen verdedigen zich, en dat komt heel vaak veel vervelender over dan dat het eigenlijk bedoeld is.



Je had beter kunnen vragen "Ik heb het gevoel dat jullie niet graag over de bruiloft praten, klopt dat?" Zo ja, hoe komt dat?



Ik begrijp hier uit dat als het aan hun had gelegen dat ik niet hun keuze zou zijn.



Ik vind dat nogal een overhaaste conclusie. Alleen maar omdat zij een keer geen zin hadden om over jouw bruiloft te kletsen?



Ik vind het echt heel erg en daarnaast kijk ik niet uit naar de feestdagen en ze hebben voor mij de sfeer om naar een bruilloft uit te kijken verpest.



Nou, jij had weinig nodig. Wil je eigenlijk zelf wel heel graag trouwen? Zoek je niet heel stiekum naar een reden om er niet naar uit te kijken?



Ik wil het hierover echt niet met mijn eigen ouders hebben ( ze maken zich al genoeg zorgen) en mijn vriend zegt dat het allemaal wel meevalt dus steun heb ik eerlijk gezegd ook niet echt bij hem op dit gebied. maar dat is niet zo.





Ja ik wil echt met hem oud worden hij is de grootste schat voor mij!



Ik voel me echt rot hierover! Wie kan dit met mij delen of heeft tips want af en toe walg ik van mezelf hierdoor en heb ik het gevoel dat ik niks voorstel tegenover mijn vriend.



Waar walg je van? Van het je rot voelen? En als je je rot voelt dan stel je niets voor? Ik snap de gedachtengang niet zo.



En ja ik ben wel banger geworden dat hij nu bij me weg wil. Hij zegt dat hij het niet doet maar ik vind het soms moeilijk om te geloven vooral als net onge je weet wel moet worden. Zoals nu?



Noiu meiden ik hoor het wel!Ik wil je helemaal niet afvallen of zoiets hoor. Maar ik heb het idee dat je de hele situatie nogal opblaast, maar goed dat is maar mijn conclusie, alleen maar gebaseerd op je OP.

quote:Vl43inder schreef op 05 december 2008 @ 10:11:

[...]





Was de aanleiding van het cadeau het feit dat hij een nieuw huis had? Tja, als jullie niet gingen samenwonen kan ik me wel voorstellen dat jij geen groot cadeau kreeg. Dat zouden mijn ouders ook niet hebben gedaan, mijn schoonouders ook niet, gelukkig niet zeg.



Het gaat niet om een groot kado willen krijgen Het gaat om het lullige boekje over vriendschap. Het is zo'n boekje met spreuken over vriendschap - vierkant, heel dik met honderden spreuken en gezegden. Zoiets geef je toch alleen als het toepasselijk is?

Ik had helemaal niets verwacht en hoeven krijgen - om dan een gehavend boekje te krijgen, dat ik niet eens kado zou doen aan een vriendin (want het boekje gaat per slot van rekening over vriendschappen), is raar en daar ga ik niet dankbaar over doen. Als het boekje over Liefde zou gaan (van die boekjes zijn hele reeksen gemaakt en liggen in de boekhandel allemaal bij elkaar), dan zou ik er helemaal geen rare gevoelens bij hebben gehad.

quote:Lizzl schreef op 05 december 2008 @ 10:26:

Ik had helemaal niets verwacht en hoeven krijgen - om dan een gehavend boekje te krijgen, dat ik niet eens kado zou doen aan een vriendin (want het boekje gaat per slot van rekening over vriendschappen), is raar en daar ga ik niet dankbaar over doen.

Misschien doelden schoonouders met een boekje over vriendschap over de mogelijkheid dat er tussen jou en hen een vriendschap zou kunnen uitgroeien?

Zo raar is die keuze niet, misschien een klein beetje onhandig of een beetje vergezocht. Kenden ze jou al een beetje, wisten ze wat je wel leuk vindt?

Ik vind dat als mensen je een cadeau geven je ze netjes bedankt. Als je het niets vindt dan geef of gooi je het later weg, als je mensen beter kent kun je vragen of ze het bonnetje nog hebben zodat je het kunt ruilen. Maar je bedankt ze wel.

TO, misschien willen je schoonouders niet (graag) over de bruiloft praten omdat ze vinden dat jullie bijvoorbeeld te snel trouwen?

Als ze dat vinden dan zouden ze ook zeggen "dat het zijn keuze is", en heeft het niets met jou te maken, maar met het feit dat ze hem te jong vinden of de relatie nog iets te pril...

quote:Miss Moneypenny schreef op 05 december 2008 @ 10:33:

[...]



Misschien doelden schoonouders met een boekje over vriendschap over de mogelijkheid dat er tussen jou en hen een vriendschap zou kunnen uitgroeien?

Zo raar is die keuze niet, misschien een klein beetje onhandig of een beetje vergezocht. Kenden ze jou al een beetje, wisten ze wat je wel leuk vindt?

Ik vind dat als mensen je een cadeau geven je ze netjes bedankt. Als je het niets vindt dan geef of gooi je het later weg, als je mensen beter kent kun je vragen of ze het bonnetje nog hebben zodat je het kunt ruilen. Maar je bedankt ze wel.



Ik heb ze bedankt (ben een volwassen vrouw die de regeltjes kent), ik heb zelfs gezegd bij het uitpakken: Oh, wat leuk! Een boekje over.. vriendschap!



Het is enerzijds aardig en zelfs aandoenlijk dat je redenen bedenkt

waarom ze juist dat boekje gaven. Maar vertrouw me.... ik ken die mensen en wist ook heus daarvoor al dat ze mij niet als dé schoondochter zagen (ik werd bij elke visite in ieder geval 1x bij de naam van hun ex-schoondochter genoemd). Dat vond ik niet eens zo vreemd, want dat is een lange relatie geweest en vergissen met namen kan gebeuren. Maar na 1,5 jaar weet je toch wel dat Lizzl geen Marietje heet.



In dergelijke situaties gaat het ook om gedrag, intonatie, oogopslag, etc. en dat is iets dat je digitaal moeilijk kan overbrengen. Ik had het graag anders gezien, maar op dat moment wees alles op: you are dismissed.

quote:Lizzl schreef op 05 december 2008 @ 10:49:

Het is enerzijds aardig en zelfs aandoenlijk dat je redenen bedenkt waarom ze juist dat boekje gaven. Maar vertrouw me.... ik ken die mensen en wist ook heus daarvoor al dat ze mij niet als dé schoondochter zagen (ik werd bij elke visite in ieder geval 1x bij de naam van hun ex-schoondochter genoemd). Dat vond ik niet eens zo vreemd, want dat is een lange relatie geweest en vergissen met namen kan gebeuren. Maar na 1,5 jaar weet je toch wel dat Lizzl geen Marietje heet.

Ik ga altijd maar (voor de zekerheid) uit van het goede van de mens, maar jij kent ze beter en moet het eindoordeel vellen...

Overigens wordt ik door mijn schoonfamilie nog regelmatig bij de naam van een ex-vriendin genoemd. En dat terwijl ik al 14 jaar met Mister M. ben, en dan gaat het ook nog om de naam van een ex van 3 verkeringen geleden zeg maar. Gewoon desinteresse van hen dus.

Mijn naam wordt regelmatig verward met die van mijn soon-to-be-ex-schoonzus. En mijn schoonmoeder schrijft na twaalf jaar mijn naam nog steeds verkeerd. Maar ik heb daar nooit de conclusie uitgetrokken dat ze me niet mag.



Ik val sowieso niet zo erg snel over kleine dingen, omdat ze me de zorgen niet waard zijn.



Ik vind het dan ook nogal wat om het feit dat je schoonouders een keer niet wilden kletsen over je huwelijk er voor te laten zorgen dat je geen zin meer in je trouwdag hebt. Als er voor de rest niets aan de hand is dan he, maar dat zegt TO in haar eerste allinea al.

quote:Lizzl schreef op 05 december 2008 @ 09:08:

Zo gaf ze haar zoon 's een kadootje: een nieuwe pannenset van honderden euro's, eierdopjes van 20¤ per stuk, een fluitketel van meer dan 100¤ en nog meer van dat soort keukenspul. Aangezien ik er toch ook was, kreeg ik ook iets: een boekje over vriendschap.......

Geef dan gewoon niks. Overigens was het boekje ook nog licht beschadigd, dus wellicht uit de Eurobak bij de Slegte gehaald, of het stond nog in de kast. Toen werd wel duidelijk hoe ze over me dachten - daar waren verder geen rare blikken of uitspraken voor nodig. Ik heb ongeveer een half uur naar het boekje zitten staren





Sorry, ik lach je niet uit, maar ik moest hier zo vreselijk om lachen.



Mijn schoonouders hebben het een keer gepresteerd om op MIJN verjaardag een kaart te sturen naar mijn man met daarin geld voor ZIJN verjaardag.