Ik word anders gezien dan ik dacht

Na er even over te hebben nagedacht besluit ik dit topic op relaties neer te zetten, hoewel het ook wel iets psychisch in zich heeft.



Er is vandaag iets gebeurd met mij dat mij erg heeft geraakt.



In een sessie met ongeveer acht personen die elkaar ongeveer drie dagen intensief heeft meegemaakt, was de opdracht om over elkaars gedrag en houding iets te zeggen.



Ik dacht mezelf te kennen, en te weten hoe ik op andere mensen overkom, en toen de eerste persoon liet weten hoe hij mijn gedrag ervaart, dacht ik nog: die zit er naast, zo is het niet, maar vervolgens zei iedereen in iets andere bewoordingen wel hetzelfde.



Ze hebben me een spiegel voorgehouden, en ik begrijp nu waarom bepaalde patronen in mijn leven zich de laatste tijd herhalen.



Nu ik het weet, kan ik ermee aan de slag, maar ik weet dat ik er een behoorlijke kluif aan zal krijgen.



Het gaat om dit: ik kom bescheiden en zachtaardig over, maar daarmee bedoelen ze niet dat ik onzichtbaar ben. Zelfs als ik in een groep mensen zit, en mijn mond hou terwijl anderen het woord voeren, neem ik toch ruimte in. Kortom ik bén er. Ook word ik gezien als iemand die goed kan luisteren, met aandacht, en als je mij iets in vertrouwen vertelt, kun je er op vertrouwen dat dat bij mij blijft. Integer ook.

Tot zover groeide ik in de complimenten.

Maar toen kwam het: toch voelen mensen een afstand en dat is een drempel om daadwerkelijk op mij af te stappen, om mij te benaderen, ze voelen afweer, een muur.



En dat wist ik ook, ik dacht alleen dat ik dat heel goed kon verbergen. Ik heb moeite met vertrouwen, en dat is een reden om niemand echt toe te laten. En dit staat het hebben van een relatie, of voordat het zover is, het aangaan van een relatie (ik heb het hier over een liefdesrelatie) in de weg.



De vrienden die ik heb, heb ik al zolang, dit zijn vriendschappen die zich al keer op keer bewezen hebben, en steeds hechter worden.



Hoe werk je aan het vertrouwen hebben in mensen?

Ik denk zelf door het krijgen van positieve ervaringen.

Maar hoe kan ik nou positieve ervaringen opdoen als ik niemand echt toelaat?

Ik dacht dat ik zelf bepaalde of ik iemand dichtbij laat komen of niet, en als ik het contact afhou, dat bij mij blijft omdat ik dat niet met zoveel worden zeg, en denk dat ik subtiel ben in mijn terugtrek gedrag.



Ik schrik ervan dat mensen dit wel degelijk bij mij aanvoelen.

Ik ben niet arrogant, maar die indruk wek ik dan misschien ook wel.



Is dit ook de reden dat een bepaalde man die ik wel leuk vind wanneer ik hem alleen tref wel gezellig een praatje met mij maakt, uitbundig naar me zwaait als ik hem op straat tegenkom, maar als hij in gezelschap van anderen is, hij mij alleen even vluchtig aankijkt en dan wegkijkt?

Ik had hem eigenlijk al in de kast van de wisselvalligheid weggezet, maar misschien is hij niet zeker van mijn reaktie naar hem toe op zulke momenten.



Er is werk aan de winkel, dat is duidelijk.

Ik kijk in de spiegel, maar bén ik het wel?

Ik ben vandaag niet thuis geweest, en lees net de reakties die gepost zijn. Ik heb regelmatig na lopen denken, lopen malen over gisteren.



Wat ik eet, hoe ik mijn was wegvouw en waar ik graag mijn boodschappen doe, wie het wil weten, ik vertel het je graag.



Over gevoelens praat ik ook wel vrijuit. Wat ik heb meegemaakt, hoe ik reil en zeil.



Op het moment dat ik op grond van social talk door mag naar de volgende ronde, en hiermee bedoel ik dan meer speciale aandacht van een man, is het tot hier en niet verder.



Mannen vragen dan wat er aan de hand is, en ik vertel ze dan van mijn terughoudendheid, dat het vooral aan mij ligt.

Wanneer ze dan zeggen (is meerdere malen voorgekomen) dat zij degene willen zijn die het muurtje wel willen afbreken, dan wil ik dat niet eens.

En dan krijg ik reakties die lopen van teleurgesteld tot aan beledigd.

Nou denk ik dan, knappe vent die dat voor elkaar krijgt, en doordat jij zo reageert, ben je zeker niet geschikt voor mij.



Tot gisteren dacht ik zo.

De take it (met muur), or leave it-houding.



Het is niet zo dat ik mezelf wil veranderen omdat ik wil dat de mensen een ander beeld van me hebben.

Het is meer de vraag of er iemand zal komen die lang genoeg bij me in de buurt wil blijven totdat ik hem de kans geef om dichterbij te komen.



Dat is ook exact de reden waarom daten via internet bij mij niet werkt.

Ik weet dat ik zoveel te geven heb (klinkt dat pathetisch?), en wil delen (ook dramatisch), nee even serieus, mijn angst is dat er nooit iemand zal komen die de waarde van mij inziet, en sinds gister begrijp ik dat mijn eigen houding daar voor een groot deel debet aan is.



En ik ben bang dat ik als ik denk dat iemand mij waardevol vind, dat ik er dan zo gigantisch naast zit, die zal dat dan wel eerst moeten bewijzen. En laten zien dat ie het volhoudt met mij.

Voor wie vragen heeft over waar ik dan geweest ben, of wie zich herkent in mijn gedoe en hierover van gedachten zou willen wisselen: ik heb een adresje aangemaakt hiervoor:



Perel_is@live.nl



Voel je vrij om te mailen,



Perel.

Hoi Sensy,



Iemand hier heeft me een keer verteld wie ze is, en wanneer ze leefde, maar ik ben haar naam vergeten.

Ik weet nog wel dat het geen prettige dame is geweest, die over lijken ging om te bereiken wat ze wilde.

Maar wat dat dan was weet ik ook niet eens meer.



Kreeft, ik heb het over jouw post, een hele poos geleden.

Mocht je dit lezen: klopt het dat ik je niet meer zie op het forum de laatste tijd? Hoe gaat het met je/jullie?



Ik zal wel eens gaan googelen om haar te vinden, zo ben ik ook aan haar gekomen...

Hoi, ik ben tot een inzicht gekomen wat ook een positieve draai aan de situatie kan geven:



Als mensen niet de onzekerheid zien, die ik dacht dat er te zien was, dan kan ik dus rustig een wat zelfverzekerder houding aan nemen.

Want ik dacht altijd dat rechtop, schouders naar achteren, en kin iets omhoog bij mij het effect hadden van een zielige, vruchteloze poging tot: hallo hier, ik ben d'r ook nog....



Ik ben d'r gewoon. En ik hoef me niet af te vragen of iemand dat ziet. Want hoe ik dacht dat ze me zagen, zagen ze me uiteindelijk toch niet.



Is dit nog een beetje te volgen?