Lang leven de intuïtie! (verdriet om een vent!)

Hallo lieve meiden,



Kennen jullie dat? Je onderbuik gevoel vertelt je vanaf het begin dat er ergens iets niet goed zit, en tóch negeer je dat stemmetje, en hoop je dat het goed komt, alsnog.



Ik ken "hem" nu een aantal maanden, via een datingsite.

Vond zijn profiel meteen geweldig. Mailde hem en hij had ook interesse in mij. Na een aantal mails heb ik het contact even afgekapt. Ik voelde dat er shit van ging komen. Later toch eens afgesproken, en op het eerste gezicht was hij niet eens direct mijn type. Maar toch, er stroomde iets. Ik liet hem toe.



Hij is een man met een nog redelijk onverwerkt verleden; echtscheiding, burnout, en nog wat van die dingen. En ik, ik was (nu even niet) een vrouw die langzaamaan leert in haar kracht te staan, die eindelijk liefde durft toe te laten, die haar angsten durft te laten zien.

Hij vond me lief, leuk, mooi en geweldig. Toch voelde ik bij hem twijfel. Maar altijd had hij daarvoor een reden; hij kon zich nog niet openstellen, hij was te zeer gekwetst, hij was bang.

Ik heb hem vaker de optie gegeven van: "misschien ben ik het gewoon niet voor je"?

Dat wist hij niet. Hij trok me aan en duwde me weer weg. Ik liet het zelf toe.

Meerdere malen (in zoverre mogelijk in deze korte tijd), heb ik hem geprobeerd los te laten.

Steeds kwam hij terug. Hij kon me niet laten gaan, ik was te bijzonder.

Ik heb steeds onbewust geweten dat hij me gewoon nodig had. Dat ik zijn spiegel was voor dit moment, en dat hij door mij kon groeien. Hij heeft zijn hart bij mij uitgestort, en ik heb hem mijn hart gegeven. Het was "liefde" versus "nodig hebben" realiseer ik me nu.

Ik heb hem een uur geleden voorgoed laten gaan. Het is de eerste keer in mijn leven (en ik heb meerdere relaties gehad) dat ik geen twijfel voelde. Ik had echt voor hem willen gaan, en dat maakt me bang. Bang om nooit echte wederzijdse liefde te ervaren.



Hem laten lopen doet pijn. Ik ben zó gek op hem. Maar ook op het beeld van wat er had kunnen zijn. Want wat hij me gaf, was niet genoeg. Mijn "ego"”is beschadigd, maar ik weet dat ik er bovenuit kan stijgen.

Intuïtie heeft altijd gelijk, zo blijkt maar weer. Nu nog even mijn gevoel meekrijgen.



Tis een heel verhaal geworden zie ik, maar moet even ergens heen met mijn gevoel.

Wie herkent dit?



Liefs