Relaties
alle pijlers
en nou doen ze het weer....
maandag 8 december 2008 om 10:58
Ik heb even zitten twjfelen over op welke pijler dit moet, maar ik zit met een vraag en ik hoop dat er iemand is die er een verstandige oplossing voor heeft.
De situatie in het kort; het gaat om een probleem tussen mijn man en zijn ouders, waar hij heel erg mee in zijn maag zit maar even niet weet hoe hij er mee moet omgaan.
Terugblik;
Mijn man (X) heeft twee ouders en een broertje. Een vrij hechte familie, met één vreemd ding; broertje wordt al zijn gehele leven 'voorgetrokken'. Dat uit zich in bijvoorbeeld; vroeger wel bij zijn voetbalwedstrijden gaan kijken en niet bij die van X. Kleine dingen dus, maar genoeg om X een beetje onzeker te maken.
5 jaar geleden woonde X en ik al een tijdje samen en besloot X een auto te gaan kopen. Zijn eerste eigen auto, hij had er al een paar jaar voor gespaard. Hij ging samen met zijn vader naar de dealer en kocht een auto. Eigenlijk wilde hij het liefst een andere maar die kon hij net niet betalen en X weigert ergens te lenen.
Goed, mooie auto, hij was er erg blij mee.
Maar... nog geen week later kwam er een dubieus telefoontje van zijn ouders. Ehhhh, ze wilden even zeggen dat broertje nu ook een nieuwe auto had, maar dat die EIGENLIJK van zijn moeder was. Maar zolang broertje nog thuis woonde mocht hij er dan in rijden.. Moeder durft ook niet te autorijden dus sowieso een beetje raar. Helaas bleek dit achteraf precies die auto te zijn die X eigenlijk had willen kopen.
En helaas ging broertje twee jaar later samenwonen en kreeg de auto gewoon mee.
X heeft subtiel gprobeerd duidelijk te maken dat deze actie hem pijn deed. Waarom krijgt broertje een auto, en hij niet?
Het argument; broertje deed 'het nou eenmaal niet zo goed als X' dus die kon wel wat meer steun gebruiken. Mijn inziens is broertje gewoon erg verwend (is ie ook) en vindt het allemaal wel prima.
Hij heeft trouwens ook gewoon een baan en een appartement enzo, maar is gewoon niet zo'n harde werker als X.
Vier jaar lang zijn er woorden over geweest. Zijn ouders snapten X niet en vonden het maar overdreven dat X zo reageerde. Hij had toch niets te klagen? Nou dan.
Uiteindelijk heeft zijn vader een deel van het aankoopbedrag van die auto ook aan X gegeven. X hoefde dat niet, daar ging het niet om.
Nu alweer een jaar of twee verder en afgelopen zaterdag gingen we sinterklaas vieren met schoonouders, broertje en schoonzus.
Hardstikke gezellig en leuk, maar het viel me op dat er een bepaalde spanning hing vanuit mijn man.
Toen ze s avonds naar huis gingen, werd ik meegesleurd naar het raam en gewezen op een enorme bak van een auto (twv ongeveer 35.000 euro). Bij het uitladen van de cadeaus had broertje tussen neus en lippen door gezegd dat dit zijn nieuwe auto was, gekregen vanwege zijn werkzaamheden in zijn vaders bedrijf. Een 'lease auto'. (Broertje werkt bij mijn schoonvader, maar heeft een binnendienst functie dus hoeft nooit van kantoor weg)
X is er behoorlijk kwaad over.
En heel verdrietig ook. Waarom doen zijn ouders dit nu weer?
Hij durft niet met zijn ouders gaan praten vanwege de 'ruzie' vorige keer. Hij is kwaad en verdrietig dat hij tot in den treure heeft uitgelegd dat hij door die actie het gevoel heeft dat hij minder belangrijk is voor zijn ouders dan broertje. Hij snapt niet dat ze dit nu nog een keer doen. Hij wilt niet meer erover praten want hij wil dat ze het zelf in gaan zien. We weten allebei dat ze dat niet zullen doen.
Toch wil hij wel dat ze weten dat ze hem enorm passeren op deze manier. Hoe kunnen wij/kan hij dit voor elkaar krijgen zonder dat hij dat op een emotionele manier moet vertellen. Dat wil hij niet, want het maakte vorige keer ook totaal geen indruk. X wil dat ze het 'zelf' gaan inzien maar zal er niet gelukkig mee zijn zolang dat niet gebeurd. Enne... dat gebeurt waarschijnlijk echt niet.
Voor de helderheid; X hoeft geen auto van zijn ouders, maar begrijpt niet dat dit nu voor de tweede keer gebeurd.
Sorry voor het lang verhaal, maar ik kan niets bedenken om hem te helpen. Ik hoop iemand van jullie misschien wel.
De situatie in het kort; het gaat om een probleem tussen mijn man en zijn ouders, waar hij heel erg mee in zijn maag zit maar even niet weet hoe hij er mee moet omgaan.
Terugblik;
Mijn man (X) heeft twee ouders en een broertje. Een vrij hechte familie, met één vreemd ding; broertje wordt al zijn gehele leven 'voorgetrokken'. Dat uit zich in bijvoorbeeld; vroeger wel bij zijn voetbalwedstrijden gaan kijken en niet bij die van X. Kleine dingen dus, maar genoeg om X een beetje onzeker te maken.
5 jaar geleden woonde X en ik al een tijdje samen en besloot X een auto te gaan kopen. Zijn eerste eigen auto, hij had er al een paar jaar voor gespaard. Hij ging samen met zijn vader naar de dealer en kocht een auto. Eigenlijk wilde hij het liefst een andere maar die kon hij net niet betalen en X weigert ergens te lenen.
Goed, mooie auto, hij was er erg blij mee.
Maar... nog geen week later kwam er een dubieus telefoontje van zijn ouders. Ehhhh, ze wilden even zeggen dat broertje nu ook een nieuwe auto had, maar dat die EIGENLIJK van zijn moeder was. Maar zolang broertje nog thuis woonde mocht hij er dan in rijden.. Moeder durft ook niet te autorijden dus sowieso een beetje raar. Helaas bleek dit achteraf precies die auto te zijn die X eigenlijk had willen kopen.
En helaas ging broertje twee jaar later samenwonen en kreeg de auto gewoon mee.
X heeft subtiel gprobeerd duidelijk te maken dat deze actie hem pijn deed. Waarom krijgt broertje een auto, en hij niet?
Het argument; broertje deed 'het nou eenmaal niet zo goed als X' dus die kon wel wat meer steun gebruiken. Mijn inziens is broertje gewoon erg verwend (is ie ook) en vindt het allemaal wel prima.
Hij heeft trouwens ook gewoon een baan en een appartement enzo, maar is gewoon niet zo'n harde werker als X.
Vier jaar lang zijn er woorden over geweest. Zijn ouders snapten X niet en vonden het maar overdreven dat X zo reageerde. Hij had toch niets te klagen? Nou dan.
Uiteindelijk heeft zijn vader een deel van het aankoopbedrag van die auto ook aan X gegeven. X hoefde dat niet, daar ging het niet om.
Nu alweer een jaar of twee verder en afgelopen zaterdag gingen we sinterklaas vieren met schoonouders, broertje en schoonzus.
Hardstikke gezellig en leuk, maar het viel me op dat er een bepaalde spanning hing vanuit mijn man.
Toen ze s avonds naar huis gingen, werd ik meegesleurd naar het raam en gewezen op een enorme bak van een auto (twv ongeveer 35.000 euro). Bij het uitladen van de cadeaus had broertje tussen neus en lippen door gezegd dat dit zijn nieuwe auto was, gekregen vanwege zijn werkzaamheden in zijn vaders bedrijf. Een 'lease auto'. (Broertje werkt bij mijn schoonvader, maar heeft een binnendienst functie dus hoeft nooit van kantoor weg)
X is er behoorlijk kwaad over.
En heel verdrietig ook. Waarom doen zijn ouders dit nu weer?
Hij durft niet met zijn ouders gaan praten vanwege de 'ruzie' vorige keer. Hij is kwaad en verdrietig dat hij tot in den treure heeft uitgelegd dat hij door die actie het gevoel heeft dat hij minder belangrijk is voor zijn ouders dan broertje. Hij snapt niet dat ze dit nu nog een keer doen. Hij wilt niet meer erover praten want hij wil dat ze het zelf in gaan zien. We weten allebei dat ze dat niet zullen doen.
Toch wil hij wel dat ze weten dat ze hem enorm passeren op deze manier. Hoe kunnen wij/kan hij dit voor elkaar krijgen zonder dat hij dat op een emotionele manier moet vertellen. Dat wil hij niet, want het maakte vorige keer ook totaal geen indruk. X wil dat ze het 'zelf' gaan inzien maar zal er niet gelukkig mee zijn zolang dat niet gebeurd. Enne... dat gebeurt waarschijnlijk echt niet.
Voor de helderheid; X hoeft geen auto van zijn ouders, maar begrijpt niet dat dit nu voor de tweede keer gebeurd.
Sorry voor het lang verhaal, maar ik kan niets bedenken om hem te helpen. Ik hoop iemand van jullie misschien wel.
maandag 8 december 2008 om 11:07
Lieve Jaellaa,
Wat ik me afvraag is of je man het geven van materiële dingen door je ouders als een blijk van liefde ziet. En of hij hierdoor het gevoel krijgt dat zijn ouders minder van hem houden dan van zijn broer.
Wat wil hij graag van zijn ouders? Waardering, erkenning, onvoorwaardelijke liefde/acceptatie? En hoe schat hij zelf in in hoeverre zijn ouders in staat zijn hem die te geven?
Wat ik me afvraag is of je man het geven van materiële dingen door je ouders als een blijk van liefde ziet. En of hij hierdoor het gevoel krijgt dat zijn ouders minder van hem houden dan van zijn broer.
Wat wil hij graag van zijn ouders? Waardering, erkenning, onvoorwaardelijke liefde/acceptatie? En hoe schat hij zelf in in hoeverre zijn ouders in staat zijn hem die te geven?
Ga in therapie!
maandag 8 december 2008 om 11:07
Als je allebei al weet doat ouders nooit het licht gan zine in deze kwestie, probeer het dan los te laten. jullie hebben het goe, en ouders gelozven kennelijk dat hun 2e zoon een mislukkeling is, die mamma en pappa's hulp nodig heeft, waar X alles zelf kan.
het enige dat Je man mss nog zou kunnen doen is een keer met zijn broer hierover praten, hoe broer bepalde zaken ziet en of hij zich niet bezwaard voelt. ( maar kennelijk is dat ook niet het geval). Verder is het enige dat helpt om te proberen om je niet te ergeren en er af en toe eens flink om te lachen.
het enige dat Je man mss nog zou kunnen doen is een keer met zijn broer hierover praten, hoe broer bepalde zaken ziet en of hij zich niet bezwaard voelt. ( maar kennelijk is dat ook niet het geval). Verder is het enige dat helpt om te proberen om je niet te ergeren en er af en toe eens flink om te lachen.
maandag 8 december 2008 om 11:08
Wat rot zeg voor je man. Ik denk dat dit in iedere familie voorkomt, of kan komen. Zijn ouders zullen niet veranderen, en het broertje ook niet. Dus de enige die er wat aan kan doen is je man zelf. Get over it. Het is een volwassen vent, die nu zijn eigen leven en gezin heeft. De waardering van zijn ouders zou fijn zijn om te krijgen, maar dan wel gemeend, en niet omdat hij erom vraagt. Ik snap dat het lullig voelt, het zijn toch z'n ouders. Maar is het hem zoveel waard dat hij keer op keer van slag is door zo'n actie? Als je geen verwachtingen hebt, valt het altijd mee.
maandag 8 december 2008 om 11:15
Bedankt voor de snelle reacties!
Minie; bedankt! Hij vindt het inderdaad Echt niet leuk
Dubio; Hij hoeft echt geen auto, hij wil al hetgeen wat jij noemt. Zijn ouders (mn moeder) is echt zo'n gezinsmens. Wil het liefst de hele tijd samen op de bank keuvelen. Broertje woont op loopsafstand van 1,5 minuut, wij wonen 150 km verder. Onze verhuizing viel absoluut niet in goede aarde. X heeft nog steeds het gevoel dat ze hem dat op deze manier willen laten 'voelen'.
Minie; bedankt! Hij vindt het inderdaad Echt niet leuk
Dubio; Hij hoeft echt geen auto, hij wil al hetgeen wat jij noemt. Zijn ouders (mn moeder) is echt zo'n gezinsmens. Wil het liefst de hele tijd samen op de bank keuvelen. Broertje woont op loopsafstand van 1,5 minuut, wij wonen 150 km verder. Onze verhuizing viel absoluut niet in goede aarde. X heeft nog steeds het gevoel dat ze hem dat op deze manier willen laten 'voelen'.
maandag 8 december 2008 om 11:15
Dit soort dingen zijn naar en pijnlijk. Ik weet niet waarom ouders dit doen, wel dat ze er waarschijnlijk niets naars mee bedoelen, maar daar heb je vast niets aan.
Mijn ouders zijn ook een beetje zo. Mijn zusje woont bij mijn ouders in de stad. Ze heeft twee kinderen, jong gekregen, en mijn ouders helpen haar vaak: ze passen op de kinderen, rijden mijn zusje naar waar ze heen moet, lenen haar de auto, kortom: ze doen veel voor haar.
Ik woon ver weg, heb ook geen auto, dus doe alles met de trein. Ik kom niet zo vaak langs, omdat mijn reistijd 3 uur is; toch zullen mijn ouders mij nooit van het station ophalen. Ook andere hulp bieden ze niet, zelfs niet wanneer ik expliciet om iets vraag. Ze hebben geen tijd of geen zin.
Ik heb dat lange tijd heel erg gevonden, en vind het nog steeds niet echt leuk. Maar toch kan ik het ergens ook wel begrijpen: ik ben zelfstandig en kan alles zelf oplossen. Mijn zusje zit in een situatie waarin ze zonder hulp zou verdrinken. Mijn ouders zijn ook maar mensen, met beperkte tijd en middelen tot hun beschikking, die ze daarom geven aan het kind dat dat het beste kan gebruiken: mijn zusje.
Ik denk dat jouw mans situatie vergelijkbaar is: hij is zelfstandig en kan voor zichzelf zorgen. Zijn broer niet. Jouw schoonouders hebben maar beperkte middelen en schenken die aan het kind dat die middelen het beste kan gebruiken. Dat is naar voor je man, maar ergens wel begrijpelijk. Zo hebben hun beide kinderen het even goed.
Mijn ouders zijn ook een beetje zo. Mijn zusje woont bij mijn ouders in de stad. Ze heeft twee kinderen, jong gekregen, en mijn ouders helpen haar vaak: ze passen op de kinderen, rijden mijn zusje naar waar ze heen moet, lenen haar de auto, kortom: ze doen veel voor haar.
Ik woon ver weg, heb ook geen auto, dus doe alles met de trein. Ik kom niet zo vaak langs, omdat mijn reistijd 3 uur is; toch zullen mijn ouders mij nooit van het station ophalen. Ook andere hulp bieden ze niet, zelfs niet wanneer ik expliciet om iets vraag. Ze hebben geen tijd of geen zin.
Ik heb dat lange tijd heel erg gevonden, en vind het nog steeds niet echt leuk. Maar toch kan ik het ergens ook wel begrijpen: ik ben zelfstandig en kan alles zelf oplossen. Mijn zusje zit in een situatie waarin ze zonder hulp zou verdrinken. Mijn ouders zijn ook maar mensen, met beperkte tijd en middelen tot hun beschikking, die ze daarom geven aan het kind dat dat het beste kan gebruiken: mijn zusje.
Ik denk dat jouw mans situatie vergelijkbaar is: hij is zelfstandig en kan voor zichzelf zorgen. Zijn broer niet. Jouw schoonouders hebben maar beperkte middelen en schenken die aan het kind dat die middelen het beste kan gebruiken. Dat is naar voor je man, maar ergens wel begrijpelijk. Zo hebben hun beide kinderen het even goed.
maandag 8 december 2008 om 11:17
Aan de ene kant begrijp ik wel dat het steekt, maar aan de andere kant vind ik het ook heel dubbel dat je man wel zegt: Ik hoef dat niet. Blijkbaar zegt broertje dat niet en geeft deze bij zijn ouders wél aan waar hij behoefte aan heeft.
Wat ik mis in je verhaal, is hoe ouders hebben gereageerd op de boodschap van je vriend dat hij zich achtergesteld voelde?
Wat ik mis in je verhaal, is hoe ouders hebben gereageerd op de boodschap van je vriend dat hij zich achtergesteld voelde?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 8 december 2008 om 11:22
He, wat rot nou, Jaellaa! Ik kan me goed voorstellen dat je man zich gepasseerd voelt. Ik sluit me aan bij Dubiootje: waar staat deze actie precies symbool voor bij je man, wat raakt hem emotioneel zo hierin? Welke 'oude pijn' komt hier boven?
Ik vind het ook altijd moeilijk na te gaan wat je nog aan je ouders kunt vertellen wat betreft dingen die je kwetsen als je weet dat er eigenlijk toch niks verandert. Mijn vader maakt vaak behoorlijke rotopmerkingen die ik van me af probeer te laten glijden: het zegt iets over zijn onzekerheid, niet over mij. En als ik er iets van zeg legt hij dat toch uit als overgevoeligheid oid. Dus ergens accepteer ik dat, zolang ik gewoon met hem om blijf gaan, ik elk moment door zo'n opmerking 'geraakt' kan worden. Maar soms zou ik het hem graag laten weten. Nou ja, hier heb je waarschijnlijk ook niks aan, maar ik neig er dus zelf meestal naar om het niet te zeggen.
Sterkte! Ik hoop dat jullie sinterklaasfeest er niet teveel door verpest is!
Ik vind het ook altijd moeilijk na te gaan wat je nog aan je ouders kunt vertellen wat betreft dingen die je kwetsen als je weet dat er eigenlijk toch niks verandert. Mijn vader maakt vaak behoorlijke rotopmerkingen die ik van me af probeer te laten glijden: het zegt iets over zijn onzekerheid, niet over mij. En als ik er iets van zeg legt hij dat toch uit als overgevoeligheid oid. Dus ergens accepteer ik dat, zolang ik gewoon met hem om blijf gaan, ik elk moment door zo'n opmerking 'geraakt' kan worden. Maar soms zou ik het hem graag laten weten. Nou ja, hier heb je waarschijnlijk ook niks aan, maar ik neig er dus zelf meestal naar om het niet te zeggen.
Sterkte! Ik hoop dat jullie sinterklaasfeest er niet teveel door verpest is!
maandag 8 december 2008 om 11:27
Ik kan eigenlijk niets zinnigs toevoegen aan wat er al gezegd is, met name omdat ik zelf ook nog een beetje in deze situatie zit. Mijn zus is hier een beetje het broertje en ik de X. Maar wat bij mij heel erg heeft geholpen is dat mijn vriend en zijn ouders altijd voor me klaarstaan als ik ergens moeite mee heb/hulp bij nodig heb. Niet dat mijn ouders me materieel achterstellen hoor, maar ze laten het bijvoorbeeld wel altijd weten dat mijn studie de allerduurste is van al hun kinderen en dan ook nog het langste duurt.
Tegenwoordig zeg ik daarop terug: "Je kan maar ergens in geïnteresseerd zijn."
Mijn advies is dus, net als de rest, probeer het te laten gaan. Als je er zelf geen probleem van maakt, is er ook geen probleem.
Tegenwoordig zeg ik daarop terug: "Je kan maar ergens in geïnteresseerd zijn."
Mijn advies is dus, net als de rest, probeer het te laten gaan. Als je er zelf geen probleem van maakt, is er ook geen probleem.
maandag 8 december 2008 om 11:37
quote:Minie86 schreef op 08 december 2008 @ 11:27:
Niet dat mijn ouders me materieel achterstellen hoor, maar ze laten het bijvoorbeeld wel altijd weten dat mijn studie de allerduurste is van al hun kinderen en dan ook nog het langste duurt.
Dan zou jij dus evengoed "broertje"kunnen zijn, er vanuitgaande dat je ouders meebetalen aan die studie, omdat jouw ouders jou een veel duurdere studie "geven" dan hun andere kinderen.
Mijn advies is dus, net als de rest, probeer het te laten gaan. Als je er zelf geen probleem van maakt, is er ook geen probleem.
Niet dat mijn ouders me materieel achterstellen hoor, maar ze laten het bijvoorbeeld wel altijd weten dat mijn studie de allerduurste is van al hun kinderen en dan ook nog het langste duurt.
Dan zou jij dus evengoed "broertje"kunnen zijn, er vanuitgaande dat je ouders meebetalen aan die studie, omdat jouw ouders jou een veel duurdere studie "geven" dan hun andere kinderen.
Mijn advies is dus, net als de rest, probeer het te laten gaan. Als je er zelf geen probleem van maakt, is er ook geen probleem.
maandag 8 december 2008 om 11:49
Ja, zo had ik het inderdaad nog niet bekeken. Maar wat materiele dingen betreft zijn ze erg voor gelijkheid, waardoor ik weer minder dure cadeautjes voor mijn verjaardag krijg. Het is alleen zo lastig dat ze steeds lopen te emmeren over de kosten ipv trots te zijn.
Ach, ik moet ook niet zeuren. Ik heb het hartstikke goed!
(f)
Ach, ik moet ook niet zeuren. Ik heb het hartstikke goed!
(f)
maandag 8 december 2008 om 11:49
Ik denk dat je man het best twee dingen kan doen:
- aannames loslaten.
Aannames over en weer die niet worden uitgesproken, kunnen leiden tot misverstanden. Bijv. jouw man denkt dat zijn ouders hem geen auto wilde geven, terwijl zijn ouders dachten dat hij geen auto van hen zou aannemen (hij wil immers ook geen geld lenen, daaruit kan je afleiden dat hij hecht aan zijn financiële onafhankelijkheid). Je man denkt daardoor weer dat zijn ouders hem minder belangrijk vinden dan zijn broer.
Ik geef maar een voorbeeld, het is niet zo heel belangrijk of die aannames wel of niet kloppen. Daarom: loslaten.
- onomwonden aangeven bij zijn ouders wat hij van hen wil. Liefst in positieve bewoordingen, dus niet: ik vind het vervelend dat..., ik wil niet dat..., maar uitleggen wat hij wel wil. Dat ze af en toe zeggen dat hij het goed doet, dat ze trots op hem zijn, een compliment geven, hun gevoel voor hen laten blijken. Misschien zijn zij zich er helemaal niet van bewust dat hij zich te kort gedaan voelt. Het gesprek ging immers over een auto, niet over waardering, erkenning en liefde.
MissMara, ik heb laatst ook een heel vervelende opmerking van mijn vader gekregen op een heel rotmoment. Dat kwam echt helemaal verkeerd aan. Ik heb toen gezegd dat ik snapte dat die opmerking meer uit bezorgdheid en machteloosheid voortkwam dan wat anders, maar dat ik van hem geen oplossingen van mijn problemen hoefde. Wat ik van hem wilde, was vooral meeleven en steun. Verder niets.
Hij snapte er naar mijn idee weinig van en reageerde een beetje verbolgen, maar zowaar: hij maakt deze opmerkingen nu niet meer en houdt zich min of meer buiten mijn problemen. En mijn vader is ook het type oude hond die je geen nieuwe kunstjes leert (op dat gebied dan). Ik denk dus dat het kwam omdat ik heel erg duidelijk aangaf wat ik niet en vooral wat ik wel van hem nodig had.
- aannames loslaten.
Aannames over en weer die niet worden uitgesproken, kunnen leiden tot misverstanden. Bijv. jouw man denkt dat zijn ouders hem geen auto wilde geven, terwijl zijn ouders dachten dat hij geen auto van hen zou aannemen (hij wil immers ook geen geld lenen, daaruit kan je afleiden dat hij hecht aan zijn financiële onafhankelijkheid). Je man denkt daardoor weer dat zijn ouders hem minder belangrijk vinden dan zijn broer.
Ik geef maar een voorbeeld, het is niet zo heel belangrijk of die aannames wel of niet kloppen. Daarom: loslaten.
- onomwonden aangeven bij zijn ouders wat hij van hen wil. Liefst in positieve bewoordingen, dus niet: ik vind het vervelend dat..., ik wil niet dat..., maar uitleggen wat hij wel wil. Dat ze af en toe zeggen dat hij het goed doet, dat ze trots op hem zijn, een compliment geven, hun gevoel voor hen laten blijken. Misschien zijn zij zich er helemaal niet van bewust dat hij zich te kort gedaan voelt. Het gesprek ging immers over een auto, niet over waardering, erkenning en liefde.
MissMara, ik heb laatst ook een heel vervelende opmerking van mijn vader gekregen op een heel rotmoment. Dat kwam echt helemaal verkeerd aan. Ik heb toen gezegd dat ik snapte dat die opmerking meer uit bezorgdheid en machteloosheid voortkwam dan wat anders, maar dat ik van hem geen oplossingen van mijn problemen hoefde. Wat ik van hem wilde, was vooral meeleven en steun. Verder niets.
Hij snapte er naar mijn idee weinig van en reageerde een beetje verbolgen, maar zowaar: hij maakt deze opmerkingen nu niet meer en houdt zich min of meer buiten mijn problemen. En mijn vader is ook het type oude hond die je geen nieuwe kunstjes leert (op dat gebied dan). Ik denk dus dat het kwam omdat ik heel erg duidelijk aangaf wat ik niet en vooral wat ik wel van hem nodig had.
Ga in therapie!
maandag 8 december 2008 om 11:57
Goed van je, Dubio, dat je dat zo helder kon verwoorden tegenover je vader, en fijn dat hij het lijkt te begrijpen. Ik durf eigenlijk mijn vader er niet mee te confronteren omdat het duidelijk opmerkingen zijn die uit jaloezie voortkomen, en dat zal hij niet snel toegeven. Het gaat bijv. om prestaties van mij waar ik en de rest van de familie trots op zijn (bijv. interview in de krant, of nominatie voor een prijs ofzo - nee, niet de forummer v/d maand, die heb ik even voor mezelf gehouden ). Hij kan daar dan echt niks positiefs over zeggen en zegt alleen maar quasi-leuk: ik zou me schamen hoor, als ik zo in het nieuws kwam/ik zou die prijs weigeren. Of zoiets. Ik vind het echt beneden mijn waardigheid om op dat kinderachtige niveau een discussie aan te gaan. Maar het blijft triest. Ik denk dat ik me gewoon schaam dat hij zo kinderachtig doet en stiekem zo jaloers is. Veel anders kan ik er iig niet van maken.
Sorry Jaella, terug naar je man en zijn ouders!
Sorry Jaella, terug naar je man en zijn ouders!
maandag 8 december 2008 om 12:03
bij mij gaat het ook zo. mn broer krijgt van alles, is er niet eens dankbaar voor. Ik krijg bijna nooit wat en als ik iets krijg ben ik er ook heel dankbaar voor. Het gaat me helemaal niet om het materiaal of geld. Ik hoef het eigenlijk niet eens. Maar dat mn ouders wél van alles aan hem geven maar niet aan mij komt het over alsof ze mijn broer leuker vinden
maandag 8 december 2008 om 12:06
Tsja, dit soort dingen komt in veel families voor....zo wordt bij ons mijn broer erg voorgetrokken, hij mag elke zondag bij mijn moeder eten. Ons meiden nodigt ze daarvoor nooit uit, zo heeft ze ook even het bedrag voorgeschoten voor een nieuwe auto voor mijn broer, zodat hij geen rente hoefde te betalen.
Mijn broer heeft een goeie baan en doordat hij vrijgezel is houdt hij natuurlijk best veel geld over. Maar in mijn moeders ogen is hij zielig, want tja, wij hebben elkaar en hij heeft niemand.
Ik snap zoiets echt werkelijk niet, zelf heb ik twee meiden maar ik zou niet weten welke ik liever vindt, dus ik behandel ze gewoon gelijk.
Mijn broer heeft een goeie baan en doordat hij vrijgezel is houdt hij natuurlijk best veel geld over. Maar in mijn moeders ogen is hij zielig, want tja, wij hebben elkaar en hij heeft niemand.
Ik snap zoiets echt werkelijk niet, zelf heb ik twee meiden maar ik zou niet weten welke ik liever vindt, dus ik behandel ze gewoon gelijk.
maandag 8 december 2008 om 12:13
Wij waren thuis met 3. Mijn broer en zus zijn in de buurt blijven wonen van de ouders, ik ben 60 km. verder gaan wonen. Mijn ouders kregen mee de zorg over de kinderen van mijn zus en werden dagelijks mee betrokken in alle kleine en minder kleine problemen van haar en ook deze van mijn broer. Ik woonde verder op, had mijn eigen besoignes, en loste deze zelf op. Ouders, dat ervaar ik nu zelf, hebben niet liever dan dat ze voor je kunnen zorgen. De zin van hun leven is kinderen op de wereld zetten en hun steunen, opleiden, en zorgen dat ze goed terecht komen in de wereld. Hen helpen waar nodig en de zwakkere, zo die er al zijn, krijgen automatisch meer steun dan de sterkere. Mijn oudste is ondertussen 21, mijn jongste moet nog 3 worden. De oudste woont bij de ouders van zijn lief, ook een eind van hier. Ik moet me over hem geen zorgen maken, maar als hij mij morgen om hulp zou vragen, kan hij op mijn onvoorwaardelijke steun rekenen. Mijn jongste moet nog beginnen, maar ik zal hem helpen waar nodig. En als hij in moeilijke, lees duurdere tijden, meer moet 'kosten' dan de oudste; het zij zo. Mijn ouders hebben fouten gemaakt tegenover hun kinderen, de verdeling van aandacht en middelen was niet correct! Ik zal dezelfde fouten maken tegenover mijn kinderen, en zij tegenover die van hun. Ouders handelen niet uit 'voortrekkerij' maar uit liefde. Dat ze daardoor fouten maken is logisch. Ik heb het de mijne al lang vergeven, en ik hoop dat mijn kinderen dat ook zullen doen.
Mijn ouders zijn ondertussen, veel te vroeg, gestorven. maar ik heb veel met hen kunnen praten, vooral met mijn moeder, voor het zo ver was. Praat met die mensen, open, en je komt er wel uit.
Mijn ouders zijn ondertussen, veel te vroeg, gestorven. maar ik heb veel met hen kunnen praten, vooral met mijn moeder, voor het zo ver was. Praat met die mensen, open, en je komt er wel uit.
maandag 8 december 2008 om 12:18
Tsja... Mijn ouders hebben mij en mijn zus ook nooit gelijk behandeld in materie. Waar ze ons wel gelijk in behandelden is dat ze ons altijd financieel hebben gesteund wanneer we dat nodig hadden.
Er is nooit gekeken naar "wie krijgt er meer", ook niet door mijn zus en mij. Wetende dat als je het zelf nodig hebt, je ook op hulp kan rekenen en het je zus gunnen omdat die op dat moment knel zit.
En dan is het volledig aan mijn ouders om te beoordelen wanneer zij hulp aan willen bieden, waarvoor en hoeveel.
Ik denk dat ik door de loop der jaren meer financiele steun heb ontvangen van mijn ouders dan mijn zus. Ik voel me daardoor echter niet in het minst meer geliefd.
Er is nooit gekeken naar "wie krijgt er meer", ook niet door mijn zus en mij. Wetende dat als je het zelf nodig hebt, je ook op hulp kan rekenen en het je zus gunnen omdat die op dat moment knel zit.
En dan is het volledig aan mijn ouders om te beoordelen wanneer zij hulp aan willen bieden, waarvoor en hoeveel.
Ik denk dat ik door de loop der jaren meer financiele steun heb ontvangen van mijn ouders dan mijn zus. Ik voel me daardoor echter niet in het minst meer geliefd.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 8 december 2008 om 12:19
Er is dus een broerTJE , dat verkleinwoordje klinkt al alsof broertje niet als volwassen wordt gezien en aangezien hij samenwoont zal hij dat toch wel zijn.
ja en als de broers zulke verschillende karakters hebben, dat de een alles zelf op wilt lossen en de ander het wel makkelijk vind als het voor hem gedaan wordt.
Misschien heeft jouw man al als kind laten blijken dat hij wel dingen durfde ondernemen die klein broertje nog niet kon of durfde.
Dingen groeien op een bepaalde manier , en kunnen door de ene partij als heel normaal ervaren worden, waardoor ze echt de bezwaren van de ander niet zien. Dus je kunt er lang of kort over praten, denk niet dat ze je helemal zullen begrijpen en dat het geen derde keer zal voorkomen.
ja en als de broers zulke verschillende karakters hebben, dat de een alles zelf op wilt lossen en de ander het wel makkelijk vind als het voor hem gedaan wordt.
Misschien heeft jouw man al als kind laten blijken dat hij wel dingen durfde ondernemen die klein broertje nog niet kon of durfde.
Dingen groeien op een bepaalde manier , en kunnen door de ene partij als heel normaal ervaren worden, waardoor ze echt de bezwaren van de ander niet zien. Dus je kunt er lang of kort over praten, denk niet dat ze je helemal zullen begrijpen en dat het geen derde keer zal voorkomen.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 8 december 2008 om 12:20
Lieve Jaella,
Ook ik zit in een vergelijkbare situatie als je man. Ik heb wel degelijk het gevoel 'minder' voor mijn ouders te betekenen dan mijn broers. En ik heb dat ook uitgesproken. Hun verweer is dat ik hen minder nodig heb dan mijn broers. Dat het 'ouders-eigen' is om voor het zwakste kind op te komen.
Ik begrijp heel goed hoe jouw man zich hieronder moet voelen maar ik ben bang dat er niets zal veranderen. Ook niet als hij hierover de confrontatie met ze aan zou gaan.
Zij zullen voor zichzelf kunnen verantwoorden waarom ze het op deze manier aanpakken en dat is voor hen voldoende.
Ook zullen jouw schoonouders zich enigszins in de steek gelaten hebben gevoeld toen jullie 150 km verderop gingen wonen. Misschien hadden ze het liefst gezien dat jouw man ook in de zaak van je schoonouders gestapt was?
Omdat jouw zwager wel in hun zaak werkt, voelen ze zich misschien zelfs verplicht om hem dezelfde luxe zaken toe te kennen die jullie op eigen kracht verworven hebben?
Het is een complexe situatie en ik heb dan ook geen kant en klaar advies voor jouw man. Temeer daar ik zelf ook geen vrede kan krijgen met mijn eigen situatie.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat dit probleem waarschijnlijk niet opgelost gaat worden en dat je man een manier zal moeten vinden om hier mee om te gaan zodat hij niet keer op keer gekwetst wordt. Sterkte!
Ook ik zit in een vergelijkbare situatie als je man. Ik heb wel degelijk het gevoel 'minder' voor mijn ouders te betekenen dan mijn broers. En ik heb dat ook uitgesproken. Hun verweer is dat ik hen minder nodig heb dan mijn broers. Dat het 'ouders-eigen' is om voor het zwakste kind op te komen.
Ik begrijp heel goed hoe jouw man zich hieronder moet voelen maar ik ben bang dat er niets zal veranderen. Ook niet als hij hierover de confrontatie met ze aan zou gaan.
Zij zullen voor zichzelf kunnen verantwoorden waarom ze het op deze manier aanpakken en dat is voor hen voldoende.
Ook zullen jouw schoonouders zich enigszins in de steek gelaten hebben gevoeld toen jullie 150 km verderop gingen wonen. Misschien hadden ze het liefst gezien dat jouw man ook in de zaak van je schoonouders gestapt was?
Omdat jouw zwager wel in hun zaak werkt, voelen ze zich misschien zelfs verplicht om hem dezelfde luxe zaken toe te kennen die jullie op eigen kracht verworven hebben?
Het is een complexe situatie en ik heb dan ook geen kant en klaar advies voor jouw man. Temeer daar ik zelf ook geen vrede kan krijgen met mijn eigen situatie.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat dit probleem waarschijnlijk niet opgelost gaat worden en dat je man een manier zal moeten vinden om hier mee om te gaan zodat hij niet keer op keer gekwetst wordt. Sterkte!
