Kinderen
alle pijlers
Een moeder geboren - en daarmee de angst
zaterdag 6 december 2008 om 20:48
Op 8 november 2008 werd kwam niet alleen een kindje ter wereld, maar werd er ook een moeder geboren. En daarmee een hoop nieuwe gevoelens.
Gevoelens van intense liefde, bescherming, het gevoel alles te willen geven voor dit ene kleine hummeltje. En toch zijn er momenten waarop ik niet kan genieten. Momenten waarop de angst om mijn kleine man te verliezen de overhand nemen en ik alleen nog maar in tranen met mijn kleine man op schoot zit. Vooral de angst om mijn kind zomaar 's ochtends dood aan te treffen in zijn wieg zit diep, heel diep. Zijn het misschien nog de hormonen die mij zo doen denken? Of het feit dat ik met mijn kindje as dinsdag naar de cardioloog moet omdat de dokter een 'ruis' constateerde? Het feit dat ik dit weekend helemaal alleen zit? Hoe kan ik van deze overmatige angst voor wiegendood afkomen? Relaxen lukt niet meer. Ik MOET er 's nachts gewoon meerdere keren uit om te gaan kijken in het wiegje.
*zucht*
Gevoelens van intense liefde, bescherming, het gevoel alles te willen geven voor dit ene kleine hummeltje. En toch zijn er momenten waarop ik niet kan genieten. Momenten waarop de angst om mijn kleine man te verliezen de overhand nemen en ik alleen nog maar in tranen met mijn kleine man op schoot zit. Vooral de angst om mijn kind zomaar 's ochtends dood aan te treffen in zijn wieg zit diep, heel diep. Zijn het misschien nog de hormonen die mij zo doen denken? Of het feit dat ik met mijn kindje as dinsdag naar de cardioloog moet omdat de dokter een 'ruis' constateerde? Het feit dat ik dit weekend helemaal alleen zit? Hoe kan ik van deze overmatige angst voor wiegendood afkomen? Relaxen lukt niet meer. Ik MOET er 's nachts gewoon meerdere keren uit om te gaan kijken in het wiegje.
*zucht*
zaterdag 6 december 2008 om 20:57
Gefeliciteerd met je kindje!
Met alle mooie emoties die horen bij het moederschap, komt ook de angst om je kind te verliezen. Daar kom je nooit meer helemaal vanaf. Maar gaandeweg krijg je echt meer vertrouwen in jezelf én in je kindje.
Zet het wiegje lekker naast je bed, misschien slaap je dan wat geruster, de kleine dicht bij jou.
Het moederschap is overweldigend, in meerdere opzichten...
Met alle mooie emoties die horen bij het moederschap, komt ook de angst om je kind te verliezen. Daar kom je nooit meer helemaal vanaf. Maar gaandeweg krijg je echt meer vertrouwen in jezelf én in je kindje.
Zet het wiegje lekker naast je bed, misschien slaap je dan wat geruster, de kleine dicht bij jou.
Het moederschap is overweldigend, in meerdere opzichten...
Loretta is De Mol. Punt.
zaterdag 6 december 2008 om 21:00
Ik weet niet of deze angst overmatig is, ik had het ook heel erg. Waren grotendeeld de hormonen, maar ook nu, na 11 maanden, heb ik er nog wel last van en ga ik altijd nog een paar keer kijken als ze in bed ligt. En nu ligt ze op haar kamer, met babyfoon, waardoor ik haar kan horen ademen en dan hoef ik (van mezelf) niet te gaan kijken als ik 's nachts wakker word. Hoor ik haar niet, dan ga ik wel kijken (maar dan ligt ze meestal met haar hoofd bij het voeteneinde ).
Mijn dochter lag wel de eerste 6 maanden naast ons bed, dus hoefde mijn bed niet uit, kon haar zo zien en voelen. En nu ga ik dus soms mijn bed uit om bij haar te kijken.
De angst is hier echt wel minder geworden, zeker nu dochter ouder is en zich veel beter kan redden. De kans op wiegendood wordt steeds kleiner en daarmee de angst ook. Maar die angst zal er altijd wel een beetje zijn, hoort bij het moederschap.
Mijn dochter lag wel de eerste 6 maanden naast ons bed, dus hoefde mijn bed niet uit, kon haar zo zien en voelen. En nu ga ik dus soms mijn bed uit om bij haar te kijken.
De angst is hier echt wel minder geworden, zeker nu dochter ouder is en zich veel beter kan redden. De kans op wiegendood wordt steeds kleiner en daarmee de angst ook. Maar die angst zal er altijd wel een beetje zijn, hoort bij het moederschap.
zaterdag 6 december 2008 om 21:02
Heel herkenbaar, maar geloof me, het allerergste gaat er van af.
Ik had het ook heel erg, maar had wel de kleine naast me staan, denk echt wel dat, dat helpt. Dan kun je hem ook horen ademen.
Maar de angst blijft, de angst dat er wat met haar gebeurd op de speelzaal, dat ze zomaar de straat oprent en onder een auto komt, dat ze van de trap afvalt.
Maar ja, die angst blijft, maar is echt veel minder als in het begin.
Probeer lekker te genieten van je kleine man en als jij je veiliger voelt door veel te kijken, dan moet je dat zeker doen hoor!
(ik kijk ook in elk geval elke avond bij d'r voordat ik ga slapen en af en toe ook nog wel eens 's nachts, vooral als ze ziek is)
Ik had het ook heel erg, maar had wel de kleine naast me staan, denk echt wel dat, dat helpt. Dan kun je hem ook horen ademen.
Maar de angst blijft, de angst dat er wat met haar gebeurd op de speelzaal, dat ze zomaar de straat oprent en onder een auto komt, dat ze van de trap afvalt.
Maar ja, die angst blijft, maar is echt veel minder als in het begin.
Probeer lekker te genieten van je kleine man en als jij je veiliger voelt door veel te kijken, dan moet je dat zeker doen hoor!
(ik kijk ook in elk geval elke avond bij d'r voordat ik ga slapen en af en toe ook nog wel eens 's nachts, vooral als ze ziek is)
zaterdag 6 december 2008 om 21:06
Ik zeg wel eens: bij je kindje krijg je een vat sentiment, een vat angst en een vat schuldgevoel kado. Heel vervelend, maar het went gelukkig.
Ik herken je gevoel, ik had het ook toen mijn dochter pas was geboren. Ik kon op een gegeven moment huilen om het feit dat ze ooit misschien door donker alleen naar huis zou moeten fietsen en wat er dan allemaal zou kunnen gebeuren..... Op een gegeven moment heb ik mezelf echt tot orde geroepen, ik kon bijna niet van mijn dochter genieten doordat mijn emotie met me op de loop ging. Hormonen hebben hier ook mee te maken, maar die angst gaat nooit meer helemaal weg. Welkom in het moederschap!
Overigens vind ik het helemaal niet gek dat jij je extra zorgen maakt omdat je met je kleintje naar de cardioloog moet. Dat is toch ook hartstikke schrikken? Hopelijk valt het allemaal mee en is er niks ernstigs aan de hand. Heel veel sterkte in ieder geval!
Ik herken je gevoel, ik had het ook toen mijn dochter pas was geboren. Ik kon op een gegeven moment huilen om het feit dat ze ooit misschien door donker alleen naar huis zou moeten fietsen en wat er dan allemaal zou kunnen gebeuren..... Op een gegeven moment heb ik mezelf echt tot orde geroepen, ik kon bijna niet van mijn dochter genieten doordat mijn emotie met me op de loop ging. Hormonen hebben hier ook mee te maken, maar die angst gaat nooit meer helemaal weg. Welkom in het moederschap!
Overigens vind ik het helemaal niet gek dat jij je extra zorgen maakt omdat je met je kleintje naar de cardioloog moet. Dat is toch ook hartstikke schrikken? Hopelijk valt het allemaal mee en is er niks ernstigs aan de hand. Heel veel sterkte in ieder geval!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 6 december 2008 om 22:51
Waarom zet je het wiegje niet naast je bed?
Ga lekker een boekje lezen met een klein lampje naast de kleine, ontspan, naast hem! Daar los je misschien al een deel mee op voorlopig.
Mijn dochtertje heeft de eerste 5 maanden naast ons bed gestaan, ging prima. Ik sliep er veel lekkerder door. Nu slaapt ze al meer dan een half jaar op haar eigen kamertje en gaat ook gewoon goed.
En probeer daarnaast met iemand te gaan praten als het te erg wordt.
Ga lekker een boekje lezen met een klein lampje naast de kleine, ontspan, naast hem! Daar los je misschien al een deel mee op voorlopig.
Mijn dochtertje heeft de eerste 5 maanden naast ons bed gestaan, ging prima. Ik sliep er veel lekkerder door. Nu slaapt ze al meer dan een half jaar op haar eigen kamertje en gaat ook gewoon goed.
En probeer daarnaast met iemand te gaan praten als het te erg wordt.
zondag 7 december 2008 om 00:09
Ik ben op dit moment 38 weken zwanger, maar herken je gevoel wel een beetje. Ik ben zo bang dat er nu iets ergs met mijn man gebeurt! Het liefst heb ik hem de hele dag thuis. Als het sneeuwt en hij gaat met de auto weg dan moet ik me echt over dat gevoel heen zetten omdat ik ook weet dat het de hormonen zijn en mijn angst niet reëel is, wel is het erg lastig. Ik hoop ook niet dat het straks doorgaat als de kleine er is, want zo'n hummeltje is zo kwetsbaar... meid veel sterkte en ik hoop dat alles bij de cardioloog goed is. Ik vind het ook niet gek dat je schrikt van dat nieuws, dat zou ik ook doen! En als je dan ook nog alleen thuis bent is er niemand om even tegenaan te praten.... sterkte meid!
zondag 7 december 2008 om 20:02
Gefeliciteerd met je zoon. Mijn dochtertje kwam precies een jaar eerder ter wereld: 8-11-2007. En die overweldigende gevoelens: die blijven! Ik ben echt een "emo-kip" geworden sinds vorig jaar. En nu ze ouder wordt, beginnen er gewoon nieuwe angsten te komen. Komt vast door die intense liefde voor je kleintje. Eerlijk is eerlijk: ik ging er ook maanden lang elke nacht uit om even in d'r kamertje te kijken of alles nog wel goed ging. Maar daarna lag ik wel weer veel lekkerder in m'n bed om verder te slapen, beter dan blijven piekeren en met je oren gespitst in bed liggen of je wel iets hoort.
Succes bij de cardioloog, wat spannend voor jullie.
Succes bij de cardioloog, wat spannend voor jullie.
maandag 8 december 2008 om 10:55
Hé Liubi,
Gefeliciteerd, hij is vandaag een maand!
Wij gingen er de eerste weken meerdere malen s nachts uit om te kijken, ookal stond de wieg naast mijn bed. En als ze verkouden is of ik maak me ongerust doe ik het nog steeds.
De ware rake dingen zijn al gezegd. Aan de ene kant is het normaal en ga gewoon lekker kijken s nachts. Aan de andere kant, relativeer je angsten (mannen zijn daar meestal wel behulpzaam bij) en put jezelf niet zo uit dat je niet meer kan genieten.
Gefeliciteerd, hij is vandaag een maand!
Wij gingen er de eerste weken meerdere malen s nachts uit om te kijken, ookal stond de wieg naast mijn bed. En als ze verkouden is of ik maak me ongerust doe ik het nog steeds.
De ware rake dingen zijn al gezegd. Aan de ene kant is het normaal en ga gewoon lekker kijken s nachts. Aan de andere kant, relativeer je angsten (mannen zijn daar meestal wel behulpzaam bij) en put jezelf niet zo uit dat je niet meer kan genieten.
maandag 8 december 2008 om 12:41
Hoi Liubi,
Goh wat een ontzettend herkenbaar verhaal zet jij hier boven neer zeg (had gelijk weer tranen op mijn wangen). Kleine man is nu 2 weken en ook hier is duidelijk een moeder geboren bij geboorte van haar kind. Met alles erop en eraan.
Kan uren genieten, maar regelmatig (vooral als ik allen thuis ben) nemen de angsten de overhand. Als alles maar goed gaat, als hij maar genoeg liefde krijgt, als hij maar niet ziek wordt, als hij maar door blijft ademen. Maar ook, wat als ik ziek word? Hoe moet het dan, of sterker nog stel dat ik wegval?
Ik geef de hormonen maar de schuld (en ben toch wel blij te lezen dat dit gevoel niet vreemd is) maar vind het maar wat vervelend om met tranen in mijn ogen met mijn zoon op schoot te zitten, of weer getroost te moeten worden door mijn man omdat ik 'zomaar' in huilen uitbarst omdat ik me te druk maak.
Hoop wel dat de cardioloog je gerust kan stellen, dan valt er waarschijnlijk al een deel van de zorgen weg. Maar gezien de reacties van de andere moeders hier, zullen zorgen nooit helemaal verdwijnen, en moeten wij daar mee leren omgaan.
Goh wat een ontzettend herkenbaar verhaal zet jij hier boven neer zeg (had gelijk weer tranen op mijn wangen). Kleine man is nu 2 weken en ook hier is duidelijk een moeder geboren bij geboorte van haar kind. Met alles erop en eraan.
Kan uren genieten, maar regelmatig (vooral als ik allen thuis ben) nemen de angsten de overhand. Als alles maar goed gaat, als hij maar genoeg liefde krijgt, als hij maar niet ziek wordt, als hij maar door blijft ademen. Maar ook, wat als ik ziek word? Hoe moet het dan, of sterker nog stel dat ik wegval?
Ik geef de hormonen maar de schuld (en ben toch wel blij te lezen dat dit gevoel niet vreemd is) maar vind het maar wat vervelend om met tranen in mijn ogen met mijn zoon op schoot te zitten, of weer getroost te moeten worden door mijn man omdat ik 'zomaar' in huilen uitbarst omdat ik me te druk maak.
Hoop wel dat de cardioloog je gerust kan stellen, dan valt er waarschijnlijk al een deel van de zorgen weg. Maar gezien de reacties van de andere moeders hier, zullen zorgen nooit helemaal verdwijnen, en moeten wij daar mee leren omgaan.
maandag 8 december 2008 om 14:32
Heel herkenbaar! Ik had na mijn bevalling ontzettend enge dromen! En elke keer schrok ik wakker, omdat ik dacht dat ik haar niet had teruggelegd in haar wieg en dat ze onder mijn dekbed lag. Ook heb ik gedroomd dat er brand was en de trap brak, ik was beneden, mijn dochtertje boven. Ook ik ben bang voor wiegendood, maar nu na 17 weken neemt die angst een beetje af. Je kan zo veel mogelijk doen om het te voorkomen, maar verder moet je vertrouwen op je kindje. Er zullen nog zoooo veel zorgen komen! Mijn dochtertje is al 2 keer ziek geweest (ze is nu 17 weken), waarvan ze een keer in het ziekenhuis heeft gelegen. Dit maakte mij nog angstiger. Echt een rot gevoel. En natuurlijk spelen hormonen een grote rol.
Sinds mijn dochtertje naar de crèche gaat, kan ik beter slapen ’s nachts. Overdag kan ik het ook niet in de gaten houden, dus ik moet er maar op vertrouwen.
Ik was trouwens in het begin heel erg bang voor mensen met een koortslip. Ik was iedereen die op bezoek kwam stiekem helemaal aan het controleren. Ik zat dus vaak niet ontspannen. Voor mensen die nog geen kindje hebben, was mijn gedrag een beetje raar (te beschermend), maar mensen die ook een kindje hebben, begrijpen het. Maar echt, ik merk nu dat het allemaal wat relaxter wordt en geloof me, ik ben iemand die zich heel snel zorgen maakt. Geniet gewoon van elke dag. Je hebt niet alles zelf in de hand.
Sinds mijn dochtertje naar de crèche gaat, kan ik beter slapen ’s nachts. Overdag kan ik het ook niet in de gaten houden, dus ik moet er maar op vertrouwen.
Ik was trouwens in het begin heel erg bang voor mensen met een koortslip. Ik was iedereen die op bezoek kwam stiekem helemaal aan het controleren. Ik zat dus vaak niet ontspannen. Voor mensen die nog geen kindje hebben, was mijn gedrag een beetje raar (te beschermend), maar mensen die ook een kindje hebben, begrijpen het. Maar echt, ik merk nu dat het allemaal wat relaxter wordt en geloof me, ik ben iemand die zich heel snel zorgen maakt. Geniet gewoon van elke dag. Je hebt niet alles zelf in de hand.
maandag 8 december 2008 om 14:42
Ineens heb je alles te verliezen in het leven. Je voelt je super kwetsbaar. Het hoort erbij en hoewel het nooit helemaal over gaat leer je er wel mee omgaan.
Je beseft je dat niets jou zo kan raken als jouw kindje en dat je alles wat je hebt aan materiele zaken vervangbaar is, maar je kindje niet.
Ik heb wel eens gezegd dat het enige nare wat bij kinderen krijgen hoort is de angst ze weer kwijt te raken.
Je beseft je dat niets jou zo kan raken als jouw kindje en dat je alles wat je hebt aan materiele zaken vervangbaar is, maar je kindje niet.
Ik heb wel eens gezegd dat het enige nare wat bij kinderen krijgen hoort is de angst ze weer kwijt te raken.
maandag 8 december 2008 om 14:43
Na bijna vier jaar is het misschien nog wel erger dan in de eerste weken.
Alleen is het controleerbaarder.
Die angst blijft (bij mij tenminste). En het is toch ook geen super irriele angst?
Er kan van alles gebeuren met een kind.
Je bedenkt het je alleen niet van tevoren. Dat die drang tot beschermen zo groot zou zijn.
Het geluk en het genieten moet altijd blijven winnen van de angst.
Dat is het belangrijktste aan je kindje.
Dat je van hem geniet.
En die angst....?
Mijn moeder sloot me vanmorgen heftig in de armen toen ik met mijn dochter bij haar langskwam na een lange vakantie.
Ze is nog steeds zo opgelucht me heelhuids terug te zien na een verre en lange reis.
Volgende maand word ik 38.......
Alleen is het controleerbaarder.
Die angst blijft (bij mij tenminste). En het is toch ook geen super irriele angst?
Er kan van alles gebeuren met een kind.
Je bedenkt het je alleen niet van tevoren. Dat die drang tot beschermen zo groot zou zijn.
Het geluk en het genieten moet altijd blijven winnen van de angst.
Dat is het belangrijktste aan je kindje.
Dat je van hem geniet.
En die angst....?
Mijn moeder sloot me vanmorgen heftig in de armen toen ik met mijn dochter bij haar langskwam na een lange vakantie.
Ze is nog steeds zo opgelucht me heelhuids terug te zien na een verre en lange reis.
Volgende maand word ik 38.......
maandag 8 december 2008 om 15:01
quote:neele schreef op 08 december 2008 @ 14:43:
Na bijna vier jaar is het misschien nog wel erger dan in de eerste weken.
Alleen is het controleerbaarder.
Die angst blijft (bij mij tenminste). En het is toch ook geen super irriele angst?
Er kan van alles gebeuren met een kind.
Je bedenkt het je alleen niet van tevoren. Dat die drang tot beschermen zo groot zou zijn.
Het geluk en het genieten moet altijd blijven winnen van de angst.
Dat is het belangrijktste aan je kindje.
Dat je van hem geniet.
En die angst....?
Mijn moeder sloot me vanmorgen heftig in de armen toen ik met mijn dochter bij haar langskwam na een lange vakantie.
Ze is nog steeds zo opgelucht me heelhuids terug te zien na een verre en lange reis.
Volgende maand word ik 38.......:)Lief..
Na bijna vier jaar is het misschien nog wel erger dan in de eerste weken.
Alleen is het controleerbaarder.
Die angst blijft (bij mij tenminste). En het is toch ook geen super irriele angst?
Er kan van alles gebeuren met een kind.
Je bedenkt het je alleen niet van tevoren. Dat die drang tot beschermen zo groot zou zijn.
Het geluk en het genieten moet altijd blijven winnen van de angst.
Dat is het belangrijktste aan je kindje.
Dat je van hem geniet.
En die angst....?
Mijn moeder sloot me vanmorgen heftig in de armen toen ik met mijn dochter bij haar langskwam na een lange vakantie.
Ze is nog steeds zo opgelucht me heelhuids terug te zien na een verre en lange reis.
Volgende maand word ik 38.......:)Lief..
maandag 8 december 2008 om 15:54
Een zekere mate van bezorgdheid: okay; maar als je elke nacht meerdere keren je bed uit MOET om te kijken of je kind nog leeft, klinkt mij dat meer als dwangmatig obsessief gedrag.
Zeker ook omdat je erbij schrijft dat je gewoonweg niet meer kunt ontspannen: dat is niet goed en daar moet je echt iets mee doen (met behulp van huisarts of andere deskundige).
Voor je het weet ontwikkel je op deze manier een dwangneurose; overbodig te zeggen dat een kind daar helemaal niet bij is gebaat.
Zeker ook omdat je erbij schrijft dat je gewoonweg niet meer kunt ontspannen: dat is niet goed en daar moet je echt iets mee doen (met behulp van huisarts of andere deskundige).
Voor je het weet ontwikkel je op deze manier een dwangneurose; overbodig te zeggen dat een kind daar helemaal niet bij is gebaat.
maandag 8 december 2008 om 15:58
Bedankt voor jullie reacties. Allemaal herkenbaar. Overigens vannacht goed geslapen en niet 1 keer gekeken. Totdat meneer om half 7 een keel opzette omdat ie honger had.
@Pauline, het feit dat ik naar de cardioloog moet speelt zeker een rol. Ookal was het volgens de dokter niks, om een kersverse moeder nou maar even te zeggen dat ze met haar kind naar de cardioloog moet, dat heeft er bij mij toch aardig ingehakt.
En verder denk ik nog dat het de hormonen zijn. De bevalling was nog maar een maand geleden en alles is nog 'nieuw.
Ik denk dat ik, als kind een stukje ouder is, iig toch 's nachts wel wat relaxter kan slapen (en als de cardioloog morgen zegt dat alles ok is).
@Pauline, het feit dat ik naar de cardioloog moet speelt zeker een rol. Ookal was het volgens de dokter niks, om een kersverse moeder nou maar even te zeggen dat ze met haar kind naar de cardioloog moet, dat heeft er bij mij toch aardig ingehakt.
En verder denk ik nog dat het de hormonen zijn. De bevalling was nog maar een maand geleden en alles is nog 'nieuw.
Ik denk dat ik, als kind een stukje ouder is, iig toch 's nachts wel wat relaxter kan slapen (en als de cardioloog morgen zegt dat alles ok is).
maandag 8 december 2008 om 16:03
quote:Pauline65 schreef op 08 december 2008 @ 15:54:
Een zekere mate van bezorgdheid: okay; maar als je elke nacht meerdere keren je bed uit MOET om te kijken of je kind nog leeft, klinkt mij dat meer als dwangmatig obsessief gedrag.
Ach kom. Als je goed kijkt dan is het kind koud een maand oud en volgens mij is TO voor het eerst moeder.
Je staat dan nog bol van de hormonen en voelt je erg onzeker. Het is heel normaal om de angsten te hebben die zij heeft, wat niet wil zeggen overigens dat je niet normaal bent als je ze niet hebt. Het gaat vanzelf over als je wat zekerder wordt van je kind en van jezelf. Om nu te gaan zeggen dat TO 'dwangmatig obsessief gedrag' vertoont is ook weer zoiets.....
Een zekere mate van bezorgdheid: okay; maar als je elke nacht meerdere keren je bed uit MOET om te kijken of je kind nog leeft, klinkt mij dat meer als dwangmatig obsessief gedrag.
Ach kom. Als je goed kijkt dan is het kind koud een maand oud en volgens mij is TO voor het eerst moeder.
Je staat dan nog bol van de hormonen en voelt je erg onzeker. Het is heel normaal om de angsten te hebben die zij heeft, wat niet wil zeggen overigens dat je niet normaal bent als je ze niet hebt. Het gaat vanzelf over als je wat zekerder wordt van je kind en van jezelf. Om nu te gaan zeggen dat TO 'dwangmatig obsessief gedrag' vertoont is ook weer zoiets.....
maandag 8 december 2008 om 17:36
Ze geeft wel heel duidelijk aan dat ze van zichzelf MOET gaan kijken, dat ze niet meer kan ontspannen, dat gaat in mijn ogen toch wel verder dan 'normale' ongerustheid. Misschien lees ik het verkeerd, maar het komt op mij over alsof die angst haar behoorlijk beheerst / overheerst.
Als dat zo is, is het in mijn ogen heel belangrijk het te onderkennen en zo nodig hulp te zoeken, want anders kan het van kwaad tot erger worden.
Ik ken iemand waarbij tamelijk onschuldige 'bezweringen' sluipenderwijs zijn overgegaan in dwangneuroses en weet dan ook van zeer nabij dat de weg terug dan heel erg lang is.
Zover hoeft het met TO natuurlijk helemaal niet te komen; maar zoals gezegd: als angsten je gaan regeren, is het wel zaak tijdig in te grijpen.
In elke geval: veel succes morgen in het ziekenhuis met je kleine man.
Als dat zo is, is het in mijn ogen heel belangrijk het te onderkennen en zo nodig hulp te zoeken, want anders kan het van kwaad tot erger worden.
Ik ken iemand waarbij tamelijk onschuldige 'bezweringen' sluipenderwijs zijn overgegaan in dwangneuroses en weet dan ook van zeer nabij dat de weg terug dan heel erg lang is.
Zover hoeft het met TO natuurlijk helemaal niet te komen; maar zoals gezegd: als angsten je gaan regeren, is het wel zaak tijdig in te grijpen.
In elke geval: veel succes morgen in het ziekenhuis met je kleine man.
maandag 8 december 2008 om 17:43
maandag 8 december 2008 om 21:12
Hoi,
Dit verhaal is voor mij ook erg herkenbaar. In juli ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Mijn zoontje is nu 5 mnd en mijn gevoelens vliegen van hoog naar laag! Vooral 's avonds als mijn zoontje op bed ligt en ik op de bank zit of op bed lig (vooral als ik alleen thuis ben) dan begint het piekeren.
Wat als er iets met mij gebeurd dan is hij alleen zonder moeder, ik wil hem zo graag zien opgroeien! Wat als er iets met hem gebeurt... Het zijn soms complete emotionele paniek aanvallen!
Ik vond de zwangerschap leuk maar ook best pittig. Maar niemand heeft mij ooit verteld dat het na de bevalling emotioneel nog zwaarder is. Ik denk dat het deels met hormonen te maken heeft maar ook met onvoorwaardelijke liefde voor je kindje....
Mijn man kan gelukkig goed relativeren. Ik moet tegen mezelf zeggen dat het leven nu eenmaal kwetsbaar is en dat je moet genieten van elk moment die je met elkaar hebt...ik ga ervan uit dat ik ook oma wordt en zie hoe mijn zoontje groot en volwassen wordt.
Dat probeer ik elke keer weer tegen mezelf te zeggen als de gevoelens de macht overnemen.
Ik geloof ook dat dit gevoel nooit meer weg gaat maar dat je ermee leert om te gaan.
Ik moet zeggen dat ik het erg fijn vind om te lezen dat er meer dames zijn met dit gevoel.... ik was heel even bang dat het aan mezelf zou liggen...
Fijn om erover te praten!!!
Dit verhaal is voor mij ook erg herkenbaar. In juli ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Mijn zoontje is nu 5 mnd en mijn gevoelens vliegen van hoog naar laag! Vooral 's avonds als mijn zoontje op bed ligt en ik op de bank zit of op bed lig (vooral als ik alleen thuis ben) dan begint het piekeren.
Wat als er iets met mij gebeurd dan is hij alleen zonder moeder, ik wil hem zo graag zien opgroeien! Wat als er iets met hem gebeurt... Het zijn soms complete emotionele paniek aanvallen!
Ik vond de zwangerschap leuk maar ook best pittig. Maar niemand heeft mij ooit verteld dat het na de bevalling emotioneel nog zwaarder is. Ik denk dat het deels met hormonen te maken heeft maar ook met onvoorwaardelijke liefde voor je kindje....
Mijn man kan gelukkig goed relativeren. Ik moet tegen mezelf zeggen dat het leven nu eenmaal kwetsbaar is en dat je moet genieten van elk moment die je met elkaar hebt...ik ga ervan uit dat ik ook oma wordt en zie hoe mijn zoontje groot en volwassen wordt.
Dat probeer ik elke keer weer tegen mezelf te zeggen als de gevoelens de macht overnemen.
Ik geloof ook dat dit gevoel nooit meer weg gaat maar dat je ermee leert om te gaan.
Ik moet zeggen dat ik het erg fijn vind om te lezen dat er meer dames zijn met dit gevoel.... ik was heel even bang dat het aan mezelf zou liggen...
Fijn om erover te praten!!!
