Relaties
alle pijlers
het is uit en je schuldig voelen
dinsdag 9 december 2008 om 15:47
Hoi allemaal,
Ik heb zondag de relatie met mijn vriend verbroken na 6 jaar. Ik heb het er heel erg moeilijk mee maar vind wel dat ik de juiste keuze heb gemaakt (denk ik nu althans). Ik liep er al lang mee rond (zeker een half jaar) en ben blij dat ik de knoop eindelijk heb doorgehakt. Ik was niet meer gelukkig in onze relatie en er waren allerlei dingen die niet werkten, hier heb ik veel met hem over gepraat, telkens beloofde hij eraan te werken, maar steeds vielen we weer in onze oude patronen (het is niet dat hij alles verkeerd deed, ik heb ook zo mn tekortkomingen waardoor het niet werkt tussen ons). Ik denk dat ik de goede keus heb gemaakt. Hij snapt er alleen helemaal niks van en zijn wereld is ingestort. Hij blijft me maar bellen/smsen/mailen. Hij is al 2 dagen thuis en ziek en kan alleen maar huilen en begrijpt niet waarom ik dit doe. Ik voel me nu zoo ontzettend schuldig, ik vraag me steeds af of ik wel duidelijk genoeg ben geweest, hij begrijpt me gewoon niet zegt ie. Maar aan de andere kant denk ik; ik heb precies uitgelegd hoe het zat en hij wil het gewoon ook allemaal niet horen. Hij wil nu dat ik langs kom om te praten, maar dit lijkt me een slecht idee. Ten eerste omdat ik er gewoon geen zin in heb en omdat ik weet dat we allebei niet helder na kunnen denken op dit moment. Ik ben bang dat het dan weer 'goed' komt en we weer bij elkaar komen, het 3 weken goed gaat en dat het dan overnieuw gebeurt. Ik wil hem gewoon geen valse hoop geven. Ik heb nu gezegd dat hij geen contact met me moet opnemen nu. Toen kreeg ik terug dat ie me niet meer herkende en dat ik zn leven kapot maak :S wat moet ik hier nu mee, ik voel me er zo rot over, en zo schuldig naar hem toe, is dit herkenbaar voor andere mensen? Ik doe er denk ik goed aan om dit gewoon te negeren en voorlopig geen contact met hem te hebben? Zucht, wat een gedoe...
Ik heb zondag de relatie met mijn vriend verbroken na 6 jaar. Ik heb het er heel erg moeilijk mee maar vind wel dat ik de juiste keuze heb gemaakt (denk ik nu althans). Ik liep er al lang mee rond (zeker een half jaar) en ben blij dat ik de knoop eindelijk heb doorgehakt. Ik was niet meer gelukkig in onze relatie en er waren allerlei dingen die niet werkten, hier heb ik veel met hem over gepraat, telkens beloofde hij eraan te werken, maar steeds vielen we weer in onze oude patronen (het is niet dat hij alles verkeerd deed, ik heb ook zo mn tekortkomingen waardoor het niet werkt tussen ons). Ik denk dat ik de goede keus heb gemaakt. Hij snapt er alleen helemaal niks van en zijn wereld is ingestort. Hij blijft me maar bellen/smsen/mailen. Hij is al 2 dagen thuis en ziek en kan alleen maar huilen en begrijpt niet waarom ik dit doe. Ik voel me nu zoo ontzettend schuldig, ik vraag me steeds af of ik wel duidelijk genoeg ben geweest, hij begrijpt me gewoon niet zegt ie. Maar aan de andere kant denk ik; ik heb precies uitgelegd hoe het zat en hij wil het gewoon ook allemaal niet horen. Hij wil nu dat ik langs kom om te praten, maar dit lijkt me een slecht idee. Ten eerste omdat ik er gewoon geen zin in heb en omdat ik weet dat we allebei niet helder na kunnen denken op dit moment. Ik ben bang dat het dan weer 'goed' komt en we weer bij elkaar komen, het 3 weken goed gaat en dat het dan overnieuw gebeurt. Ik wil hem gewoon geen valse hoop geven. Ik heb nu gezegd dat hij geen contact met me moet opnemen nu. Toen kreeg ik terug dat ie me niet meer herkende en dat ik zn leven kapot maak :S wat moet ik hier nu mee, ik voel me er zo rot over, en zo schuldig naar hem toe, is dit herkenbaar voor andere mensen? Ik doe er denk ik goed aan om dit gewoon te negeren en voorlopig geen contact met hem te hebben? Zucht, wat een gedoe...
dinsdag 9 december 2008 om 15:51
Lieve puss, ja dat is heel normaal wat je nu doormaakt! Je hebt nou eenmaal een hele lange tijd doorgebracht met deze man, en als hij pijn heeft, dan voel jij dat nou eenmaal ook.
Ik vond het ook heel erg toen ik na 3.5 jaar mijn relatie verbrak, want ik heb hem daar verschrikkelijk veel pijn meegedaan. We hadden overigens nog veel contact, net nadat het uit was, maar alleen over telefoon en dat heeft het proces wel vermoeilijkt.
Ik heb hem trouwens ook een keer opgezocht, toen we net een paar weken uit elkaar waren en dat had ik NOOIT moeten doen. Er is toen overigens niets gebeurd tussen ons, maar het is gewoon te moeilijk. Te emotioneel.
Geen contact hebben is eventjes het beste. Als ik het zo lees, heb je de juiste beslissing gemaakt, je hebt er lang over nagedacht.
Veel sterkte, want ik weet hoe je je voelt. Liefs.
Ik vond het ook heel erg toen ik na 3.5 jaar mijn relatie verbrak, want ik heb hem daar verschrikkelijk veel pijn meegedaan. We hadden overigens nog veel contact, net nadat het uit was, maar alleen over telefoon en dat heeft het proces wel vermoeilijkt.
Ik heb hem trouwens ook een keer opgezocht, toen we net een paar weken uit elkaar waren en dat had ik NOOIT moeten doen. Er is toen overigens niets gebeurd tussen ons, maar het is gewoon te moeilijk. Te emotioneel.
Geen contact hebben is eventjes het beste. Als ik het zo lees, heb je de juiste beslissing gemaakt, je hebt er lang over nagedacht.
Veel sterkte, want ik weet hoe je je voelt. Liefs.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
dinsdag 9 december 2008 om 15:53
Hoe hard het ook is, gewoon idd voet bij stuk houden en geen contact hebben. aJij kunt hem nu niet trooaten, jij hebt voor jezelf de goede keuze gemaakt en ookal ziet hij het niet, voor hem eigenlijk ook. want hij heeft nu ook de kans om een partner te vinden die beter past.
Door dit verdriet moet ie heen, doet pijn, is hard, maar jij kunt m niet helpen. getuigt alleen maar van respect dat je m niet terugneemt uit medelijden.
Door dit verdriet moet ie heen, doet pijn, is hard, maar jij kunt m niet helpen. getuigt alleen maar van respect dat je m niet terugneemt uit medelijden.
dinsdag 9 december 2008 om 15:54
Ja idd, je kan beter even rust nemen en eerst voor jou alles op een rijtje zetten. Jij hebt duidelijk uitgelegd waarom je deze keuze gemaakt heb. Voor hem, voor jou ook, is dit op dit moment even moeilijk. Hij moet alles ook eerst even op een rijtje zetten, en even wat rust vinden. Als de rust er weer een beetje is, zou het wel goed zijn om weer even te praten met elkaar.
dinsdag 9 december 2008 om 15:56
dinsdag 9 december 2008 om 16:09
Ik kan me voorstellen dat je met hem meevoelt, tenslotte hebben jullie een langere relatie gehad en heb je van hem gehouden en misschien doe je dat nog steeds.
Maar het probleem is dat hij in feite niet wil geloven dat het over is en hij heeft nog hoop en dat is onterecht. Het vervelende is dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken dus zonder echt nodeloos wreed te zijn zal je hem hier stevig mee moeten confronteren, niet door woorden maar door daden. Dus niet meer naar hem toegaan, kortaf zijn, afstand houden als hij toenadering zoekt, onpersoonlijk zijn, geen laatste gesprek toestaan. Het is over, uit, ik houd niet meer van je.
Als je toch week wordt en hem gaat ontzien duurt het rouwproces alleen maar langer. Je moet hem een kans geven om zich tegen je af te zetten en opnieuw te beginnen zonder jou.
Maar het probleem is dat hij in feite niet wil geloven dat het over is en hij heeft nog hoop en dat is onterecht. Het vervelende is dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken dus zonder echt nodeloos wreed te zijn zal je hem hier stevig mee moeten confronteren, niet door woorden maar door daden. Dus niet meer naar hem toegaan, kortaf zijn, afstand houden als hij toenadering zoekt, onpersoonlijk zijn, geen laatste gesprek toestaan. Het is over, uit, ik houd niet meer van je.
Als je toch week wordt en hem gaat ontzien duurt het rouwproces alleen maar langer. Je moet hem een kans geven om zich tegen je af te zetten en opnieuw te beginnen zonder jou.
dinsdag 9 december 2008 om 16:11
dinsdag 9 december 2008 om 16:12
het enige dat je mss kunt doen is nog een keer op de mail zetten hoe je tegen de relatie aankijkt en wat voor jou de redenen zijn om niet meer verder te gaan. Heeft ie nog een keer alles zwart op wit staan om over na te denken, en dan moet ie wel "horen".
geeft hem ms de mogelijkheid om af te sluiten, zonder dat je nog een gesprek hebt, of een andere vorm van direct contact.
Zo kun je hem nog eenmaal duidelijk alles uitleggen, nogmaals aangeven dat die mail voor jou echt het sluitstuk is en dat je verder nu geen contact wenst.
geeft hem ms de mogelijkheid om af te sluiten, zonder dat je nog een gesprek hebt, of een andere vorm van direct contact.
Zo kun je hem nog eenmaal duidelijk alles uitleggen, nogmaals aangeven dat die mail voor jou echt het sluitstuk is en dat je verder nu geen contact wenst.
dinsdag 9 december 2008 om 16:28
"Ten eerste omdat ik er gewoon geen zin in heb en omdat ik weet dat we allebei niet helder na kunnen denken op dit moment."
Ja snap dat maar denk je dat dat voor hem zo duidelijk is? Hij is nu gewoon helemaal erdoorheen, moet het opeens snappen.
Jij opeens helemaal weg? Heb je in dat half jaar dat jij twijfelde hem ook dat echt duidelijk gemaakt dat je twijfelde en ben je vanuit die openheid veranderingen probren te maken samen, of heb je het min of meer voor jezelf gehouden, denk dat dat wel heel bepalend is voor hoe hij nu reageerd...
Ja snap dat maar denk je dat dat voor hem zo duidelijk is? Hij is nu gewoon helemaal erdoorheen, moet het opeens snappen.
Jij opeens helemaal weg? Heb je in dat half jaar dat jij twijfelde hem ook dat echt duidelijk gemaakt dat je twijfelde en ben je vanuit die openheid veranderingen probren te maken samen, of heb je het min of meer voor jezelf gehouden, denk dat dat wel heel bepalend is voor hoe hij nu reageerd...
dinsdag 9 december 2008 om 16:34
Je moet uitkijken met medelijden hebben. Pff dat moet ik zeggen, ik wil het uitmaken en heb NU al medelijden. Het is in elk geval wel zo dat je nooit bij iemand moet blijven uit medelijden en dat hij sms'jes stuurt en zo dat ligt aan hem, daar moet je je niet door opgejaagd voelen, jij staat achter je keuze. Hij mag proberen, maar je niet gek maken. Leg hem nog eens uit dat uit UIT is en dat hij zich er hoe dan ook bij neer zal moeten leggen, hoe vervelend en erg het ook voor hem is. Het is niet goed om zo door te gaan, voor jullie allebei niet. Dat hij is ingestort is erg rot voor hem, maar daar ben jij niet schuldig aan ook al heb jij een onvermijdelijke knoop door moeten hakken! Vertel hem dat ook. Hij kan nog zo hard huilen het is zo, het feit ligt er en dat is jou keuze en helaas niet de zijne. Zeg hem ook dat je nu geen contact kunt en wilt hebben met hem. Dat kan gewoon niet, want hij probeert je gewoon terug te krijgen. Is logisch, maar hij moet respect hebben voor je keuze.
voer eendjes geen oorlog!
dinsdag 9 december 2008 om 16:41
Vind het wel heel zwart/wit om te zeggen dat To niet schuldig is aan het feit dat hij zich rot voelt. Kom op zeg, in wat voor een wereld leven we dan? Als je samen een relatie aangaat ben je samen verantwoordelijk voor hoe het loopt en/of afloopt, vind ik dan. En de ander dan maar aan zijn lot overlaten KAN maar ik ben meer van het samen probren te begrijpen en afsluiten ,ook de consequenties dragen dat je een ander zijn droom(wat ook eerst jou droom was!!) dus aan diggelen slaat, ook al heb je dat recht.
Sorry wellicht kan ik hier geen goed doen....
Sorry wellicht kan ik hier geen goed doen....
dinsdag 9 december 2008 om 16:45
Wat Return of kreng zegt vind ik een heel goed idee. Zet de reden waarom je het uitgemaakt hebt op mail en stuur hem dat. Misschien is het wel handig als je ook zijn positieve punten erbij zet.
Maak hem duidelijk dat het voor jou echt over is en dat ook het emailcontact niet meer wenselijk is. Misschien kun je een apart emailadres aanmaken om die mail te verzenden...
Je hebt dan minder snel de neiging om elke keer te balen als er weer een mailtje van hem komt.
In een relatie moeten beiden gelukkig zijn en als dat niet meer lukt mag je beslist voor je eigen geluk kiezen. Je kunt niet uit medelijden bij iemand blijven....
Het is nu moeilijk voor hem maar daar moet hij doorheen.
Ik wens jou sterkte toe want het uitmaken van een relatie doe je echt niet zomaar...
Maak hem duidelijk dat het voor jou echt over is en dat ook het emailcontact niet meer wenselijk is. Misschien kun je een apart emailadres aanmaken om die mail te verzenden...
Je hebt dan minder snel de neiging om elke keer te balen als er weer een mailtje van hem komt.
In een relatie moeten beiden gelukkig zijn en als dat niet meer lukt mag je beslist voor je eigen geluk kiezen. Je kunt niet uit medelijden bij iemand blijven....
Het is nu moeilijk voor hem maar daar moet hij doorheen.
Ik wens jou sterkte toe want het uitmaken van een relatie doe je echt niet zomaar...
dinsdag 9 december 2008 om 16:51
Dank jullie wel voor al jullie reacties.
wolk8: ik heb hem vaak genoeg vertelt dat ik overwoog om het uit te maken, en hij weet dondersgoed wat alle dingen zijn waar ik mee rondliep, ik heb het naar mijn idee vaak genoeg duidelijk gemaakt. Ik denk achtyeraf wel dat het gewoon niet zo aangekomen is bij hem omdat hij iemand is die al snel oogkleppen opzet en niet onder ogen wil zien dat er wat aan de hand is.
Maar misschien is het idd wel een goed idee om een laatste mail te sturen om alles nog eens goed uit te leggen. Hier wacht ik dan nog wel even mee, denk dat ik het nu ook niet voor mezeld helder heb op dit moment
Maar bedankt, dit doet me wel goed
wolk8: ik heb hem vaak genoeg vertelt dat ik overwoog om het uit te maken, en hij weet dondersgoed wat alle dingen zijn waar ik mee rondliep, ik heb het naar mijn idee vaak genoeg duidelijk gemaakt. Ik denk achtyeraf wel dat het gewoon niet zo aangekomen is bij hem omdat hij iemand is die al snel oogkleppen opzet en niet onder ogen wil zien dat er wat aan de hand is.
Maar misschien is het idd wel een goed idee om een laatste mail te sturen om alles nog eens goed uit te leggen. Hier wacht ik dan nog wel even mee, denk dat ik het nu ook niet voor mezeld helder heb op dit moment
Maar bedankt, dit doet me wel goed
dinsdag 9 december 2008 om 16:53
Het maakt het trouwens ook echt moeilijker dat ik ook helemaal niks tegen hem heb, hij is een geweldig persoon, maar wij combineren gewoon niet, we maken elkaar meer ongelukkig dan gelukkig. Maar het is niet dat hij iets stoms heeft egdaan waardoo ik het uitgemaakt heb, daarom vind ik het ook zo rot voor hem, ben helemaal niet boos op hem ofzo, en dat maakt het raar genoeg alleen maar moeilijker.
dinsdag 9 december 2008 om 17:01
Ja wellicht zo opschrijven wat je nu zo zegt wellicht is dat duidelijk? "Het maakt het trouwens ook echt moeilijker dat ik ook helemaal niks tegen hem heb, hij is een geweldig persoon, maar wij combineren gewoon niet, we maken elkaar meer ongelukkig dan gelukkig. Maar het is niet dat hij iets stoms heeft egdaan waardoo ik het uitgemaakt heb, daarom vind ik het ook zo rot voor hem, ben helemaal niet boos op hem ofzo, en dat maakt het raar genoeg alleen maar moeilijker."
Maar wellicht heb je dat al gedaan, maar weet vaak dat mensen heftiger gaan reageren op iemand die helemaal niks meer laat horen en het dan heel erg op zichzelf gaan betrekken of boos worden. En dat een iets geleidelijker afbouwen en toch praten uiteindelijk voor verlatene gezonder is, en mocht hij nadat toch blijven hangen ja dan zeggen dat hij toch echt hulp moet zoeken..he sterkte
Maar wellicht heb je dat al gedaan, maar weet vaak dat mensen heftiger gaan reageren op iemand die helemaal niks meer laat horen en het dan heel erg op zichzelf gaan betrekken of boos worden. En dat een iets geleidelijker afbouwen en toch praten uiteindelijk voor verlatene gezonder is, en mocht hij nadat toch blijven hangen ja dan zeggen dat hij toch echt hulp moet zoeken..he sterkte
dinsdag 9 december 2008 om 17:17
Ja maar op een gegeven moment houdt t echt op wat je als ex kunt doen. je kunt moeilijk 100x blijven uitleggen als de ander niet wil snappen, of wanneer je het gevoel hebt dat de ander eigenlijk gewoon wil dat t weer goedkomt.
Als je een relatie verbreekt ben je gewoon niet degene die ex-partner kan troosten,omdat je als het ware degene bent die de pijn aanbrengt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, en juist door langzaam afbouwen, geeft je de ander waarschijnlijk alleen maar valse hoop. Of geeft die ander zichzelf valse hoop. Op een gegeven moment is er geoneog gepraat en moet de aner gewoon verder gan met zijn leven. Nog een maal per mail uitleggen waarom je weggaat kan hem en jezelf helpen met verwerken. het gesprek aangaan lijkt me niet zo zinvol, zeker niet als je verwacht dat t een smeekbede en een "deze keer verander ik echt'gesprek wordt.
Als je een relatie verbreekt ben je gewoon niet degene die ex-partner kan troosten,omdat je als het ware degene bent die de pijn aanbrengt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, en juist door langzaam afbouwen, geeft je de ander waarschijnlijk alleen maar valse hoop. Of geeft die ander zichzelf valse hoop. Op een gegeven moment is er geoneog gepraat en moet de aner gewoon verder gan met zijn leven. Nog een maal per mail uitleggen waarom je weggaat kan hem en jezelf helpen met verwerken. het gesprek aangaan lijkt me niet zo zinvol, zeker niet als je verwacht dat t een smeekbede en een "deze keer verander ik echt'gesprek wordt.
dinsdag 9 december 2008 om 18:40
Hey,
Je hebt het zondag pas uitgemaakt, ook al zal je het al verschillende keren aangebracht hebben, toch valt dit nu rauw op zijn dak, hij had waarschijnlijk niet gedacht dat je die stap ook echt ging zetten. En idd. jij bent niet de persoon die hem nu moet gaan troosten.
Toch een kleine nuance: het is pas 2 dagen uit, toch. Dit is natuurlijk voor hem nog heel vers en zal nu ook nog verschrikkelijk pijn ed. doen. De eerste dagen, weken zijn het moeilijkste, hé. Sommige reacties die ik hier lees, zijn meer op toepassing van iemand die je na een half jaar nog 'ambeteert' vind ik. Wees duidelijk tegen hem, blijf dat doen, en ja zet misschien voor hem alles duidelijk nog eens op papier, voel je ook niet schuldig (samen ongelukkig wezen is niet de bedoeling van een relatie).
Persoonlijk contact (face to face) zou ik nu ook niet aanraden, is allemaal te vers en hij gaat, hoe hij zich nu voelt, waarschijnlijk wanhopig aan je trekken. Als hij na verloop van tijd 'kalmer' is, kan dat ev. nog wel.
Groetjes
Je hebt het zondag pas uitgemaakt, ook al zal je het al verschillende keren aangebracht hebben, toch valt dit nu rauw op zijn dak, hij had waarschijnlijk niet gedacht dat je die stap ook echt ging zetten. En idd. jij bent niet de persoon die hem nu moet gaan troosten.
Toch een kleine nuance: het is pas 2 dagen uit, toch. Dit is natuurlijk voor hem nog heel vers en zal nu ook nog verschrikkelijk pijn ed. doen. De eerste dagen, weken zijn het moeilijkste, hé. Sommige reacties die ik hier lees, zijn meer op toepassing van iemand die je na een half jaar nog 'ambeteert' vind ik. Wees duidelijk tegen hem, blijf dat doen, en ja zet misschien voor hem alles duidelijk nog eens op papier, voel je ook niet schuldig (samen ongelukkig wezen is niet de bedoeling van een relatie).
Persoonlijk contact (face to face) zou ik nu ook niet aanraden, is allemaal te vers en hij gaat, hoe hij zich nu voelt, waarschijnlijk wanhopig aan je trekken. Als hij na verloop van tijd 'kalmer' is, kan dat ev. nog wel.
Groetjes
woensdag 10 december 2008 om 05:05
Mijn verhaal. Nou ja, min of meer dan.
Ik had, het is inmiddels alweer een tijdje geleden, ook na ruim zes jaar, onze relatie verbroken. Samen ook geen goede combinaties en er speelden nog wat andere dingen waardoor ik ontzettend ging twijfelen. Hoewel ik dacht hem dit keer op keer duidelijk gemaakt te hebben, was hij het daar niet mee eens. Voor hem kwam het onverwacht.
Maanden (!) van stalkingsgedrag volgden. Echt, om de haverklap belde hij. Ik kreeg kaarten, brieven, mails, cadeautjes. De ene keer was hij vergevingsgezind (zijn termen, hij wilde mij vergeven dat ik hem zo'n pijn had gedaan door het uit te maken), de andere keer kwaad of bedreigend, maar altijd kwam het erop neer dat ik dit helemaal niet wilde. Dat ik niet helder nadacht. Dat hij niet zonder me kon. Het is dat er geen mogelijkheid bestond mij op te zoeken, anders had hij dat zeker gedaan. Ik herkende hem niet meer. Hij was altijd degene van wie het niet zo hoefde, nu stelde hij zich totaal afhankelijk op. Raakte bijna z'n baan kwijt. Hij zou veranderen, echt.
Ik voelde me schuldig, ontzettend schuldig. Ik was niet meer gek op hem, maar kreeg hem dat niet uitgelegd. Hij verweet me dat onze relatie niks voor mij betekend had (terwijl dat eerder andersom het geval was) en dat ik niet binnen zo'n korte tijd (kwestie van een paar maanden) niet meer van hem kon houden. Hij verweet me niet gepraat te hebben, er niet voor gevochten te hebben. Maar hij wilde het niet begrijpen. Ongeacht wat ik gedaan had, hij voelde zich gekwetst, kon het niet geloven. Al met al heeft het ook bijna een half jaar geduurd voordat hij het zijn vrienden en familie verteld heeft.
De reden waarom ik dit vertel? Achteraf gezien had ik gelijk al het contact moeten verbreken. Geen telefoontjes moeten aannemen (en echt, driekwart van de tijd nam ik niet op, maar dan belde hij wel met een verborgen of ander nummer - ophangen zodra ik wist dat hij het was had ik het lef blijkbaar niet voor). Niet nog een keer moeten uitleggen waarom. Niet moeten zwichten toen hij bleef aandringen dat hij er recht op had me nog één keer te zien. Pas toen ik er zo grondig genoeg van had dat ik nergens meer op reageerde, drong het tot hem door en begon hij het te bevatten. Dat had ik een maand of vier eerder moeten doen.
Ik had, het is inmiddels alweer een tijdje geleden, ook na ruim zes jaar, onze relatie verbroken. Samen ook geen goede combinaties en er speelden nog wat andere dingen waardoor ik ontzettend ging twijfelen. Hoewel ik dacht hem dit keer op keer duidelijk gemaakt te hebben, was hij het daar niet mee eens. Voor hem kwam het onverwacht.
Maanden (!) van stalkingsgedrag volgden. Echt, om de haverklap belde hij. Ik kreeg kaarten, brieven, mails, cadeautjes. De ene keer was hij vergevingsgezind (zijn termen, hij wilde mij vergeven dat ik hem zo'n pijn had gedaan door het uit te maken), de andere keer kwaad of bedreigend, maar altijd kwam het erop neer dat ik dit helemaal niet wilde. Dat ik niet helder nadacht. Dat hij niet zonder me kon. Het is dat er geen mogelijkheid bestond mij op te zoeken, anders had hij dat zeker gedaan. Ik herkende hem niet meer. Hij was altijd degene van wie het niet zo hoefde, nu stelde hij zich totaal afhankelijk op. Raakte bijna z'n baan kwijt. Hij zou veranderen, echt.
Ik voelde me schuldig, ontzettend schuldig. Ik was niet meer gek op hem, maar kreeg hem dat niet uitgelegd. Hij verweet me dat onze relatie niks voor mij betekend had (terwijl dat eerder andersom het geval was) en dat ik niet binnen zo'n korte tijd (kwestie van een paar maanden) niet meer van hem kon houden. Hij verweet me niet gepraat te hebben, er niet voor gevochten te hebben. Maar hij wilde het niet begrijpen. Ongeacht wat ik gedaan had, hij voelde zich gekwetst, kon het niet geloven. Al met al heeft het ook bijna een half jaar geduurd voordat hij het zijn vrienden en familie verteld heeft.
De reden waarom ik dit vertel? Achteraf gezien had ik gelijk al het contact moeten verbreken. Geen telefoontjes moeten aannemen (en echt, driekwart van de tijd nam ik niet op, maar dan belde hij wel met een verborgen of ander nummer - ophangen zodra ik wist dat hij het was had ik het lef blijkbaar niet voor). Niet nog een keer moeten uitleggen waarom. Niet moeten zwichten toen hij bleef aandringen dat hij er recht op had me nog één keer te zien. Pas toen ik er zo grondig genoeg van had dat ik nergens meer op reageerde, drong het tot hem door en begon hij het te bevatten. Dat had ik een maand of vier eerder moeten doen.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
woensdag 10 december 2008 om 09:53
Ik heb hem inmiddels een hele lange mail gestuurd waar in ik alles nog een keer uitgelegd heb en duidelijk heb gemaakt dat er geen hoop meer is, ik achter mijn beslissing sta. Ook heb ik wel verteld dat hij niet aan zichzelf moet twijfelen, dat er niks mis is met hem etc.
Ik heb inmiddels ook een mail terug gekregen, waarin hij aangeeft dat hij dit accepteert en dat hij blij is dat ik voor mezelf gekozen heb, dus ik denk dat het hiermee goed afgesloten is. Het is wel heel moeilijk, nu is het echt zo definitief, maar het is denk ik wel het beste zo, nu kunnen we het afsluiten.
Ik heb inmiddels ook een mail terug gekregen, waarin hij aangeeft dat hij dit accepteert en dat hij blij is dat ik voor mezelf gekozen heb, dus ik denk dat het hiermee goed afgesloten is. Het is wel heel moeilijk, nu is het echt zo definitief, maar het is denk ik wel het beste zo, nu kunnen we het afsluiten.
woensdag 10 december 2008 om 11:11
Sterkte meid! Het is gewoon moeilijk.... Net zo goed voor jou als voor hem. Je ziet degene van wie je op een bepaalde manier toch houdt, erg verdrietig en wanhopig. Dat gaat ook jou niet in de koude kleren zitten.
Twee maanden geleden ging mijn relatie uit, ook na zes jaar. Het was zijn keuze. In tegenstelling tot jou, had mijn ex niet met mij gepraat over zijn twijfels, ondanks dat hij er ook al een half jaar mee rondliep. Voor mij lag plotseling mijn hele wereld in scherven op de grond. Vreselijk! Mijn ex was erg duidelijk, maar was er wel voor mij. Veel gepraat en samen gehuild, maar hij vertrok wel direct uit ons huis en na anderhalve week hebben we een tijdje amper contact gehad. Inmiddels hebben we een redelijk goed contact en voel ik diep in mijn hart dat hij de juiste beslissing heeft genomen voor ons beiden. We houden van elkaar, maar niet op de manier zoals dat in een relatie hoort. Meer als maatjes en beste vrienden. Wat mij sterkt, is het gevoel dat er iemand is die mij het beste ter wereld kent, en die er voor me is als ik daar behoefte aan heb. Terwijl ik geen relatie meer met hem wil. Het was moeilijk voor mij om uit te spreken dat hij de juiste keuze had gemaakt en dat we beiden beter af zijn op deze manier. Toen ik dat eenmaal deed, kon ik verder en naar de toekomst kijken. Ik weet niet of dit voor jullie ook zo gaat verlopen, maar het kan dus wel. De eerste paar dagen zijn zo vreselijk emotioneel, maar het krijgt een plek, ook bij hem. Voor jou lijkt het me moeilijk omdat je balanceert tussen er voor iemand zijn en geen hoop meer willen geven.... Nogmaals: heel veel sterkte en dapper dat je je beslissing hebt genomen!
Liefs, D.
Twee maanden geleden ging mijn relatie uit, ook na zes jaar. Het was zijn keuze. In tegenstelling tot jou, had mijn ex niet met mij gepraat over zijn twijfels, ondanks dat hij er ook al een half jaar mee rondliep. Voor mij lag plotseling mijn hele wereld in scherven op de grond. Vreselijk! Mijn ex was erg duidelijk, maar was er wel voor mij. Veel gepraat en samen gehuild, maar hij vertrok wel direct uit ons huis en na anderhalve week hebben we een tijdje amper contact gehad. Inmiddels hebben we een redelijk goed contact en voel ik diep in mijn hart dat hij de juiste beslissing heeft genomen voor ons beiden. We houden van elkaar, maar niet op de manier zoals dat in een relatie hoort. Meer als maatjes en beste vrienden. Wat mij sterkt, is het gevoel dat er iemand is die mij het beste ter wereld kent, en die er voor me is als ik daar behoefte aan heb. Terwijl ik geen relatie meer met hem wil. Het was moeilijk voor mij om uit te spreken dat hij de juiste keuze had gemaakt en dat we beiden beter af zijn op deze manier. Toen ik dat eenmaal deed, kon ik verder en naar de toekomst kijken. Ik weet niet of dit voor jullie ook zo gaat verlopen, maar het kan dus wel. De eerste paar dagen zijn zo vreselijk emotioneel, maar het krijgt een plek, ook bij hem. Voor jou lijkt het me moeilijk omdat je balanceert tussen er voor iemand zijn en geen hoop meer willen geven.... Nogmaals: heel veel sterkte en dapper dat je je beslissing hebt genomen!
Liefs, D.
Geluk is niet hebben wat je wilt, maar willen wat je hebt.
