Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 14 december 2008 om 22:15
Het is ook niet zo zwart-wit. Mensen denken er heel vaak zo simpel over; die man was slecht voor je, dus je moest weg. Hij was een rotzak. Klaar, duidelijk. Als ik terugkijk, zie ik ook wel dat weggaan het beste was. Een noodzaak was zelfs, en dat ik veel beter eerder weg had kunnen gaan. Maar desondanks vind ik mijn eerste man nog steeds één van de meest intrigerende personen die ik ooit heb ontmoet. Want wat een persoonlijkheid was hij, in heel veel opzichten. Na hem heb ik nooit weer iemand zoals hij ontmoet. Jammer genoeg en gelukkig maar.
zondag 14 december 2008 om 22:35
quote:Iseo schreef op 14 december 2008 @ 21:11:
Ik bedoel, Hannah, dat jij nu heel erg schrijft op een manier die laat zien dat je eraan wilt blijven vasthouden.
Aan wat het voor jou betekent.
Terwijl je steeds meer zegt in te zien dat het anders is, pijnlijk en verwarrend. Maar je moet het ervaren, vasthouden. Want anders had je het nu allang uitgemaakt met alles in je achterhoofd wat je hier de afgelopen week hebt vertelt.
Ik kan onze verhalen niet vergelijken, maar dat vasthouden wel.
Noemde jou even erbij omdat jij hier voor mij zo duidelijk dat voorbeeld neerlegt.
Ja inderdaad..
Het voelt leeg, nu ik alles zie zonder mijn fantasie, roze wolk, hoop etc eromheen? Zo kil, koud, saai, leeg, zonder betekenis. Het doet me heel erg veel pijn.. Aan de andere kant hou ik er nog een beetje aan vast, misschien een hele boel dat weet ik niet.
Ik moet het ook ervaren, ik heb dat nodig. Dat wist ik al..
Ik blijf alleen vasthouden en dat maakt me bang want het is heel erg fout wat hij zegt, hoe hij doet.. ik begrijp mezelf niet.
Ik bedoel, Hannah, dat jij nu heel erg schrijft op een manier die laat zien dat je eraan wilt blijven vasthouden.
Aan wat het voor jou betekent.
Terwijl je steeds meer zegt in te zien dat het anders is, pijnlijk en verwarrend. Maar je moet het ervaren, vasthouden. Want anders had je het nu allang uitgemaakt met alles in je achterhoofd wat je hier de afgelopen week hebt vertelt.
Ik kan onze verhalen niet vergelijken, maar dat vasthouden wel.
Noemde jou even erbij omdat jij hier voor mij zo duidelijk dat voorbeeld neerlegt.
Ja inderdaad..
Het voelt leeg, nu ik alles zie zonder mijn fantasie, roze wolk, hoop etc eromheen? Zo kil, koud, saai, leeg, zonder betekenis. Het doet me heel erg veel pijn.. Aan de andere kant hou ik er nog een beetje aan vast, misschien een hele boel dat weet ik niet.
Ik moet het ook ervaren, ik heb dat nodig. Dat wist ik al..
Ik blijf alleen vasthouden en dat maakt me bang want het is heel erg fout wat hij zegt, hoe hij doet.. ik begrijp mezelf niet.
zondag 14 december 2008 om 22:47
Ik snap jou ook niet Hannah.
Het was twee maanden leuk. Daarna ging het al bergafwaarts.
Dat is extreem snel, vind ik.
De meeste vrouwen die hier schrijven zaten járen in zo'n relatie en het ging van kwaad tot erger. Maar er was ook veel om voor te vechten, daarom gingen ze (we moet ik zeggen) door.
Die bodem is er bij jou alvast niet. Jij had het twee maanden leuk en daarna werd het steeds ongezelliger, en dat is nu een jaar geleden (dacht ik toch?).
Niet dat een relatie van een jaar verbreken niet pijn doet maar het is toch niet te vergelijken met een relatie van vijf of tien jaar, qua impact.
Alles waarop jij geluksgewijs op terug kunt grijpen, is die twee eerste maanden. 8 weken, daar kun je toch je leven niet op baseren?
Het was twee maanden leuk. Daarna ging het al bergafwaarts.
Dat is extreem snel, vind ik.
De meeste vrouwen die hier schrijven zaten járen in zo'n relatie en het ging van kwaad tot erger. Maar er was ook veel om voor te vechten, daarom gingen ze (we moet ik zeggen) door.
Die bodem is er bij jou alvast niet. Jij had het twee maanden leuk en daarna werd het steeds ongezelliger, en dat is nu een jaar geleden (dacht ik toch?).
Niet dat een relatie van een jaar verbreken niet pijn doet maar het is toch niet te vergelijken met een relatie van vijf of tien jaar, qua impact.
Alles waarop jij geluksgewijs op terug kunt grijpen, is die twee eerste maanden. 8 weken, daar kun je toch je leven niet op baseren?
maandag 15 december 2008 om 07:33
quote:eleonora schreef op 14 december 2008 @ 22:47:
Ik snap jou ook niet Hannah.
Het was twee maanden leuk. Daarna ging het al bergafwaarts.
Dat is extreem snel, vind ik.
De meeste vrouwen die hier schrijven zaten járen in zo'n relatie en het ging van kwaad tot erger. Maar er was ook veel om voor te vechten, daarom gingen ze (we moet ik zeggen) door.
Die bodem is er bij jou alvast niet. Jij had het twee maanden leuk en daarna werd het steeds ongezelliger, en dat is nu een jaar geleden (dacht ik toch?).
Niet dat een relatie van een jaar verbreken niet pijn doet maar het is toch niet te vergelijken met een relatie van vijf of tien jaar, qua impact.
Alles waarop jij geluksgewijs op terug kunt grijpen, is die twee eerste maanden. 8 weken, daar kun je toch je leven niet op baseren?
Daar heb ik dus over nagedacht, het was langer leuk en de tijd dat hij raar deed lag het aan zijn werk, drukte, geen tijd voor zichzelf. Dus toen voelde ik me er nog niet rot over omdat hij me beloofde dat als hij eenmaal vakantie had het beter zou gaan. En toen ging het dus echt mis. En dat is rond mei/juni. maargoed, nog niet lang maar toch. Hij beloofde me elke x dat hij niet zo was, dat ik niet had gezien hoe lief hij kon zijn door de drukte van zn werk en zijn stress hiervan etc. Dus daar hoop je op. Zo rond de zomervakantie werd het "mijn schuld" en werd ik steeds meer in de war.
Verder was het niet maar 2 maanden leuk en verder nooit meer.
Na 2 maanden begonnen de ruzie's. Je kunt het niet zo zwart wit zien. Elk weekend haalde hij me op, bracht hij me naar mn werk, we gingen vaak uit eten, filmpje, weekendje weg, leuke dingen doen. We hebben altijd leuke dingen gedaan ookal hadden we veel ruzie. Dat verward ook zo, wat hij zegt spreekt soms zo tegen bij wat hij doet, soms zegt hij dat hij van me houdt en laat niks van zich horen, doet niks. Soms zegt hij dat het allemaal klote is en we doen leuke dingen. Die tegengestelde dingen die verwarren. Elk weekend deden we wel wat leuks en altijd liet hij wel merken dat ik leuk was. Die ruzie's en door de week dat zijn die dingen die me zoveel pijn doen. Die leuke dingen zijn altijd wel doorgegaan, zijn leuke gedrag niet altijd.
Ik snap jou ook niet Hannah.
Het was twee maanden leuk. Daarna ging het al bergafwaarts.
Dat is extreem snel, vind ik.
De meeste vrouwen die hier schrijven zaten járen in zo'n relatie en het ging van kwaad tot erger. Maar er was ook veel om voor te vechten, daarom gingen ze (we moet ik zeggen) door.
Die bodem is er bij jou alvast niet. Jij had het twee maanden leuk en daarna werd het steeds ongezelliger, en dat is nu een jaar geleden (dacht ik toch?).
Niet dat een relatie van een jaar verbreken niet pijn doet maar het is toch niet te vergelijken met een relatie van vijf of tien jaar, qua impact.
Alles waarop jij geluksgewijs op terug kunt grijpen, is die twee eerste maanden. 8 weken, daar kun je toch je leven niet op baseren?
Daar heb ik dus over nagedacht, het was langer leuk en de tijd dat hij raar deed lag het aan zijn werk, drukte, geen tijd voor zichzelf. Dus toen voelde ik me er nog niet rot over omdat hij me beloofde dat als hij eenmaal vakantie had het beter zou gaan. En toen ging het dus echt mis. En dat is rond mei/juni. maargoed, nog niet lang maar toch. Hij beloofde me elke x dat hij niet zo was, dat ik niet had gezien hoe lief hij kon zijn door de drukte van zn werk en zijn stress hiervan etc. Dus daar hoop je op. Zo rond de zomervakantie werd het "mijn schuld" en werd ik steeds meer in de war.
Verder was het niet maar 2 maanden leuk en verder nooit meer.
Na 2 maanden begonnen de ruzie's. Je kunt het niet zo zwart wit zien. Elk weekend haalde hij me op, bracht hij me naar mn werk, we gingen vaak uit eten, filmpje, weekendje weg, leuke dingen doen. We hebben altijd leuke dingen gedaan ookal hadden we veel ruzie. Dat verward ook zo, wat hij zegt spreekt soms zo tegen bij wat hij doet, soms zegt hij dat hij van me houdt en laat niks van zich horen, doet niks. Soms zegt hij dat het allemaal klote is en we doen leuke dingen. Die tegengestelde dingen die verwarren. Elk weekend deden we wel wat leuks en altijd liet hij wel merken dat ik leuk was. Die ruzie's en door de week dat zijn die dingen die me zoveel pijn doen. Die leuke dingen zijn altijd wel doorgegaan, zijn leuke gedrag niet altijd.
maandag 15 december 2008 om 07:46
Ik zie ook geen enkel fundament bij jou waarom je nog blijft hangen in. Of het nu 8 weken, 12 weken of 16 weken zijn, het is kort. Verder schrijf je nooit over de echt leuke dingen aan hem, de intense dingen, nergens zie ik de lijm terug die jullie bindt.
Wel heel veel andere, akelige dingen.
Logisch gedrag zou zijn wanneer je het uitgemaakt zou hebben voor afgelopen weekend en daarna weer teruggevlucht was naar hem. Het is zo onwerkelijk tussen jullie, de patronen zijn niet herkenbaar.
Iseo, hoe is het nu?
Wel heel veel andere, akelige dingen.
Logisch gedrag zou zijn wanneer je het uitgemaakt zou hebben voor afgelopen weekend en daarna weer teruggevlucht was naar hem. Het is zo onwerkelijk tussen jullie, de patronen zijn niet herkenbaar.
Iseo, hoe is het nu?
maandag 15 december 2008 om 10:32
Lieve Iseo, hoop dat je even lekker kunt bijkomen thuis. Ik lees wat je schrijft, ik lees je strijd en geworstel, en ik lees je mooie herinneringen. Dat doet mij weer denken aan de eerste tijd met S (vader van mijn kinderen), voordat er kinderen kwamen. Hij kwam uit zo'n andere cultuur, hij was zo anders en deed alles anders dan hoe ik het gewend was vanuit mijn familie.
Dat trok me onweerstaanbaar aan. Achteraf denk ik dat het me juist daarom zo aantrok.
Ik wilde mij losmaken van de bekrompenheid van mijn familie, ik wilde alles anders, ik wilde leven, voelen dat ik leefde.
En daar kan ik ook echt wel soms een gevoel van heimwee over hebben. Dat ik denk: oh, ik had zo met hem moeten blijven, niet aan kinderen moeten beginnen, maar een tijdlang wat spelen, niets serieus. Maar we kregen kinderen, het werd serieus, en het ging mis. En ik wil zulke heimwee-achtige gedachten ook niet koesteren, het was toen wat paste bij degene die ik toen was en waar ik toen in mijn leven behoefte aan had. En wat prompt op mijn pad kwam. Ondanks al het andere heeft hij me wel laten kennismaken met een heel wat ruimere blik op het leven dan ik tot dan toe had gehad.
Dat trok me onweerstaanbaar aan. Achteraf denk ik dat het me juist daarom zo aantrok.
Ik wilde mij losmaken van de bekrompenheid van mijn familie, ik wilde alles anders, ik wilde leven, voelen dat ik leefde.
En daar kan ik ook echt wel soms een gevoel van heimwee over hebben. Dat ik denk: oh, ik had zo met hem moeten blijven, niet aan kinderen moeten beginnen, maar een tijdlang wat spelen, niets serieus. Maar we kregen kinderen, het werd serieus, en het ging mis. En ik wil zulke heimwee-achtige gedachten ook niet koesteren, het was toen wat paste bij degene die ik toen was en waar ik toen in mijn leven behoefte aan had. En wat prompt op mijn pad kwam. Ondanks al het andere heeft hij me wel laten kennismaken met een heel wat ruimere blik op het leven dan ik tot dan toe had gehad.
elmervrouw wijzigde dit bericht op 15-12-2008 18:04
Reden: taalfout gecorrigeerd
Reden: taalfout gecorrigeerd
% gewijzigd
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 15 december 2008 om 15:01
Hey Elmervere
Hoi Du
Ben vandaag heel druk met kleine dingen in huis en mijn administratie enzo, werd ook wel weer eens tijd. Straks boodschappen doen en mijn dochter weer ophalen.
Ik kom later terug op wat jullie schrijven, bedankt
Vraag me af hoe het met Nicole is.
En Elf, hoe gaat het met jou?
Klara, zou graag iets van je lezen. Gaat het?
Feliciaatje, hoe is het met jou vandaag?
Dag schatten
Hoi Du
Ben vandaag heel druk met kleine dingen in huis en mijn administratie enzo, werd ook wel weer eens tijd. Straks boodschappen doen en mijn dochter weer ophalen.
Ik kom later terug op wat jullie schrijven, bedankt
Vraag me af hoe het met Nicole is.
En Elf, hoe gaat het met jou?
Klara, zou graag iets van je lezen. Gaat het?
Feliciaatje, hoe is het met jou vandaag?
Dag schatten
maandag 15 december 2008 om 21:16
Dag meisjes
Ik herken zoveel verhalen hier. Ik heb hier eerder een topic geopend, Ik heb aangifte gedaan tegen mijn man.
Na een ruzie waar geweld bij is gebruikt, is voor mij nu het punt bereikt er definitief een punt achter te zetten. Bijna 6 jaar huwelijk en 2 kinderen verder. Vanaf het begin ging het al niet goed, maar toch wou ik er niet al te snel de pet ernaar gooien. Ik ging ervoor, keihard mijn best doen, en dit huwelijk tot een succes maken. Het maakte niet uit wat ik voor hem deed, hij zag alleen de dingen die niet werden gedaan. Als hij mij wat vroeg of beter gezegd commandeerde, en het werd niet snel genoeg gedaan. Dan was meneer boos, en niet even boos, deze man kon het wel dagen tot weken volhouden mij dood te zwijgen. In het begin deed ik er alles aan om het zo snel mogelijk goed te krijgen, ook al was hij degen die schuldig was, ik was degen die het probeerde goed te maken. Nadat ik door had dat dit gewoon niet werkt, ben ik ook maar gaan negeren, dan duurde het echt heel lang voor het goed was. We hebben onze momenten gehad dat het goed ging, hij kon heel lief zijn (wanneer het hem uitkwam) in bed was het perfect, hij deed er alles aan het mij daar naar de zin te maken. Maar helaas in het dagelijks leven was het anders. Tijdens de zwangerschappen heb ik me zo alleen gevoeld, ik had het zo zwaar, maar hij was er absoluut niet voor mij. we zijn samen, maar voelde me zo alleen. ik ben voor deze man 125 kilometer verhuisd, mijn familie en vrienden achter gelaten. Ik begrijp het niet, waarom wou het niet werken, waarom kwetste hij me keer op keer zo diep, waarom geen respect, waarom geen liefde. Ik ben zo verdrietig. Verspilde jaren, verspilde energie. Ik ben eindelijk zo ver om voor mezelf en mijn kinderen te kiezen. Ik ga het heel moeilijk krijgen, maar het zal me lukken van hem af te komen.
Ik herken zoveel verhalen hier. Ik heb hier eerder een topic geopend, Ik heb aangifte gedaan tegen mijn man.
Na een ruzie waar geweld bij is gebruikt, is voor mij nu het punt bereikt er definitief een punt achter te zetten. Bijna 6 jaar huwelijk en 2 kinderen verder. Vanaf het begin ging het al niet goed, maar toch wou ik er niet al te snel de pet ernaar gooien. Ik ging ervoor, keihard mijn best doen, en dit huwelijk tot een succes maken. Het maakte niet uit wat ik voor hem deed, hij zag alleen de dingen die niet werden gedaan. Als hij mij wat vroeg of beter gezegd commandeerde, en het werd niet snel genoeg gedaan. Dan was meneer boos, en niet even boos, deze man kon het wel dagen tot weken volhouden mij dood te zwijgen. In het begin deed ik er alles aan om het zo snel mogelijk goed te krijgen, ook al was hij degen die schuldig was, ik was degen die het probeerde goed te maken. Nadat ik door had dat dit gewoon niet werkt, ben ik ook maar gaan negeren, dan duurde het echt heel lang voor het goed was. We hebben onze momenten gehad dat het goed ging, hij kon heel lief zijn (wanneer het hem uitkwam) in bed was het perfect, hij deed er alles aan het mij daar naar de zin te maken. Maar helaas in het dagelijks leven was het anders. Tijdens de zwangerschappen heb ik me zo alleen gevoeld, ik had het zo zwaar, maar hij was er absoluut niet voor mij. we zijn samen, maar voelde me zo alleen. ik ben voor deze man 125 kilometer verhuisd, mijn familie en vrienden achter gelaten. Ik begrijp het niet, waarom wou het niet werken, waarom kwetste hij me keer op keer zo diep, waarom geen respect, waarom geen liefde. Ik ben zo verdrietig. Verspilde jaren, verspilde energie. Ik ben eindelijk zo ver om voor mezelf en mijn kinderen te kiezen. Ik ga het heel moeilijk krijgen, maar het zal me lukken van hem af te komen.
maandag 15 december 2008 om 21:37
Irma, zo moeilijk ga je het niet krijgen. Je leven zal een stuk makkelijker worden zonder hem. Wel zal je echt nog wel veel verdriet hebben van alles wat er gebeurd is, maar ook zul je de vrijheid gaan voelen om niet meer overgeleverd te zijn aan zijn nukken (zijn onmogelijke gedrag).
Woon je nu nog bij hem of zijn jullie al echt uit elkaar?
Ik vind het wel erg knap van je dat je aangifte gedaan hebt. Geeft tevens ook wel aan hoe onmogelijk jouw situatie was. Zo'n leven is geen leven. Een leven waar je helemaal niks goed in kunt doen. Je hebt wel voor je kinderen een heel duidelijk voorbeeld gesteld nu, zo laat je je niet behandelen door je man.
Je hebt keihard je best gedaan en alle registers open getrokken om je relatie toch te doen slagen, maar dat is niet gelukt.
Het is geen makkelijke beslissing om te nemen, maar wel een goede.
Misschien helpt het je om hier wat mee te schrijven.
Sterkte!
Woon je nu nog bij hem of zijn jullie al echt uit elkaar?
Ik vind het wel erg knap van je dat je aangifte gedaan hebt. Geeft tevens ook wel aan hoe onmogelijk jouw situatie was. Zo'n leven is geen leven. Een leven waar je helemaal niks goed in kunt doen. Je hebt wel voor je kinderen een heel duidelijk voorbeeld gesteld nu, zo laat je je niet behandelen door je man.
Je hebt keihard je best gedaan en alle registers open getrokken om je relatie toch te doen slagen, maar dat is niet gelukt.
Het is geen makkelijke beslissing om te nemen, maar wel een goede.
Misschien helpt het je om hier wat mee te schrijven.
Sterkte!
maandag 15 december 2008 om 21:56
Ik woon nu alleen met de kinderen, hij heeft gisteren zijn spullen opgehaald. Ik heb een afspraak gemaakt bij de advocaat en het maatschappelijk werk. Ik moet sterk zijn en dit door zetten. Hij heeft me altijd kunnen manipuleren. Door poeslief te doen en ineens de ideale man te spelen. Waardoor ik weer bezwijk en denk, ach laten we het nog eens proberen. En ik weet dat hij dat nu weer gaat doen. Maar nu trap ik daar niet meer in.
maandag 15 december 2008 om 23:43
Lief van je om ernaar te vragen Iseo .
Het gaat. Met mate . Vrijdag te horen gekregen dat het niet goed gaat met mijn vader, hij is weer opgenomen. Zaterdag alles uitgezocht en met hem gebeld, klonk niet goed. We hebben sinds een paar jaar weer echt goed, fijn contact en hij woont ver weg dus het is hoe dan ook soms moeilijk geweest dat ik niet wat makkelijker langs kon gaan. Kerstplannen zijn omgegooid en ik ga volgend weekend als het meezit, anders iets later naar hem toe.
Ik hoop dat hij het langer redt. Maar ik heb er een rotgevoel over. Dus emotionele achtbaan. Mijn dochter was vandaag weer terug van logeren dus geen tijd om te kreperen dan. Maar was op een wrange manier goed om even finaal platgeslagen te zijn van alle pijn dit weekend, anders vreet het me levend op als ik niet oppas zonder dat ik het zo doorheb.
Dus... ik sta weer overeind en ik hou me eraan vast dat het allemaal hoe dan ook weer goed komt. Ik heb mezelf, dan kom ik een heel eind . Maar het is wel even alsof er een blik met pijn en verdriet opengetrokken is, poeh.
Hoe gaat het met jou? (f)
Het gaat. Met mate . Vrijdag te horen gekregen dat het niet goed gaat met mijn vader, hij is weer opgenomen. Zaterdag alles uitgezocht en met hem gebeld, klonk niet goed. We hebben sinds een paar jaar weer echt goed, fijn contact en hij woont ver weg dus het is hoe dan ook soms moeilijk geweest dat ik niet wat makkelijker langs kon gaan. Kerstplannen zijn omgegooid en ik ga volgend weekend als het meezit, anders iets later naar hem toe.
Ik hoop dat hij het langer redt. Maar ik heb er een rotgevoel over. Dus emotionele achtbaan. Mijn dochter was vandaag weer terug van logeren dus geen tijd om te kreperen dan. Maar was op een wrange manier goed om even finaal platgeslagen te zijn van alle pijn dit weekend, anders vreet het me levend op als ik niet oppas zonder dat ik het zo doorheb.
Dus... ik sta weer overeind en ik hou me eraan vast dat het allemaal hoe dan ook weer goed komt. Ik heb mezelf, dan kom ik een heel eind . Maar het is wel even alsof er een blik met pijn en verdriet opengetrokken is, poeh.
Hoe gaat het met jou? (f)
dinsdag 16 december 2008 om 02:05
dinsdag 16 december 2008 om 10:21
Iseo, meisje, wat doe je nog zo laat op? Is vandaag het gesprek met mw? Kon je daarom niet slapen? sterkte lieverd
Feliciaatje, wat een ellende komt er over jou heen Ook een dikke knuffel voor jou. Krijg je die irl ook? Ik hoop voor je dat je vader er weer bovenop komt. Ik zal m'n havette-aliejas Carla vragen een boel positieve energie naar je over te stralen
Krijg je hulp bij dit alles, lieverd? Je kan dit niet alleen aan hoor. Ik denk aan hulp van de mensen om je heen, maar ook aan professionele hulp.
Hoe gaat het met je kleine meid? Hoeveel krijgt ze mee van alles wat er gaande is? Knap van je dat je weer opkrabbelt voor haar. Ik weet het, het is de sterkste motivatie om door te gaan, kinderen. Maar dat maakt het nog niet mogelijk voor iedereen om de kracht te vinden om zich staande te houden. Er zijn ook mensen die dat, ondanks hun kinderen, niet kunnen. Dus het is echt wel een compliment waard dat je je voor haar bij elkaar raapt. Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is.
Irma, ik had al een stukje van je topic gelezen. Heftig wat er allemaal in je leven gebeurt nu. Alles staat op zijn kop. Het is logisch dat je jezelf al die vragen stelt, waarom, hoe kon dit gebeuren? Heel veel draait nu nog om hem in je gedachten. Maar probeer in de stappen die je neemt vooral aan jezelf te denken. Je hebt maar zo veel energie te spenderen en bedenk dat ook piekeren en praten over hem energie kost.
Hoe zit het met je netwerk, heb je mensen bij wie je nu terechtkan, die je ook in praktische zin steunen? Er is een heel deel van jou kapotgemaakt door de jaren heen, denk ik. Hem negeren was echt een overlevingsmechanisme, maar voor jou wel destructief. Je moet nu weer de stukjes bij elkaar gaan zoeken om weer een heel mens te worden. Weer bedenken wat jij ook alweer leuk en belangrijk en interessant vond. Weer leren dat je mooi, slim en de moeite waard bent.
Dat je sterk bent, is in elk geval wel duidelijk uit je resolute optreden. En uit het feit dat je al die jaren deze relatie hebt volgehouden. Die kracht gaat je ook nu erdoorheen helpen.
Ook voor jou een knuffel
Feliciaatje, wat een ellende komt er over jou heen Ook een dikke knuffel voor jou. Krijg je die irl ook? Ik hoop voor je dat je vader er weer bovenop komt. Ik zal m'n havette-aliejas Carla vragen een boel positieve energie naar je over te stralen
Krijg je hulp bij dit alles, lieverd? Je kan dit niet alleen aan hoor. Ik denk aan hulp van de mensen om je heen, maar ook aan professionele hulp.
Hoe gaat het met je kleine meid? Hoeveel krijgt ze mee van alles wat er gaande is? Knap van je dat je weer opkrabbelt voor haar. Ik weet het, het is de sterkste motivatie om door te gaan, kinderen. Maar dat maakt het nog niet mogelijk voor iedereen om de kracht te vinden om zich staande te houden. Er zijn ook mensen die dat, ondanks hun kinderen, niet kunnen. Dus het is echt wel een compliment waard dat je je voor haar bij elkaar raapt. Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is.
Irma, ik had al een stukje van je topic gelezen. Heftig wat er allemaal in je leven gebeurt nu. Alles staat op zijn kop. Het is logisch dat je jezelf al die vragen stelt, waarom, hoe kon dit gebeuren? Heel veel draait nu nog om hem in je gedachten. Maar probeer in de stappen die je neemt vooral aan jezelf te denken. Je hebt maar zo veel energie te spenderen en bedenk dat ook piekeren en praten over hem energie kost.
Hoe zit het met je netwerk, heb je mensen bij wie je nu terechtkan, die je ook in praktische zin steunen? Er is een heel deel van jou kapotgemaakt door de jaren heen, denk ik. Hem negeren was echt een overlevingsmechanisme, maar voor jou wel destructief. Je moet nu weer de stukjes bij elkaar gaan zoeken om weer een heel mens te worden. Weer bedenken wat jij ook alweer leuk en belangrijk en interessant vond. Weer leren dat je mooi, slim en de moeite waard bent.
Dat je sterk bent, is in elk geval wel duidelijk uit je resolute optreden. En uit het feit dat je al die jaren deze relatie hebt volgehouden. Die kracht gaat je ook nu erdoorheen helpen.
Ook voor jou een knuffel
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 10:56
Hey Duubs
Net het gesprek gehad. Ging op zich wel goed want ik heb van een aantal dingen uitgelegd wat ik graag aan wil pakken.
Had van te voren met mezelf afgesproken dat ik zou proberen echt antwoord te geven op vragen en het gesprek een kans te geven, hoewel ik dat eigenlijk moeilijk vind en ergens dit helemaal niet wil. Was zenuwachtig omdat het een man was die zou komen, maar hij was aardig en kwam zorgzaam over en is hartstikke homo en dat scheelde gewoon want ik vond hem niet eng.
Hij stelde goede vragen en heeft een achtergrond in de psychiatrie, ook als leidinggevende maar wilde toch liever coachen en mensen helpen en is toen daarna bij bjz en mw gaan werken dus hij weet van veel dingen af. Had niet het gevoel dat ik helemaal vanaf het begin zaken moest uitleggen maar ik kon wel een beetje schetsen hoe het hiervoor was en ik had het gevoel dat hij het kon volgen dus dat was prettig. Ging vorige keer bij het mw wel anders dus.
Maar we hebben samen een plan gemaakt van dringende praktische zaken waar we naar kijken, volgende week meteen weer een afspraak, dus dat is sowieso al een opluchting. Fijn dat het nu even bij die praktische dingen bleef en dat hij niet ging doorvragen over hoe het nou echt ging.
Hoe is het nu met jou? Weet je al iets meer?
Ik ben echt zo moe maar zo onrustig, word er zelf gek van. Wil niet gaan slapen en loop 's nachts maar wat te rommelen, waar ik dan wel weer van houd ook, maar het is niet okee want ik kom slaap tekort en moet zo vroeg op.
Hoe heb jij geslapen?
En jij Feliciaatje?
Gaat het?
Ja, je kind is zo'n sterke motivatie. Hoe gaat het met haar?
Ik vind het helemaal waar dat je een compliment verdient!
Dit is zo heftig en moeilijk..
Sterkte vandaag.
Lemmy even knuffelen ook
Net het gesprek gehad. Ging op zich wel goed want ik heb van een aantal dingen uitgelegd wat ik graag aan wil pakken.
Had van te voren met mezelf afgesproken dat ik zou proberen echt antwoord te geven op vragen en het gesprek een kans te geven, hoewel ik dat eigenlijk moeilijk vind en ergens dit helemaal niet wil. Was zenuwachtig omdat het een man was die zou komen, maar hij was aardig en kwam zorgzaam over en is hartstikke homo en dat scheelde gewoon want ik vond hem niet eng.
Hij stelde goede vragen en heeft een achtergrond in de psychiatrie, ook als leidinggevende maar wilde toch liever coachen en mensen helpen en is toen daarna bij bjz en mw gaan werken dus hij weet van veel dingen af. Had niet het gevoel dat ik helemaal vanaf het begin zaken moest uitleggen maar ik kon wel een beetje schetsen hoe het hiervoor was en ik had het gevoel dat hij het kon volgen dus dat was prettig. Ging vorige keer bij het mw wel anders dus.
Maar we hebben samen een plan gemaakt van dringende praktische zaken waar we naar kijken, volgende week meteen weer een afspraak, dus dat is sowieso al een opluchting. Fijn dat het nu even bij die praktische dingen bleef en dat hij niet ging doorvragen over hoe het nou echt ging.
Hoe is het nu met jou? Weet je al iets meer?
Ik ben echt zo moe maar zo onrustig, word er zelf gek van. Wil niet gaan slapen en loop 's nachts maar wat te rommelen, waar ik dan wel weer van houd ook, maar het is niet okee want ik kom slaap tekort en moet zo vroeg op.
Hoe heb jij geslapen?
En jij Feliciaatje?
Gaat het?
Ja, je kind is zo'n sterke motivatie. Hoe gaat het met haar?
Ik vind het helemaal waar dat je een compliment verdient!
Dit is zo heftig en moeilijk..
Sterkte vandaag.
Lemmy even knuffelen ook
dinsdag 16 december 2008 om 14:07
Bedank Carla maar van me Dubio, vroeg me al af waar al die positieve vibes vandaan kwamen . En dankjulliewel voor het compliment maar ik heb niet het idee dat dat geheel verdiend is, hoort gewoon bij ouderschap voor mijn gevoel. Ik hou van haar, dat maakt me vrolijk en het herinnert me aan het feit dat zij ook mijn liefde moet kunnen voelen. Dat gaat wat moeilijk als ik mezelf toesta in elkaar te storten en daarbij schiet dat ook niets op.
Man was juist allesbehalve bevorderlijk in de stress en het verdriet maar dat bevestigde weer wat ik al wist dus 't was niet leuk, was ronduit kut als je het mij vraagt dat iemand zelfs DAN niet even zijn armen om je heen slaat en zegt: komt wel goed mop, maar het is zoals het is. En daar mot'k maar mee doen.
Ik heb het gevoel alsof ik al een paar jaar aan het testen ben waar het breekpunt ligt, leuk klein experimentje. Hoeveel kan een mens hebben. Potdomme, wat een berg kan een mens hebben. Zolang het mijn kind maar niet betreft. Het feit dat de relatie haar indirect wel betreft is zowel de moeilijkste als de makkelijkste reden om te willen scheiden.
En het gaat goed met haar. Sfeer is niet vijandig. Ik kan me er wel op verheugen dat over een tijdje dit huis van mij en haar is. Komende tijd, na naar pap geweest te zijn, dat nu eerst, gaan we uitzoeken hoe en wat. Woonruimte voor hem wat nog niet makkelijk gaat zijn vermoed ik. En andere praktische zaken. Maar er glinstert wat licht aan de horizon.
En lieve Iseo, wat spookt er allemaal? Wat woelt er zo in je systeem? Wat wil eruit? Weet je dat?
Ik herken het denk ik, ik loop net zo rond wanneer ik onrustig ben en niet goed weet hoe en wat. Meestal zitten er dan veranderingen aan te komen, ik weet niet of je dat herkent. Soms praktisch, soms meer psychisch of emotioneel. Dan wil er iets helder worden wat me tot dan toe ontglipte of waar ik mijn aandacht niet goed naar toe kreeg.
Je klinkt zo verdrietig lieverd. Misschien heb je nu pas de tijd en de rust om daar echt aan toe te komen, dat grote, diepe verdriet.
Iig een heel dikke
Man was juist allesbehalve bevorderlijk in de stress en het verdriet maar dat bevestigde weer wat ik al wist dus 't was niet leuk, was ronduit kut als je het mij vraagt dat iemand zelfs DAN niet even zijn armen om je heen slaat en zegt: komt wel goed mop, maar het is zoals het is. En daar mot'k maar mee doen.
Ik heb het gevoel alsof ik al een paar jaar aan het testen ben waar het breekpunt ligt, leuk klein experimentje. Hoeveel kan een mens hebben. Potdomme, wat een berg kan een mens hebben. Zolang het mijn kind maar niet betreft. Het feit dat de relatie haar indirect wel betreft is zowel de moeilijkste als de makkelijkste reden om te willen scheiden.
En het gaat goed met haar. Sfeer is niet vijandig. Ik kan me er wel op verheugen dat over een tijdje dit huis van mij en haar is. Komende tijd, na naar pap geweest te zijn, dat nu eerst, gaan we uitzoeken hoe en wat. Woonruimte voor hem wat nog niet makkelijk gaat zijn vermoed ik. En andere praktische zaken. Maar er glinstert wat licht aan de horizon.
En lieve Iseo, wat spookt er allemaal? Wat woelt er zo in je systeem? Wat wil eruit? Weet je dat?
Ik herken het denk ik, ik loop net zo rond wanneer ik onrustig ben en niet goed weet hoe en wat. Meestal zitten er dan veranderingen aan te komen, ik weet niet of je dat herkent. Soms praktisch, soms meer psychisch of emotioneel. Dan wil er iets helder worden wat me tot dan toe ontglipte of waar ik mijn aandacht niet goed naar toe kreeg.
Je klinkt zo verdrietig lieverd. Misschien heb je nu pas de tijd en de rust om daar echt aan toe te komen, dat grote, diepe verdriet.
Iig een heel dikke
